Η σούπερ-μαμά-τα-κάνω-μόνο-εγώ-σωστά-κι-αν-δεν-τα-κάνω-εγώ-πάει-χαθήκαμε και οι άλλοι…
Η σούπερ-μαμά-τα-κάνω-μόνο-εγώ-σωστά-κι-αν-δεν-τα-κάνω-εγώ-πάει-χαθήκαμε
και οι άλλοι…
γράφει ο Γιάννης Καφάτος
Το τελευταίο διάστημα κάνω συλλογή από ηρωικές ατάκες μανάδων που άτεγκτες στο ρόλο που τους προίκισε η φύση θεωρούν ότι…
όπως καταλαβαίνετε, αν είστε κυρίες οι περισσότερες αναγνώστριες του κειμένου, ετοιμάζομαι να ξιφουλκήσω απέναντι σε μια λογική που υπαγορεύει τη συμπεριφορά πολλών, προφανώς όχι όλων ίσως ούτε καν των περισσότερων, αλλά πάντως κάποιων! Και πώς είναι η συμπεριφορά αυτή; Αν δε βαριέστε και δεν νευριάσετε – επαρκώς – διαβάστε και ίσως με καταλάβετε, όχι να αποδεχτείτε αυτό που με πολλές υπερβολές (ελπίζοντας να λειτουργήσουν υπέρ μου) θα γράψω.
…είναι αυτές και κανείς άλλος.
Μιλάω για τη συμπεριφορά που ακυρώνει όποιον βρίσκεται δίπλα τους. Σαρωτικές, έτοιμες να τα πάρουν όλα απάνω τους γιατί φυσικά αυτές τα κάνουν όλα σωστά.
Σας θυμίζει τίποτα αυτό;
“Αχ πού να πάω για … (ο,τιδήποτε), ποιος θα μείνει με τα παιδιά;”
Aυτό σας θυμίζει κάτι;
Δε λέω την εύκολη απάντηση: αυτός που δεν είναι άξιος για τίποτα μπλα μπλα μπλα.
Α, δε σας θυμίζει, μπράβο! Eίναι γιατί δεν έχετε καλό θυμητικό ή γιατί δεν σας έχει τύχει ποτέ;
Έχετε σκεφτεί ποτέ, εσείς αγαπημένες μανάδες ότι πριν γίνετε μανάδες ήσασταν διαφορετικές; Κι έχετε σκεφτεί ότι η μετάλλαξή σας σε wonderwoman, χωρίς τη στολή του vintage comic της αμερικάνικης σχολής ηρώων, ξενίζει όχι μόνο τον σύντροφό σας αλλά ακόμη και τις φίλες σας;
Έχετε σκεφτεί αν η συμπεριφορά που περιγράφω είναι αντιγραφή της συμπεριφοράς της δικής σας μαμάς ή είναι κάτι που σας προέκυψε;
Είναι δυνατόν η κοπέλα, η γυναίκα που γίνεται μάνα να ξεχνάει κάθε άλλη ιδιότητα της, κάθε ενδιαφέρον της, κάθε τι που την έκανε να τη διαλέξει κάποιος για σύντροφό του και να μη βλέπει τίποτ’ άλλο παρά παιδιά και υποχρεώσεις που αν δε τις σηκώσει μόνη της, δεν μπορούν να γίνουν;
Κοιτάζω γύρω μου και βλέπω συνεχώς τέτοιες μάνες που ξεχνάνε τα πάντα εκτός από τα παιδιά τους.
Μα αυτό δεν είναι το φυσιολογικό… θα έλεγε κανείς.
Κατά τη γνώμη μου δεν είναι. Δεν είναι – όσο ακαμάτη, τεμπέλη, ή ατζαμή θεωρεί η μάνα τον άντρα της.
Για να μην παρεξηγηθώ, δε μιλάω για το – επίσης όχι σπάνιο – φαινόμενο η γυναίκα που κάνει παιδιά να αμελεί το ρόλο της ως συντρόφου, ερωμένης. Όχι καθόλου δεν μπαίνω σ’ αυτό το χωράφι.
Μιλάω κι ελπίζω να γίνομαι κατανοητός, για τη γυναίκα που δεν αφήνει κανέναν να βγάλει από πάνω της κάποια βάρη, γιατί –μετά τα παιδιά– θεωρεί ότι κανείς δεν μπορεί να αντεπεξέλθει στο ασήκωτο της καθήκον. Κανείς δεν είναι καλύτερος από αυτήν και όποιος προσπαθήσει να την ξαλαφρώσει εισπράττει την απόρριψη.
Σας είναι παντελώς άγνωστα όσα σας περιγράφω; Βγάλτε την υπερβολή που όλοι οι δημοσιογράφοι έχουμε και για την οποία έτσι κι αλλιώς σας προειδοποίησα από την αρχή του κειμένου μου.
…
Δε μπορεί, κάτι θα σας θυμίζει.
Και ξέρεις, για μένα, το χειρότερο είναι ότι αυτή η συμπεριφορά, συχνά γίνεται χάριν συντομίας, δεν προλαβαίνεις να σκεφτείς αλλιώς και ως γυναίκα-θαύμα τα παίρνεις όλα “επ’ ώμου”, που λέγαμε στο Ναυτικό.
Και καλά, θα μου πεις… Μόνη μου είμαι σ’ αυτό που περιγράφεις; Εσύ, ο πατέρας, πού είσαι;
Δε λέω ότι εμείς οι πατεράδες είμαστε άγιοι. Υπάρχουν οι ρεμπεσκέδες που είναι στη χωρία: να της κάνω παιδιά να τα μεγαλώσει… Δεν αναφέρομαι σε τέτοιους τύπους γιατί θεωρώ ότι ο homo erectus εκτός από την όρθια στάση, έχει διανύσει κάποια βήματα.
Έχω στο μυαλό μου αυτό που εγώ θεωρώ ως “κανονικούς” πατεράδες, σε “κανονικές” οικογένειες. Αυτούς που θέλουν έναν ρόλο αλλά ο σκηνοθέτης – μάνα δεν τους τον δίνει, κι αν το κάνει τελικά είναι την ύστατη ώρα και μετά από εξοντωτικές ακροάσεις.
Επειδή δεν το έχω σε τίποτα να μιλήσω προσωπικά, άλλωστε και το μέσο μόνο τέτοιες γραφές σηκώνει, να σου πω ευθαρσώς ότι έχω νευριάσει πολλές φορές όταν δεν μπορώ να πείσω τη γυναίκα μου ότι δε χρειάζεται να ανακατεύεται σε όλα όσα αφορούν στα παιδιά μας.
Μπορώ να υπάρξω και χωρίς αυτήν – οκ ίσως όχι για πολύ – μόνος με τα παιδιά μου.
Και η αλήθεια είναι ότι το έχω κάνει, όχι ως κάτι έκτακτο, αλλά κανονικά, με τους καθημερινούς μας ρυθμούς. Δε μ’ αρέσει ο ρόλος μου ως πατέρα στο σπίτι να είναι “έκτακτος”, σαν κάτι διαφορετικό. Από την άλλη δε μ’ αρέσει να μην έχω και το δικό μου χώρο και χρόνο. Αυτό που απεμπολεί η “σούπερ-μαμά-τα-κάνω-μόνο-εγώ-σωστά-κι-αν-δεν-τα-κάνω-εγώ-πάει-χαθήκαμε”.
Θεωρώ πολύ σημαντικό το ρόλο της μάνας, άγιο, μοναδικό, αλλά δεν μπορώ να επιτρέψω σε καμία μάνα να το παίζει αγία, αποκλείοντας τον πατέρα από την καθημερινότητα των παιδιών τους.
Τα παιδιά, αυτά τα θαυμαστά πλάσματα που φέραμε στη ζωή, έχουν πολύ υψηλής εμβέλειας σόναρ. Και ξέρεις τι σημαίνει αυτό: γίνονται εικόνες μας, ακόμη και και χωρίς να το καταλαβαίνουμε εμείς, μανάδες και πατεράδες.
Ο ο....Σαν να με βλέπω..!??
δε θα μιλήσω ως μητέρα αφού δεν είμαι, αλλά ως κόρη....από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου (και θυμάμαι από πάρα πολύ μικρή, τουλάχιστο 3 χρονών), ο πατέρας μου ήταν εκείνος που ασχολιόταν πιο πολύ μαζί μου και τα έκανε όλα απόλυτα σωστά....και με πρόσεχε και φρόντιζε να ντυθώ ζεστά και να φάω και όλα....δε λέω ότι η μάνα μου δε με αγαπούσε, αλλά εκείνος πάντα είχε πολύ περισσότερη υπομονή, επίσης εκείνος πάντα διαισθανόταν πιθανούς κινδύνους πολύ καλλίτερα απ' εκείνη. Η μάνα μου ήταν πάντα πρόθυμη για ζουζουνιές, αγάπες κ.λ.π., αλλά (και το παραδέχεται και η ίδια) για πρακτικά θέματα κάπου βαριόταν λίγο...π.χ. αυτό που θυμάμαι κάθε απόγευμα από μωρό είναι το μπαμπά να μου φτιάχνει φυσικό χυμό, η μάνα μου δεν το έκανε ποτέ...άσε που εκείνη έχανε πολύ γρήγορα την υπομονή της....επίσης, αν πάθαινα τελικά κάτι, εκείνη δεν είχα καθόλου ψυχραιμία, τα έχανε τελείως....δεν την κατηγορώ για τίποτε, απλά λέω ότι δεν είναι απόλυτο ότι απ' όλους του πατέρες λείπει αυτό το "κάτι" που διάβασα πάρα πάνω....όλα κατά περίπτωση είναι....σε άλλα σπίτια έτσι, σε άλλα αλλιώς....
Δεν θα έκανα ποτέ οικογένεια με τέτοιον τύπο! Ίσα δικαιώματα και υποχρεώσεις! Είναι τυχερή σ' αυτόν τον τομέα!
Είναι κι αυτό, επιλέγουμε τον άντρα με τον οποίο θα κάνουμε οικογένεια!
Εγώ θα συμφωνήσω με τους δύο μπαμπάδες. Και δεν θα πω ναι μεν βοηθάνε κτλ ΑΛΛΑ τους λείπει αυτό το κάτι, όχι, θα συμφωνήσω εντελώς! Ναι, υπάρχουν κι οι μπαμπάδες που δεν ασχολούνται με τίποτα αλλά υπάρχουν κι οι γυναίκες που θεωρούν ότι ο άντρας τους είναι μια δευτερεύουσα παρουσία στο σπίτι. Ευτυχώς ο δικός μου άντρας από την αρχή θέλησε να έχει πρωταγωνιστικό ρόλο κι ευτυχώς κι εγώ το θεώρησα αυτό φυσικό κι όμορφο. Κι όμως πόοοοσο συχνά έχει ο άντρας μου διαβάσει φυλλάδια, ενημερωτικά, διαφημιστικά κτλ που λένε "για τη μαμά"?? Θα μου πείτε λεπτομέρεια αλλά εμένα με στενοχωρεί πολύ... Γιατί για τη μαμά κι όχι για τους γονείς??? Τι είναι ο μπαμπάς, διακοσμητικός??? Και χωρίς να θέλω να τσατίσω καμιά σας, δεν μ'αρέσουν τα σχόλια του τύπου "δεν σας αφήνουμε γιατί δεν γίνονται τα πράγματα καλά" και μπορώ να φανταστώ ΠΟΣΟ εκτός εαυτού μπορεί να βγάλει αυτό τους άντρες μας... είπαμε, για κάποιους άντρες ίσως ισχύει, όχι όμως για όλους! Πώς βγήκε το συμπέρασμα ότι ο συγγραφέας αυτού του άρθρου τα έκανε όλα αυτά και ξέχασε και το depon που λέει ο λόγος?
καλημέρα!! Εγώ πάλι συμφωνήσω εν μέρη μαζί σου και πολύ με την Ιωάννα. Σαφώς έχω δει πολλές μαμάδες που δεν αφήνουν περιθώρια στους μπαμπάδες να υπάρχουν ουσιαστικά με το παιδί τους αλλά όμως φίλε μου έχω παρατηρήσει ότι σας λείπει αυτό το κάτι - που λέει κ η Ιωάννα - που φαινομενικά κάνει εμάς τις μαμάδες πολλές φορές να φαινόμαστε υπερβολικές αλλά που όμως είναι απαραίτητο. Αυτό το τσικ ρε παιδί μου που μας κάνει να αντιλαμβανόμαστε τον ενδεχόμενο κίνδυνο (που μπορεί να είναι τόσος δα) κ να τον αποτρέψουμε. Επίσης νομίζω δεν έχετε τις αντοχές να κουμαντάρετε ένα παιδάκι στην γκρίνια του κ στα νεύρα του. έχω 2 παιδιά από διαφορετικούς πατεράδες. Κ οι δύο τους είναι καταπληκτικοί μπαμπάδες που ασχολούνται πάρα πολύ με τα τέκνα τους (καλά η μεγάλη μου έχει μεγαλώσει αρκετά κ είναι στη φάση πια που δε θέλει εκείνη να πολυασχολούνται μαζί της) αλλά όπως κ να το κάνεις μερικά πράματα δεν μπορούν να τα χειριστούν όπως εγώ. Θα σου δώσω παραδείγματα με τον νυν σύντροφό μου. Τις περισσότερες φορές που κάνουν κάτι οι δύο τους ενώ εγώ λείπω απ τον χώρο κ μπω ξαφνικά μέσα, ο μικρός θα έχει κάτι που δεν πρέπει στο στόμα του - στανταράκι αυτό που σου λέω - κ δεν είναι ότι ο καλός μου δεν τον προσέχει ή τον παρατάει κάπου κ δεν του δίνει σημασία, αντιθέτως παίζουν μαζί αλλά για κάποιο λόγο δεν το αντιλαμβάνεται. Το άλλο είναι ότι 2 φορές τη βδομάδα που αράζουν μαζί για να πάω χορό (άψογος έτσι?) δεν καταφέρνει να τον βάλει για ύπνο με τίποτα. Είτε γυρίσω 10 είτε 11 ο μικρός θα είναι ξύπνιος, δε θα έχει πιει το γάλα του, το σπίτι θα είναι βομβαρδισμένο κ ο καλός μου εξουθενωμένος χαχαχα!! κ πάλι σου λέω ότι δεν είναι ότι βαριέται να ασχοληθεί, απλά δεν μπορεί... Δεν έχει την υπομονή, δεν έχει τον τρόπο... δε ξέρω, πάντως δε το έχει κ στεναχωριέται κιόλας
Μήπως φοβόμαστε να πάμε κάπου και να σας αφήσουμε τα παιδια γιατί όταν θα γυρίσουμε θα βρούμε τα παιδιά να κοιμούνται με τα ρούχα ,χωρίς να έχουν φάει, χωρίς να έχουν διαβάσει, το σπίτι που ένω εσεις το κάνατε μπάχαλο το έχετε αφήσει έτσι και βλέπετε τηλεόραση και περιμένετε με υπομονή να τα μαζέψουμε έμεις? Και όταν θα αρχίσουμε την γκρίνια -ναι γκρίνια-Θα κλαψουρίσετε ότι είστε πτώματα απο την κούραση και δεν βλέπετε μπροστά σας για να μαζέψετε λίγο και αφού το κάνουμε και γινόμαστε έμεις πτώματα και πάμε για ύπνο ξαφνικά ζωντανεύετε και έχετε ορεξούλες για το βράδυ? Μήπως που όταν ψάχνετε κάτι μόνοι σας δεν το βρίσκετε ποτέ και είναι ακριβώς μέσα στα μούτρα σας αλλά πρέπει να έρθουμε εμείς να το βρούμε? Μήπως επείδη ρωτάτε πόσε κουταλιές γάλα να βάλετε σε 180 γρ νερό για 100η φορά?(γράφει το μπιμπερό τις δόσεις .Απιστευτό??? Μήπως που όταν πάμε κάπου οικογενειακά στρώνεστε με τους φίλους,συγγενεις σας στην καναπεδάρα και εμεις τρέχουμε σαν τις ζουρλές γύρω γύρω με τα παιδιά γιατι φυσικά δεν είδατε ότι ο μικρός σκαρφάλωσε στο πάσο της κουζίνας? (και αφου μας έχει βγει η γλώσσα γυρνώντας μας λέτε : Ωραία περάσαμε σήμερα να το ξανακάνουμε) Μήπως θα σας στείλουμε στο φαρμακείο για depon του μικρού και θα γυρίσετε με ποσταν, θερμόμετρο, φωσφωριζέ προφυλακτικά αλλά depon πουθενά? Mήπως πώς αν δεν σας βάλουμε φαγητό στο πιάτο επειδή λείπουμε, είμαστε άρρωστες, διαπιστώνετε ότι δεν πεινάτε και δεν τρώτε ? Μήπως αν δεν σας βγάλουμε ακριβώς τι ρούχα θα φορέσετε εσείς και τα παιδιά παρουσιάζεστε έξω σαν τσίρκο? Μήπως όλα αυτά μας έχουν κάνει να πιστεύουμε τελικά ότι είμαστε superwoman? Εσύ βλέπεις πουθενά τον ευατό σου μέσα στα παραπάνω??? Υγ Φυσικά τα πάντα γράφτηκαν με χιουμορ και όχι να πειράξω ή να ενοχλήσω κανέναν. Αλλά έχω δίκιο ρε γαμώτο.
Ax μακάρι να υπήρχε κάτι που θα με έκανε να ξεχνάω να τρώω! λυπάμαι όμως! όλα τα πράγματα είναι πώς τα βλέπεις: όπως κοιτάω εγώ ... ή όπως βλέπεις εσύ! :) σ' ευχαριστώ και για το ΥΓ! καλά κουράγια σε όλους μας
εχεις δικιο εκνευριστικα αρκετα με το κειμενο οχι γιατι ο δικος μας μπαμπας ελαχιστες φορες δεν μου φωρτωνει και τα 2 παιδια εχει καποιες αναλαμπες να τα φροντισει αλλα συνηθως αν του αφησω τα παιδια θα τα πλασαρει στους παππουδες και αναρωτιεμαι η γυναικα γιατι με τους παππουδες δεν τα εκανα με τους παππουδες αλλα με τον συντροφο μου απαντηση για να συνιθιζουν και χωρις εμας τους εχουμε και τους 2 κοντα σε αποσταση αναπνοης και βαριεται να ασχοληθει προτιμα το pc και οταν προσπαθω να του της δωσω και δεν εχει κοντα παππουδες γιαγιαδες ακομα και αραχτος να ειναι ξαφνικα βρισκει αλλη δουλεια να κανει!!!!
τελικά εγώ δεν κατάλαβα με τι εκνευρίστηκες: με το κειμενο, ή με τη δουλειά που εμφανίζεται ξαφνικά από το πουθενά ... Καλημέρααααα ;)
κοιτα εγώ θα δεχτώ ότι ήμουν και είμαι άνθρωπος που δεν αφήνω περιθώρια στον άλλο, έχω ένα θεματάκι με τον έλεγχο... και να μην είχα όμως καλέ μου το αποτέλεσμα θα ήταν το ίδιο! με ένα σύζυγο που λείπει από το πρωί μέχρι το βράδυ στο γραφείο (ενίοτε και τα σκ) μόνο το ρόλο του έκτακτου μπορεί να παιξει και αυτό σε καμιά βόλτα ή μπάνιο, όχι στο τάισμα, στην φροντίδα ή στην παρηγοριά. και επειδή μεγαλώνω 2 γιους, λέω μακάρι να μπορούσε να είχε περισσότερο χρόνο μαζί τους ώστε να αποκτούσαν ένα πιο ενεργό πρότυπο πατέρα και συζύγου μεγαλώνοντας. αυτό όμως με τις παρούσες συνθήκες δυστυχώς δεν γίνεται οπότε η κατάσταση που περιγράφεις στο κείμενό σου είναι μεν αληθινή αλλά δε γίνεται και αλλιώς!!!! οπότε μην πυροβολείς
Πηνελόπη καλή σου μέρα, δεν έχω καμμία διάθεση να πυροβολήσω. Κουβέντα για θέματα που μου κάνουν εντύπωση προσπαθώ, με τον τρόπο μου, να ανοίξω!
Εμενα με βοηθαει πολυ ο αντρας μου και στο μεγαλωμα του παιδιου αλλα και στο σπιτι γενικως και το θεωρω απολυτα φυσιολογικο γιατι κι ο δικος μου μπαμπας βοηθουσε πολυ την μαμα μου με εμας!Ο περιγυρος ομως λεει αυτα τα ΜΠΡΑΒΟ που διαβασα πιο πανω και ορισμενοι ψιλοειρωνευονται την κατασταση οτι κ καλα ειναι δουλεια ΜΟΝΟ της της μανας να τα κανει ολα....αλλα την εχω την απαντηση που ειπα και σε μια γνωστη μου οταν μου ειπε -ο αντρας μου αποκλειται να κατσει με το παιδι οταν κλαιει μου λεει "παρτην,πηγαινε την στη μανα σου!" πεστου οτι το παιδι δεν το κανες με τη μανα σου αλλα με αυτον!!!! Καποιοι απο μας δεν εχουμε την πολυτελεια να εχουμε γιαγιαδες ενω λειπουμε στη δουλεια και η γνωμη μου ειναι οτι ειναι καλο να περναει χρονο ο μπαμπας με τα παιδια και οχι μονο χρονο για παιχνιδι αλλα για ολα!
Τα παραλές καλε κύριε... Αν μια γυναίκα δουλεύει, θεωρεί αυτονόητο οτι θα μοιράζεται τη φροντίδα με τον άντρα (συνήθως ο έλλην μπαμπας το θεωρεί αυτονόητο μέχρι εκεί που τελειώνει το fun). Καμία γνωστή μου δεν είναι έτσι που περιγράφεις τις μαμάδες, και φυσικά ούτε κι εγω, που δουλεύω ελάχιστα... (καλά, ασε με μένα, εγώ ειμαι ο,τι να 'ναι...). Συνήθως οι μπαμπάδες ειναι αυτοί που λουφάρουν όταν δουν τα σκούρα με το παιδί του τύπου "ΑαΑΑααααα, βοήθεια, εσύ είσαι η μαμά, βρες τη λύση!!!".
Τώρα να σου πω ότι έχεις εντελώς άδικο ... δε θα στο πω! Καλημέρα :)
Χαχαχαχαχα μια χαρα τα λες φιλε μου.Απολαυστικο κειμενο.Με διαβασα σε πολλα σημεια αλλα δεν ξερω αν θα καταφερω να διορθωθω
Έχεις απόλυτο δίκιο!!!! Φταίμε, φταίμε, φταίμε. Και το καλύτερο όλων είναι όταν ακούς αυτές τις wonderwomen (το κλέβω από εσένα) να κάνουν και παράπονα ότι ο άντρας τους δεν βοηθάει πουθενά.....!!!!! (και πάλι δεν μιλάμε για τους ρεμπεσκέδες) Μα καλή μου wonderwoman, όταν πήγε να βοηθήσει ο χριστιανός εσύ του έριξες εκείνο το φονικό-βλέμμα-που-λέει-όλα (στην καλύτερη περίπτωση), τώρα γιατί παραπονιέσαι; Ευτυχώς δεν έχω τέτοια θέματα με τον αντρούλη μου. Μπορεί να καταλάβει ΚΑΙ τον πυρετό που ανέφερε πιο πάνω η φίλη Ιωάννα. Με το ντύσιμο είχαμε ένα θέμα, άλλα το λύσαμε κι αυτό (μεγάλωσαν τα τέκνα και του λένε πλέον που είναι η ντουλάπα τους) :)
Αγαπητέ κ.Γιάννη, για αρχή θα έλεγα μακάρι να υπήρχαν περισσότεροι μπαμπάδες που θέλουν να ζήσουν έτσι τον ρόλο τους ως "πατέρας" και περισσότερες μαμάδες σίγουρα να μπορούν να το δεχτούν και να το υποστηρίζουν... Πριν 4 μήνες..πριν ακόμα γεννηθεί ο μικρός μας είχαμε συμφωνήσει με τον άντρα μου πως θα τα μαθαίναμε όλα από κοινού..έτσι ώστε να τα ξερουμε και οι δυο το ίδιο..να μην υπαρχει δηλαδη αυτό το "η μαμά το κάνει πιο καλά,πιο σωστά,πιο..πιο ..πιο" τα ξέρετε...δεν μπορώ να πω..στην αρχή ήταν πολύ καλά..και συμπαράσταση και υποστήριξη στον θηλασμό...μετά όμως ..στην συνέχεια αρχίσαν τα προβλήματα του τύπου έκλαιγε το παιδί στα χερια του άντρα μου ε και εγω δεν τον αφηνα να τον ηρεμήσει...και τον έπαιρνα από τα χερια του για να σταματησει το παιδι το κλαμα.. Δεν μπορούσα να με συγκρατήσω...και μου είπε ο άντρας μου το πολύ σωστό "δεν έχεις μόνο εσύ την ανάγκη να ηρεμείς και να καθησυχάζεις το παιδί όταν κλαίει.." ωωωωωπ!εκεί έκανα πίσω,σκέφτηκα "αμάν,έγινα μια απο αυτές!!Εγώ,είμαι ιδια σαν αυτες"( τις αυταρχικές μανάδες που δεν αφήνουν χώρο σε κανέναν...και δεν με πειραξε το σε "κανέναν"..αλλά με πειραζε που το έκανα στον άντρα μου.. ) Υπάρχει όμως και κάτι άλλο,όχι πως με δικαιολογεί...αλλά στα ξενύχτια όταν κλαιει το παιδί μεσα στο αυτί του και αυτός κοιμάται τον ύπνο του δικαίου;δεν νιώθει την αναγκη να ηρεμήσει το παιδί του ε??εκείνη ειναι η ιερή στιγμή του ύπνου...πφφφφφ και μην μου πείτε κοιμαται και δεν ακούει...ειμαστε στο ίδιο δωμάτιο με το μωρό! Πάντως συμφωνώ ότι πρέπει λίγο οι μανάδες να δίνουν χώρο και στους μπαμπάδες....εγώ θυμαμαι πως ο αντρας μου οταν ο μικρος ήταν νεογεννητο το αλλαγμα το επαιζε στα δάχτυλα του χεριού,εγώ το πλύσιμο στο νιπτηρα το φοβόμουν πολυ :) Με εκτίμηση προς όλους τους μπαμπάδες και τις μανάδες Ο.
Το έχω αναλύσει πολύ αυτό και έχω την άποψη οτι εσείς οι άνδρες δεν είστε καθόλου ανίκανοι με τα παιδιά και το σπίτι (δεν αναφέρομαι στους ρεμπεσκέδες που είπες, αλλά σε σας που βοηθάτε τις συντρόφους σας)! Ζω με τη ζωντανή απόδειξη. Τον καλύτερο πατέρα του κόσμου. Στην άλλη άκρη του κόσμου να πάω για 150 μέρες θα είμαι ήσυχη ότι το παιδί μας είναι στα καλύτερα χέρια. Και ποτέ δεν θεώρησε τα αυτονόητα σαν παράξενα, κάνουμε μαζί δουλειές στονσπιτι, ψώνια και γενικά όλα τα κάνουμε μαζί! Αυτονόητο και απόλυτα λογικό για δυο εργαζόμενους με μικρό παιδί! Απλώς σας λείπει η "μητρική νοημοσύνη" και το μητρικό ένστικτο. Εξηγούμαι: Επιστρέφω απο τη δουλειά και τους βρίσκω σε μεσημεριανό nap. Η μικρή ξυπνάει. Τη βλέπω σε σχετικό σκοτάδι. Κόκκινα μάγουλα και μάτια να γυαλίζουν. Καμπανάκι στο μυαλο μου.. κάτι δεν πάει καλά. Τη σηκώνω και τη νιώθω ζεστή. Την πάω στην αλλαξιέρα και στη διαδρομή βουτάω το θερμόμετρο. Τη γδύνω για να την αλλάξω (και να την τσεκάρω) και παρατηρώ κάτι αόρατα σχεδόν σπυθουράκια στις κνήμες. Πυρετός 39,6!!!!!!! Δεν την είχε πάρει χαμπάρι ότι είναι άρρωστη. Νόμιζε οτι ζεσταίνεται παρόλο που την είδε κάπως down. Δε σκέφτηκε καν να της βάλει θερμόμετρο. Και ούτε διανοήθηκε να τσεκάρει για εξάνθημα. Μη ρωτήσεις εμένα πως μου ήρθε να το τσεκάρω... Δεν ξέρω.. Ετσι μου ήρθε, στο άσχετο... Εκείνη τη στιγμή το μυαλό δούλευε με 10000000!!!! Eventually λοιπόν θα το καταλάβαινε ότιντομπαιδί είναι άρρωστο. Το κακό είναι ότι έπρεπε να είχε πάρει αντιπυρετικό αρκετή ώρα πριν κυρίως για να μην ταλαιπωρείται και γιατί ένα διχρονο με τόσο υψηλό πυρετο κινδυνεύει να κάνει πυρετικούς σπασμούς! Εμαθε όμως από τη φάση. Αυτό μετράει. Οπότε κι εγω τον εμπιστεύομαι τυφλά. Και δεν είμαι αν αυτές που περιγράφεις. Μπορώ όμως να τις κατανοήσω. I know the feeling!
Ποσο διαφορετικες θα ηταν οι ψυχες των παιδιων μας,αλλα και δικες μας αν ο μπαμπας επαιζε και αυτος το ρολο του στην καθημερινοτητα τους.οχι μονο εχουν το δικαιωμα αλλα και εμεις οι μαναδες εχουμε την υποχρεωση να τους δωσουμε το χωρο και το χρονο.τωρα γι αυτους που δεν το κανουν θα κριθουν απο τα ιδια τους τα παιδια στο μελλον.ειναι πολυ εγωιστικο να νομιζουμε οτι τα παιδια μας εχουν αναγκη μονο εμας και οτι ο μπαμπας ειναι μονο για εκτακτες περιπτωσεις.για να μην σχολιασω το τραγικο 'κατσε να ερθει ο πατερας σου και θα του πω τι εκανες'.δεν ειναι ο μπαμπουλας ειναι ο μπαμπας τους.
α, αυτό το είχα ξεχάσει! σωστή σε βρίσκω! Είδες ρε παιδί μου τα στερεότυπα πώς μας κατατρέχουν και μας παίρνουν από κάτω!!!
Ααα, πες τα, χρυσόστομε! Εγώ παρά το γεγονός ότι δεν αντιμετωπίζω-σε μεγάλο βαθμό, τουλάχιστον- το συγκεκριμένο πρόβλημα από την πλευρά της συζύγου μου, εκνευρίζομαι αφάνταστα όταν ο περίγυρος (φίλοι, μαμάδες στο πάρκο κτλ) με γεμίζει με "μπράβο" για πράγματα αυτονόητα, προσπαθώντας να με απεικονίσει ως πατέρα του "έκτακτου", όπως πολύ σωστά θέτεις! Και να'σου τα "αχ, τί καλά βοηθάς τη γυναίκα σου και πηγαίνεις βόλτα- αλλάζεις - ταϊζεις κτλ κτλ τα παιδιά"... Ειλικρινά το θεωρώ ρατσιστικό απέναντι σε έναν πατέρα που θέλει απλώς να είναι πατέρας, και όχι αυτός που θα ταϊσει το παιδί ΓΙΑ ΝΑ ξεκουραστεί η μητέρα. Ε, όχι, θαρρώ πως μόνο αν αυτό το "μπράβο", που σηματοδοτεί ξεχωριστή περίσταση, σταματήσει, θα μπορέσουν τα αυτονόητα να αντιμετωπίζονται ως τέτοια. Μήπως, λοιπόν, και οι μητέρες έχουν, με τη σειρά τους, ευθύνη για το γεγονός ότι "εμένα ο άντρας μου δεν κάνει... δεν μπορεί" κτλ; Απλώς αναρωτιέμαι, με αφορμή το κείμενο του μπαμπά Γιάννη...
Λάζαρε, γεια και χαρά, είσαι - νομίζω - ο πρώτος μπαμπάς που σχολιάζει κάποιο κείμενό μου εδώ στο "ειμαιμαμά". Χαίρομαι πολύ κι ευχαριστώ. Μπαμπαδίστικη αλληλεγγύη! χαχα καλό απόγευμα.