Η Λίζα και το πληγωμένο φτερό

Η Λίζα και το πληγωμένο φτερό

της Σοφίας Σοφιανίδου

1 bio 3 και αρχίζει η ιστορία!

Ήταν μια φορά κι ένα καιρό η Λίζα, ένα κοριτσάκι που ανάμεσα σε άλλα αγαπούσε πολύ την φύση, τα ζωάκια και τις βόλτες. Όταν δεν είχε σχολείο, από την ώρα που ξυπνούσε και έτρωγε το πρωινό της, τριγυρνούσε στην εξοχή με το ποδηλατάκι της και παρέα με την γατούλα της και το σκυλάκι της μάζευε μικρά μπουκετάκια πολύχρωμα λουλούδια, πετρούλες και ότι άλλο της τραβούσε την προσοχή. Τα λουλούδια συνήθως τα πήγαινε στην μαμά να τα βάλει στο βάζο και όλα τα άλλα τα μάζευε στο σπιτάκι που της είχε φτιάξει ο μπαμπάς της στον κήπο για να επεξεργαστεί μαζί του.

Η Λίζα ήταν πολύ γενναίο κοριτσάκι. Δεν φοβόταν ούτε τα ζουζούνια, ούτε τις βροντές, ούτε τίποτα από αυτά! Το μόνο πράγμα που την τρόμαζε ήταν όταν έπρεπε να πάει σε γιατρό! Έτρεμε και μόνο με την λέξη!

Ένα μεσημέρι, λίγο πριν γυρίσει σπίτι και εκεί που χάζευε κάτι μικρά όμορφα μυρωδάτα μωβ ανθάκια, ακούει έναν παράξενο ήχο «τσρρρ τσρρρ τσρρρ»… Κοιτάζει από δω, κοιτάζει από κει… ψάχνει μέσα στα χόρτα.. τίποτα! Έκανε να φύγει… Την ώρα που έκοβε ένα λουλουδάκι να το πάει στην μαμά της, ακούει ξανά τον ίδιο θόρυβο…»τσρρ τσρρ τσρρ«

«Χμμ» σκέφτηκε «ας ψάξω λίγο καλύτερα«

Και 5 βήματα πιο κάτω -ακολουθώντας την γάτα της- βρίσκει ένα πουλάκι πεσμένο στο χώμα να μην μπορεί να πετάξει γιατί φαινόταν πως το φτερό του ήταν πληγωμένο. Χωρίς δεύτερη σκέψη βγάζει από το καλαθάκι του ποδηλάτου της το «μαγικό» της τσαντάκι, βγάζει από μέσα ένα πανάκι και τυλίγει το πουλί πριν του ορμήσει και η γατούλα που την συνόδευε.

«Θα το πάω στον μπαμπά» μονολόγησε, «εκείνος θα ξέρει πως να το κάνουμε καλά«

Με γρήγορες ορθοπεταλιές βρέθηκε σπίτι και με μεγάλα βήματα μπήκε φουριόζα μέσα.

«Μπαμπάααααααααααααααα» φώναξε

«Τι έγινε Λίζα;» ρωτάει ο μπαμπάς

«Βρήκα αυτό το πληγωμένο πουλάκι και πρέπει να το κάνεις καλά, να ξαναπετάξει…μπορεί να το ψάχνει η μαμά του και θα ανησυχεί!» του απάντησε

Ο μπαμπάς χαμογέλασε, της χάιδεψε το κεφάλι και της είπε να περιμένει λίγο να ετοιμαστεί για να το πάνε στον γιατρό να το δει.

«Μα μπαμπά, εσύ δεν μπορείς να το κάνεις καλά;» τον ρώτησε με παράπονο και απογοήτευση

«Εγώ μπορώ να το πάω στον γιατρό μαζί με σένα για να το κάνει εκείνος καλά. Δεν είμαι κτηνίατρος εγώ!» απάντησε ευγενικά ο μπαμπάς.

«Μα έχουμε τόσα ζωάκια στην αυλή μας και όλα τα φροντίζεις εσύ. Γιατί δεν μπορείς να κάνεις καλά και το πουλάκι;» ρώτησε η Λίζα φανερά απογοητευμένη.

«Εγώ Λιζάκι μου φροντίζω τα ζωάκια μας, τα ταΐζω, τα πλένω, καθαρίζω τα σπιτάκια τους και μπορώ να φροντίσω τα μικρά τους τραύματα. Όταν όμως είναι κάτι σοβαρό πρέπει να πηγαίνουν στον γιατρό. Όπως κι εσύ, όταν έχεις λίγο πυρετό η μαμά ξέρει τι πρέπει να κάνει. Αν όμως συμβεί κάτι πιο σοβαρό δεν πάμε στον γιατρό να σε δει; Μπορείς να μην έρθεις αν δεν θες, θα το πάω εγώ» είπε χαμογελαστά ο μπαμπάς.

Αφού κατάλαβε η Λίζα πως μόνο ο γιατρός θα μπορούσε να βοηθήσει τον καινούργιο της φίλο,παρακάλεσε τον μπαμπά της να μην καθυστερεί και του είπε πως θα πάει κι εκείνη μαζί του. Στον δρόμο της επιστροφής ήταν πολύ χαρούμενη που το μικρό πουλάκι που βρήκε θα γινόταν γρήγορα καλά με την δική της φροντίδα και θα μπορούσε να ξαναπετάξει πίσω στην μανούλα του πολύ σύντομα και είπε στον μπαμπά της

«Είχες δίκιο μπαμπά, ο γιατρός ήξερε τι έπρεπε να κάνει, μόλις το είδε κατάλαβε. Δεν θα ξαναπαραπονεθώ αν χρειαστεί να με πάτε στον γιατρό γιατί θα είναι για καλό!«

Μόλις έφτασαν σπίτι, με ένα γλυκό φιλί ευχαρίστησε τον μπαμπά της και πήγε να φροντίσει τον νέο της φίλο.