Με λένε Νίκη και τα κατάφερα…

Αγαπημενες μου μανουλες, νιωθω πως ηρθε η στιγμη να γραψω και εγω την δικη μου ιστορια για τη μικρη μου ζουζουνιτσα.

Ειχαμε ηδη μια πριγκιπισσουλα και αποφασισαμε να κανουμε ενα ακομα μωρο και αμεσως ειχα καθυστερηση, κανω τεστ, ΘΕΤΙΚΟ, οποτε περιμενω το βραδυ το συζυγο να του πω τα νεα…. Η ωρα περναει και αυτος πουθενα… ωσπου μαθαινω οτι εχει σπασει το ποδι και ειναι στο νοσοκομειο… Φυσικα κουβεντα εγω για τα νεα, βγαινει, σπιτι να τακτοποιηθει, ζεστη φουλ, καλοκαιρι βλεπετε, πονος… μια χαρα!!!! Εγω απ την αλλη ζαλαδες, εμετους και τα σχετικα, οποτε το καταλαβε μονος του το νεο…

Οι μερες περνουσαν και αν και η κουραση μεγαλη, απ’ τη μια η μικρη, απ’ την αλλη ο αντρας μου ξαπλα, η δουλεια και τα «ωραια» της εγκυμοσυνης, ολα ηταν καλα, ωσπου μια μερα στη δουλεια βλεπω αιμα και παγωνω….

«Ξεκουραση» μου λεει ο γιατρος.

ΟΡΙΣΤΕ;;;;;;;

Απλα προσευχηθηκα να πανε ολα καλα, γιατι ουτε λογος για ξεκουραση και ευτυχως μετα τη θεραπεια ολα ενταξει…

Μη φανταστειστε οτι κρατησε πολυ η χαρα… Στην πορεια των εξετασεων διαγνωστηκε υδρονεφρωση στο μωρο, αλλο αγχος τοτε… Τι, πως, γιατι… Με αποκορυφωμα την Β’ επιπεδου (αν θυμαμαι καλα), καποιοι δεικτες υψηλοι, καποια πιθανοτητα για συνδομο down….

Εκει κατερρευσα!!!! Γιατροι, γνωμες, εξετασεις και αγχος…

Το πως ξεπεραστηκε αυτο ειλικρινα δεν θυμαμαι… Μετα την γνωμη και αλλων γιατρων, κατεληξα στο οτι δεν αξιζει να στενοχωριεμαι και πως το μωρο ειναι θα ειναι υγιεστατο… Και πραγματι λιγους μηνες μετα γεννηθηκε η ζουζουνιτσα μας -με καισαρικη βεβαια γιατι η θεση της ηταν καπως αναποδα (σιγα μη μας εκανε τη χαρη να ερθει κανονικα….)

Τι και αν πηρε θεραπεια από την πρωτη στιγμη για τον πρωτο χρονο, τι και αν καθε τριμηνο ανεβαιναμε Αθηνα για εξετασεις τοσα και τοσα αλλα, σημασια εχει πως τωρα τεσσερα χρονια μετα ολα εχουν περασει, ειναι μια χαρα και εμεις μαζι της…..

Για σενα Νικη μου!!!!!

μαμά Έφη

Έχεις μια απορία, μια ερώτηση, μια ιστορία;

Μπορείς να τη στείλεις στο eimaimama@gmail.com και εμείς θα τη δημοσιεύσουμε!