Μανούλα Φ. σε καταλαβαίνω απόλυτα, όλο αυτό που περιγράφεις είναι όμως πολύ φυσιολογικό και συμβαίνει στους περισσότερους. Όταν τα παιδιά πάνε στη γιαγιά και στον παππού είναι αλλιώς. Ασχολούνται μαζί του, του κάνουν τα χατίρια και του προσφέρουν απλόχερα αγάπη, επίσης το κακομαθαίνουν (καλομαθαίνουν λέω εγώ) πράγματα που οι γονείς πολλές φορές δεν τα κάνουν γτ αναπόφευκτα δεν γίνεται. Όταν εσείς είστε με τα παιδιά κάνετε συγχρόνως και τις δουλειές σας (μαγείρεμα, καθάρισμα κτλ) δεν ασχολείστε με το παιδί συνέχεια. Η γιαγιά και ο παππούς όμως θα ασχοληθούν συνέχεια μαζί του γτ αν κάνουν διαφορετικά το παιδί δεν θα δεχτεί να μείνει μαζί τους και έτσι δεν θα μπορούν να το κρατούν. Όταν το παιδί φεύγει την πρώτη φορά απο το σπίτι του και τη μαμά του η γιαγιά θα κάνει ότι περνάει απο το χέρι της για να το ηρεμήσει και να το καλοπιάσει για να κάτσει μαζί της, αυτό εχει σαν αποτέλεσμα το παιδί μετά απο κάποιο διάστημα να περνάει πολύ καλά με τη γιαγιά και τον παππού και δημιουργείται αυτή η κατάσταση. Αυτά σου τα λέω για να κατανοήσεις ποια είναι η σχεση της γιαγιάς-παππού με το παιδί και να καταλάβεις ότι είναι μια σχέση τελείως διαφορετική απο τη σχέση γονείς-παιδί και σε καμμία περίπτωση δεν πρέπει να την βλέπετε ανταγωνιστικά. Αυτό επίσης είναι και στο συμπέρασμα στο οποίο κατέληξα και που μου διευκόλυνε τη ζωή. Στο πρώτο μου παιδάκι, το γιο μου ζούσα αυτό που περιγράφεις εσύ. Στην αρχή μου κακοφαινόταν και δεν σου κρύβω ότι ζήλευα, εκνευριζόμουν και ευτυχώς που τότε δεν ζούσα μαζί με τους γονείς μου. Στη συνέχεια κατάλαβα ότι εγώ και η μαμά μου δεν είμαστε ανταγωνιστές, χαλάρωσα, έκατσα και σκέφτηκα το γιατί. Δεν είναι σωστό να κακιώνουμε με αυτούς που αγαπάν τα παιδιά μας, ασχολούνται μαζί τους και τα παιδιά μας περνάνε καλά μαζί τους, ακόμα και αν δεν ανήκουν στην οικογένεια και είναι babysitter. Θα αισθανόσουν δλδ καλύτερα αν το μικρό σου δεν τους ήθελε καθόλου και έπρεπε να το αφήσεις με κλάματα κάθε πρωί για να πας δουλειά? Δεν θα αναρωτιόσουν τότε τι δεν πάει καλά? Δεν θα ένοιωθες τύψεις ότι εσύ δουλεύεις και αφήνεις κάπου το παιδί που δεν περνάει καλά? Ο μικρός σου τώρα προφανώς έχει βρει την εύκολη λύση, μόλις τον "παραμελήσεις" λίγο για να κάνεις φαγητό ή για να συμμαζεψεις θα βαρεθεί και θα θέλει να πάει στη γιαγιά και τον παππού που είναι απο κάτω. Επίσης μην ξεχνάς ότι τόσο καιρό ήταν συνηθισμένος σε μιαν άλλη ρουτίνα, εσύ δούλευες και αυτός ήταν κάτω στη γιαγιά και τα παιδιά όταν συνηθίσουν ένα πρόγραμμα πρέπει να ξέρεις ότι δυσκολεύονται να το αλλάξουν. Όλος αυτός ο εκνευρισμός που δημιουργείτε με το σύζυγο για να μην πηγαίνει στη γιαγιά δημιουργεί επιπλέον στρες και σε εσάς και στο παιδί. Το ότι προτιμά τον παππού και την γιαγιά δεν σημαίνει ότι σας αγαπάει λιγότερο, πρέπει να χαλαρώσετε και με καλή διάθεση να χαράξετε άλλη πορεία. Σταματήστε να βλέπετε τη σχέση με τους παπουδογιαγιάδες ανταγωνιστικά και να δημιουργείτε και ενοχές στη γιαγιά και στον παπού που στο κάτω κάτω το μόνο τους αδίκημα είναι ότι αγαπούν το εγγόνι τους και σας βοηθούν με το να το κρατούν όποτε το χρειάζεστε. Πάρε απόφαση το γεγονός ότι επειδή μένετε πάνω κάτω το παιδί προφανώς και θα ανεβοκατεβαίνει, ούτως ή άλλως σε μερικά χρόνια θα κατεβαίνει και μόνο του έτσι δεν είναι; Βάλε όμως πρόγραμμα και κανόνες. Καταρχήν προσπάθησε να ασχολήσε όσο το δυνατόν περισσότερο μαζί του, παίξτε μαζί και κάντε πράγματα και μετά πρότινέ του εσύ να κατέβει λίγο στη γιαγιά για να συμμαζέψεις και να φτιάξεις φαγητό π.χ. Όταν τελειώσεις με τις δουλειές σου πήγαινε και πάρ΄τον να πάτε π.χ. σουπερμαρκετ ή να πάτε κούνιες. Αφού ζητά και τη μαμά σου στην παιδική χαρά πες του ότι πρέπει να ρωτήσετε και τη γιαγιά αν μπορεί και ότι τώρα που δεν δουλεύεις πια μπορείτε να πάτε όλοι μαζί. Με λίγα λόγια καλόπιασέ το και δώσε του χρόνο να συνηθίσει την αλλαγή στη ζωή του. Με καλή θέληση και καλή διάθεση όλα γίνονται. Όσον αφορά τον άντρα σου, εξήγησέ του και δώσε του να καταλάβει ότι η γιαγιά και ο παπούς δεν εποφθαλμιούν τη δική σας θέση, είναι φυσικό ο μικρός να τους αναζητά αφού ασχολούνται 24/24 με εκείνον και αυτό έχει και τα καλά του, μπορείτε να τον αφήσετε και μια ώρα να πιείτε ένα καφεδάκι, να βγείτε μια βολτίτσα οι δυό σας, φαντάζεσαι ο μικρός να μην τους ήθελε; Επίσης να σου πω ότι είναι και θέμα παιδιού. Η κόρη μου αντίθετα με το γιο μου δεν ήθελε τους γονείς μου καθόλου, προφανώς γτ είχε συνδυάσει το γεγονός ότι όταν την έχουν εγώ λείπω άρα για να μην λείπω δεν πρέπει να την έχουν, κάπως έτσι πιστεύω.. Τι της έκανε η καημένη η μάνα μου για την καλοπιάσει να καθίσει δεν λέγεται, την λυπόμουν την καημένη... Αποτέλεσμα φυσικά ήταν να μην μπορούμε να την αφήσουμε ούτε για μια ωρίτσα να βγούμε ένα βράδυ λίγο και σαν ζευγάρι, τώρα βέβαια που κοντεύει τα 3 λατρεύει την γιαγιά και τον παππού άλλα και πάλι δεν πηγαίνει εύκολα, μόνο όταν δουλεύω, όσο καλή διάθεση και αν έχει η μαμά μου να την κρατήσει για να βγούμε λίγο έξω μόνοι μας πάλι είναι ολόκληρη διαδικασία, παρόλου που και εμείς πλέον ζούμε στο πάνω σπίτι και οι γονείς μου κάτω. Όπως βλέπεις τίποτα δεν είναι τέλειο αλλά όσο διέπουν τις σχέσεις μας, σχέσεις αγάπης όλα φτιάχνουν.