Τα υπέροχα παιδάκια μου!

Τα υπέροχα παιδάκια μου!

μαμά Πανωραία

Όλα ξεκίνησαν το 2009. Το Σεπτέμβριο εκείνης της χρονιάς παντρεύομαι με τον άντρα μου, κάναμε ένα πολύ ωραίο γάμο με λίγους συγγενείς και φίλους και περάσαμε παρά πολύ ωραία. Ήταν αξέχαστη μέρα, εγώ συνήθως που είμαι πολύ αγχώδης, εκείνη την μέρα ήμουν πολύ ήρεμη και ζούσα το κάθε λεπτό. Δε θα την ξεχάσω και ελπίζω ούτε ο άντρας μου.

Μετά από ένα μηνα λέμε να ξεκινήσουμε προσπάθειες για παιδι, το θέλαμε και οι δυο πάρα πολύ. Αποφασίζω λοιπόν να πάω για μια τυπική επίσκεψη στο γυναικολόγο για να δω αν είναι όλα καλά. Πάω λοιπόν έχοντας ως συνήθως μια μικρή φοβία, όπως για όλα τα πράγματα. Μου λέει ότι υπάρχει μια κύστη στη δεξιά ωοθήκη και είναι λίγο μεγαλούτσικη. Μου προτείνει να το δούμε και κάπου άλλου με έναν ακόμη υπέρηχο. Πηγαίνω μετά από μια εβδομάδα, κάνω και ένα ακόμη υπέρηχο και όντως υπήρχε μια κύστη που ήταν στα 8,5 εκατοστά. Αμέσως στο γιατρό μου και κλείνουμε ραντεβού σε μια εβδομάδα για να την αφαιρέσουμε.

Κάνουμε το χειρουργείο, όλα καλά και σε ένα μηνα μου ζητάει να με ξαναδεί. Πηγαίνω στο μηνα και μου λέει «Όλα καλά και ξεκινάς όποτε θέλεις για μωρό«

Ήταν τέλος Νοέμβριου, οι γόνιμες μέρες μου ήταν περίπου 5-10 Δεκεμβρίου και αρχίσαμε προσπάθειες με τον άντρα μου και περιμέναμε. Για Χριστούγεννα θα πηγαίναμε στους δικούς μου. Είχα κάτι πονάκια, αυτά της περιόδου, αλλά είπα θα πάρω τεστ.

Παραμονή Πρωτοχρονιάς το απόγευμα κάνω το τεστ με δυο μέρες καθυστέρηση που είχα και βγαίνει θετικό. Χαρά μεγάλη στο σπίτι, ήταν το δώρο μας για το νέο έτος. Αισθάνθηκα τυχερή που μπόρεσα με την πρώτη να μείνω έγκυος και ότι ο Θεός με βοήθησε μετά την περιπέτεια του χειρουργείου μου.

Είχα μια πάρα πολύ εύκολη εγκυμοσύνη χωρίς αναγούλες, χωρίς καούρες, χωρίς πρηξίματα, χωρίς τίποτα. Και στις 8 Σεπτεμβρίου του 2010 φέρνω στον κόσμο ένα πολύ όμορφο αγόρι. Πάλι λέω σημαδιακό, εφόσον εκείνη τη μέρα είναι και το γενέθλιο της Παναγίας. Είχα όμως ένα άγχος πάλι.

Τις μέρες της νοσηλείας μου σε κάποια στιγμή με φωνάζει η παιδίατρος του νοσοκομείου, μου λέει ότι ο ένας όρχις του μωρού δεν έχει κατέβει και να το δούμε ξανά στο εξάμηνο. Στεναχωρήθηκα αρκετά, αλλά όλοι μου έλεγαν ότι δεν είναι τίποτα. Πάμε στο σπίτι μας με χαρά που πια είμαστε τρεις. Όταν το μωρό ήταν δεκατριών ημερών, με παίρνουν τηλέφωνο από το Ινστιτούτο Υγείας του Παιδιού ότι κάποια τιμή από τις ορμόνες του θυρεοειδή είναι λίγο αυξημένη και να κάνουμε και εμείς μια εξέταση.

Παίρνω τον άντρα μου τηλέφωνο και πάμε για εξετάσεις αμέσως. Την επομένη μέρα βγήκαν τα αποτελέσματα και όντως υπήρχε πρόβλημα. Έπρεπε να βρω παιδοενδοκρινολογο άμεσα. Το παιδί παρουσίασε συγγενή υποθυρεοειδισμό. Μίλησα με δυο στο τηλέφωνο και μου είπαν να ξεκινήσει θεραπεία το παιδί αμέσως. Δυστυχώς κανένας δεν μπορούσε να μας δει γιατί όλοι οι γιατροί έφευγαν για ένα συνέδριο στο εξωτερικό, πάρα μόνο την άλλη εβδομάδα. Την επομένη εβδομάδα πήγαμε στη παιδοενδικρινολογο και μας είπε «Μην αγχώνεστε το παιδί ξεκίνησε θεραπεία πολύ νωρίς και δεν πρόκειται ποτέ να δούμε συμπτώματα, απλά θα ταλαιπωρείται που θα πρέπει κάθε 20-30 μέρες να κάνει αιμοληψίες«

Όλα καλά, ηρεμήσαμε και από αυτό. Μας έμεινε ο όρχις, ο οποιος ανεβοκατέβαινε!! Τελικά χρειάστηκε χειρουργείο όταν το μωρό ήταν 8,5 μηνών για να μην το χάσουμε, μας είπε ο παιδοχειρουργός. Το κάναμε και το χειρουργείο και όλα καλά.

Εγώ ήθελα και άλλο μωρό όμως, ένα ίσον κανένα. Το καλοκαίρι εκείνης της χρονιάς αρχίζουμε προσπάθειες με τον άντρα, με το οκ του γυναικολόγου μου. Αυτή τη φορά δεν ήρθε αμέσως, μετά από πέντε μήνες έμεινα ξανά έγκυος. Χαρά μεγάλη πάλι. Ήξερα ότι τον Αύγουστο του 2012 θα είχα δυο παιδάκια.

Εύκολη και αυτή η εγκυμοσύνη. Κάνοντας όμως τον μεγάλο υπέρηχο ανακάλυψα κάτι. Έβλεπα τον γιατρό να επιμένει και λέω κάτι δεν πάει καλά. Μετά από ώρα μου λέει ότι δεν μπορεί να δει τον ένα από τους δυο νεφρούς, δεν απεικονίζεται. Να το ξαναδούμε, μου λέει, σε 3 εβδομάδες.

Πάλι χάλια εγώ, λέω τίποτα δεν πρόκειται να μου πάει καλά και σε αυτό το μωρό. Τα προβλήματα άρχισαν από την κοιλιά ακόμα. Όντως δεν υπήρχε ο ένας νεφρός και μετά τις 3 εβδομάδες. Μου ζήτησε να κάνουμε αμνιοπαρακεντηση, για να αποφύγουμε οτιδήποτε άλλο. Την έκανα και όλα καλά, πλέον συνέχιζα την κύηση ξέροντας ότι το μωρό μου θα έχει ένα νεφρό. Έτσι στη 1 Αύγουστου έρχεται στον κόσμο το δεύτερο αγοράκι μου.

Σημειωτέον γέννησα με καισαρική και τις δυο φορές.

Το μωρό όμως δεν το είδα καθόλου μετά τη γεννα και άρχισα να ψυλλιάζομαι κάτι πάλι. Το βράδυ της ίδιας μέρας μου λένε ότι είναι στο νεογνολογικό γιατί παρουσίασε μια ταχύπνοια μετά τη γεννα και του χορηγούν οξυγόνο. Μου είπαν να μην ανησυχώ γιατί είναι σύνηθες σε γέννα με καισαρική. Την επομένη το πρωί που μπορούσα να σηκωθώ πηγαίνω και το βλέπω. Έκλαψα πολύ να το βλέπω με τόσα καλώδια. Μου είπαν όμως ότι το μεσημέρι θα βγει από το οξυγόνο. Εγώ βγήκα από το νοσοκομείο αλλά το μωρό όχι γιατί έπρεπε να τουν κάνουν και όλες τις εξετάσεις για να δουν αν λειτούργει καλά ο ένας νεφρός, αλλά και γιατί είχε λίγο μεγάλο κεφάλι. Μετά από δέκα μέρες επιτέλους τον πήραμε και αυτόν στο σπίτι. Έτσι ήμουν μια ευτυχισμένη μαμά με τα δύο παιδάκια της, που θα έπρεπε να τα προσέχω το καθένα για το δικό του πρόβλημα. Με πείραζε που είχα περιπέτεια και με τα δυο, αλλά το πάλευα.

Όταν το μωρό μου έγινε τριών μηνών, έπρεπε να το πάμε στο νεογνολογικό που νοσηλεύτηκε για να δουν την πρόοδο του. Πήγαμε, όλα καλά με το νεφρό, μας είπαν όμως ότι το κεφάλι είναι πολύ μεγάλο και να κάνουμε υπέρηχο μήπως κάποια ραφή του κρανίου είναι κλειστή και να δούμε ένα καρδιολόγο γιατί ακούν ένα φύσημα. Εκεί ήταν που είπα έλεος Θεέ μου, δεν αντέχω αλλά χτυπήματα.

Κάνουμε τον υπέρηχο, έδειξε κλειστή την οβελιαία ραφή, αλλά πρέπει να κάνουμε και αξονική να το δούμε καλυτερα και μετά νευροχειρουργό. Η αξονική έδειξε τα ίδια και αρχίσαμε να ψάχνουμε για νευροχειρουργό. Στο μεταξύ έψαχνα σαν τρελή στο διαδίκτυο για το τι είναι αυτή η ραφή και αν υπάρχει αντίστοιχο περιστατικό. Βρήκα τα πάντα και έλεγε ότι καλό είναι να γίνεται επέμβαση μέχρι τον έκτο μηνα. Εντάξει στα όρια είμαστε, λέω. Εγώ το έδεσα ότι το παιδί θα χειρουργηθεί. Ανοίγουν το κρανίο και ανοίγουν τη ραφή αυτή. Το σχήμα του κεφαλιού παίρνει μακρόστενη πορεία για να μπορέσει να αναπτυχτεί ο εγκέφαλος.

Στη Θεσσαλονίκη μας είπαν «Άδικα ψάχνετε νευροχειρουργό εδώ , να πατε στο Αγίας Σοφίας στην Αθήνα που είναι ειδικοί«

Έτσι κλείσαμε εκεί ραντεβού για τώρα στις 27 Νοεμβριου και αν είναι να μας χειρουργήσει την επομένη. Είδαμε και το φύσημα το όποιο είναι ένα αθώο φύσημα και από θέμα καρδιας είναι μια χαρά το παιδί.

Έτσι περιμένουμε πώς και πώς την Τρίτη. Η ζωή μας έχει αλλάξει ριζικά, έχουμε χάσει τον ύπνο και γενικώς δεν ξέρουμε τί θα μας ξημερώσει. Η ελπίδα μου όμως δε σταματάει ποτέ. Ξέρω ότι ο Θεός μου χάρισε δυο υπέροχα παιδιά και όλα θα πάνε καλά. Όλα αυτά είναι μια περιπέτεια που θα τελειώσει. Και όπως λέει η νύφη μου όλα έχουν κάποιο σκοπό που γίνονται.

Εύχομαι όλα τα παιδάκια του κόσμου να είναι καλά και οι  γονείς τους να είναι πάντα διπλά τους.

Σας αγαπώ ζουζούνια μου πολύ, πολύ!!!!!!!!!!!!

Έχεις μια απορία, μια ερώτηση, μια ιστορία;

Μπορείς να τη στείλεις στο eimaimama@gmail.com