Το αγόρι που ήρθε με το πρώτο χιόνι

Το αγόρι που ήρθε με το πρώτο χιόνι

μαμά Εβίτα

http://lytasfamily.blogspot.be

Κοιτάζοντας πίσω συνειδητοποιώ ότι ήταν νωρίς την Τετάρτη 16/12/2009 το απόγευμα, όταν Ορφέας μου έδωσε τα πρώτα σημάδια της επικείμενης άφιξής του. Oι Τετάρτες όμως είναι πάντοτε ιδιαίτερα απαιτητικές μέρες μιας και το σχολείο τελειώνει στις 12:30 το μεσημέρι. Ετσι ήμουν σπίτι, super έγκυος, παρέα με έναν φοβερό τρίχρονο που έπρεπε να απασχολήσω. Κάπου εκεί λοιπόν, αγνόησα τα πονάκια και συνέχισα δυναμικά μετρώντας τις ώρες μέχρι την επιστροφή του Μ. από τη δουλειά..

Παρ’ όλα αυτά, γύρω στις 17:00 μμ συνειδητοποίησα ότι κάτι τρέχει και σαν δευτερομάνα και έμπειρη (τρομάρα μου!) τηλεφώνησα στο Μ. για να του ανακοινώσω πως σε 24 ώρες max. το μωρό μας θα έρθει! Η υπόλοιπη βραδιά πέρασε ήσυχα. Φάγαμε κανονικά και ακολουθήσαμε τη συνηθισμένη ρουτίνα μας με τον Ορέστη (μπάνιο, βιβλία) και τον βάλαμε για ύπνο. Θυμάμαι ότι για να ανακουφίσω τη πονεμένη μου μέση ξάπλωσα για λίγο στον καναπέ χαζεύοντας μια απίστευτα βαρετή ταινία με κατασκόπους και ρωσσίδες μοντέλες και έτσι αποκοιμήθηκα γλυκά με το γάτο μας τον Sebastian που δεν έλεγε να ξεκολλήσει απο το πλαι μου και τη κοιλιά μου. Γύρω στις 23:30 ξύπνησα με έντομα αλλά ακαθόριστα πονάκια που είχαν αρχίσει να με χτυπάνε δυναμικά στη πλάτη (back labor). Eκείνη τη στιγμή δεν είχαμε πολλά να συγκρίνουμε οπότε με βάση το πώς πήγαν τα πράγματα όταν γεννήθηκε ο Ορέστης, ήμασταν σίγουροι ότι είχαμε τουλάχιστον 8-12 ώρες μπροστά μας κι έτσι αποφασίσαμε να πάμε κανονικά στο κρεβάτι μας και βλέποντας και κάνοντας. Ο M. αποκοιμήθηκε σε δευτερόλεπτα κι έχω έβαλα στα ακουστικά ένα Hypnobirthing CD και άρχισα να οραματίζομαι θάλασσες, λιβάδια και το μικράκι μας που σιγά σιγά ξεκινούσε το ταξίδι που θα το έφερνε στην αγγαλιά μας..

Το επόμενο πράγμα που θυμάμαι είναι να ανοίγω απότομα τα μάτια μου μέσα στο σκοτάδι με έναν έντονα ενοχλητικό πόνο στα πλευρά μου. Τι εγινε τώρα; Αρχίσαμε τις κλωτσιές πάλι μικρούλι; Eψαξα στο σκοτάδι να βρω το κινητό.. Ειχε πάει πια 2:00 π.μ. και οι συσπάσεις ερχόντουσαν και έφευγαν σαν κύματα. Ο M. δίπλα μου κοιμόταν τόσο ήρεμα και βαθειά που λυπόμουν να τον ξυπνήσω. Ομως λίγο η χαρά, λίγο η ανυπομονησία μου .. ε δεν άντεξα, τον ξύπνησα. Ετοιμοπόλεμος, πετάχτηκε πάνω, έριξε δυο τελευταία πράγματα στη βαλιτσούλα μας, μου ετοίμασε ένα ζεστό μπάνιο και άρχισε να τηλεφωνεί στη γιαγιά μας που έπρεπε να έρθει για να μείνει με τον Ορέστη.

Βυθισμένη μέσα στο μπάνιο και στις συσπάσεις μου άργησα να καταλάβω ότι κάπου εκεί βγήκαμε λίγο εκτός προγράμματος… Η γιαγια χρειάστηκε 30′-40′ για να απαντήσει στο τηλέφωνο και λίγη ακόμα ώρα για να φτάσει στο σπίτι μας. Δεν θυμάμαι πολλά από εκείνo το διάστημα εκτός απο το αγχωμένο βλέμα του M. που μπαινόβγαινε στο μπάνιο και φρόντιζε να είμαι αναπαυτικά και από το βουητό του νερού που μια με ξυπνούσε και μια με νανούριζε. Ερχόταν! Σε λίγες ώρες (έτσι πίστευα) θα τον γνώριζα επιτέλους!

Ο M. μπαίνει στο μπάνιο φουριόζος και μου λέει πως η γιαγιά είναι εδώ και η γιατρός μας μας περιμένει στο νοσοκομείο. Εκείνη ακριβώς τη στιγμή το μπάνιο γίνεται ξαφνικά άβολο, κρυώνω και θέλω να βγω. Ο M. με φέρνει στο κρεβάτι μας και αρχίζει να ψάχνει στη ντουλάπα μου τα ρούχα που του ζήτησα. Αλλη μια σύσπαση.. ουφ δυνατή ήταν και ξεκινάω να ντύνομαι. Δεν έχω πολύ χρόνο και έρχεται άλλη μια. Αφήνω έναν αναστεναγμό και νιώθω κάπου βαθειά ένα μικρό κρακ, σαν κάτι να σκίζεται ή να ετοιμάζεται να ανοίξει. Συνεχίζω να ντύνομαι αλλά τώρα μου έρχεται αυτή η τρελή επιθυμία να χρησιμοποιήσω την τουαλέτα ΤΩΡΑ!

«Δεν θέλω βοήθεια M., κλείσε τη βαλίτσα και φέυγουμε«

Σηκώθηκα λοιπόν και έτρεξα στο μπάνιο.

Τότε με χτύπησε.. Αυτό το σπρώξιμο είναι διαφορετικό.. Δεν μπορώ να το σταματήσω, δεν το ελέγχω. Εκείνη τη στιγμή ένιωσα μια απίστευτη ηρεμία να με πλημμυρίζει, δεν ένιωθα ούτε φόβο, ούτε άγχος, ούτε πανικό.. Η στιγμή είχε φτάσει κι εγώ, η μαμά του, έπρεπε να τον φέρω στο κόσμο.. Τα χέρια μου άγγιξαν την κορυφή από κάτι ζεστό και μαλακό.. το μικρό του κεφαλάκι..

«M. έλα εδώ σε παρακαλώ» και ο M. μπαίνει στο μπάνιο έτοιμος με το σακάκι φορεμένο και το κασκόλ του.

«Αγάπη, το μωρό μας έρχεται τώρα. Θελω βοήθεια.. Ρίξε μερικές πετσέτες κάτω«

Το βλέμα του αλλάζει γρήγορα απο την απόλυτη έκπληξη στον απόλυτο φόβο αλλά δεν σαστίζει. Με το ένα χέρι πετάει μερικές πετσέτες στο πάτωμα και με το άλλο τηλεφωνεί στα επείγοντα και καλεί ασθενοφόρο. Στα λιγοστά αυτά δευτερόλεπτα κάθομαι στα τέσσερα ενώ ο M. πετάει το κινητό στον πάγκο και παίρνει κι αυτός θέση.

Αυτό ήταν .. Μια ώθηση και το κεφαλάκι του μικρούλι μας κάνει την εμφάνισή του. Ενα μικρό κλαματάκι  και ο M. το στηρίζει, του καθαρίζει τη μυτούλα και περιμένουμε την επόμενη σύσπαση.. Ενα σπρώξιμο ακόμα και να ‘τος! 3:10 πμ και κάπου στο βάθος οι σειρήνες άρχιζουν να δυναμώνουν και να μας πλησιάζουν αλλά εμείς είχαμε φτάσει πια στον προορισμό μας..

Το μικρό μας αγοράκι ήταν πια στην αγγαλιά μας με μάτια μεγάλα και ανοιχτά, ξύπνιος και αληθινός, εκεί..

Ξαφνικά το μπάνιο μας γέμισε με κόσμο! Ενας γιατρός, δυο τραυματιοφορείς, ο M. O μικρός είναι μια χαρά, ο πλακούντας ας περιμένει μέχρι το νοσοκομείο, κόβουμε το λωρό, «συγχαρητήρια»! Μηπως θέλω να με μεταφέρουν στο ασθενοφόρο; «Είμαι καλά, θα περπατήσω» τους λέω. Μας τυλίγουν ζεστά και με το μικρό αγκαλιά, κατεβαίνω τις σκάλες..

Με το που βγαίνουμε στο κατώφλι, μερικές παιχνιδιάρικες χιονονιφάδες έρχονται να μας προυπαντήσουν. Αυτή η απόλυτη ηρεμία που φέρνει το χιόνι.. Πόσο την αγαπώ.. Κοιτάζω ψηλά.. Κι άλλες χιονονιφάδες.. Καλωσήρθες Ορφεούλη!

Αυτή λοιπόν είναι η ιστορία γέννησης ενός μικρού αγοριού, που ήρθε στο κόσμο πριν από 3 ακριβώς χρόνια, από τους δύο ανθρώπους που με τόση αγάπη τον δημιούργησαν.

Σ’αγαπάμε απέραντα αγοράκι μας.. Χρόνια σου πολλά, όμορφα, τσαμπουκαλίδικα και θαραλλέα όπως ακριβώς μας έμαθες 🙂

ΥΓ: Ξέρω καλά πως για τον M. αυτή η εμπειρία ήταν απο τις πιο όμορφες και συνάμμα τρομακτικές στιγμές της ζωής του. Ξέρω όμως πως εκείνη τη βραδυά, χωρίς την αγάπη και την ηρεμία του η ιστορία μας μπορεί να ήταν εντελώς διαφορετική.. Εκείνο το βράδυ, μας έδεσε ακόμα πιο μαγικά και ναι, το ομολογώ, τον αγάπησα λιγάκι παραπάνω..

YΓ: Ηθελα από την αρχή να γεννήσω στο σπίτι αλλα μιας και ο Μ. φοβόταν δεν το επιδίωξα. You do see the irony, right?

[divider]

Έχεις μια απορία, μια ερώτηση, μια ιστορία;

Μπορείς να τη στείλεις στο eimaimama@gmail.com