Το μικρό μικρό χεράκι

Στο πρώτο παιδί σού είναι όλα τόσο πρωτόγνωρα.

Στο δεύτερο πια αρχίζεις και παρατηρείς λεπτομέρειες.

Ας πούμε το μικρό, τόσο δα χεράκι. Δηλαδή όχι το ίδιο το χεράκι, αλλά το πώς αυτό κινείται.

Εκεί γύρω στους 4 μήνες που απλώνει πια να πιάσει, να νιώσει, να χαιδέψει. Που σφίγγει δυνατά τα δαχτυλάκια για να κρατήσει.

Είναι αυτό το χεράκι στο οποίο χώνω απαλά υφάσματα λογής λογής, φυλλαράκια και κουρελάκια, παιχνιδάκια και κουδουνιστράκια, για να νιώσει τις διαφορετικές υφές.

Και είναι αυτό το χεράκι που εξερευνά μέρα νύχτα το πρόσωπό μου, θέλει να πιάσει τη μύτη μου και να βάλει τα δάχτυλα στο στόμα μου και που όταν το πετυχαίνει, φωτίζεται το προσωπάκι με ένα τεράστιο χαμόγελο. Που χαιδεύει το δέρμα μου τόσο απαλά και νιώθω λες και φορώ το πιο ακριβό ύφασμα του κόσμου.

Είναι αυτό το χεράκι που τα βράδια αγκαλιάζει το στήθος μου ή μου κρατά σφιχτά το δάχτυλο, καθώς το υπόλοιπο σώμα έχει παραδοθεί στον ύπνο του δικαίου. Αυτό το χεράκι είναι μόλις 4 μηνών, όμως πάντα παραδίπλα ένα άλλο χεράκι, 3 ετών, αναζητά σχεδόν τα ίδια πράγματα και ακόμα περισσότερα. Το μεγαλύτερο χεράκι κατασκευάζει, ζωγραφίζει, παίζει και χειροκροτά. Και πάντα όποτε χρειαστεί, δίνει σύνθημα στο στόμα να φωνάξει «Μαμά! Χεράκι» και τότε το μεγαλύτερο χεράκι αρπάζει το δικό μου, το ακόμα μεγαλύτερο και μένουν έτσι ενωμένα μέχρι η ιδιοκτήτριά του να νιώσει απόλυτα ασφαλής.

Τόσο μαγικά είναι αυτά τα χεράκια… Αλλά τα ξέρετε, τις σας τα λέω…