Την ώρα του τοκετού βρισκόμουν νοερά σε ένα λιβάδι!

Η ιστορία της Χρυσούλας

Γλυκύτατες μανούλες και μανούλες-to-be γειά σας. Με λένε Χρυσούλα και είμαι μανούλα δυο παιδιών. 4 χρόνια μετά από την γέννηση του γιού μου, αποφάσισα να μοιραστώ μαζί σας και την δική μου ιστορία τοκετού.

Πάντα είχα πολύ ακριβή εικόνα για το πως θέλω να γεννήσω και πάντα ήθελα να γεννήσω στο σπίτι, γιατί ήθελα έναν τοκετό σε οικογενειακό, φιλικό και οικείο περιβάλλον με την συντροφιά αγαπημένων προσώπων, με τον δικό μου τρόπο και στον δικό μου χρόνο.

Πριν παντρευτώ τον άντρα μου, όταν κάναμε τις πρώτες συζητήσεις για οικογένεια και παιδιά του το ανέφερα και δεν φάνηκε καθόλου ενθουσιασμένος και έτσι το αφήσαμε ανοιχτό το θέμα. Αφού λοιπόν παντρευτήκαμε και έμεινα έγκυος, ήρθε η στιγμή να επαναφέρουμε το θέμα της γέννας κι ενώ εκείνος ήταν αρνητικός, εγώ προσπαθούσα να τον πείσω να γεννήσω στο σπίτι (δεν έβλεπα τον λόγο να γεννήσω στο νοσοκομείο σε ένα χώρο εντελώς άγνωστο και ”κρύο” για μένα).

Σκέφτηκα λοιπόν να ψάξω πληροφορίες στο διαδίκτυο, μπάς και του πάρω τον φόβο και το άγχος και τον πείσω να γεννήσουμε στο σπίτι (που να γεννούσε και ο ίδιος! Χαχαχα). Εκεί που ψάχναμε πληροφορίες, πέσαμε πάνω στη σελίδα “hypnobirthing”. Μου φάνηκε πολύ ενδιαφέρον και αποφασίσαμε να παρακολουθήσουμε μαθήματα ανώδυνου τοκετού με την μέθοδο hypnobirthing. Ο άντρας μου αφού έκανε πααααααρα πολλές ερωτήσεις στα μαθήματα αυτά και αφού τελικά ένιωσε πως ενημερώθηκε πλήρως και ήξερε (θεωρητικά τουλάχιστον) τι τον περιμένει την ώρα του τοκετού, δέχτηκε να γεννήσουμε στο σπίτι.   YESSSS!!!

Από καιρό είχα ξεκινήσει τις “προπονήσεις”  χαλάρωσης και οραματισμού (visualisation) που βοηθούν στην επικοινωνία με το έμβρυο, την εξέλιξη του τοκετού και την απελευθέρωση από εντάσεις και τον πόνο του τοκετού. Αγοράσαμε αρωματικά κεράκια,  λάδι για μασάζ και cd χαλαρωτικής μουσικής για την ώρα του τοκετού. Όλα έτοιμα για έναν ήρεμο και φυσιολογικό τοκετό όπως τον φανταζόμουν.

06/09/2008, τρείς μέρες πριν την ΠΗΤ ξύπνησα 7 το πρωί με πονάκια και ενώ είχα ενοχλήσεις τις προηγούμενες εβδομάδες, εκείνο το πρωί ήξερα οτί ο μικρούλης μου έρχεται. Ξυπνάω τον άντρα μου και παίρνω τηλέφωνο την μαία μου για να την ειδοποιήσω. Βγαίνοντας από την κρεβατοκάμαρα αντικρίζω την μαμά μου (η οποία είχε έρθει ένα μήνα πρίν στο σπίτι μας στην Αγγλία, για να είναι κοντά μου) και χωρίς να της πω τίποτα μου λέει «Έρχεται ο μπέμπης, ε;».

Οι πόνοι ήταν σταθεροί ανά 7λεπτο και αρκετά υποφερτοί.

Κατά τις 10 πμ πέρασε η μαία μου για να μου μετρήσει την πίεση και να ακούσει την καρδούλα του μικρού. «Όλα κυλάνε μια χαρά, αλλά έχουμε δρόμο ακόμα. Πάω να κάνω μια επίσκεψη και θα επιστρέψω αργότερα» μου λέει και φέυγει. Οι πόνοι πλέον ανα 5λεπτο και πιό δυνατοί. Εγώ, καθιστή στην μπάλα γυμναστικής, έκανα τις αναπνοές μου και μαζί με τον άντρα μου και την μαμά μου χαζογελούσαμε γιατί όοοολοι μας χεζόμασταν από την αγωνία (ο άντρας μου στο ενδιάμεσο δοκίμαζε την καινούρια κάμερα που είχαμε αγοράσει και η μαμά μου τύλιγε το δώρο για το παιδί της κουμπάρας μου που είχε γενέθλια εκείνη την ημέρα).

Κατά τις 12:30 μμ ζήτησα να ξαπλώσω στο κρεβάτι για να χαλαρώσω περισσότερο. Τότε είπα και στην μαμά μου πως τελικά θα γεννήσω στο σπίτι και όχι στο νοσοκομείο όπως εκείνη πίστευε μέχρι εκείνη την στιγμή (δεν της το είπα πιο πριν γιατί ήξερα οτι θα αγχωθεί και θα άγχωνε κι εμένα αλλά πολύ περισσότερο τον άντρα μου). Αφού κλείσαμε τις κουρτίνες, ανάψαμε τα αρωματικά κεράκια και βάλαμε το cd χαλαρωτικής μουσικής, εγώ πήρα μια θέση που με χαλάρωνε πάρα πολύ (ξάπλωσα στο κρεβάτι στα τέσσερα με τα γόνατά μου μαζεμένα κάτω από την κοιλιά μου και στηρίζοντας στους αγκώνες). Ο άντρας μου μου έτριβε την πλάτη με ένα υγρό πανάκι και η μαμά μου μου χάιδευε τα μαλλιά (πάντα το έκανε αυτό όταν ήμουν παιδί και δεν ένιωθα καλά).

Οι πόνοι πλέον ανα 3λεπτο.

Γύρω στη 1 μμ ήρθε η μαία, ακουσε την καρδούλα του μωρού και μου λέει: «Κοντεύουμε, σε λίγο θα κρατάς το μωράκι σου αγκαλιά». Η στάση που πήρα στο κρεβάτι, η μουσική και το υγρό πανάκι που έτριβε απαλά ο αντρας μου στην πλάτη μου με χαλάρωναν απίστευτα. Σε μια φάση απόλυτης χαλάρωσης ξεκίνησα με τον οραματισμό, βυθίστηκα στον δικό μου κόσμο και από εκεί και μετά δεν θυμάμαι πολλά (ο άντρας μου αργότερα μου είπε πως μου μιλούσε, αλλά δεν του απαντούσα, ενώ εγώ δεν θυμάμαι να μου μιλούσε κάποιος!) Ήταν σαν να βλέπω όνειρο μόνο που όλα γύρω μου ήταν πιό ζωντανά και πιο αισθητά.

Όλη αυτή την ώρα εγώ βρισκόμουν νοερά σε ένα λιβάδι. Ήταν μια ηλιόλουστη μέρα. Ένιωθα τον ήλιο ζεστό στο δέρμα μου και ένα απαλό αεράκι χάιδευε τα μαλλιά μου (αυτό το συναίσθημα το προκαλούσε μάλλον η μαμά μου που μου χάιδευε τα μαλλιά χαχα). Τα πουλάκια κελαηδούσαν, τα τζιτζίκια έτριζαν και μύριζε καλοκαίρι. Ξυπόλητη πατούσα πάνω στο δροσερό γρασίδι. Μια πεταλούδα πετούσε χαρμόσυνα από λουλούδι σε λουλούδι. Στο βάθος έβλεπα μια τεράστια σαπουνόφουσκα να ανεμίζει στον γαλάζιο ουρανό και όσο πλησίαζε ξεκαθάριζα μέσα της ένα μωράκι, το δικό μου μωράκι που τόσο καιρό περίμενα με αγωνία. Όλα γύρω μου όσα έβλεπα, μύριζα, άκουγα και ένιωθα ήταν τόσο ζωντανά λες και βρισκόμουν πραγματικά εκεί. Δεν μπορώ να το περιγράψω, πρέπει να το ζήσεις.

Με κάθε σύσπαση η σαπουνόφουσκα πλησίαζε όλο και περισσότερο κι όταν έφτασε μπροστά μου, εγώ άνοιξα τα χέρια μου να αγκαλιάσω το μωράκι μου και τότε… άκουσα το κλάμα του και ”ξύπνησα” από τον οραματισμό. Όταν άνοιξα τα μάτια μου ήμουν ξαπλωμένη ανάσκελα και είχα πραγματικά το μωράκι μου αγκαλιά, το ζουζουνάκι μου που τόσο καιρό περίμενα και ήταν 1000 φορές πιό όμορφος απ’ ότι τον φανταζόμουν. Δίπλα μου ήταν ο άντρας μου και η μαμά μου που δεν μπορούσαν να κρατήσουν τα δάκρυά τους.

06/09/2008 και ώρα 3:25 μμ γεννήθηκε ο πρίγκιπάς μου. Χαίρομαι πολύ που γέννησα ακριβώς όπως ήθελα και χαίρομαι που μπόρεσα να μοιραστώ την ωραιότερη εμπειρία της ζωης μου με τα άτομα που αγαπώ. Δεν θα ξεχάσω ποτέ το συναίσθημα εκείνης της ημέρας, το ωραιότερο συναίσθημα που μπορέι να ζήσει μια γυναίκα… το να γίνεσαι για πρώτη φορά μάνα και να καμαρώνεις το αγγελούδι σου στην αγκαλιά σου.

Μακάρι με την ιστορία μου να δώσω θάρρος σε όλες τις εγκυούλες που φοβούνται τον τοκετό, γιατί ο τοκετός είναι κάτι πολύ όμορφο και τρυφερό και όχι βάρβαρο. Εύχομαι όλες οι εγκυούλες να έχουν μια υπέροχη εμπειρία γέννας, όπως είχα κι εγώ και να καμαρώσουν με υγεία τα νινάκια τους.

Φιλιά,

Χρυσούλα

Έχεις μια απορία, μια ερώτηση, μια ιστορία;

Μπορείς να τη στείλεις στο eimaimama@gmail.com