Οι δικοί μου λιποθύμησαν όταν με είδαν!

Οι ιστορίες της Ζέτας

Νομιζω πως ηρθε η ωρα νας σας πω και τις δικιες μου ιστοριες εγκυμοσυνης.

Ομως πρωτα να συστηθω: ονομαζομαι Ζετα, μενω στην Θεσσαλονικη και ειμαι 31 χρονών.

Πριν από 7 χρονια θελησα και εγω να γινω μανουλα. Εμεινα εγκυος αμεσως και αν εξαιρεσεις τους αμετρητους εμετους, ειχα μια πολλη καλη εγκυμοσυνη. Εμενα τοτε σε  μια πολυ παλια μονοκατοικια και θα σας πω γιατι το αναφερω αυτο: ειχα μπει στον μηνα μου και ενα βραδυ στις 16 του Σεπτεμβρη, επιασε μπουρινι και πλυμμηρισε το σπιτι μου! Απο τη 1 το βραδυ, λοιπον, μεχρι τις 5 το πρωι βγαζαμε νερα!!!!! Αφου καπως συνεφεραμε το σπιτι μαζι με τον αντρα μου, πηγα και εγω να ξαπλωσω, να ξεκουραστω…

Τοτε με επιασαν κατι πονακια, αλλα δεν εδωσα σημασια. Κατα τις 8 το πρωι και ενω οι πονοι συνεχιζονταν, ηρθε η κουμπαρα μου να πιουμε καφε και αποφασισαμε να παω στο νοσοκομειο γιατι μαλλον γεννουσα! Ετσι λοιπον ξεκινησα για το Ιπποκρατειο οπου με ειδαν  οι νοσοσκομες και μου ειπαν οτι γενναω, αλλα πρεπει να περπατησω κανα 2 ωρες για να κατεβει καλυτερα το μωρο. Για να μην σας κουραζω ομως, μονο 2 ωρες δεν ηταν!! Αφου εκανα απειρες βολτες, στις 6 το απογευμα με βαλαν στο δωματιο ωδυνων και…. γεννησα τελικα στις 2 η ωρα το βραδυ!!!

Να σας αναφερω κιολας οτι ολες αυτες τις ωρες η οικογενεια μου δεν ειχε καμια ενημερωση για το αν ειμαι καλα, γιατι βλεπεις δεν ειχα καποιον γιατρο προσωπικα απο κει μεσα!! Και σαν να μην εφταναν ολα αυτα, οταν βγηκα στο δωματιο αναρρωσης, με ξεχασαν και  δεν με πηγαν στο δωματιο μου μεχρι τις 6 το πρωι γιατι ο τραυματιοφορεας ειχε παει για ΥΠΝΟ!! Οταν λοιπον το πρωι ειδα τους δικους μου, εκεινοι λιποθυμησαν και ξερετε γιατι;; Ειχαν σπασει ολα τα αγγεια σε προσωπο και σωμα απο το ζορι.… γιατι γεννησα φυσιολογικα και χωρις επισκλιριδιο. Οι γιατροι που με συναντουσαν στους διαδρομους, με ρωτουσαν, να φανταστειτε, αν ειμαι απο τροχαιο!

Τελος παντων, σημερα λεω, ολα καλα!

Και φυσικα σας αφησα το καλο για το τελος! Γεννησα εναν παιδαρο 3 300 με πρασινα ματια, ευτυχως υγιεστατο που σημερα εχει φτασει 7 χρονών και για την ιστορια να σας αναφερω οτι καθε 17 του Σεπτεμβρη βρεχει φυσικα!!!!

Μετα λοιπον απο μια τετοια εμπειρια, αποφασισα να ξαναγινω μανουλα μετα απο 4 1/2 χρόνια. Εμεινα παλι πολυ ευκολα εγκυος και ειχα παλι μια πολυ καλη εμπειρια εγκυμοσυνης. Με αλλον γιατρο αυτην την φορα και πολυ πιο εμπειρη, αποφασισα οτι θα γεννησω σε ιδιωτικο νοσοσκομειο οπως και εγινε.

Αφου λοιπον ειχα φτασει στα μεσα του μηνα μου, ενα Σαββατο βραδυ ειχαμε παει σε ενα παιδικο παρτυ, εκει ολες οι φιλες με ρωτουσαν ανυπομονα ποτε θα γεννουσα και εγω απλα γελουσα και τους ελεγα οποτε θελησει το μωρο, ας ερθει!

Αφου εχω φαει μπολικη νοστιμη τουρτιτσα, γυρισα σπιτι και κατα τις 4 το πρωι διαπιστωνω οτι μου εσπασαν τα νερα. Παω στο νοσοκομειο με τον γιατρο μου και μου λεει οτι γενναω σιγα σιγα παλι! Αυτο κατι μου θυμησε και ζητησα αυτην την φορα επισκληριδιο.

Ετσι και εγινε! Μετα απο 12 ωρες ηρθε στην ζωη μας και η πριγκιπεσσα μου!!!!! Εδω θελω να ευχαριστησω τις μαιες για την υπεροχη συπεριφορα τους, αλλα και απιστευτη βοηθεια. Ετσι λοιπον στις  14/2 /2010 ημερα του Αγιου Βαλεντινου γεννηθηκε και το δευτερο παιδακι μου.

Σας ευχαριστω που διαβασατε και τις δικες μου (αστειες θα ελεγα τωρα πια) ιστοριες τοκετού.

Γρηγορη μου, σε λατρευω και σε ευχαριστω πολυ που καναμε μαζι μια ωραια οικογενεια!!

Έχεις μια απορία, μια ερώτηση, μια ιστορία;

Μπορείς να τη στείλεις στο eimaimama@gmail.com