Είμαι μαμά.

Είμαι μαμά.

Ζω στην Αττική, σε μια περιοχή που ακόμη «δεν έχει πληγεί αισθητά» από την κρίση. Το συζητά ο κόσμος βέβαια, σίγουρα υπάρχουν άνθρωποι που υποφέρουν και δυσκολεύοναι, όμως -τουλάχιστον- δεν βλέπουμε τις γκρίζες εικόνες του κέντρου της Αθήνας.

Είμαι μαμά.

Έφυγα από τη δουλειά μου, μετά τη γέννηση του 3ου μου παιδιού, γιατί οι συνθήκες δεν μου επέτρεπαν να συνεχίσω να δουλεύω. Για να ‘μαι πιο σαφής: δεν έχω μόνιμη βοήθεια από κανέναν και τα οικονομικά μας δεν μας επιτρέπουν να ‘χουμε βοήθεια απ’ το πρωι μέχρι το βράδυ για 3 παιδιά. Στην τελική δεν το ηθελα κιόλας: τι να το κάνω να πληρώνω έναν άνθρωπο «χρυσάφι» για να μου κρατά τα παιδιά απ’ το πρωί ως το βράδυ, χωρίς να τα ζω εγω; Καλύτερα με λιγότερα, αλλά κοντα στα παιδιά μου.

Είμαι μαμά.

Οργανώνω την οικογενειακή μας ζωή, ενώ ο μπαμπας μας λείπει απ’ το πρωι μέχρι το βράδυ (κυριολεκτικά) και πρέπει η ψυχολογία μου να είναι ακμαία! Τις δυσκολίες πρέπει να τις αμβλύνω, τα νεύρα πρέπει να τα κατευνάζω, τις αναζητήσεις μου πρέπει να τις «χαντακώνω» στο βωμό της καθημερινότητας. Αγκαλιάζω όμως και πολύ τα παιδιά μου. Τους λέω συνέχεια πως  τ’ αγαπώ, πως δεν τα ξεχωρίζω, πως η ζωή ειναι ωραία, πως οι δυσκολίες μας κάνουν δυνατούς. Αγαπώ και άλλα παιδιά! Κάθε μέρα. Και επιθυμώ να ‘χουν όμορφες αναμνήσεις απο τα παιδικά τους χρόνια κοντά μας.

Είμαι μαμά.

Προέρχομαι από ευκατάστατη οικογένεια στο παρελθόν. Έχω ζησει πλούσια μεν, μετρημένα δε, χρόνια στην παιδική/εφηβική μου ηλικία. Ο χρόνος και οι συνθήκες μας τα χάλασαν. Αλλά η αισιόδοξη πλευρά μου, δεν με πτόησε. Οι δυσκολίες στην καθημερινότητα είναι στοίχημα για μένα τα τελευταία χρόνια.

Μ’ αγαπουν πολύ οι κοντινοί μου άνθρωποι, αν και παραπονιέμαι ότι δεν μου το δείχνουν. Η αγάπη όμως βοηθά. Και όταν ξεφεύγω απ’ τη σφαίρα της καθημερινότητας, η αγάπη για/και από τα παιδιά μου με κυριεύει.

Είμαι μαμά.

Πρέπει τα παιδιά (ολα) να μην υποφέρουν. Μια χαζοδιαφήμιση βλέπω κ αν μου πασάρεις ενα μωρουδέλι, λέω «Αχ, να ‘χει καλή ζωή«. Μα πώς; Οι συνθήκες πλέον μας έχουν τρελάνει. Ακόμη κι αν κάποιος δεν έχει πρακτικό πρόβλημα επιβίωσης, έχει πρόβλημα ψυχοσύνθεσης. Τρελαίνεται. Με τις εικόνες, με την καθημερινότητα, με τη μαυρίλα, με την κατάθλιψη.

Είμαι μαμά.

Έχω ξεχάσει πώς είναι να ‘σαι και γυναίκα. Η καθημερινότητα, το άγχος, η πίεση μ’ έχουν καταβάλλει. Άσε που όταν βλέπεις το σύντροφό σου να γυρνά κ εκείνος καταβεβλημένος, σκυφτός, «μαυρισμένος» απ’ τη μέρα του, αναρωτιέσαι τι ειναι αυτό που θα μπορούσε να τον ευχαριστήσει; Το χαμόγελο με το ζόρι, σε περιορίζει, πώς να το κάνουμε.

Είμαι μαμά.

Θεωρητικά δεν έχω οικονομικό πρόβλημα. Όμως οι επαγγελματικές συνθήκες μας, πλέον μας εχουν οδηγήσει εκεί. Το «έχεις, αρα μπορείς να πληρώνεις» σ’ αυτή τη χώρα δεν έχει υπόσταση πλέον. Γιατί αυτός που φαινομενικά έχει, πλέον μπορεί και να μην έχει τίποτα να δώσει. Τα παιδιά μου φυσικά δεν καταλαβαίνουν. Θα φάνε, θα ντυθούν, θα κάνουν τα μαθήματά τους. Η πίεση όμως που νιώθω πλέον για κάθε πράγμα που κάνουμε μέσα στο σπίτι και χρειάζεται χρήματα είναι αβάσταχτη.

Είμαι μαμά.

Πρέπει να είμαι δυνατή. Πρέπει να είμαι χαμογελαστή. Πρέπει να μην παρασύρομαι απο τα προβλήματα και να βρίσκω τρόπους να ξεγελώ τον εαυτό μου, τον άντρα μου, τα παιδιά μου.

Είμαι μαμά.

Είστε μαμάδες.

Είμαστε μαμάδες.

Και ζούμε, αντιδρούμε, καυγαδίζουμε, γελάμε, μέσα από δράσεις, σελίδες στο ιντερνετ, βοηθάμε η μια την άλλη όσο μπορούμε, προτείνουμε, λυπούμαστε, πανηγυρίζουμε. ΔΕΝ ΓΙΝΟΜΑΣΤΕ ΟΜΩΣ ΜΙΑ ΓΡΟΘΙΑ να φύγει όλο αυτό που μας μαυρίζει την ψυχή.

Συμφωνούμε ότι συμφωνούμε. Μαζευόμαστε όμως πρακτικά;

Είμαι μαμά.

Και είμαι εξοργισμένη. Απεγνωσμένη. Γεμάτη αγάπη για τα παιδιά μας. Και δεν επιθυμώ να ζήσουν άσχημα.

Είμαι μαμά.

Καταγράφω τις σκέψεις μου για να μη σκάσω. Δεν έχω πρακτικές λύσεις.

Είμαστε μαμάδες όμως.

Σίγουρα μπορούμε όλες μαζί.

-μαμά Αλίκη-

Έχεις μια απορία, μια ερώτηση, μια ιστορία;

Μπορείς να τη στείλεις στο eimaimama@gmail.com