Μανούλα Φ. σε καταλαβαίνω απόλυτα, όλο αυτό που περιγράφεις είναι όμως πολύ φυσιολογικό και συμβαίνει στους περισσότερους. Όταν τα παιδιά πάνε στη γιαγιά και στον παππού είναι αλλιώς. Ασχολούνται μαζί του, του κάνουν τα χατίρια και του προσφέρουν απλόχερα αγάπη, επίσης το κακομαθαίνουν (καλομαθαίνουν λέω εγώ) πράγματα που οι γονείς πολλές φορές δεν τα κάνουν γτ αναπόφευκτα δεν γίνεται. Όταν εσείς είστε με τα παιδιά κάνετε συγχρόνως και τις δουλειές σας (μαγείρεμα, καθάρισμα κτλ) δεν ασχολείστε με το παιδί συνέχεια. Η γιαγιά και ο παππούς όμως θα ασχοληθούν συνέχεια μαζί του γτ αν κάνουν διαφορετικά το παιδί δεν θα δεχτεί να μείνει μαζί τους και έτσι δεν θα μπορούν να το κρατούν. Όταν το παιδί φεύγει την πρώτη φορά απο το σπίτι του και τη μαμά του η γιαγιά θα κάνει ότι περνάει απο το χέρι της για να το ηρεμήσει και να το καλοπιάσει για να κάτσει μαζί της, αυτό εχει σαν αποτέλεσμα το παιδί μετά απο κάποιο διάστημα να περνάει πολύ καλά με τη γιαγιά και τον παππού και δημιουργείται αυτή η κατάσταση. Αυτά σου τα λέω για να κατανοήσεις ποια είναι η σχεση της γιαγιάς-παππού με το παιδί και να καταλάβεις ότι είναι μια σχέση τελείως διαφορετική απο τη σχέση γονείς-παιδί και σε καμμία περίπτωση δεν πρέπει να την βλέπετε ανταγωνιστικά. Αυτό επίσης είναι και στο συμπέρασμα στο οποίο κατέληξα και που μου διευκόλυνε τη ζωή. Στο πρώτο μου παιδάκι, το γιο μου ζούσα αυτό που περιγράφεις εσύ. Στην αρχή μου κακοφαινόταν και δεν σου κρύβω ότι ζήλευα, εκνευριζόμουν και ευτυχώς που τότε δεν ζούσα μαζί με τους γονείς μου. Στη συνέχεια κατάλαβα ότι εγώ και η μαμά μου δεν είμαστε ανταγωνιστές, χαλάρωσα, έκατσα και σκέφτηκα το γιατί. Δεν είναι σωστό να κακιώνουμε με αυτούς που αγαπάν τα παιδιά μας, ασχολούνται μαζί τους και τα παιδιά μας περνάνε καλά μαζί τους, ακόμα και αν δεν ανήκουν στην οικογένεια και είναι babysitter. Θα αισθανόσουν δλδ καλύτερα αν το μικρό σου δεν τους ήθελε καθόλου και έπρεπε να το αφήσεις με κλάματα κάθε πρωί για να πας δουλειά? Δεν θα αναρωτιόσουν τότε τι δεν πάει καλά? Δεν θα ένοιωθες τύψεις ότι εσύ δουλεύεις και αφήνεις κάπου το παιδί που δεν περνάει καλά? Ο μικρός σου τώρα προφανώς έχει βρει την εύκολη λύση, μόλις τον "παραμελήσεις" λίγο για να κάνεις φαγητό ή για να συμμαζεψεις θα βαρεθεί και θα θέλει να πάει στη γιαγιά και τον παππού που είναι απο κάτω. Επίσης μην ξεχνάς ότι τόσο καιρό ήταν συνηθισμένος σε μιαν άλλη ρουτίνα, εσύ δούλευες και αυτός ήταν κάτω στη γιαγιά και τα παιδιά όταν συνηθίσουν ένα πρόγραμμα πρέπει να ξέρεις ότι δυσκολεύονται να το αλλάξουν. Όλος αυτός ο εκνευρισμός που δημιουργείτε με το σύζυγο για να μην πηγαίνει στη γιαγιά δημιουργεί επιπλέον στρες και σε εσάς και στο παιδί. Το ότι προτιμά τον παππού και την γιαγιά δεν σημαίνει ότι σας αγαπάει λιγότερο, πρέπει να χαλαρώσετε και με καλή διάθεση να χαράξετε άλλη πορεία. Σταματήστε να βλέπετε τη σχέση με τους παπουδογιαγιάδες ανταγωνιστικά και να δημιουργείτε και ενοχές στη γιαγιά και στον παπού που στο κάτω κάτω το μόνο τους αδίκημα είναι ότι αγαπούν το εγγόνι τους και σας βοηθούν με το να το κρατούν όποτε το χρειάζεστε. Πάρε απόφαση το γεγονός ότι επειδή μένετε πάνω κάτω το παιδί προφανώς και θα ανεβοκατεβαίνει, ούτως ή άλλως σε μερικά χρόνια θα κατεβαίνει και μόνο του έτσι δεν είναι; Βάλε όμως πρόγραμμα και κανόνες. Καταρχήν προσπάθησε να ασχολήσε όσο το δυνατόν περισσότερο μαζί του, παίξτε μαζί και κάντε πράγματα και μετά πρότινέ του εσύ να κατέβει λίγο στη γιαγιά για να συμμαζέψεις και να φτιάξεις φαγητό π.χ. Όταν τελειώσεις με τις δουλειές σου πήγαινε και πάρ΄τον να πάτε π.χ. σουπερμαρκετ ή να πάτε κούνιες. Αφού ζητά και τη μαμά σου στην παιδική χαρά πες του ότι πρέπει να ρωτήσετε και τη γιαγιά αν μπορεί και ότι τώρα που δεν δουλεύεις πια μπορείτε να πάτε όλοι μαζί. Με λίγα λόγια καλόπιασέ το και δώσε του χρόνο να συνηθίσει την αλλαγή στη ζωή του. Με καλή θέληση και καλή διάθεση όλα γίνονται. Όσον αφορά τον άντρα σου, εξήγησέ του και δώσε του να καταλάβει ότι η γιαγιά και ο παπούς δεν εποφθαλμιούν τη δική σας θέση, είναι φυσικό ο μικρός να τους αναζητά αφού ασχολούνται 24/24 με εκείνον και αυτό έχει και τα καλά του, μπορείτε να τον αφήσετε και μια ώρα να πιείτε ένα καφεδάκι, να βγείτε μια βολτίτσα οι δυό σας, φαντάζεσαι ο μικρός να μην τους ήθελε; Επίσης να σου πω ότι είναι και θέμα παιδιού. Η κόρη μου αντίθετα με το γιο μου δεν ήθελε τους γονείς μου καθόλου, προφανώς γτ είχε συνδυάσει το γεγονός ότι όταν την έχουν εγώ λείπω άρα για να μην λείπω δεν πρέπει να την έχουν, κάπως έτσι πιστεύω.. Τι της έκανε η καημένη η μάνα μου για την καλοπιάσει να καθίσει δεν λέγεται, την λυπόμουν την καημένη... Αποτέλεσμα φυσικά ήταν να μην μπορούμε να την αφήσουμε ούτε για μια ωρίτσα να βγούμε ένα βράδυ λίγο και σαν ζευγάρι, τώρα βέβαια που κοντεύει τα 3 λατρεύει την γιαγιά και τον παππού άλλα και πάλι δεν πηγαίνει εύκολα, μόνο όταν δουλεύω, όσο καλή διάθεση και αν έχει η μαμά μου να την κρατήσει για να βγούμε λίγο έξω μόνοι μας πάλι είναι ολόκληρη διαδικασία, παρόλου που και εμείς πλέον ζούμε στο πάνω σπίτι και οι γονείς μου κάτω. Όπως βλέπεις τίποτα δεν είναι τέλειο αλλά όσο διέπουν τις σχέσεις μας, σχέσεις αγάπης όλα φτιάχνουν.

Ακριβώς το ίδιο συνέβη με τον αδερφό μου όταν ήμαστε μικρά... Η γιαγιά και ο παππούς του είχαν μεγάλη αδυναμία και περνούσε στο σπίτι τους πολλές ώρες, ακόμα και μέρες. Μέναμε απέναντι και θυμάμαι πολύ καθαρά ότι όταν ερχόταν στο σπίτι μας δυσανασχετούσε, ήθελε να είναι εκεί που του έκαναν τα χατίρια και είχε ό,τι ήθελε. Ιδιαίτερα όταν πέθανε ο παππούς μου, η γιαγιά έπεσε με τα μούτρα στον αδερφό μου ακόμα περισσότερο. Η μοναδική λύση ήταν η μετακόμιση, όταν η μητέρα μου έμεινε έγκυος στην μικρότερη αδερφή μας, οι γονείς μου αποφάσισαν και αλλάξαμε σπίτι, μετακομίσαμε σχεδόν 20 χιλιόμετρα μακριά. Το πιστεύεις ότι ακόμα και σήμερα, που είμαστε πια 30άρηδες, ο αδερφός μου αισθάνεται σαν να τον είχαν εγκαταλείψει οι γονείς μας, σαν να μην τον ήθελαν, ενώ στην ουσία εκείνος ήταν που ήθελε να μένει στο σπίτι της γιαγιάς... Δεν ξέρω τι να σε συμβουλέψω, απλώς έγραψα τα γεγονότα όπως συνέβησαν στην οικογένειά μου, εύχομαι να σε βοηθήσει η δική μου εμπειρία.

Μην αγχωνεσαι, και μην θυμωνετε με την προτιμηση του παιδιου σας. Κι εγω παρολο που μεγαλωσα με τη μητερα μου, ηθελα να ειμαι συνεχεια με τον παππου και τη γιαγια επειδη εμεναν κατω απο το σπιτι μας. Για ενα διαστημα οταν εβγαιναν οι γονεις μου (σε φιλους, σε ταβερνα) δεν ηθελα να παω μαζι τους, εκλαιγα με ουρλιαχτα, και για να μην σηκωσουμε τη γειτονια στο ποδι, με αφηναν μαζι τους! Βαριομουν σε ξενα σπιτια, ηθελα τους γονεις της μαμας μου που επαιζαν μαζι μου και μου εδιναν απλοχερα την αγαπη τους, δεν ηθελα κανεναν αλλο! Σε πληροφορω πηρα περισσοτερη αγαπη απο τον παππου μου παρα απο τον πατερα μου. Οταν τον εχασα σε ηλικια 10χρονων εχασα τη γη κατω απο τα ποδια μου. Αλλα δεν θα ημουν αυτη που ειμαι σημερα αν δεν υπηρχε ο υπεροχος παππους μου!!!! Βρες τροπους να απασχολησεις το παιδακι σου για να μην ενοχλειτε τους κατω, κι οχι για να μην κατεβαινει το παιδι επειδη τους προτιμαει. Με τον καιρο θα αλλαξουν ολα, αλλα μην τους στερειτε στο παιδι, θα βγει αντιδραση απο την απαγορευση. καλη συνεχεια

Mανούλα Φ. Θα πρέπει να βάλεις όρια στο παιδί, για να ξέρει πόση ώρα θα είναι με την γιαγιά και τον παππού, πόση ώρα θα παίζει έξω και ότι τις υπόλοιπες ώρες θα είναι στο σπίτι με την μαμά και τον μπαμπά, να φάει στο σπίτι μαζί σας, να παίξει να κοιμηθεί. Επίσης θα πρέπει να μιλήσεις με τους γονείς σου, για να έχετε όλοι την ίδια τακτική στην διαπαιδαγώγηση του παιδιού σας. Να του πουν και οι γονείς σου ότι, θα πηγαίνει λίγες ώρες την ημέρα και μετά θα γυρίζει στο σπίτι σας. Αυτά που σου έγραψα στο προηγούμενο σχόλιο ως Βούλα Γκάντσιου ισχύουν, αλλά αν όλα είναι καλά στο σπίτι και η σχέση με τον σύζυγο σου δεν είναι προβληματική, θα κάνεις αυτά που σου γράφω με τα όρια που θα βάλετε εσύ και ο άντρα σου στο παιδί, σε συνεργασία με τους γονείς σου.

Καλέ κι εμένα που δεν το λες ότι τα κρατάει η γιαγιά, όταν τη βλέπουν θέλουν να πάνε σπίτι της. Μάλλον όλα το έχουν αυτό. Εμάς βέβαια η γιαγιά δε θέλει να κάνει babysitting, οπότε τους λέει πάω σε δουλειά και φεύγει. Αν καμμιά φορά τα πάρει για να έρθουν πίσω (επειδή δεν ξεκολλάνε και η γιαγιά δε θέλει και πολλές ώρες) τους λέω πάμε κούνιες και φεύγουν σφαίρα. Γενικά για τις κούνιες "πουλάνε" και τον ίδιο τους τον εαυτό! Τώρα το να του εξηγείς ότι πρέπει να κάθεται σπίτι του δε νομίζω ότι έχει αποτέλεσμα γιατί δεν καταλαβαίνει γιατί πρέπει να γίνεται αυτό. Και μεταξύ μας κι εγώ δεν καταλαβαίνω γιατί πρέπει να κάθεται σπίτι του αφού θέλει να πάει στη γιαγιά και η γιαγιά δεν έχει πρόβλημα. Τα παιδιά με το πρέπει και ειδικά με το πρέπει που δεν καταλαβαίνουν δεν τα πάνε καλά. Δώστου εναλλακτικές που θα τις προτιμήσει από τη γιαγιά και θα περάσετε χρόνο μαζί. Κούνιες, μπάνιο στη θάλασσα (για λίγο ακόμη) και βόλτα είναι σχεδόν εγγύηση για όλα τα παιδιά.

Γιατί τον πειράζει τον άντρα σου που του παιδί λατρεύει την γιαγιά του και τον παππού του; Νόμιζα ότι μόνο εμείς οι γυναίκες σκεφτόμαστε έτσι. Αν το παιδί αγαπούσε τόσο τους δικούς του γονείς δεν νομίζω να τον πείραζε το ίδιο. Πάντως εξήγησε του ότι αυτό σημαίνει ότι οι γονείς σου προφανώς του φέρονται τέλεια.

Το παιδί είναι ευτυχισμένο όταν οι γονείς, οι παππούδες και οι γιαγιάδες είναι κοντά του, το αγαπούν και το φροντίζουν. Αν όμως η γιαγιά και ο παππούς, αντικαθιστούν τους γονείς και το παιδί θέλει να είναι μαζί τους τις περισσότερες ώρες τις ημέρας, τότε υπάρχει κάποιο πρόβλημα πιστεύω με το παιδί και τις σχέσεις με τους γονείς του. Μήπως γεννήθηκε κάποιο αδελφάκι και νιώθει παραμελημένο το παιδί σας; Μήπως δεν ασχολείστε όσο θα ήθελε το παιδί μαζί του και νιώθει μόνο του, ενώ η γιαγιά και ο παππούς παίζουν μαζί του και το κάνουν να νιώθει μοναδικό; Μήπως στο σπίτι δεν υπάρχει καλό και ευχάριστο κλίμα; Μήπως δεν υπάρχει καλή σχέση με τον σύζυγο σας ή δεν είστε υπομονετικοί με το παιδί σας, το φωνάζετε το χτυπάτε ή απλά δεν ασχολείστε μαζί του; Αν πιστεύετε ότι κάτι από αυτά που προανέφερα ισχύει για τη σχέση σας με το παιδί σας ή τον σύζυγό σας, τότε προσπαθήστε να βελτιώσετε τη ζωή σας για να είστε εσείς καλά και το παιδί σας ακόμα καλύτερα σ' ένα ευτυχισμένο σπιτικό με γονείς που κάνουν ότι καλύτερο για την ψυχική του υγεία! Υπομονή και κατανόηση φίλη μου και όλα θα πάνε καλά. Η αρχή έγινε από την στιγμή που έχεις καταλάβει ότι υπάρχει πρόβλημα και ζητάς τη λύση του.

Έχω ένα 2χρονο κοριτσάκι και τα πεθερικά μου μένουν από πάνω μας. Ποτέ δεν χρειάστηκε να την κρατήσουν παραπάνω από 2 ώρες, κι αυτό συνέβη μετρημένες φορές, ούτε είναι άνθρωποι με κάποιο χάρισμα επικοινωνίας με τα παιδιά. Παρ'όλα αυτά, η μικρή μου θα ρωτήσει τουλάχιστον 1 φορά τη μέρα αν μπορούμε να πάμε στη γιαγιά, και της απαντάω ότι η γιαγιά π.χ κοιμάται ή έχει δουλειές. Για τα παιδιά είναι φυσιολογικό να αναζητούν τους παππούδες τους, ειδικά αν περνάνε τόσο καλά όσο ο δικός σου, κι αυτό δεν μας κάνει λιγότερο καλούς γονείς!! Να στέλνεις το παιδάκι σου με μέτρο ( π.χ 2 ώρες την ημέρα) στους γονείς σου χωρίς τύψεις και εφόσον έχετε καλή συννενόηση με τους γονείς σου , ο γιος σου θα μεγαλώσει με πολλή αγάπη και πολλά ερεθίσματα!! Αυτό δεν θέλουμε όλοι για τα παιδιά μας; Υ.Γ. μακάρι να ήταν και τα δικά μου πεθερικά τόσο πρόθυμοι παππούδες όσο οι γονείς σου!!