Απολογισμός του έτους (αλλά και της εγκυμοσύνης)

30/12/2009

Αν και δεν ξεκίνησε και πολύ σούπερ, το 2009 αποδείχτηκε χρονιά σταθμός για τη ζωή μου. Και τι δεν έκανα! Μετακόμισα από Θεσσαλονίκη Αθήνα, έμεινα έγκυος στο πρώτο μου παιδάκι και παντρεύτηκα τον έρωτά μου, τον υπέροχο Μάνο μου. Ε τι; Θέλετε και άλλα;

Το δεύτερο μισό της χρονιάς κύλησε με εμένα να κάνω focus κυρίως πάνω στην κοιλιά μου. Από τη μέρα που έμαθα πως είμαι έγκυος (πρώτες μέρες Ιουλίου), κοιμάμαι και ξυπνάω με μόνο μια σκέψη στο μυαλό μου: την Αθηνά μέσα στη μήτρα μου. Ο Μάνος με ρωτάει συχνά γελώντας, «Υπάρχει δευτερόλεπτο που δεν σκέφτεσαι ότι είσαι έγκυος;» και η απάντηση μου είναι πάντα η ίδια: ΟΧΙ! Ότι και να κάνω, σκέφτομαι το μωρό μου: τρώω και την σκέφτομαι, δουλεύω και την σκέφτομαι, συναντάω φίλους, διαβάζω βιβλία, βλέπω τηλεόραση, οδηγώ και ΤΗΝ ΣΚΕΦΤΟΜΑΙ!

Πλέον δεν βλέπω την ώρα να την κρατήσω στην αγκαλιά μου. Κάθομαι στο σαλόνι μας και το φαντάζομαι σε δυο μήνες από τώρα πλημμυρισμένο από την παρουσία της κορούλας μας. Η ζωή μας θα αλλάξει εντελώς σε λίγο και τολμώ να πω ότι είμαστε και οι δύο χαζογονείς από τώρα! Ο Μάνος παραμένει ο πιο συγκρατημένος της παρέας, αλλά ώρες ώρες ξεχνιέται και ζαλίζει τους πάντες για τις κλωτσιές που του ρίχνει η Αθηνά μέσα από την κοιλιά μου ή για το υπέροχο δωμάτιο που της ετοιμάζουμε.

Αυτές τις μέρες σκέφτομαι συνεχώς το πώς ξεκίνησαν όλα… Τέλος Ιουνίου και εγώ αισθανόμουν απίστευτα κουρασμένη… Έκλαιγα με το παραμικρό και είχα στομαχικές διαταραχές. Ο Μάνος ήθελε να πάω στο γιατρό, εγώ, όμως, ήξερα μέσα μου ότι δεν είχα γαστρεντερίτιδα ή κάτι τέτοιο, αλλά ήμουν έγκυος! Βιάστηκα να κάνω το πρώτο τεστ πριν να έχω καθυστέρηση και βγήκε αρνητικό. Απογοήτευση. Τα συμπτώματα, όμως, μέρα με τη μέρα αυξάνονταν και έτσι 2-3 μέρες μετά την αναμενόμενη περίοδο και αφού αυτή δεν έκανε την εμφάνισή της, έκανα το δεύτερο και τσουπ! Να σου το θετικό αποτέλεσμα!

Οι ναυτίες και οι εμετοί δεν άργησαν να ξεκινήσουν και έτσι τον Ιούλιο τον πέρασα μέσα στη γκρίνια και την ακεφιά. Μετά τα μισά του Αυγούστου, όμως, ξαναέγινα ο παλιός καλός εαυτός μου. Η κοιλίτσα ίσα που είχε αρχίσει να πρήζεται όταν την είδαμε για πρώτη φορά στον υπέρηχο της αυχενικής διαφάνειας… Έβαλα τα κλάματα από τη συγκίνηση. Δεν έχω ζήσει πιο μαγική στιγμή. Νομίζω πως μόνο η γέννησή της θα την ξεπεράσει.

Από εκεί και πέρα τα πράγματα απλά παίρνουν το δρόμο τους. Ευχαριστώ το Θεό για την ήρεμη εγκυμοσύνη μου και για το ότι σε κάθε υπέρηχο το μωράκι μας φαίνεται υγιές και απόλυτα φυσιολογικό. Ελπίζω όλα να συνεχίσουν έτσι μέχρι το τέλος.

Χάρη στην εγκυμοσύνη μου γνώρισα πολλές φοβερές κοπέλες, άλλες εγκυούλες και άλλες με μωράκια. Μιλώντας μαζί τους, συνειδητοποιώ κάθε φορά το πόσο υπέροχο είναι να έχεις παιδί. Τις ευχαριστώ για τις συμβουλές και την απίστευτη παρεούλα! 😀

Βρίσκομαι λίγο πριν την 31η βδομάδα της εγκυμοσύνης μου και κοιτώντας με στον καθρέφτη, παρατηρώ τις εξής αλλαγές στο σώμα μου:

-Η κοιλιά μου είναι φουσκωμένη έτσι όπως αρμόζει σε μια έγκυο που μπαίνει στο όγδοο μήνα

-Έχει δημιουργηθεί η σκούρα κάθετη γραμμή (linea negra) που ξεκινά να αχνοφαίνεται λίγο κάτω από το στήθος και γίνεται πιο έντονη κάτω από τον ομφαλό μου

-Το στήθος μου έχει μεγαλώσει ένα νούμερο και οι θηλές έχουν σκουρύνει

-Τα δάχτυλα των χεριών μου έχουν πρηστεί ελαφρά -δυσκολεύομαι να βγάλω τη βέρα μου, ενώ δεν μου χωρούν τα στενά μου παπούτσια

Στα πιο… εσωτερικά: εδώ και λίγες μέρες υποφέρω από καούρες, οι οποίες με ξυπνούν στα μισά της νύχτας και με αναγκάζουν να στριφογυρίζω για ώρα μέχρι να ξανακοιμηθώ. Πονάει ελαφρά η αριστερή μου ωμοπλάτη, αφού πλέον βολεύομαι κυρίως στο αριστερό πλευρό, λιγότερο στο δεξί. Η Αθηνά έχει πλέον μεγαλώσει πολύ και έτσι την αισθάνομαι εντονότερα όταν κουνιέται… Βλέπω την κοιλιά μου να κάνει «κυματισμούς» από τις κινήσεις της και τρελαίνομαι!

Αυτό που απολαμβάνω περισσότερο είναι ότι πλέον είμαι έγκυος με τη… βούλα! Δεν υπάρχει περίπτωση να μην με καταλάβει κάποιος: στα καταστήματα όλοι μου φέρονται άψογα και με πολλή ευγένεια, με ρωτάνε «Πότε με το καλό;» και φυσικά εγώ κορδώνομαι από περηφάνεια. Το μόνο μου παράπονο: όποτε έχει χρειαστεί να χρησιμοποιήσω το μετρό, κανείς δεν έδειξε να συγκινείται έστω να πάει λίγο πιο εκεί να σταθώ σαν άνθρωπος χωρίς να κινδυνεύω να γκρεμιστώ σε κάθε στάση. Ε, δεν μπορούμε να τα έχουμε όλα, έτσι δεν είναι;

Αχ, αρκετά μονολόγησα… Σε περίπτωση που δεν προλάβω να ξαναγράψω πριν την αλλαγή του χρόνου, εύχομαι σε όλες και όλους σας τα καλύτερα! Να έχουμε μια υπέροχη χρονιά, οι εγκυούλες με το καλό να γεννήσετε τα μωρούλια σας, οι ήδη μανούλες να τα καμαρώνετε και να τα χαίρεστε, ενώ όσες θέλετε να γίνετε, εύχομαι να σας συμβεί πολύ πολύ γρήγορα!

Καλή χρονιά, λοιπόν!!