Ο… παραλίγο VBAC τοκετός μου

Η ιστορία της Σίσσυς

Την πρώτη μου καισαρική πλέον ούτε σαν ανάμνηση δεν μπορώ να την ανεχτώ, ωστόσο για τα πρακτικά θα αναφέρω ότι την έκανα στις 31-7-2008 με ραντεβού, λόγω υψηλής μυωπίας. (6,5 και 7 βαθμοί), παρότι μετά από εξέταση οφθαλμιάτρου διαπιστώθηκε ότι δεν υπήρχε κανένας λόγος να προχωρήσω σε καισαρική. Κάτι η άγνοια, κάτι η πίεση των δικών μου, κάτι ο φόβος της πρώτης φοράς, με έκαναν τελικά να ενδώσω σε μια αναίτια καισαρική.

Το πρώτο μας κοριτσάκι ήρθε στον κόσμο στις 39+2 w, όχι γιατί το επέλεξε το ίδιο, παρόλα αυτά ο ερχομός της μας έφερε χαρά που σταδιακά γινόταν μεγαλύτερη και η οποία διακόπηκε βίαια στις 20 μέρες της λοχείας, λόγω της θρόμβωσης που έπαθα στον αριστερό μηρό, πράγμα που με ανάγκασε να νοσηλευτώ στο νοσοκομείο για μια εβδομάδα, να αφήσω μόνο του στο σπίτι το 20 ημερών μωρό μου και να σταματήσω τον θηλασμό με χάπια. Η ψυχολογία στα Τάρταρα και η σκέψη για δεύτερο παιδί μόνο τρόμο και ανησυχία προκαλούσε.

Δύο χρόνια αργότερα, και αφού είχα συνέλθει ψυχολογικά, μετά από εξετάσεις, ανακάλυψα ότι η θρόμβωση είχε προέλθει από θρομβοφιλία, την οποία αγνοούσα κατά την διάρκεια της πρώτης εγκυμοσύνης. Αν αποφάσιζα να κάνω δεύτερο παιδί, θα έπρεπε να κάνω ενέσεις ηπαρίνης, τις οποίες δε θα γλίτωνα έτσι κι αλλιώς, επειδή είχα νοσήσει.

Εν τω μεταξύ άρχισα να ψάχνομαι σε διάφορα φόρα, γκρουπ και σάιτ στο ίντερνετ, άρχισα να ενημερώνομαι και να κατατοπίζομαι για το τι επιλογές έχω σε περίπτωση δεύτερης εγκυμοσύνης.

Γνώρισα την ιντερνετική, και όχι μόνο, φίλη πια Νατάσα, η οποία με τον VBAC τοκετό της μου έδωσε δύναμη να πάρω την απόφαση να γεννήσω φυσιολογικά το δεύτερο παιδί μου, στην ώρα του και με τους δικούς μου όρους παρότι έχω πλέον αυτό που λέμε «βεβαρημένο ιστορικό»

Μεγάλη βοήθεια υπήρξε για μένα ότι την ίδια απόφαση είχε πάρει και η φίλη μου η Ολίβια, με την οποία στις κατ’ ιδίαν συζητήσεις μας μοιραζόμασταν τους φόβους μας, τις απορίες μας, τις επιθυμίες μας και φυσικά την αρχική άρνηση των συζύγων μας να δεχτούν την «τρέλα» που μας είχε πιάσει «σώνει και ντε να γεννήσουμε φυσιολογικά».

Στις 9-3-2012 κρατάω στα χέρια μου θετικό τεστ! Η εγκυμοσύνη δύσκολη με απώλεια οκτώ κιλών στο πρώτο τρίμηνο της εγκυμοσύνης.

Ο γιατρός που επιλέγουμε, ήταν περισσότερο επιλογή με οικονομικά κριτήρια, παρά γιατί «πληρούσε τις προϋποθέσεις». Ο γιατρός λοιπόν του Δημόσιου μαιευτηρίου με την απογευματινή επίσκεψη των 75 €, απαντούσε πάντα με τόση ευκολία σε όσες ερωτήσεις και να έκανα, ήταν τόσο υπέρ του φυσιολογικού τοκετού μετά από προηγηθείσα καισαρική και μου έλεγε πάντα αυτό που ήθελα να ακούσω… μέχρι που στην 27η εβδομάδα κύησης θυμήθηκε ξαφνικά ότι έχω θρομβοφιλία και ότι είναι επικίνδυνο να αφήσουμε τον τοκετό να ξεκινήσει μόνος του, άρχισε να μου εμφανίζει έρευνες εξ Αυστραλίας για τα αρνητικά του VBAC και να υποστηρίζει ότι η τάση για το VBAC έχει αρχίζει να αλλάζει παγκοσμίως! Το ήξερα ότι ήταν η τελευταία φορά που τον έβλεπα, το μόνο μου πρόβλημα ήταν πώς θα έπειθα τον άντρα μου γι’ αυτό… Τελικά δεν χρειάστηκε και πολύς κόπος! Είχε αποδεχτεί ότι δε θα έκανα με τίποτα πίσω και είχε αποφασίσει αυτή τη φορά να σταθεί στο πλάι μου και όχι απέναντί μου.

Στην 32η εβδομάδα κύησης, αλλάζω γιατρό. Κάνω τις προθέσεις μου ξεκάθαρες από την αρχή, μου μιλάει για προϋποθέσεις, του εξηγώ ότι είναι σεβαστές, αλλά οτι δεν πρόκειται να διαπραγματευτώ τα θέλω μου. Το μόνο που μου αρνείται κατηγορηματικά από την αρχή είναι η πρόκληση τοκετού, το αποδέχομαι και αποφασίζουμε να γεννήσουμε μαζί. Σε όλη αυτή τη διάρκεια δεν ήταν καθόλου αγχωτικός, δε μου ζητούσε περιττές εξετάσεις, δεν ήταν επεμβατικός. Αντιμετώπιζε την δυσπιστία μου με συμπάθεια και δεν έδειχνε να δυσανασχετεί με το πλήθος των ερωτήσεων μου.

Περνούν οι εβδομάδες και αν εξαιρέσω την 37η εβδομάδα που ο γιατρός βρήκε το μωράκι μου λίγο μικρό και με έκανε να το «χάσω» προς στιγμήν, δεν είχα τίποτε άλλο για να ανησυχήσω. Στις 39+3 w ο γιατρός μου εκφράζει την ανησυχία του που ο τοκετός δεν ξεκινάει, δεν το διαπραγματεύομαι και ζητώ παράταση με στενή παρακολούθηση, βλέπει την αποφασιστικότητα μου, μου λέει ότι με πιστεύει και συνεχίζουμε. Αυτή είναι και η εβδομάδα που βλέπω οφθαλμίατρο, ακτινολόγο και αιματολόγο και παίρνω από όλους το ΟΚ. Δεν υπάρχει αντένδειξη για φυσιολογικό τοκετό.

Τρίτη πρωί 20 Νοεμβρίου κάνω το προβλεπόμενο NSTs και μετά από μια σύντομη συζήτηση με τον γιατρό, ξεκινάω να πάω σπίτι μου με τα πόδια από το μαιευτήριο. Έκανα ο,τι περνούσε από το χέρι μου για να ξεκινήσει ο τοκετός φυσιολογικά. Φτάνω στο σπίτι και μετά από κανά μισάωρο αρχίζω να δυσανασχετώ. Πονάκια έρχονται και φεύγουν ακατάστατα. Από τη 1:30 μ.μ. και μετά αρχίζω να πονάω πιο έντονα, πότε κάθε 20’, πότε κάθε 10’, πότε κάθε 15’. Μιλάω με φίλες μου στο Skype και μου επιβεβαιώνουν ότι είναι πόνοι γέννας. Περιμένω τον άντρα μου με την κόρη μας να γυρίσουν σπίτι. Δεν του λέω κάτι, αλλά οι πόνοι έρχονται πια ανα 8’ και διαρκούν περισσότερο.

Έχει πάει 4:30 μ.μ. και συνειδητοποιώ ότι γεννάω! Τρώμε όλοι μαζί, πλένω τα πιάτα, μαζεύω και πατάω κάτι ρουχαλάκια, ρίχνω και ένα συμμάζεμα στο σπίτι. Επιμένω στον άντρα μου να πάει την κόρη μας στο μπαλέτο, ε να μη χαλάσουμε και το πρόγραμμα μας επειδή γεννάμε, και τηλεφωνώ στον γιατρό. Οι πόνοι μου είναι ανα 6λεπτο και εντονότεροι, με στέλνει στο μαιευτήριο να με δουν οι μαίες και θα ερχόταν και ο ίδιος αργότερα. Κάνω το μπανάκι μου, παίρνουμε την βαλίτσα μου και φεύγουμε για το μαιευτήριο.

Ώρα 20:30 μ.μ. οι πόνοι ανα 4’ και η διαστολή στο μηδέν. Απογοητεύομαι… περίμενα τουλάχιστον δύο. Κάνουμε εισαγωγή, με βάζουν στον καρδιοτοκογράφο κατά τις 21:30 μ.μ. Μια ώρα αργότερα έρχεται και ο γιατρός. Με βλέπει στις 23:00 μ.μ (διαστολή μηδέν) και δίνει οδηγίες στις μαίες. Όχι ξύρισμα, όχι κλίσμα, όχι καρδιοτοκογράφο (μόνο αν ζητούσα να ξαπλώσω), απόλυτη ελευθερία κινήσεων, μπαλίτσα για ασκησούλες στο δωμάτιο. Όπως είπε ο ίδιος «σαν τοκετός στο σπίτι».

Δώδεκα τα μεσάνυχτα διαστολή ακόμη στο μηδέν με πόνους ανά 3λεπτο. Αρχίζω και ανησυχώ…

Ο άντρας μου δίπλα μου να μου κρατάει το χέρι σε κάθε σύσπαση. Μόλις κατάλαβε πως λειτουργεί ο καρδιοτοκογράφος, άρχισε να με κοουτσάρει. Σε κάθε σύσπαση μου κρατούσε το χέρι και σταματούσε να μιλάει, μόλις έβλεπε ότι περνούσε η σύσπαση μου έλεγε, ότι σε λίγο χαλαρώνω, ότι τελείωσε. Το ότι με καθοδηγούσε μου έδινε μεγάλη δύναμη. Απο τη 1:00 π.μ. μέχρι τις 3:00 π.μ. και με πολύ περπάτημα, καθίσματα, ασκησούλες η διαστολή έφτασε επιτέλους στο 3 και κάτι.

Στις 4:00 π.μ. κάνω την επισκληρίδιο που πρότεινε ο γιατρός για να χαλαρώσει το σώμα μου μήπως και προχωρήσει η διαστολή. Όλοι πιστεύουν ότι μέχρι το πρωί θα έχω γεννήσει. Η διαστολή προς το 4, ένιωθα κανονικά τα πόδια μου και τις συσπάσεις, όχι όμως πολύ έντονα.

Στις 7:00 π.μ. η διαστολή ακόμη κολλημένη στο 4, μετά από κολπική εξέταση διαπιστώνεται μαλακός τράχηλος, πολύ πίσω όμως και ότι η μικρή είχε ανέβει λίγο πιο πάνω απ’ ότι ήταν στην προηγούμενη εξέταση.

Με ξανασηκώνει, ζητάω να βγάλω τον καθετήρα, μου τον βγάζουν και αρχίζω πάλι τις ασκήσεις με την μπάλα και περπάτημα. Ώρα 10:00 π.μ. και διαστολή ακόμα στο 4, βλέπω απογοήτευση… ο γιατρός αποφασίζει να μου σπάσει τα νερά, μήπως και ξεκολλήσει η διαστολή. Οι πόνοι γίνονται ακόμη πιο έντονοι.

Μετά από 3 ώρες με σπασμένα νερά η διαστολή ακόμα στο 4. Το κεφαλάκι της μικρής εξακολουθεί να μην «πατάει» καλά, το είχε στραβά, δε βοηθούσε στην διαστολή και επιπλέον έκανε τα κακά της, αμνιακά κεχρωσμένα. Ο γιατρός περιμένει να περάσει η σύσπαση, μου εξηγεί την κατάσταση και μου προτείνει καισαρική, τον ρωτάω τι περιθώρια έχω, αν τα έχω εξαντλήσει και μου απαντά ότι έχω περιθώρια αν θέλω να περιμένω, αλλά ο ίδιος θεωρεί ότι η διαστολή μου δεν πρόκειται να προχωρήσει.

Κοιτάω τον άντρα μου, ο οποίος κρεμόταν κυριολεκτικά από τα χείλη μου, συναινώ και ξεσπάω σε λυγμούς… αργότερα μου αποκάλυψε πως αν αποφάσιζα διαφορετικά θα προσπαθούσε να με μεταπείσει. Οι σκηνές που ακολούθησαν με τον άντρα μου και τις μαίες είναι συγκινητικές.

Έκλαιγα καθόλη τη διάρκεια της προετοιμασίας για το χειρουργείο, ήξερα ότι αυτή ήταν η τελευταία μου ευκαιρία να ζήσω αυτό που ονειρευόμουν σχεδόν τέσσερα χρόνια. Σταμάτησα τα κλάματα όταν ακούμπησαν στο στήθος μου την μικρή μου!

Ώρα γέννησης 1:34 μ.μ. Βάρος 3130 Υψος 52 εκ. Το κεφαλάκι της ήταν λίγο επίπεδο, μάλλον από το ζόρισμα. Ερχόταν στραβά και δεν κοιτούσε μέση, αλλά κοιλίτσα μαμάς (face up).

Ήταν τέλεια! Άρχισα να της μιλάω και σταμάτησε το κλάμα. Αμέσως μετά με έπιασε μια ακατάσχετη λογοδιάρροια, ο γιατρός μου ζήτησε να σταματήσω και εγώ ρώτησα αν τουλάχιστον επιτρέπεται να τραγουδάω!

Λίγο αργότερα με πήγαν στον άντρα μου, ήταν εξαντλημένος και στεναχωρημένος γιατί είχε πιστέψει ότι θα τα καταφέρναμε, αλλά η ευτυχία του δεν κρυβόταν, ούτε φυσικά η ανακούφιση του που όλα είχαν αίσιο τέλος.

Ο πρώτος λοιπόν που θα ευχαριστήσω είναι αυτός. Που στάθηκε δίπλα μου σαν άγγελος, που με στήριξε από την αρχή μέχρι το τέλος, που ήταν μαζί μου πραγματικά και όχι στα λόγια, που η στάση του ήταν αυτή που έπρεπε. Η ιδανική! Στα δώδεκα χρόνια που είμαστε μαζί, αυτή η στιγμή είναι η μεγαλύτερή μας.

Ευχαριστώ τις μαμαδοφίλες μου που με στήριξαν και που πάντα είχαν έναν καλό λόγο είτε για να με ενθαρρύνουν είτε για να με προσγειώσουν.

Και τέλος ευχαριστώ τον γιατρό μου που με πίστεψε και μου έδωσε την ευκαιρία να ζήσω τον τοκετό μου, όπως ήθελα εγώ. Που ήταν εκεί για να με συμβουλεύσει και να στηρίξει όσο μπορεί τις επιλογές μου.

Μπορεί να μην έφτασα μέχρι το τέλος, αλλά μετά από 22 ώρες πόνων νιώθω κερδισμένη από την εμπειρία, γιατί γνωρίζω πλέον ότι προσπάθησα όσο μπορούσα και φυσικά για έναν ακόμη λόγο, τον πιο σημαντικό: Το μωράκι μου ήρθε στον κόσμο υγιέστατο όταν το επέλεξε το ίδιο και όχι κάποιος άλλος γι’ αυτό.

Έχεις μια απορία, μια ερώτηση, μια ιστορία;

Μπορείς να τη στείλεις στο eimaimama@gmail.com