Στο πρώτο παιδί σού είναι όλα τόσο πρωτόγνωρα.
Στο δεύτερο πια αρχίζεις και παρατηρείς λεπτομέρειες.
Ας πούμε το μικρό, τόσο δα χεράκι. Δηλαδή όχι το ίδιο το χεράκι, αλλά το πώς αυτό κινείται.
Εκεί γύρω στους 4 μήνες που απλώνει πια να πιάσει, να νιώσει, να χαιδέψει. Που σφίγγει δυνατά τα δαχτυλάκια για να κρατήσει.
Είναι αυτό το χεράκι στο οποίο χώνω απαλά υφάσματα λογής λογής, φυλλαράκια και κουρελάκια, παιχνιδάκια και κουδουνιστράκια, για να νιώσει τις διαφορετικές υφές.
Και είναι αυτό το χεράκι που εξερευνά μέρα νύχτα το πρόσωπό μου, θέλει να πιάσει τη μύτη μου και να βάλει τα δάχτυλα στο στόμα μου και που όταν το πετυχαίνει, φωτίζεται το προσωπάκι με ένα τεράστιο χαμόγελο. Που χαιδεύει το δέρμα μου τόσο απαλά και νιώθω λες και φορώ το πιο ακριβό ύφασμα του κόσμου.
Είναι αυτό το χεράκι που τα βράδια αγκαλιάζει το στήθος μου ή μου κρατά σφιχτά το δάχτυλο, καθώς το υπόλοιπο σώμα έχει παραδοθεί στον ύπνο του δικαίου. Αυτό το χεράκι είναι μόλις 4 μηνών, όμως πάντα παραδίπλα ένα άλλο χεράκι, 3 ετών, αναζητά σχεδόν τα ίδια πράγματα και ακόμα περισσότερα. Το μεγαλύτερο χεράκι κατασκευάζει, ζωγραφίζει, παίζει και χειροκροτά. Και πάντα όποτε χρειαστεί, δίνει σύνθημα στο στόμα να φωνάξει «Μαμά! Χεράκι» και τότε το μεγαλύτερο χεράκι αρπάζει το δικό μου, το ακόμα μεγαλύτερο και μένουν έτσι ενωμένα μέχρι η ιδιοκτήτριά του να νιώσει απόλυτα ασφαλής.
Τόσο μαγικά είναι αυτά τα χεράκια… Αλλά τα ξέρετε, τις σας τα λέω…
Είμαι η μαμά της Αθηνάς, του Αρχέλαου και του Άγγελου. Λατρεύω τη ζωή με τα πάνω και τα κάτω της. Όπως άλλωστε λατρεύω το να είμαι μαμά! Σπούδασα Ιατρική, ασχολήθηκα από νωρίς με τη μουσική, το γράψιμο και ένα σωρό άλλα πράγματα ώσπου με κέρδισε τελικά το internet που συνδυάζει τα πάντα! Ευχαριστώ που διαβάζετε το Είμαι Μαμά! Κατά κάποιο τρόπο, παιδάκι μου είναι και αυτό! :)
Όπως τα λες, έτσι είναι!
αχχχ αυτα τα μικρα χερακια ειναι ολη μερα να τα φυλας να τα δαγκωνεις ασε τα ποδαρακια τους ειναι να τα φας. οταν μου λεει τωρα η κορη μου χερακι μαμα στον δρομο τρελενομαι δεν θελω να την αφησω ποτε απο το χερι μου και οταν βλεπω τον γιο μου τωρα τον γιο μου ολοκληρο αντρα 17 χρονων να γεμιζει το κρεβατι του και να μην του φτανει κιολας γιατι ειναι και 1.85 και την μικρη να φοραει καλτσουλες του πυτζαμες του φανελακια του δεν το χωραει ο νους μου ποτε ηταν τοσο μικρος και ποτε εγινε ολοκληρος αντρας ειναι απιστευτο πως παιρνουν τα χρονια ας ειναι γερα ολα τα παιδια του κοσμου