Η μαμά ρωτάει: Να κάνω δεύτερο παιδί;
Είμαι η Όλγα και έχω ένα κοριτσάκι 16 μηνών…
Ακόμα είναι νωρίς για 2 παιδάκι αλλά έχουμε πει με τον άντρα μου οτι μετά από κάνα δύο χρονάκια θα κάνουμε άλλο ένα…..
Θα κάνουμε όμως;;
Αντέχω μια εγκυμοσύνη τώρα που ξέρω όλους τους κινδύνους που μπορεί να κρύβει;;
Την ιστορία του τοκετού μου σας την έχω γράψει, μπορείτε να τη βρείτε εδώ
Κι αν με πιάνουν κρίσεις πανικού στην εγκυμοσύνη;;
Είναι πολλοί 9 μήνες αναμονή…. θέλω ένα μωρό έτοιμο στην αγκαλιά μου χωρίς εγκυμοσύνη και γέννα γίνεται;
Γίνεται άμα υιοθετήσουμε… αλλά θα μας δώσουν; Και δεν είναι χαζό αφού έχω την υγεία μου να μην κάνω εγώ ένα παιδί;;
Πολλά τα ερωτήματα, πολύς φόβος και ανασφάλεια……
Θα τα καταφέρω άραγε;;
Πόσο δύσκολα θα είναι με 2 παιδιά;;
Πάντως δε θέλω να αφήσω τη κόρη μου μοναχοπαίδι….
Θέλω να έχει αδελφάκι, μια μόνιμη παρέα στο σπίτι….
Να κάνουν πλάκες, σκανδαλιές, να υποστηρίζουν το ένα το άλλο ή να ρίχνουν τις ευθύνες…..
Το φύλο φυσικά δε με νοιάζει καθόλου… οτι κι αν είναι καλοδεχούμενο είναι……
Θέλω αλλά μπορώ;;;
Θέλω αλλά θα τα καταφέρω;;;
Πολλά τα ερωτήματα.. Όσες έχετε πάνω από 1 παιδιά πείτε μου ήταν δύσκολη η απόφαση για το 2ο;;
Είναι λογικό να το σκέφτομαι;;
ΣΥΓΝΩΜΗ ΓΙΑ ΤΙΣ ΑΣΥΝΑΡΤΙΣΙΕΣ,ΜΑΛΛΟΝ ΝΥΣΤΑΞΑ ΚΑΙ ΤΟ΄ΧΑΣΑ ΛΙΓΟ...¨ΟΤΙ ΕΙΜΑΙ ΠΟΛΥ ΚΛΕΙΣΜΕΝΗ¨,ΗΘΕΛΑ ΝΑ ΓΡΑΨΩ....ΤΟ ¨ΣΑΝ¨ΕΙΝΑΙ ΠΕΡΙΤΤΟ....ΚΑΙ ΤΟ ¨ΑΝΑΓΟΓΟΥΖΩ¨,ΠΡΟΦΑΝΩΣ ΕΙΝΑΙ ΡΗΜΑ ΔΙΚΗΣ ΜΟΥ ΕΜΠΝΕΥΣΕΩΣ,ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ...¨ΑΝΑΓΟΥΛΙΑΖΩ¨,ΗΘΕΛΑ ΝΑ ΓΡΑΨΩ...ΜΕ ΣΥΓΧΩΡΕΙΤΕ!
ΕΓΩ ΕΧΩ ΕΝΑ ΚΟΡΙΤΣΑΚΙ 10 ΜΗΝΩΝ....ΣΕ ΚΑΤΑΛΑΒΑΙΝΩ,ΑΠΟΛΥΤΑ,ΟΣΟΝ ΑΦΟΡΑ ΤΙΣ ΚΡΙΣΕΙΣ ΠΑΝΙΚΟΥ...ΕΓΩ ΕΙΧΑ ΑΛΛΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ...ΕΧΩ ΚΛΕΙΣΤΟΦΟΒΙΑ ΚΑΙ ΣΤΗΝ ΕΓΚΥΜΟΣΥΝΗ ΤΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ ΜΟΥ ΕΠΙΔΕΙΝΩΘΗΚΕ...ΕΙΧΑ ΤΟ ΒΑΡΟΣ(ΕΙΧΑ ΠΑΡΕΙ 22 ΚΙΛΑ)ΕΙΧΑ ΤΗ ΖΕΣΤΗ,ΑΦΟΥ ΓΕΝΝΗΣΑ ΠΕΡΣΙ,ΤΕΛΟΣ ΑΥΓΟΥΣΤΟΥ,ΠΟΥ ΕΙΧΕ ΠΟΛΛΟΥΣ ΚΑΥΣΩΝΕΣ,ΕΙΧΑ ΤΙΣ ΑΠΝΟΙΕΣ ΤΟ ΒΡΑΔΥ ΚΑΙ ΟΛΑ ΑΥΤΑ ΜΕ ΚΑΝΑΝΕ ΝΑ ΝΟΜΙΖΩ ΟΤΙ ΠΝΙΓΟΜΑΙ...ΟΤΙ ΕΙΜΑΙ ΣΕ ΠΟΛΥ ΚΛΕΙΣΜΕΝΗ...ΔΕΝ ΞΕΡΩ ΑΝ ΜΕ ΚΑΤΑΛΑΒΑΙΝΟΥΝ ΑΛΛΕΣ ΜΑΝΟΥΛΕΣ...ΣΤΗΝ ΑΡΧΗ ΤΟ ΜΕΤΕΦΡΑΖΑ ΩΣ ΚΛΕΙΣΤΟΦΟΒΙΑ ΠΟΥ ΞΕΡΩ ΟΤΙ ΤΗΝ ΕΙΧΑ ΑΝΕΚΑΘΕΝ...ΜΕΤΑ ΔΙΑΠΙΣΤΩΣΑ ΟΤΙ ΠΕΡΝΑΩ ΚΡΙΣΕΙΣ ΠΑΝΙΚΟΥ...ΠΡΟΣΠΑΘΟΥΣΑ ΝΑ ΠΑΙΡΝΩ ΒΑΘΕΙΕΣ ΑΝΑΠΝΟΕΣ ΚΑΙ ΝΑ ΗΡΕΜΩ ΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΜΟΥ ΜΕ ΟΜΟΡΦΕΣ ΣΚΕΨΕΙΣ...ΝΟΜΙΖΑ ΟΤΙ ΔΕΝ ΘΑ ΠΕΡΑΣΕΙ ΠΟΤΕ...ΝΑ ΟΜΩΣ ΠΟΥ ΠΕΡΑΣΕ...ΟΛΑ ΓΙΝΑΝΕ...ΟΛΑ ΞΕΠΕΡΑΣΤΗΚΑΝΕ...ΘΕΛΩ ΠΟΛΥ ΕΝΑ ΔΕΥΤΕΡΟ ΠΑΙΔΑΚΙ...ΕΙΜΑΙ ΜΟΝΑΧΟΠΑΙΔΙ ΚΑΙ ΠΑΝΤΑ ΕΙΧΑ ΤΟ ΑΓΧΟΣ,ΟΤΑΝ ΜΙΑ ΜΕΡΑ ¨ΦΥΓΟΥΝ¨ ΟΙ ΓΟΝΕΙΣ ΜΟΥ,ΤΙ ΘΑ ΚΑΝΩ ΠΟΥ ΘΑ ΕΙΜΑΙ,ΤΕΛΕΙΩΣ,ΜΟΝΗ ΜΟΥ...ΑΛΛΟ ΞΑΔΕΡΦΙΑ,ΣΥΓΓΕΝΕΙΣ,ΑΚΟΜΑ ΚΑΙ Ο ΙΔΙΟΣ ΣΟΥ Ο ΑΝΤΡΑΣ ΚΑΙ ΑΛΛΟ ΕΝΑΣ ΑΔΕΛΦΟΣ,ΜΙΑ ΑΔΕΛΦΗ....ΑΝ ΔΕΝ ΜΕ ΚΡΑΤΟΥΣΕ ΤΟ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΟ,ΘΑ ΕΠΙΧΕΙΡΟΥΣΑ ΑΜΕΣΩΣ ΜΙΑ ΔΕΥΤΕΡΗ ΕΓΚΥΜΟΣΥΝΗ...ΚΑΙ ΑΣ ΗΞΕΡΑ ΟΤΙ ΘΑ ΑΝΑΚΑΤΕΥΟΜΑΙ,ΘΑ ΑΝΑΓΟΓΟΥΖΩ,ΘΑ ΒΑΡΑΙΝΩ,ΘΑ ΠΝΙΓΟΜΑΙ ΤΑ ΒΡΑΔΙΑ ΟΤΑΝ ΘΑ ΕΧΕΙ ΜΕΓΑΛΩΣΕΙ Η ΚΟΙΛΙΑ ΜΟΥ....ΤΟ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑ ΣΕ ΔΙΚΑΙΩΝΕΙ...Ο,ΤΙ ΚΑΙ ΑΝ ΠΕΡΑΣΕΣ,ΑΞΙΖΕ...Η ΓΝΩΜΗ ΜΟΥ ΕΙΝΑΙ,ΜΗΝ ΤΟ ΣΚΕΦΤΕΣΑΙ,ΠΡΟΧΩΡΑ ΤΟ!ΟΤΑΝ ΒΕΒΑΙΑ,ΘΑ ΕΙΣΑΙ ΚΑΙ ΕΣΥ ΕΤΟΙΜΗ!ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΕΙΝΑΙ ΕΥΛΟΓΙΑ...ΕΙΝΑΙ ΕΥΤΥΧΙΑ...ΚΑΙ ΘΑ ΤΟ ΒΑΛΩ ΚΑΙ΄ΓΩ ΣΤΟ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ....ΤΟ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ ΠΑΝΤΑ ΘΑ ΥΠΑΡΧΕΙ....ΕΓΩ ,ΟΜΩΣ,ΔΕΝ ΘΑ ΜΠΟΡΩ ΝΑ ΚΑΝΩ ΠΑΝΤΑ ΠΑΙΔΙΑ...ΟΠΟΤΕ,ΒΟΥΡ!
Αχ ευχαριστώ πολύ για τις απαντήσεις σας, με βοηθάνε πολύ....τείνω στο να το αφήσω να έρθει αν θέλει ο Θεός αργότερα από μόνο του!!!
δυσκολεύτηκα πολύ στο 2ο (9 μήνες στο κρεβάτι αλλά άξιζε τον κόπο, δεν το αλλάζω με τίποτα
ΕΙΝΑΙ ΠΟΛΥ ΚΟΥΡΑΣΙΚΟ ΑΛΛΑ Κ ΠΟΛΥ ΟΜΟΡΦΟ!ΕΓΩ ΕΧΩ ΕΝΑ ΚΟΡΙΤΣΑΚΙ 18 ΜΗΝΩΝ Κ ΕΝΑ ΑΓΟΡΑΚΙ 2.5 ΜΗΝΩΝ,ΔΕΝ ΗΤΑΝ ΕΠΙΛΟΓΗ ΜΟΥ ΤΟ ΔΕΥΤΕΡΟ Κ ΕΙΔΙΚΑ ΤΟΣΟ ΚΟΝΤΑ ΧΡΟΝΙΚΑ ΑΛΛΑ ΕΙΝΑΙ ΥΠΕΡΟΧΟ ΝΑ ΒΛΕΠΩ ΤΗΝ ΜΙΚΡΗ ΤΟΣΟ ΚΑΛΗ Κ ΠΡΟΣΤΑΤΕΥΤΙΚΗ ΜΑΖΙ ΤΟΥ ΟΠΩΣ Κ ΝΑ ΒΛΕΠΩ ΤΟ ΜΩΡΟ ΜΟΛΙΣ ΑΚΟΥΕΙ ΤΗΝ ΦΩΝΗ ΤΗΣ ΝΑ ΤΕΝΤΩΝΕΤΑΙ Κ ΝΑ ΤΗΝ ΨΑΧΝΕΙ.ΑΝΤΙΔΡΑΣΕΙΣ ΠΟΥ ΟΥΤΕ ΚΑΝ ΣΚΕΦΤΟΜΟΥΝ ΟΤΙ ΘΑ ΜΠΟΡΥΣΑΝΕ ΝΑ ΕΧΟΥΝΕ.ΠΙΣΤΕΥΩ ΟΤΙ ΑΞΙΖΕΙ ΤΟΝ ΚΟΠΟ.ΟΣΟ ΓΙΑ ΤΗΝ ΥΙΟΘΕΣΙΑ ΤΟ ΘΕΩΡΩ ΤΟ ΠΙΟ ΙΕΡΟ ΠΡΑΓΜΑ,ΝΑ ΔΩΣΕΙΣ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ Σ'ΕΝΑ ΑΤΥΧΟ ΠΑΙΔΑΚΙ!!ΜΑΚΑΡΙ ΝΑ ΜΠΟΡΟΥΣΑ Κ ΓΩ.
Έχω 2 κόρες. Η μία 5 η άλλη 3 ετών. Η απόφαση ήταν εύκολη για το 2ο. Σκεφτόμαστε και για 3ο. Παίζουν μαζί και τσακώνονται και η μέρα είναι κουραστική -και η νύχτα το ίδιο- :) Αλλά δεν το αλλάζω με τίποτα!!! Προσωπικά μεγάλωσα με έναν αδερφό 2 χρόνια μικρότερο, που τον έχασα όμως πολύ γρήγορα και ειλικρινά νιώθω πολύ μόνη. Έτσι σκέφτομαι πως αν μας αξιώσει ο Θεός θα ήθελα και 3ο και 4ο. Τι άλλο μπορώ να σου πω? Τα οικονομικά πλέον είναι τα μόνα που μας κρατούν πίσω! Εύχομαι να γίνουν όλα όπως αποφασίσετε.
Θα συμφωνήσω κατ'αρχάς με την alexandra s. Κατά δεύτερον... μην το σκέφτεσαι! Έχω περάσει πάααρα πολλές κρίσεις πανικού επί πολλά χρόνια. Απλά μην το σκέφτεσαι, το μυαλό σου είναι μόνο που σου κάνει παιχνίδια. Οι άνθρωποι που παθαίνουν κρίσεις πανικού είναι ευαίσθητες ψυχές που ταυτόχρονα σκέφτονται ελεεινά πολύ... Άσε τη ζωή να κυλήσει κι ό,τι φέρει έφερε. Μάθε να δέχεσαι αυτά που έρχονται, να εκτιμάς και να ζεις το σήμερα, να σχεδιάζεις το αύριο αλλά να θυμάσαι πάντα πως είναι απλά σχέδια, όχι νόμος.
εγω εχω 2 παιδακια με 2 χρονια διαφορα, ειναι κουραστικο αλλα σε λιγο που θα μεγαλωσει και το 2ο θα ειναι καλυτερα...ηδη παιζουν μαζι...με τον αδερφο μου εχω 7 χρονια διαφορα. μεγαλωσαμε σαν 2 μοναχοπαιδια στο ιδιο σπιτι, ποτε δεν παιξαμε γιατι πολυ απλα ηταν μεγαλη η διαφορα ηλικιας...οταν ο αδερφος μου ηταν δημοτικο εγω εδινα για πανελληνιες...οταν ημουν φοιτητρια εκεινος πηγαινε γυμνασιο και τωρα που εχω 2 παιδια εκεινος ειναι φοιτητης...δηλ. δεν συμπεσαμε ποτε, ουτε καν βρισκομασταν στο σπιτι, οταν εγω ξενυχτουσα εκεινος κοιμοταν...κλπ κλπ...ΟΠΟΤΕ για μενα ή κανε ενα 2ο τωρα στα κοντα, ή μην κανεις καθολου....η μητερα μας μου ελεγε ποσο την δυσκολεψε που ειχε ενα παιδι δημοτικου ανεξαρτητο και ξαφνικα κλειστηκε ολη η οικογενεια μεσα λογω του μωρου...εγω ηθελα να κοιμηθω γιατι ειχα σχολειο και το μωρο εκλαιγε ολη τη νυχτα και δεν μπορουσα να κοιμηθω....οποτε αν αργησεις το 2ο παλι μοναχοπαιδι θα ειναι το πρωτο...
Περίεργο. Κι εγώ 6 χρόνια διαφορά έχω με τον αδερφό μου (αυτός μεγαλύτερος) αν κι έχω κι άλλες δύο αδερφές ενδιάμεσα. Αλλά σε σχέση με τον αδερφό μου, παρ'όλο που δεν συναντηθήκαμε ποτέ σε σχολείο και είμασταν όντως σε αρκετά διαφορετικές φάσεις, παίζαμε πολύ συχνά παρέα - και με φίλους του και με φίλες μας και γενικά ένα.. κέντρο διερχομένων το σπίτι μας! :P
βρε Έφη, νομίζω ότι έτυχε να μην έχεις πολλά κοινά με τον αδερφό σου. Η αδερφή μου με περνάει 10 χρόνια και είμαστε κολλητές. Και όχι μόνο τώρα που είμαστε ενήλικες, αλλά από τότε που ήμουν μικράκι με είχε πάντα κοντά της (χωρίς όμως να κόβει πράγματα από την προσωπική της ζωή), με συμβούλεψε όταν έπρεπε, μου στάθηκε όπως μια μεγάλη αδερφή μπορεί, με πήγε σινεμά, βόλτες, με έμαθε να εκτιμω την καλή μουσική και το διάβασμα και χίλια δυο άλλα. Πότε δεν την ενόχλησα ως παιδί, ακόμα κ όταν διάβαζε για πανελλήνιες. Τέλος να σου πω ότι το σχόλιο σου για το αν θα κάνει κάποια 2ο παιδί κοντά αλλιώς να μη κάνει καθόλου, το θεωρώ λίγο άτοπο και άκυρο. Υπάρχουν πολλά πράγματα στη ζωή που μπορεί να παρεμβληθούν και να μη μπορέσει μια μάνα να κάνει παιδί σύντομα. Η μπορεί να μη γουστάρει να κάνει αμέσως. τι σημαίνει αυτό, ότι θα πρέπει να μείνει με ένα παιδί για πάντα? Θα σου φέρω για παράδειγμα εμένα. Έκανα την κόρη μου το 2002 και μετά από 2 χρόνια χώρισα. Το 2008 γνώρισα τον σύντροφό μου και τέλος του 11 γέννησα το γιο μου. Βάλε τις ημερομηνίες, έχουν περίπου 9,5 χρόνια διαφορά τα παιδιά μου. Οκ δυσκολεύτηκα, οκ έκοψα τα πολλά σουρτα φέρτα και τις δραστηριότητες που είχα, ναι δεν έχω τα ίδια κουράγια που είχα πριν 10 χρόνια αλλά και τι έγινε? η χαρά που παίρνω κάθε μέρα δε μετριέται... Η φάση που ξαναέχω μωρό σπίτι και νανουρίζω και μυρίζω αυτή την ανεπανάληπτη μυρωδιά είναι αξεπέραστη... Θέλω να πω, βάσει της λογικής αυτής, εγώ δε θα έπρεπε να ξαναφτιάξω οικογένεια? Ή να έκανα έκτρωση γιατί η κόρη μου είναι μεγάλη? Επίσης να σου πω ότι η μεγάλη μου τρελαίνεται που έχει μικρό αδερφό!!! πεθαίνει γι κείνον, τα μάτια της λάμπουν μόλις μιλάει για τον αδερφό της. Και είναι κ η καλύτερη βοηθός μου!!! γουστάρει από μόνη της να τον αλλάζει ή να τον ταϊζει. Κι όσον αφορά τις ώρες που η μεγάλη θέλει να απομονωθεί είτε γιατί έχει διάβασμα είτε γιατί γουστάρει μοναξιές, φροντίζω να απασχολώ έτσι τον μπέμπη ώστε να μην της γίνεται βάρος. Τόσο απλά.... και γενικά θεωρώ ότι καλό είναι να κάνουμε παιδιά όποτε νιώσουμε έτοιμοι και όχι όποτε πρέπει ή μας λένε οι γιαγιαδοπαππουδες, κοινωνία, φίλες κλπ. κι ας είναι μετά από 3 μήνες, 5 χρόνια, 15 χρόνια...
Σήμερα σκεφτόμουν για τα μοναχοπαίδια...Με αφορμή το θάνατο της μητέρας ενός φίλου, ο οποίος είναι μοναχοπαίδι, είχε χάσει τον μπαμπά του πιο μικρός και τώρα έμεινε μόνος καθώς δεν έχει κάνει ακόμα δική του οικογένεια. Και σκεφτόμουν λοιπόν πως τα αδέρφια είναι μεγάλο στήριγμα στη ζωή μας και ότι οπωσδήποτε θέλω το παιδί μου να αποκτήσει αδέρφια.Μην αφήσεις λοιπόν τις φοβίες σου να κάνουν κουμάντο στις επιθυμίες σου....
Agapiti olga, prin 6 meres gennisa to deytero koritsaki moy to prot einai 18 minon. afoy i proti sou egkimosini pige kala parolo poy den ikseres stin 2h poy ksereis giati na agxotheis? i 2h egkimosini moy itan poli kaliteri apo tin proti k na fantasteis oti k i proti itan teleia. i proti mou koroula einai poli kali me to moro, vevaia k i prosoxi mas einai sinexeia strameni pano tis na min niosei paramelimeni, logo thilasmou. kata tin diki moy gnomi einai kalitero na ta kaneis ta paidakia sou konta konta giati megalonoun pio eykola. tha ithela k ena trito alla logo oikonomikon to afinoume gia argotera. i koliti moy exei 3 paidakia to ena piso apo to allo k den diskoleytike poli. exe tharos k na deis pou olo tha pane akoma kalitera k apo tin proti fora giati tora ksereis pos na antimetopiseis kathe katastasi!!!!
Ωχ!!! Πότε το έγραψα αυτό το κείμενο!!!;;;; Κι εγώ κάτι τέτοια σκέφτομαι! Στην πρώτη εγκυμοσύνη νοσηλεύτηκα 3 φορές για πρόωρο.Τα κατάφερα και την κράτησα μέχρι την 38η ευτυχώς αλλά με ξεκούραση και στο κρεββατι! Φοβάμαι όμως ότι και στο δεύτερο θα πρέπει να κάνω το ίδιο και με στεναχωρεί που δε θα μπορώ να παίξω με την μικρούλα μου, να της μαγείρεψω, να την αγκαλιασω...ασε που έτσι και πρέπει να ξανανοσηλευτω...ούτε να το σκέφτομαι δε θέλω :'(:'(:'(:'( Άντε, καλό μας κουράγιο! Πρέπει να σκεφτόμαστε θετικά....λέμε τώρα!
Εγω κοριτσι μου ειμαι εγκυος στο 2 παιδακι μου,(6μηνων) κ εχω ηδη αλλο ενα 26μηνων. Εγω το θελω το δευτερο πολυ!!Το ξερω οτι θα ειναι δυσκολα ειδικα ο πρωτος χρονος κ τα οικονομικα μας δεν ειναι πολυ καλα, αλλα οταν βλεπω την μικρη μου ποσο χαιρεται οταν συνανταμε αλλο παιδακι κ τι αγκαλιες του κανει κ πως θελει να συναναστραφει, ολο αυτο με ηρεμει που θα ειναι τα δυο τους να τσακωνονται να παιζουν να συμβουλευονται ο ενας τον αλλον... Νομιζω ειναι κριμα να την αφησεις μονη της για τις δικες σου ανασφαλειες...φυσικα ο καθενας για τον εαυτο του ξερει...αλλα ακολουθα την καρδια σου θα σε συμβουλευα....
Ολγα γεια! Είμαι η ΕΥα κ έχω 2 κόρες με 2μιση χρόνια διαφορα.ΑΠο τα λεγόμενα σου νομίζω πως δεν είσαι ακόμα έτοιμη ια 2ο παιδάκι κ ειναι λογικό καθώς η μικρή σου ειναι ακόμα μικρούλα. Ομως θα σου,πω κάτι.κι εγώ είχα τις ίδιες φοβίες-ανασφάλειες κ τελικά η 2η κόρη μου ψιλό προέκυψε...οκ δεν πολύ προσέξαμε αλλά αυτό ειναι άλλο θέμα. Που θέλω να καταλήξω? τώρα που η μικρή μου ειναι 2 λέω Δόξα το ΘΕο που μου την έστειλε τωρα! Εύκολα σίγουρα δεν ειναι με 2 παιδιά αλλά η μεγάλη αλλαγή ειναι με το 1ο παιδί μετά κακά τα ψέμματα έχεις πάρει φορα κ πας....! Εγώ βοήθεια δεν έχω κ αυτό με δυσκολεύει πολύ όμως παρόλα αυτά τις χαίρομαι τόσο που ηδη παίζουν πάρεα! Που θέλω να καταλήξω? η άποψη μου ειναι αν ειναι να κανείς 2ο κάνε το όταν εσύ νιώσεις έτοιμη...κ θα βρεις κ τη δύναμη κ τη υπομονή ...εξάλλου.....¨.μια γυναίκα ΟΛΑ τα μπορεί¨ .... Φιλακια καλή τύχη κ να χαίρεσαι την οικογένεια σου.
Αγαπητή μανούλα, Ενα θα σου πω, χιλιοειπωμένο...Οταν εμείς κανουμε σχέδια ο Θεός γελάει! Ζήσε την κάθε στιγμή με την κόρη σου, κανε την μοναδική και απόλαυσε το τώρα!!Κάνε όνειρα για το μέλλον και διώξε κάθε φόβο απο την καρδιά σου , κάθε φόβο που σε εμποδίζει να ζήσεις ισως το σήμερα αγωνιότνας για κάτι που δεν εχει ακόμα συμβει! Μια χαρα θα τα καταφέρεις, να πιστέψεις στον εαυτό σου και τις δυνάμεις σου! Πολλά φιλια
Ολγα εχω 2 παιδακια. η κορη μου ειναι 2 χρονια πιο μεγαλη απο τον γιο μου. ηταν πολυ ευκολη αποφαση. εμεις και τριτο θελαμε αλλα δεν θα κανουμε για οικονομικους λογους. οσον αφορα την υιοθεσια, επειδη ειμαι υιοθετημενη, εχω να σου πω πως οι γονεις των υιοθετημενων παιδιων διαθετουν ΜΕΓΑΛΕΙΟ ΨΥΧΗΣ. τα υιοθετημενα παιδια τα λενε επισης και παιδια της καρδιας.. σκεψου καλα λοιπον και συζητησε με τον αντρα σου με ποιον τροπο θα αποκτησετε το δευτερο παιδακι σας.
το ίδιο ακριβως με απασχολεί εδω και 2 μήνες... εχω κανει εξωσωματικες για να αποκτησω την κορουλα μου με πολλες 'αναποδιες' ( για να μην τις χαρακτηρίσω πιο τραγικά). ο φοβος της αποτυχιας και το οικονομικό μας χάλι με κανουν να πιστευω πως η μικρη θα μεινει τελικα μοναχοπαιδι. όχι οτι το θεωρω κάτι κακο, προς θεου, νιωθω απόλυτα ευτυχισμενη που απέκτησα ενα παιδι, και ολοκληρωμενη σαν μάνα (αυτο το λεω γιατι ακουω το συνηθες '1 = κανενα' και ψιλοσυγχίζομαι). ειναι και το θεμα της ηλικιας- ο χρονος με πιεζει, ειμαι στο οριο...αν οι συνθήκες ηταν διαφορετικες, θα το τολμουσα, αλλα μάλλον καταλήγω στο να μην το επιχειρησω...
1=κανένα ;;; τί είναι καλέ -πες τους- το παιδί, τσιγάρο;Γιατί αύτο το έλεγα εγώ στην εγκυμοσύνη για το κάπνισμα.