Δεν είχα ιδέα ότι ήμουν έγκυος!

Πώς μπορείς να είσαι έγκυος και να μην το γνωρίζεις; Αυτή είναι η απίστευτη ιστορία μιας μαμάς και η εγκυμοσύνη-έκπληξή της.

Η Jennifer West χρειαζόταν πολύ αυτές τις διακοπές το περασμένο καλοκαίρι, μα ξύπνησε έχοντας μια οδυνηρή περίοδο: κράμπες, πόνος στην πλάτη, πόνος σε όλο της το κορμί. Αισθανόταν άθλια και ήταν έτοιμη να μείνει εκεί που βρισκόταν μέχρι να της περάσει. Ξαπλωμένη όμως στο κρεβάτη, δε βοηθούσε πολύ το να κοιτάζει το ταβάνι. Στην πραγματικότητα, ένιωθε την πλάτη της ακόμη χειρότερα έτσι. Αν ξάπλωνε στο πλάι ίσως; Καμία τύχη. Αναστέναξε. Ωραίες διακοπές.

Η West, 31 και ο σύζυγός της Dan, από το Villa Park του Illinois, έμεναν σε ένα εξοχικό σπίτι στο Wisconsin με δύο φίλους τους, την Anna Puccinelli και τον Jan De Keyser. Οι γονείς του Dan έμεναν κι αυτοί σε ένα άλλο κοντινό σπίτι πιο χαμηλά στο λόφο. Είχαν σχεδιάσει ένα ήρεμο Σαββατοκύριακο για την αργία της 4ης Ιουλίου, αλλά το πρωί της 3ης Ιουλίου, και μόνο στη σκέψη του να δει τα πυροτεχνήματα, η West ένιωθε άρνηση. Δεν μπορούσε να βολευτεί με τίποτα. Άρχισε να περπατάει γύρω γύρω μέσα στα σπίτια, και πάνω κάτω τα σκαλοπάτια που τα ένωνε.

Το απόγευμα ήταν τόσο εξουθενωμένη που παρακάλεσε να μην συμμετάσχει στο μίνι-γκολφ.

«Έλα, θα ‘σαι μια χαρά«, την παρότρυνε η Puccinelli, η καλύτερή της φίλη από τα παιδικά της χρόνια. Αλλά η West γνώριζε πως δεν μπορούσε.

«Θα προσπαθήσω να ξαπλώσω» είπε. «Είμαι σίγουρη πως θα αισθάνομαι καλύτερα μέχρι να γυρίσετε«

Κατάφερε να κάνει έναν άστατο ύπνο για περίπου μια ώρα, μα ξύπνησε πανικόβλητη. Είναι δυνατόν ο πόνος να είναι δυνατότερος; Πέντε χρόνια πριν, ένα ινομύωμα της είχε προκαλέσει την ίδια αίσθηση στην κοιλιά. Κι είχε και εκείνη την κύστη στις ωοθήκες που έσπασε το 2002, και είχε τις ίδιες φρικτές κράμπες — πάλι ξεκίνησε με πόνο στην πλάτη. Δεν άντεχε να έρθει αντιμέτωπη πάλι με κάτι τέτοιο.

Παρόλο που ένιωθε ανακούφιση όταν ο Dan και οι φίλοι τους επέστρεψαν, αυτό που είδαν εκείνοι τους τρόμαξε. Κάτωχρη και δυστυχισμένη, η West κλαψούριζε άθελά της κάθε λίγα λεπτά.

«Δεν σε έχω ξαναδεί έτσι» της είπε ο Dan. «Νομίζω πρέπει να πάμε στο νοσοκομείο.«

«Όχι, όχι«, διαμαρτυρήθηκε. «Θα ‘μαι μια χαρά.» Κλαψούρισμα. Αν δεν πήγαινε, σκέφτηκε μέσα της, τίποτα δε θα πήγαινε στραβά.

Αλλά ο Dan ήξερε πως κάτι δεν πήγαινε καλά. Η γυναίκα του δε συνήθιζε να παραπονιέται και να βογγάει. Ξεπέρασε στωικά τα έλκη της, το ινομύωμα, την κύστη. Το να είναι έτοιμη να κλάψει δεν ήταν καλό σημάδι — και το γεγονός πως ήταν τόσο απομονωμένοι εκεί τον έκανε νευρικό.

«Jen» είπε, «θα πάμε«. Και πήγαν.

Μια απίστευτη έκπληξη

Έφτασαν στα επείγοντα του Memorial Hospital της περιοχής Hayward γύρω στις 7μ.μ..

«Έχω τη χειρότερη περίοδο της ζωής μου«, είπε η West στη νοσοκόμα υπηρεσίας. Αφού έδωσε το ιστορικό της, μια άλλη νοσοκόμα της έκανε υπέρηχο στο στομάχι, προσπαθώντας να ακούσει το θόρυβο των ινομυωμάτων καθώς το αίμα κυλάει από μέσα τους. Η West άκουσε το γνώριμο χτύπο και ένιωσε να χάνει τη γη κάτω από τα πόδια της.

«Θα μπορούσε να είναι κάποιο ινομύωμα, ή κάποιο μωρό«, είπε η νοσοκόμα.

«Δεν είναι μωρό«, απάντησε η West. Καθώς αναρωτήθηκε αν θα χρειαζόταν πάλι να εγχειριστεί (και πότε; Πόσο σύντομα; Θα έπρεπε να χάσει μέρες από τη δουλειά;), συνειδητοποίησε πως, τουλάχιστον αυτό, θα εξηγούσε τα κιλά που έβαλε πρόσφατα: Ήξερε πως τα μεγάλα ινομυώματα προκαλούν κάποιες φορές πρήξιμο στην κοιλιακή χώρα.

Η νοσοκόμα πήγε να φωνάξει ένα γιατρό. Όταν ήρθε ο Brent Kelley, εξέτασε την West εσωτερικά. Και της είπε το τελευταίο πράγμα που περίμενε να ακούσει.

«Έχεις διαστολή οκτώ εκατοστών«

«Ορίστε;» είπε η West. «Τι;!«

Η νοσοκόμα έσπευσε στο χολ να φωνάξει τον Dan: «Υπέροχα νέα. Η γυναίκα σας ετοιμάζεται να γεννήσει!«

«Η γυναίκα μου; Μάλλον κάνετε κάποιο λάθος«, είπε.

Αλλά δεν έκανε. Ενώ ο Dan στεκόταν σοκαρισμένος, προσπαθώντας να συνειδητοποιήσει αυτό που του έλεγε το προσωπικό του νοσοκομείου, η γυναίκα του προσπαθούσε να μην πανικοβληθεί. Γεννάω; Πώς μπορεί να συμβαίνει κάτι τέτοιο; Το μυαλό της άρχισε να τρέχει. Αφού είχε περίοδο! Χρησιμοποιούσαν προφυλακτικό!

Παρατήρησε πως οι νοσοκόμες έμοιαζαν χαρούμενες για εκείνη, αλλά δεν καταλάβαινε το λόγο, η ίδια ήταν έτοιμη να πάθει νευρικό κλονισμό. Ήθελε να πει στους πάντες να σταματήσουν ώστε να μπορέσει να σκεφτεί, αλλά δεν είχε όπως φαινόταν χρόνο για κάτι τέτοιο. Το μόνο που μπορούσε να κάνει για να μην καταρρεύσει ήταν να ακούσει, πολύ προσεκτικά, κάθε λέξη που έλεγαν ο γιατρός και οι νοσοκόμες. Καθώς τη μετέφεραν στην αίθουσα τοκετού και της έλεγαν τι να περιμένει, προσπαθούσε να εμπεδώσει τις οδηγίες αναπνοών, συνειδητοποιώντας πως αν έκανε τα πάντα σωστά, θα ήταν καλά.

Την ώρα που ρωτούσε «Μπορείτε να επαναλάβετε όλα όσα είπατε μόλις τώρα;«, έφτασε η μητέρα του Dan, η Linda West. Έφυγε από το εξοχικό λίγο μετά τον Dan και τη Jen. «Θα πάω να δω αν χρειάζονται κάτι τα παιδιά«, είπε στον άντρα της. «Είναι πολύ βαρετό να περιμένεις σε ένα νοσοκομείο«. Κι όμως απόψε, δεν ήταν.

Πέτυχε τον Dan να στέκεται κάτω από μια ταμπέλα που έλεγε «Γέννα και Τοκετός«, και σκέφτηκε, ωχ. Η Jen θα πρέπει να έχει σοβαρά γυναικολογικά προβλήματα. Αλλιώς γιατί να τη δει γυναικολόγος; Όταν όμως έφτασε τον γιο της, έμοιαζε μαρμαρωμένος. Η νοσοκόμα της είπε: «Η Jen ετοιμάζεται να γεννήσει«.

«Να γεννήσει τι;» απάντησε η Linda. Αμέσως μετά, κατάλαβε. Πάγωσε, όπως ο Dan, μα τρόμαξε κι όλας. Γεννάει; Αν δε γνώριζε η Jen πως περίμενε παιδί, πόσο προχωρημένη ήταν η εγκυμοσύνη της; Δεν πίστευε πως όλο αυτό θα είχε αίσιο τέλος.

Πίσω στην αίθουσα τοκετού, τα πράγματα κινούνταν γρήγορα και η West είχε σχεδόν πλήρη διαστολή. Η φωνή της Linda της φάνηκε ο πιο όμορφος ήχος του κόσμου. Ήταν τόσο ανακουφισμένη:  Κάποιος που θα είναι ήρεμος! Κάποιος που το έχει ξανακάνει όλο αυτό!

Στις 8μ.μ., η Linda καταπιάστηκε να μάθει στη νύφη της όσα μπορούσε για το πώς να σπρώξει, προσπαθώντας να κρατήσει τις ανησυχίες της για τον εαυτό της.

Το προσωπικό του νοσοκομείου ανησυχούσε κι αυτό, αλλά ήξεραν τουλάχιστον, πως το μωρό δε θα ήταν επικίνδυνα πρόωρο, βασισμένοι στο μέγεθος της μέσης της West (δεν υπήρχε χρόνος για έναν ολοκληρωμένο υπέρηχο). Της έδωσαν αντιβιοτικά, μιας και δεν είχε εξεταστεί για τυχόν λοιμώξεις κατά την περίοδο της εγκυμοσύνης, και περίμεναν. Κανένας δεν γνώριζε κάτι με σιγουριά για το μωρό εκτός του ότι η μητέρα δεν είχε καμία προγεννητική φροντίδα.

Συγκλονισμένος ακόμη και φοβισμένος να αναλάβει το ρόλο του νέου μπαμπά, ο Dan άφησε τη βοήθεια στη μητέρα του και περπατούσε στο χολ. Τα μωρά ήταν κομμάτι ενός αβέβαιου μέλλοντος με τη Jen, όχι η ζωή τους εκείνη τη στιγμή. Συμβαίνει στ’ αλήθεια όλο αυτό; Μήπως τρελαίνομαι; αναρωτιόταν σε κάθε βήμα.

Την ίδια στιγμή, η West προσπαθούσε να συγκεντρωθεί στο να σπρώξει, αλλά οι χτύποι της καρδιάς του μωρού συνεχώς έπεφταν, και της έδωσαν μια μάσκα οξυγόνου, που γρήγορα έγινε το καταφύγιό της: Πίσω από τη μάσκα, με τον ήχο του οξυγόνου να πνίγει όλους τους άλλους, ένιωθε μια στάλα πιο ήρεμη. Κι όταν την άφηνε στην άκρη, ο θόρυβος και όλη αυτή η τρέλα ξεσπούσαν και πάλι.

Όσο για τον πόνο που ένιωθε, δεν είχε αισθανθεί ποτέ της κάτι τέτοιο. Ήταν πολύ αργά για επισκληρίδιο, και σπρώχνοντας για περίπου μία ώρα χωρίς να νιώσει καλύτερα, επέμενε λέγοντας στον εαυτό της πως θα τέλειωνε σύντομα: Κανείς δε θα μπορούσε να αντέξει αυτό το «μαρτύριο» για πολύ. Κι είχε δίκιο. Λίγα λεπτά αργότερα έσπρωξε για μια τελευταία φορά, με δάκρυα στα μάτια, και το μωρό της — ένα αγοράκι — γεννήθηκε. Ζυγίζοντας 4 κιλά, ήταν υγιές. Η West τον κράτησε και ένιωθε πως ζούσε σε ένα όνειρο, αλλά τότε το μωρό την κοίταξε στα μάτια, και όλα άλλαξαν και πάλι.

«Εντάξει«, βρήκε τον εαυτό της να του λέει, «Είμαι η μανούλα σου. Και θα σε φροντίσω«.

Η προσαρμογή στην οικογενειακή ζωή

Τρεις μέρες αργότερα, οι West βρέθηκαν πίσω στο εξοχικό (η Jen πονούσε αρκετά ώστε να αντέξει επτά ώρες στο αυτοκίνητο για να γυρίσουν σπίτι τους). Στο πίσω μέρος του αυτοκινήτου είχαν ένα παιδικό κάθισμα — το πρώτο τους δώρο για το μωρό — από τους Puccinelli και De Keyser. Δεμένος στο καθισματάκι του ήταν ο Robert Hayward West — «Robert» από τον πατέρα του Dan, και «Hayward» ως φόρος τιμής στην πόλη που γεννήθηκε το μωρό και που είχαν παντρευτεί η Jen με τον Dan πριν πέντε χρόνια. Έμειναν στο εξοχικό για τρία βράδια, όπου ο Robbie κοιμόταν φασκιωμένος μέσα σε ενα συρτάρι επάνω σε μια συρταριέρα. Οι γονείς του Dan και κοντινοί τους φίλοι τους παρείχαν τα απαραίτητα, όπως πάνες και ρούχα, και η μητέρα της Jen μαζί με την αδελφή της, πίσω στο Illinois, ενεργοποιήθηκαν, σχεδιάζοντας βιαστικά το baby shower του μωρού για όταν θα επέστρεφε η οικογένεια.

Για την Jen και τον Dan, η προσαρμογή στη νέα τους ζωή με ένα μωρό ήταν πολύ πιο περίπλοκη από ό,τι σε άλλους νέους γονείς. Η Jen βρέθηκε αντιμέτωπη με μια απροσδόκητη ενοχή: «Ο Robbie ξεσπούσε σε κλάματα που κρατούσαν τρεις ώρες και δεν ήξερα τι να κάνω. Σκεφτόμουν «Είναι επειδή δεν ήξερα πως σε κουβαλούσα μέσα μου;«

Καθώς όμως οι μέρες γίνονταν εβδομάδες, και η οικογένεια εγκαταστάθηκε πάλι στο σπίτι τους, η Jen και ο Dan άρχισαν να γίνονται γονείς. Ξαφνικά, είχαν άποψη για τις πάνες και για το πώς θα κάνουν τον Robbie να χαμογελάσει. Και το καλύτερο όλων, άρχισαν να λένε την ιστορία τους σε τόσους καλοπροαίρετους επισκέπτες που όλο αυτό το γεγονός άρχισε να φαντάζει λιγότερο τρελό.

Πώς γίνεται η Jen να αγνοούσε την εγκυμοσύνη της;

Αυτό που ήθελαν όλοι να μάθουν, φυσικά, ήταν: Πώς γινόταν να μην ξέρεις; Κοιτώντας πίσω, όμως, υπήρχε μια λογική εξήγηση για το πώς η West είχε παραβλέψει όλα τα εμφανή συμπτώματα.

Πρωινή αδιαθεσία; Θεωρούσε πως είχε γρίπη όταν ήταν περίπου οκτώ εβδομάδων.

Χαμένη περίοδος; Πίστευε πως ο κύκλος της ήταν όπως πάντα — ασταθής. (Η αιμορραγία την ημέρα της γέννας μπορεί να οφειλόταν στον τοκετό ή να ήταν απόρροια της βλεννογόνου που προστατεύει το άνοιγμα του τραχήλου της μήτρας.)

Οι καούρες και ο στομαχόπονος στα προχωρημένα στάδια της εγκυμοσύνης επίσης δεν την παραξένεψαν. «Ήμουν σίγουρη πως είχαν ερεθίσει το έλκος μου«, λέει. Ο γυναικολόγος της δεν διαπίστωσε την κατάστασή της επειδή την είχε δει για την καθιερωμένη ετήσια εξέταση λίγο πριν η West συλλάβει το μωρό.

Ακόμη και η κινητικότητα του μωρού, κάτι που οι περισσότερες γυναίκες θα αντιλαμβάνονταν, δεν της έκανε εντύπωση. Είχε κεκλιμένη μήτρα, μια συχνή περίπτωση στην οποία η κορυφή της μήτρας είναι στραμμένη προς τα πίσω, αντί να στέκεται όρθια. Στην περίπτωση της West, μπορεί να την εμπόδιζε από το να αισθανθεί τον Robbie να κλωτσάει, πιθανά όμως να της προκαλούσε πόνο στην πλάτη κάτι που η West απέδιδε στην κούραση.

Αυτό που παρατήρησε ήταν η αύξηση βάρους, που ήταν συνολικά πάνω από 10 κιλά και, προς το τέλος, φάνηκε να είναι συγκεντρωμένο όλο στη μέση.

«Δε συνήθιζα να βάζω κιλά εκεί, αλλά σκέφτηκα πως το σώμα μου άρχισε να αλλάζει μιας και έκλεισα τα τριάντα«, λέει. Ξεκίνησε να κάνει ποδήλατο και να προσέχει το τι τρώει αλλά δε φαινόταν να μπορεί να διώξει τα περιττά κιλά.

Η West δεν ήταν η μόνη που παρατήρησε το φούσκωμά της. Η μεγαλύτερη αδελφή της, Jeanne Cox, της ζούληξε την κοιλιά με το δάχτυλο και της είπε «Τι έχεις εκεί, κανά μωρό;» και η West απάντησε «Όχι, απλά πάχυνα«, οπότε η αδελφή της δεν έδωσε άλλη σημασία.

Η ειρωνία ήταν πως η Jeanne ήταν η ίδια έγκυος. «Ήμουν κατενθουσιασμένη με αυτό, τόσο χαρούμενη που ήμουν μέρος της εγκυμοσύνης της από την αρχή«, λέει η West. «Είπα κι όλας στη Jeanne πως το να τη βοηθάω είναι το αμέσως καλύτερο πράγμα από το να είμαι και η ίδια έγκυος!«

Όταν η αδελφή της γέννησε στα τέλη του Ιούνη, η West παράτησε τα πάντα για να τη βοηθήσει. Για την ακρίβεια, μόλις μία βδομάδα προτού γεννηθεί το δικό της μωρό, έτριβε το σπίτι της Jeanne απ’ άκρη σ’ άκρη. Εντωμεταξύ, ο Dan ήταν χαρούμενος που θα είχαν ένα νέο μωρό στην οικογένεια — ο άντρας της Jeanne, ο Justin, ήταν ο καλύτερος φίλος του Dan από το γυμνάσιο — κι όμως δεν είχε σκεφτεί να βάλει μπρος για ένα δικό του μωρό. Τα μωρά, κατά πως φαινόταν, άλλαζαν τα πάντα.

Και είχε δίκιο φυσικά, όπως όμως του επισήμανε η μητέρα του, αυτό ισχύει για όλους. «Τη μέρα που γεννήθηκε ο Dan — όχι τη μέρα που έμαθα πως ήμουν έγκυος — άλλαξε όλη η ζωή μου«, λέει. Κανείς δεν μπορεί να σκεφτεί τη ζωή χωρίς τον Robbie πια, περισσότερο απ’ όλους η Jen: «Όταν γεννήθηκε, ήμουν συγκλονισμένη, αλλά τον αγάπησα από την πρώτη στιγμή«.

Οι West αισθάνονται πως η τύχη τούς χαμογέλασε πολύ περισσότερο από την παρουσία του Robbie και την υγεία του. «Δεν το καταλαβαίνεις μέχρι να σου συμβεί κάτι αναπάντεχο το πόσο σημαντικός είσαι για τους ανθρώπους«, λέει η Jen για τη στήριξη που είχε από την οικογένεια, τους φίλους και τους συναδέλφους. Όχι μόνο συνέβαλαν από την πρώτη μέρα, αλλά έδωσαν στο ζευγάρι αυτό που είχε περισσότερη ανάγκη: την επιβεβαίωση πως, παρά τον ασυνήθιστο τρόπο με τον οποίο γεννήθηκε ο Robbie, οι δυο τους δεν ήταν τρελοί, αλλά ήταν έξυπνοι, τρυφεροί, καλοί γονείς. Αυτό δε σημαίνει πως θα το ρισκάρουν την επόμενη φορά.

Όπως λέει η West, «Νομίζω πως θα κάνω τεστ εγκυμοσύνης κάθε μήνα για το υπόλοιπο της ζωής μου!«

πηγή: www.parenting.com

μεταφραση: Θωμάς Μικρούλης