Χρωστάμε τη ζωή και την υγεία της κορούλας μας στην εκπληκτική γιατρό μας!

Διαβάζοντας τόσες ιστορίες εγκυμοσύνης και τοκετού, δεν άντεξα και αποφάσισα να μοιραστώ κι εγώ τη δική μου με όλες εσάς τις μανούλες! Με τον αντρούλη μου γνωριστήκαμε πριν από 8 χρόνια. Εγώ ήμουν φοιτήτρια Νοσηλευτικής κι έκανα την πρακτική μου στο 401 Στρατιωτικό Νοσοκομείο κι εκείνος ήταν φαντάρος κι έκανε τη θητεία του ως ανειδίκευτος γιατρός. Εγώ 19 χρονών κι εκείνος 27. Ήταν έρωτας με την πρώτη ματιά κι από τότε γίναμε αχώριστοι!

Μετά από 3 χρόνια ήρθε και η μαγική πρόταση γάμου με θέα το ηφαίστειο της Σαντορίνης (Πώς να αρνηθώ;;;)

Παρά τα συνεχή προβλήματα οικονομικής φύσεως λόγω μη σταθερής εργασίας παρά την ανάγκη για νοσηλευτικό προσωπικό αλλά και του συζύγου μου που δούλευε σαν οδηγός για 3 χρόνια μέχρι να έρθει η σειρά του στη λίστα αναμονής για ειδικότητα (Να μας ζήσει η Ελλαδάρα μας!), ο άντρας μου δεν κρατιόταν και επέμενε να κάνουμε το γάμο. Τελικά τον καθυστέρησα μέχρι που τον Οκτώβρη του 2011 ζήσαμε το γλυκό μας παραμύθι! Νυφούλα και γαμπρός στο απόλυτο όνειρο! 

Για παιδάκι δεν το αποφάσιζα διότι πάλι έμεινα χωρίς δουλειά. Ο αντρούλης μου όμως ανυπομονούσε να γίνει μπαμπάς! Μάλιστα την Πρωτοχρονιά του 2012 ήταν η μοναδική στη ζωή μου που κέρδισα φλουρί (2 για την ακρίβεια) κι όλοι μου έλεγαν πως θα κάνω μωρό και θα βρω και δουλειά! Εγώ γέλαγα και τους κορόιδευα. Τελικά συμφωνήσαμε να περιμένουμε μέχρι τον Φλεβάρη κι αν δεν είχα βρει δουλειά ως τότε θα ξεκινούσαμε προσπάθειες για παιδάκι.

Εκείνο το μήνα αναγκαστήκαμε να μετακομίσουμε λόγω διαμάχης με τη σπιτονοικοκυρά μας κι έτσι ήμασταν μέσα στο άγχος μέχρι να βρούμε άλλο σπίτι και να τακτοποιηθούμε, μάλιστα είχα και περίοδο κατά τη μετακόμιση.Μόλις τελειώσαμε από τη χαρά μας αρχίσαμε τα χάδια και ήμουν ήσυχη αφού ήμουν στις τελευταίες ημέρες περιόδου οπότε δεν είχαμε πολλές πιθανότητες να μείνω έγκυος (εγώ ήθελα να περιμέναμε λίγο ακόμη μήπως κι έβρισκα καμιά δουλίτσα).

Τον επόμενο μήνα περίμενα περίοδο αλλά τίποτα! Δεν πίστευα πως μπορεί να είχα μείνει έγκυος με την πρώτη αλλά είχαν περάσει ήδη 15 μέρες από την αναμενόμενη ημερομηνία και πάντα είχα σταθερό κύκλο. Τελικά κάνω το τεστ και ήταν θετικό. Γυναικολόγο καλό δεν είχα αλλά συμπτωματικά έμαθα πως η αδερφή της νέας μας σπιτονοικοκυράς ήταν εκπληκτική γυναικολόγος και άνθρωπος και είπα να την δοκιμάσω (τίποτα δεν μας συμβαίνει τυχαία!). Και δεν έκαναν λάθος. Είναι πράγματι υπέροχος άνθρωπος και γιατρός με όλη τη σημασία των λέξεων!

Όλα έβαιναν εξαιρετικά μέχρι που στον τρίτο μήνα μου βρίσκω και δουλειά με 11μηνη σύμβαση! Επειδή ήμουν πολύ καλά (τα μόνα συμπτώματα που είχα ήταν ανορεξία και υπνηλία) αποφάσισα να δεχτώ και αφού υπέγραψα τη σύμβαση, άρχισα να σκέφτομαι πώς θα τους έλεγα ότι είμαι έγκυος. Φοβόμουν μην με διώξουν κι είχα μεγάλη ανάγκη και τα χρήματα και την προϋπηρεσία. Επιπλέον ήμουν σε ογκολογικό νοσοκομείο και με είχαν τοποθετήσει σε τμήμα όπου έπρεπε να ετοιμάζω και να χορηγώ χημειοθεραπευτικά φάρμακα. Άκρως απαγορευτκό για εγκύους! Έκλαιγα κάθε μέρα όταν γύριζα σπίτι μέχρι που το ξεφούρνισα στην προϊσταμένη μου κλαίγοντας μετά από 2 εβδομάδες.

Εκείνη έπαθε σοκ και με έστειλε κατευθείαν στην Διευθύνουσα για να με αλλάξει τμήμα. Ευτυχώς είχα εξαιρετική αντιμετώπιση από συναδέλφους και διεύθυνση. Πήγα σε τμήμα κάπως πιο «ιδανικό». Ήμουν βέβαια πολλές ώρες όρθια κι αυτό με κούραζε αλλά τι να έκανα;

Από τον πρώτο μου μήνα στη δουλειά άρχισα να νιώθω πίεση χαμηλά και βάρος όταν γύριζα σπίτι. Δεν είμαι και ιδιαίτερα παραπονιάρα και δεν έδινα πολλή σημασία. Κάποια φορά όμως το λέω στον άντρα μου και μου λέει να πάρω κατευθείαν τη γιατρό και να την ενημερώσω. Εκείνη μου είπε πως ήταν μικροσυσπάσεις από την κούραση και μου συνέστησε άμεσα ξεκούραση και Buscopan. Ευτυχώς μόλις ξάπλωνα και κοιμόμουν γινόμουν περδίκι!

Έτσι περνούσαν οι μήνες με τέτοιες μικροενοχλήσεις που περνούσαν εύκολα και εξετάσεις άριστες. Μέχρι που φτάνει η ώρα για τον υπέρηχο Doppler. Μια εβδομάδα πριν (8ο μήνα) σταμάτησα και τη δουλειά. Πάμε χαρούμενοι να δούμε το μωράκι μας και με έκπληξη ακούμε το γιατρό που έκανε τον υπέρηχο να μας λέει ότι το μωρό δεν έχει πάρει θέση, δεν έχει καθόλου αμνιακά υγρά και επίσης δεν έπαιρνε βάρος! Η μπεμπούλα μας ήταν μόλις 1300 γρ. ενώ έπρεπε να είναι 2 κιλά! Έχασα τη γη κάτω από τα πόδια μου! Μέχρι τότε όλα ήταν τέλεια και ονειρευόμουν ένα φυσιολογικό τοκετό κι ένα υγιές μωράκι. Άρχισα να κατηγορώ τον εαυτό μου που δεν έτρωγα κι είχα πάρει μόνο 2 κιλά ως τότε (μάλιστα έχασα και 5 μέχρι τον 6ο μήνα) και που δούλευα μέχρι την προηγούμενη εβδομάδα.

Και τότε ξεκίνησε το φοβερό έργο της γιατρού μας. Με ηρέμησε εξηγώντας μου πως δεν έφταιγα εγώ. Από την αρχή της εγκυμοσύνης ο πλακούντας που δημιουργήθηκε είχε περιορισμένες δυνατότητες και δεν θα άντεχε να θρέψει το μωράκι μας μέχρι τον 9ο μήνα. Το δύσκολο ήταν να αποφασίσει πότε θα έπρεπε να γεννήσω γιατί από τη μία η μπεμπούλα ήταν πολύ μικρή κι έπρεπε να πάρει όσο γινόταν περισσότερο βάρος κι από την άλλη υπήρχε ο κίνδυνος να πεθάνει το μωράκι μας μέσα στην κοιλίτσα μου χωρίς να το καταλάβω! Έπρεπε να μείνω στο κρεββάτι και να πηγαίνω μόνο τουαλέτα κι αυτό με προσοχή, ξεκίνησα κορτιζόνη για να αναπτυχθούν γρήγορα οι πνεύμονες του μωρού, κάθε 3 μέρες κάναμε Doppler και φρόντιζα να ακούω την ζωηρή (ευτυχώς!) μπεμπούλα μας συχνά μέσα στη μέρα. Καταφέραμε να την κρατήσουμε άλλη μία εβδομάδα και μάλιστα η μικρή πήρε και 200 γρ.ακόμη. Δεν έπρεπε όμως να το διακινδυνεύουμε άλλο κι έτσι ορίσαμε ημερομηνία τοκετού με καισαρική βέβαια στις 26/10/12.

Για κάποιο λόγο ένιωθα ήρεμη και αισθανόμουν πως όλα θα πάνε καλά. Ξημερώματα της γιορτής του Αγ.Δημητρίου μπαίνουμε στο μαιευτήριο. Μόλις μπήκα στο χειρουργείο ακούω τη γιατρό να καλεί παιδιατρική εντατική μονάδα και αρχίζω το άγχος και την αγωνία μέχρι να ακούσω πως η μπεμπούλα μου αναπνέει. Πράγματι η μικρούλα μου άρχισε να κλαίει αμέσως μόλις βγήκε από την κοιλίτσα μου! Ήταν τόσο όμορφη και ευτυχώς υγιής παρά το μικρό της βάρος (1700 γρ.τελικά) που όλοι οι γιατροί ανακουφίστηκαν, οι παιδίατροι την τύλιξαν, την σήκωσαν ψηλά και φώναζαν:»Τι όμορφο μωρό είναι αυτό! Ντολμαδάκι αληθινό!»

Μετά μου την ακούμπησαν στο μάγουλο και μου την πήραν αμέσως.

Το κοριτσάκι μας έμεινε στη μονάδα για 1,5 μήνα. Από την αρχή ανέπνεε μόνη της και δεν χρειάστηκε να πάρει ούτε ένα φάρμακο πέρα από βιταμίνες! Όλα αυτά τα χρωστάμε στη υπέροχη γιατρό μας που πήρε τη σωστή απόφαση να πάρει το μωράκι μου την σωστή χρονική στιγμή. Αν την άφηνε κι άλλο σίγουρα θα είχε προβλήματα υγείας, ίσως ακόμη και μόνιμα ή μπορεί και να μην την είχαμε τώρα (πολύ συχνή έκβαση τέτοιας εγκυμοσύνης)! Όσο το σκέφτομαι τόσο ευχαριστώ το Θεό που έτυχε να αλλάξουμε σπίτι και να γνωρίσω αυτή την υπέροχη γυναίκα που μου χάρισε το μικρό μου ντολμαδάκι που σήμερα είναι 4 μηνών και 4,8 κιλά!

Σας ευχαριστώ που μου δώσατε την ευκαιρία να μοιραστώ την εμπειρία μου μαζί σας!

[divider]

Έχεις μια απορία, μια ερώτηση, μια ιστορία;

Μπορείς να τη στείλεις στο eimaimama@gmail.com