Μετά από ένα σωρό ντους… γέννησα!

Η ιστορία της Σοφίας

Mετά από όλες τις ιστορίες τοκετού που έχω διαβάσει, αποφάσισα να γράψω και εγώ τη δική μου!

Με τον άντρα μου είμαστε μαζί 10 χρόνια σύνολο. Πήραμε την απόφαση να ξεκινήσουμε προσπάθειες για ένα παιδάκι, πιστεύοντας πως δεν θα είναι εύκολο, δεδομένου όλα όσα ακούμε κάθε μέρα. Ευτυχώς για μας αυτό δεν ίσχυε, γιατί 10 μέρες μετά κρατάγαμε 2 θετικά τεστ.

Αρχές Μαΐου λοιπόν του 2010 ξεκίνησε η εγκυμοσύνη μου. Μια εγκυμοσύνη χωρίς αναγούλες, χωρίς εμετούς, χωρίς τίποτα απόλυτως. Μόνο η κοιλιά μού θύμιζε πως ήμουν έγκυος και αυτή όχι πάντα, γιατί είχα πολύ μικρή κοιλιά (κιλά όμως πήρα ).

Το μόνο κακό στην εγκυμοσύνη μου ήταν μια αποκόλληση τον 6ο μήνα, που με κράτησε στο κρεβάτι για άλλο έναν μήνα. Η αποκόλληση έγινε γιατί ήταν μεγάλο το μωρό (τώρα πόσο ισχύει αυτό δεν ξέρω, αν σκεφτεί κάνει ότι ο γιος μου γεννήθηκε 2800). Είχε πάρει θέση και είχα συσπάσεις, έτσι πήρα youtopar μέχρι και την ημερα που γέννησα.

Πιθανή ημερομηνία τοκετού είχα στις 20/1/2011, όμως στις  23/12/10 ξημερώματα, την ώρα που σηκώνομαι από τον καναπέ να πάω  για ύπνο αισθάνομαι ότι κατουριέμαι και δεν προλαβαίνω να πάω στην τουαλέτα. «Φτου σου» λέω μες την νύστα μου, «άντε τώρα να γδύνομαι και να κάνω vτους«.

Μπαίνω, κάνω ντουζ, φοράω καθαρές πυτζάμες, πάω να καληνυχτίσω τον άντρα μου που έβλεπε τηλεόραση στο σαλόνι και αισθάνομαι πάλι το ίδιο. Ξανά μπάνιο, ξανά καθαρές πυτζάμες, βγαίνω από το μπάνιο, πάω στο σαλόνι, πάλι τα ίδια. Λέω στον άντρα μου «κατουρήθηκα 3 φορές«, μού λέει να πάρουμε τον γιατρό.

Τον παίρνω 1 η ώρα το βράδυ, με ρωτάει «πονάς;«, «όχι«, του λέω, «άντε ξάπλωσε και μιλάμε το πρωί«.

«Οk«, λέω, πάω κάνω πάλι ντουσάκι, καθαρές πυτζάμες, πάω να ξαπλώσω, ξανά κατουριέμαι, τον ξαναπαίρνω, του λέω, «ή μου σπάσαν τα νερά ή κατουριέμαι«

«Πονάς;;«

«Όχι!!»

«Είναι σύνηθες φαινόμενο η ακράτεια στο τέλος της εγκυμοσύνης. Πήγαινε ξάπλωσε και έλα το πρωί να σε δω«

«Οk«, λέω. Ξανά ντουσάκι, ξανά κάθαρες πυτζάμες, αλλά αυτή τη φορά πλημμύρα.

Παίρνω τον γιατρό πάλι, του λέω «Πλημμυρίσαμε«!

«Ωραία«, μου λέει, «πονάς;;«

«Όχι«

«Ωραία, πήγαινε στο νοσοκομείο και θα έρθω το πρωί να σε δω, κι αν είσαι έτοιμη θα σου βάλω πόνους να γεννήσεις«

«Οk«, λέω εγώ. Κάνω και το τελευtαίο μου μπάνιο –πόσα να κάνω πια..!! – ετοιμάζομαι και ξεκινάμε για το νοσοκομείο.

Φτάνουμε 3.30, με παίρνουν 3.45, με ετοιμάζουν, 5.00 με έχουν πάει σε ένα δωμάτιο και παρακολουθούν το μωρό και μου λένε κοιμήσου. Δεν μπορώ λέω να κοιμηθώ γιατί πονάω τους λέω. «Άντε καλέ, δεν πονάς, αν πόναγες δεν θα το έλεγες έτσι«, μου λένε. Καλά λέω, ιδέα μου θα είναι. Έλα όμως που οι πόνοι δυνάμωναν.

Τους φωνάζω και τους λέω ειδοποιήστε τον γιατρό γιατί πονάω πολύ.

«Δεν πονάς«, μου λένε, «και δεν γέννας ακόμα«.

Οk λέω, θα είμαι υπερβολική!!! Κάποια στιγμή φωνάζω μια κοπέλα, της λέω λίγο πιο έντονα ότι πονάω γιατί με είχαν πιάσει και τα νεύρα μου από την αμφισβήτηση. Ψιλομανουριάζει και περνάει μια άλλη νοσοκόμα απ΄ έξω, με ρωτάει τι συμβαίνει και της λένε. Έρχεται, βάζει το χεράκι της και λέει «Γρήγορα τον γιατρό της, έχει 8 διαστολή«!

5.30 κάνουν επισκληρίδιο, 5.40 με έχει πιάσει και είχε φτάσει και ο γιατρός μου ο οποιος μένει δίπλα! Ξεκινάνε να με πάνε στο χειρουργείο και στον διάδρομο μού μιλάνε και μου λένε πώς να σπρώξω όταν θα μπούμε στο χειρουργείο. Κάνω μια πρόβα και ρωτάω «έτσι το κάνω καλά«;

«Άστο…«, μου λέει ο γιατρός μου, «…γέννησες!» και σηκώνει το μωρό και μου το δείχνει, ενώ προχωράει με την «όπισθεν»!

Αυτή ήταν η δική μου ιστορία τοκετού. Εύκολη, γρήγορη και ανώδυνη. Εύχομαι σε όλες τις μανούλες με το καλό!!!

Έχεις μια απορία, μια ερώτηση, μια ιστορία;

Μπορείς να τη στείλεις στο eimaimama@gmail.com