Ό,τι κοροιδεύεις, το λούζεσαι!
Ό,τι κοροιδεύεις, το λούζεσαι!
μαμά Δήμητρα
Χωρίς να θέλω να σας κουράσω, επειδή είναι πολλά αυτά που έχω να πω, σας προετοιμάζω για ένα μεγάλο κείμενο. Όσες έχετε υπομονή διαβάστε το, οι υπόλοιπες αφιερώστε λίγο περισσότερο χρόνο στα μικρά σας και κλείστε το Pc. Αφορμή για να γράψω το παρόν κείμενο είναι όσα λούστηκα ενώ έγινα μανούλα.
Είμαι η Δήμητρα και έχω έναν υπέροχο γιο 9 μηνών πια. Ας ξεκινήσω λοιπόν…
.….θηλάζεις; δεν κοιμάται ο μικρός ακόμα; Με στόμα που έχασκε σκεφτόμουν «Mα καλά πάει καλά αυτή;» Την απάντηση την πήρα από μια άλλη γνωστή… «Δεν χορταίνει το παιδί, το δικό μου του έδινα συμπλήρωμα και κοιμόταν…» και συμφώνησα με ύφος σίγουρο ότι αυτή η μάνα ήξερε καλύτερα τι να κάνει…
….μην κοιμάσαι μαζί με την μικρή, έλεγα στην αδελφή μου, θα κακομάθει…. μην την παίρνεις αγκαλιά…. μην… μην… μην…τη ζάλιζα κάθε λίγο και λιγάκι….
Ποτέ δε φανταζόμουν τον εαυτό μου με παιδιά. Σκεφτόμουν την καριέρα, την εξέλιξη μου, τη μόρφωση και τη διασκέδαση μου. Αγαπούσα τα παιδιά αλλά των άλλων και πάντα τα πλησίαζα επιφυλακτικά. Ποτέ μου δεν μπορούσα να κατανοήσω γιατί όλη η ζωή μιας μάνας τριγυρνάει γύρω από το παιδί της και γιατί όλα πρέπει να γίνονται βάση του παιδιού, ίσως γιατί έβλεπα βασανισμένες μάνες σε κατάσταση έξαλλη να μου γκρινιάζουν ότι δεν έχω χρόνο ούτε ένα μπάνιο να κάνω. Και πάντα έλεγα από μέσα μου και φυσικά απ’ έξω μου ότι ένα παιδί δεν πρέπει να αλλάζει και πολλά στο ζευγάρι, ίσως το έβλεπα σαν αξεσουάρ και ότι αυτό θα πρέπει να ακολουθήσει τα θέλω των γονιών και να προσαρμοστεί στη ζωή τους. Είχα ακούσει για το εκπαιδευτικό κλάμα, για το γάλα το σωτήριο του μπουκαλιού που χορταίνει τα παιδιά και κοιμούνται μια χαρά, για τα ριλάξ όπου τα μωρά περνάνε ώρες ατέλειωτες χαρούμενα χωρίς να βγάλουν κιχ. Και το κυριότερο για το παιδί που πρέπει να κοιμάται ΜΟΝΟ στο κρεβάτι του γιατί άμα το αφήσεις έστω και για λίγο στο δικό σου ούτε που θα γυρίσει πίσω και αυτό αποτελεί μεγάλο πλήγμα στην σεξουαλική ζωή ενός ζευγαριού.
Με τον άντρα μου τα ζήσαμε όλα πριν παντρευτούμε, πέρασαν και καμιά 8-9 χρόνια μέχρι να το αποφασίσουμε να παντρευτούμε. Βέβαια ακόμα και τότε λέγαμε ότι παντρευόμαστε για την πλάκα μας, όχι για να κάνουμε παιδιά. Τελικά μετά από δύο χρόνια μένω έγκυος και περνάν 9 υπέροχοι μήνες χωρίς καθόλου συμπτώματα -αν εξαιρέσετε μια απίστευτη ζαβλακομάρα που είχα στο πρώτο τρίμηνο όπου καθόμουν με τις ώρες στον καναπέ και έβλεπα Ezel (δεν ξαναείδα τούρκικο μετά από αυτό έκλεισα ως τηλεθάτρια) .
Με το έμεινα έγκυος με πιάνει ευθύς μια μανία να μάθω τα πάντα για τα πάντα. Αρχίζω αγοράζω βιβλία εγκυμοσύνης και φυσικά καθημερινώς στη δουλειά έτρωγα απίστευτες ώρες στο ίντερνετ διαβάζοντας sites, blogs, forum τα πάντα. Και εδώ είναι που αρχίζει να καταρρέει η εικόνα… μια εικόνα πλαστή κακοφτιαγμένη, ένα κολάζ αναίτιων ηλιθιοτήτων που είχε χτιστεί στο κεφάλι και έφερε την ετικέτα παιδί. Θηλασμός, babywearing, co-sleeping, οι συνέπειες του εκπαιδευτικού κλάματος, παιδική διατροφή και παχυσαρκία, επισκληρίδιος, αναίτιες καισαρικές, μαθήματα ψυχοπροφυλακτικής, τι στην ευχή είναι όλα αυτά; Μωρέ πάνε καλά όλες αυτές οι τρελομάνες; Και όσο διάβαζα, τόσο πειθόμουν ότι αυτές καλά πάνε, μάλλον οι υπόλοιπες γύρω σου δεν ξέρουν τι κάνουν…
Το πρώτο πράγμα που είπα στον άντρα μου ήταν ότι το παιδί θα το θηλάσω αποκλειστικά, πλέον είχα πειστεί θα γεννήσω μωρό και όχι μοσχάρι.
Όταν με ρώτησε η κολλητή μου τι θέλω για δώρο, της ζήτησα ένα sling και με ρώτησε η με μάτια γουρλωμένα «Τι είναι αυτό;«
«Ένα κομμάτι ύφασμα για να κουβαλάω τον μικρό» της είπα
«Καλά» μου λέει και το αγόρασε με μισή καρδιά.
Και ψάχνω και βρίσκω και ρωτάω που θα κάνω μαθήματα ψυχοπροφυλακτικής και ενημερώνω την γυναικολόγο μου ότι δεν θέλω να κάνω επισκληρίδιο, θέλω να γεννήσω και να το νιώσω και ψάχνω να βρω γιατρό υπέρμαχο του θηλασμός και από πού θα προμηθευτώ τη βρώμη και τι είναι η κινόα και χίλια άλλα δύο.
Με τα πολλά γεννάω τελικώς – την καισαρική δεν την απέφυγα- και επιστρέφω σπίτι με ένα υπέροχο μικρό το οποίο έπιασε αμέσως τη θηλή μου και από την πρώτη μέρα θήλαζε επιτυχώς. Και περνάνε 40 ολόκληρες ημέρες έχοντας ένα αγγελούδι στο σπίτι το οποίο κοιμόταν με τις ώρες και το ξυπνούσα για να φάει και να κάνει μπάνιο… μέχρι που άρχισαν οι κολικοί και το αγγελούδι μετατράπηκε σε ένα ζωντόβολο το οποίο τσίριζε… 7 το πρωί με 7 το βράδυ σπάραζε ο μικρός χωρίς διακοπές ούτε για ύπνο… Και έρχομαι και γίνομαι κουρέλι και να κάθομαι στα πατώματα και να τραβάω τα μαλλιά μου… και ο μικρός να ησυχάζει μόνο αγκαλιά και περπατώντας και να λέω που θα πάει θα περάσει και περνάνε οι κολικοί (1,5 μήνας) και ο μικρός με το που τον αφήνεις κάτω να τσιρίζει και να έχω πάνω από το κεφάλι μου όλους να μου λένε ότι τον έμαθα αγκαλιά…
Στο τρίμηνο επάνω ο μικρός μας εμφανίζει αλλεργική πρωκτοκολίτιδα… Μπαίνω σε δίαιτα… Και να ακούω τα απίστευτα από πίσω και να δέχομαι πόλεμο για τον θηλασμό… και να λέω «Ρε παιδιά, το παιδί έχει αλλεργία στο ξένο γάλα, τι μου λέτε τώρα να του δώσω;«
Η δε παιδογαστρεντερολόγος ανένδοτη: «Θα θηλάσεις μόνο το παιδί, είναι μονόδρομος στην περίπτωση σου…«
Αφού περνάει και αυτό στο πεντάμηνο, ο μικρός αρχίζει και ξυπνάει το βράδυ ανά μία ώρα… κουρέλια τα νεύρα μου… μια δυό τρεις… πήγαινε έλα στο δωμάτιο του… Tελικά αποφασίζω ένα βράδυ να τον αφήσω εκεί που τον κοίμιζα στο κρεβάτι μου…Fυσικά συνεχίζει να ξυπνάει με πάνω κάτω τον ίδιο ρυθμό, αλλά τουλάχιστον γλύτωσα τα πήγαινε έλα…. Bέβαια μόλις αναφέρω ότι κοιμάται μαζί μας, όλοι με κοιτούν με μισό μάτι και φυσικά μου αναφέρουν το ίδιο πράγμα που έλεγα και εγώ στην αδελφή μου με αυστηρό ύφος… και όταν δε αναφέρω ότι ξυπνάει, εκεί αρχίζει το μεγάλο πανηγύρι…
Στη ζωή όσο μεγαλώνεις, τόσο γίνεσαι και πιο σοφός, λένε… H μητρότητα μου δίδαξε για άλλη μια φορά στη ζωή μου ότι εκτός από την άπειρη υπομονή που αποκτάς και τη δύναμη που δεν φαντάζεσαι ότι έχεις ότι ό,τι κοροϊδεύεις το λούζεσαι… ;Eχοντας πάρει λοιπόν την τεράστια χλαπάτσα μου αγκαλιά, κλείνω το μάτι σε κάθε επίδοξη μανούλα και της λέω να προσέχει!
Έχεις μια απορία, μια ερώτηση, μια ιστορία;
Μπορείς να τη στείλεις στο eimaimama@gmail.com
ΣΥΜΦΩΝΏ ΜΕ ΌΛΟ σου το κείμενο και στα περί σοφίας των άλλων και στο πως αλλάζουμε με τα μικράκια μας! θέλω να σε ρωτήσω όμως κάτι άσχετο: σε ποια γαστρεντερολόγο πήγες που συνέστησε συνέχιση του θηλασμού γιατί εγώ έχω αλλάξει 5 στα 2 μου παιδιά και όλοι προτείνουν αυτό που είναι πλήρως υδρολυμένη η πρωτείνη (δε θυμάμαι πως το λένε). δεν τους άκουσα αλλά θα ήθελα να είχα πιο υ[ποστηρικτικό γαστρεντερολόγο. ευχαριστώ....
ποσο πολυυυυυυ σε νιωθω, αν και δεν ελεγα τιποτα σε αλλες μαμαδες τα σκεφτομουν και εγω ολα αυτα και ελεγα πως θα πρεπει να ειμαι πιο προσεκτικη να μην τον κακομαθω, αλλα μονο οταν γινεις μαμα καταλαβαινεις, καλο κουραγιο και να ξερεις οτι σε λιγους μηνες θα εχεις και μια υποψια ελευθεριας χρονου και λιγης ηρεμιας.
σαν να το έγραψα εγώ!!! κ εγώ όσα συμβούλευα τα λουστηκα... τώρα πια το έμαθα το μάθημά μου...
αυτη ειναι ΣΟΦΙΑ!! εννοειται πως ΟΤΙ κοροιδευεις το λουζεσαι στην ζωη σου καποια στιγμη..και αυτο ισχυει σε ολους τους τομεις της ζωης και μπραβο για την αυτοκριτικη σου,θελει κοτσια και ταπεινοτητα ευγε να σου ζησει το πιτσιρικι!! (..πολυ γελιο...εκει με το "θα θηλασω μωρο και οχι μοσχαρι"..), να εισαι καλα !!
εγω εχω μετα απο 3,5 χρονια εμπειρια εχω φτασει συμπαιρασμα οτι σε ολα χρειαζεται 1ον αποφασηστικοτητα για αυτο που λες και 2ον αντεπιθεση. π.χ. 1ον, πως λες οτι το παιδι κοιμαται μαζι σου; "ναι, κοιμαται στο κρεβατι μου απο επιλογη και αλλα 10 να κανω παλι στο κρεβατι μου θα τα εχω" σε κοιτανε λιγο σαν εξωγηινο στην αρχη αλλα βλεποντας σε να σαι τοσο αποφασησμενη παρατανε την προσπαθεια να σε πεισουν οτι κανεις λαθος και 2ον πως αντιδρας οταν ο αλλος σου την λεει οτι εχεις μαθει το μωρο αγκαλια; "τιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιι; εισαι τρελη;;;;;;;; δεν περνεις το μωρο αγκαλια;;;;; καλα εισαι η πρωτη που μου το λεει, τσ τσ τσ τσ μα καλα απωρω πως αντεχεις χρυση μου" εκει πλεον αρχιζει να σκεφτεται μηπως εχει αυτη το προβλημα.
Θα σας πω και γω τη δικη μου "ιστορια".Και γω παντα σχολιαζα και εδινα συμβουλες σε φιλες και στην αδερφη μου...μην την αφησεις να κοιμηθει πανω σου,θα φτασει ενος ετους και 12κιλα και θα πρεπει να την κουνας στα χερια για να κοιμηθει....ταισε ενα μωρο 2 μηνων στις 4 το πρωι,εννοειται,αλλα αμα φτασει 4-5,προσπαθησε να το καθηστερεις λιγο,θα σηκωθεις 30 φορες να δωσεις πιπιλα να ξεγελαστει λιγο,αν το καθηστερησεις εστω και 10 λεπτα εισαι κερδισμενη,μετα απο 1 βδομαδα θα ξυπνησει 4.10 και θα το φτασεις 4.20,και παει λεγοντας!Ολα αυτα λοιπον οταν εκανα κι εγω μωρο-που ειναι σημερα 1ετους-τα ακολουθησα ακριβως.Φυσικα και δεν λειπει η αγκαλια στο παιδι μου,αλλα δεν την κοιμησα στα χερια ποτε-παρα μονο οταν ηταν 20-30 ημερων που την επαιρνε ο υπνος ετσι κι αλλιως-.Παρολο που η μικρη μου παρουσιασε αλλεργικο προβλημα και αναγκαστηκα να την ξαναπαρω στην καλαθουνα διπλα μου,καθομουν διπλα της ξαγρυπνη για να την προσεχω-το μονο ευκολο θα ηταν να την παρω στο κρεββατι μαζι μου-.Ζοριστηκα πολυ,αλλα η μικρη μου σημερα,πινει το γαλα της τη βαζω στο κραββατι της,της λεω καληνυχτα και φευγω,αν ξυπνησει μεσα στη νυχτα-που την ακουω οτι ειναι ξυπνια-αλλαζει πιπιλα και ξανακοιμαται.Το ωραριο της ειναι απο τις 8.30 το βραδυ μεχρι τις 8 το πρωι,συν 2 ωρες το μεσημερι.Παρενθεση οτι οι φιλες που συμβουλευα τρεχουν απο δωματιο σε δωματιο μεσα στη νυχτα και ειναι ρεταλια γιατι δεν κοιμουνται καλα καλα.το μικρο που ειναι 1μιση ετους και δυο αντιστοιχα και τα κουνανε ακομα για να τα παρει ο υπνος και τα μεγαλα πηγαινουν στο κρεββατι τους,αλλο ζευγαρι κοιμαται ο ενας με το ενα παιδι και ο αλλος με το αλλο.ΚΑΙ ΚΑΛΑ ΚΑΝΟΥΝ!!!γκρινιαζουν βεβαια αλλα καλα κανουν.και το εννοοω,εγω απλα πιστευω οτι πρεπει να κανω κατι διαφορετικο...καθε γονιος κανει οτι πιστευει καλυτερο για το παιδι του.Ζοριστηκα πολυ με το παιδι μου,δεν τον παρκαρω απο δω και απο κει-την εχουμε αφησει μονο 1φορα στη γιαγια της γιατι γινομασταν νονοι,παιρνει ΠΟΛΥ αγκαλια,αλλα οχι για να κοιμηθει.Θυσιασα και θα θυσιαζω παντα τον εαυτο μου για το παιδι μου,απλα εχω σταματησει να δινω συμβουλες,ο καθενας κανει αυτο που του ταιριαζει σ'αυτον και στο παιδι του-καθε παιδακι ειναι διαφορετικο-.κοιμηστε τα παιδια σας οπως γουσταρετε και μην ακουτε κανεναν,αν πιστευετε ομως οτι κατι σας φταιει,προσπαθηστε να το αλλαξετε,μπορει να ειναι πολυ δυσκολο αλλα τα παιδια προσαρμοζονται πιο ευκολα απ'οτι νομιζουμε....
Γι αυτό που μετανιώνω πιο πολύ είναι για το οτι είχα συμβουλέψει την ξαδέρφη μου κάποτε να σταματήσει το θηλασμό (τον θήλαζε μέχρι περίπου 1.5 και εγώ δεν ήμουν ακόμα μάνα) "έλεος κόψτο, μέχρι πότε θα θηλάζεις?"Μα πως είπα κάτι τέτοιο?Πως τόλμησα?Πως δεν μου χωσε καμιά μπούφλα?Τώρα που θηλάζω κ εγώ ήδη 6 μήνες και σκοπεύω να το κρατήσω μέχρι τα 2 του με κοροϊδεύουν οι άτεκνες αλλά δεν τις παρεξηγώ :)Εκεί που είσαι ήμουνα και εδώ που είμαι θα ρθεις :)
Πολύ ωραίο το κείμενό σου! Όλες λίγο-πολύ πέσαμε στη λούμπα "έξω απ' το χορό πολλά τραγούδια λέγονται"... Δεν τα "έχωνα" στις μαμάδες πριν γεννήσω, αλλά όλο κι είχα τη γνώμη μου... Μετά τον ερχομό της κόρης μου, το πρώτο μάθημα που πήρα ήταν να μη λέω πολλά (αλλά και να μην ακούω πολλά), γιατί ο κάθε γονιός έχει τον δικό του τρόπο και το κάθε μωρό έχει τις δικές του ανάγκες.
Τέσσερα παιδιά , όλα περάσανε από το κρεβάτι της μαμάς και του μπαμπά....Το τέταρτο κοιμάται ακόμα μαζί μου για να θηλάζει....το πήγαινε έλα ή το σήκω ξάπλω είναι μεγάλη φθορά, συμφωνεί καμιά μανούλα?Λοιπόν θα σας διαβεβαιώσω ότι κάποια στιγμή όλα πάνε στο κρεβατάκι τους και το απολαμβάνουν, επίσης υπάρχουν νύχτες που ψάχνουν χώρο να κουρνιάσουν, δεν μπαίνω στη διαδικασία να τα στείλω πίσω, απεναντίας τα απολαμβάνω και με απολαμβάνουν!Τίποτα δεν παθαίνουν απ΄τις αγκαλιές κι απ το κρεβάτι μας , μόνο ασφάλεια και ζεστασιά νιώθουν.....Εγώ λέω ναι!
Aρα Χρυσα καταριπτεις και το μυθο οτι χανεται η σεξουαλικη ζωη του ζευγαριου.....χαχαχαχαχαχα τα 4 παιδια δεν ερχονται απο τον Κρινο!!! :))))
Πόσο δίκιο έχεις!!! Εγώ ξέρεις τι λέω σε όλους αυτούς που μου κάνουν τους δασκάλους... Δικό μου είναι το παιδί και το θέλω κακόμαθημένο!! Με κοιτάνε με το ύφος"παει χάζεψε αυτή!!" Και με αφήνουν ήσυχη!!...
Πραγματικα λες κ το εγραψα εγω,10χρονια μαζι,παντρευτηκαμε κ μετα απο 2χρονια εμεινα εγκυος,καλοκαιριατικα 9 το βραδυ εβλεπα εζελ,ο μικρος αλλεργια στο γαλα κ διαιτα εγω,κοιμοταν μονο αγκαλια κ στο ξυπνιο του αγκαλια.το τι ελεγα πριν ολα τα λουζομαι!!!
Σαν να το εγραψα εγω! Κ φανταζομαι πολλες μανουλες το ιδιο θα πουνε. κ εμεις οταν πηγαιναμε στους κουμπαρους οι οποιοι κοιμοταν μαζι με το μωρο λεγαμε οτι αν κανουμε μωρο δεν προκειται να το μαθουμε να κοιμαται μαζι μας, να μαθει ολο αγκαλια .... Κ ξαφνικα ολα αλλαξαν κ θεωρω οτι καλως αλλαξαν. Εγω δεν καταλαβαινω αυτους που εκαναν παιδι κ αξακολουθουν να εχουν τις ιδιες αντιληψεις. Αλλα ο καθενας κανει οτι πιστευει με το παιδι του, δεν μπορεις να επεμβεις ουτε να προσπαθησεις να τους αλλαξεις γνωμη οταν θεωρουν οτι "ζωη σου πρεπει να γινει οπως ηταν κ πριν να ερθει το μωρο". Αστο στη γιαγια για να πας στη δουλεια, μετα γυμναστηριο, μετα για καφε, το βραδυ ποτακι κ το σ/κ εκδρομουλα με το συζυγο για να μεινετε κ λιγο μονοι!
εγω παλι δεν μπορω να καταλαβω γτ ενα παιδι που κοιμαται με τους γονεις του καταστρεφει την σεξουαλικη τους ζωη.αλλοι χωροι για σεξ δεν υπαρχουν στο σπιτι?το ακουω πολυ συχνα κι αναρωτιεμαι οπως και το αλλο με την αγκαλια.ειναι δυνατον να αρχισει να μπουσουλαει το μωρακι και να θελει να κατσει στην αγκαλια σου? εγω θελω να χαρω το μωρο μου τωρα που ειναι μωρο.κι αγκαλια θα το παρω και μαζι μου κοιμαται αφου ακομα ξυπναει την νυχτα για να θηλασει και δεν ακουω κανεναν!
οταν εχεις μονο ενα παιδι,καλα.οταν εχεις ενα μεγαλυτερο να τριγυρναει στο σπιτι κι ενα μικρουλι να κοιμαται στο κρεβατι σου ,πες μου ποιοι ειναι οι αλλοι χωροι....και μην ξεχναμε οτι ξυπνανε και τα μεγαλυτερα,ανα πασα στιγμη και ερχονται στη μαμα για νερο ή πιπι ή γιατι ειδαν κακο ονειρο.οποτε αλλοι χώροι...δεν παιζουν
αυτο με τα μεγαλυτερα που λες ισχυει και για οταν το ζευγαρι εχει ιδιαιτερες στιγμες και στο δωματιο του ή οταν ξυπνανε πανε μονο στους αλλους χωρους και οχι στο δωματιο;;;;ακυρο παραδειγμα
Είσαι απίστευτη! Με το κείμενο σου με έκανες να γελάσω και να κλάψω ταυτόχρονα! Κλαίω γιατί συγκινούμαι για παρόμοιες με τις δικές σου δυσκολίες που έχω ζήσει με το μωρό μου 13 μήνες σχεδόν τώρα αλλά γελάω γιατί και εγώ λούστηκα ό,τι έλεγα! Κι έλεγα γιατί δεν ήξερα, γιατί δεν είχα καν φανταστεί ότι μου ταίριαζε ο ρόλος της μαμάς που τώρα έχω σε πρώτη προτεραιότητα! Δε είχα σκεφτεί ποτέ να κάνω παιδί, ούτε καν τη μαμά δεν έπαιζα μικρή! Σκεφτόμουν άλλα πράγματα, δουλειά, οικονομικά, να περνάω καλά! Και τώρα όλη μου η ζωή είναι αυτό που δεν είχα καν ονειρευτεί ποτέ!