Ενώ ακόμα ψήλωνα…
Για τη Ζωή Ρηγοπούλου γράφει ο Μάνος:
«Με τη Ζωή ήμασταν φίλοι από το σχολείο και παραμένουμε μέχρι σήμερα. Τουλάχιστον 2 φορές τον μήνα αναλύουμε τηλεφωνικά, ό,τι αναλύεται. Είναι ηθοποιός, από οικογένεια ηθοποιών. Ο πατέρας της ήταν ο Κώστας Ρηγόπουλος και η μαμά της η Κάκια Αναλυτή. Θυμάμαι σαν τώρα να καθόμαστε παρέα πιτσιρικάδων στο σπίτι τους με τη γιαγιά να μας φυλάει καθώς οι γονείς της έπαιζαν στο θέατρο το «Αγάπη μου Ουάουα» που είναι με τις περισσότερες παραστάσεις στην ιστορία… Όμως καλό είναι να σας τα πει η ίδια. Η Ζωή έχει μια κόρη 36 ετών την Κατερίνα…»
Ενώ ακόμα ψήλωνα…
της Ζωής Ρηγοπούλου
Η γιαγιά μου η Νίνα γέννησε τη μαμά μου την Κάκια όταν ήταν 21χρονών.
Η μαμά μου η Κάκια γέννησε εμένα όταν ήταν 20 χρονών.
Εγώ γέννησα την κόρη μου την Κατερίνα όταν ήμουν 19 χρονών.
Προφανώς βιολογικό ρολόϊ δεν πρόλαβε ν’ ακούσει καμιά μας. Η κάθε μια για διαφορετικούς λόγους.
Τον καιρό της Νίνας, έτσι ήταν η τάξη των πραγμάτων. Οι γυναίκες έκαναν νωρίς τα παιδιά τους, δεν είχαν να περιμένουν για να τελειώσουν πανεπιστήμια και σπουδές.
Τον καιρό της Κάκιας αντιθέτως -ειδικά στον χώρο του θεάματος- δεν υπήρχε πρώιμη ανάγκη για τεκνοποίηση. Απλώς η μαμά μου κι ο μπαμπάς μου ερωτευτήκανε τόσο που δεν ήθελε να αποχωριστεί ο ένας τον άλλον. Και σε κείνες τις εποχές δεν γινόταν να ξημεροβραδιάζεσαι με τον καλό σου χωρίς νομιμοποίηση. Έτσι, από πάθος… από έρωτα… γεννήθηκα εγώ. Που όταν γέννησα με τη σειρά μου, δεν υπήρχε ούτε μία φιλενάδα να μοιραστούμε τις ίδιες απορίες και τα ίδια προβλήματα. Ποια γεννούσε στα 19 της;;!!
Ενώ ακόμα ψήλωνα… είπα, εγώ θα το κρατήσω το παιδί! Ούτε γιατί έπρεπε, ούτε γιατί ήμουν θρήσκα, ούτε γιατί μου το επέβαλε κανείς. Έτσι. Κάτι με έσπρωξε να διαλέξω αυτόν τον δρόμο. Και η κόρη μου μεγάλωσε με 3 μαμάδες. Τρεις μαμάδες διαφορετικών χρήσεων. Η μαμά-βασίζομαι σε σένα, η μαμά-σου μοιάζω, η μαμά-έλα να μιλάμε!
Παλαιότερα, προσπαθούσα να εντοπίσω το σωστό και το λάθος. Αν οι συνθήκες οι μεν είναι καλύτερες από τις συνθήκες τις δε και το τούμπαλιν. Κατέληξα στο συμπέρασμα ότι κάθε μάνα έχει πάντα τις καλύτερες προθέσεις και κάθε μάνα πάντα κάπου κάνει λάθος. Γιατί ένα παιδί προέρχεται από σένα, αλλά δεν είσαι εσύ. Είναι ένας άλλος τελείως διαφορετικός κόσμος. Ένας κόσμος που μπορεί να σου είναι τελείως άγνωστος, ακατανόητος.
Και απ’ τον ρόλο του παιδιού, όσο κι αν προσπαθείς να κάνεις διαφορετικά πράγματα απ’ αυτά που έκαναν οι γονείς σου, πάντα στα ίδια θα καταλήγεις, γιατί αυτοί ήταν οι μόνοι γονείς που είχες. Αυτό το πρότυπο κουβαλάς μπροστά στα μάτια σου, δεν μπαίνει θέμα επιλογής.
Θυμάμαι -κυρίως όταν ήμουν μικρή- να με ρωτάνε: Πώς είναι να έχεις διάσημους γονείς;
Γιατί, ήξερα και πώς είναι να έχεις άσημους; Monkey see monkey do που λένε και οι Αμερικάνοι. Το παιδί ξεσηκώνει ακριβώς αυτό που κάνεις και αυτό που είσαι, όχι αυτό που του διδάσκεις με λόγια. Έτσι φτάνεις σε μια ηλικία που αναρωτιέσαι, τι από όλα αυτά που συνιστούν εσένα σαν άτομο, είσαι πραγματικά εσύ; Μήπως τούτο το κομμάτι είναι αυτούσια η μαμά σου; Μήπως εκείνο το κομμάτι είναι ο μπαμπάς; Πού κρύβομαι εγώ;
Είχα την τύχη να μεγαλώσω πολύ δημοκρατικά. Όχι στα χαρτιά, στην πράξη. Όχι αμολυμένη να ξεσαλώνω, καθόλου! Με επίβλεψη και όρια αλλά με κουβέντα. Πολύ κουβέντα. Ουδέποτε άκουσα στο σπίτι μου ‘Εγώ ξέρω τι είναι καλό για σένα’. Είναι πολύ κουραστικό να εξηγείς το κάθε τι για να μπορέσει το παιδί σου να επιλέξει μόνο του αλλά δουλεύει μακροπρόθεσμα, πιστέψτε με.
Ο μπαμπάς μου με αντιμετώπιζε πάντα σαν ίσος προς ίσον. Παρέθετε τη γνώμη του και την άποψη του κι εγώ την δική μου. Βεβαίως και διαφωνούσαμε. Συχνότατα. Αλλά ο διάλογος είναι μεγάλο πράγμα! Και πάντα κάπου καταλήγει.
Η μαμά μου με πίστευε σε ό,τι κι αν καταπιανόμουν. Ψήφος εμπιστοσύνης, σε όλα ναι. Βοηθός και παραστάτης παντού. Καμία στιγμή ακύρωσης ή θέλησης επιβολής εξουσίας. Προφανώς δεν είχε ή δεν ήθελε να αποδείξει τίποτα. Διαβάζω ότι τα κορίτσια στην περίοδο της εφηβείας θέλουν να εκθρονίσουν τη μάνα τους, να της τραβήξουν ένα Χ για να προχωρήσουν. Ποτέ μου δεν ένοιωσα τέτοια ανάγκη. Και θα είχα έναν λόγο παραπάνω με μια μαμά όμορφη, διάσημη και πετυχημένη.
Εγώ πάλι με την κόρη μου θέλησα να είμαι φιλενάδα, γιατί αυτό ήταν το ιδανικό στα ‘70ς που μεγάλωσα. Όταν χρόνια αργότερα άκουσα το επικρατήσαν πλέον ‘το παιδί θέλει μάνα, όχι φίλη’ κατέρρευσα! Άντε πιάστο απ’ την αρχή! Το πιστεύω σου, όχι το παιδί σου. Αυτό -σωστά ή λάθος- μεγάλωσε πια.
Γι’ αυτό σου λέω… Πάντα κάποιο λάθος θα κάνουμε. Ας υπάρχει αγάπη και θα τα βρούμε. Τόσο απλά!
πόσο γλυκό κείμενο και πόσο αληθινό! κάπως έτσι νομίζω ξεκινάμε όλες οι μανούλες με τις καλύτερες των προθέσεων αλλά επειδή το άλλο άτομο, το παιδί μας, είναι άγνωστο και σε καμία περίπτωση αντίγραφό μας, κάπου τα χαλάμε στην πορεία. Μακάρι θέε μου τα λάθη που σίγουρα θα κάνω να μην είναι μεγάλα και να επαναπροσδιορίζομαι συνέχεια μέσα από το κοριτσάκι μου με όρια, με ελευθερία και διάλογο και πολλή πολλή αγάπη!
...καθώς το πρωτοδιάβασα είχα την εντύπωση ότι ήταν η περίληψη ενός νέου βιβλίου και στο τέλος ανεβαίνοντας προς τα πάνω για να δω ακρίβώς τον τίτλο που θα ζητήσω στο βιβλιοπωλείο κατάλαβα ότι ήταν μόνο* ένα άρθρο... *δεν μου έφτασε ήθελα να διαβάσω κιάλο κιάλο...αχ ας το σκεφτεί η κα Ρηγοπούλου να τα γράψει σε ένα βιβλίο. Ήταν πολύ ωραίο
Καταπληκτικό το κείμενο!!! Μας ανοίγει τα μυαλά! Πόσο χαίρομαι να διαβάζω τέτοιες ιστορίες, που με οδηγούν στην αυτοκριτική μετά, που με κάνουν να "ζηλεύω" καλοπροαίρετα τέτοιες ισορροπημένες οικογένειες! Κι εγώ είχα ένα λατρεμένο πατέρα και έχω μία καταπληκτική μανούλα, έχω διδαχθεί πολλά και έχω βιώσει διάφορα, κάποια θα θελα να αλλάξω στην ανατροφή των παιδιών μου - να δούμε αν θα τα καταφέρω - αλλά σίγουρα θέλω να τα στηρίξω πάρα πολύ σε κάθε τους επιλογή! Ευχαριστούμε!
Πολύ σωστά τα λέει η κυρία Ρηγοπούλου. Ο δημοκρατικός τρόπος με τον οποίο λέει ότι ανατράφηκε μου ακούγεται ιδανικός και θα ήθελα να καταφέρω να τον εφαρμόσω κι εγώ στο παιδί μου. Ο διάλογος και η πολλή κουβέντα είναι άκρως απαραίτητα αν θέλουμε το παιδί μας να γίνει ένα ώριμο, υπεύθυνο και πραγματικά ελεύθερο άτομο. Επίσης πιστεύω ότι για μια μάνα και μια μια κόρη η σχέση φιλίας είναι ό,τι καλύτερο. Τι πάει να πει "το παιδί θέλει μάνα, όχι φίλη" ;;; H μάνα πρέπει πάνω απ'ολα να είναι φίλη για την κόρη της, δηλαδή το άτομο που θα απολαμβάνει την πλήρη εμπιστοσύνη της κόρης και όχι να υπάρχουν ανταγωνισμοί, κόντρες και απόσταση μεταξύ των δύο.
Τι σου ειναι λοιπον η γλυκα! Ενω το πρωί μπηκα κι εχωσα, τωρα σ' αυτό το ποστ γουργουριζω σαν γατάκι. Όχι γι' αυτα που λέει τελικά, όσο για την αληθεια τους. Γεια σας Ζωη!
Mου αρέσει πολύ σαν ηθοποιός!Δε φανταζόμουν ότι έχει τόσο μεγάλο παιδί.Άρα,μπορεί να είναι και γιαγιά.Πολύ όμορφο το κείμενό της,αλλά ακόμα πιο χρήσιμο το συμπέρασμα,στο οποίο καταλήγει.Ισχύει και είναι τραγικά αληθινό! Ελισσάβετ μου,να χαίρεσαι το παιδάκι σου,τον άντρα σου και τις πολλές γιαγιάδες σας!!!!Το "Μας έτυχε,αλλά πέτυχε",που λες στο τέλος,τα λέει όλα!!!!
Καλημέρα!!! Κι η δική μου η γιαγιά στα 18 της γέννησε την μαμά μου, κι η μαμά μου με το που τελείωσε την ακαδημία στα 21 της εμένα κι εγώ στα 18 την 7 χρονη πια Ελένη!! Η μικρή με 4 γιαγιάδες, βάζω και τις προγιαγιάδες στο παιχνίδι (αν μ ακούσει η γιαγιά μου να την λέω ''προ'' γιαγιά προβλέπεται κατσάδα, ''είμαι μόλις 70'' σαν να την ακούω!!! χεχε!!!) Σε εμένα και τον άντρα μου, μέχρι τότε φίλο και συμμαθητή μου έτυχε, δε νομίζω το 2004 κανένας 18χρονος να ήθελε να γίνει γονιός, αλλά και το χρόνο πίσω να γύριζαμε το ίδιο μονοπάτι θα διάλεγαμε! Μας έτυχε, αλλά πέτυχε!!!