Ο μπαμπάς μας ο ναυτικός!
Γεια σας μανούλες!!! Θα ήθελα να σας πω και εγώ την προσωπική μου ιστορία..
Μετά από δυο χρόνια σχέσης με τον αντρούλη μου και μετά από μια πολύ μεγάλη απόφαση, κατεβαίνω στην Αθήνα για να βρω εκεί δουλειά. Δεν μας πείραζε τόσο η απόσταση, γιατί ο άντρας μου είναι ναυτικός και μόλις είχε τελειώσει τη σχολή του και περιμέναμε ότι από μέρα σε μέρα θα τον καλέσουν για να φύγει ταξίδι.
Μένω δυο μήνες στην Αθήνα και γυρίζω στην πόλη μου για να εκπληρώσω τα εκλογικά μου καθήκοντα και να δώ την οικογένεια μου. Μετά από δυο μέρες ξανά γυρίζω στην Αθηνά γιατί έπρεπε να επιστρέψω στη δουλειά. Ο άντρας μου εξακολουθούσε να μένει στη πόλη μας με τους γονείς του (είχαμε σχέση ακόμα, δεν ήμασταν παντρεμένοι) και πηγαινοερχόταν Αθηνά-επαρχία. Όλα αυτά με τη συμφωνία ότι όταν θα γύριζε από το ταξίδι του, θα γύριζα και εγώ πίσω για να αρραβωνιαστούμε.
Μετά από δυο μήνες, κρατώ στα χερια μου ένα θετικό τεστ εγκυμοσύνης.
Συναισθήματα;; Ανάμικτα! Χαρά. Φόβος, απελπισία, ευτυχία.
Παίρνω τηλέφωνο τον αντρούλη μου να του το ανακοινώσω. Η αντίδραση του ψύχραιμη, μου ζήτησε να γυρίσω για να το ανακοινώσουμε στους γονείς μας και να παντρευτούμε πριν τον καλέσουν για να φύγει ταξίδι. Και έτσι έγινε. Οι αντιδράσεις ήταν πολύ καλές.
Παντρευόμαστε μετά από ένα μήνα και στον τρίτο μηνα της εγκυμοσύνης μου, καλούν τον άντρα μου να μπαρκάρει. Είναι αξιωματικός του εμπορικού ναυτικού και ήξερα πως θα λείπει για πολύ καιρό… Κλάμα, στενοχώρια και χαρά που ο άντρας μου είχε επιτέλους δουλειά.
Είχα μια πολύ καλή εγκυμοσύνη, με τα πεθερικά μου, τους γονείς μου και την αδελφή μου συνέχεια διπλα μου. Στον υπέρηχο β’ επίπεδου μαθαίνω πως θα κάνουμε αγοράκι. Απίστευτη χαρά, ο άντρας μου ήθελε τόσο πολύ να κάνουμε αγοράκι! Μαθαίνω επίσης ότι το μικρό μου έχει ηχογενή εστία, τρόμαξα, έκλαψα, στενοχωρήθηκα και πόνεσα πολύ. Πόνεσα γιατί δεν είχα τον άντρα μου δίπλα μου να με καθησύχασει, να είναι μαζί μου. Οι γιατροί με καθησύχασαν ότι δεν είναι τίποτα και ότι στον όγδοο μήνα της εγκυμοσύνης μου θα φύγει από μόνο του αυτό το μικρόβιο που βρήκαν στην καρδούλα του, όπως και έγινε. Όλα πήγαν καλά!!!
Και έρχεται η προκαθορισμένη ημερομηνία τοκετού. 1/8/11. Μπαίνω στο νοσοκομείο, αλλά τίποτα, το μωράκι μου δεν έλεγε να κατέβει. Στις 3/8/11 μετά από καισαρική τομή στις 10:35 ακούω το πρώτο κλάμα του μωρού μου. Η πιο μαγική στιγμή της ζωής μου. Έγινα μαμά!!!
Ήταν δίπλα μου όλοι, εκτός από τον άντρα μου. Έφερα στον κόσμο το πρώτο μας παιδάκι μονη μου, ήξερα ότι έλειπε από κοντά μας λόγω δουλειάς και όχι λόγω επιλογής και αυτό με παρηγορούσε. (Σε αυτό το σημείο θα ήθελα να πω ένα πολύ μεγάλο ευχαριστώ στην αδελφή μου που δεν με άφησε δευτερόλεπτο μονή μου και που ήταν μαζί μου σε όλους μου τους υπέρηχους, με στήριξε και με βοήθησε παρά πολύ… Μπορεί να μην της το λέω συχνά , αλλά την αγαπάω πάρα πολύ)
18 μέρες μετά την γέννηση του μωρού μας ο άντρας μου ήρθε… Ένα υπέροχο συναίσθημα, ήμασταν επιτέλους όλοι μαζί. Δεν θα ξεχάσω το πώς κοιτούσε το μωρό. Ήταν μια ώρα πάνω από την κούνια του και τον χάζευε χωρίς να πει κουβέντα.
Ο γιος μου είναι ότι πιο μαγικό και υπέροχο μου έχει συμβεί. Είναι όλη μου η ζωή. Ευχαριστώ πολύ τον αντρούλη μου που με έκανε μαμά, που με αγαπάει και κάνει τα πάντα για να μην λείπει τίποτα από τη οικογένεια του. Ευχαριστώ αυτό το θείο δώρο που ήρθε στη ζωή μας και μας έκανε ευτυχισμένους.
Μικρό μου, θα είμαι πάντα εκεί για σένα να σε μεγαλώνω, να σε φροντίζω και να σε αγαπάω όσο τίποτα άλλο στο κόσμο!
Συγγνώμη αν σας κούρασα. Ο μικρός μου πρίγκιπας σε λίγες μέρες έχει τα πρώτα του γενέθλια και ο μπαμπάκας μας πάλι λείπει σε ταξίδι.
Να ξέρεις πως σ’ αγαπάμε πολύ. Πως σε όποια ήπειρο και να είναι ο μπαμπάς σου, πάντα το μυαλό και η καρδιά του θα είναι εδώ σε εσένα. Σε εμάς!!!
μαμά Ηρώ
Έχεις μια απορία, μια ερώτηση, μια ιστορία;
Μπορείς να τη στείλεις στο eimaimama@gmail.com
αχ ναι κορίτσι μου έτσι είναι. να σε παρηγοριά πως πάει για τν οικογένεια του στα ξένα. κ γω το περνάω κ ξέρω πως είναι κ μάλιστα με 2 παιδιά πίσω. αλλά έχει κ τα καλά τς αυτή η δουλειά. υγεία να έχουμε όλοι κ καλές θαλασσες οι άνδρες μας.
Καλησπέρα κ από μενα! Εγώ ειμαι στον τέταρτο μήνα και χθες έφυγε ο μπαμπάς μας ταξίδι. Δύσκολοι οι αποχωρισμοί, ίσως εμένα μου φάνηκε πιο πολύ και λόγω του μωρού. Σίγουρα όμως και για τους ναυτικούς μας είναι δύκολο, να αποχωρίζονται τις οικογένειές τους αλλά και τί να γίνει; Αυτή ειίναι η δουλειά τους κ εμείς το παίρνουμε απόφαση. Καλά ταξίδια να έχουν όλοι τους, να γυρίζουν πάντα με ασφάλεια στους δικούς τους και υπομονή σε εμας .
Κι εμεις έχουμε μπαμπα ναυτικο. Η πρωτη μας γνωριμία εγινε 67 ημερων και ξανα παλι 18μηνων. Εχω αρχισει να πιστεύω πως τα παιδιά μας εχουν πιο πολυ δυναμη απο μας γιαυτο κι εμείς αντλουμε απο κεινα την χαρά τους. Τωρα η μικρη θα γινει 2 και παλι ο μπαμπάς θα λείπει, αλλά ελπίζουμε του χρόνου να ειμαστε μαζι. Δυσκολο το επαγγελμα και για μας που μένουμε πίσω. Αλλα πιο δυσκολη ειναι η αντιμετώπιση του κοσμου για ολα οσα συνδέονται με αυτο. Προσωπικα αν δεν ηταν οι αδελφές μου δε θα αντεχα ουτε εγκυμοσύνη ουτε λοχεια.
εγω παλι δεν ειμαι παντρεμενη με ναυτικο,εχω αδελφο ναυτικο...ο οποιος ειναι παντρεμενος και εχει ενα αγορακι...η γυναικα του εργαζεται και εκεινη...για μενα αυτη γυναικα μανα ειναι ηρωιδα....περιμενει υπομονετικα να γυρισει ο αντρας της και μεγαλωνει μονη ενα παιδι...αψογη σε ολα της...νοικοκυρα και ετοιμοπολεμη σε ολα της...νομιζω ο αδελφος μου δεν θα μπορουσε να βρει καλυτερη...οσο αφορα τον μικρο μας μπομπιρα που τωρα πλεον καταλαβαινει οτι ο μπαμπας ειναι λεει στην Αμερικη με το καραβι....περιμενει και αυτος να γυρισει...παντα μελανχολει το πουλακι μου οταν φευγει....και του θυμωνει καμια φορα...αλλα εγω ξερω οτι ειναι περηφανος....το καταλαβαινω απο τα ματακια του...να εχουν ολοι οι ναυτικοι καλες θαλασσες και καλα ταξιδια και να τους συντροφευει και προσεχει ο Αγιος Νικολας....
Κ μένα ο σύζυγος ναυτικός! Ελειπε σε δυο γεννες κ σε μια μόνο ήταν εδω. Δύσκολα τα πράγματα γιατί πρέπει να είμαστε παντού για όλα μας τα παιδιά αλλα είναι ο καλύτερος πατέρας που θα μπορούσαμε να έχουνε μιας κ εκτιμά το λίγο χρόνο που έχει μαζί μας κ περνάμε τέλεια!
Να σου ζήσει το αγγέλουδι σου καμία φορά η ζωή είναι τόσο απρόβλεπτη και έγινα καλα 3/8 αλλά του 2006 για πρώτη φορά και εγώ γένησα χωρίς τον άνδρα μου γιατί ταξιδεύε πόσο πολυ σε νιώθω σαν κόρη και γυναίκα ναυτικού και εγώ μια λέξη μόνο ΑΓΑΝΤΑ που μου λέει πάντα η μαμά μου φιλία πολλά
Εγώ έχω μπαμπα ναυτικό. Με πρώτο είδε όταν ήμουν 18 μηνών. Πολυ δυσκολη δουλεια. Ηρωίδες οι σύζυγοι ναυτικών που μεγαλώνουν μόνες τους τα παιδιά τους...ήρωες κ οι μπαμπάδες βέβαια που καταφέρνουν να τα βγάζουν πέρα με τη μοναξιά και τη θάλασσα!!