Οι σκέψεις ενός μπαμπά

Κατά το είμαι μαμά λοιπόν… 😉

Είμαι κι εγώ μπαμπάς!!!

Σαν άνθρωπος δεν εκφράζομαι εύκολα, όσο και αν λένε ότι το ζώδιο μου (ψαράκι) είναι καλλιτεχνική φλέβα, εγώ δεν το βλέπω…

Αλλά αυτό είναι κάτι που το σκέφτομαι καιρό να το κάνω και σήμερα είπα είναι η ευκαιρία, που η μαμά μας είναι με καλές τις φίλες στο «Μίλα», που ο μονάκριβός μας είναι στην αγκαλιά του Μορφέα. Αφού έφτιαξα κρέμα καραμελέ (το αγαπημένο γλυκό της καλής μου), είπα να κάτσω να γράψω 2-3 πραγματάκια.

Σκέφτηκα ότι θέλω να ευχαριστήσω πρώτα όλους τους «δικούς» μου ανθρώπους, που έβαλαν από ένα μικρό ή μεγάλο λιθαράκι, για να γίνω ο άνθρωπος που είμαι σήμερα, είτε ήταν απλοί περαστικοί, είτε μόνιμοι κάτοικοι ή άνθρωποι που πλέον είναι κοντά στο Θεό. Κάποιος εδώ μπορεί να σκεφτεί ότι θυμίζει λίγο απονομή Oscar, αλλά δεν πειράζει…

Κάποτε ήμουν ένας πολύ θετικός, καλόβολος, αισιόδοξος νέος… Κάποια στιγμή ήρθε η ρήξη με τον ιδεατό μοναδικά φτιαγμένο καλό κόσμο που έβλεπα… Κι αυτό για καλό εν τέλει, όσο και να μην μου πολυάρεσε αρχικά…  Τώρα δεν ξέρω τι είμαι, θα σας πω σε μερικά χρόνια από τώρα που θα έχει ωριμάσει ξανά μέσα μου όλο αυτό!

Αλλά όλα αυτά τελικά δεν είχαν καμία σημασία, όταν ήρθε σε αυτό τον κόσμο, ακόμα ένα μικρό αγγελάκι, ο Σπύρος μας, ή αλλιώς η βρωμόφατσά μας, το μπουρμπουτσαλάκι μας, ή το ταλιμπανάκι μας σήμερα. Είναι λες και μηδενίζεις τα πάντα και ξεκινάς μια νέα ζωή με επίκεντρό της αυτό το μοναδικό πλάσμα, μια εμπειρία που δεν περιγράφεται με τίποτα, γιατί για κάθε έναν από εμάς τους γονιούς είναι μοναδική. Και είναι μοναδική, γιατί έτσι επέλεξε ο «Αρχιτέκτονας» να είναι, αλλιώς δεν θα είχε νόημα η ζωή.

Όλο αυτό τον καιρό, ακούω, βλέπω, διαβάζω, ψάχνω, και κάνω ότι μπορώ για να κάνω το καλύτερο για αυτό το μικρό πλάσμα, έτσι ώστε να μην έχει κανένα θέμα τώρα αλλά ούτε και γενικότερα στη ζωή του μεγαλώνοντας.

Επίσης όλο αυτό τον καιρό παρατηρώ ότι υπάρχουν γενικά απόψεις ίδιες, παρόμοιες ή και διαφορετικές, που ξεκινάνε τη δικιά τους σταυροφορία η κάθε μια ξεχωριστά για να δείξουν ή να αποδείξουν ή απλά να πουν ή να συμβουλέψουν, με αποτέλεσμα να δημιουργούνται διάφορα θέματα μεταξύ όλων αυτών των απόψεων, χωρίς να υπάρχει ούτε ουσία ή λόγος. Γιατί απλά χάνουμε την μοναδικότητα των στιγμών, για να «ψάξουμε» την σωστή ερμηνεία των λέξεων. Και καταφέρνουμε εκεί που είναι να δούμε ένα ολόκληρο δάσος, να βλέπουμε το δέντρο μπροστά μας και να προσπαθούμε να το ξηλώσουμε κι αυτό. Γιατί τόσος αρνητισμός λοιπόν στις ζωές μας; Γιατί πρέπει να τα ψάχνουμε όλα τόσο πολύ; Γιατί να χαλάμε τη μαγεία της καθημερινότητάς μας, με το τι είναι σωστό και τι λάθος;  Δεν λέω να μένουμε στην άγνοια, ούτε αυτό καλό είναι, αλλά πιστεύω πάντα ότι υπάρχει μέση λύση και γκρίζες ζώνες! Δεν είναι η ζωή μας μαύρο ή άσπρο μόνο!

Οι καιροί επιβάλλουν να γυρίσουμε πάλι στον άνθρωπο μέσα μας, και όχι στο εγώ μας!

Σημασία έχει μόνο αυτό που νιώθεις στην καρδιά σου, όταν κάνεις ότι κάνεις, να σου αφήνει ζεστασιά! Κι εγώ το μόνο που θέλω, είναι να είναι ζεστή η καρδιά μου για να είναι και του μικρού μου! Κάπου διάβασα πρόσφατα ότι δεν σου λένε με την γέννηση ενός μωρού, ότι η καρδιά σταματάει να χτυπάει μέσα σου και χτυπάει πλέον μέσα σε αυτό το μοναδικό πλάσμα! Πόσο για πόσο αλήθεια!

Αρχικά ήθελα να γράψω κι άλλα, να δώσω και παραδείγματα, τελικά δεν έκανα τίποτα από αυτά που είχα σχεδιάσει, έγραψα απλά και αυθόρμητα!

Δεν ξέρω αν όλα αυτά που έγραψα έχουν νόημα, ή είναι κουραστικά ή αδιάφορα, είναι απλές σκέψεις αραδιασμένες σε ένα ηλεκτρονικό χαρτί!!!

Θέλω να το αφιερώσω αυτό σε 2 ψυχές, στην γιαγιά μου Πανωραία που έφυγε με ένα παράπονο, ελπίζω από εκεί πάνω που μας βλέπει να είναι ευτυχισμένη. Και στην μητέρα μου Αντιγόνη, που με είχε παιδί δικό της κι ας ήμουν γαμπρός της, αν και δεν πρόλαβες να τον δεις γιατί τα είχες κανονισμένα, ξέρουμε ότι είσαι πάντα δίπλα του και δίπλα μας! Σας αγαπάω και μου λείπετε!

μπαμπάς Παναγιώτης