Μόλις την άκουσα, ήθελα να σηκωθώ και να… χορέψω!
H ιστορία της Κλεοπάτρας
Και εγώ, αλλά και ο γιατρός μου είμαστε υπέρ του οσο το δυνατόν φυσιολογικότερου τοκετού. Αρκεί βέβαια όλα να είναι εντάξει από ιατρικής πλευράς για την ασφάλεια και της μαμάς αλλά και του μωρού.
Κατα τη διάρκεια της εγκυμοσύνης μου, όλα είχαν πάει κατ’ ευχήν. Αν εξαιρέσει κανείς τους δύσκολους πρώτους μήνες με του εμετούς, τις ζαλάδες και τις δυσπεψίες, μέχρι και τα μέσα του 8ου μήνα πετούσα. Δούλευα, έβγαλα εις πέρας τη μετακόμιση στο νέο μας σπίτι και ένιωθα ότι είχα την ενέργεια για άλλα τόσα.
Από την ώρα, όμως, που μπήκα στο μήνα μου, οι μέρες δεν περνούσαν με τίποτα…Τα βράδια με μπέρδευαν και οι προπαρασκευαστικές συσπάσεις Braxton-Hicksκαι ενώ νόμιζα ότι θα γεννήσω από στιγμή σε στιγμή, το πρωί ξυπνούσα και πάλι με την κοιλιά τούρλα..
Τις τελευταίες 2 εβδομάδες τις εγκυμοσύνης, στην εξέταση τραχήλου που μου έκανε ο γιατρός, παρατηρούσαμε το εξής παράδοξο… Το μωρό, αντί να χαμηλώνει και να εμπεδώνεται μέσα στη λεκάνη μου, ανέβαινε προς τα πάνω!Αυτό είχε ως αποτέλεσμα να μην μπορώ να κοιμηθώ, να αναπνεύσω, αλλά και να φαω..
Τις τελευταίες 3 μέρες πριν την ΠΗΤ και ενώ με εξέταζε, ο γιατρός μου αποφάσισε να με προγραμματίσει για καισαρική, γιατί το μωρό, λόγω μεγάλης δυσαναλογίας, δυσκολευόταν να κατέβει μέσα στη λεκάνη μου. Έτσι, 1/4/2009 το πρωί, μπήκα στην κλινική για να γεννήσω.
Αφού με προετοιμασαν (ξύρισμα,κλύσμα και όλα αυτα τα αηδιαστικά), με κατέβασαν στον χώρο που βρίσκονται τα χειρουργεία. Εκεί, πήγα στο χειρουργικό κρεβάτι όπου μου έβαλαν τον ορό και περίμενα τον αναισθησιολόγο να μου κάνει την επισκληρίδιο.
Ομολογώ ότι εκει φοβήθηκα λιγάκι, γιατί μου ήρθαν αμέσως στο μυαλό όλες οι ιστορίες και οι φήμες που είχα ακούσει για τον συγκεκριμένο τύπο αναισθησίας. Τελικά, όμως, όλα ήταν μύθος. Αυτός που με βοήθησε πολύ να ξεπεράσω το αγχος μου, ήταν ο ίδιος ο αναισθησιολόγος. Μου εξηγούσε όλες τις κινήσεις του βήμα προς βήμα και επειδή δεν είχα ορατότηα της διαδικασίας, μια και όλα συνέβαιναν στην πλάτη μου, δεν ένιωσα καθόλου πόνο.
Μόλις μου έκανε την αναισθησία, ξάπλωσα και με ένα μπλε παραβάν έχασα κάθε οπτική επαφή με την τεράστια κοιλια μου. Εκείνη την ώρα ήρθε και ο γυναικολόγος μου με τον παιδίατρο και ξεκίνησε η επέμβαση. Το μόνο που ένιωθα ήταν σαν να μου κουνούσε κάποιος την κοιλιά μου. Μετά από λίγα λεπτά που μου φάνηκαν αιώνες, ο αισθησιολόγος μου είπε «Ανοίγω το παραβάν, τη βγάζουν!«. Άνοιξε το παραβάν καιεπιτέλους είδα το κοριτσάκι που επί 9 μήνες κρυβόταν στην κοιλιά μου! Με το που την εβγαλαν, αρχισε να ουρλιάζει κι εγώ από τη χαρά μου που την άκουσα και ήταν καλά, ήθελα να σηκωθώ πάνω και να αρχίσω να χορεύω!
Μόλις την καθάρισαν λιγάκι μου την έφεραν να την αγκαλιάσω και να τη φιλήσω… Με κοιτούσε απορημένη με εκείνα τα τεράστια μάτια της και τα δικά μου άρχισαν να τρέχουν δάκρυα. Δεν μπορούσα να συνειδητοποιήσω ότι εγώ και ο Βαγγέλης δημιουργήσαμε ΑΥΤΟ!
Όταν επέστρεψα στο δωμάτιο και άρχισε να περνά η επίδραση της αναισθησίας, τα χρειάστηκα. Ο πόνος είναι αρκετά δυνατός και οι μαίες σε βάζουν να σηκωθείς μέσα σε λίγες ώρες μετά τη γέννα. Το μόνο που μου έδινε τη δύναμη να σηκωθώ, ήταν η μπουμπουκα που με περίμενε να πάω να τη δω μέσα στο «πυρεξάκι» της, πίσω από τη τζαμαρία με τα υπόλοιπα νεογέννητα. Σιγα σιγά όμως η φροντίδα του μωρού σε κάνει να ξεχάσεις και τους πόνους και όλη την ταλαιπωρία.
Το μόνο που μου λείπει, είναι το ότι δεν ένιωσα το σπάσιμο των νερών, αλλά και το ίδιο το μωρό να βγαίνει από μέσα μου. Αλλά όπως είπαν και οι γιατροί που ήταν παρόντες στην καισαρική, έχω τόσο στενή λεκάνη, που δεν υπήρχε ποτέ περίπτωση να γεννήσω φυσιολογικά, όσο μικρό και να ήταν το μωρό.
Ας είναι. Τελικά το μόνο που μετράει είναι να είναι τα μωρά μας καλά και τίποτε άλλο..!
Έχεις μια απορία, μια ερώτηση, μια ιστορία;
Μπορείς να τη στείλεις στο eimaimama@gmail.com
Κανένα σχόλιο ακόμη
Γράψτε πρώτος ένα σχόλιο