Κοιτάζοντας την κόρη μου

Κοιτάζοντας την κόρη μου

του Θανάση Πάτρα

Την κοιτάζω.

Τα χεράκια της που ανοίγουν σαν βεντάλιες. Μια μεγάλη ασυναίσθητη αγκαλιά.

Τα μάτια της που με κόπο προσπαθούν να εστιάσουν στο πρόσωπό μου.

Σκέφτομαι άραγε με βλέπει; Καταλαβαίνει ποιός είμαι;

Αισθάνεται ασφαλής στην αγκαλιά μου; Θα είμαι εδώ πάντα για να μη φοβάται;

Τις τελευταίες σαράντα μέρες βλέπω τη ζωή μου σε φλας μπακ σχεδόν καθημερινά.

Αναθεωρώ τις απόψεις μου, επαναπροσδιορίζομαι.

Ζυγίζω διαφορετικά τη σκέψη μου, ξαναβλέπω τα όνειρα μου.

Η ζωή έχει πλέον άλλη γεύση και η τραχιά όψη της καθημερινότητας μπορεί να είναι το ίδιο αποκρουστική αλλά μυρίζει αλλιώς και έχει το χρώμα του δέρματός της.

Ανακαλύπτω ένα νέο κόσμο, γεμάτο συμβολισμούς ήχους και κλάματα χαράς και αγωνίας.

Γράφω αυτές τις αράδες για ένα πλάσμα που ήρθε να μου σαρώσει κυριολεκτικά τα αισθήματα και να χαρτογραφήσει απάτητες κορυφές της ψυχής μου.

Να μου υπενθυμίσει την ασημαντότητα αλλά και την υπέρτατη σημασία της ύπαρξής μου και της ευθύνης που απορρέει απέναντι σε μια καινούρια ζωή.

Μια ζωή που άλλαξε την αντίληψη μου για τον κόσμο, τη γυναίκα μου, τη μάνα μου, τον πατέρα μου, την αδελφή μου τους φίλους μου και φυσικά τον καθρέφτη μου.

Την κοιτάζω και μετράω τα δάχτυλα των ποδιών της.

Παρατηρώ το περίγραμμα των χειλιών της. Τι θαύμα Θεέ μου!

Ένα κομμάτι μου είναι κουρνιασμένο στην αγκαλιά μου και ζητάει μόνο την αγάπη μου. Έτσι απλά, χωρίς επιτήδευση και ανταλλάγματα. Δεν με ξέρει και δεν την γνωρίζω ακόμα, αλλά κάνω ότι μπορώ για να της δώσω όσο περισσότερο από τον χαμένο ύπνο μου, όσο πιο πολύ γίνεται την ελπίδα ότι όλα θα είναι πάντα καλά για εκείνη. Κάνω το φόβο προσδοκία και την προσδοκία σκοπό.

Πρωτόγνωρα ένστικτα. Λυτρωτικά συναισθήματα.

Κάθε μέρα καταλαβαίνω ότι οι στιγμές που μέχρι τώρα αποτελούν  την προσωπική μου ιστορία έχουν σπαταληθεί κατά πολύ σε ανούσια δευτερόλεπτα. Σε πράγματα που είχαν τιμή αλλά δεν είχαν αξία. Σε θεωρίες που έβριθαν λογικής αλλά υστερούσαν σε συναισθήματα. Σε όνειρα που δεν είχαν σάρκα και οστά. Ούτε τόσο καθαρά μάτια που καθρεφτίζουν τη νέα ζωή μου. Είμαι συγκλονισμένος από το μεγαλείο της ζωής. Ασήμαντος μπροστά στις επιταγές της.

Άλλο να στο λένε και άλλο να το ζεις. Πόσο μεγάλη σημασία έχει πια η συγκεκριμένη φράση.

Το έχω πάρει απόφαση.

Τίποτα δεν θα είναι όπως πριν. Τίποτα.

Όλα θα είναι καλύτερα. Όλα.