Μήπως εσείς (μαμάδες) αλλάζετε τελικά;
Καλησπέρα Ολίβια και Ελληνίδες Μαμάδες.
Είμαι μία κοπέλα που ακόμα μαμά δεν είναι (μιας και είμαι μικρή, δεν βιάζομαι), όμως πολύ θα ήθελα κάποια στιγμή να γίνω. Ο λόγος που γράφω αυτό το κείμενο μου είναι για να αναφέρω κάποια «παράπονα» που έχω από φίλες μαμάδες.
Έχω διαβάσει πολλές φορές νέες μαμάδες να αναφέρονται σε άτεκνες φίλες τους που μετά την γέννα τους εξαφανίστηκαν. Που εκεί που ήταν κάθε μέρα μαζί τώρα μιλάν αραιά και που στο τηλέφωνο και αυτό για τα τυπικά. Και εγώ ρωτώ: Φταίνε μόνο οι «άτεκνες» φίλες ή μήπως και λιγουλάκι εσείς;
Πρόσφατα γέννησε μία πολύ καλή μου φίλη ένα υγιέστατο αγοράκι, όλοι ενθουσιασμένοι. Μόλις έμαθα ότι γέννησε πετούσα από την χαρά μου, περίμενα να περάσει η ώρα να πάω να την δω, να μάθω την εμπειρία της, να δω τον μπέμπη που τόσο καιρό περιμέναμε. Ήρθε η ώρα που πήγα και η φίλη μου ήταν πλέον μαμά και ένιωθε μαμά και έμοιαζε με μαμά. Χάρηκα με την χαρά της και περιμέναμε να πάνε σπίτι να νιώσει καλύτερα, να είμαστε πιο άνετα. Καθώς πήγαν σπίτι την επισκεφτήκαμε, την είδαμε αλλά πουθενά η φίλη μου, μόνο η μαμά, όμως και πάλι χάρηκα.
Συνέχισα να πηγαίνω να την βλέπω όμως οι συζητήσεις ήταν μόνο για πάνες, για μπιμπερό και όσα αφορούν την μαμά, αλλά πάλι χάρηκα. Η φίλη μου είχε γίνει μαμά και ήταν ευτυχισμένη. Όμως μετά μέσα στην συζήτηση ήρθα η γνωστές φράσεις που αντιπαθώ «Αν δεν γίνεις μάνα δεν μπορείς να καταλάβεις!!«, «Όταν θα γίνεις μάνα τα ξαναλέμε!!«, «Μόνο αν γίνεις μάνα ολοκληρώνεσαι!!«, «Άντε και τώρα η σειρά σου για μωρό» και άλλα πολλά που μόνο μία μάνα λέει.
Απλά εγώ έχω ανάγκη την φίλη μου και όχι την μαμά. Έστω για μισή ώρα να δω και να μιλήσω με την φίλη μου. Δεν είναι εγωιστικό, είναι ειλικρινές. Λατρεύω να την βλέπω ευτυχισμένη, κουράζομαι όμως να αναιρεί την δική μου ζωή και να την χαρακτηρίζει σαν ανούσια επειδή ακόμη δεν έχω/θέλω παιδιά. Κουράζομαι να προσπαθώ εγώ για να μην χαθεί αυτήν η σχέση (με τηλέφωνα, επισκέψεις κτλ) και εκείνη να έχει μόνιμη δικαιολογία το παιδί που ξέχασε τα γενέθλιά μου, που δεν κατάφερε να πάρει ένα τηλέφωνο. Κουράστηκα να ακούω παράπονα ότι απομακρύνομαι, ενώ δεν βλέπω την παραμικρή προσπάθεια να μείνω δίπλα της.
Μήπως λοιπόν μανούλες φταίτε λιγάκι που εμείς οι… άτεκνες απομακρυνόμαστε;
Φιλικά Α.
Έχεις μια απορία, μια ερώτηση, μια ιστορία;
Μπορείς να τη στείλεις στο eimaimama@gmail.com
Εμενα η σχεση μουμε την κολητη μου αλλαξε απο τοτε που γνωρισε τον συζηγο της....φοιτητες τοτε,σπουδαζαμε θεσσαλονικη αλλά μεναμε σε άλλες περιοχες λογο σχολής,πηγενα σπιτι της να μεινω για 2,3 μερες,τσουπ εκει κ ο γκομενος,ε πως ρε φιλη να σου πω τα δικα μου,τα γκονενικα μου μορωστα σε αλλον?τοσα χρονια,απο μικρες μαζι,παντα τα λεγαμε χωρις τριτους,μου ελεγε,μιλα ελευθερα,δεν μας παρεξηγει ο δικος μου.....με αποτελεσμα να λεω τα παντα μπρωστα του κ μετα απο ενα χρονο περιπου,αυτος να με νομιζει για τσουλακι κ να προσπαθει να ξεκοψει την φιλη μου απο μενα.....αραιωσαν οι συναντησεις μας,παντρευοντε,δεν παω στο γαμο γιατι ζουσα σε ενα απομακρυσμενο νησι λογο δουλειας κ δεν μπορουσα.μετα γυρναω στην ιδια πολη,συναντιωμαστε μια,δυο φορες τυχαια,εγκυος η φιλη μου,μεγαλη χαρα εγω γιατι ηξερα ποσο καλη μανουλα θα γινει.γενναει παω βλεπω το μωρο κ μετα απο τοσους μηνες,ειμασταν σπιτι της εγω η μαμα της και ο αντρας της,με αποτελεσμα παλι να μην μπορω να πω τιποτα προσωπικο μου.ακουσα κ την ερωτηση,αντε εσεις ποτε θα κανετε παιδακι?τι να σου πω ρε φιλη,οτι παλευω εδω κ χρονια με τις εξωσωματικες κ η αγκαλια μου ειναι ακομη αδεια?βρηκες ποτε το χρονο να με ρωτησεις ΜΟΝΕΣ ΜΑΣ,τα νεα μου?οχι,δεν θελω να στα πω κ να τα ξερει κ ο αντρας σου,ηθελα να τα λεγαμε οπως παλια,οι δυο μας.απο τοτε δεν ξαναβρεθηκαμε,ουτε ξαναμιλησαμε στο τηλ.λυπαμαι πολυ που εχασα ενα τετοιο ατομο απτην ζωη μου,λυπαμαι για την παλια φιλεναδα μου,οπως την ηξερα 23 χρονια.
Συμφωνω με τις περισσοτερες μαμαδες....ολα αλλαζουν....αλλα υπαρχουν στιγμες που αναπολω κ εχω αναγκη για μια κοριτσιστικη εξοδο, με ποτο κ κουβεντα εκτος απο τα μαμαδιστικα.οι φιλες μου παντρευτηκαν κ γεννησαν παιδια πολυ πριν απο μενα.εγω συμμετειχα σε ολα, αρραβωνες, νυφικα, γαμους, βαφτισια, γεννησεις, παιδικα γεννεθλια κ.α.παντα με πολυ χαρα κ συγκινηση. Οταν ηρθε η δικη μου χαρα, δεν συμμετειχε καμια κ οταν το καναν με μιση καρδια....στην ορκομωσια μου δεν ηρθε καμια, το μπατσελορ το οργανωσα μονη μου, στο γαμο μου εαν δειτε τη κλασσικη φωτο που βγαζουν την νυφη με τις φιλες θα βαλετε τα γελια, στη γεννηση του παιδιου μου δεν ηρθε καμια, στα παιδικα γεννεθλια ηρθαν κανα δυο, επισκεψη στο σπιτι δεν ερχεται καμια κ σε ολα αυτα εχουν μια δικαιολογια.τωρα πλεον τα παιδια μας μεγαλωσαν κ δεν μπορουν να παιξουν με το δικο σου. Σε λιγο γενναω το 2 παιδι μου κ μονο μια με παιρνει τηλ να δει εαν ειμαι καλα....κ παντα αναρωτιομουν εγω που χαιρομουν τοσο πολυ με τις χαρες τους, που ημουν εκει παντα γι αυτες, που ημουν πολυ μικροτερη σε ηλικια τοτε αλλα τοσο τυπικη με τις υποχρεωσεις μου απεναντι τους(ποτε δεν ξεχασα γιορτη, γεννεθλια απο τις ιδιες, απο τους αντρες τους κ τα παιδια τους)γιατι να αξιζω τετοια συμπεριφορα.....επαψα να ασχολουμαι μαζι τους, με τις ζωες τους με τα παιδια τους, επαψα να επενδυω σε φιλιες απλα τωρα εχω μονο παρεες....κ πραγματικα οταν θα ερθει η βαπτιση του μωρου δεν θα καλεσω καμια....κ τελος για να γελασουμε λιγο μια απο αυτες με βρηκε στο δρομο κ μου ειπε <> κ γω απαντησα<>εεε δικιο δεν ειχα βρε κοριτσια....αυτα...οι φιλοι πρεπει να συμμετεχουν στη ζωη σου οποα κ αν ειναι αυτην...τελος οποιος δεν το κανει δεν αξιζει να εινει φιλος...
Σβηστηκε ο τρελλος διαλογος -οταν γεννησεις με το καλο θα σε παρω να βγουμε για καφε -τωρα εχω χρονο με το παιδι στη κοιλια, οταν θα ειναι λεχουδι δε θα εχω χρονο ουτε για υπνο
Εγώ θα μιλήσω απο την πλευρά της κακής φίλης μαμας. έτσι αισθάνομαι ότι ήμουν για την κολλητή μου για αρκετό καιρο. δεν ξερω αν μπορω να κατηγορήσω τις ορμόνες αλλα δεν ήμουν καλή φίλη. μέσα μου ένιωθα ότι επρεπε τωρα που έγινα μαμα να είμαι αυτό που οι αλλοι περιμένουν να δουν όταν ακουν μαμα. επεσα και πανω στο παιδι μου παρα πολυ και εκλοβίστηκα στον καινουριο ρόλο. ο πραγματικος εαυτός ομως του καθε ανθρώπου δεν μπορεί να καταπιεστει. και μετα απο 6 μηνες περίπου και ευτυχως που περίμενε τοσο η καλή μου φίλη αρχισα παλι σιγα σιγα να γινομαι ο εαυτος μου. (αρχισα να χάνω και λίγο βαρος και να μοιαζω λιγακι σε αυτο που ήμουν) σιγα σιγα με τυψεις βγήκα για ένα καφε με το παιδί μαζί μου μετα χωρίς αυτο και τωρα προσπαθω να βρήσκω 2 ώρες ενα απογευμα το μηνα μονο για μας. αλλα το σημαντικο δεν είναι ο χρονος αλλα ο τροπος. δηλαδη μιλαω και παλι οπως παλια, οπως μιλαγα παντα εγω οχι σαν μαμα. και αυτη με ρωταει οτι θελει και ξερει οτι θα της πω την αλήθεια μου... αυτο θελει αληθεια αγαπη και καλη θεληση και απο τις δύο μεριες...
Εγω πάλι πιστεύω είναι στον άνθρωπο...σαφως και προτεραιότητα πλεον έχει το παιδί μας...παν μετρον αριστον...οχι στην αγαπη προς το μωρο μας αλλα στο ποσο θα εκθειαζουμε την ζωη μας με το μωρο μας...αν δεν εχουμε σκοπο η συναντηση με καποιον φιλο να γινει γιατι μας ελειψε (αρα τα νεα του κλπ) ποιος ο λογος να επιδιωξουμε να τον δουμε?Το λατρευω το μωρο μου και ειναι η ζωη μου ομως εχω αναγκη και να μιλαω και για κατι ασχετο εκτος απο τον ρολο μου ως μαμα ακομη και αν νιωθω οτι γεννηθηκα για να ειμαι μαμα...οσο για τις εξοδους...ολα αυτα με τα μπαγαζια ειναι δικαιολογιες...εχουμε κανει τις απιστευτες βολτες με το μωρακι μας...ορεξη να εχεις....και δεν εχω νιωσει ουτε μια φιλη μου να με αποφευγει...
Διάβασα κάθε απάντηση ξεχωριστά. Την σκέφτηκα, την επεξεργάστηκα και βλέπω ότι κάθε μία απάντηση διαφέρει, έστω και λίγο, από την άλλη. Άλλες μαμάδες μου δίνουν δίκαιο ΑΛΛΑ όταν θα γίνω μάνα θα καταλάβω, άλλες υποστηρίζουν, όπως και εγώ αυτό πιστεύω, ότι χρειάζεται προσπάθεια και από τις δύο μεριές. Άλλες απλά ζουν στο μαμαδόκοσμό τους που δεν χωράει κανένας που δεν είναι γονιός. Εγώ θέλω απλά να κάνω κάποιες διευκρινήσεις. Δεν ανταγωνίζομαι το μωρό, δεν ζητάω περισσότερο χρόνο να διάθεση σε μένα από ότι στο μωρό, δεν ζητάω να περιμένει να τελειώσει η συζήτηση μας ενώ το μωρό κλαίει/πεινάει/θέλει αλλαγή, δεν είναι αυτό το παράπονο μου. Το παράπονο μου είναι η αμφισβήτηση της δικής μου ζωής, η ανικανότητα να μου εξηγήσει ορισμένα πράγματα χωρίς να μπει στην μέση η φράση όταν θα γίνεις μανα θα δεις. Παράπονο μου επίσης είναι όταν ακούω συνεχώς την φράση "Η σειρά σου τώρα να κάνεις παιδί", νιώθω ότι δεν με αποδέχεται "ατεκνη" και με θέλει μαμά. Όλα μπορώ να τα κατανοήσω και να τα παραβλέψω σε έναν βαθμό. ΑΛΛΑ όταν όλο αυτό γίνετε έντονο γίνετε ταυτόχρονα και κουραστικό και ξαφνικά έρχεται η απόσταση μεταξύ δύο πολύ καλών φίλων. Γενικά θεωρώ ότι χρειάζεται μέτρο σε όλα, ακόμα και στην μωροσυζήτηση. Εγώ θα προσπαθήσω για αυτήν την σχέση όσο περισσότερο μπορώ, τόσο όσο μου επιτρέπει η ψυχολογική μου διάθεση. Αγαπώ την φίλη πάρα πολύ, χαίρομαι που είναι καλά. Ελπίζω απλά με τον χρόνο να υπάρξει ένα μικρό μέρος στην ζωή της που θα μπορεί να είναι η φίλη μου. Η ΜΑΜΑ φίλη πια, βέβαια! :)
Μωρε να σου πω κάτι; δεν την ξέρω τη φίλη σου, αλλά αν κρίνω από τον εαυτό μου, πριν 8.5 μηνες που έγινα μαμά, νόμιζα οτι ανακάλυψα την Αμερική. Κι ενω ειχα πει στον εαυτό μου οτι δε θα γίνω σαν αυτές που μου τα πρηζαν, έπιασα τον εαυτό μου να λέει σε φίλη να κάνει κι εκείνη παιδί. Φαντάσου, εγώ που ΚΑΜΙΑ σχέση με παιδια-μωρά κλπ είχα πριν. Δεν ξερω αν η δική σου φίλη αμφισβητεί εσενα ως ατεκνη, απλά ίσως πιστεύει οτι με το να στο πει θα σου δειξει το δρόμο για την πραγματική ευτυχία όπως την αντιλαμβάνεται εκείνη, επειδη κι εκείνη την ανακάλυψε... λέω γω τώρα... Νομίζω οτι ειναι περαστικό πάντως αυτό της φίλης σου.
Συμφωνώ με την Beatrice. Όταν γίνεσαι μαμά για πρώτη φορά, περνάς ένα πράγμα πολύ έντονο (σαν να ανακάλυψες την Αμερική λεει η Beatrice, σαν να γύρισε ο κόσμος τούμπα λεω εγώ)! Αλλάζουν εν μία νυκτί προτεραιότητες, σκέψεις, πεποιθήσεις και κυρίως ενδιαφέροντα. Είναι σαν να ανοίγουν τα μάτια σου σε έναν ΟΛΟΚΑΙΝΟΥΡΙΟ κόσμο! Επειδή είναι τόσο έντονο, οι απ' έξω (ακόμα και ο σύζυγος) σε βλέπουν λίγο σαν ΟΥΦΟ! Εγώ όταν γέννησα έφαγα φρίκη να μην μου αγγίζουν το μωρό. Είχα γίνει πολύ κακίστρω. Ίσως έφταιγαν οι ορμόνες, ίσως ο πληθωρικός χαρακτήρας μου. Και όσο δεν το έδινα τόσο το ζητούσαν όλοι! Γιατί σε κανενός το μυαλό δεν περνάει η σκέψη ότι η νέα μητέρα χρειάζεται πρώτη αυτή τον χρόνο της και τον χώρο της να συνηθίσει την νέα κατάσταση. Και μια φορά που ήρθε ο πεθερός και μου το βούτηξε από τα χέρια (κι αυτός ο χριστιανός τι death wish είχε), έγινε πανικός κι ομίχλη!!!! Ακόμα το θυμούνται όλοι. Αν μπορείς να το πιστέψεις, τώρα έχω αρχίσει να χαλαρώνω κάπως (είναι κοντά 3 ετών το παιδί μου)! Επίσης κλείστηκα και στο σπίτι με το παιδί (ούτε δουλειά, ούτε επαφές με ενηλίκους, ούτε τίποτα) για μεγάλο χρονικό διάστημα, οπότε το παιδί ήταν το μοναδικό μου ενδιαφέρον. Ενώ δεν ήμουν ούτε είμαι έτσι. Τώρα έχω αρχίσει κάπως και ισορροπώ τους ρόλους. Της φίλης, της μητέρας, της συντρόφου... Είναι πολύ δύσκολο. Ακόμα και με τις μαμαδοφίλες μου δεν μπορούμε να σταυρώσουμε ολοκληρωμένη συζήτηση (που είναι και αποκλειστικά μαμαδοσυζύτηση)! Προφανώς κάτι τέτοιο περνάει η φιλενάδα σου. Και η ατάκα «άντε κάνε κι εσύ παιδάκι» είναι μεν εκνευριστική (κι εμένα θα μου την έσπαγε αν το άκουγα) αλλά είναι μάλλον καλοπροαίρετη.
εχεις δικιο και λιιιιγο αδικο μαζι...αυτο που για μενα πρεπει να καταλαβουν οι "ατεκνες" φιλες ειναι οτι ειναι μια αλλαγη φασης της ζωης..θα μπορουσα να σου πω οτι ειναι σαν να βρισκει γκομενο η μια φιλη κι η αλλη περιμενει ακομα τον πριγκιπα της...καμια σχεση απλως κανω εναν παραλληλισμο... δωσε λιγο χρονο στην φιλη σου και πιστευω οτι μετα μονη της θα θελησει να ερθει πιο κοντα σ'αυτο που ειναι...τωρα ειναι μαμα μετα θα βρει τροπο να ειναι ο εαυτος της και μαμα μαζι..δεν θα εχει ποτε την ανεμελια που ειχε και καμια φορα τα δικα σου θα της φαινονται μικρα σε σχεση με οσα ζει τωρα..αλλα πραγματικα θα το δεις οτι ετσι ειναι!η ζωη εξελισσεται κι εσυ θα το βιωσεις καποια στιγμη..σου το ευχομαι πραγματικα γιατι οσο κοινοτυπο κι αν σου ακουγεται..τοτε θα καταλαβεις.και για να πω κι εγω το παραπονο μου..εμενα η κολλητη μου που μενει στην απεναντι πολυκατοικια οχι απλως εξαφανιστηκε...κανει οτι δεν με βλεπει οταν βγαινω στο μπαλκονι κι αν καποια στιγμη μιλησουμε(με δικη μου πρωτοβουλια) με το ζορι θα ρωτησει για το παιδι μου.. βλεπεις οτι υπαρχουν πολλες πλευρες ? ελπιζω να βρεις την φιλη σου και να ειστε καλυτερα κι απο πριν !
1.Οταν έγινα μαμά, εξαφανίστηκα εγω! 2. Κάνε λίγη υπομονή, η χαζομαμακίαση φταίει! Σε καταλαβαίνω διοτι όταν δεν είχα παιδιά, σκυλοβαριόμουν να μου λενε για τα παιδιά τους και έφευγα μπουχτισμένη από μαμαδοσυζητήσεις... Και τωρα θα στη σπάσω, αλλά έτσι είναι: Οταν θα γινεις μαμά θα αναιρέσεις το κείμενό σου και θα γράψεις: "τελικά τα έκανα κι εγώ αυτά, τώρα τις καταλαβαίνω τις μαμάδες!!!"
Σιγουρα αλλαζουν τα πραγμτα οταν γινεσαι μαμα,Οκ αλλα μεχρι εκει.Το να κανουμε ομως επιθεση στις ελευθερες φιλες μας οτι αν δεν γινεις μανα ,δεν θα καταλαβεις και αντε τωρα κανε δικα σου μωρα,δεν με βρισκει συμφωνη .Ο καθενας ζει την ζωη του οπως θελει και οπως ειναι ευτυχισμενος απο αυτη. Εχω καταφερει να εχω κοντα μου ολες τις φιλες μου και τις ελευθερες και ειδικα σε αυτες μετα τα καθιερωμενα για παιδια μπλα μπλα ,εστιαζω στη ζωη της φιλης μου,να μου πει τα δικα της βρε αδελφε.Ετσι ξεφευγω και γω λιγο απο την καθημερινοτητα μου. Ειναι σημαντικο σε μια φιλια ,αν την θες βεβαια,να κραταμε τις ισορροπιες.
Θα συμφωνησω. Δεν αλλάζουν τα πάντα. Κι εγω έγινα μαμά, άλλαξε η ζωή μου, αλλά προσπαθώ να μην αλλαξει και εντελώς. Ολες οι φίλες μου είναι ελεύθερες και προσπαθώ να τις ακολουθώ (με μέτρο), και να είμαι η φίλη τους, όχι η μαμά φίλη τους. Αν δε θέλεις δεν αλλάζει η ζωη σου εντελώς. Οκ γίναμε μαμάδες, αλλά εξακολουθούμε να είμαστε και η Νατασα, η Μαρία, η Κατερίνα κλπ. Μην πέφτετε με τα μούτρα σε έναν ρόλο και χάνετε τους υπόλοιπους. Παν μέτρον άριστον,
Θα συμφωνήσω σε αρκετά πράγματα με τη Μαριλένα όπως επίσης μπορώ να σε καταλάβω απόλυτα..ειναι άδικο εμείς που γίναμε μαμάδες να βομβαρδίζουμε τους άλλους σε σχέση με τα παιδιά μας ειδικα οταν δεν ειναι οι ίδιοι γονείς. Μπορώ να καταλάβω πως δεν νιώθουν άνετα.. κι αυτό το καταλαβαίνω η ίδια. εχω φίλους που δεν ειναι γονείς, που εχουν άλλους ρυθμούς, άλλη νοοτροπία, που δυστηχώς ομως πια εκείνοι δεν μπορούν να συμβαδίσουν με τους δικούς μου ρυθμούς..που με δυο παιδιά πια οι μετακινήσεις και οι έξοδοι δεν είναι εύκολες. κακα τα ψέμματα...απο τη στιγμή που κάνεις παιδιά πολλά πραγματα αλλάζουν φίλη μου, προτεραιότητα στη ζωή μας έχουν αναγκαστικά αυτά όσο κι αν εμείς δεν το επιδιώκουμε.. χρειάζεται απλώς μια μικρή κατανόηση και απο τις δύο πλευρές..και να υπάρχει ενας μικρός συμβιβασμός για να διατηρούνται οι σχέσεις μας και να μην χανόμαστε..αλλωστε ειναι και θέμα ευγένειας να μπορούμε σε μια συζήτηση να αναφερόμαστε σε θέματα βατά για το συνομιλητή μας και οχι ξένα προς αυτόν..οπως άλλωστε θα άρεσε και σε μας να συμβάινει..
Εγώ θα πω αυτό που λέει και η φίλη σου ''Δεν είσαι μαμά και δεν μπορείς να καταλάβεις''. Απο το κείμενο σου διακρίνω ένα παράπονο για αυτη τη φίλη που μάλλον θα είναι και η κολλητη σου. Καταλαβαίνω το παράπονο σου αλλά όταν γίνεσαι μαμά οι προτεραιότητες σου αλλάζουν. Χάνεται ένας κόσμος, κλείνει ένας κύκλος και ξεκινάει κάτι πρωτόγνωρο. Ο κόσμος σου πια έιναι το παιδί σου όλοι οι υπόλοιποι έρχονται σε δεύτερη μοίρα. Άδικό? Μπορεί αλλά έτσι είναι. Κλείνει ένας κύκλος λοιπόν και ξεκινάει ένας δέυτερος. Από ότι καταλαβαίνω η φίλη σου δεν έιναι ότι δεν ρωτάει για εσένα αλλά σε ενοχλεί που δεν ασχολείται με εσένα όπως παλιότερα. Δεν γίνεται. Το παιδι τής έιναι πάνω από όλα και έτσι πρέπει να είναι. Το ενδιαφέρον της είναι πόσες πάνες λερώνει το μωρό και πόσα γραμμάρια έφαγε .Αυτά είνα τα σημαντικά πλέον και όχι που ξενυχτήσατε το βράδυ. Τα πέρασε, τα έζησε και τώρα έχει ένα μωρό. Πίστεψε με ούτε εσύ μπορείς να την ακολουθήσεις και όσο περίεργο σου φαίνεται η στάση της έτσι περίεργο φαίνεται σε εκείνη η δική σου. Αυτή ζεί μέσα στο όνειρο της και στην μεγαλύτερη εύτθυνη πυ μπορεί να έχει ένας άνθρωπος της φαίνεται μηδαμινό το αν πήγατε βόλτα και αν σας την έπεσε κάποιος. Και εσένα σου φαίνεται κουραστικό το άν έχεσε το μωρό της ή όχι. Αλλά αυτο πια μονοπωλει το ενδιαφέρον της. Μονοπωλεί το ενδιαφέρον κάθε γυναίκας που γίενται μάνα. Είστε πια διαφορετικές. Είστε πια σε ''άλλη φάση΄΄ Θα είστε πάντα φίλες μα δώσε και σε αυτη λίγο χρόνο να συνηθίσει την νέα ζωή της. Να ξαναγίνεται όπως ήσασταν πρίν ούτε μια στο εκατομύριο δεν υπάρχει. Δεν θα θέλεις και εσύ. Θα σου φάινεται πολυ κουραστικό να ετοιμάζεσαι να πας μαζί της για καφέ και να σου σκαει ένα καρότσι , ένα μπιμπερό και ένα μωρό που την ώρα που θα θέλεις να της μιλήσει να κλαίει και να πρέπει να το κανακέψει. Μα έτσι είναι η ζωή καλή μου . Ένας κύκλος κλείνει και ανοίγει ένας άλλος. Και όταν γίνεις μανούλα με το καλό, θα την καταλάβεις. Μην της θυμώνεις όμως δεν έιναι ότι δεν σε αγαπάει και δεν ενδιαφέρεται, ζεί όμως κάτι καινούριο και μοναδικό.
Πράγματι κορίτσια. Υπάρχουν στη ζωή κομβικά σημεία, που μετά από αυτά δε γίνεσαι ποτέ ξανά αυτό που ήσουν κάποτε. That's life. Οι μαμάδες με τα παιδιά τους και οι ανύπαντρες με τους φίλους, τις φίλες, τις εξόδους τους και τους γκομενοπροβληματισμούς τους.
ΑΚΟΥΣΤΕ ΤΩΡΑ ΚΟΥΦΟ... εμενα γεννησε η κολλητη μου που μιλουσαμε πιο πολυ απ οτι με τους γκομενους αναλυαμε και ξερετε καλα τι εννοουμε οταν λεμε κολλητες και χαθηκαμε... οχι οχι αυτο δεν ειναι κουφο. το κουφο ειναι οτι αυτη που αλλαξρ ηταν μεν αυτη αλλα οχι προς το "μαμα" αλλα προς το "εφηβη"... Και πανε δυο μιση χρονια απο τοτε οποτε θεωρω πως δεν ειναι φαση κι ετσι θα μεινει το θεμα μας... βγαινει και ξενυχταει σχεδον καθημερινα γυριζει με ελευθερα εικοσαχρονα κοριτσια ως το ξημερωμα ενω ο αντρας της ειναι σπιτι τη νοιαζει να δειχνεται και να το παιζει σε ολους μοιραια γυναικα κ το παιδι βολοδερνει αναμεσα σε μαμα και πεθερα. Δε μιλαει για τη μικρη καθολου οταν τη ρωτας τι κανει μονιμως απαντα μεγαλωνει και το κοβει εκει. Για να μη μιλησω που ξεσκιστηκα για να οργανωσω τη βαπτιση του μωρου με κοπο και χρημα δικο μου ανεργη τοτε και παντα ετρεχα απο την ωρα της συλληψης μεχρι και τελευταια κι ενα ευχαριστω δεν ακουσα... το αντιθετο μαλιστα. εκθειαζε τις νεες της παρεες. Και μιλαμε για μια κοπελα πολυ τυπικη που δεν εδειχνε ουτε τοσο δα σημαδι αχαριστιας ποτε και που δεν ακολουθηουσε στις φοιτητικες μας κραιαπαλες γιατι δεν την αφηνε ο αντραε της που τοτε ηταν αλλως μια σχεση... οπως καταλαβαινουμε ολες υπαρχουν απειρα κ διαφορετικα παραδειγματα το μονο που ειναι σταθερο ειναι οτι καθε σχεση για να συνεχισει θελει ΔΥΟ...
ειναι δυσκολο και για τις 2 πλευρες γιατι η καθε πλευρα εχει πλεον τα δικα της ενδιαφεροντα, χωρις να σημαινει πως δεν ειστε πια φιλες...και ναι, μιλαμε μονο για ταπαιδια μας, γιατι ετσι εκαναν και οι δικες μας μαμαδες γιατι ετσι θα κανουν ολες οι μαμαδες....τα παιδια μας ειναι πλεον τα παντα στην ζωη μας και οποια πει το αντιθετο, μαλλον ψευδεται....και εμενα μου ειναι πολυ δυσκολο να μην βρω να πω κατι για τα παιδια μου μεσα σε καποιον διαλογο με εναν αλλον ενηλικο...εδω περπαταω μονη μου στον δρομο και γελαω γιατι θυμηθηκα τι ειπε η κορη μου το πρωι και τι εκανε ο γιος μου το μεσημερι....συγνωμη προς ολες τις ατεκνες φιλες μου που πρηζω, αλλα πραγματικα κανω οτι μπορω....ομως δεν κρατιεμαι!!!
Έγινα σχετικά σε μικρή ηλικία μαμά (στα 22 μου) και οι 3 κολλητές μου πολύ αργότερα (κοντά στα 30 τους). Από την στιγμή όμως που έμεινα έγκυος και μετά δεν άλλαξε απολύτως τίποτα στην σχέση που είχαμε. Ήταν εκεί για να με ακούσουν όταν μιλούσα για την εγκυμοσύνη μου, για την γέννα μου, για τα ξενύχτια μου, για τον γάμο μου και για πολλά άλλα. Ήμουν εκεί κι εγώ για να ακούσω για τα γκομενικά τους, για τα της δουλειάς τους και για ό,τι τις απασχολούσε. Όποτε ήταν εφικτό θα βγαίναμε για καφέ για να μπορέσουμε να τα πούμε με την ησυχία μας, αν πάλι δεν ήταν θα καθόμασταν σπίτι και αλλάζοντας πάνες εγώ ταΐζοντας, νανουρίζοντας κτλ πάλι θα τα λέγαμε. Μπορεί να διακόπταμε και να ξαναδιακόπταμε άλλα καταλάβαιναν. Πολλές φορές και οι ίδιες τους μου πρότειναν να πάμε σε μία παιδική χαρά, σε ένα πάρκο, μια βόλτα με το καρότσι ή ακόμα και σε παιδότοπο αργότερα για να πιούμε έναν καφέ. Ήταν η μία για την άλλη εκεί και το ότι έγινα μαμά δεν άλλαξε κάτι. Υπήρχε όμως καλή διάθεση και από τις δύο μεριές. Και αυτές με καταλάβαιναν αλλά και εγώ αυτές. Και όταν μετά από χρόνια έγιναν κι αυτές μανούλες και εγώ είχα ήδη 4 παιδάκια, ήμουν κι εγώ εκεί γι'αυτές, ήθελαν τις "γνώσεις" μου πάνω στα παιδιά και την βοήθεια μου. Όταν λοιπόν υπάρχει καλή διάθεση και αλληλοκατανόηση και από τις δύο μεριές, δεν αλλάζει κάτι στις σχέσεις με τους κολλητούς μας. Υ.Γ. Δεν θα πρέπει να παραλείψω όμως να πω ότι βοήθησε σε αυτό και ο άντρας μου από την μεριά του. Δεν είναι λίγες οι φορές που από μόνος του μας "έδιωξε" κυριολεκτικά από το σπίτι λέγοντάς μας "Άντε πηγαίνετε να πιείτε ένα καφεδάκι έξω με την ησυχία σας, θα κρατήσω εγώ το παιδί". (Αυτό βέβαια όχι όταν τα μωρά μου ήταν βρεφάκια)
Είναι στον άνθρωπο. Έχω φίλες που έκαναν μωρό και απλά επήλθε μια φυσιολογική απόσταση (χωρίς να αλλάξει η αγάπη που έχουμε η μια για την άλλη, ούτε το γεγονός ότι είναι δεδομένη η παρουσία της μιας στην ζωή της άλλης σε ώρα ανάγκης). Η καλύτερή μου φίλη έχει ένα αγοράκι έξι χρονών, και ο χρόνος της είναι σαφώς περιορισμένος, αλλά η φιλία μας δεν έχει διαταραχθεί στο παραμικρό, μπορεί να την πάρω τηλέφωνο και να μου πει "Κλείσε τώρα", γιατί διαβάζει τον μικρό, αλλά όταν τελειώσει θα με πάρει αμέσως πίσω και η ποιότητα της σχέσης μας είναι καταπληκτική. Έχω μια κολλητή φίλη που έκανε μωρό και μάλιστα ταλαιπωρήθηκε πολύ γιατί γέννησε πρόωρα και πέρασαν 40 μέρες στη θερμοκοιτίδα και είναι το πρώτο της και όλα όσα θα ήταν φυσιολογικές δικαιολογίες για να πάθει μαμακίαση, κι όμως απ' όταν γύρισε σπίτι της και μπήκαν όλα σε μια σειρά μιλάμε σαν να μην έχει αλλάξει τίποτα (ενώ κρατάει το μωρό στο βυζί) και μπορώ να της πω ό,τι της έλεγα και παλιά και μ' ακούει με το ίδιο αμείωτο ενδιαφέρον (την ώρα που αλλάζει πάνες). Μη σας πω ότι περισσότερο την ρωτάω εγώ λεπτομέρειες για το μωρό παρά μου λέει εκείνη. Και όταν έχει συμβεί κάτι σπουδαίο (πρώτο δόντι! πρώτη φρουτόκρεμα!) το συζητάμε όσο χρειαστεί για να το εξαντλήσουμε και χαιρόμαστε κι οι δυο. Έχω και φίλη που απ' όταν γέννησε με εκνεύρισε τόσο πολύ με το "όταν γίνεις μάνα θα καταλάβεις" (και μάλιστα την τελευταία φορά μιλώντας για ένα άσχετο, πολιτικό θέμα) που ειλικρινά απλά δεν θέλω να έχω καμία επαφή μαζί της, ούτε και να κάτσω να το κουβεντιάσω και να βρούμε λύσεις, γιατί η αναισθησία της δεν έχει όρια (κι ούτε την απασχόλησε όλ' αυτά τα χρόνια να με ρωτήσει πώς και γιατί δεν έχω παιδί και αν υπάρχει κάποιο θέμα για το οποίο θα έπρεπε να δείξει διακριτικότητα, κι αν εμένα το "κάνε παιδί και θα δεις" με πονάει πέραν του ότι είναι ανόητο και προσβλητικό). Ξέρω ότι αυτό την πληγώνει, αλλά έκανα υπομονή όσο ήταν λεχώνα, μέχρι να χρονίσει το παιδί, να μιλήσει, να περπατήσει, ε, τώρα έχει πάει τριών χρονών και νισάφι, άλλος παιδί δεν έκανε μόν' η Μαριώ τον Γιάννη. Σε ένα καθαρά θεωρητικό επίπεδο καταλαβαίνω όσα είπατε οι παραπάνω, αλλά ακριβώς επειδή υπάρχει πληθώρα παραδειγμάτων διαφορετικής αντιμετώπισης της κατάστασης, την συγκεκριμένη δεν μπορώ παρά να την θεωρήσω γαϊδάρα και να πάω παρακάτω. Εκείνη πάλι απλά θα με θεωρήσει ως μια ακόμα από τις φίλες της (μάλλον η τελευταία που είχε απομείνει) που την εγκατέλειψαν γιατί έκανε παιδί και "την ζηλεύουν", "δεν την καταλαβαίνουν", "είναι κακές και δεν ενδιαφέρονται", και θα λήξει το θέμα. Ποτέ δεν θα καταλάβει ποιο ήταν το φταίξιμό της (γιατί υπάρχει σαφές φταίξιμο, δεν είναι απλά θέμα "διαφοράς φάσης") και θα πορευτεί χωρίς φίλες τουλάχιστον μέχρι να πάει το παιδί της σχολείο. Δεν μπορώ να κάνω κάτι, και σε τελική ανάλυση δεν με ενδιαφέρει. Μια μητέρα δεν είναι άτομο με ειδικές ανάγκες και δεν έχει το ακαταλόγιστο, η συμπεριφορά της αξιολογείται με βάση τα ίδια ανθρώπινα δεδομένα που αξιολογούμε όλους τους ανθρώπους και η κατανόηση μπορεί να υπάρξει μόνο όταν είναι αμφίδρομη.
Αγαπητή Α., Έχω βρεθεί στη θέση σου και τώρα είμαι στην άλλη θέση άρα πιστεύω πως μπορω με σιγουριά να δώσω μια απάντηση η οποία θα σε καλύψει ! Ενώ δεν είχα στο μυαλό μου κάν για μωρά και παντρειες ,κάποιες στον κύκλο μου παντρεύτηκαν απέκτησαν μωράκια και η αλλαγή μου φαινοταν μεγάλη ως προς πως αντιμετώπιζαν πλέον τα πράγματα και πως τα δικά μου τα νεα μερικές φορές αντιμετωπίζοταν σαν να μην είναι τοσο σημαντικά όπως παλιότερα ! Ακόμα όλες οι συζητήσεις γυρνούσαν γύρω απο μωράκια , πάνες , μαγαζιά με ρουχαλακια παιδικά , ποσο δυσκολο ειναι το μεγαλωμα ενος μωρου κ.α. που παρόλο δεν με αφορούσαν προσπαθούσα να εγκληματιστω στην κατάσταση και να ακολουθήσω την συζήτηση .. Πλέον σαν εγκυουλα στον 8ο και με τις πολύ φίλες μου σε κατάσταση που δεν ενδιαφέρονται να αποκτισουν μωρακι ακόμα νιώθω την ανάγκη συνέχεια να γυρίζω την συζήτηση σε μωρουδιακα και ρουχαλακια παιδικά και τοκετους και ολααααα αυτά διότι θεωρώ είναι μια απο τις μεγαλύτερες αλλαγές που θα ερθουν στη ζωή μου και το μόνο που δεν θέλω είναι να απογοήτευσω το μωρακι μου που θα έρθει στο κόσμο , ακόμη με φοβίζει τόσο πολύ αυτή η αλλαγή που θέλω συνέχεια να το συζήταω , ακόμη πρόσεξα πως πλέον τα πράγματα τα βλέπω διαφορετικά ( σαν μαμά όπως λες και εσυ ) διότι πλέον οι αποφάσεις μου επηρεάζουν το μωρακι μου άμεσα οπότε πρέπει να ξαναεξεταζω το οτιδήποτε και να το ανιμετωπιζω όχι ατομικά όπως παλαιότερα αλλα σαν μια απόφαση με κοινό καλό ! Η αλήθεια είναι πως τα ενδιαφέροντα αλλάζουν πλέον γιατί βρίσκεσαι σε άλλη φάση της ζωής σου εσυ και άλλη η φίλη σου , τα πράγματα είναι φυσιολογικό να μην είναι το ίδια διότι πλέον δεν μπορείς π.χ. να κανονισεις τελευταία στιγμή να πάτε για ποτό όπως συνηθιζατε και νομίζω καταλαβαίνεις το λόγο ! Η γνώμη μου είναι να στηριξεις την φίλη σου όσο μπορείς στην μεγάλη αυτή αλλαγή της γιατί πίστεψε με οταν έρθει με το καλό η δική σου σειρά αυτή που την πέρασε ήδη θα σε στηρίξει γιατί θα ξέρει !
Ντορίτα καλησπέρα. Προγματικά προσπαθώ με κάθε τρόπο να την στηρίξω, να είμαι δίπλα της, να μιλήσουμε γιατι το μωρό δυσκολεύετε να κάνει κακά του και οτιδήποτε άλλο.. ΑΛΛΑ δεν αντέχω ότι έχει ανάγκη μονόπλευρη κουβέντα. Και τι εννοώ; Όλα όσα λέω στην συζήτηση είναι λάθος. Δεν μπορώ να ξέρω τίποτα από την στιγμή που δεν είμαι μαμά. Αυτά πιστεύει. Αυτό είναι το παραπονο μου. Όχι ότι δεν θυμηθηκε τα γεννεθλια μου. Όχι το ότι δεν θέλει να μιλήσουμε για γκομενικα(τι γκομενικά αφού είμαι παντρεμένη και εγώ) αλλά το ότι δεν θέλει να εκφέρω γνώμη για τα μωρά σε μία ¨συζήτηση" για μωρά! Ελπίζω να με καταλαβαίνεις! Με το καλό να έρθει το μωράκι σου.
Έχεις τόοοοοοοοοοσο δίκιο!!!!!!!!!! Εγω προσωπικά όταν έκανα το πρώτο παιδί, αν εξαιρέσεις λίγο τους πρώτους πιο απαιτητικούς μήνες που ήμουν με το μωρό, μετά επανήλθα και χάρηκα πολύ που βλέποντας τις παλιές άτεκνες φιλενάδες μου μιλάγαμε όπως πριν και ένιωθα και πάλι ζωντανή! Μετά το δεύτερο όμως....το χάος! Πραγματικά το νιώθω ότι εγω φταίω που τις απομάκρυνα. Δεν έχω όμως καθόλου χρόνο και θέλω πολύ να ξαναβρεθώ με τις φίλες μου και πάλι να νιώσω ότι δεν άλλαξαν και πολλά από τότε που γέννησα! Γιατί αύριο μεθαύριο θα κάνουν κι αυτές παιδιά και τότε θα χαθούμε τελείως!
ΜΑΛΙΣΤΑ ..... ΔΕΝ ΘΑ ΜΠΩ ΚΑΘΟΛΟΥ ΣΤΟ ΤΡΥΠΑΚΙ ΝΑ ΠΩ ΠΟΙΑ ΕΧΕΙ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΟ ΔΙΚΙΟ Η' ΑΔΙΚΟ!!!!! ΕΓΩ ΑΠΛΑ ΘΑ ΣΑΣ ΠΩ ΤΟ ΕΞΗΣ -ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΡΟΣΩΠΙΚΗ ΜΟΥ ΕΜΠΕΙΡΙΑ.... ΕΧΩ/Α 3 ΚΟΛΛΗΤΕΣ , Η ΚΑΘΕΜΙΑ ΜΕ ΕΝΤΕΛΩΣ ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΟ ΧΑΡΑΚΤΗΡΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΛΛΗΝ .... ΚΙ ΟΛΕΣ ΠΟΛΥ ΜΑ ΠΟΛΥ ΑΓΑΠΗΜΕΝΕΣ ΜΟΥ.... Η ΠΡΩΤΗ, ΤΗΝ ΟΠΟΙΑ ΠΑΝΤΑ ΔΙΚΑΙΟΛΟΓΟΥΣΑ , ΠΑΝΤΑ ΕΛΕΓΑ "ΕΛΑ ΜΩΡΕ ΕΤΣΙ ΕΙΝΑΙ..." , ΚΑΙ ΠΑΝΤΑ ΤΗΝ ΑΓΑΠΟΥΣΑ ΧΩΡΙΣ ΝΑ ΘΕΛΩ ΝΑ ΑΛΑΞΕΙ ...ΓΕΝΝΗΣΑ ΚΑΙ ΜΕ ΠΗΡΕ ΝΑ ΜΟΥ ΕΥΧΗΘΕΙ ΓΙΑ ΤΟΝ ΜΙΚΡΟ 2 ΜΗΝΕΣ ΜΕΤΑ .... (ΤΟ ΜΑΙΕΥΤΗΡΙΟ ΗΤΑΝ 5' ΑΠΟ ΤΟ ΣΠΙΤΙ ΤΗΣ , ΚΙ ΑΥΤΗ Η Φ-Ι-Λ-Η ΜΟΥ ΔΕΝ ΜΠΗΚΕ ΣΤΟΝ ΚΟΠΟ ΟΥΤΕ ΝΑ ΤΗΛΕΦΩΝΗΣΕΙ).... ΠΡΙΝ ΑΠΟ ΑΥΤΟ ΟΠΟΤΕ ΜΙΛΑΓΑΜΕ ΟΙ ΑΠΑΝΤΗΣΕΙΣ ΤΗΣ ΠΡΟΣ ΕΜΕΝΑ ΗΤΑΝ : " ΕΛΑ ΜΩΡΕ ΕΣΥ ΕΙΣΑΙ ΠΑΝΤΡΕΜΕΝΗ ΔΕΝ ΠΕΡΙΜΕΝΑ ΝΑ ΠΕΙΣ ΚΑΙ ΚΑΤΙ ΑΛΛΟ" "ΕΛΑ ΜΩΡΕ ΕΣΥ ΕΧΕΙΣ ΤΟΝ ΑΝΤΡΑ ΣΟΥ ΤΙ ΑΝΑΓΚΗ ΕΧΕΙΣ" "ΕΛΑ ΜΩΡΕ ΕΣΕΙΣ ΚΤΙΣΑΤΕ ΣΠΙΤΙ ΤΙ ΑΝΑΓΚΗ ΕΧΕΙΣ" ΚΑΙ ΑΛΛΑ ΠΟΛΛΑ ΠΟΛΛΑ ΠΟΛΛΑ.... Η ΔΕΥΤΕΡΗ ΦΙΛΗ ΜΟΥ ΟΧΙ ΑΠΛΑ ΜΕ "ΑΓΚΑΛΙΑΣΕ" ΟΠΩΣ ΚΑΙ ΠΡΙΝ ΑΛΛΑ ΜΟΥ ΖΗΤΗΣΕ ΝΑ ΕΙΝΑΙ Η ΝΟΝΑ ΤΟΥ ΜΙΚΡΟΥ.... ΚΙ ΕΧΩ ΝΑ ΣΑΣ ΠΩ ΟΤΙ ΟΧΙ ΑΠΛΑ ΕΙΝΑΑΙ ΦΟΒΕΡΗ ΝΟΝΑ ΑΛΛΑ ΠΑΡΑΜΕΝΕΙ ΚΑΙ ΦΟΒΕΡΗ ΦΙΛΗ .... ΠΡΟΣΑΡΜΟΣΤΗΚΕ (ΕΠΕΙΔΗ ΗΘΕΛΕ) ΚΑΑΙ ΠΡΟΣΑΡΜΟΣΤΗΚΑ (ΕΠΕΙΔΗ ΗΘΕΛΑ),....Η ΤΡΙΤΗ ΦΙΛΗ ΜΟΥ ΤΩΡΑ ΜΟΛΙΣ ΕΜΑΘΕ ΟΤΙ ΕΙΝΑΙ ΕΓΓΥΟΣ ... ΔΥΣΤΗΧΩΣ ΔΕΝ ΤΗΝ ΒΛΕΠΩ ΣΥΧΝΑ ΛΟΓΩ ΔΟΥΛΕΙΑΣ ΚΙ ΕΠΕΙΔΗ ΜΕΤΑΚΟΜΙΣΕ ΜΑΚΡΙΑ ... ΑΛΛΑ ΟΠΩΣ ΕΚΕΙΝΗ ΗΤΑΝ ΔΥΠΛΑ ΜΟΥ -ΜΕ ΤΗΛΕΦΩΝΗΜΑΤΑ ΕΣΤΩ ΓΙΑ ΝΑ ΠΟΥΜΕ ΚΑΜΙΑ ΣΑΧΛΑΜΑΡΙΤΣΑ- ΕΤΣΙ ΘΑ ΕΙΜΑΙ ΚΙ ΕΓΩ.... ΕΧΟΝΤΑΣ ΓΙΝΕΙ ΜΟΛΙΣ 1,5 ΧΡΟΝΟ ΜΑΜΑ ... ΕΧΩ ΝΑ ΣΑΣ ΠΩ ΟΤΙ ΟΝΤΩΣ ΣΤΗΝ ΑΡΧΗ ΤΟ ΜΩΡΟ ΜΟΝΟΠΩΛΕΙ ΤΟ ΕΝΔΙΑΦΕΡΟΝ ΜΑΣ ,,,,, ΕΙΔΙΚΑ ΓΙΑ ΜΙΑ ΠΡΩΤΟΜΑΝΑ ...ΠΟΥ ΟΛΑ ΑΥΤΑ ΤΗΣ ΦΑΙΝΟΝΤΑΙ Η ΚΑΤΑΚΤΗΣΗ ΤΗΣ ΣΕΛΗΝΗΣ .... ΑΠΛΑ ΚΙ ΕΜΕΙΣ ΟΙ ΜΑΝΕΣ ΚΑΛΥΤΕΡΑ ΝΑ ΠΡΟΣΠΑΘΟΥΜΕ ΝΑ ΙΣΣΟΡΟΠΟΥΜΕ ...ΕΓΩ ΕΙΧΑ ΑΝΑΓΚΗ ΝΑ ΞΕΦΕΥΓΩ ΑΠΟ ΤΑΙΣΜΑ-ΝΑΝΟΥΡΙΣΜΑ-ΑΛΑΓΜΑ... ΗΤΑΝ ΧΑΡΑ ΜΟΥ ΝΑ ΕΡΘΟΥΝ ΝΑ ΠΟΥΜΕ ΜΙΑ ΚΟΥΒΕΝΤΑ ΕΚΤΟΣ "ΑΓΚΟΥ" "ΜΑΜ" ΚΤΛ.... Η ΦΙΛΙΑ ΘΕΛΕΙ ΝΑ ΣΥΝΤΗΡΕΙΤΑΙ.... ΚΑΙ ΝΑ ΠΡΟΣΑΡΜΟΖΕΤΑΙ!!!!!!! ΤΑ ΦΙΛΙΑ ΜΟΥ ΣΕ ΟΛΕΣ ...
Οι άνθρωποι -ευτυχώς- αλλάζουμε. Αλλάζουμε μεγαλώνοντας,αλλάζουμε μέσα από τις διάφορες εμπειρίες που ζούμε,αλλάζουμε εσωτερικά και εξωτερικά και αλλάζουν και όλες οι σχέσεις μας αφού κ εμείς έχουμε αλλάξει! Το αν οι σχέσεις θα "αντέξουν" και θα επιβιώσουν μετά από μια τέτοια αλλαγή εξαρτάται και από τις 2 πλευρές.Βέβαια για την φίλη σου είναι ακόμα πολύ νωρίς για να ασχοληθεί ΚΑΙ με αυτό και σίγουρα θεωρεί ότι οι φίλες της είναι δίπλα της και θα είναι εκεί ακόμα κ μετά από αυτήν την απαιτητική περίοδο που θα είναι εξαφανισμένη από τις παρέες της. Ως φίλη οφείλεις να κατανοήσεις ότι η φίλη σου έγινε μητέρα και επειδή από την ίδια εξαρτάται η επιβίωση αυτού του παιδιού φυσικά κ θα φαίνεται ως μητέρα κ θα μιλάει ως μητέρα!Αυτό είναι τώρα το πιο σημαντικό! Βιώνει τεράστια αλλαγή στη ζωή της,έχει την ευθύνη μιας επιπλέον ζωής,έχει την ανασφάλεια του καινούργιου,έχει τα δικά της υπαρξιακά ζητήματα και αγωνίες που ζει με την αλλαγή αυτή,έχει την αγωνία για το πώς θα συνυπάρξουν η "γυναίκα" , η "μητέρα" και η "φίλη" μέσα σε μια καθημερινότητα, έρχονται από τα βάθη και αγωνίες όπως "είμαι αρκετά καλή ως μητέρα?" ή "είμαι καλή σύντροφος τώρα που έχω αφοσιωθεί στο παιδί"...και όλα αυτά συνειδητά ή όχι πρέπει να τα αντιμετωπίσει μαζί με τις αλλαγές πάνας κάθε μισάωρο,το τάισμα του μωρού, το ντύσιμο, το πλύσιμο κλπ κλπ κλπ Ακόμα και αν όντως χαρακτηρίζει τη ζωή σου "ανούσια" δες το με κατανόηση γιατί ίσως νιώθει μεγάλη αγωνία και φόβο και προσπαθεί να βρει τη δύναμη ψυχική κ σωματική να νιώσει καλά μέσα στη νέα της πραγματικότητα κ να αντιμετωπίσει αυτό το -υπέροχο- απαιτητικό γεγονός του ερχομού ενός παιδιού! Την φίλη σου όπως την είχες συνηθίσει θα αργήσεις να την ξαναδείς. Πες της κάποια στιγμή ότι σε ενοχλεί να μιλάει υποτιμητικά για τις επιλογές σου, γιατί κάθε επιλογή έχει την δική της αξία την συγκεκριμένη στιγμή που γίνεται!Πες της πόσο την αγαπάς κ ότι ανησυχείς ότι θα σε βγάλει από την ζωή της...Μίλα της κ εσύ ανοιχτά! Σε καμία περίπτωση όμως δεν μπορείς να κατηγορήσεις μια νέα μητέρα για οτιδήποτε και κυρίως να κρατήσεις κακία που δεν θυμήθηκε τα γενέθλιά σου ή δεν σε πήρε τηλέφωνο! Κατανόηση χρειάζεται η φίλη σου και την φιλική σου αγάπη. Οι καλοί φίλοι στις...αλλαγές φαίνονται! Και μια ερώτηση: Εάν αύριο το βράδυ έρθει ο Μπράντ Πήτ(ή όποιον θεωρείς άπιαστο όνειρο) με μια βαλίτσα με 5 δις ευρώ κ σου πει ότι σε λατρεύει κ να πάτε να ζήσετε μαζί την υπόλοιπη ζωή σας στα νησιά Φίτζι...είσαι σίγουρη ότι θα θυμηθείς τα γενέθλια της φίλης σου? ;)
Ούτε εγώ είμαι μαμά αλλά έχω πολλές φίλες που είναι μαμάδες και καταλαβαίνω απόλυτα το σοκ που έπαθες.Θα μιλήσω για τη δική μου εμπειρία πάνω στο θέμα γιατί είναι κάτι που με πονάει πολύ...Έχω μια φίλη,την καλύτερη μου φίλη που πριν 2 χρόνια έγινε μαμά.Για μένα το ότι θα άλλαζε ήταν δεδομένο γιατί το είχα ζήσει και παλιότερα με άλλες φίλες και έτσι δε με πείραξε ούτε με παραξένεψε ούτε με ενόχλησε.2 χρόνια τώρα απλά ακολουθούσα τη φίλη μου και εκείνη το μωρό και τις ανάγκες του και δε με πείραζε γιατί και εκείνη αγαπούσα αλλά και το μωρό πολύ.Άμα είχε κρύο να μη βγούμε έξω.Κανένα πρόβλημα.Άμα είχαμε κανονίσει να πάμε κάπου και δεν είχε ξυπνήσει το μωρό να μην το ξυπνήσουμε να κάτσουμε μέσα.Κανένα πρόβλημα.Άμα το μωρό ήθελε να είναι πάνω στην κούνια 2 ώρες να κάτσουμε και εμείς μπροστά στην κούνια(2 ώρες χωρίς υπερβολή με το ρολόι) μέχρι που να θελήσει το μωρό να κατέβει από μόνο του.Κανένα πρόβλημα.Μέσα σ αυτά τα 2 χρόνια έχω πάει σε τόσες παιδικές χαρές που ούτε καν μπορώ να τις μετρήσω.Φυσικά η συζήτηση ήτανε συνεχώς για πάνες,δόντια,αυπνία πυρετούς,μαλακά κακά κλπ γιατί και όσες φορές προσπάθησα να πω κάτι που αφορούσε εμένα το μωρό κάτι έκανε και η συζήτηση ποτέ δεν ολοκληρωνόταν...Ειλικρινά ποτέ δε με πείραξε τίποτα από τα παραπάνω.Με χαρά τα έκανα όλα και ούτε μια φορά δεν είπα αχ τι καλά θα ήταν να πηγαίναμε ας πούμε σήμερα για καφέ και όχι στο πάρκο.Μέσα σ αυτά τα 2 χρόνια όμως η δική μου ζωή διαλύθηκε έχασα τον πατέρα μου,έχασα τη δουλειά μου,αντιμετώπισα ένα πρόβλημα υγείας και άλλα πολλά και το ένα πίσω απ το άλλο.Το πάλεψα πολύ και στάθηκε στα πόδια μου μόνη μου όμως.Και πάλι στη φίλη μου ποτέ δεν παραπονέθηκα γιατί καταλάβαινα ότι το μωρό την είχε φυσικά μεγαλύτερη ανάγκη.Πριν από 2 μήνες όμως έγινε πάλι κάτι και δεν ήμουν καλά,την είχα πραγματικά ανάγκη και αυτό που της ζήτησα ήταν(εφόσον δεν έχει γονείς και πεθερικά εδώ και ο άντρας της δεν μπορεί να κρατήσει το παιδί)να πάμε σ ένα παιδότοπο από αυτούς που το παιδί το προσέχει μια κοπέλα έστω για μισή ωρίτσα να μπορέσω και εγώ να της μιλήσω και να αισθανθώ ότι με ακούει χωρίς να έχει στο νου της το παιδί.(Να σημειώσω εδώ ότι το παιδί το πηγαίνει σε παιδότοπους εδώ και ένα χρόνο από αυτούς που μπαίνει και η μάνα μέσα όμως)Μου είπε πως εντάξει θα το κανονίσει για μια απ τις επόμενες μέρες πέρασαν οι επόμενες μέρες μιλάμε στο τηλέφωνο και μου λέει θα το κανονίσει την επόμενη βδομάδα που θα ερχόταν η μαμά της να μείνει για ένα μήνα εδώ και θα ήταν πιο καλά να αφήσει εκεί το παιδί...Πέρασε και όλος ο μήνας χωρίς καν να με πάρει ένα τηλέφωνο να δει αν ζω και τώρα που έφυγε η μαμά της τώρα με πήρε τηλέφωνο να μου πει να βγούμε μαζί με το παιδί φυσικά...Προσωπικά πληγώθηκα τρομερά από έναν άνθρωπο που έλεγε ότι μ έχει σαν αδερφή της να μην μπορεί να μου αφιερώσει μέσα σε 2 ολόκληρα χρόνια μισή ώρα και όχι για να της πω για τα γκομενικά μου αλλά για τα σοβαρά μου προβλήματα...Και μετά αναρωτιόταν γιατί εξαφανίστηκαν όλες οι άλλες φίλες της...Και εγώ το ίδιο σκέφτομαι να κάνω...Φταίτε και εσείς μανούλες...
Neli μου αυτό ακριβώς θέλω να αναφέρω στο κείμενο μου. Και εγώ θα ακολουθείσω το πρόγραμμα μία νέας μαμάς με χαρά. όπως το έχω κάνει πάρα πολλές φορές και με άλλη φίλη μου. Αλλά δεν αντέχω την αμφισβήτηση, ότι δεν είμαι μάνα και δεν ξέρω εγώ. και την αδιαφορία. Για μένα πριν απομακρυνθείς συζήτησε το. Και εγώ αυτό σκοπεύω να κάνω με την φίλη μου. Ότι και να αποφασίσεις εύχομαι να είσαι καλά.
Θα το συζητήσω αν και δεν πιστεύω ότι θα αλλάξει κάτι για να είμαι ειλικρινής.Γιατί όταν λες στον άλλο ότι τον χρειάζεσαι και αυτός σου απαντάει πως θα δυσκολευτούμε να βρούμε θέμα να συζητήσουμε αν βγούμε οι δυο μας(χωρίς το παιδί) και μετά εξαφανίζεται για 1 μήνα τότε μάλλον ότι και να πω δε θα κάνει καμία απολύτως διαφορά...Πιστεύω περισσότερο σ αυτό που έγραψαν κάποιες κοπέλες πως εξαρτάται και απ το χαρακτήρα η μετέπειτα συμπεριφορά...Καλή τύχη και σε σένα με τη φίλη σου :)
είμαι μαμά δύο παιδιών.. και έχεις πολύ δίκιο. Προσπαθώ όσο περνάει από το χέρι μου να μην το κάνω αυτό και να σέβομαι και τις φίλες μου που δεν έχουν παιδιά. Γιατί ?? γιατί το είχα πάθει πριν και είχα σκεφτεί πόσο άσχημο και άκαρδο σε μερικές περιπτώσεις είναι αυτό ... Προσπαθώ πάντα να θυμάμαι να ρωτήσω το απλό "εσύ τι κάνεις? πως είσαι? πως περνάς?" και μάλιστα προσπαθώ να ρωτήσω πριν ξεκινήσει η μωροσυζήτηση. Σίγουρα δεν μπορώ να ακολουθήσω ρυθμούς κάποιου που δεν έχει παιδιά και αν δεν το καταλάβαινε ή αν με πίεζε για πολλά έξτρα πράγματα μια φίλη θα ζοριζόμουν και δεν θα μου άρεσε. Αλλά να δίνω σημασία μπορώ.. άλλωστε η καρδιά μιας μαμάς πρέπει να έχει αγάπη και ενδιαφέρον ... όχι εγωιστικό μόνο... Επίσης ατάκες τύπου εσύ δεν ξέρεις .. δεν καταλαβαίνεις κλπ .. μου ακούγονται τόσο κλισέ και με νευριάζουν. έχω ακούσει διάφορες 'απόλυτες' μανάδες να τις ξεστομίζουν ακόμη και σε φίλες που θα ήθελαν παιδιά και δεν έχουν ... τόσο άκαρδες ορισμένες λοιπόν. Επίσης και εγώ κερδίζω από τις φίλες μου χωρίς παιδιά.. ακούω και μερικά πράγματα έξω από τον μικρόκοσμό μου που πολλές φορές με ανανεώνουν. Πριν κάνω παιδιά δικαιολογούσα πολύ πιο πολύ τις μαμάδες που έλεγαν τέτοια γιατί ακριβώς επειδή δεν ήξερα το σεβόμουν. Έλεγα όντως και αυτές έχουν παιδί και έτσι γίνεται ... ε! μετά που έγινα και εγώ μάνα και είδα πως είναι .. είμαι πολύ πιο αυστηρός κριτής των μαμάδων που κρύβονται πίσω από την ταυτότητα που τους χάρισε αυτό το παιδί αγνοόντας τον κόσμο γύρω τους και κατηγορώντας τον και από πάνω ότι δεν καταλαβαίνει.
Ειμαι κ εγω μαμα εδω κ 2,5 χρονια. Η αληθεια ειναι πως απο τοτε που γινεσαι μαμα η ζωη σου δεν ειναι ποτε η ιδια κ οι προτεραιοτητες σου αλλαζουν. Στο θεμα φιλια ομως πιστευω πως πρεπει να προσπαθησουν κ οι δυο πλευρες. Εμενα οι φιλες μου που δεν ειναι καν παντρεμενες προσαρμοζαν το προγραμμα τους στο δικο μου ειδικα τον πρωτο καιρο. Εκαναν τα αδυνατα δυνατα για να μπορεσουμε να συναντηθουμε οποτε μπορουσα κ εγω. Το ιδιο θα κανω κ εγω οταν αργοτερα εχουνοι ιδιες μωρακι. Απο την αλλη κ εγω θυσιαζα πχ καποιες ωρες απο τον υπνο μου για να τις δω κ ας ημουν την αλλη μερα κουρασμενη. Αν υπαρχει κατανοηση κ υπομονη κ απο τις δυο πλευρες,οι ισορροπιες μπορουν να διατηρηθουν.
Έχω μια κολλητή παιδική φίλη. Έχουμε μεγαλώσει μαζί. Την περίοδο που εγώ γέννησα και ήμουν νέα μωρομάνα κλεισμένη στο σπίτι όλη μέρα με το στήθος έξω, με τις πάνες στα χέρια κλπ κλπ κλπ εκείνη ζούσε μια θυελλώδη σχέση με έναν άντρα. Πρόσεξε τώρα την αντίθεση. Εμένα το μόνο πράγμα που με απασχολούσε τότε ήταν το μωρό. Θα σου παραθέσω μόνο μερικές από τις χιλιάδες σκέψεις που είχα 24Χ7 στο μυαλό μου: Έβαλα σωστά την πάνα? Μήπως το πιέζει και σκάσει? Έπιασε σωστά τη θηλή? Τρωει? Μήπως δεν τρωει? Να το ζυγίσω! Πόσο γάλα ήπιε? Ωχ ήπιε μόνο 120ml.. Είναι λίγο? Δεν πήρε αρκετό βάρος από προχθές! Ή μήπως τρωει υπερβολικά και θα γίνει παχύσαρκο (σαν εμένα)? Γιατί δεν κοιμάται? Γιατί κοιμάται τόσο πολύ? Μήπως δεν αναπνέει? Γιατί αναπνέει τόσο γρήγορα? Κάτι έχει! Γιατί κάνει 20 φορές την ημέρα κακά? Μήπως το έντερό του έχει κάτι? Γιατί έχει να κάνει κακά από το πρωί? Τι κάνω λάθος? Μήπως δεν είμαι καλή μάνα? Γιατί κλαιει συνέχεια? Πονάνε τα δόντια του? Μήπως το πονάει κάτι άλλο? Μήπως έχει κάτι που δεν το βλέπω? Μήπως πεθάνει? (Λαίλαπα) Εκείνη πάλι το μόνο που την απασχολούσε ήταν ο γκόμενος, το σεξ, ο έρωτας, η συντροφικότητα (γιατί ήταν καιρό μόνη πριν), τι θα φορέσει όταν τον δει, που θα πάνε το ΣΚ, που θα παει η σχέση και όλα τα... complications! Ο τύπος ήταν φρεσκοχωρισμένος με παιδί και ενώ τον εξίταρε τρελά η φίλη μου και ζούσαν μεγάλο έρωτα, αυτός δεν μπορούσε να πάρει την απόφαση να κόψει οριστικά τους δεσμούς με την «εν διαστάσει» οικογένειά του για να αρχίσει μια νέα οικογένεια με τη φίλη μου! Επιπλέον η ‘τέως’ είχε αντιληφθεί ότι κάτι παίζει στη ζωή του ‘πρώην άντρα της’ και του έκανε τη ζωή δύσκολη κυρίως στερώντας του την επαφή με το παιδί του! Αυτό είχε σαν αποτέλεσμα να χωρίζουν και να τα ξαναβρίσκουν 1000000 φορές την εβδομάδα.! Κι εκεί ήταν που βρισκόμασταν οι δυο φιλενάδες να τα πούμε. Εγώ με το μωρό στο βυζί και όλες τις παραπάνω σκέψεις στο μυαλό, να ακούω την κολλητούλα να μου μιλάει με τις ώρες για τον χωρισμένο κούκλο με λεπτομέρεια ηλεκτρονικού μικροσκοπίου (όπως άλλωστε κάναμε πάντα όταν μιλούσαμε για γκόμενους)!!!! Ε, λοιπόν εγώ αυτό που «άκουγα» ήταν ένα ενοχλητικό buzzzzzzz, ενώ αυτή μίλαγε στην κυριολεξία στον βρόντο! Και οι δύο δίκιο είχαμε που εκνευριζόμασταν eventually η μια με την άλλη. Στη συνέχεια που μεγάλωσε λίγο το μικρό μου και άρχισα να βγαίνω για καφέδες, βρισκόμασταν και τα λέγαμε πιο cool. Αλλά εγώ είχα το μυαλό μου να γυρίσω πίσω γιατί δεν έβρισκα (και ακόμα δεν βρίσκω) λογικό να ξοδεύω τον ελάχιστο και πολύτιμο ελεύθερο προσωπικό χρόνο μου για να αναλύω διεξοδικά τα sms , τις ατάκες και τα «τι ήθελε να πει ο ποιητής» ενός άκυρου γκόμενου!!! Κι εκείνη προφανώς βαρέθηκε να μιλάει σε κάποιον που δεν είχε καμιά όρεξη να την ακούσει και που το μόνο ενδιαφέρον του είναι η παιδική χαρά και τα στρουμφάκια! Έτσι αραιώσαμε και τώρα μιλάμε μια στις τόσες στο τηλέφωνο για τα τυπικά. Αγαπητή Α. έχεις τα δίκια σου. Δεν μπορώ να σε κακολογήσω γι' αυτά που γράφεις. Έχει και η φίλη σου τα δικά της. Αυτό είναι το κοινό σας. Ότι δεν φταιει κανείς ουσιαστικά. Αυτό που συμβαίνει είναι η ζωή που μας ξεπερνάει όλους. Καλώς ή κακώς. Εσύ και η νέα μαμά φίλη σου (όπως εγώ και η κολλητή μου) έχετε βρεθεί σε ένα σημείο όπου οι δρόμοι σας χώρισαν, αλλά είστε ακόμα κοντά στη διχάλα και βλέπετε ακόμα η μια την άλλη. Μόνο που ο δικός της δρόμος την οδηγεί μακριά σου και ο δικός σου σε οδηγεί μακριά της. Μπορεί αργότερα να ξαναέρθετε κοντά. Τώρα όμως είστε μακριά. Και δεν φταιει καμιά από τις δύο.
Εντάξει βρε μαμάδες η κοπέλα δεν είχε πρόθεση να συγκρίνει τον εαυτό της με το μωρο της φίλης της.. Πολλές απο αυτές αφήσατε άσκοπα σχόλια του τύπου" τι περιμένεις απο μια μάνα να αφιερώσει λιγότερο χρόνο στο παιδι της κ να ζει την ζωή της όπως πριν το παιδι;" όχι βέβαια ούτε είπε κάτι παράλογο κατ´εμέ.. Είπε απλά για την μετάλλαξη που παθαίνουμε όλες μας μετα απο τη γέννα.. Και ναι συμφωνώ απόλυτα ότι εσκεμενα παργκονιζουμε τις ελεύθερες φίλες μας γιατί πολύ απλά πέφτουμε εκούσια σε ότι αφορά στο μεγαλωμα του παιδιού μας!! Αυτο δηλ τι σημαίνει ότι υπάρχει δικαιολογία στο ότι ξέχασα τα γενέθλια σου επειδή δεν είχα χρόνο με το παιδι;; Είναι μεγάλη υπόθεση δηλ να σηκώσει το κουλό της να πάρει ένα τηλέφωνο;; Δε νομίζω!! Η όταν έρχεται η κοπέλα στο σπίτι να την αγνοεί κ να μιλάει μόνο για θέματα που αφορούν εκείνη;; Αυτό είναι τέρμα εγωιστικο κ δεν χτίζονται έτσι οι ανθρώπινες σχέσεις!!
Εγώ θα συμφωνήσω ΑΠΟΛΥΤΑ με σένα!!!!! Όταν γέννησα τον μεγάλο μου, οι δύο κολλητές μου δεν είχαν καν παντρευτεί! Κι έκανα κι εγώ το ίδιο λάθος στην αρχή - αλλά δικαιολογούμαστε και λιγουλάκι,εεε;;; εδώ παλιά γκόμενο αλλάζαμε και ήταν το θέμα μας για 1 χρόνο...δεν θα κάνουμε έτσι για μια ψυχούλα που φέραμε στον κόσμο;;; ;) Το πήρα που λες πρέφα πως με κοιτούσαν με βλέμμα απλανές και οι δύο όταν μονολογούσα για τον μικρό (χαχα) κι αποφάσισα να κάνω αυτό που έπρεπε για να κρατήσω αυτές τις κοπέλες στη ζωή μου! Μέσα σε 5 λεπτά τους έλεγα αυτά που ήθελα για το μικρό - αν δεν τα έλεγα κάπου, θα έσκαγα λέμε!!!!- και μετά άρχιζα να τους βομβαρδίζω με ερωτήσεις για τον έξω κόσμο!!!!χαχαχαχα!!!! Κι απλά έκανα υπομονή... μέχρι να έρθει η σειρά τους... κι όταν ήρθε...όλα μπήκαν στη θέση τους πάλι... Υποχωρήσεις κι από τις πλευρές θέλει κούκλα μου... Μίλησέ της...δείξε της πόσο σου έχει λέιψει και δώστης χρόνο και χώρο... ;)
Αγαπητή φίλη Α, Όπως προείπαν οι μανούλες ειναι φυσικό και αναπόφευκτο να αλλάζεις όταν γίνεσαι μάνα! Όπως είναι φυσικό και αναπόφευκτο να αλλάξεις οταν τα φτιάξεις με τον άνδρα των ονείρων σου και θέλοντας και μή παραμερίσεις για λίγο τις φιλες σου! Ειδικά τώρα που είναι μωρο μάνα και μέχρι να ξεπεταχτεί λιγάκι το βλαστάρι της θα είναι δύσκολο για εκείνη να σκεφτεί τίποτε άλλο εκτός απο το τι εφαγε, ποτε ρεφτηκε, αν τα κακακια ηταν ροζ, μπλε , μωβ κτλ κτλ και τόσα ίσως βαρετά για εσένα. Σίγουρα έχεις όλη την καλή διάθεση να είσαι δίπλα της και αυτό ειναι πολύ όμορφο!!! Δώσε της λίγο χρόνο, να εισαι δίπλα της διακριτικα! Με ενοχλεί πολύ π σε απαξιώνει επειδη δεν εχεις ακόμα παιδι...Και σιγουρα θα την καταλάβεις καλύτερα οταν γίνεις και εσύ μανούλα, αν και εσύ πιστεύω πάντα θα βρίσκεις χρόνο για τις φίλες σου γιατι είναι θέμα χαρακτήρα πάνω απο όλα!! Μήπως να της μιλούσες να της πεις πως νιώθεις?
Αν και μαμά καταλαβαίνω απόλυτα και τη δική σου πλευρά. Ναι, όντως εμείς οι μαμάδες αλλάζουμε. Σχεδόν όλες οι νέες μαμάδες ασχολούνται τον πρώτο καιρό (σχεδόν) αποκλειστικά με το μωρό τους και ό,τι το αφορά (φαγητό, καθαριότητα, ύπνος κλπ). Φυσιολογικό δεν είναι, αφού μιλάμε για μια εντελώς νέα πραγματικότητα με εντελώς νέες συνήθειες; Όλες χρειαστήκαμε τον χρόνο μας για να προσαρμοστούμε. Από την άλλη πλευρά, έξω από τη "χώρα των πάμπερς" η ζωή συνεχίζεται και η κάθε νέα μαμά καλό είναι να προσπαθεί να κρατάει τις ισορροπίες ανάμεσα στους ρόλους της (μαμά, σύζυγος, φίλη, γυναίκα κλπ). Αυτό εξαρτάται από τις επιλογές που θα κάνει η καθεμιά και από το χρόνο προσαρμογής που θα χρειαστεί. Έχω γνωρίσει μαμάδες που θέλουν να μιλάν μόνο για τα παιδιά τους, αλλά και μαμάδες που λαχταρούν να πουν οτιδήποτε άλλο... χωρίς να θεωρώ ότι το ένα είναι "κακό" και το άλλο "καλό"! Μπορεί η φίλη σου να χρειάζεται λίγο χρόνο για να επανέλθει και στους άλλους της ρόλους. Όσο για τις ατάκες που σε κάνουν να νιώθεις άβολα, μη δίνεις σημασία. Η καλύτερη απάντηση είναι το χιούμορ. Αν πάλι πιστεύεις ότι πέρασε αρκετός καιρός και το μόνο που ακούς είναι παράπονα για το ότι "χάθηκες", μπορείτε να το συζητήσετε.
καλησπέρα καλώς ή κακως θα συμφωνησω με την φιλη σου ότι αν δεν γινεις μάνα δεν μπορείς να καταλάβεις και είναι φυσικό έτσι.. δεν μπορείς να ξέρεις πως είναι μια κατάσταση αν δεν την ζεις. επίσης θα πρέπει να καταλάβεις ότι η φίλη σου πλεον βάζει πάνω απο όλα το παιδι της και όχι εσένα και είναι λογικό.. πάντα κοιτάμε πρώτα την οικογενεια μας.. νομίζω πως αντι να θες να έρθει εκείνη στην δικια σου θέση να μπεις εσύ λίγο στην δικιά της.. μονη με ένα παιδί όλη μερά να πρέπει να προσαρμοστεί σε μια νέα κατάσταση να έχει ένα σωρο θεματα που αφορουν το παιδι διότι είπαμε αυτό ειναι η πρωτη προτεραιοτητα (γιατι εκλαψε, γιατι εκανε εμετο γιατι δεν κοιματε κλπ κλπ) εσύ είτε παντρεμένη αν είσαι ειτε ελευθερη έχεις περισσότερες ελευθερίες και το μοτιβο της ζωης σου δεν έχει αλλάξει . εσυ θες να βγεις να μιλήσεις αν είσαι ελέυθερη για γκόμενους ή για τον νυν ή για την δουλεια ή ή ή και η φιλη σου απλά να θέλει να σου μιλήσει για το μικρό της θαυματάκι.. αρα δεν φταίει μονο η φιλη σου φτες και εσύ ... φταιτε και οι 2 και αυτό γιατι απλά πλέον δεν έχετε κοινους στοχους και κοινους δρομους για να προχωρήσετε... και εγω εχω φιλες που χάθηκαν κάποιες ίσως να μην της ξαναδώ ποτέ απο αλλες απαιτώ ένα τηλεφωνο που δεν γίνεται αλλά πραγματικά κανεις δεν μπορεί να σκεφτεί τι νιωθείς πως περνας πως είσαι γιατι απλά δεν είναι "μεσα στα δικα σου παππουτσια" αν θες μια συμβουλη μην απομακρυνθείς απο την φιλή σου και μιλα ξεκάθαρα μαζί της και κατανοησε την θέση της και αν θες να παραμινετε φιλες απλά να έχετε 2 στανταρ συναντησεις στο μηνα και ας μιλάτε για μπιμπερό.. ισως κάποτε οι κουβέντες τις σε χρησιμέψουν. φιλικά πολινα
Μα εννοείται και αλλάζουμε...Αναμενόμενο δεν είναι; Δεν πάμε απλά στο κομμοτήριο και για πολλές από εμάς είναι σοκ η αλλάγή, όσο ψιλιασμένες ή χαλαρές κι αν είμαστε...Έρχεται ένα νέο παιδάκι στην ζωή μας, ένα νέο πρόσωπο, με τα δικά του θέλω, οπωσδήποτε τα δικά του ωράρια και σίγουρα τις δικές του ανάγκες. Είναι δύσκολο πχ να βγούμε για καφέ όποτε μας κάνει όρεξη, για άλλες πιο εύκολο για άλλες πιο δύσκολο. Εγώ προσωπικά έχω χαθεί με πολύ καλές μου φίλες, από την στιγμή που έμεινα έγκυος και χωρίς λόγο. Ένα ολόκληρο καλοκαίρι ήμουν καθημερινά βόλτες και μπάνια με την κοιλιά στο στόμα. Αλλά κάποιες φίλες μου ξαφινκά σταμάτησαν να παίρνουν τηλέφωνο...Το σπίτι μου είναι και ήταν πάντα ανοιχτό αλλά έναν ολόκληρο χειμώνα που η μικρή ήταν δύσκολο να βγει από το σπίτι κι εγώ να την αφήσω ακόμα και στον πατέρα της δεν είδα καμιά τους από κοντά... Εννοείται δεν κάνω και δεν έκανα παρέα τις κοπέλες αυτές γιατί περίμενα κάτι από αυτές και όταν δεν συμβάδισαν με τις δικές μου επιλογές να τις απορρίψω. Θεωρώ την κουβέντα ¨δεν είσαι μάνα και δεν καταλαβαίνεις" τραγική. Είναι σαν να σου λέει άντρας "Δεν έχεις πάει στον στρατό και δεν ξέρεις τι σημαίνει πατρίδα"....Εξαρτάται βέβαια και τι θα σου πει ο άλλος, αλλά σε γενικές γραμμές θεωρώ αυτονόητο πως δεν θα κάτσω να πικραθώ ή να τσατιστώ με απόψεις που μπορεί να προέρχονται από άγνοια...Και σίγουρα δεν περιμένω από τις φίλες μου να κάνουν παιδιά για να γίνουν ευτυχισμένες. Εμένα το ότι έκανα μου αρκεί, αλλά δεν περιμένω το ίδιο να κάνουν κι εκείνες. Είναι διαφορετικές από εμένα και αυτό αγαπώ σε αυτές... Τώρα, για πιο λόγο ξαφνικά έπαψα εγώ σαν άνθρωπος να έχω ενδιαφέρον, δεν μπορώ να καταλάβω...Ίσως άλλαξα, αλλά δεν νομίζω ότι μπορείς να μείνεις ίδια μετά από οποιαδήποτε μεγάλη εμπειρία, πόσο μάλλον από την γέννα και την μητρότητα...
ΠΟΣΟ ΣΥΜΦΩΝΩ ΕΛΕΝΗ!!!!ΕΓΩ ΠΙΚΡΑΘΗΚΑ ΠΟΛΥ ΚΑΙ ΜΟΥ ΣΤΟΙΧΙΣΕ...ΜΙΛΟΥΣΑ ΠΙΟ ΠΟΛΥ ΓΙΑ ΤΑ ΔΙΚΑ ΤΟΥΣ ΘΕΜΑΤΑ,ΠΟΥ ΗΤΑΝ ΚΑΤΑ ΒΑΣΗ ΓΚΟΜΕΝΙΚΗΣ ΦΥΣΕΩΣ...ΑΛΛΑ ΔΕΝ ΠΕΙΡΑΕΙ ΚΑΛΗ ΚΑΡΔΙΑ!!
Καθένας έχει τα θέματά του και δεν μπορώ να υποβαθμίσω την σημασία τους για τις φίλες μου. Απλά δεν είναι κάτι που εμένα προσωπικά θα με απασχολούσε στην φάση που είμαι. Δεν πικράθηκα τόσο που δεν βλέπω πια κάποια άτομα. Εκείνο που δεν μου άρεσε είναι ότι θεωρούσα ότι έχει η καλύτερή μου φίλη πχ τρεξίματα με την δουλειά και το 2ο πτυχίο και την μετακόμισή της και γι'αυτό δεν απαιτούσα να έρχεται να με βλέπει 35χλμ μακριά. Όταν όμως την πετύχαινα στην περιοχή με άλλη παρέα και δεν με είχε πάρει ούτε ένα τηλέφωνο να μου πει ¨ήρθα, θες να τα πούμε;¨χαλάστηκα. Πάντα σεβόμουν το γεγονος ότι θέλει κάποιες μέρες τις μιναξιές της, αλλά και να φτάσουμε να συναντιόμαστε τυχαία και να φερόμαστε αμήχανα δεν μου αρέσει καθόλου...Μπορεί η ζωή μου για εκείνη να είναι πλέον βαρετή και μπορεί έτσι να έχω γίνει, αλλά και για μένα έχουν άλλα προτεραιότητα και δεν είναι ότι πάντα χαίρομαι που αφήνω άλλους πίσω. Στο κάτω κάτω μαθαίνεις ποιοι είναι άξιοι να μένουν δίπλα σου και ποιοι όχι.
Ακριβώς τα ίδια... Εγκυος με συσπάσεις στον 8ο και μου έλεγαν αν θέλω να παω να τις βρω στην παραλια..
α, καλάααααα... μιλάμε ντιπ στον κόσμο τους!
Α! Εγώ δεν είχα θέμα...Αν δεν πήγαινα έξω θα έσκαγα, και ειδικά στην παραλία γιατί είναι και κοντά μας. Απλά σκέψου ότι μετά από ένα διάστημα που όσο ήμουν έγκυος μέσα στον χειμώνα ΚΑΙ είχαμε μετακομίσει στο νέο μας σπίτι είχε έρθει να με δει 2-3 φορές και αυτές με το ρολόι στο χέρι, φτάσαμε σε ένα καλοκαίρι όπου συναντιόμασταν τυχαία στο στέκι το δικό μας (τον άντρα μου κι εμένα δλδ) τυχαία, με την παρέα της εκείνη και δεν μου έριχνε καν ενα τηλέφωνο να μου πει "Ελα, ειμαστε εκεί, θα έρθετε;"... Ε, όσο να 'ναι όλη αυτή η αμηχανία του να συναντιόμαστε τυχαία και να μου λέει "θα σε έπαιρνα, αλλά..." δεν με έκανε να νιώθω πως έχω να κάνω πια με φίλη που θέλει να με βλέπει...
Πόσο δίκιο έχεις!!!!!!!!! Ναι , αλλάζουμε , σαν το φίδι που αλλάζει δέρμα. Έχω δύο παιδάκια 4 και 6 ετών και προσπαθώ με νύχια και με δόντια να μην χάσω την υπόστασή μου ως σύντροφος, φίλη, αδελφή, συνάδελφος. Δεν θέλω να μεταλλαχτώ και να γίνω μια μαμά που δεν μιλάει για τίποτα άλλο παρά μόνο για μωρά!!! Είναι δύσκολο αλλά αξίζει τον κόπο. Τα λατρεύω τα παιδιά μου αλλά δεν θέλω να είναι το 100% της ζωή μου και της καθημερινότητά μου.
Φυσικα και αλλαζει μια γυναικα οταν γυνεται μανουλα. Πριν ζουσε μονο για τον εαυτο της εκανε οτι ηθελε οπως το ηθελε. Τωρα δεν ειπαρχει αυτη η κοπελα-γυναικα αλλα μια μανα που ζει μονο και μονο για να μεγαλωσει και να φροντισει ενα πλασματακι που την εχει αναγκη οσο κανενας αλλος. Ολος της ο κοσμος ενα μωρο που φυσικα μια κοπελα που δεν ειναι μαμα δεν το καταλαβαινει αλλα βαριεται να ακουει για πανες και γαλατα και ειναι φυσικο. Καπου ειχα διαβασει οτι οταν μια γυναικα μενει εγκυος ειναι ενα με το μωρο και οταν γεννιεται το μωρο της κλεβει την ψυχη. Το ειχα βρει φρικτο ακραιο και ειχα τρομαξει αλλα ειναι αληθεια. Εσυ δεν υπαρχεις πια δεν υπαρχει πια γυναικα μονο η μαμα ολα τα αλλα ειται ειναι ανουσια πια ειται και να θελεις να ασχοληθεις δεν προλαβαινεις. Δεν θελω να σε τρομαξω.. Ασε τη φιλη σου να ξεπεταχτει λιγο το μωρακι να συνελελθει απτο σοκ της αλλαγης και βεβαιωσου οτι δεν εχει και καμια επιλοχεια καταθλιψη. Εχεις και εσυ τα δικια σου λιγο χρονο χρειαζεται.
Απ' έξω απ' το χορό, πολλά τραγούδια ξέρεις... Αν δεν το ζήσεις, δε θα μπορέσεις να καταλάβεις πως βιώνει τη μητρότητα μια γυναίκα, πως "όλος της ο κόσμος" είναι πια το παιδί. Καλώς ή κακώς! Όταν/αν γίνεις μάνα, θα καταλάβεις (όσο κι αν δεν σου αρέσει να το ακούς αυτό, έτσι είναι). Μέχρι τότε, κατανόηση στις μαμαδοφίλες σου... αν θεωρείς σημαντική τη φιλία σας, τότε δεν πειράζει, ας κάνεις εσύ περισσότερη προσπάθεια από τη μεριά σου για να κρατηθεί η σχέση ζωντανή. Να'σαι σίγουρη ότι κι εκείνες θα το εκτιμήσουν! Υ.Γ. Πάντως, δε θεωρώ ανούσια τη ζωή προ παιδιού, αυτό από τη μεριά της φίλης σου είναι λάθος να στο λέει, αν στο λέει...