Πρώτη φορά «θα γίνω μαμά»
Σαν σήμερα πριν τέσσερα χρόνια κράτησα στα χέρια μου το τεστ που μου αποκάλυψε ότι θα γίνω μαμά για πρώτη φορά (τα έχω γράψει εδώ)
Η Αθηνά είχε ήδη κουρνιάσει στη μήτρα μου, μόνο που εγώ δεν είχα ιδέα πώς θα είναι, τι θα είναι και το βασικότερο… πώς θα είμαι εγώ ως μαμά.
Δεν θα ξεχάσω ποτέ το τρέμουλο που με έπιασε όταν είδα το θετικό αποτέλεσμα. Ξεκίνησε από τα χέρια μου και συνέχισε σε όλο μου το σώμα, αναγκάζοντάς με να κρατηθώ -κυριολεκτικά- από την μπανιέρα.
Ξαφνικά φοβόμουν να κάνω έστω και ένα βήμα, δεν ήξερα πώς να κουμαντάρω το σώμα μου για να μην κάνω κακό στο μωράκι. Το οποίο μωράκι σε εκείνη τη φάση ζήτημα να ήταν σαν κόκκος ρυζιού, αλλά για εμένα που πρώτη φορά στη ζωή μου έμενα έγκυος, εκείνη τη στιγμή έμοιαζε μωρό κανονικό.
Μπορει να γελάσετε, αλλά εκείνο το απόγευμα νομίζω πως ήταν μία απο τις πιο συγκινητικές φάσεις της ζωής μου. Η επόμενη ήταν όταν έκανα τον υπέροχο αυχενικης διαφανειας και ειδα για πρωτη φορά το μωρό μου στην οθόνη. Τότε μόνο συνειδητοποίησα πραγματικά ότι το σώμα μου έχει μέσα ένα ανθρωπακι. Τι κλάμα… Περισσότερο απ’ όταν γέννησα…
Νομίζω πως τουλάχιστον οι μισές και περισσότερες κοπέλες που μένουν για πρώτη φορά έγκυοι, νιωθουν αυτή την περίεργη γλυκιά αμηχανία που ένιωσα τότε και εγώ. Θα-είμαι-καλή-μαμά-είναι-η-σωστή-στιγμή-μήπως-έκανα-λάθος-μήπως-βιάστηκα-είμαι-με-τον-κατάλληλο-άνθρωπο-θα-ειναι-καλά-το-μωρό-μήπως-έκανα-κάτι-που-δεν-επρεπε-μέχρι-να-κανω-το-τεστ αμηχανία.
Τελικά έφυγε σιγά σιγά η αμηχανία και έμεινε η γλύκα, η προσμονή και η απέραντη αγάπη.
Καμία φορά δεν είναι σαν την πρώτη πρώτη φορά, εκείνη τη φορά του απόλυτου αγνωστου. Έτσι λοιπόν, εκείνη η σκηνή στο μπάνιο στο παλιό μας σπιτι θα μείνει για πάντα χαραγμένη στο μυαλό μου. Η εικόνα του εαυτού μου που μόλις είχε συνειδητοποιήσει ότι άνοιγε μπροστά του ένα άλλο, εντελώς διαφορετικό κεφαλαιο στη ζωή του.
Το κεφάλαιο μαμά. Το κεφάλαιο Αθηνά. Και ύστερα… το κεφάλαιο Αρχέλαος.
Πόσο όμορφο το ταξίδι…
αλήθεια καμιά φορά δεν είναι σαν την πρώτη φορά. εγώ έκανα χοριακή (χωρίς να προηγηθεί τεστ) στην πρώτη επέτειο του γάμου μας και η κοπέλα του μικροβιολογικού μου είπε "συγχαρητήρια είστε έγκυος"!!! Και ενώ αυτό θέλεις να ακούσεις και τίποτα άλλο, όταν τελικά το ακούς, μένεις αποσβολωμένη!!! Γυρνώντας απο το μικροβιολογικό, αυτό που μου φαινόταν περίεργο τότε και σκεφτόμουν "αφού τώρα είμαι έγκυος πως και δεν καταλαβαίνω Χριστό"? ή "λες να το καταλαβαίνουν και οι άλλοι, λες με ένα μαγικό τρόπο να φαίνεται η εγκυμοσύνη των 5 εβδομάδων?". Στο δρόμο πήρα τηλ τον άντρα μου και τον αποκάλεσα "μπαμπά".Συγκίνηση, κλάματα φωνές :) Πήγα στη μαμά μου, κάθισα δίπλα στην έγκυο αδερφή μου (δεν είχαν ιδέα) και είπα οτι μάλλον θα πρέπει να προμηθευόμαστε χονδρικής τις πάνες.Συγκίνηση, κλάματα, τσιρίδες. Και έτσι τους το ανακοίνωσα. :) Unforgettable first time!!!
Λοιπόν μου θύμισες την πρώτη φορά που είδα το δικό μου θετικό τεστ. Με έπιασε ρίγος και έτρεμα τόσο πολύ που η φωνή μου έβγαινε vibrato! Όταν το έκανα ήμουν μόνη στο σπίτι και μέσα σε λίγη ώρα θα επέστρεφε ο άντρας μου. Σκεφτόμουν πώς να του κάνω έκπληξη και μέσα σε ελάχιστα λεπτά άναψα μικρά ρεσώ, τα έβαλα στο πάτωμα στη σειρά από την είσοδο του σπιτιού ως την κρεβατοκάμαρά μας όπου το τελευταίο ρεσώ έφτανε σε ένα κουτί (ό,τι βρήκα εύκαιρο) με το τεστ μέσα. Εγώ τον περίμενα μέσα στο σκοτεινό υπνοδωμάτιο. Θυμάμαι πως καθώς πλησίαζε στο κουτάκι με το τεστ και την ώρα που το άνοιγε, η καρδιά μου πήγαινε να σπάσει από δέος και αγωνία! Όπως όταν σε φιλάει για πρώτη φορά ο έρωτας της ζωής σου! Δυστυχώς η δική μου πρώτη εγκυμοσύνη δεν προχώρησε, ο Θεός είχε άλλα σχέδια, και έτσι στη δεύτερη ήμουν πολύ μαγκωμένη και αγχωμένη που δεν το χάρηκα όσο έπρεπε. Όπως το λες όμως, καμιά φορά δεν είναι σαν την πρώτη φορά!