Το μεγαλύτερο λάθος της ζωής μου ήταν που έκανα παιδιά
H Isabella Dutton, 57, λέει πως εύχεται να μην είχε μείνει ποτέ της έγκυος
«Σιχαινόμουν το χρόνο που μου ρουφούσαν τα παιδιά μου. Σαν παράσιτα, έπαιρναν από μένα και δεν μου πρόσφεραν τίποτα σε αντάλλαγμα«
—
Ο γιος μου ο Stuart ήταν πέντε χρονών όταν συνειδητοποίησα κάτι που με βάρεσε σα χαστούκι: το μεγαλύτερο λάθος της ζωής μου ήταν που έκανα παιδί.
Ακόμη και τώρα, 33 χρόνια μετά, μπορώ να δω εκείνη τη στιγμή: Τον Stuart να κοιμάται στην κούνια του. Ήταν ώρα να τον ταΐσω, μα δεν είχε ξυπνήσει ακόμη. Τον άκουγα να δυσανασχετεί, αλλά όταν κοίταξα το στρογγυλό του πρόσωπο, έτοιμο να ξυπνήσει, δεν ένιωσα τίποτα να με δένει μ’ αυτόν. Κανένα συναίσθημα ζεστασιάς και μητρικού φίλτρου.
Αισθανόμουν εντελώς αποκομμένη από αυτό το ξένο πλάσμα που σφετεριζόταν την τακτοποιημένη μου έγγαμη ζωή και την άλλαξε αμετάκλητα, προς το χειρότερο.
Ήμουν 22 όταν έκανα τον Stuart, ο οποίος ήταν ένα ήρεμο και υπάκουο μωρό. Για τα συναισθήματά μου δεν έφταιγε η κούραση λοιπόν, ούτε και κάποια επιλόχεια κατάθλιψη, ούτε ακόμη και κάποια περαστική στεναχώρια. Πολύ απλά, πάντα μισούσα την ιδέα της μητρότητας. Εκείνη τη στιγμή, εξαφανίστηκε κάθε ίχνος ελπίδας πως η αντιπάθειά μου αυτή θα θεραπευόταν μόλις γινόμουνα μαμά.
Θυμάμαι να αναρωτιέμαι, «Είναι πραγματικά δικός μου;» Θα μπορούσε, στην κυριολεξία, να είναι το μωρό οποιουδήποτε. Αν κάποιος ευγενικός άγνωστος προσφερόταν να τον υιοθετήσει εκείνη τη στιγμή, δε θα είχα αντίρρηση.
Κι όμως, δεν ήθελα να πάθει τίποτα ο Stuart και αφιέρωνα όλη μου την ενέργεια στη φροντίδα του. Ακόμη κι έτσι, ήξερα πως η ζωή μου θα ήταν πιο ευτυχισμένη και πιο πλήρης χωρίς παιδιά.
Δύο χρόνια και τέσσερις μήνες μετά τη γέννηση του Stuart, έκανα την κόρη μου την Jo. Μπορεί να φαίνεται διεστραμμένο που έκανα κι άλλο παιδί τόσο που τα αποστρεφόμουν, αλλά πιστεύω πως είναι πολύ εγωιστικό να έχεις ένα μοναχοπαίδι.
Ένιωθα την ίδια ακριβώς αδιαφορία προς αυτήν όπως και με τον Stuart, ήξερα όμως πως θα φρόντιζα την Jo στο καλύτερο των δυνατοτήτων μου και θα την αγαπούσα όπως έμαθα να αγαπάω και εκείνον.
Απεχθανόμουν όμως την εξάρτησή της – αγανακτούσα με το χρόνο που μου απορροφούσε, σαν παράσιτα τα δύο μου παιδιά συνέχιζαν να παίρνουν από μένα χωρίς να δίνουν κάτι σημαντικό πίσω σε μένα.
Όποτε έλεγα σε φίλους πως ευχόμουν να μην τα έκανα ποτέ, κοβόταν η ανάσα τους από το σοκ. «Δεν μπορεί να το εννοείς αυτό;» Μα φυσικά και το εννοούσα.
Για κάποιους, η ζωή μου πριν τα παιδιά μπορεί να φαινόταν βαρετή και η δουλειά μου ως δακτυλογράφος να μην ήταν δα, είναι αλήθεια, και καμιά καριέρα. Ποια ήταν λοιπόν αυτή η τρομερή θυσία, μπορεί να σκέφτεστε.
Αυτό που εκτιμούσα περισσότερο στη ζωή μου ήταν ο προσωπικός μου χρόνος – να καθήσω να σκεφτώ, να διαβάσω και να απολαύσω τη δική μου συντροφιά και γαλήνη. Ξαφνικά αυτή η ηρεμία και η απομόνωση δεν υπήρχαν. Εισέβαλαν σ’ αυτή δύο μικροί παρείσακτοι. Και δεν πήρα ποτέ μου πίσω αυτή την ηρεμία.
Δεν ξέρω γιατί αισθάνομαι ό,τι αισθάνομαι. Είμαστε πέντε αδέλφια που μεγαλώσαμε σε μια ευτυχισμένη οικογένεια με γονείς που μας αγαπούσαν. Ο μπαμπάς ήταν στο στρατό – η μαμά, που γνώρισε όσο υπηρετούσε στη Γερμανία, μας μεγάλωσε στα West Midlands.
Η μαμά και γω ήμασταν δεμένες – ακόμη και ως ενήλικας μπορούσα να της εκμυστηρευτώ τα πάντα. Τα παιδικά μου χρόνια ήταν πολύ χαρούμενα και συνηθισμένα. Όπως τα περισσότερα κοριτσάκια έπαιζα με κούκλες. Δεν θυμάμαι όμως ποτέ όταν παίζαμε «τη μαμά με το μωρό» να θέλω να γίνει πραγματικότητα.
Ξέρω πως υπάρχουν εκατομμύρια άνθρωποι που θα με θεωρήσουν απίστευτα ψυχρή και αφύσικη, αλλά πιστεύω πως θα υπάρχουν και άλλοι που μέσα τους θα νιώθουν το ίδιο. Είμαι απλά ειλικρινής – πολλοί θα ισχυριστούν πως είμαι και σκληρή – και παραδέχομαι τα όσα νιώθω. Με αυτή μου την πράξη έχω θεωρητικά καταρρίψει έναν απαράβατο κανόνα της φύσης. Ποια μητέρα, άλλωστε, θα ευχόταν να μην είχε κάνει παιδιά; Δεν έκρυψα ποτέ την αλήθεια από τον άντρα μου τον Tony, ο οποίος είναι σήμερα 62 ετών.
Από τη στιγμή που αποφασίσαμε να περάσουμε το υπόλοιπο της ζωής μας μαζί, του παραδέχτηκα πως δεν ήθελα να κάνουμε οικογένεια.
Ερωτευτήκαμε από παιδιά. Γνωριστήκαμε όταν ήμουν 12 και αυτός 16 – ήταν η πρώτη μου και μοναδική αγάπη. Στα 19 μου ανέβηκα τα σκαλιά της εκκλησίας, μια χαρούμενη νύφη που ανυπομονούσε για μια ευτυχισμένη ζωή με τον άντρα που λάτρευα.
Γνώριζα όμως από τότε πως θα κολλούσαμε στο θέμα των παιδιών. Ο Tony ήθελε τέσσερα. Εγώ δεν ήθελα κανένα. Είχαμε συζητήσει το θέμα και νομίζω πως πίστευε ότι θα αλλάξω γνώμη.
Υποθέτω φανταζόταν ότι μιας και οι φίλες μου άρχιζαν να κάνουν παιδιά, θα ένιωθα και γω την ανάγκη να γίνω μαμά. Ήλπιζα να αλλάξει γνώμη.
Όταν παντρευτήκαμε, αγοράσαμε ένα σπίτι με τρία υπνοδωμάτια στο Coventry, το σημερινό μας σπίτι. Ο Tony ακολουθούσε το πάθος του για τα σπορ – τα ενδιαφέροντά μου ήταν πιο κλειστά. Μ’ αρέσει το πλέξιμο, η ραπτική και το διάβασμα και συμμετείχα σε μία λέσχη βιβλίων.
Ο Tony τότε εργαζόταν, όπως και σήμερα, ως σχεδιαστής στην αυτοκινητοβιομηχανία. Εγώ ήμουν δακτυλογράφος στο γραφείο μιας εταιρίας τηλεπικοινωνιών.
Λίγους μήνες μετά το γάμο, ο Tony άρχισε να ρωτάει αν ήμουν ακόμη ανένδοτη σχετικά με τα παιδιά. Τελικά υπέκυψα επειδή τον αγαπούσα και αισθανόμουν πως θα ήταν άδικο εκ μέρους μου να του αρνηθώ την ευκαιρία να γίνει πατέρας.
Υπήρχαν όμως προϋποθέσεις: αν ήταν να κάνω παιδιά ήξερα – όσο παράλογο κι αν φαίνεται δεδομένου του πως ένιωθα – πως ήμουν αποφασισμένη να τα μεγαλώσω μόνη μου χωρίς βοήθεια από νταντάδες και παιδοκόμους.
Δεν ήταν τρόπος να καθησυχάσω τις ενοχές μου, επειδή δεν ένιωθα ενοχές. Απλά, μιας και θα τα έφερνα στον κόσμο, θα έκανα ό,τι καλύτερο μπορούσα για εκείνα.
Δεν μπορώ να καταλάβω τις μητέρες που επιμένουν πως θέλουν παιδιά – ειδικά αυτές που κάνουν χρόνια θεραπείες για θέματα γονιμότητας – και μετά επιστρέφουν στη δουλειά με την πρώτη ευκαιρία μετά τη γέννα, αφήνοντας τη σημαντική δουλειά της φροντίδας τους σε ξένους.
Γιατί να τα κάνεις αφού δε θες να τα μεγαλώσεις ή δεν έχεις τα χρήματα να το κάνεις; Και γιατί να υποκρίνεσαι πως τα ήθελες αν δεν έχεις την πρόθεση να τα μεγαλώσεις; Αυτή η υποκρισία, στα δικά μου μάτια, είναι πολύ πιο καταστροφική και δυσνόητη από τη δική μου παραδοχή πως η ζωή μου θα ήταν καλύτερη χωρίς παιδιά.
Και αυτή είναι μάλλον η ουσία: δεν θα αναλάμβανα τη δουλειά της μητρότητας για να την κάνω με μισή καρδιά. Σε αντίθεση με τόσες επίδοξες μαμάδες, σκέφτηκα πολύ τις ευθύνες που θα είχε αυτός ο ρόλος και πιστεύω αν το έκαναν περισσότερες γυναίκες πριν πέσουν σ’ αυτό με τα μούτρα, θα μοιράζονταν τους ενδοιασμούς μου.
Γνώριζα πολύ καλά πως ένα παιδί θα σφετεριζόταν την ανεξαρτησία μου και θα μου στράγγιζε τα οικονομικά. Δεν ενθουσιάστηκα καθόλου καθώς πλησίαζε η μέρα της γέννας. Δεν είχα την ανάγκη να γεμίσω το παιδικό δωμάτιο με παιχνίδια, ούτε και διάβασα βιβλία για γονείς ή αντάλλαξα συμβουλές με φίλες. Επικεντρώθηκα στο να απολαύσω τους τελευταίους μήνες ανεξαρτησίας μου. Ο Tony και γω είχαμε έναν πολύ γερό γάμο – και εξακολουθούμε να έχουμε 37 χρόνια μετά – και δεν φοβόμουν μήπως το μωρό θα επηρέαζε τη σχέση μας. Διατηρούσαμε μία ενεργή και ικανοποιητική σεξουαλική ζωή και βγαίναμε έξω κάθε Παρασκευή όσο οι γονείς του Tony μας κρατούσαν τα παιδιά.
Ωστόσο, φοβόμουν πως το μικρό αυτό πλασματάκι θα παραβίαζε τη δική μου ανεξαρτησία.
Έτσι, τον Μάιο του 1979, γεννήθηκε ο Stuart, μελανιασμένος μιας και ο λώρος είχε μπλεχτεί γύρω απ’ το λαιμό του. Ενώ άλλες μητέρες θα τρελαίνονταν απ’ την ανησυχία, εγώ παρέμεινα ήρεμη όταν ο γιατρός τον πήρε μακριά. Έστειλα τον Tony πίσω στη δουλειά και τις επόμενες τέσσερις ώρες περίμενα χωρίς καμία αγωνία.
Δεν σκεφτόμουν πραγματικά καθόλου τον Stuart, μέχρι που γύρισε ο Tony από τη δουλειά και ρώτησε πού είναι.
Ήταν μια χαρά, φυσικά, αλλά όταν τον έφεραν πίσω στο δωμάτιο δεν αισθάνθηκα αυτό το πετάρισμα στην καρδιά μου που νιώθουν οι νέες μαμάδες. Κάθησα απλά με μια κούπα τσάι και σκέφτηκα ψυχρά, «Τι έκανα;«
Πίσω στο σπίτι, αποφάσισα να τον θηλάσω. Ήξερα πως είναι το καλύτερο για τον Stuart και πιστεύω πως κάθε μαμά θα έπρεπε να το κάνει. Ακόμη όμως και σ’ εκείνη την ιδιαίτερα προσωπική στιγμή, το δέσιμο δεν κατάφερε να δημιουργηθεί.
Ο Stuart έτρωγε αχόρταγα, κάθε δύο ώρες. Έμοιαζε σχεδόν μονίμως προσκολλημένος επάνω μου, αλλά ούτε αυτή η εγγύτητα ενός μωρού που θηλάζει δεν με έκανε να νιώσω μητέρα.
Δε θέλησα ποτέ να πληγώσω τον Stuart – ήθελα μόνο να τον βλέπω να είναι καλά και να μεγαλώνει. Δεν υπήρχε αμφιβολία πως έμαθα να τον αγαπώ πολύ και για την ακρίβεια ακόμη τον αγαπώ. Πάντα όμως ευχόμουν να μην τον είχα γεννήσει.
Το είπα στον Tony, κι αν τον ανησύχησε αυτό, δεν το έδειχνε. Είπε απλά «Τώρα τον γεννήσαμε. Δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα γι’ αυτό. Απλά πρέπει να το διαχειριστείς όσο καλύτερα μπορείς«.
Κι αυτό ακριβώς έκανα. Πιστεύω πως ήμουν καλή μαμά, αλλά ποτέ δεν ήμουν ποτέ δοτική. Όταν ο Stuart ήταν τριων εβδομάδων, τον πήγα με το καρότσι του στα μαγαζιά για πρώτη φορά μαζί με το κόκκινο σέτερ μας την Amber. Έξω από έναν φούρνο έδεσα τον σκύλο στο καρότσι και άφησα τον Stuart με την Amber όσο εγώ ήμουν μέσα και αγόραζα ένα ψωμί και κάτι γλυκά.
Ήταν αφού γύρισα σπίτι, μου έφτιαξα μια κούπα τσάι και άρχισα να τρώω το γλυκό μου, που συνειδητοποίησα πως κάτι δεν πήγαινε καλά. Ο σκύλος μου δεν ήταν εκεί να περιμένει το κομμάτι της.
Η πρώτη σκέψη που μου πέρασε από το μυαλό ήταν: πού είναι η Amber; Μου είχε λείψει το σκυλί προτού συνειδητοποιήσω πως είχα αφήσει τον Stuart έξω από το μαγαζί. Δεν μπορώ να πω, ακόμη και τότε, πως είχα ανησυχήσει. Απλά πήρα τηλέφωνο στον φούρναρη να ρωτήσω αν ο Stuart και το σκυλί ήταν ακόμη απ’ έξω, τους μάζεψα και τους έφερα σπίτι.
Στην κλινική βρεφών, οι άλλες μαμάδες συνέκριναν τα βάρη των μωρών τους και κοκκορεύονταν για τα ορόσημα που είχαν εκείνα φτάσει, αλλά εγώ δεν ενδιαφερόμουν στο ελάχιστο για τόσο ασήμαντα πράγματα, οπότε πήγα στην κλινική μόνο μια φορά. Όταν οι άνθρωποι κοιτούσαν μέσα στο καρότσι του Stuart για να του πουν γλυκόλογα και να μου πουν πόσο αξιογάπητο μικρό ήταν, εγώ σκεφτόμουν, «Δεν είναι αλήθεια«. Δεν ήταν όμορφο μωρό.
Παράλληλα, ο Tony εκτελούσε τα καθήκοντά του ως πατέρας στην εντέλεια. Βοηθούσε με τις πάνες, έκανε μπάνιο στον Stuart και όταν ήμασταν έξω, ήταν ο μπαμπάς στον οποίο έτρεχε για παρηγοριά όποτε έπεφτε.
Όταν ο Stuart ήταν 18 μηνών, βάλαμε μπρος για το δεύτερο μωρό που υποσχέθηκα πως θα έκανα. Δεν ένιωσα περισσότερο ενθουσιασμένη στην ιδέα πως θα γινόμουν ξανά μητέρα απ’ όσο την πρώτη φορά. Όταν η Jo γεννήθηκε στον Αύγουστο του 1981, θυμάμαι με τι χαρά υποδέχτηκαν τα νέα της μικρής μας κόρης ο Tony και η οικογένειά του. Δεν μπορούσα να μοιραστώ τον ενθουσιασμό τους. Δεν μπορούσα να κάνω όμως τίποτα άλλο από το να κάνω την καλύτερη δουλειά στο να τη μεγαλώσω.
Το έκανα επιμελέστατα, ήταν όμως ο Tony που ήταν διαχυτικός και εκδηλωτικός Μπαμπάς.
Αγαπούσε υπερβολικά τα παιδιά, και όταν μεγάλωσαν αρκετά, τα πήγαινε στον αθλητικό όμιλο όπου ο Stuart έγινε ένας ολοκληρωμένος ποδοσφαιριστής. Η Jo πήγαινε μαζί ακόμη κι όταν ήθελε να πάει στην τουαλέτα.
Είχαμε πρόγραμμα, εγώ πρόσεχα το σπίτι, και όταν ο Tony δε δούλευε πρόσεχε τα παιδιά. Και γω υπερασπιζόμουν το χρόνο μου χωρίς τα παιδιά. Στις καλοκαιρινές μας διακοπές, ο Tony κι εγώ είχαμε ρητά καθορισμένους ρόλους. Δεν πρόσεχα τα παιδιά όσο ήταν εκεί. Όσο έπαιζαν ποδόσφαιρο, εγώ καθόμουν κολλημένη στην οθόνη να βλέπω Γκραν Πρι ή να παρακολουθώ γκολφ, κλεινόμουν πίσω στο σαλέ μας και βυθιζόμουν σ’ ένα καλό βιβλίο. Άλλες μαμάδες έτρεχαν σαν ακέφαλα κοτόπουλα πίσω απ’ τα παιδιά τους, αλά στο δικό μας σπίτι τον ρόλο αυτό τον είχε ο Tony.
Μοιραστήκαμε πολλές χαρούμενες στιγμές μαζί – έκανα ό,τι έπρεπε να κάνει μια καλή μητέρα. Παίρναμε τα κουβαδάκια μας και πηγαίναμε στο Isle of Wight – τα παιδιά διέπρεπαν σε πολλές αθλητικές εκδηλώσεις. Είμαι σίγουρη πως θα συμφωνήσουν πως πάντα ένιωθαν ασφάλεια και αγάπη.
Δεν είναι πως ζούσα κάθε μέρα εκφράζοντας δυσαρέσκεια για τα παιδιά μου – ήταν απλά πως ένιωθα καταπίεση από τις συνεχείς ευθύνες μου προς αυτά. Τα μικρά παιδιά δε σου επιτρέπουν να είσαι αυθόρμητος – κάθε έξοδος γίνεται ολόκληρη αποστολή. Αν παίρνεις τη δουλειά του γονιού σοβαρά, βάζεις πάντα τις ανάγκες τους πριν τις δικές σου.
Το να έχεις παιδιά σε δεσμεύει σε μία ζωή γεμάτη έξοδα και σε ρουφάει συναισθηματικά, με μικρό ή μηδενικό αντάλλαγμα. Επιβαρύνει τρομερά τον γάμο και είναι πάντα κουραστικό. Και η δουλειά σου δεν τελειώνει ποτέ.
Ξέρω πως η ζωή μου με τον Τony θα ήταν πολύ πιο ευτυχισμένη χωρίς παιδιά, λιγότερο περίπλοκη και πολύ πιο ξέγνοιαστη.
Δεν πιστεύω πως ο Stuart ή η Jo αισθάνθηκαν ποτέ ψυχραμάρα από μέρους μου, παρόλο που η Jo κάποτε είπε «Ποτέ δε λες πως με αγαπάς, Μαμά«. Και δεν το έκανα, είναι αλήθεια. Διαβεβαίωνα όμως την Jo πως την αγαπούσα. Εκείνη και ο Stuart είχαν αποδεχτεί απλά πως δεν ήμουν εκδηλωτική.
Μεγάλωσαν κι αυτοί και έγιναν ευπροσάρμοστοι ενήλικες. Ο Stuart, 33, εργάζεται ως υπεύθυνος τεχνικός τηλεπικοινωνιών.
Είναι παντρεμένος με τη Lisa, 37, μία υπεύθυνη τραπέζης και έχουν δύο αξιολάτρευτα παιδιά. Πριν ο Stuart μού ανακοινώσει πως είχε γίνει μπαμπάς, με ρώτησε αν ήθελα να γίνω γιαγιά. Και του είπα κατηγορηματικά πως δεν ήθελα – δεν ήθελα αυτή η ελευθερία που ανέκτησα να γλιστρήσει απ’ τα χέρια μου με χρόνια babysitting.
Οι αμφιλεγόμενες απόψεις μου δεν τον σόκαραν. Πάντα ήξερε πως ήμουν ευθύς – ξέρει επίσης πως θα απαρνιόμουν τα καθήκοντα της γιαγιάς και θα απάλλασσα τον εαυτό μου από αυτά όσο μπορούσα.
Η Jo, 31, μοιράζεται τις απόψεις μου για τη μητρότητα: ποτέ της δε θέλησε παιδιά – ίσως οι απόψεις μου να διαμόρφωσαν τις δικές της.
Η δυστυχία της είναι πως οκτώ χρόνια πριν εμφάνισε πολλαπλή σκλήρυνση και έπρεπε να αφήσει τη δουλειά της ως σεφ. Τώρα είναι στο κρεβάτι και ζει με τον Tony και εμένα.
Έχω αναλάβει να τη φροντίζω αποκλειστικά και αν θα μπορούσα να έχω εγώ πολλαπλή σκλήρυνση αντί εκείνη, ευχαρίστως να το πάθαινα. Ξέρει πως θα έκανα τα πάντα για να την απαλύνω τον πόνο της και θα τη φροντίζω για όσο μπορώ. Είμαι σήμερα 57 ετών και καθώς γερνάω, έχω μια κόρη που εξαρτάται όλο και περισσότερο από εμένα.
Θα έκοβα όμως το δεξί μου χέρι για εκείνη ή τον Stuart αν χρειαζόταν.
Και ναι, ίσως είναι παράδοξο αυτό. Είμαι ευσυνείδητος και στοργικός γονιός – ίσως όμως να δυσανασχετούσα λιγότερο για το ότι έκανα παιδιά αν δεν ήμουν.
πηγή: www.dailymail.co.uk
Σέβομαι απόλυτα την απόφαση μιας γυναίκας να μη θέλει να γίνει μητέρα και δε χρειάζεται ν' απολογείται γι' αυτό (είμαι μια από αυτές). Όταν είδα για πρώτη φορά τη νεογέννητη ανιψιά μου έλιωσα, δεν πίστευα ποτέ ότι θα νιώσω έτσι. Παρ' όλα αυτά ποτέ δε θέλησα την ευθύνη και τη δέσμευση ενός παιδιού. Δεν το θεώρησα, όμως, λογικό να πειραματιστώ με κάτι τέτοιο, πίστευα πως θα ήταν άκρως ανεύθυνο. Κι αν όντως δε δενόμουν με το παιδί; Τι μου χρώσταγε αυτό το πλάσμα μετά; Θα πλήρωνε τους δικούς μου πειραματισμούς κι ανευθυνότητα; Το μόνο που μπορώ να σχολιάσω για το άρθρο είναι πως είμαι σίγουρη πως δεν είναι η μόνη γυναίκα αυτή που αισθάνεται έτσι, απλά από τις ελάχιστες που έχει το θάρρος να το ομολογήσει. Από την άλλη θεωρώ απαράδεκτο το γεγονός ότι αποφάσισε να γίνει μητέρα, ενώ αισθανόταν έτσι και ακόμα πιο απαράδεκτο το ότι το έκανε και για δεύτερη φορά (αυτό για μένα ήταν το πλέον αψυχολόγητο).
με πολυ ειλικρινια.θεωρω οτι ειναιΜειναι πολυ σωστη προς τα παιδια της γιαυτο νιωθει αυτη την στη ζωη τπιεσηζωηαν ηταν πιο ψυχρη δε θα τη ενοιαζε.με το παιδι ολη σου η ενεργεια εξαντλειτε και η σωματικη και ψυχολογικη.
Δεν μπορώ να καταλάβω το νόημα της δημοσίευσης αυτής, πραγματικά. Εμένα η ειλικρίνειά της δεν με βοηθάει καθόλου στο να αποδεχτώ τα συναισθήματά της. Αναρωτιέμαι πώς μπορεί να νιώθουν αυτά τα δύο παιδιά , όταν αυτό που λέει η μητέρα τους ουσιαστικά είναι "Μετανιώνω που σας γέννησα αλλά αφού το έκανα θα σας μεγαλώσω σωστά" Το να μεγαλώνεις τα παιδιά σου διεκπεραιωτικά είναι το σωστό θέλει να μας πει; Ή μήπως μπορεί καμία απ όλες όσες είμαστε μάνες να αρνηθεί πως τα παιδιά αντιλαμβάνονται ΠΟΛΥ ΚΑΛΥΤΕΡΑ τα συναισθήματά μας ακόμη και από εμάς τους ίδιους; Θέλω να πω πως είναι βέβαιο πως τα παιδιά της "είχαν λάβει το μήνυμα". Λέει "Αγαπώ τα παιδιά μου, αλλά μου ρουφάνε τον χρόνο σαν παράσιτα". Και μάλιστα συγκρίνει τον εαυτό της με τις μητέρες που αφήνουν τα παιδιά τους για να γυρίσουν στη δουλειά θεωρώντας πως είναι καλύτερο να μεγαλώνεις παιδιά που δεν θες , που ποτέ δεν ένιωσες μαζί τους δέσιμο, αλλά να τα μεγαλώνεις η ίδια και να την κάνεις μ ελαφρά μόλις ο άντρας σου γυρίσει απ τη δουλειά ή στις διακοπές. Με αυτό τον φθηνό τρόπο καλμάρει τις ενοχές της; Το νόημα δεν καταλαβαίνω και πάλι. Να πούμε μπράβο στο ότι παραδέχεται όλ αυτά; Καλύτερα να τα κρατούσε μέσα της να μην πλήγωνε διαρκώς και τα παιδιά της ή ακόμα και τα εγγόνια της. Όσο για την κόρη της , σκεφτείτε πως είναι να είσαι άρρωστος , να εξαρτάσαι από έναν άνθρωπο που ναι μεν σ αγαπάει αλλά σε βλέπει σαν παράσιτο που τρώει την ζωή του. Τι να πω. Πολύ λυπηρό κείμενο και πολύ ατυχής δημοσίευση.
Η ΜΑΛΑΚΙΑ ΠΑΕΙ ΣΥΝΝΕΦΟ...
τωρα δηλαδη πρέπει ολες να μας συγκινήσει το δραμα της κυριας αυτης ε? Που εκφραζεται πολυ ωμα.....άλλα πρεπει να το κανει γιατι αυτο ειναι ειλικρίνια? Ειμαστε καθολου σοβαροι? Τα παιδια δεν τα κανεις επειδη ΠΡΕΠΕΙ τα κάνεις επειδη ΘΕΛΕΙΣ! Δεν ειναι υποχρεωση. Δεν έχω παιδια,αλλα θέλω να κανω οσο τιποτα στον κοσμο. Κανεις δεν ειπε οτι ολα ειναι ροδινα.Προφανως δεν εχουμε μαθει να ξεχωριζουμε την ειλικρινια απο την εγωπάθεια!
σοκ!σε καποια σημεια αναρωτιεσαι αν διαβασες σωστα!ημουν κ γω σε μικρη ηλικια οταν απεκτησα τον γιο μου κ θυμαμαι οτι το πρωτο βραδυ που τον γεννησα ελεγα δηλαδη τωρα οπου κ να παω με τον αντρα μου θα εχω μαζι μου κ αυτο το μωρο?κ θυμαμαι οτι με επιασε ενας πανικος αλλα ως εκει..σημερα μετα απο 7 χρονια ζω κ αναπνεω γι αυτο το παιδι!τον λατρευω κ πραγματικα θα δινα τα παντα γι αυτον!ενα παιδι σε κερδιζει μερα με την μερα!
Διάβασα την ιστορία και αρκετά από τα σχόλια και πραγματικά νιώθω να κατακλύζομαι από σκέψεις και ιδέες. Αρχικά θέλω να πω πως την θαύμασα για την ειλικρίνειά της τη συγκεκριμένη κυρία. Δεν είναι εύκολο να βγεις δημοσίως και να παραδεχτείς ότι είσαι ανεπαρκής στο ρόλο για τον οποίον η κοινωνία σε προετοιμάζει πρακτικά από τότε που ήσουν παιδάκι. Ωστόσο νιώθω (είναι προσωπική εντύπωση καθώς δεν είμαι ειδική) πως την ταλαιπωρεί κάποια διαταραχή. Το αστείο είναι πως δεν μου έδωσε αυτήν την εντύπωση επειδή δεν ήθελε να κάνει παιδιά αλλά τα παγερά συναισθήματα που τις προκαλούσαν από την βρεφική τους ηλικία ακόμα. Ο ανθρώπινος εγκέφαλος λειτουργεί με πολύ συγκεκριμένο τρόπο. Το ένστικτο της αναπαραγωγής και της προστασίας των απογόνων σου είναι εξαιρετικά ισχυρό. Το να έχεις κάνει ένα μωρό και να μη σκέφτεσαι που είναι, να μη νιώθεις τίποτα όταν το κρατάς ή όταν το θηλάζεις και να το ξεχνάς κάπου σαν να ήταν αντικείμενο απλά δεν στέκει. Και παρακαλώ μην μπερδευτείτε με το σχόλιο. Δεν είναι το ίδιο να χάσεις την αυτοσυγκέντρωσή σου για ένα λεπτό με το να ξεχνάς το παιδί σου κάπου για ώρα. Δείχνει πως δεν είναι μέσα στις προτεραιότητες σου. Κι εγω πιστεύω όπως πολλές άλλες κοπέλες εδώ πως δεν έπρεπε να κάνει παιδιά γιατί απλούστατα δεν το ήθελε. Και κακά τα ψέματα για να είσαι ΚΑΛΟΣ γονέας και οχι απλά ΣΩΣΤΟΣ γονέας θα πρέπει να είναι κάτι που το θες πραγματικά πολύ και να είσαι έτοιμος να κάνεις θυσίες. Υπάρχουν πολλοί λόγοι για να κάνει κανείς το βήμα της τεκνοποίησης. Ικανοποίηση βιολογικών ενστίκτων, το να ακολουθείς τις επιταγές την κοινωνίας μας, ο φόβος της μοναξιάς και του θανάτου, το να πιστέψεις πολύ απλά ότι αν δεν το κάνεις μπορεί να μην έχεις την επιλογή στο μέλλον, το να ικανοποιήσεις το σύντροφό σου. Για μένα...το μοναδικό ουσιαστικό κίνητρο είναι η ανάγκη να νιώσεις την πραγματική ανιδιοτελή και ολοκληρωτική αγάπη. Όλα τα άλλα είναι φτωχά και γρήγορα σε αφήνουν μόνο με ένα μικρό ζιζάνιο / παράσιτο που σου ρουφάει τη ζωή. Γι'αυτό αν θέλεις να προσφέρεις κάτι στον έρωτα της ζωής σου προσφέρεις τον εαυτό σου και όχι άλλες ζωές. Είναι σα να κάνεις μία αρχαιοελληνικού βεληνεκούς θυσία των τέκνων σου στο σύγχρονο κόσμο αλλά αντι για την εύνοια της Αθηνάς ή του Δία ζητάς σαν αντάλλαγμα την αγάπη του άντρα σου ή της γυναίκας σου. Αντί λοιπόν να σκοτώσεις τη μικρή Ιφιγένεια απλά τη μεγαλώνεις χωρίς να την αγαπάς. Το τελευταίο πράγμα που θα ήθελα να πω είναι το πόσο με εκπλήσσει κάθε φορά το πόσο έντονα μας κινούν τα στερεότυπα. Αν αυτήν την ιστορία την διηγούνταν ένας πατέρας αντί για μια μάνα θα μας είχε σοκάρει το ίδιο; Πόσοι άντρες που αρνούνταν να αναλάβουν την ευθύνη ενός τέκνου δεν υποχωρούσαν τελικά και έκαναν παιδί επειδή τους πίεζε η γυναίκα τους; Και μετά αποκλειστικά υπεύθυνη για την ανατροφή και τις ανάγκες των παιδιών ήταν η γυναίκα. Μπορεί κανείς να ξεχάσει την εικόνα του μπαμπά που είναι χωμένος στην εφημερίδα ενώ γύρω του τα πιτσιρίκια κάνουν τον κακό χαμό και δεν κάνει τον κόπο να σηκώσει τα μάτια του από τη φυλλάδα ακόμη και να πέσει δίπλα του ρουκέτα; Οπότε συνολικά δεν την κρίνω για τα συναισθήματά της, ούτε έχω το στερεότυπο ότι επειδή γεννήθηκε γυναίκα πρέπει ντε και καλά να κάνει παιδιά. Την θεωρώ υπεύθυνη όμως για τις επιλογές της και τα πιθανά κενά που άφησε στα παιδιά της. Και ενώ λεει κάτι απόλυτα σωστό (ότι δηλαδή εφόσον αποφάσισε να κάνει παιδιά δεν φόρτωσε ποτέ την ευθύνη της σε κάποιον άλλον) δεν ξέρω αν η φροντίδα που τους πρόσφερε ήταν δείγμα ουσιαστικής αγάπης ή απλά ένας περίεργος προσωπικός καταναγκασμός να ζεί και να υποφέρει για τα λάθη της και να κουβαλάει το σταυρό της μόνη σαν σύγχρονη τραγική ηρωίδα....
Τι να πω;;;;το άκουσα κ αυτο!!!πραγματικα μπράβω για την Ηλικρείνια...αλλα μόνο γιαυτο...γιατι πραγματικά δε μπορω να πιστέψω πως μια γυναίκα που λέγεται μάνα,μια γυναίκα που πόνεσε ίσος,που θήλασε,που πρόσφερε στα παιδιά της όσα περισσότερα αγαθά μπορούσε.... και δεν καταφερε να νιώσει κ να τους προσφέρει το ποιο πολύτιμο αγαθό!!!!την αγάπη της!!!!σεβομαι πραγματικα τα συναισθήματα κ τις συμπεριφορες του καθε ανθρώπου όμως λυπάμαι αλλα δε μου εμπνέει σεβασμό η συγκεκριμένη κυρία απλως επειδη θέλει να λέγεται η να ειναι ιλικρεινης...πρόσφερε στα παιδιά της τα υλικά αγαθά που άλλες δεν προσφέρουν στα παιδιά τους κ μπαίνει στην κατηγορία αυτών των μαμάδων αν ετσι θέλουν να λέγονται που γεννούν κ μετα τα πετάνε στους κάδους γιατι ουτε αυτές έχουν ψυχή κ καρδιά να τα αγαπήσουν...εγω δεν ειμαι μαμά θα γίνω σύντομα όμως πραγματικα με τρόμαξε κ σιχάθηκα ακόμα περισσότερο αυτές τις γυναίκες...ας μάθουν λοιπόν οτι μάνα δεν ειναι αυτη που γενά!!!!μάνα ειναι αυτη που μεγαλώνει κ δίνει την αγάπη της!!!γιατι η μάνα ειναι μια κ πρεπει να ειναι μάνα απο αγάπη!!!!σαγαπω μανούλα γιατι με αγάπησες
Ειναι η 3η-4η φορα που διαβαζω αυτη τη μαλακια κι επειδη καραφλιασα με καποια σχολια θα πω κι εγω την αποψη μου γιατι ετσι!!!!! Καλα ειναι δυνατον να πιστευετε μερικες οτι απο τρελη αγαπη προς τον αντρα της εκανε τα παιδια????Ναι σκοτωθηκε απ'την πολλη αγαπη!!!Δεν μπορω να πιστεψω οτι μερικες το βλεπετε τοσο ρομαντικα το ολο θεμα!!! Και τι συγκρινετε την βουρτσα με την π@#$%^???????Τι σχεση εχει η σκληροτητα και ο κυνισμος της μανταμ με το μπαϊλντισμα που νιωθουμε ολες καποια στιγμη και λεμε ΟΥΦ τι καλα να ημουν λιγο μονη τωρα.....Αυτο τι σημαινει δεν αγαπαμε τα παιδια μας??Η μανταμ λεει ξεκαθαρα οτι δεν τα αγαπαει!!! Εγω ενα πραγμα ξερω,δε γουσταρεις κυρα μου να κανεις παιδια?Οκ,μην κανεις λοιπον!!!!!Τι τα κανεις και μυξοκλαιγεσαι μετα οτι τελικα δεν τα ηθελες και θα ηταν καλυτερη η ζωη σου ζωρις αυτα και μπλα-μπλα-μπλα!!!! Ειλικρινεια και μπουρδες!!!!!Οχι ρε φιλε η τοση ειλικρινεια κανει κακο,πολυ κακο!!!Για πειτε μου μια απο σας τις εξυπνουδες αν η μανουλα σας σας ελεγε οτι ειστε παρασιτα και τελικα δε σας αγαπαει πως θα νιωθατε??Γαμω???? Και κατι τελευταιο,γιατι ακουστηκαν κι αυτες οι μπουρδες οτι οι πραξεις της δηλωνουν αγαπη κι αν ηταν θα την πεταγε την κορη της σε κανα ιδρυμα αντ'αυτου την κρατησε και την φροντιζει!ΤΟΥ ΚΟΛΟΥ ΤΑ ΕΝΝΙΑΜΕΡΑ εχω να πω εγω!!!!!
δεν γραφει οτι δεν τα αγαπαει ισα ισα που λεει πως τα αγαπαει απλα δεν ειναι τοσο διαχυτικη στο να το λεει ... λεει επισης οτι θα εκοβε κ το χερι της για αυτα οτι θα εκανε καθε μανα που αγαπαει τα παιδια της... δεν βλεπω καπου οτι δεν τα αγαπαει απλα της λειπει ο ελευθερος της χρονος που ειχε πριν κανει παιδια γιαυτο κ δεν ηθελε να κανει παιδια οχι οτι δεν τα αγαπαει... απλα ενταξει δεν τρελενεται κιολας η γυναικα ... αποψη της.... δεν ενιωσε αυτο που νιωθει μια μαμα οταν παιρνει το μωρακι της αγκαλια κ ειναι πραγματικα κριμα ... παλι καλα που εχει καλο αντρα κ ειναι καλος πατερας για τα παιδια κ μεγαλωσαν με αγαπη που την ενιωθαν .... τουλαχιστον τα μεγαλωσε αξιοπρεπεως δεν τα κακομεταχειρηστηκε οπως κανουν κατι αλλες που δεν θελουν παιδια.....
ας μην κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλο μας ότι τα πράγματα είναι πολύ ποιο σκούρα μετά τα παιδιά, υπάρχει και αυτή η πλευρά, και εκφράζει ενα μεγάλο ποσοστό γονέων, αν και τελικά νομίζω ότι πολλοί θίγονται γιατί η συγκεκριμένη το εκφράζει πολύ ωμά (στα ίσα θα έλεγα) και κάποιοι απλά δε το αντέχουν.......
Εγώ τη βρίσκω ειλικρινή! Το αν είναι σκληρή ή όχι εξαρτάται πως το βλέπεις.Για μένα είναι σκληρή αλλά τουλάχιστον δεν είναι δήθεν. Αυτά νιώθει, αυτά λέει!
Κάποιος νωρίτερα έγραψε κάτι με το οποίο συμφωνώ απόλυτα: Δεν είναι υποχρεωμένη κάθε γυναίκα να έχει μητρικά συναισθήματα. Γι αυτό το λόγο όταν επιλέγεις να γίνεις μάνα, πρέπει να είσαι ΜΑΝΑ!!! Η συγκεκριμένη κυριά καλώς νιώθει οτι νιώθει. Μπράβο της που το εκφράζει και το παραδεχεται. Λαθος της όμως που έκανε παιδιά και που τους το πετάει και στα μούτρα!!! Αν ένιωθε έτσι δεν θα έπρεπε ποτέ να προχωρήσει σε εγκυμοσύνη. Εχει αναρωτηθεί άραγε πόσο βαρύ είναι να λές στον άλλον οτι δεν τον ήθελες ποτέ και είναι παράσιτο;;;;; Δεν κατακρίνω τα ανυπαρκτα μητρικά συναισθήματα, αλλά οτι προχώρησε σε γέννες συνειδητά! Αυτά τα παιδιά δεν φταίνε σε τίποτε! Είναι ίσως "σωστή" μανα όσο σωστή θα ήταν σε μια δουλειά πχ γραμματέας. Αυτό γιατί ποτέ δεν ένιωσε ΜΑΝΑ! Αρα δεν είναι ΜΑΝΑ, είναι απλά μια καλή babysitter! Η ουσία λοιπόν είναι μια προς όλες μας: ΜΑΝΑ ΕΙΝΑΙ ΕΠΙΛΟΓΗ, ΟΥΤΕ ΑΝΑΓΚΗ ΟΥΤΕ ΚΑΤΕΣΤΗΜΕΝΟ!
ΑΧΑΡΑΚΤΗΡΙΣΤΗ......και ντροπή σας κυρία μου που έχετε το θράσος να το ομολογείτε...Τι θέλετε τώρα ??? τα εύσημα....??? γι'αυτό και τιμωρείστε άλλωστε αφού κάνατε τόσα πλάσματα δυστυχισμένα...να της το μεταφράσετε παρακαλώ
Μπορώ να καταλάβω το γεγονός πως δεν είναι όλοι φτιαγμένοι για γονείς κι επίσης πως δεν είναι απαραίτητο να κάνουν παιδιά αν δεν το θέλουν. Αλλά να κάνεις τελικά, να τα φέρνεις σοτν κόσμο, να τα μεγαλώνεις και να μην δένεσαι καν μαζί τους, ε, αυτό δεν μπορώ να το καταλάβω. Εδώ νιώθουν αγάπη για παιδιά άνθρωποι που δεν τα γέννησαν καν απλά και μόνο γιατί τα μεγαλώνουν και ζουν μαζί τους. Και γιατί μας τα λέει αυτά? Για να της πούμε μπράβο? Για να φύγουν από μέσα της? Ξέρει αυτή η κυρία τι περνάν άλλοι άνθρωποι για να αποκτήσουν ένα παιδί? Ξέρει τι θυσίες χρειάζονται που αυτή τόσο εύκολα και απλά μας πετά αυτές τις κουβέΝΤΕς? Λέει πως σεμας πρέπει να φάινονται αυτά που λέει σκληρά. Σώπα καλέ, γιατί το λες αυτό? Σκληρή εσύ? Μπα... Δεν της μαλάκωσαε την καρδιά ούτε το δεύτερο παιδί που δεν ήθελε. Καλά που δεν έκανε και τρίτο και τέταρτο -μη αγαπητό από αυτήν- παιδί. Δόξα τω Θεώ! Γιατί αυτές οι ψυχούλες δεν φταίνε σε τίποτα...
Ο Θεός μας δεν ειναι τιμωρος. Ειναι απο τα πρωτα πραγματα που πρεπει να γνωριζουμε για την θρησκεια μας. Θεωρω οτι αυτη η γυναικα σταθηκε σωστη συζυγος δινοντας στον ανδρα της αυτο που ηθελε αλλα και καλη μητερα φροντιζοντας τα παιδια της. Διεκδικησε τον χρονο που ολες οι μανουλες επιθυμουμε διαφορετικα αλλα το εκφραζει με τον δικο της μοναδικο τροπο. Μενω στα τελευταια λογια της οπου θα ηθελε να παρει τη θεση της κορης της... αυτο μονο δειχνει ποσο πολυ αγαπαει τα παιδια της
Νέλη, Nat, Mer_80 είναι φανερό ότι είστε από τα ελάχιστα άτομα που έχουν πιάσει το νόημα του άρθρου… συνυπογράφω στα σχόλιά σας. Σκέφτομαι +το άλλο..μερικές φορές η αίσθηση της ευθύνης λειτουργεί ως τροχοπέδη για να αναλάβεις κάτι.. Γι’αυτό δεν ήθελε να κάνει παιδιά. Γι’αυτό+στη συνέχεια τα αντιλαμβάνεται ως παράσιτα, γιατί νιώθει ότι πρέπει να είναι διαρκώς δίπλα τους (ακόμα+σαν παρουσία μόνο) αφήνοντας τον εαυτό της στην άκρη. Έχει την αίσθηση ότι με το να αφήσει για λίγο το παιδί με κάποιον άλλον ξεφορτώνεται την ευθύνη-άρα αυτομάτως την κάνει κακή μάνα, ή ότι όταν πηγαίνει στη δουλειά ή εν ολίγοις κάνει οποιαδήποτε άλλη δραστηριότητα μόνη της, χωρίς να είναι το μυαλό στο παιδί είναι κακό+ότι έτσι απαρνιέται το παιδί, δεν το αγαπάει. έτσι δεν το χωράει ο νους της πώς κάποιες λένε ότι θέλουν παιδί+μετά το παρατάνε για να κάνουνε καριέρα. Ακόμα+το ΄περιστατικό με το παιδί στο φούρνο δεν είναι ανευθυνότητα όπως οι περισσότερες θεωρείτε εδώ. Ήταν ένα λάθος, μετά το οποίο λειτούργησε μόνο με τη λογική, αφήνοντας το συναίσθημα στην άκρη επειδή ξέρεις αυτό σε θολώνει. Σίγουρα η πλειοψηφία των μανάδων, βάζω+τον εαυτό μου μέσα, δεν θα σκεφτόταν να πάρει τηλ. στο φούρνο, αλλά θα έτρεχε σαν την τρελή κατευθείαν+στο δρόμο θα είχε πεθάνει από τον φόβο+τις ενοχές+γι’αυτό θα κατέφθανε κλαμμένη με κομμένη την ανάσα! Την ψυχραιμία λοιπόν που έδειξε, η ίδια τη μεταφράζει σαν έλλειψη μητρικού φίλτρου.. προσωπικά μου’χει τύχει σε ατύχημα της μικρής μου (2 χρονών) να δείξω τέτοια ηρεμία+να αντιδράσω τόσο γρήγορα, που μετά από ώρα, αφού πέρασε, συνειδητοποίησα τι έγινε+τι άλλο θα μπορούσε να γίνει+τότε ξέσπασα σε κλάμματα πανικού, βγήκε δηλ. το συναίσθημα. Ακόμη, πόσο πιο δοτικό ένα άτομο που δίνει στον σύντροφό του το δώρο της πατρότητας, παρόλο που το ίδιο ένιωθε ανέτοιμο, στο μοναχοπαίδι του αδελφάκι, παρόλο που δεν ήθελε+άλλο παιδί, αφήνοντας πάλι τα θέλω του στην άκρη.. Βασικά για να μην μακρηγορώ, έχω να προσθέσω+τα εξής: ήταν τόσο καταπιεσμένη+τόσο κουρασμένη επειδή δεν δεχόταν άλλη βοήθεια πέραν του συζύγου+της πεθεράς τις Παρασκευές που βγαίνανε (σίγουρα δεν θα άφηνε ποτέ το παιδί στην πεθερά για να κάνει κάτι μόνη της, γιατί θα έδινε το δικαίωμα να την πουν ανεύθυνη) +όλες ξέρουμε ότι όταν είσαι όοοολη την ημέρα με ένα παιδί κάποια στιγμή σε πιάνει+απελπισία (όταν ούτε ένα μπάνιο της προκοπής δεν μπορείς να κάνεις ή να μιλήσεις στο τηλέφωνο, όχι να ασχοληθείς με άλλη δική σου δραστηριότητα). η απελπισία της λοιπόν, ήταν τόσο μεγάλη που τελικά έφτασε να πείσει τον εαυτό της ότι δεν αγαπάει τα παιδιά της-φυσικά δεν ίσχυε, το απεδείκνυαν οι πράξεις. +το ότι άφηνε τον σύζυγο να ασχολείται με τα παιδιά έδειχνε επίσης την κούραση+το μπούκωμά της. +το άλλο: ποιος είναι έτοιμος για να κάνει παιδιά????? κανένας!!! ακόμα+να νομίζει ότι είναι+ότι θέλει, πλανάται πλάνη οικτράν!! στην ουσία δεν έχει ιδέα τι τον περιμένει! με το που θα αποκτήσεις παιδί γίνεσαι έτοιμος για γονιός. Όσο+να διαβάζεις, όση εμπειρία άλλη να έχεις, με το δικό σου παιδί όλα είναι διαφορετικά γιατί βγαίνουν+πολλά άλλα δικά σου ενδόμυχα+άλυτα+τα ρέστα. Ένα πράγμα δεν καταλαβαίνω: αφού το έχει αναλύσει τόσο πολύ+το’χει ψάξει γιατί δεν αποδέχεται τα εξής:ότι πέρασε+λίγη κατάθλιψη (μ’αρέσει που προσπαθεί να αιτιολογήσει ότι δεν υπήρχε τέτοια πιθανότητα), ότι έχει κάποια θεματάκια με την αίσθηση της ευθύνης, ότι εν τέλει είναι άδεια η ζωή της, γιατί ό,τι πραγματικά σε ευχαριστεί θα βρεις χρόνο+διάθεση να το κάνεις, ακόμα +το ξημέρωμα όταν όλοι κοιμούνται..ή μπορεί κάποια στιγμή να το κάνεις+μαζί με το παιδί. Ότι έβαλε τον εαυτό της συνειδητότατα στην άκρη+ζητάει τα ρέστα από το παιδί (επειδή τάχα αυτό της ρουφάει το χρόνο+την ενέργεια). +αντί αυτών, παραδέχεται ξερά ότι δεν αγαπάει τα παιδιά της. Πολύ προκλητικό ε??? Ίσως είναι το άρθρο με τα περισσότερα σχόλια ε?? Ίσως γιατί όλες στη σκοτεινή πλευρά του εαυτού μας κρύβουμε τέτοια συναισθήματα, ακόμα+αν κρατάνε για λίγα δευτερόλεπτα+μετά ευτυχώς η αγάπη που ξέρουμε, που θέλουμε, που νιώθουμε, που ξεχειλίζουμε, που τρέφουμε, που δίνουμε μας δείχνει τον δρόμο της επιστροφής. Βρε κορίτσια, στ’αλήθεια είστε αστείες όσες ελαφρά τη καρδία+χωρίς να αφουγκραστείτε το άρθρο σοκάρεστε… κακή μάνα, ψυχρή κτλ. Μιλήστε λίγο πιο ανοιχτά με τη μαμά ή και με την πεθερά σας. Είναι πολύ χαλαρωτικό+σου δίνει δύναμη να ακούς να παραδέχονται λάθη τους. Ντεπόμουν που ένιωθα εξουθενωμένη με δυο παιδιά +όταν άκουσα τη μάνα μου να μου λέει, μάνα προς μάνα πια, ότι κάποιες στιγμές ήθελε να πάρει τα βουνά με ξεκόμπλαρε! Είναι γνωστά τα αμφιθυμικά συναισθήματα της μάνας. +η τέχνη ακόμα το’χει ως θέμα (πίνακας που απεικονίζει μάνα με παιδάκι+δίπλα της το σφαχτάρι). Δεν ξέρω, αλλά εμένα πάντως το άρθρο μου δείχνει τον δρόμο πώς να γίνω μάνα στα δύο παιδιά μου.. καλύτερη ή χειρότερη δεν έχει σημασία. σημασία έχει ότι είμαι η δική τους μάνα. +πολύ σας ευχαριστώ για τη δημοσίευση!
+1
Έχω διαβάσει τόσες φορές αυτή την ανάρτηση χώρις να έχω μπορέσει να καταλήξω κάπου... Τα είπες όλα!
Ούτε στο μυαλό μου μέσα να ήσουν...ακριβώς τις ίδιες σκέψεις έκανα... Πολύ ωραία αντίληψη και διατύπωση!
εγω πάντως της βγάζω το καπέλο. Τα συναισθήματά μας πολλές φορές δεν μπορούμε να τα ελέγξουμε. και εκείνη απλά αυτό ένιωθε. Δεν νιώθουμε όλοι το ίδιο!! έκανε θυσία κάνοντας ένα παιδί για τον άντρα της και μετά μια δεύτερη θυσία-παιδί για να έχει παρέα στη ζωή του το πρώτο της παιδί. και το πιο σημαντικο...τα μεγάλωσε όσο μπορούσε καλύτερα. πόσες το κάνουν αυτο στις μέρες μας? εγώ όλο να τα δέρνουνε βλέπω ή όλη μέρα να δουλεύουνε οι γονεις και να τα μεγαλώνουν άλλοι. και κατα τάλλα τα υπεραγαπάνε!!αν αυτές οι μαμάδες καθόντουσαν να μεγαλώσουν τα παιδιά τους πολλές θα αισθάνονταν έτσι.
Έχω έναν γιό 18 μηνών κ αν κ τον λατρεύω πολλές φορές έχω πιάσει τον εαυτό μου να σκέφτεται τι καλύτερα που θα ήμουν τώρα χωρίς παιδί στο σπιτάκι μου να κάνω ότι γουστάρω όποτε το γουστάρω όπως πριν...ξέρω πόσο εγωιστικό ακούγεται κάτι τέτοιο όμως έτσι νιώθω.. όταν δε, επικρατεί χάος στο σπίτι με τον μικρό σε δύσκολες φάσεις λέω παναγιά μου τρελός πρέπει να είναι ο κόσμος που κάνει παιδιά, τί μαζοχισμός, γιατί να το κάνουμε αυτό στον εαυτό μας..?? Απ την άλλη το προσέχω το παιδάκι μου σαν τρελή, το αγκαλιάζω κ το φιλάω σε κάθε ευκαιρία κ ναι το θηλάζω ακόμη αποκλειστικά κ θα το κάνω για καιρό ακόμη.. Πολλές φορές αναρωτιέμαι αν είμαι καλή μητέρα κ ενώ ο άντρας μου θέλει οπωσδήποτε να κάνουμε δεύτερο παιδί εγώ τρέμω στην ιδέα να το ξαναζήσω όλο αυτό.. ο μόνος λόγος που θα κάνω δεύτερο είναι για να μην είναι μόνος του ο μικρός αλλιώς δεν θα το αποφάσιζα με τίποτα. Μπράβο στις μανούλες που την παλεύουν με τρία κ με τέσσερα παιδιά σ ένα σπίτι, πραγματικά τους βγάζω το καπέλο..!!!!
Στον μόνο που δεν συμφωνώ είναι, δεν ήθελες παιδιά να μην κανείς, είναι το ίδιο υποκρίτρια όσο αυτές που κοροϊδεύει κάποια στιγμή στο κείμενο!!!! Την " ειλικρίνεια" που έδειξε και εξέφρασε τα συναισθήματα τις έπρεπε να την εφαρμόσει και να την στηρίξει πριν παντρευτει!!!! Να πει στον άντρα της εγώ παιδιά και φασαρίες δεν γουστάρω.....και εκ τον υστέρων θα αποφασιζανε αν θα έμεναν μαζί η όχι!!!!! Οι ευθύνες αναλαμβάνονται αρχής εξ αρχής!!! Και όσο υπεύθυνα και αν φέρθηκε σίγουρα θα πέρασε το αίσθημα στα παιδιά της ότι είναι ανεπιθύμητα!!!! Και τι να το κάνω τότε!!!!
Συμφωνω απολυτως...
otan den theleis oikogeneia den pantreuese glentas to.... kai sto telos kathese mpakouri sti monaksia sou.... giati mia paroimia leei... amarties goneon pedeousa tekna.... ola mesa apo ti zoi einai bgalmena.... o theos timorei autin meso tou koritsiou tis.... tin edese gia panta mazi tis.... alla einai krima gia to koritsi.... ontos kalitera na pathene auti... apo tipseis ta leei auta....
ωραίος θεός να μας τον δώσετε κι εμάς! σκέφτεστε μερικές τι λέτε???? εδώ μέσα μπαίνουν και γονείς που έχουν παιδιά με σοβαρά προβλήματα, ή που έχουν χάσει τα παιδιά τους, τι θέλετε να τους κάνετε να νοιώθουν τυψεις οι ίδιοι? δε φτάνουν τα ζόρια που τραβάνε? είναι δυνατόν νέες γυναίκες υποτίθεται με μόρφωση και να έχετε απόψεις μεσαίωνα????? και να μην ντρέπεστε έστω και λίγο να τις εκφράζεται δημόσια?
Με ικανοποίηση διάβασα το άρθρο γιατί νιώθω την ίδια αποστασιοποίηση προς την μητρότητα... Όσο κι αν έχω ωριμάσει οργανικά, το "καμπανάκι" δεν λέει να χτυπήσει. Μάλιστα όσο μεγαλώνω τόσο πιο σίγουρη γίνομαι για την απροθυμία μου. Είναι κάτι που βιολογικά καθορίζεται πχ λιγότερα οιστρογόνα, αν κ κατά τα άλλα αισθάνομαι -κ φαίνομαι νομίζω- απολύτως θηλυκή; Είναι η επιρροή του σύγχρονου πολιτισμού που με έχει αποπροσανατολίσει από αυτό το φυσικό ένστικτο; Ή τελικά είναι οι δύσκολες σημερινές συνθήκες που ίσως υποσυνείδητα με οδήγησαν "να κάνω την ανάγκη φιλότιμο"; Αν κ συμπαθώ τα παιδάκια κ τα βρίσκω εννίοτε χαριτωμένα, δεν θέλω οικιότητες, τα βαριέμαι εύκολα, με εκνευρίζουν κ με κουράζουν, και ενστερνίζομαι πλήρως τα αρνητικά συναισθήματα που περιγράφει η κυρία κ που επίσης και από αυτούς που δοκίμασαν ακούω σαν γκρίνια. Σου ρουφούν τον χρόνο σαν παράσιτα, σφετερίζονται την ανεξαρτησία σου, σε στραγγίζουν οικονομικά, δεν υπάρχει ξεκούραση, ηρεμία, τάξη, αυθορμητισμός, παραγκωνίζονται οι προσωπικές σου ανάγκες, ασχολούμενη καθημερινά με αναλώσιμα πράγματα, χάνεις την προσωπική σου εξέλιξη. Και τελικά ποιό είναι αυτό το σπουδαίο αντάλλαγμα-ικανοποίηση που παίρνεις; Οι χαζοχαρούμενες χαριτωμενιές τους; 'Η το ότι δεν είχες κάτι πιο ενδιαφέρον να κάνεις στην ζωή σου; Ή το απολύτως συμφεροντολογικό ότι θα σε γηροκομίσουν δλδ μεγαλώνεις μελλοντικές αποκλειστικές; ;Oλοι μου έλεγαν ότι μεγαλώνοντας θα νιώσω το κενό στην ζωή μου. Είμαι 34 κ σας επιβεβαιώνω ότι περνάω γαμάτα (όσο το επιτρέπουν οι συνθήκες), θα ήθελα να έχω ακόμα ένα 24ωρο κάθε μέρα να προλαβαίνω όσα γουστάρω να κάνω κι άλλα τόσα. Κ ειδικά όταν βλέπω τις φίλες μου που κάνανε παιδιά μες την μιζέρια, το άγχος, την κούραση κ τις θορυβώδεις σαχλαμάρες των τέκνων τους νιώθω απέραντα τυχερή που με έκοψε κ δεν μπήκα σε τέτοιο λούκι! Εγώ παραπέρα θα πω και κάτι πιο σημαντικό. Είναι απέραντα μεγάλη ευθύνη να αναθρέψεις έναν καινούριο άνθρωπο. Ειδικά σήμερα που τα πράγματα είναι τόσο περίπλοκα κ δύσκολα. Κανείς θα πρέπει να είναι πολύ ώριμος, σοφός, έμπειρος, ικανός, έξυπνος, με τεράστια αποθέματα αγάπης κ αντοχής. Εγώ προσωπικά ελάχιστους γνωρίζω τέτοιους. Κατά τα άλλα γονείς, πολλούς....
ειναι απλα ειλικρινεστατη..... ναι θα ειχε περισσοτερη ηρεμια χωρις παιδια.. που ειναι το κακο που το παραδεχεται? στο κατω κατω τα αγαπαει και θα εδινε και τη ζωη της γι αυτα οπως η ιδια λεει. εμεινε στο σπιτι για να τα μεγαλωσει χωρις να παραπονεθει οτι εχασε την καριερα της η οτιδηποτε αλλο. απλα εχασε την ηρεμια της. και το βρισκω απολυτα φυσιολογικο αφου ετσι ειναι. ειναι τεραστιο το βαρος τησ ευθυνης και το οτι το γνωριζει δειχνει ποσο υπευθυνη ειναι. τωρα το οτι ξεχασε το παιδι εξω απο το φουρνο..... τι να πω.... αν υπηρχαν και αλλες παρομοιες καταστασεις στην καθημερινοτητα της τοτε ισως ηταν καλυτερα και να μην εκανε παιδια. απο την αλλη η κορη της εχει προβλημα υγειας και της στεκεται τη φροντιζει ειναι διπλα της.... δεν ειναι σωστο να κρινουμε μονο απο μια αφηγηση. προσωπικα θεωρω απλα σωστη τη φραση οτι εχασε την ηρεμια της..... βρηκε ομως το νοημα της ζωης απλα δεν το ξερει
Απόλυτα σεβαστή η άποψή της... Από τη στιγμή που παραδέχεται την αλήθεια της και προσπάθησε για το καλύτερο εγώ τη σέβομαι!
εχω μια γειτονισα που μου ειπε το ιδιο καποια στιγμη.δεν ηθελε παιδια αυτη ο αντρας της ηθελε.με σοκαρε τοτε.γιατι παντρευτηκε τοτε? για το μονημο φιστυκι? δεν μπορω να μπω στην ψυχολογια τους.εχω δυο παιδια και αν ημουν πιο νεα θα γεμηζα τον τοπο!!!
Δηλαδη ο μοναδικος λογος που παντρευονται 2 ανθρωποι ειναι για τα παιδια? Ειμαστε σοβαροι? Μπορει να μη θελουν ποτε παιδια. Απλα να θελουν την συντροφικοτητα. Μπορει να το κανουν για οικονομικους λογους. Μπορει για χιλιους αλλους που εμεις απλα δε ξερουμε και δε μπορουμε να φανταστουμε. Το οτι εσυ θελεις να γεννοβολας και νομιζεις οτι 2 ανθρωποι παντρευονται με μοναδικο σκοπο τα παιδια, το οτι σ'αρεσουν τα παιδια, δε σημαινει οτι ειναι για ολους και για ολες.
Αφηστε μας κυρια μου και σεις και οι υπολοιπες που ξαναξυπνησατε να σχολιασετε ενα χρονο μετα! Μαθετε πρωτα λιγη ορθογραφια, να μην κανετε και τα παιδια σας τελειως αγραμματα, και μετα σχολιαστε με κακια το " μονημο φιστυκι"! Ακου γιατι παντρευτηκαν, ετσι ηθελαν, γιατι θα σας ρωτησουν; Το αρθρο ηταν απο τα πιο ενδιαφεροντα, αλλα αυτο βεβαια, οπως διαπιστωσα απο τα σχολια, δεν το κατανοουν οι κυριες που προτιμουν να σχολιαζουν αν πρεπει να θηλαζουν ενα ή δυο χρονια. ( αληθεια, δεν δουλευουν οι γυναικες αυτες; Α ξεχασα ειναι ψυχιατροι- ψυχολογοι και ασχολουνται με το να ερμηνευουν επιστημονικα τη συμπεριφορα των ατομων που εκαναν αλλες επιλογες απο τις δικες τους , και να τους δινουν και τις καταλληλες ευστοχες συμβουλες. )
Ε σορυ που παρεμβαίνω αλλά να σου πω κάτι επειδή εγώ ξύπνησα πρώτη μισό χρόνο μετά.. Απλά τώρα το διάβασα..τυχαία.. Σορυ κιόλας ε;;;
Δεν μπορώ με τίποτα να δεχτώ μια γυναίκα που δεν θέλει με τίποτα να κάνει παιδιά αλλά τα κάνει για να μη χαλάσει το χατήρι του άντρα της. Τι είναι τα παιδιά, γραβάτες; Αν δεν θέλεις να κάνεις παιδιά και θεωρείς τον εαυτό σου υπεύθυνο άνθρωπο, απλά δεν κάνεις παιδιά. Το να κάνεις παιδιά χωρίς να τα θέλεις, αλά να τα φροντιζεις όσο καλύτερα μπορείς γιατί είσαι υπεύθυνος άνθρωπος, δείχνει άνθρωπο εντελώς ανόητο, για να μην πω παρανοϊκό. Άσε που φάσκει και αντιφάσκει ανεπανάληπτα: από τη μία λέει ότι έκανε παιδιά γιατί ήξερε ότι ο άντρας της τα ήθελε πολύ (άρα θα τον έκαναν ευτυχισμένο) και από την άλλη λέει ότι ξέρει καλά πως αν δεν είχαν παιδιά, η ζωή της με τον άντρα της θα ήταν πολύ καλύτερη (άρα θα ήταν ευτυχισμένος και χωρίς παιδιά). Με παιδιά ή χωρίς παιδιά θα ήταν ευτυχισμένος ο άντρας της τελικά; Μήπως δεν ξέρει τι της γίνεται και το μόνο που ξέρει είναι να ρίχνει όλο το βάρος στον άντρα της για την δικής ανευθυνότητα;;
Συμφωνώ απόλυτα!!!!!
einai mia malako kai misi.....tipota allo.ena teras psixro.....
αφησε λεει το σκυλο με το παιδι εξω απο τ φουρνο κ τους ξεχασε ..... κ αντι να θυμηθει το παιδι θυμηθηκε οτι ξεχασε το σκυλο!!!! ουτε αγωνια ουτε τιποτα.... απαθεια στο φουλλλλλ.... οκκκκκκ. παλι καλα που πηρανε μπολικη αγαπη απο τον μπαμπα τους !
Παραδοξως, αν και δεν συμμεριζομαι τις ιδεες της, της βγαζω το καπελο, γιατι παρολο που εχει αυτες τις αποψεις, ειναι ειλικρινης δεν κρυβεται και φυσικα εκανε " τη δουλεια της" και εξακολουθει να την κανει οσο καλυτερα μπορει. Δεν το επαιξε καλη μητερα αλλα ισως να ειναι καλυτερη απο πολλες απο μας. Ας μην κατακρινουμε αλλα ας καταλαβουμε ποσο πολυ αληθεια και θαρρος για την ιδια, εχουν τα γραφομενα της.
δεν μπορω να την κατηγορησω ...... υπαρχουν κ αντρες που κανουν υποχωρηση να χαρισουν παιδι στην γυναικα τους , γιατι οχι να το κανει κ η γυναικα για τον συζυγο της ? δεν συμφωνω με ολα αυτα που ειπε αλλα ποια ειμαι εγω να την κρινω ? κριμα παντως για την κορη της ...
Ειναι η αποψη της.. καποια κοπελα ειπε πιο πανω οτι ολα οσο εχει κανει για αυτα τα παιδια ειναι αγαπη.. Εγω θα σταθω στην τελευταια παραγραφο.. "Έχω αναλάβει να τη φροντίζω αποκλειστικά και αν θα μπορούσα να έχω εγώ πολλαπλή σκλήρυνση αντί εκείνη, ευχαρίστως να το πάθαινα. Ξέρει πως θα έκανα τα πάντα για να την απαλύνω τον πόνο της και θα τη φροντίζω για όσο μπορώ. Είμαι σήμερα 57 ετών και καθώς γερνάω, έχω μια κόρη που εξαρτάται όλο και περισσότερο από εμένα. Θα έκοβα όμως το δεξί μου χέρι για εκείνη ή τον Stuart αν χρειαζόταν." Και οφειλουμε νομιζω ολοι να σεβομαστε ολες τις αποψεις και να μην κατακρινουμε ειδικα οταν εχουν το ψυχικο σθενος να βγουν επωνυμα και να πουν κατι..
Telika auto pou den ithele epathe tin pliri anagki tis koris gia ekeini.megalwse kai frontize ta paidia tis epeidi eprepe na to kanei kai katariotan tin wra gia auto.krima gia tin kori tis pou prepei na zei kathilwmeni se ena krevati k me mia mama.pou den tis eipe pote sagapw.
Προσπάθησα να κατανοήσω αυτή τη γυναίκα....να καταλάβω τι λέει...ε, δεν μπόρεσα! Δεν ξέρω αν είναι ειλικρινής, ή απλά αναίσθητη, κάτι δεν πάει καθόλου καλά με αυτή όμως! Σιγουρεύτηκα όταν διάβασα πως ξέχασε το παιδί και το σκύλο και θυμήθηκε το σκύλο!!...πόσο δυστυχισμένη είναι που δεν μπόρεσα να ανακαλύψει καμιά ευτυχία μέσα της και γύρω της.....τη λυπάμαι! Τι να πεις...υπάρχουν και αυτές οι περιπτώσεις!
Αδιανόητο αυτό που γραφει αν και με το ζόρι το διάβασα γιατί δεν πίστευα οτι μια μάνα μπορει να τα γράφει.Αυτό δεν είναι ειλικρίνεια είναι βλακεία.φαντάζομαι τα παιδιά της με τέτοια ψυχροτητα πραγματικα τα λυπάμαι.απλα μια ..μαμά με 3 λουλούδια
Δυστυχώς δεν καταλαβαίνουμε ότι η ευτυχία είναι και επιλογή. Η εν λόγω κυρία επέλεξε να μη χαρεί το δώρο της μητρότητας και δυστυχώς δεύτερη ζωή δεν έχει... Εάν ήθελε περισσότερο χρόνο για τον εαυτό της θα πρέπει να δεχτεί βοήθεια ακόμη και από νταντά, από το να στερήσει από τα παιδιά της την τρυφερότητα- γιατί σωστή μπορεί να ήταν αλλά τρυφερή δεν ήταν. Έκανε τη μητρότητα καταναγκαστικό έργο μόνο κ μόνο απο εγωισμό, επειδή έπρεπε να τα καταφέρει. Δεν είναι ντροπή να ζητάς βοήθεια. Διάλεξε μια ζωή μέσα στη γκρίνια και τη μιζέρια αντί να χαρεί αυτά που της δόθηκαν. Και ξαναλέω....δεύτερη ζωή δεν έχει...
Δεν μπορώ να κρίνω αν είναι καλή -ειλικρινής μαμά το μόνο που θα πώ είναι το εξής,αυτή η κυρία δεν μπόρεσε να χαρεί το θείο δώρο που λέγετε μητρότητα γιατί δεν ξέρει τι θα πει ΕΥΤΥΧΙΑ!!!
Μακάρι να μπορούσαν τα ίδια τα παιδιά της γυναίκας αυτής, να γράψουν την γνώμη τους για το αν τελικά είχαν την στοργή, την αφοσίωση και γενικότερα την αντιμετώπιση που θα ήθελαν από τη μητέρα τους. Γιατί όλη αυτή η αδιαφορία και η αποστροφή που περιγράφει δεν θα μπορούσε να μην έγινε αντιληπτή από τα παιδιά και δεν τολμώ να σκεφτώ πόσο θα τα πλήγωσε αυτό....
Πολλά σχόλια όμως σε σχέση με την εθνικότητά της βλέπω και δε μου αρέσουν, συγγνώμη κιόλας...είναι Γερμανίδα, ψυχρός λαός...α όχι, είναι Αγγλίδα, αλλά κι αυτός είναι ψυχρός λαός....ας μη γενικεύουμε....έχετε γνωρίσει δηλαδή ικανό αριθμό γονιών και απ' τις δύο αυτές χώρες και βγάζετε ασφαλές συμπέρασμα? συγγνώμη για το ύφος, αλλά δεν τα πιστεύω αυτά....αν το πάρουμε έτσι, κι εγώ έχω γνωρίσει προσωπικά μια Γερμανίδα που είναι η τρυφερότερη μάνα και γιαγιά πλέον....επίσης στη δουλειά μου (δικηγόρος) έχω δει πολλές Ελληνίδες να έχουν εγκαταλείψει παιδιά να τα μεγαλώνει ο πατέρας και να έχουν φύγει να κάνουν τη ζωή τους...μη βάζουμε ταμπέλες σε λαούς, όχι για το θέμα των παιδιών τουλάχιστο....είναι θέμα χαρακτήρα, όχι εθνικότητας...
Για μενα ειναι ενα σοκαριστικο κειμενο... Εχω και εγω ενα παιδακι 8 μηνων που το λαχταρουσα με τον αντρα μου καιρο.. Φυσικα και δε μετανιωσαμε και φυσικα ειναι η ζωη μας... Μετα απο 8 μηνες εχουμε ξαναβρει την ισσοροπιες... Δεν θα συνεχισω να λεω για την δικη μου ζωη γιατι δεν ειναι αυτο το θεμα... Διαβασα σε σχολια πως τουλαχιστον αυτη τα μεγαλωσε με φροντιδα κλπ κλπ και οτι υπαρχουν και αλλοι χειροτεροι γονεις... Γιατι πρεπει να δικαιολογησουμε αυτη την συμπεριφορα φερνοντας χειροτερα παραδειγματα;;;; Και αυτη για μενα κακοποιησε συναισθηματικα τα παιδια της... Μπορει να εμαθαν να ζουν ετσι αλλα τωρα που εχουν μεγαλωσει δεν θα βλεπουν πως ειναι να σε αγαπαει πραγματικα η μητερα σου;;;; Καποια πιο πριν εγραψε πως η παραπανω κυρια ειναι σαν νταντα... Για μενα ειναι νταντα που κανει το καθηκον της χωρις συναισθηματισμους... Που φροντιζει τα παιδια και θελει να ειναι καλα και μεχρι εκει... Το οτι ειναι ειλικρινης δε μου λεει κατι.. Τα εχει καλα με τον εαυτο της...μονο αυτο σημαινει η ειλικρινεια της... Τα παιδια ομως τι φταινε να μεγαλωσουν με μια καποια που δεν τους προσφερε τιποτα απο συναισθηματικης πλευρας;;; Θα ηταν πολυ ενδιαφερον αν ακουγαμε και την δικη τους αποψη... Θα κλεισω λεγοντας πως λυπαμαι που καποιοι που δεν αξιζουν ο θεος τους δινει παιδια και σε αλλους προσπαθουν σε ολη τους την ζωη δεν τα καταφερνουν
Συγχαρητήρια στην ασχολίαστη! Δεν μπόρεσα να διαβάσω από την μέση κ ύστερα δυστηχώς! Στο τέλος θερίζει αυτό που δεν πότησε ποτέ! Κρίμα για το θράσος της και κρίμα για την ζωή που δεν έζησε! Να χαιρόμαστε όλοι τα Αγγελούδια μας και Καλή Χρονιά σε όλους.
Απλά δεν ξέρει ότι όοοοοολα αυτά που έχει κάνει, είναι σκέτη αγάπη. Κρύβει τα αισθήματα της, τίποτα άλλο. Θέλεις να μεγαλώσεις μόνος το παιδί, να το θηλάσεις, να του δώσεις τα καλύτερα, να του κάνεις αδερφάκι, φροντίζεις το παιδί σου και θα ήθελες να ήσουν εσύ στην θέση του που πονάει σε ένα κρεβάτι, τα διαβεβαίωνες ότι τα αγαπάς κι ας μην το έλεγες συχνά και? τί? δεν τα αγαπάς? Μακάρι όλες οι μαμάδες να τα έκαναν αυτά για τα παιδιά τους. Μόνο για τον χρόνο που σου ρουφάει ένα παιδί παραπονιέται και ότι αλλάζουν οι προτεραιότητές σου, τίποτα άλλο. Και αυτήν είναι η αλήθεια. Αυτή το βρίσκει ανυπόφορο αυτό ενώ άλλες το βρίσκουν φυσιολογικό. Σημασία έχει το αποτέλεσμα.
Ε οχι και να μας το παίζει τέλεια μάνα που φρόντισε τέλεια τα παιδια της ενώ δεν τα ηθελε... Η ευσυνειδητη μανα δεν ξεχναει το παιδι τησ εξω απο τον φουρνο και θυμαται οτι λειπει ο σκυλοσ και κατα τυχη το 3 εβδομαδων μωρο... Αναισθητη και τρελη... Ε οχι και να κατηγορεί κοπέλες που παλεύουν χρονια να αποκτήσουν ενα παιδάκι!!! Έτσι όπως τα λέει έχω την εντύπωση οτι επιδιωκε να πάθουν κάτι τα παιδια της ώστε και τον άντρα της να ικανοποιήσει οτι εκανε παιδια και να γλιτώσει απο αυτά.... Λυπάμαι τα παιδια της γιατι δεν έζησαν σίγουρα την τρυφερή αγκαλιά της μάνας..,
Εκτιμώ το ότι τίμησε τις υποχρεώσεις της ως μητέρα-αν και το να αφήσεις το παιδί σου έξω από ένα μαγαζί και να το ξεχάσεις δεν είναι ακριβώς υπευθυνότητα- δυστυχώς όμως δεν συνειδητοποιεί ότι οι ευχές τύπου "μακάρι να μην είχα κάνει παιδιά" είναι μια βαριά κατάρα. Κι αυτό αποδεικνύεται περίτρανα από την ασθένεια της κόρης της. Μπορεί να με θεωρήσετε γραφική ή προληπτική, ειλικρινά δεν είμαι, δεν ασχολούμαι με αυτά. Ποτέ δεν θα έλεγα όμως για τα παιδιά μου ότι είναι το μεγαλύτερο λάθος της ζωής μου, θα ήταν σαν να ρίχνω στη ζωή τους μια ασήκωτη, τρομακτική σκιά.
Καλημέρα σας!!Είμαι ένας πατέρας δύο πανέμορφων κοριτσιών!! Είμαι ερωτευμένος με τις κόρες μου,οι οποίες βρίσκονται στην ηλιλία των 8 και 4 αντίστοιχα.Η άποψη της εν λόγω κυρίας,δεν με σόκαρε ακριβώς.Διαβάζοντας όλο το κείμενο,κατάλαβα,πως δεν έχει ξεκαθαρίσει στο μυαλό της,τι ακριβώς σημαίνει αγάπη..Στο κάτω κάτω,αφού υποτίθεται πως ποτέ δεν αγάπησε τα παιδιά της,ποιο είναι το κίνητρο να τα φροντίσει τόσο καλά,ιδανικά όπως αναφέρει?Αντέχεις να κάνεις υπομονή για κάποιο χρονικό διάστημα,μα πιστεύω ακράδαντα,πως κάποια στιγμή,έρχεται η έκρηξη και τα διαλύεις όλα,κάνεις δηλαδή,αυτό που πραγματικά θέλεις..Όπως λέει και η καλή μου φίλη και καθοδηγήτριά μου Μάρεα,ο καθένας μας,έχει την ζωή που πραγματικά θέλει..Αν αυτή η γυναίκα ήθελε μία άλλη ζωή,εκείνη την ζωή θα έκανε,χωρίς παιδιά χωρίς εγγόνια,χωρίς σκοτούρες...Κατά την ταπεινή μου άποψη,αυτό ακριβώς ήθελε να κάνει,να μεγαλώσει τα παιδιά της με τις ''γκρίνιες'' που έχουμε όλοι κατά καιρούς,μην εκτιμόντας την ευτυχία που μας προσφέρεται σε μοναδικές στιγμές με τα παιδιά μας και την οικογένειά μας,και καταλήγουμε να την εκτιμήσουμε όταν συμβαίνει ένα κακό γεγονός όπως η ασθένεια της κόρης της...Να είστε καλά!!
+1
Θεωρώ πως είναι αδύνατον όλα αυτά τα πολύ έντονα συναισθήματα να μην τα έχουν εισπράξει τα παιδιά της.Τα παιδιά δεν είναι φυτά να χρειάζονται απλώς υλική φροντίδα. Η κυρία είδε το ρόλο της ως μητέρα διεκπεραιωτικά όπως για παράδειγμα αντέχουμε κάτι γιατί πρέπει ή γιατί δε γίνεται αλλιώς. Συμφωνώ πως θα έπρεπε ν'αποδεσμεύσει τον άνδρα της, αν η ίδια δεν ήθελε παιδιά. Εξάλλου αυτή η "δέσμευση" - το να είσαι γονιός- σταματάει μόνο όταν εμείς οι γονείς πεθαίνουμε...Ότι είναι ειλικρικής...αναμφίβολα!Είναι όμως κι ένας άνθρωπος που κουβαλάει τα συμπλέγματά του και τα εκδηλώνει σε ακραίο βαθμό.Πώς είναι δυνατόν να μην έχει δεθεί με τα παιδιά της;;;Εδώ ένα κατοικίδιο έχουμε - που δεν είναι βιολογικό μας κομμάτι- και γίνεται κομμάτι της ζωής και της καρδιάς μας! Ειλικρινά, η κυρία έκανε τις επιλογές και έχει δικαίωμα να μιλήσει γι'αυτές...Τα παιδιά της όμως δεν ξέρω αν νιώθουν πως έχουν στη ζωή τους το πιο ακλόνητο στήριγμα που έχουμε όλοι...τη μήτέρα!!Όσο για την περιποίηση της κόρης της; Είναι κάτι που μπορείς να το δεις καλοπροαίρετα και να της πεις "μπράβο" μπορείς όμως - συνδυάζοντάς το με όσα προανέφερε- να το δεις σαν εξιλέωση ή απλή "νοσοκομειακή"εξυπηρέτηση! Κατάφερε πάντως να με σοκάρει αυτή η επιστολή!!!
Άλλα λένε οι λέξεις της κι άλλα οι πράξεις της. Αν όντως νιώθει έτσι, το να μεγαλώσει δυο παιδιά, να κρατήσει τη σχέση της υγιή και να φροντίζει πια την ενήλικη κόρη της, είναι ΑΘΛΟΣ. Δεν βλέπω εγωισμό πουθενά. Μόνο συνεχή θυσία.
Δηλαδη αλλες που κανουν παιδια κ ταχα τα αγαπουν ενω τα αφήνουν βρώμικα ,τα χτυπούν ,τα βρίζουν κ για να μην πω κ τα χειρότερα που ακουμε να γίνονται ειναι καλυτερες απο αυτην?Παντα τα φροντιζε δεν τα παραμέλησε ποτε ,απλα δεν ηθελε να γινει μαμα ...αλλες που τα παρατανε στα ιδρυματα η στους δρομους?Δεν ειναι τοσο τραγικο ολο αυτο που διαβασα κ αν το διαβασεις ολο μεχρι το τελος θα καταλαβεις πως ειναι μια γυναικα που αγαπα την ελευθερια της!!!!αλλα δεν εκανε κακο ποτε στα παιδια της........κ ουτε εχει σκοπο να κανει......
toulaxiston i kuria einai eilikrinis, akoma kai tosa xronia meta! exw paradeigmata tis "kai kala agapis" apo kapoious allous pou den to paradexontai akoma! Einai kapoioi anthrwpou pou einai ftiagmenoi gia goneis...
Διάβασα κάτι σήμερα που το είχα ξεχάσει και μου θύμησε τον χαμό αυτών των σχολίων. Είναι μια φράση του γάλλου φιλόσοφου και νομπελίστα Henry Bergson: "Τα μάτια βλέπουν μόνο αυτά που ο νους είναι έτοιμος να κατανοήσει" Τροφή για σκέψη.
- Πως μπορεί να ξέρει ότι η ζωή της θα ήταν καλύτερη χωρίς τα παιδιά της; - Με τέτοια ψυχρότητα πως είναι τόσο σίγουρη ότι δεν έχει επηρεάσει τα παιδιά της; - Πως μπορεί και κατακρίνει τους άλλους γονείς που προσπαθούν χρόνια να κάνουν ένα παιδί; και στην τελική δεν καταλαβαίνω, γιατί δεν πήρε διαζύγιο, να αφήσει τον άντρα της να κάνει παιδιά με καμιά που θέλει να κάνει παιδιά και αυτή αν θέλει σύντροφο τότε να παντρευτεί κάποιον άλλο που δεν θέλει και αυτός να κάνει παιδιά και θα ήταν όλοι μια χαρά... Όσο άντεξα να διαβάσω την ιστορία της κατάλαβα ότι το λάθος της δεν ήταν που έκανε παιδιά αλλά που έμεινε σε ένα γάμο που αναγκάστηκε να κάνει μια υποχώρηση και μάλιστα με παζάρια (εγώ, δεν θέλω κανένα, εσύ θέλεις τέσσερα, τότε στα δύο καλά είμαστε!). Αυτό που με ανατριχιάζει περισσότερο στην ιστορία είναι ότι θα βρει αρκετούς μιμητές. Πόσο ΕΓΩΊΣΤΡΙΑ μπορεί να είναι . . . Αν και νομίζω ότι αυτό μπορεί να είναι το υπέρτατο στάδιο του εγωισμού.
Και εγώ στην αρχή σοκαρίστηκα αλλά είπα μέσα μου ότι θα διαβάσω όλο το κείμενο για να δω που θα καταλήξει. Αν το διαβάσεις και εσύ Lefteris νομίζω ότι θα αλλάξεις γνώμη για το "υπέρτατο στάδιο του εγωισμού" που λες.
ΕΧΩ ΣΟΚΑΡΙΣΤΕΙ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ!!ΠΩΣ ΓΙΝΕΤΑΙ ΝΑ ΜΗΝ ΑΓΑΠΗΣΕΙΣ ΤΑ ΙΔΙΑ ΣΟΥ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΓΙΑΤΙ ΑΥΤΗ ΔΕΝ ΤΑ ΑΓΑΠΑΕΙ ΚΙ ΟΥΤΕ ΤΑ ΑΓΑΠΗΣΕ ΠΟΤΕ ΑΦΟΥ ΕΥΧΕΤΑΙ ΝΑ ΜΗ ΤΑ ΕΙΧΕ ΚΑΝΕΙ!!ΚΙ ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΕΚΑΝΕ ΠΑΙΔΙΑ ΓΙΑ ΤΟ ΧΑΤΙΡΙ ΤΟΥ ΑΝΤΡΑ ΤΗΣ ΝΑ ΤΟ ΘΕΩΡΗΣΟΥΜΕ ΘΥΣΙΑ??? ΔΕΝ ΕΧΩ ΞΑΝΑΚΟΥΣΕΙ ΠΟΤΕ ΜΙΑ ΤΕΤΟΙΑ ΙΣΤΟΡΙΑ.
Το να κάνεις παιδιά για να μην στερήσεις αυτή την επιθυμία και εμπειρία ζωής από τον άντρα σου ...είναι αγάπη! το να επιλέξεις να αφήσεις τη δουλειά σου για να τα μεγαλώσεις...είναι αγάπη όλα αυτά που έχει κάνει αυτή η γυναίκα δείχνουν αγάπη, που για τους λόγους της δεν φωνάζει την αγάπή της για να την ακούσουν όλοι , ούτε καν στον ίδιο της τον εαυτό το λέει.τουλάχιστον σύμφωνα με αυτά που ένιωθε προσπάθησε να μεγαλώσει τα παιδιά της όσο καλύτερα μπορούσε! ποιος είπε ότι οι μαμάδες δεν είναι άνθρωποι?ποιος είπε ότι δεν έχουν αδυναμίες? ποιος ότι δεν είναι γυναίκες?ποιος ότι δεν θα ήθελαν περισσότερο χρόνο για τον εαυτό της? όσα γράφει αυτή η γυναίκα είναι αρκετά ακραία και σοκάρουν πολύ κόσμο, όμως πουθενά στο κείμενο δεν δείχνει ότι ήταν κακή μάνα,ίσως να ήταν μάνα με κάποια ψυχολογικά προβλήματα αλλά όχι κακή μάνα
Συμφωνώ απόλυτα. Με κάλυψες!
Συμφωνώ απόλυτα και απλά θα προσθέσω για την πειθαρχία της και το ότι ανέλαβε τις ευθύνες με τη λογική και όχι με το συναίσθημα!
ΝΑ ΤΟ ΠΩ? ΤΥΧΑΙΟ ΕΙΝΑΙ ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ ΓΕΡΜΑΝΙΔΑ?
Κατ΄αρχάς είναι Αγγλίδα. Η μητέρα της ήταν Γερμανίδα και απ'ό,τι λέει πήρε πολλή αγάπη από αυτήν και είχε ευτυχισμένα παιδικά χρόνια. Αυτή η προπαγάνδα τα τελευταία χρόνια με τους Γερμανούς έχει οδηγήσει σε αβάσιμα στερεότυπα επί προσωπικού επιπέδου. Άλλο η εξωτερική τους πολιτική, άλλο οι απλοί άνθρωποι που βιώνουν τα ίδια συναισθήματα, τις ίδιες αγωνίες και τα ίδια προβλήματα όπως κάθε άνθρωπος στον κόσμο. Δεν έχουν μεσογειακό ταμπεραμέντο αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι είναι τέρατα. Συγγνώμη που απαντώ κάτω απο το δικό σου σχόλιο. Απλά έτυχε να είναι αυτό το τελευταίο. Στην ουσία απαντώ σε όλα τα παρόμοια σχόλια που προηγήθηκαν.
DES νομίζω ότι ξέχασες το ρητό, το γνωμικό, όπως θες πες το: "Σαν τους Έλληνες δεν έχει"!!! Ξέρεις κ έχω ξανά πει την γνώμη μου περί του θέματος οπότε τα περισσότερα λόγια είναι περιτά, νομίζω! Keep walking....
To "γνωμικο" αυτο που λες, το εχουν βγαλει Ελληνες. Συμφωνω απολυτα με την DES. Ας σταματησει αυτο το τσουβαλιασμα με τις εθνικοτητες. Επειδη εχω ζησει στη Γερμανια, σας διαβεβαιω οτι οι μητερες εκει ειναι πολυ στοργικε ςκ υπευθυνες με τα παιδια τους, και περνουν πολυ περισσοτερο χρονο, απο πολλες Ελληνιδες που επιστρατευουν μαναδες και πεθερες να τους βοηθανε. Τα μεγαλωνουν μονες, μαζι με τον πατερα. Δηλαδη δεν υπαρχουν κακες Ελληνιδες μαναδες? Και η Μηδεια, αν το καλοσκεφτουμε ηταν Ελληνιδα
Το μητρικό 'ένστικτο' δεν είναι κάτι που φοριέται αυτόματα με το που θα φέρεις ένα παιδί στον κόσμο. Σέβομαι την ψυχική ανάγκη κάθε ανθρώπου να βιώνει την καθημερινότητα του με τον τρόπο που τον κάνει ευτυχισμένο και πλήρη και όχι γιατί 'πρέπει' να ακουλουθεί τα κοινωνικά πρότυπα που παρουσιάζει ο σύγχρονος τρόπος ζωής και τα μοτίβα ζωής που μας φοράνε υποσυνείδητα οι προϋγούμενες γενιές. Σίγουρα δεν γεννιόμαστε όλοι καλοί γονείς και πολλοί βιώνουν έντονο στρες, πίεση και καταστρέφουν τις σχέσεις τους και τον γάμο τους μετά τον έρχομο ενός παιδιού, ίσως γιατί δεν είναι 'ετοιμοι' ή ίσως γιατί δεν θα είναι ποτέ 'έτοιμοι' να αναλάβουν νέους ρόλους και να αλλάξουν την καθημερινότητα τους ριζικά! Ας μην είμαστε τόσο αυστηροί με το πως πρέπει να είμαστε σε όσους καταφέρνουν να είναι ειλικρινείς με το πως αισθάνονται αυτοί που δηλώνουν 'διαφορετικοί' καθώς όλοι μας μπορεί να έχουμε κοινά χαρακτηριστικά και τις ίδιες βασικές ανάγκες αλλά παράλληλα διαφοροποιούμαστε τόσο πολύ με τον τρόπο που ορίζει ο καθένας μας αληθινή 'ευτυχία'!
Δεν ήθελε τα παιδιά να της αποροφούν τον χρόνο και "τιμωρήθηκε" με ένα παιδί κατάκοιτο που θα της αποροφά τον "πολύτιμο" χρόνο της για πάντα. Ειρωνία αλλα και δικαιοσύνη αν με ρωτήσετε. Τι αγάπη να δεις στο κείμενό της; Τον σκύλο αγαπούσε περισσότερο μου φαίνεται ...
polla thelo na po alla tha po mono ena....kati teties kanoun pedia k kapies ales pedeuonte xronia k den mporoun na kanoun ...krima!!!
ΠΟλυ αγαπη...Κι ας λετε οτι θελετε...Ακομη προσπαθει να πεισει τον εαυτο της οτι δεν ηθελε παιδια...Δεν ξερω γιατι...Και ποιος ειπε οτι καλη μαμα ειναι αυτη που δινει τον εαυτο της στα παιδια της? Οσο για μενα... Επρεπε να φτασει ο μεγαλος μου γιος 8 χρονων για να καταλαβω οτι οταν φωναζουν "μαμα" απευθυνονται σε μενα...Οποτε την καταλαβαινω...
Σεβομαι το γεγονος οτι η Σοφια εχει μια διαφορετικη αποψη, ομως την εκφραζει προκλητικα, θιγοντας ισως ολες τις μανες που δινουν την ψυχη τους καθε μερα για να μεγαλωσουν τα παιδια τους και το εννοουν. Οσο για μενα, με καλυψαν οι προηγουμενες κοπελες. Ειδα μια γυναικα που συμπεριφερθηκε οπως μια νταντα που την προσελαβαν για να διεκπεραιωσει καποια καθηκοντα. Και φανταζομαι πως και τωρα που η κορη της την εχει αναγκη θα την φροντιζει με την ιδια ψυχροτητα.
λοιπόν είναι ότι χειρότερο έχω διαβάσει...όλο αυτό το κείμενο είναι ένα πολύ καλό παράδειγμα του πώς μπορείς να κάνεις ένα παιδί να φτάσει στα όρια της ψυχικής νόσου.Δεν σε αγαπάω αλλά κάνω τα πάντα για σένα.....πιστεύω οτι είμαι καλή μαμά αλλά ξέχασα το παιδί μου στο φούρνο....και ενώ είμαι τόσο καλή για τα παιδιά μου εκείνα μου κάνουν τόσο κακό με την παρουσία τους....Και λές στο παιδί να διαλέξει ..την ειληκρίνεια ή την υποκρισία...αραγε τι πληγώνει λιγότερο???? Το χέρι μάλλον κόβεται πιο εύκολα....η ψυχή όμως δεν επουλώνει ποτέ την έλειψη πραγματικής τρυφερότητας...και τελικά και τα δύο παιδιά βρήκαν μια λύση... και όπως πάντα γίνεται με τα αδέρφια οι λύσεις θα είναι εκ διαμέτρου αντίθετες..ο ένας έκανε δική του οικογένια για να βρεί την αγάπη.....και ο άλλος προσπάθησε να απαιτήσει την αγάπη που δεν είχε τιμωρόντας τον εαυτό του για όσα χρεώθηκε και την μητέρα του για όσα της στέρισε.....ΤΕΛΙΚΑ ΤΟ ΧΕΡΙ ΚΟΒΕΤΑΙ ΠΙΟ ΕΥΚΟΛΑ....
Ναι και για να εκδικηθεί ή να τιμωρήσει την μητέρα της, την κακή μητέρα της, την άσπλαχνη μητέρα, την άκαρδη μητέρα της (κλπ κλπ) απόφασισε να αρρωστήσει κ όχι απλώς να αρρωστήσει, αλλά να αρρωστήσει βαριά!! Αποφάσισε κ προσπάθησε με οποιοδήποτε τρόπο να αποκτήσει μια αρρώστια που θα την καθήλωνε για μια ζωή σε ένα κρεβάτι ώστε να τιμωρήσει την μαμά της!! Από μαζοχισμό ή κάποια ψυχική διαταραχή προτίμησε να υποφέρει για μια ζωή ωστέ να υποφέρει κ η μάνα της μαζί!! (Κ να μην σχολιάσω, ξανά, κ την κυρία που είπε ότι η μάνα προκάλεσε με κάποιον τρόπο, δεν ξέρω με ποιόν μάλλον μόνο η κυρία που το έγραψε θα ξέρει, για να το λέει κάτι θα ξέρει, την αρρώστια στην κόρη της) Μα τι λέτε ώρες ώρες; Τα θέλετε κ τα λέτε; Πριν γράψετε κάτι το σκέφτεσται πρώτα; Έχετε διανοηθεί τι λέτε; Κ μετά φωνάζετε ψυχικά άρρωστη την μάνα ή ακόμα κ την κόρη!! Την επόμενη φορά που θα γράψετε κάτι ή θα πείτε κάτι πρώτα κοιτάξτε τον εαυτό σας στον καθρέφτη! Γιατί άνθρωποι που γράφουν τέτοιες ασυναρτησίες (κ το λέω πολύ ευγενικά, αν ήθελα άλλα θα έγραφα) στα μυαλά τους δεν στέκουν καλά!! Όσο πρόβλημα έχει αυτή άλλο τόσο έχετε κ εσείς!!
Αν θέλεις περισσότερες πληροφορίες σχετικά με το πώς μπορούν τα παιδιά να αρρωστήσουν μέσα στα πλαίσια μιας μη δοτικής συναισθηματικά μητέρας μπορείς να διαβάσεις αρκετά βιβλία ψυχολογίας που αφορούν την οικογένεια και την δυναμική της.
Sorry αλλά αυτά δεν τα πιστεύω! Κ εγώ ξέρω, έχω έναν φίλο που διαγνώστηκε με την ίδια ακριβώς αρρώστια που έχει κ η κόρη της Ισαβέλλας, κ ξέρω ότι είχε μια υπέροχη μητέρα που τον αγαπούσε πολύ κ του το έδειχνε κ του το έλεγε κ ήταν δοτική!!! Το παιδί αυτό τότε γιατί αρρώστησε; Που μεγάλωσε μέσα σε μια αγαπημένη οικογένεια. Γιατί; Κ γιατί αυτή η γυναίκα (η μαμά του παιδιού που σου λέω) που αγαπούσε την οικογένεια της κ την αγαπούσαν αρρώστησε με καρκίνο κ παίθανε; Γιατί; Σε λίγο θα μου πείτε ότι τους ματιάσανε ή τους γρουσουζεψανε επειδή ήταν αγαπημένη οικογένεια!! Άντε τώρα!!! Ψυχολογικα θέματα μπορεί να είχαν τα παιδιά της Ισαβέλλας δεν λεώ, αλλά ότι όλα αυτά τα αρνητικά συναισθήματα κ κλπ που δέχτηκε το κορίτσι αυτό απο την μάνα της να μετατράπηκαν σε αρρώστια, όχι αδυνατό να το πιστέψω μόνο κ μόνο γιατί έχω σαν παράδειγμα το αντίθετο γεγονός που σας περιέγραψα παραπάνω. Τώρα αν εσείς πιστεύεται σε αυτά.... εεεε τι να σας πω; Δικαίωμα σας!!!
μαλλον ξεχναμε κατι πολυ σημαντικο: ειναι ευθυνη μας οχι μονο η σωματικη υγεια των παιδιων μας αλλα κ η ψυχικη! κ ναι ενα παιδι για να ειναι υγιες ψυχικα πρεπει να μαθει να εκφραζει συναισθηματα- πρεπει να του μαθουμε να λεει: ειμαι χαρουμενο ειμαι λυπημενο ειμαι φοβισμενο με νευριαζει μου αρεσει/δε μου αρεσει σ'αγαπω! κ η ιδια παραδεχεται αυτη την αναγκη της κορης της: η Jo κάποτε είπε “Ποτέ δε λες πως με αγαπάς, Μαμά“
Ίσως αυτή η γυναίκα ν αγαπάει τα παιδιά της πολύ περισσότερο απ όλες εμάς που καθημερινά λέμε πόσο λατρεύουμε τα παιδιά μας.Εγώ στο άρθρο της είδα πολύ περισσότερη αγάπη απ όση θέλει πραγματικά να μας δείξει!!!
Ksexase to paidi sto fourno??? kai einai typikh mhtera opws anaferei h idia?? kai kanei afto pou prepei gia ta paidia ths?? H gynaika xrhzei psyxiatrikhs frontidas kai aporw tosa xronia o antras ths pws empistevotan ta paidia tou se afth? De thes paidia mhn kaneis paidia. Alla mana robot den einai mana.. kai tolmaei na milaei gia tis ergazomenes mhteres pou paroli thn kourash tous dinoun ta panta sta paidakia tous kai olh thn agaph kai th frontida. tragikh
tragelafikh fusiognwmia....dn mou afhse kanena 8etiko synais8ha h anagnwsh tou keimenou.to anti8eto 8a elega..oso giathn agaph pou les olivia oti eides,pou akrivws kryvetai?sta legomena mias psyxrhs pobotomhxanhs san auth??? ennoeitai pws sumfwnw apoltws me thn iwanna..
Συμφωνώ απόλυτα! Μπορω να αποδεχτώ τη διαφορετικότητα της, αλλα ας μην κάνει και κριτική σε αλλες μητερες απο πάνω! Και ποιος ξέρει, ίσως αν είχε συνεχίσει να εργάζεται η συγκεκριμένη μητέρα, ίσως να είχε βρει κάποια ισορροπία στη σχεση της με τα παιδια της!
Δεν πιστεύω σε αυτά που λέει. Ασφαλώς κ είναι ανάμεικτα τα συναισθήματα τις πρώτες μέρες με το παιδί κ σου λείπει ο χρόνος που μπορούσες να αφιερώσεις κάποτε μόνο στον εαυτό σου κ σίγουρα είναι εξαντλητικό, όμως δε μπορεί να στάθηκες καλή μάνα, να αγάπησες τα παιδιά σου κ να μη μπόρεσες να νιώσεις δέσιμο μαζί τους. Όσο για το ότι το ξέχασε στο φούρνο, τι να πω. Ξέχασε κ το σκυλί, που από ό,τι λέει το αγαπούσε κ δεν την ενοχλούσε. Αυτό είναι κουλό όπως κ να το δεις, όμως σε ξενοδοχείο δουλεύω κ έχω δει οικογένειες να φεύγουν κ να ξεχνούν τα παιδιά τους κ μετά να γυρνάει με δάκρυα η μάνα. Απαράδεκτο, αλλά κάποιες φορές το μυαλό ρετάρει φαντάζομαι, τι να πω... Άποψή μου είναι πως η κυρία αυτή που καλείται σε αυτή την ηλικία να φροντίσει την κόρη της με πολλαπλή σκλήρυνση έχει εξαντληθεί. Ακόμα κ αν τα παιδιά σου είναι ολος σου ο κόσμος, όσο αυτά μεγαλώνουν κ δε σε χρειάζονται, μαθαίνεις να χαλαρώνεις κ να ξεκουράζεσαι. Όσο μεγαλώνεις το φυσικό είναι να έχεις λιγότερες ευθύνες κ να κάνεις μια πιο χαλαρή ζωή. Αυτή η γυναίκα αναγκάζεται να βλέπει το παιδί που ανέθρεψε να είναι ανήμπορο. Σίγουρα αισθάνεται κ άγχος για το τι θα απογίνει αυτό το παιδί όταν η ίδια δε θα μπορεί να το φροντίσει. Πιστεύω προσωπικά πως όλο αυτό το κείμενο είναι η άμυνα της κ η ανάγκη της να ξεσπάσει. Είναι δύσκολο κ εξαντλητικό αυτό που ζει κ ίσως κάθε μανούλα που θα έβλεπε το παιδί της σε αυτή την κατάσταση να ένιωθε άσχημα που το έφερε στον κόσμο για να βασανίζεται. Δε λέω πως βρίσκω σωστό το κείμενο, λέω πως απλώς δεν το πιστεύω. Πιστεύω πως είναι θυμός κ δυστυχία.
Άννα η απάντηση μου δεν πάει μόνο προς το δικό σου σχόλιο, αλλά κ άλλων κυριών που έχουν γράψει κάτι παρόμοιο με εσένα. Βρε κορίτσια δεν είναι θέμα σωστού ή λάθους, δεν είναι έκθεση ιδεών, σκέφτομαι κ γράφω, έκθεση για τις πανελλήνιες που πρέπει να βαθμολογηθεί ώστα να περάσει το "παιδί" (η Ισαβέλλα δλδ) στην επόμενη τάξη. Ναι στο να διαφωνούμε, αλλά για το αν είναι σωστό ή όχι, ας το κρίνει η ζωή. Στο κάτω κάτω ποίες είμαστε εμείς που θα κρίνουμε αν είναι το κείμενο σαν κείμενο είναι σωστό ή αν η Ισαβέλλα είναι σωστή;
Κι επειδή διαβάζω για την υπεροχή της Ελληνίδας μάνας και την ψυχρότητα των ξένων έχω να σας πω, επειδή ζω στο εξωτερικό εδώ και πολλά χρόνια, ότι καθόλου ψυχρές δεν είναι. Είναι συνειδητοποιημένες, δοτικές, ήρεμες, δεν φωνασκούν κάθε τρεις και λίγο όπως η μέση ελληνική οικογένεια, δεν γεμίζουν με απαγορευτικά τα παιδιά τους μην τυχόν και λερωθούν, πάθουν καμιά γρατζουνιά ή σκίσουν το ρούχο τους και δεν κακομαθαίνουν τα παιδιά τους μεγαλώνοντας ενήλικες ανίκανους να αυτοεξυπηρετηθούν. Τα παιδιά, επειδή ως γνωστόν μαθαίνουν από το περιβάλλον τους, γινονται κι αυτά ήρεμα και ανεξάρτητα και δεν αντιδρούν με φωνές. Οπότε έχεις ένα ήρεμο περιβάλλον για όλους. Είπαμε καλή η ανιδιοτελής δοτικότητα της Ελληνίδας μάνας αλλά πχ εγώ θα προτιμούσα να έχω Γερμανίδα μάνα από τη δικιά μου η οποία κάθε μέρα με βομβαρδίζει από την Ελλάδα με φράσεις τύπου: Πώς ζω χωρίς εσένα και είσαι η χαρά της ζωής μου και μου δημιουργεί τις τρελές ενοχές που αποφάσισα να ανοίξω τα φτερά μου. Γερμανίδα και πάλι Γερμανίδα!
DES πόσο μα πόσο συμφωνώ μαζί σου!!! Βαρέθηκα πια να ακούω φράσεις όπως "Εμείς είμαστε Έλληνες!", "Εμείς οι Έλληνες είμαστε οι καλύτεροι..", "Εμείς οι Ελληνίδες μητέρες είμαστε οι καλύτερες μαμάδες... αγαπάμε περισσότερο... τα μεγαλώνουμε καλύτερα... τα προσέχουμε καλύτερα... δινόμαστε σε αυτά περισσοτέρο...", "Για μια ελληνίδα μάνα τα παιδιά είναι η ζωή της"(Σοφία) κ άλλα τέτοια!! Έλεος δήλαδη με τον Εθνικισμό μας κ δεν ξέρω πως αλλιώς να το πω! Κ οι ξένες (Αγγλίδες, Γερμανίδες, Γαλλίδες κλπ κλπ) είναι καλές μητέρες, απλώς είναι διαφορετικές. Ξέχασα όμως ότι το διαφορετικό μας τρομάζει, το φοβόμαστε. DES respect!!
DES και παλι συμφωνω. Εχω Γερμανιδα μαμα, που μας μεγαλωσε εμενα και την αδερφη μου εντελως μονη της, χωρις καμμια βοηθεια(ουτε καν του πατερα) ηταν δοτικη, στοργικη, ηρεμη, και μας εκανε ανεξαρτητους ανθρωπους, να μπορουμε να σταθουμε στα ποδια μας και στην κοινωνια ωριμοι κι ανεξαρτητοι. Και τα παιδικα μας χρονια ηταν γεματα χαρα, δραστηριοτητες και επικοδομητικα. Καποιες εδω μπορει να σοκαριστειτε αλλα ΝΑΙ, υπαρχουν κι αλλου στον κοσμο μητερες που αγαπουν τα παιδια τους!!!!
Πες τα ρε DES! Βλέπεις Ελένη για τι περιπτώσεις μιλάω; Είναι το συναισθηματικό βάρος που έλεγα οτι θα αισθανόμουν αν ήταν έτσι η μαμά μου. Δεν λέω οτι ταυτίζεται απόλυτα με τα σχόλια μου η μαμά της DES (DES μην αρχίζεις να με κράζεις ε; σόρρυ!). Δεν την ξέρω για να το πω αυτό. Αλλά το συναίσθημα που περιγράφει είναι αυτό ακριβώς που φαντάζομαι οτι θα αισθανόμουν αν για την μαμά μου ήμουν το κέντρο του κόσμου της. DES, να ξέρεις συμφωνώ απόλυτα μαζί σου, ειδικά στο κομμάτι "μεγαλώνοντας ενήλικες ανίκανους να αυτοεξυπηρετηθούν".
Συμφωνω μαζι σου DES. Αυτη η προσκολληση των ελληνιδων μαμαδων στα παιδια τους, η σχεδον μονομανης ενασχοληση με αυτα, και τα όποια αρνητικα επακολουθα μπορει να εχει κατι τετοιο στη μετεπειτα ζωη τους, πιστευω πως συχνα υπερσκελιζουν τα θετικα τους. Οι περισσοτερες ειναι προσκολλημενες, οχι δοτικες. Φορτικες και οχι 'θερμες'. Παραβλεπουν τις ασχημες συμπεριφορες των δικων τους παιδιων και σπευδουν να κατηγορησουν τις αλλες μητερες για τα λαθη που εχουν κανει. Ειναι σε εμπολεμη κατασταση με τις πεθερες τους, αλλα μεγαλωνουν τους γιους τους ακριβως με την ιδια λογικη που τους μεγαλωσε και η πεθερα τους. Νομιζουν οτι μεγαλωνουν τα παιδια τους ανιδιοτελως κι οταν εκεινα καβατζωσουν τα 30 αρχιζουν οι συναισθηματικοι εκβιασμοι για να 'κερδισουν' παραπανω ωρες με το εγγονι κτλ..Σου υπενθυμιζουν ποσα εχουν κανει για σενα, το γεγονος οτι αφησανε στην ακρη τα ονειρα τους για να σε μεγαλωσουν και περιμενουν απο εσενα ανταποδωση..απο ποτε η αγαπη βασιζεται στην ανταποδοτικοτητα? Η αγαπη δεν ειναι ανιδιοτελης? Κι εκτος αυτου, ρωτησε στα αληθεια κανεις ποτέ το παιδι και μελλοντικο ενηλικα αν ο ιδιος ηθελε ο γονιος του να αλλαξει ολη του τη ζωη ως ανθρωπος και να αφιερωθει σε αυτον? Ποσες δεν εχουν δει γυρω τους γυναικες που μεχρι λιγο πριν κανουν παιδι ηταν ελευθερα πνευματα, εντυπωσιακες γυναικες με ονειρα για μια ζωη λιγοτερο αναμενομενη και συμβατικη που μετα το παιδι ξαφνικα παθανε μεταλλαξη κι απο σαγηνευτικες πολυπλευρες προσωπικοτητες γινανε ο αδιαφορος μεσος ορος, η μεση ελληνιδα γυναικα, η μεση μαμα? Δεν αντιλεγω, ναι τα παιδια ειναι ευτυχια, γιατι πρεπει ομως να ειναι η μοναδικη πηγη ευτυχιας? Ακουω πολλες να λενε πως δε με νοιαζουν οι φιλιες μου πια, το παιδι ειναι το παρεακι μου..αυτο ειναι κατι που μου φαινεται αδιανοητο. Επενδύουν ολη τους τη ζωη στο παιδι..και περαν του οτι αυτο απο μονο του ειναι απιστευτα φορτικο, συχνα βλεπεις αυτες τις γυναικες - οταν τα παιδια τους εχουν πλεον μεγαλωσει, περασει απο εφηβεια κτλ και καπου στη πορεια της ζωης η σχεση τους με το ενηλικο παιδι τους πλεον εχει αλλοιωθει- να χανουν το νοημα της ζωης τους, να μαραζωνουν και να αναρωτιουνται γιατι νιωθουν τοσο αδειες...Πως να μη νιωθεις αδεια οταν εχεις εναποθεσει ολο σου το ειναι σε ενα μονο ανθρωπο? Ναι ειναι το παιδι σου, αλλα ειναι ΕΝΑΣ μονο ανθρωπος, που θα μεγαλωσει κι εκ των υστερων θα σε κρινει. Και τα δικα του κριτηρια μπορει να απεχουν πολυ απο τα δικα σου και στη ζυγαρια να βγεις χαμενη..κι εκει βγαινουν και οι καταθλιψεις και οι καρκινοι και ολα.. Εν τέλει, γιατι θεωρουμε οτι η μεση μαμα και δη ελληνιδα ειναι η μονη που μπορει να εχει ευτυχισμενα παιδια? Για ποιο λογο η μεση Αγγλιδα/Γερμανιδα/Αμερικανιδα μαμα που στα δικα μας ματια μπορει να φαινεται 'καπως' εκ προοιμίου θεωρειται οτι υστερει κι οτι δε συγκρινεται με το 'μεγαλειο' της ελληνιδας μανας? Ποιος μας εχει διαβεβαιωσει οτι τα παιδια 'παιρνουν' περισσοτερα απο το στυλ αυτο της ελληνιδας μανας κι οχι απο καποιο αλλο? Η μητερα του κειμενου ειναι απλα μια γυναικα που δεν ηθελε να κανει παιδια, ετσι απλα. Κι ας θυμηθουμε καποιες απο εμας πως βλεπαμε τα παιδια των αλλων οταν ήμασταν 19.. ναι οκ υπαρχουν κι αυτες οι γυναικες που απο μικρες ηθελαν να κανουν παιδια, οι περισσοτερες ομως απο εμας δε συγκινουνταν και ιδιαιτερα με τα παιδια των μεγαλυτερων συγγενων μας 'η γενικα φιλων..
Θα απαντήσω γρήγορα γιατί πρέπει να πάω για καφέ τώρα, αλλά θα επανέλθω με αναλυτικότερο σχόλιο. Δεν άντεχα να περιμένω. Mer_80, συμφωνώ απόλυτα μαζί σου και χαίρομαι που υπάρχουν άνθρωποι σαν εσένα και την Νέλη.
Des !!!!!
πραγματικά θα προτιμούσα να το στειλεις ολο το σχολιο στην Ολίβια για να δημοσιευτει σαν αυτοτελες κειμενο. Συμφωνώ απολύτως.
Respect mer_80. Συμφωνώ απόλυτα μαζί σου. Και η κοπέλα παρακάτω που είπε ότι αυτό που έγραψες έπρεπε να το είχες στείλει αυτούσιο για να γίνει άρθρο, εχει δίκιο.
Σας ευχαριστω..χαιρομαι που υπαρχουν κι αλλες γυναικες που σκεφτονται ετσι. Το κειμενο γραφτηκε με τη λογικη του σχολιου, ενα κειμενο προς δημοσιευση νομιζω πως θα χρειαζοταν μια εκτενεστερη επιχειρηματολογια. Φανταζομαι πως μπορειτε να φανταστειτε τι σχολια θα προκαλουσε..
Με κάλυψες απόλυτα mer_80! Eξέφρασες με μεγάλη λεπτομέρεια ό,τι σκεφτόμουν κι εγώ αλλά δεν είχα την υπομονή να γράψω!
Απορρώ με τον εαυτό μου πως δεν σχολίασα από νωρίς πόσο συμφωνώ μαζί σου mer_80 κ ότι όλα αυτά που γράφεις είναι τόσο μα τόσο αληθινά γιατί τα βλέπουμε γύρω μας αλλά κ μέσα στην δική μας οικογένεια να συμβαίνουν!!! mer_80 respect!!!
mer_80, υποσχέθηκα εκτενέστερο σχόλιο αλλά όλο γράφω και σβήνω. Κάθε προσθήκη μου στο σχόλιο σου την θεωρώ περρίτη. Έχουνε δίκιο τα κορίτσια που σου λένε να πάει για δημοσίευση ως άρθρο. Τέτοιες απόψεις πρέπει να ακούγονται.
Ευχαριστω κορίτσια για την υποστήριξη. Δεν είχα χρόνο να διαβάσω όλα τα σχόλια αλλά από τα πολλά που διάβασα αποκόμισα τα στερεότυπα που ανέφερα και για αυτό θέλησα να δώσω κι εγω την δική μου οπτική γωνία. Η μητέρα μου είχε αργήσει πολύ να κάνει παιδί κι εγώ ήμουν ο καρπός πολύχρονων προσπαθειών. Εκεί αποδίδει η ίδια τη σχέση εξάρτησης που έχει μαζί μου. Τα αίτια πάντως είναι σίγουρα βαθυτερα. Πιστεύω δλδ ότι αν είχε κάνει κι άλλα παιδιά θα ήταν πιο χαλαρή. Επίσης θεωρώ ότι δεν υπήρξε ποτέ ιδιαίτερα ερωτευμένη με τον πατέρα μου γι αυτό και με τον καιρό στράφηκε το ενδιαφέρον της αποκλειστικά σε μένα, το οποίο το βρίσκω τραγικό. Το επίσης τραγικότερο είναι ότι πρόκειται για μορφωμένη γυναίκα με καλή δουλειά, μοντέρνα για την ηλικία της, άρα δεν παίζει ρόλο το μορφωτικό επίπεδο. Όσο και να ξέρω ότι η αγάπη της είναι απέραντη για μένα, πραγματικά υπάρχουν φορές που δεν την αντέχω. Όπως προανέφερα ζω πολλά χρόνια στο εξωτερικό και ακούω καθημερινά το ίδιο παράπονο για το πως είμαι ο μόνος άνθρωπος που έχει στον κόσμο (σημειωτέον ο πατέρας μου είναι εν ζωη!!) για το ότι θα αρρωστήσει από τη στεναχώρια της κλπ. Πραγματικά αν κάνω ποτέ παιδιά και γίνω έτσι θα ήθελα κάποιος να μου δώσει δυο χαστούκια να συνέλθω! Θα κάτσω πραγματικά να καταγράψω τις σκέψεις μου κάπου για να τις διαβάζω μελλοντικά και να μην αναπαράγω κι εγώ τα λάθη της μητέρας μου.
Εγώ πάλι είμαι 30 κι ενώ στην εφηβεία και γενικά μέχρι τα 24 λάτρευα τα μωρά και τα παιδιά τα τελευταία χρόνια με έχει πιάσει η απόλυτη άρνηση και κυρίως με τα πιο μεγαλα παιδιά. Δεν ξέρω τι με έχει πιάσει αλλά βαριέμαι θανάσιμα να ασχοληθώ μαζί τους όταν π.χ. πηγαίνω σε σπίτια φίλων και γενικά εκνευρίζομαι από όλη την παιδική προσωπικότητα. Αυτό που δεν μπορούν να ησυχάσουν μια στιγμή και δεν καταλαβαίνουν ότι και οι γονείς θέλουν τον προσωπικό τους χρόνο το βρίσκω εξουθενωτικό. Βέβαια δεν το παθαίνω με όλα τα παιδιά. Υπάρχουν παιδιά που έχουν τρομερή πλάκα και τα γουστάρω πολύ. Νομίζω ότι γενικά δεν μπορώ να δω τα παιδιά ως παιδιά αλλά τα βλέπω όπως θα έβλεπα έναν ενήλικα με την ίδια προσωπικότητα, είτε τα πάω ειτε δεν τα πάω και δεν μπορώ να πω "παιδάκι είναι μωρέ". Δεν ξέρω ειλικρινά τι με έχει πιάσει και για αυτό φοβάμαι να κάνω παιδιά μήπως καταλήξω σαν την κυρία από πάνω. Θέλω κι εγώ τον προσωπικό μου χρόνο και φοβάμαι ότι το παιδί, και ειδικα ένα δύσκολο παιδί θα είναι η αιώνια καταδικη μου. Τώρα πεστε να με φάτε φανατικές Ελληνίδες μάνες!
Laura καταρχάς τίποτα δεν σε έχει πιάσει, νομίζω ότι απλώς περνάς μια φάση. Κ εγώ την έχω περάσει, όχι στα 30, λίγο νωρίτερα. Αλλά τώρα στα 33 νοιώθω πολύ διαφορετικά κ θέλω σαν τρελή να αποκτήσω παιδιά!!!!
Δε λες κάτι παράλογο. Δεν είσαι έτοιμη ακόμα μάλλον.. Ο προσωπικός χρόνος μειώνεται δραματικά με το παιδί.. Αλλά αν είσαι έτοιμη, δε σε νοιάζει! Εγώ σήμερα θα πάω για έναν καφέ με μια φίλη μετά από σχεδόν δυο μήνες που έκανα κατι παρόμοιο. Και παρόλο που είμαι κουρέλι γιατί περνάμε potty training, και θα μπορούσα να ξαπλώστρες λίγο τώρα που κοιμάται το μικρό, έχω βλάψει μαλλί (γιατί δεν μπορώ άλλη στιγμή) και κάθομαι στο σαλόνι με έναν διπλό φραπέ και χαζεύω στο iPad. Σήμερα είναι μια σχετικά χαλαρή μέρα...
Ξαπλώστρες=ξαπλώσω (Καταραμένη αυτόματη διόρθωση) ΥΓ. Θα πάω για καφέ και στο μισάωρο θα μου λείπει το μωρό μου και θα θέλω να γυρίσω σπίτι... Μονίμως έτσι παθαίνω!
τι θα μπορουσε να ειναι εκτος απο γερμανιδα;ψυχρος λαος...για μια εληνιδα μανα τα παιδια ειναι η ζωη της. [ειναι μανα ακομη και οταν δεν εχει δικα της παιδια]
Αγγλίδα είναι.
Εγω νομίζω πως μπορώ να την καταλάβω. Ήμουν οχτώ χρονών, όταν η μεγάλη μου αδερφή, που έχουμε δεκαπέντε χρόνια διαφορά, παντρεύτηκε και απέκτησε τον πρώτο της γιό. Συνεχώς τον "ακουμπούσε" στην μαμά μου. με ηλίθιες δικαιολογίες και δίχως να εργάζεται. Η μητέρα μου εργαζόμενη σε βιοτεχνία, επέστρεφε τ' απόγευμα και τότε μπορούσε να κάνει όλες τις δουλειές. Βασιζόταν λοιπόν σε μένα, να παίξω με τον μικρό και να τον απασχολήσω. Ουσιαστικά εγω έκανα το μπέϊμπυ σίτινγκ, το οχτάχρονο! Το μωρό ήταν συνεχώς στο σπίτι μας. Όλη την ημέρα όλη την εβδομάδα. Και όταν με έπαιρνε για "βόλτα" ο θείος μου στο σπίτι του, πρόσεχα κι εκεί ένα μωρό, ήδιας ηλικίας. Με το να βάζεις δηλαδή ενα παιδί να παίξει με το μωρό για να κάνεις εσυ κάτι άλλο, είναι μπέϊμπυ σίτινγκ. Και γιατί σας κάνω τόσο μακρύ πρόλογο. Για να μπορέσω να φτάσω στο σημείο να εξηγήσω, πως αργότερα σκεφτόμουνα οτι δεν ήθελα να αποκτήσω δικά μου παιδιά. Γιατί ένιωθα μπουχτησμένη απο παιδιά. Κι όμως ήρθε η στιγμή στη ζωή μου, που ένιωσα έντονα την επιθυμία να γίνω μητέρα. Τα παιδιά μου τα αγαπάω, όσο δεν ήξερα οτι μπορώ ν' αγαπησω με τόση δοτικότητα!!! Γι' αυτό σας λέω, εγω νομίζω πως την καταλαβαίνω!
Λυπάμαι πολύ, που κατακρίνεται την συγκεκριμένη γυναίκα. Θεωρώ πως όλες οι γυναίκες δεν είναι γεννημένες για να γίνουν μάνες.Είναι η δική της αλήθεια και πραγματικά πρέπει να το αποδεχτούμε γιατί σίγουρα υπάρχουν γονείς που έχουν βιώσει το ίδιο συναίσθημα και το κρύβουν. Μπράβο που έχει το σθένος και τη δύναμη να εκφράσει τα δικά της βιώματα. Μακάρι και εμείς εδώ στην Ελλάδα που έχουμε μάθει να κατακρίνουμε όλο τον κόσμο, λες και εμείς έχουμε το αλάθητο του πάπα να αποδεχόμασταν κάτι αντίστοιχο, έτσι θα μπορούσαμε να γίνουμε καλύτεροι άνθρωποι.
Εχω όλη την καλη διάθεση να την καταλάβω, την αλήθεια της λεει η γυναίκα, αλλα δεν δέχομαι την κριτική που ασκει στις εργαζόμενες μητέρες. Απο τη μια ζητα την κατανοηση μας, απο την αλλη σπευδει να κατηγορησει αλλες μητερες. Και τι σημαίνει κάνω το καλυτερο για το παιδι μου; Αυτό ειναι κατι που κρίνεται εκ του αποτελέσματος, χίλιες φορές μια εργαζόμενη χαρούμενη κι δοτικη μητέρα απο τον δικό της ψυχαναγκασμο.
κατι που περιεργως καμια δεν σχολιασε ηταν η φραση της οτι εκανε 2ο παιδι επειδη πιστευει οτι ειναι πολυ εγωιστικο να μεγαλωνεις ενα μοναχοπαιδι? Το καταλαβε αυτο καμια σας γιατι εγω δεν το καταλαβα καθολου. Επισης λεει οτι ο μονος της αντρας απο παιδι ηταν ο συζυγος της με τον οποιο παντρευτηκανε στα 19. Μαλλον λοιπον επειδη δεν την αφησανε να κανει πρωτα τη ζωουλα της και να απολαυσει οσο χρονο ηθελε με τον εαυτο της, ενιωθε ετσι. Δεν καταλαβαινω επισης, αφου μας λεει οτι αληθεια αγαπαει ακομα πολυ τα παιδια της, γιατι δεν τους το λεει κιολας. Δηλαδη μπορει και το λεει σε μας, αλλα οχι σε κεινα? Σιγουρα οι πραξεις μετρανε περισσοτερο, αλλα γιατι δεν μπορει να ξεστομισει αυτη τη λεξη? Και το ηθικο διδαγμα ειναι, πως με ενα SLING και δεν θα ξεχνουσε το παιδι στο καροτσι, και θα μπορουσε να απολαμβανει ολες αυτες τις ομορφες (και ησυχες) συνηθειες που ηθελε να εχει για τον εαυτο της!!!!!!!
Αν και θα ανοίξω μέγα θέμα θα σου πω τι πιστεύω εγω οτι εννοεί λέγοντας οτι ειναι εγωιστικους να μεγαλώνεις μοναχοπαιδι. Οταν αποκατάσταση το πρώτο παιδι ικανοποιείται ολες τις ανάγκες που μπορεί να σου δημιουργεί το μητρικό φίλτρα, εισπραττεις ολα εκείνα τα συναισθήματα που γεννιούνται απο την μητρική σχέση. Το δεύτερο παιδι δεν σου ικανοποιεί κάποια διαφορετική ανάγκη, θα μπορούσε λοιπόν να πεις οτι δεν προχωράμε σε δεύτερο παιδι γιατι το πρώτο με καλύπτει συναισθηματικά. Μια τέτοια απόφαση όμως θα ήταν εγωιστικους γιατι ενώ καλύψεις τις δικές σου ανάγκες , στερείς απο το παιδι σου ολα αυτά που μπορει να προσφέρει η συνύπαρξη με έναν αδερφό. Αυτο καταλαβαίνω εγω...
πραγματικα δεν θα πηγαινε το μυαλο μου, και σε ευχαριστω που μου το εξηγησες, αληθεια.. :) Εχω ηδη 2 παιδια οποτε δεν εχω να προσθεσω κατι, απλα με τιποτα δεν μπορουσα να καταλαβω αυτη τη φραση!
για το ότι θέλησε να προσφέρει αδέλφι στο πρώτο παιδί, όσον αφορά εμένα, την καθιστά μια καλή μητέρα, έστω κάπως ασυνήθιστη....είμαι μοναχοπαίδι, και είμαι δυστυχής γι' αυτό....μακάρι να είχαν παλέψει να κάνουν κι άλλο παιδί οι γονείς. Ένα μοναχοπαίδι κινδυνεύει κάποτε να μείνει ολομόναχο στη ζωή, αν δεν κάνει δική του οικογένεια. Όσο για το ότι ξέχασε το παιδί μια φορά, σίγουρα φαίνεται τερατώδες, αλλά πόσες φορές έχουμε διαβάσει για χαμένες που τα αφήνουν κλειδωμένα στο αυτοκίνητο μέσα στη ζέστη και τα βρίσκουν νεκρά? Και μπορεί εκείνες οι μάνες ποτέ να μην σκέφτονταν ότι δεν τα αγαπούν.
metaniwsa poy exasa ton xrono m gia na diabasw ayto to apaisio keimeno!k sokaromai poy polles mamades grafoyn oti aisthanontai etsi akribws!to oti kaneis paidia den shmainei oti stamatas na agapas ton antra s k na pernas xrono mazi toys!apla h agaph soy moirazetai!ayto tha pei oikogeneia!an enas anthrwpos den thelei na kanei oikogeneia apla den kanei!epishs nomizw oti oi perissoteroi mporoyn na katalaboyn oti ena paidi exei omorfes stigmes alla k asxhmes k dyskoles k einai megalh dikaiologia na lene oti den hkseran!as rwtagan den einai da k toso dyskolo!epishs h agaph poy pairneis apo ta paidia s den sygkrinetai me tpt ston kosmo!h gynaika ayth ekane tis epiloges ths k me aytes tha poreytei!se aythn thn zwh oti dineis pairneis!
KRIMA GIATI TO DIABASA K STENAXWRETHIKA... EKEINO TO MAMA DEN LES OTI ME AGAPAS ME SKOTWSE.. POLU KRIMA NA FAIRESAI ETSI STA PAIDIA SOU K NA MHN TA DEIXNEIS AGAPH K STORGH POU XREIAZONTAI.ALLES PROSPATHOUN GIA NA KANOUN PAIDIA,TRABANE TA PANDHNA K AYTH THS EINAI ADIAFORO.. TRAGIKO! DUO AGGELOUDIA EXW K ZW K ANAPNEYW GIA AYTA K FYSIKA DN PARAMELW OUTE TN EAYTO M OYTE TN ANTRA M,, AN THES OLA TA PROLABAINEIS! K OSO GIA TO THEMA TIS DOULEIAS..TA PROSEXOUME META THN DOULEIA TA PAIDIA MAS,TI NA KANOUME,MAKARI NA EIMASTAN TOSO PLOUSIOI POU NA MHN XREIAZOTAN NA DOULEPSOUME,,DEN FAINETAI EKEI H MANA. K OPWS EIPE H MALBINA THELEI KOMMATI APTHN PSYXH SOU!! OXI NA SKEFTESAI PIO POLU TN SKYLO APTO SPLAXNO SOU.... KRIMA! XALASTHKA VRADYATIKA!
Δεν καταλαβαινω γιατι πρεπει να την διαβασουμε αυτην απο το πουθενα ?Εχει σχεση η δικη μας κουλτουρα με την Αγγλικη ?Θεωρω πολυ ατοπο και που ασχολουμαστε μαζι της .
Sissy κ γιατί δεν κάνεις αυτό που λες; Με το να διαβαζεις απλώς τα διάφορα σχόλια αλλά κ να αφήνεις κ εσύ σχόλια σημαίνει οτι ασχολείσαι. Κ ξέρεις σ΄ αυτόν τον πλανήτη που αποκαλούμε Γη δεν υπάρχουμε μόνο εμείς, μόνο η Ελλάδα!! Είναι καλό να ξέρουμε τι γίνεται γύρω μας. Ναι διαφαίρουμε μεταξύ μας οι λαοί, αλλά πίστεψε με σίγουρα υπάρχουν Ελληνίδες που αισθάνονται έτσι όπως κ η εν λόγο κυρία. Δεν είναι κακό. Επίσης οι υποδείξεις είναι περιτές, νομίζω.
Ασχολουμε γιατι βαριομουν στο σπιτι και διαβαζα οτι για να χαλαρωσω ,ειδα οτι τσίμπησαν και καποιες και άρχισαν να κρινουν εξ ιδιων τα αλλοτρια λες και ηταν Ελληνιδα χωρις να λαβουν υποψη τους οτι ειναι αλλος λαος που εχουμε ταιραστιες διαφορες σε πολλους τομεις και κυριως στην διαπαιδαγωγηση των παιδιων και στο θεμα γενικα οικογενεια.Εχετε δει τις Αγγλιδες που δένουν τα παιδια με λουρακια σαν του σκυλου και πηγαινουν βολτα?Αυτο δεν το κανει καμια Ελληνιδα οσο κακη μανα και αν θεωρειται, ειναι δηλαδη διαφορετικος τροπος προσεγγισεις του θεματος παιδι.Οι Αγγλιδες μανες ειναι τοσο μακρια απο το δικο μας σκεπτικο οσο οι μητερες που επιτρεπουν να ακρωτιριαζουν τα γεννητικα οργανα των κορων τους . (Female genital mutilation ή FGM.Επισης ειναι τελιως λαθος ο αρχικος συλλογισμος που αναφερει οτι τα παιδια δεν προσφερουν κτιποτα στην πραγματικοτητα προσφερουν οτι πιο σημαντικο υπαρχει για εναν ανθρωπο και αυτο ειναι η συναισθηματικη καλυψη.Αγαπη λοιπον δινει το παιδι και αυτο εχει αναγκη ο καθε ανθρωπος μανταμ Isabella .Αυτα τα λιγα και ελπιζω να εσωσα καποια απο καμια συνεδρια στον ψυχολογο γιατι θα θεωρουσε οτι τα παιδια της δεν της προσφεραν τιποτα. ΥΓ Καλες ειναι οι υποδειξεις σε κανουν καλύτερο ανθρωπο
ΟΤΙ ΔΕΝ ΒΛΕΠΟΥΜΕ ΔΕΝ ΣΗΜΑΙΝΕΙ ΟΤΙ ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ!! Σίσσυ συγνώμη που θα στο χαλάσω αλλά έχω δει κ ΕΛΛΗΝΙΔΕΣ μάνες να βαστάν τα παιδάκια τους με τα ίδια λουριά που έχουν κ οι Αγγλίδες!!! Άρα τι σημαίνει αυτό; Ότι εφόσον θεωρείς ότι οι Αγγλίδες είναι κακές μητέρες για τον συγκεκριμμένο λόγο άρα είναι κ οι Ελληνίδες ή τουλάχιστον ο τρόπος προσέγγισεις του θέματος παιδί δεν είναι κ τόσο διαφορετικός όσο νομίζεις. Όσο για το δεύτερο κομμάτι που έγραψες σ' αυτό συμφωνώ μαζί σου. Η ύπαρξη τους κ μόνο φτάνει σαν ανταμοιβή (που λέει οτι η Ισαβελα ήθελε) κ ότι ένα "Μαμά σ' αγαπώ" είναι υπεραρκετό για να κάνει μια μάνα ευτυχισμένη!! Κ επίσης θα ήθελα πάρα πολύ να σχολιάσω τον τρόπο με τον οποίο ξεκίνησες, αλλά λέω να το αφήσω.
Υ.Γ Υποδείξεις τύπου "μην ασχολείσαι", "μην γράφεις", "μην διαβάζεις" είναι περιτές. Εφόσον εσύ δεν θες μην διαβάζεις κ μην ασχολείσαι, κ άσε εμάς να κρίνουμε αν πρέπει να ασχοληθούμε ή όχι.
Νέλη, λατρεύω τον τρόπο με τον οποίο τελείωσες το σχόλιο! Χαχαχαχαχα! Σε παραδέχομαι!
Ευτυχώς που ανέβηκε αυτό το κείμενο και ευτυχώς διάβασα και μερικά από τα σχόλια. Μέχρι τώρα πίστευα πως μόνο εγώ ήμουν "τέρας".Και παρά τις διαβεβαιώσεις όλων πως είμαι μια θαυμάσια μητέρα ποτέ δεν κατάλαβα τι εννοούν και γιατί είναι τίτλος τιμής.
Είναι αποδεκτό και κατανοητό το γεγονός ότι αυτή η γυναίκα δεν ήθελε να κάνει παιδιά και δεν είχε συναισθήματα μάνας. Ο καθένας είναι διαφορετικός και δεν γίνεται να αισθανόμαστε όλοι το ίδιο. Αλλά έχει κάνει δύο πολύ σοβαρά λάθη: 1ον έκανε παιδιά γιατi έτσι ήθελε ο άνδρας της. Παιδιά κάνουμε επειδη πραγματικά το θέλουμε, το έχουμε σκεφτεί και έχουμε πάρει την απόφαση να ζήσουμε με αυτή την δέσμευση και υπευθυνότητα. Δεν το κάνουμε για να ικανοποιήσουμε τους άλλους. 2ον ζητάει -εμμέσως- την κατανόηση των αναγνωστών για το ότι έτσι είναι εκείνη και ότι δεν θα πρέπει να την βλέπουμε σαν εξωγήινο. Η ίδια όμως μιλάει για τις μαμάδες που τρελενονται με τα παιδιά τους ειρωνικά και κάπου τις απόκαλεί ακέφαλα κοτόπουλα κιόλας. Είναι αν μη τι άλλο εγωίστρια και ατομιστρια.
Συγγνώμη κιόλας αλλά το ακέφαλο κοτοπουλο δεν το εννοούσε υποτιμητικά προς αυτές. Απλά ήθελε να πει ότι όλη μέρα έτρεχαν από δω κι από κει λόγω των παιδιών, ΣΑΝ κοτόπουλο που μόλις του έχεις κόψει το κεφάλι. Παρομοίωση ήταν για τον τρόπο που τρέχουν, δεν τις είπε ανεγκέφαλες.
Ο τρόπος γραφής της μου δίνει την εντύπωση ότι ο αναγνώστης πρέπει να κατανοήσει τα συναισθήματα της, αλλά η ίδια δεν μπαίνει στην διαδικασία να κατανοήσει τα συναισθήματα εκατομυρίων γυναικών που όλη τους η ζωή είναι τα παιδιά τους. Βέβαια και μόνο ότι έκανε παιδιά γιατί έτσι ήθελε ο άντρας της μου λέει πολλά. Και πρώτα απ'όλα μου φανερώνει έναν άνθρωπο χωρίς προσωπικότητα. Οπότε πως να σκεφτεί κάτι άλλο εκτός από τα συναισθήματα της? Εγώ δεν πιστευω ότι παίζει ρόλο η χώρα (διάβασα που έγραψες άλλο σχόλιο σχετικά ). Βάζουμε ταμπέλες και λέμε οι Ελληνίδες είναι καλές οι Βορειοευρωπαίες ψυχρές. Καμία σχέση. Και εγώ στην Ευρώπη μένω και έχω δει και αρνητικά και θετικά όπως και στην Ελλάδα άλλωστε. Άσε που αυτό δεν έχει σχέση με το κείμενο. Εδώ παρακολουθούμε μια πολύ προσποιητή δήλωση και την ανάπτυξη της που δεν έχει κανένα νόημα πια. Μετά από 30 χρόνια να βγαίνεις δημοσίως και να λες κάτι τέτοιο δεν καταλαβαίνω για ποιον λόγο. Απλώς και μόνο για να εκφράσεις τα (ανύπαρκτα) συναισθήματα σου? Και μάλιστα για μια πράξη που εσύ η ίδια έχεις πάρει την απόφαση να εκτελέσεις! Δεν την πιέσε κανείς να κάνει παιδιά. Η βλακεία της να ικανοποιήσει την επιθυμία του άντρα της και μόνο. Α, όσο για τα ακέφαλα κοτόπουλα δεν είπα ότι της θεωρεί ανεγκέφαλες αλλά για εκείνη είναι τόσο μπανάλ προφανώς μια μάνα που τρέχει πίσω απ'το παιδί της. Και νομίζω ότι αρκετά ασχολήθηκα με την εν λόγω κύρια που έχει δημιουργήσει και ψυχολογικά στα παιδιά της αφού 31 χρόνων άντρας την ρωτάει εάν είναι έτοιμη να γίνει γιαγιά! ΈΛΕΟΣ!
@chriskrima Όταν δεν γνωρίζουμε έναν άνθρωπο διαβάζοντας ένα κείμενο του είναι πολύ εύκολο να βγάλουμε κ λάθος συμπεράσματα. Είναι κάτι που δυστυχώς μπορεί να έχω κάνει κ να κάνω κ εγώ! Εγώ διαβάζοντας ότι μια γυναίκα θεωρεί ότι δεν πρέπει να υπολογίζει τις επιθυμίες/ανάγκες/πιστεύω/απόψεις του συζύγου της κ τον έχει μόνο για τις αγκαρείες, για να της κάνει τις δουλειές κ για να ικανοποιεί τις δικές της επιθυμίες/ανάγκες, τον έχει σαν δουλικό κ το κοροιδάκι της, τότε τους λυπάμαι κ τους δυο! Την γυναίκα γιατί μέσα είναι κενή, άδεια κ τον άντρα γιατί ανέχεται αυτή την κατάσταση. Εγώ προσωπικά δεν θα μπορούσα ποτέ να είμαι με έναν τέτοιο άντρα κ το κυριότερο δεν μπορώ να φερθώ έτσι στον σύντροφο μου. Με τον σύντροφο μου είμαστε ένα, είμαστε το ίδιο, μέσα στην σχέση μας έχουμε τα ίδια δικαιώματα, ότι παίρνουμε δίνουμε, με υπολογίζει κ τον υπολογίζω, τον χρειάζομαι κ με χρειάζεται, τον αγαπώ κ με αγαπάει!!! Τώρα αν εσύ ανήκεις σε αυτές τις γυναίκες που περιέγραψα δεν το ξέρω, αλλά διαβάζοντας το σχόλιο σου "Η βλακεία της να ικανοποιήσει την επιθυμία του άντρα της και μόνο." σορυ αλλά αυτό καταλαβαίνω. Σίγουρα έκανε έναν μεγάλο συμβιβασμό σε σχέση με τις δικές της επιθυμίες, αλλά δεν ξέρουμε τι μπορεί αυτός ο άνθρωπος, ο σύζυγος της, να τις έχει προσφέρει; Μπορεί για την Ισαβέλλα αυτή της η πράξη να ήταν το λιγότερο που θα μπορούσε να κάνει για τον άντρα της. Εγώ προσωπικά δεν ξέρω αν θα μπορούσα να το κάνω, δεν το νομίζω. Ίσως να έκανα μόνο ένα παιδί κ όσο συμφωνώ ότι είναι καλύτερο ένα παιδάκι να έχει κ αδερφάκι, από την στιγμή που θα έκανα ένα παιδί για να μην στερήσω στον άντρα μου την ανάγκη της πατρότητας κ όχι καμία δική μου ανάγκη, το ένα παιδί θα έφτανε για να καλυφθεί αυτή η ανάγκη του. Δεν νομίζω η Ισαβέλλα να ζητάει την κατανόηση κανένος μας. Δεν την κόβω για άτομο που έχει μια τέτοια ανάγκη. Το ότι γράφει την ιστορία της, έτσι όπως την γράφει, δεν σημαίνει ότι ζητάει την κατανόηση μας με την έννοια που το λες εσύ. Όπως κ επίσης δεν νομίζω η Ισαβέλλα να μην κατανοεί τις γυναίκες που ΟΛΗ ΤΟΥΣ Η ΖΩΗ είναι τα παιδιά τους. Το ότι διαφωνεί με κάποια πράματα δεν σημαίνει κ ότι δεν κατανοεί. Ότι έγραψε το έγραψε για να δείξει κ την άλλη όψη του νομίσματος, ότι υπάρχουν στον κόσμο κ μητέρες σαν κ αυτήν. Αλλά ακόμα κ να ζητάει την κατανόηση μας που το κακό; Το ότι κατανοούμε κάποιον δεν σημαίνει απαραιτήτος ότι συμφωνούμε μαζί του. Νομίζω ότι έχεις μπερδευτεί λίγο με την έννοια της λέξης "κατανόηση". Το ότι εσένα σου φαίνεται δύσκολο να πιστέψεις κάτι τέτοιο, ότι εκεί έξω υπάρχουν κ τέτοιες μητέρες, δεν σημαίνει ότι αυτό που έγραψε η Ισαβέλλα κ η όλη ανάπτυξη του είναι προσποιητό. Το κάθε άλλο! Κ αν έχει νόημα!!! Εσύ απλώς είσαι κομπλεξικιά κ κολημένη κ δεν μπορείς να δεις βαθύτερα. Σίγουρα τα παιδιά της μεγαλώνοντας θα είχαν τα θέματακια τους, δεν διαφωνώ σ' αυτό. Αλλά πιστεύω ότι ο λόγος που την ρώτησε ήταν όχι για να πάρει την έγκριση της ωστέ να προχωρήσει στην δημιουργία οικογένειας αλλά για να δει (ή ακόμα κ να επιβεβαιώση αυτό που ήδη ήξερε) πόσο θα θέλει η μάνα του να συμμετέχει στην ζωή των εγγονιών της κ αν θα προσφέρει κάποια βοήθεια στο μεγάλωμα τους. Στο τέλος θα ήθελα να σας πω ότι τέλεια οικογένεια δεν υπάρχει. Κ όλοι εσείς που προσπαθείτε απεγνωσμένα να βγάζετε αυτήν την εικόνα κάνετε κακό στην ίδια σας την οικογένεια, γιατί καταπιέζετε τους εαυτούς σας, τα παιδιά σας, τις επιθυμίες σας, τις ανάγκες σας κ τα συναισθήματα σας!!! Γι' αυτό χαλαρώστε λίγο, δεν είναι κακό να έχετε ψεγάδια κ κανείς δεν θα σας παρεξήγησεί!!
τραγικοτατη ειναι...την λυπαμαι.....η μητροτητα ειναι μεγαλειο...ΟΛΟΙ ΜΑΣ ΕΡΧΟΝΤΑΙ ΣΤΙΓΜΕΣ ΠΟΥ ΚΟΥΡΑΖΟΜΑΣΤΕ...ΑΛΛΑ Π.Ο.Τ.Ε ΔΕ ΝΙΩΘΕΙς ΕΤΣΙ ΓΙΑ ΝΑ ΠΑΙΔΙΑ ΣΟΥ...ΣΑΝ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΑΝΤΙΚΕΙΜΕΝΑ...ΛΥΠΑΜΑΙ ΠΟΥ ΤΗΣ ΔΩΘΗΚΕ Η ΔΥΝΑΤΟΤΗΤΑ ΝΑ ΓΙΝΕΙ ΜΑΝΑ...ΕΝΩ ΑΛΛΕΣ ΓΥΝΑΙΚΕΣ ΠΟΥ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ ΤΟ ΘΕΛΟΥΝ ΜΕ ΤΗ ΨΥΧΗ ΤΟΥς ΤΟ ΣΤΕΡΟΥΝΤΑΙ...ΑΥΤΕΣ ΕΙΝΑΙ ΟΙ ΑΔΙΚΙΕΣ....ΑΙΣΧΟΣ....ΟΥΤΕ ΙΧΝΟΣ ΑΓΑΠΗΣ ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ...ΟΠΟΙΑΔΗΠΟΤΕ ΓΥΝΑΙΚΑ ΘΑ ΘΕΛΕ ΝΑ ΜΕΓΑΛΩΣΕΙ ΤΟ ΠΑΙΔΙ ΤΗΣ''ΣΩΣΤΑ''...ΟΜΩΣ ΜΑΜΑ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΝΑ ΤΟ ΤΑΙΖΕΙΣ ΝΑ ΤΟ ΑΛΛΑΖΕΙΣ ΝΑ ΤΟ ΚΟΙΜΙΖΕΙΣ ΝΑ ΤΟ ΒΓΑΖΕΙΣ ΒΟΛΤΑ ΟΠΩΣ ΕΝΑ ΣΚΥΛΙ...ΜΑΜΑ ΕΙΝΑΙ ΝΑ ΔΙΝΕΙΣ ΚΟΜΜΑΤΙ ΑΠ ΤΗ ΨΥΧΗ ΣΟΥ!!!!!!!!!!!!!!!ΚΑΙ ΑΥΤΗ Η ΓΥΝΑΙΚΑ ΔΕ ΤΟ ΕΚΑΝΕ....ΑΙΣΧΟΣ....
μπορει να μην ειμαι μανουλα γτ να ξερω αλλα ειναι δυνατον να σιχαινεσαι το παιδι σου??? εδω βλεπω τα ανηψια μου να μου γελανε κ να παιζουν μαζι μου κ τρελαινομαι απο χαρα.. κ αυτο που λεει για τις μαμαδες που εργαζονται δεν συμφωνω κ απλα οι καταστασεις τις ωθουν να το κανουν.. εγω περσυ ειχα μια κοπελα στην δουλεια που της φερνανε το μωρο της να το θυλασει για 1 ωριτσα.. αρα τι σημαινε; οτι δεν το αγαπουσε; κ αν ειναι δυνατον να το ξεχασει εξω απο το φουρνο κ αντι να το θυμηθει θυμηθηκε τον σκυλο.. κ πραγματικα λογω δουλειας ( ρεσεψιον σε ξενοδοχειο) βλεπω πολλες ξενες μαμαδες κ στην πλειοψηφια οι περισσοτερες, δεν λεω ολες γτ εχει κ εξαιρεσεις, ειναι ψυχρες κ αδιαφορες με τα παιδια τους, σε συγκρισει με τις ελληνιδες μαμαδες κ ναι γουσταρω που με μεγαλωσε ελληνιδα μαμα κ μπορει καμια να με εκνευριζει αλλα μ αρεσει που στα 27 μου ακομη με προσεχει κ με φροντιζει με τον τροπο της χωρις με βαραινει! συγχιστηκα κ μονο που διαβασα το αρθρο.. και ναι δεν ξερω τι μαμα θα γινω αλλα αποκλειεται να ειμαι τοδο διεστραμμενη!
Areeee san tis Ellinides MANES kai Ellinides giagiades POU-THE-NA!!!!!
Αλεξάνδρα μου κ εγω θεωρώ απαράδεκτο που ξέχασε το παιδί της κ οτι πρώτα σκέφτηκε τπ σκυλί της, αδιανόητο μου φαίνεται, αλλα κ πάλι δεν την θεωρώ κακιά μαμά (για το συγκεκριμένο γεγονός μιλάω). Οσο γι'αυτο που έγραψες εννοείται οτι δεν θα αφησεις την 2,5 ετών κόρη σου μονη της να τριγυρνάει μεσα σε διάφορους κινδύνους, δεν εννοούσα αυτο. Απλώς λέω οτι ας πούμε για παράδειγμα αν το κοριτσάκι σου γυρισει μια ημέρα κλαίγοντας στο σπιτι απο το σχολείο γιατι ενα παιδάκι την κορόιδεψε, την πείραξε στο φιλικο (γιατι παιδια ειναι κ πειραζονται μεταξυ τους για πλακα) δεν πειράζει, δεν θα παθει κατι ανεπανορθωτο. τωρα δεν ξέρω αν έπιασες τι θέλω να πω, ελπίζω πως ναι.
Ρε παιδιά, διαβάζω κάποια σχόλια οτι είναι συνειδητοποιημένη κλπ κλπ. Διαβάζω άλλα σχόλια οτι εμείς που διαφωνούμε δεν την καταλαβαίνουμε κλπ κλπ και το παίζουμε τέλειες... Αλλά ρε κορίτσια κάτι δεν κολλάει με αυτήν! Θελω να πω οτι κι εγώ έτσι ήμουν... εντελώς δε γούσταρα κανένα παιδί, εντελώς είμαι μοναχική-μονόχνωτη-βαριεστημένη-ρέμπελη. Πολλά πρωϊνά σηκώνομαι λίγο πριν το μπέμπη για να προλάβω καφεδακι-τσιγαρακι-χαλαρουϊτα πριν το πρωϊνό του ξύπνημα, και αν τυχει να κλάψει στην πρώτη τζούρα τσιγαροκαφέ μ' ανάβουν τα λαμπάκια πρωϊ-πρωϊ (κι αρχίζω τα "γαμω το Μέρφυ μου μέσα"!). Άλλες φορές που έχω κουραστεί να παίζω μαζί του, γιατι δεν παίζει μόνος του κι αμα τον αφήσεις κλαίει, πάλι εχω φυσήξει και ξεφυσήξει, κι έχω πει "Χριστούλη μου, τι τό' θελα;;;;" Κι όμως, ακόμη κι εγω, το λατρεύω το μωρό μου και θεωρώ οτι με το που γέννησα ανακάλυψα την Αμερική! Και ναι, δε με τραβάνε τόσο τα ενδιαφέροντα που είχα, και δεν το παίζω σουπερ μαμά και κολοκύθια... Απλά έτσι έχουν τα πράγματα. Επειδή ακριβώς την καταλαβαίνω την κατάσταση, κάποια πράγματα που λέει η μανδάμ δε μου κολλάνε καθόλου και τα θεωρώ υπερβολικά (έως και ψευτικα). Κάποια απο σας είπε κάτι σωστο, οτι αυτό το άρθρο κυκλοφορεί παντού. Επειδή δεν κολλάνε πολλά από αυτά που λέει, μήπως το αρθρο είναι μούφα για δημοσιότητα;
Βεατρίκη νομίζω ότι η γυναίκα αυτή (η τραγική στην κυριολεξία αυτή γυναίκα) αυτό που λεει είναι ότι δεν έχει μητρικό φίλτρο. Όχι ότι δεν αγαπάει τα παιδιά της. Προφανώς μια γυναίκα που της λείπει το βιολογικό αυτό ένστικτο, είναι δυσλειτουργική και στις εκδηλώσεις αγάπης. Σκέψου τον εαυτό σου και σύγκρινε: θα έχεις ήδη αισθανθεί πόσο διαφορετική είναι η αγάπη που νιώθεις πχ. για τον άντρα σου από την αγάπη που νιώθεις για το μωρό σου. Τη δεύτερη την ενισχύει το μητρικό φίλτρο (που είναι βιολογικός μηχανισμός) και την κάνει τεράστια! Δεν θα μπορούσε να είναι αλλιώς, προκειμένου να επιβιώσει το ανθρώπινο είδος. Αυτή δεν είπε ότι δεν αγαπάει. Είπε ότι της λείπει το φίλτρο που είναι πολύ τραγικότερο.. Γιατί πιστεύω ότι το φίλτρο είναι που "μας κρατάει focused" στο έργο μας (που είναι super δύσκολο για κάποιες από μας). Γιατί δεν είναι όλες οι γυναίκες έτοιμες ανά πάσα στιγμή για παιδιά, ούτε όλες όλες θέλουν παιδιά. Όταν τα κάνουν όμως, στις περισσότερες, γυρνάει ο μαγικός διακόπτης και όλα βαίνουν καλώς! Ε, αυτός ο μαγικός διακόπτης δεν είναι και τόσο μαγικός. Είναι η φύση που έχει προβλέψει να εφοδιάσει το σώμα της μητέρας με τους μηχανισμούς που θα προστατέψει και θα φέρει εις πέρας το μεγάλωμα του μωρού της. Γι'αυτό μου φαίνεται τραγικό που αυτή δεν το έχει. Και ακόμα τραγικότερο που τελικά το χρειάζεται περισσότερο από πολλες από εμάς για να τα βγάλει πέρα με το κορίτσι της... Αυτό... PS: Αν έχεις χρόνο και όρεξη διάβασε αυτό: http://nymag.com/news/features/67024/ Είναι ένα άρθρο στο NY magazine με τίτλο 'All Joy and no Fun - Why parents hate parenting'! Μου αρέσει ΠΑΡΑ πολύ η τελευταία παράγραφος του άρθρου που για μένα τα λεει όλα: 'It’s a lovely magic trick of the memory, this gilding of hard times. Perhaps it’s just the necessary alchemy we need to keep the species going. But for parents, this sleight of the mind and spell on the heart is the very definition of enchantment.' Γι' αυτό τη λυπηθηκα πολύ την Isabella, ως και που δάκρυσα διαβάζοντας το κείμενο...
Τώρα αν είναι ψεύτρα.. ε τι να πω..
Ιωάννα συμφωνώ μαζί σου!!
Τι να σου πω, εγώ δεν πιστεύω σε μητρικά φίλτρα. Αν όμως το θες βιολογικά, η ωξυτοκίνη και μόνο που παράγεται καθώς παράγεται το γάλα, είναι ικανή για να σε κάνει να είσαι στην τρελή χαρά. Αυτή η γυναίκα ούτε τότε δεν αισθανόταν τίποτε. Επίσης αν πρόσεξες είπε: "έμαθα να αγαπώ τα παιδιά μου"... Τι παει να πεί "έμαθα";;; Πα να πει οτι ζορίστηκες να τα αγαπήσεις. Εγώ πάντως δεν μπορώ να καταλάβω πως μπορεί κάποιος να "μαθαίνει να αγαπά". Η αγαπά ή δεν αγαπά. Το "έμαθα" μου φαίνεται μάλλον οτι κρύβεται πίσω απ το δάχτυλό της.
Και εγώ αυτό κατάλαβα για το μητρικό φίλτρο, αλλά το ήξερε. Όπως λέει ποτέ της δεν ήθελε να κάνει παιδιά. Γιατί το έκανε όμως αφού είχε το προαίσθημα ότι δεν ήταν γι'αυτή τούτη η ιστορία με τα παιδιά? Δεν είναι εγωιστικό? Το ότι το έκανε απλώς για να ικανοποιήσει την επιθυμία του άντρα της? Ρώτησε αυτά τα παιδιά ένα ήθελαν να μεγαλώσουν με μια μάνα μου δεν είχε το μητρικό φίλτρο? Εγώ εκεί κολλάω μαζί, ότι αφού ήξερε ότι δεν ήταν αυτό που ήθελε το έκανε.
ενω αλλες που πετανε απο χαρα, τα ''πετανε'' ενα μηνα στη γιαγια για να κανουν τα μοανια τους...λεμε τωρα....
καλημερα απλα ηθελα να πω οτι το εχει παντου αυτο το κειμενο και εχω αρχισει να πιστευω οτι απλα ειναι θεμα δεν ξερω διασημοτητας ηθελε να πει κατι για να κανει θορυβο και να φανει αυτη την εντυπωση μου δινει εμενα
ΕΧΕΙΣ ΔΙΚΙΟ ΕΙΝΑΙ ΕΝΑ ΤΙΠΟΤΑ ΚΑΙ ΠΡΟΣΠΑΘΕΙ ΝΑ ΔΩΣΕΙ ΑΞΙΑ ΣΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΤΗΣ ΠΩΣ ΜΠΟΡΕΙΣ ΝΑ ΛΕΣ ΤΙΣ ΑΛΛΕΣ ΜΑΜΑΔΕΣ ΑΝΕΓΚΕΦΑΛΕΣ ΜΟΝΟ ΚΑΙ ΜΟΝΟ ΕΠΕΙΔΗ ΠΑΙΖΟΥΝ ΜΕ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΤΟΥΣ
Είπαμε το ακέφαλο κοτόπουλο δεν σημαίνει ότι είναι ανεγκέφαλες. Είναι ατυχής μετάφραση αγγλικής έκφρασης αντιστοιχης με το δικό μας "τρέχω σαν τον Βέγγο". Δεν ξέρεις ότι τα κοτοπουλα αμα τα σφάξεις συνεχίζουν να τρέχουν χωρίς κεφάλι αλαφιασμένα;
Η μαμά μου πριν απο 4 χρόνια περίπου μου είπε μια μέρα -απ το πουθενά- ότι "έκανε βλακεία που έκανε παίδι κατευθείαν" και οτι το έχει μετανοιώσει. Εννοούσε εμένα! Χαχαχαχαχαχαχα! Δεν με πείραξε καθόλου, δεν πληγώθηκα και την καταλαβαίνω απόλυτα. Με πιάσαν στον μήνα του μέλιτος οι γόνεις μου. Κ το παράπονο της ήταν ότι δεν πρόλαβε να χάρει τον έγγαμο βίο για 2-3 χρόνια και μου είπε να μην κάνω αυτό το λάθος. Ήταν ηδη με τον μπαμπά μου 2 χρόνια σε σχέση αλλά μετάνοιωσε που με έκανε τόσο γρήγορα. Σίγουρα έχασε πράγματα. Αυτό που μου άρεσε πιο πολύ απ' όλα στην μαμά μου είναι που πρώτα ήταν σύντροφος και μετά μητέρα. Μετά απο 2,5 χρόνια έκανε κ την αδερφή μου. Θύμαμαι την άφησε στην μάνα του πατέρα μου μωρό 4 μηνών να πάμε χριστούγεννα στην Νέα Υόρκη στην αδερφή της για 1,5 μήνα! Ναι, η μαμά μου είναι σαν την Isabella που έγραψε το κείμενο. Και χαίρομαι απίστευτα που είναι έτσι! Χαίρομαι που θέλει τόσο πολύ τον μπαμπά μου και ποτέ δεν με έβαζε πάνω απ' αυτόν. Με έκανε ανεξάρτητη και δυνατή. Και η φροντίδα της ποτέ δεν μου έλειψε. Χαίρομαι που δεν ήμουν ποτέ η πρώτη πηγή ευτυχίας της. Το βάρος που θα αισθανόμουν θα ήταν τεράστιο. Δεν μου αρέσει να βλέπω γονείς να προσσκολλώνται στα παιδιά τους επειδή ο έγγαμος βίος τους ή η ζωή τους δεν τους ικανοποιεί. Ή να ακούω γονείς - κ των 2 φύλων- να λένε οτι το παιδί είναι ο νέος τους έρωτας ή οτι βάζουν τις συναισθηματικές ανάγκες του παιδιού τους πάνω απο τις ανάγκες του συντρόφου. Πρέπει να υπάρχει ισορροπία και αυτό δεν είναι. Όπως το παιδί θέλει φροντίδα, έτσι θέλει και ο σύντροφος και η σχέση. Αν δεν της δίνεις προσοχή πεθαίνει.
Θα συμφωνήσω σε όσα λες, εκτός από ένα μόνο σημείο...Κάποιοι παθαίνουν τρέλα με τα παιδιά τους όχι επειδή δεν έχουν τον έγγαμο βίο ή την προσωπική ζωή που τους ευχαριστεί...Μην τα ισοπεδώνουμε όλα...
Προφανώς και ισχύει αυτό που λές. Εγώ αναφέρθηκα στις περιπτώσεις που υπάρχει έλλειμα στον έγγαμο βίο ή στην προσωπική ζωή. Είτε το βλέπουν είτε όχι. Πίστευα ότι ήμουν κατανοητή και ξεκάθαρη. Σε περίπτωση που παρατήρησες το αντίθετο, παρακαλώ υπόδειξε μου το σημείο που σε δυσκόλεψε να κατανοήσεις και θα κάνω ότι μπορώ να καλύψω το κένο.
Δεν νομίζω πως υπάρχει δυσκολία στην κατανόηση.Ήσουν αρκετά ξεκάθαρη πιστεύω και φαντάζομαι πως αυτό ήθελες να πεις. Απλά όταν ακούς γονείς να λένε αυτά που λες ότι λένε, δεν ξέρεις πως μπορεί να το εννοούν και αν είναι ικανοποιημένοι ή όχι από συντρόφους και ζωή...:)
Οκ κατάλαβα που ήταν το κενό στην συνεννόηση. Εγώ δεν κρίνω κάποιον απ' αυτά που λέει και δείχνει. Πιο πολύ με νοιάζουν αυτά που "δεν λέει". Δεν θα πεί μια μάνα, "τώρα που δεν με βλέπει πια ο άντρας μου ερωτικά θα πέσω με τα μούτρα στο παιδί να ξεχαστώ/ να πάρω την προσοχή που θέλω κλπ". Φυσικά και δεν μπορώ να ξέρω τι γίνεται στην ζωή του άλλου. Μακάρι οι άνθρωποι αυτοί να είναι ισορροπημένοι. Κάποιοι απο αυτούς που τα λένε όμως δεν είναι. Για αυτούς έλεγα. Μπορεί να νομίζεις οτι είναι ελάχιστοι, αλλά πίστεψε με, δεν είναι. Απλά άλλοι το έχουν σε μεγαλύτερο βαθμό και άλλοι σε μικρότερο. Το παιδί είμαι σίγουρη οτι είναι μεγάλη πηγή αγάπης. Και είναι πολύ λεπτή η γραμμή για να την ξεπεράσεις και να γίνει το παιδί σου η μοναδική πηγή αγάπης. Με το σχόλιο μου ήθελα να τονίσω και την άλλη όψη του νομίσματος. Αυτή που η προσκόλληση στο παιδί καλύπτει συναισθηματικά κενά που δεν είναι ο ρόλος του παιδιού να καλύψει. Όπως και το ότι είναι υγειές και ως προς τους γονείς και ως προς το παιδί να μην γίνεται το κέντρο του κόσμου τους. Νομίζω κάπως έτσι δημιουργούνται οι εγωκεντρικοί άνθρωποι.
nat το μήνυμά σου είδα και αποφάσισα να γράψω το σχόλιο παρακάτω! Πραγματικά χαίρομαι και για τον τρόπο που χειρίστηκε η μητέρα σου τον γάμο της και τη σχέση της μαζί σου, και την κατανόηση που έδειξες όταν στο ομολόγησε. Και ναι, έχεις δίκιο. Μια φορτική μητέρα είναι πολύ χειρότερη-και ως γενικότερο πρότυπο- από μια μητέρα ανεξάρτητη, με ενδιαφέροντα και δική της, ΟΛΟΔΙΚΗ της προσωπικότητα. Δεν θα μπορούσε να αποτελέσει καλύτερο παράδειγμα για την κόρη της!
DES σ' ευχαριστώ πολύ για τα καλά σου λόγια! Σου εύχομαι να δημιουργήσεις μια οικογένεια όπως την ονειρεύεσαι! Χαίρομαι πραγματικά που παρ'όλη την πληθώρα αρνητικών σχολίων- τα οποία δεν βλέπω να πηγάζουν απο κριτική σκέψη αλλά απο προσκόλληση σε πρότυπα και στενούς ορίζοντες - υπάρχουν και άνθρωποι σαν εσένα, που είναι ικανοί στο να δουν πέρα απ' το προφανές/ συμβατό και να κατανοήσουν πραγματικά το κείμενο αυτό. Και πιο πολύ απ' όλα χαίρομαι που παραθέτεις την άλλη πλευρά του νομίσματος γιατι πρέπει να ακουστεί. Ιστορίες σαν την δική σου πρέπει να ακούγονται για να σπάσει αυτό το πρότυπο ανατροφής.
Ποιος την ρώτησε? Γιατί της δώσανε την ευκαιρία να πει δημόσια την γνώμη της? Αλήθεια ρωτάω.. Έδωσε η Dailymail την δυνατότητα σε άλλη μαμά να μας πει την ιστορία της ζωής της? Και σε τελική ανάλυση είχε κάτι αξιέπαινο να μας πει για την ζωή της για να την διαβάσουμε κιόλας? Διάβασα το άρθρο γιατί περίμενα ότι κάπου θα καταλήξει.. Αυτό το άρθρο ήταν δημόσια και τσάμπα ψυχανάλυση. Υπάρχουν μαμάδες εκεί έξω που δεν είχαν το βήμα να μας πούνε την ιστορία τους και έχουν μαρτυρήσει για να τα φέρουν βόλτα και να μεγαλώσουν τα παιδιά τους.. Δε θα έπρεπε να ασχοληθούμε άλλο..
Εγω πάλι εχω διαβάσει χιλιάδες κείμενα για μαμάδες που λένε ποσο γέμισε η άδεια τους ζωή μετα την γέννηση των παιδιών τους, πως πριν βιώσουν την μητρότητα δεν ζούσαν και αλλα πολλά βαρύγδουπα. Αυτο το κείμενο τουλάχιστον μιλάει για κάτι το διαφορετικό απο τα στερεότυπα και λόγω της διαφορετικότητας του δημοσιεύτηκε. Μπράβο της που τόλμησε να μιλήσει κόντρα στα στερεότυπα. Μακάρι ολες οι μανάδες να ήταν τόσο συνειδητοποιημένες όσο αυτη για τις ευθύνες τους και ελπίζω κάποιες που δεν θέλουν να γινουν μανάδες αλλα πιέζονται απο τα κοινωνικά πρέπει να διαβάσουν το άρθρο αυτο ώστε να καταλάβουν οτι δεν ειναι ´ανωμαλες´ και να υποστηρίξουν την επιλογή τους.
Ετσι ακριβως!
Συμφωνώ μ' αυτά που λες!! (Εύη)
Θα προτιμουσες να διαβασεις ενα ακομα αρθρο μιας μαμας που θα εξιστορουσε το ποσο ανουσια ηταν η ζωη της πριν κανει παιδια, η οποια ως δια μαγειας με το που γεννησε καταλαβε πως ειχε χορτασει απ'ολα στη ζωη της και πως τωρα το μονο της μελημα ηταν ο θηλασμος και οι πανες? Γιατι εγω μονιμως αυτες τις ιστοριες μεταλλαξης βλεπω να χαιρουν μαζικης αποδοχης. Λες κι ειναι τοσο απλο να πατησεις ενα κουμπακι κι απο εκει που ησουν η super τύπισσα με to cool attitude να μεταμορφωθεις σε κατι αλλο και να προσπαθεις να πεισεις απαντες - μαζι και τον εαυτο σου- οτι ολο αυτο ειναι απολυτως φυσιολογικο, πως το προηγουμενο σταδιο της ζωης σου ειχε φτασει σ'ενα τελμα - λες κι ειναι gameboy- και η μητροτητα ηταν το πραγματικο σου calling.. Εχω βαρεθει να διαβαζω τα ιδια και τα ιδια... τα παιδια ειναι ευτυχια αλλα ας μην απαξιωνουμε τις επιλογες των αλλων, ουτε και το ποιοι ημασταν εμεις οι ιδιοι 9 μηνες πριν...
Κι εμένα αυτή η όμορφη διήγηση,μου γεννά πολλές εικόνες,πολλά συναισθήματα,πολλά διαφορετικά θέματα.Νομίζω ότι η γυναίκα,έκανε ό,τι καλύτερο μπορούσε και έπρεπε να κάνει ένας καλός γονιός και άνθρωπος. Στήριξε με κάθε τρόπο,την απόφαση και επιλογή της να κάνει παιδιά. Επίσης,σεβάστηκε και συνέβαλε στο δικαίωμα του συντρόφου της να γίνει πατέρας. Απλά φαντάζεται πως η ζωή της θα ήταν καλύτερη,αν είχε μόνο το σύντροφο της και όχι όλη την οικογένεια,που έχει τώρα. Πολλές από τις σκέψεις της,για την ελευθερία,τον απεριόριστο χρόνο,τα χόμπυ και τα ενδιαφέροντα της και την αυτόνομη ζωή του ζευγαριού,σίγουρα τις κάνουν πολύ συχνά κι άλλες μαμάδες.Αλλά συνήθως είναι δύσκολο να το παραδεχτούμε,ακόμα και στον εαυτό μας....Πόσο μάλλον στους άλλους.... Οπότε,νομίζω ότι είναι καλύτερα να τη συγχαρούμε για το θάρρος και την ευθύτητά της.Να αναγνωρίσουμε τη δύναμη της ομολογίας και την ειλικρίνειά της,άσχετα αν συμφωνούμε με το περιεχόμενο των σκέψεών της.
Λατρεύω την κόρη μου και θέλω κι άλλα παιδιά. Παρόλα αυτά, αναγνωρίζω ότι υπάρχουν άνθρωποι που δε θέλουν να γίνουν γονείς. Τους σέβομαι περισσότερο από ορισμένους που γίνονται γονείς και περνούν την υπόλοιπη ζωή τους "γκρινιάζοντας" για όσα άλλαξαν μετά τον ερχομό των παιδιών (το έχουμε ζήσει κι αυτό). Από την άλλη πλευρά, πιστεύω ότι αν κάποια γυναίκα ή άντρας αισθάνεται όπως η εν λόγω κυρία πρέπει να το ξεκαθαρίσει στον/στην σύντροφο ΠΡΙΝ παντρευτούν και να μην υπάρχει από τον άλλο σύντροφο η προσδοκία ότι αυτό "θ' αλλάξει με τον καιρό". Η εμπειρία μου έδειξε ότι είναι πολύ δύσκολο ν΄ αλλάξει (αν αλλάξει ποτέ). Όπως και να'χει, τα μικρά παιδιά είναι "σφουγγάρια" και πιάνουν "ό,τι κυκλοφορεί στον αέρα". Για τα παιδιά της κυρίας Dutton μου είναι δύσκολο να πιστέψω ότι δεν άφησε κάποιο τραύμα η στάση της μητέρας τους, παρόλο που έκανε όσα κάνουν οι καλές μαμάδες (όπως γράφει) και παρόλο που ο πατέρας τους ήταν τόσο διαχυτικός...
Αν διαβάσεις το σχόλιο μου που είναι ακριβώς απο κάτω θα δείς οτι εμένα όχι μόνο δεν μου άφησε τραύμα η συμπεριφορά της δικής μου μαμάς αλλά την χαίρομαι κιόλας! Και εμένα ο μπαμπάς μου δεν ήταν σαν τον άντρα της Isabelle. Και οι δύο γονείς μου ήταν και είναι πρώτα ζευγάρι και μετά γονείς. Αν ο πατέρας μου ήταν υπέρ- διαχυτικός θα αισθανόμουν ότι ο μπαμπάς μου με αγαπάει και η μαμά μου όχι. Ο μπαμπάς μου ήθελε το πρωτο παιδί να είναι αγόρι κ με σκληραγώγησε. Με το να είναι και οι δυο στον ίδιο βαθμό "μακρυά μου" συναισθηματικά, ποτέ δεν αισθάνθηκα οτι τους χρειάζομαι. Αυτό βέβαια νομίζω τους πλήγωσε. Νομίζω θα ήθελαν ένα παιδί που να τους έχει περισσότερη ανάγκη. Ευτυχώς έχουν την αδερφή μου γι' αυτό :) Και ποτέ μα ποτέ δεν αισθάνθηκα πληγωμένη. Έμαθα απο μικρή να σέβομαι τους άλλους και τις συναισθηματικές τους ανάγκες.
Nat σε ευχαριστώ κ εσένα κ την άλλη κοπέλα που μοιραστήκατε την δική σας εμπειρία με τις δικές σας μαμάδες, που λίγο πολύ μοιάζουν με την εν λόγο κυρία. Γιατί έτσι μπορέσαμε να δούμε κ την πλευρά των παιδιών που έχουν μεγαλώσει με τέτοιες μαμάδες. Οι πληροφορίες σας κ η εμπειρίας σας ήταν απαραίτητες για να μπορέσουμε να κατανοήσουμε κάποια πράματα. Και για να μην βιαστούν κάποιες να απαντήσουν (αρνητικά) σ' αυτό που έγραψα, ναι σίγουρα υπάρχουν κ παιδιά πέρασαν δύσκολα παιδικά χρόνια έχοντας τέτοιους γονείς, κουβαλάν επάνω τους πολλά θέματα κ οι σχέσεις τους με τους γονείς τους δεν είναι καλές.
Αυτός ακριβώς ήταν και ο σκοπός μου Νέλη. Σίγουρα υπάρχουν παιδιά που έχουν πληγωθεί απο τέτοια συμπεριφορά. Εμένα μου έδωσε ένα πολύ σωστό πρότυπο γάμου, μου έμαθε οτι δεν είμαι το κέντρο του κόσμου και οτι πρέπει να σεβόμαστε τα -συναισθηματικά- όρια του άλλου. Οι περισσότερες αναγνώστριες εδώ δεν καταλαβαίνουν πως είναι να σε αγαπάνε τέτοιοι γονείς. Ίσως να νομίζουν οτι κάτι έχασα σαν παιδί. Είμαι εδώ να τους διαβεβαιώσω οτι δεν έχασα απολύτως τίποτα. Με αγαπούσαν και με φρόντιζαν. Ειδικά η μαμά μου. Αλλά το λάτρευα να την βλέπω να αγαπάει και να φροντίζει λιιιίγο πιο πολύ τον μπαμπά μου. Και να έχουν μια υγειή και πάνω απ' όλα ζωντανή σχέση.
Eva για εμένα προσωπικά έγραψες ένα από τα πιο σωστά σχόλιο. Συμφωνώ. Κ όσο για το τελευταίο που έγραψες, ναι σίγουρα θα τους άφησε κάτι, κάποιο "τραύμα", αλλά όχι τόσο καταστροφικό όσο νομίζουν όλες οι υπόλοιπες κυρίες εδώ μέσα.
Νομίζω οτι αυτή η γυναίκα είναι η μητέρα μου!!! μόνο στο όνομα αλλάζει, και στην Χώρα !! Μιά τέτοια "μαμά" με μεγάλωσε. Βασικά δεν είναι τραγικό αυτό. Απλά μεγαλώνεις με διαφορετικό τρόπο απο τα άλλα παιδιά. Οι μαμάδες αυτές είναι υπερβολικά τυπικές, προσφέρουν ακριβώς ότι έχει ανάγκη κάθε παιδί. Απλά είναι σπάνια η αγκαλιά και τα φιλιά. μόνο αν το ζητήσεις .. (εγώ έγινα "βραχνάς" της μητέρας μου, γιατί ήμουν φιλάσθενη, και μου άρεσε να είμαι εξαρτημένη απο αυτήν. Απλά τώρα μετά απο 32 χρόνια.. μπόρεσα να την καταλάβω. ... είναι διαφορετική ! την δεχόμαστε όπως είναι .. και δεν ζητάμε παραπάνω!! - για να το καταλάβω αυτό.. πέρασα απο το στάδιο οτι έγώ ήμουν προβληματική, μίας και δεν μπορώ να φανταστώ τον εαυτό μου μακριά απο τα παιδιά μου ... χωρίς να τα φιλάω και να τα αγκαλιάζω συνέχεια .. κάτι που δεν ήξερα ..- Χα !! όταν της ανακοίνωσα οτι θα γινόταν γιαγιά.. μου είπε οτι κάνω βλακείες.. όταν της είπα οτι θα έκανα ξανά και άλλο παιδί.. πήρε τηλ. την γυναικολόγο μου να πάω να το "ρίξω" .. Τραγικό... αλλά την αγαπάμε για αυτό που είναι.. τι να κάνουμε...
Δεν μπορώ να καταλάβω γιατί ακριβώς την καταδικάζετε. Νομίζετε ότι αυτή η γυναίκα χαίρεται που νιώθει έτσι? 'Οτι δεν θα προτιμούσε να είναι όπως εμείς, που τα μωράκια μας μόνο βάρος δεν μας είναι? 'Ομως αν δεν αισθάνεσαι κάτι πώς μπορείς να αναγκάσεις τον εαυτό σου τα το αισθανθεί??? Δυστυχώς αισθήματα κατά παραγγελία δεν γίνεται... πολύ τρομακτικό κείμενο, πάντα με τρομαζε η σκέψη όυι θα μπορούσα να μην αγαπήσω τα παιδιά μου (ευτυχώς δεν έγινε χεχεχε) και να που αυτή η γυναίκα ζει αυτόν τον εφιάλτη μου. Απλώς τη λυπάμαι πολύ (κι εννοείται ότι λυπάμαι και τα παιδιά της), δεν τη λιθοβολώ όμως διότι απλούστατα δεν φταίει αυτή για τα αισθήματά της.... ειδικά το σχόλιο ότι η ασθένεια της κόρης της ήταν η τιμωρία της με σόκαρε σχεδόν όσο κι η ιστορία...
Δεν εχω διαβάσει τα παραπάνω σχόλια γιατι ειμαι σιγουρη πως εχει ξεσπασει χαμός. Εμενα αυτη η διαφορετική ιστορια με αγγιξε ,με εξοργησε ,με συγκινησε και για αλλη μια φορα μου αποκάλυψε τη διαφορετικότητα των ανθρωπων.Τοσα πολλα συναισθηματα μεσα σε ενα κειμενο.
Συμφωνώ μαζί σου Γιούλη...
Εγώ θα πω μόνο ότι τα παιδιά μας μας μαθαινουν την πραγματική , ειλικρινή και ανευ όρων ΑΓΑΠΗ. Μας κανουν καλυτερους ανθρωπους μέσα απο την αγάπη τους. Αυτο ειναι το πιο σημαντικο πραγμα που μας δινουν τα παιδια μας και δεν χρειαζομαστε τιποτα αλλο.
Και μόνο που ομολογεί μπροστά στα παιδιά της οτι δε τα ήθελε πραγματικά,τα πληγώνει βαθύτατα!Η φροντίδα που λέει οτι τους παρείχε μπροστά σε αυτήν την ομολογία ήταν περιττή.Από τη στιγμή που ήξερε οτι δεν ήθελε παιδιά,να μην έκανε.Και είναι άλλο πράγμα να θέλεις παιδιά,να τα κάνεις και να πελάγώνεις καμιά φορά,να κουράζεσαι,να λες θέλω λίγη ηρεμία-γιατί άνθρωπος είσαι-αλλά η ζωή σου νιώθεις οτι χάνεται οταν το παιδί σου δεν είναι καλά και κάθε βράδυ δοξάζεις το θεό που τα έχεις!Θεωρώ οτι η κυρία έχει άλυτα θέματα ψυχολογικά και σε αυτό συνηγόρησε και ο σύζυγός της.
ΒΡΕ ΚΟΡΙΤΣΙΑ ΑΜΑΝ ΠΙΑ ΜΕ ΤΑ ΣΧΟΛΙΑ ΑΜΑΝ .....ΟΤΙ ΚΑΙ ΝΑ ΓΙΝΕΙ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΤΟ ΠΑΙΞΕΤΕ ΙΔΙΚΟΙ ΟΛΟΙ ΚΑΙ ΝΑ ΜΙΛΗΣΕΤΕ .Η ΓΥΝΑΙΚΑ ΕΙΠΕ ΟΤΙ ΕΙΧΕ ΝΑ ΠΕΙ ΚΑΙ ΣΤΟ ΚΑΤΩ ΚΑΤΩ ΟΣΟ ΚΑΙ ΝΑ ΔΙΑΦΩΝΩ ΜΕ ΑΥΤΑ ΠΟΥ ΛΕΕΙ ΔΕΝ ΜΠΟΡΩ ΝΑ ΜΗΝ ΠΑΡΑΔΕΧΤΩ ΟΤΙ ΤΟΥΛΑΧΙΣΤΟΝ ΕΙΝΑΙ ΕΙΛΙΚΡΙΝΗΣ .ΑΛΛΑ ΟΧΙ ΝΑ ΛΕΤΕ ΟΤΙ ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΕΠΑΘΕ Η ΚΟΡΗ ΤΗΣ ΕΙΝΑΙ Η ΤΙΜΩΡΙΑ ΤΗΣ ΕΛΕΟΣ ΘΕΟΙ ΓΙΝΑΤΕ ΚΑΙ ΔΙΝΕΤΕ ΚΑΙ ΚΡΙΣΗ .ΑΣ ΚΟΙΤΑΜΕ Ο ΚΑΘΕΝΑΣ ΤΗΝ ΚΑΜΠΟΥΡΑ ΤΟΥ.
Μου δημιούργησε μεγάλη συγκίνηση αυτή η διήγηση και η τραγική ειρωνία στο τέλος...
Μ'αρέσουν πολύ τα σχόλιά σου, όπου τα έχω πετύχει δηλαδή γιατί δεν πολυδιαβάζω σχόλια. Πιο πολύ κι εγώ συγκλονίστηκα με την τραγική ειρωνία της ζωής της...όσο προσπαθεί να απαλλαγεί από την "ευθύνη" της συνεχούς φροντίδας, τόσο τη βρίσκει μπροστά της. Παιχνίδια που παίζει η ζωή...
Σε ευχαριστώ Ευγενία! Όσο διάβαζα ανέβαινε το συναίσθημα μέσα μου.. Με τάραξε η ωμή αποστροφή μιας γυναίκας προς τη μητρότητα και προσπάθησα να μπω στη θέση της ... Αυτό που αισθάνθηκα ήταν πόνος. Kαι στο τέλος που διάβασα ότι η κόρη της έχει σκλήρυνση κατά πλάκας και ότι θα πρέπει να την φροντίζει εφ' όρου ζωής, δεν την πάλεψα... Μου ήρθαν δάκρυα με την τραγική ειρωνεία της ζωής...
..οταν σε καταβάλλουν τέτοια αισθήματα,γιατί να μπει μια γυναίκα σε μια τέτοια διαδικασία=να γίνεις γονιός!!;; δεν κάνουν όλοι για γονείς,πως να το κανουμε!! ..θα μπορούσε όμως να κυοφόρησει το μωρό μιας άλλης μαμάς και όταν το γεννήσει να της το δώσει.Ετσι και αλλιως δεν νιωθει το "συναισθηματικο δεσιμο" θα εκανε ενα κοινωνικο καλο!!
Πραγματικά δεν ειμαι σίγουρη για το τι αισθάνομαι διαβάζοντας αυτό το άρθρο. Σίγουρα πιστεύω πως δεν ειναι όλοι οι άνθρωποι κατάλληλοι για γονείς. Ενας άνθρωπος που δεν αισθάνεται την ανάγκη να κάνει ενα παιδί είναι σίγουρα καλύτερα να μην κάνει. Ωστόσο δεν μπορώ να κατηγορήσω αυτή τη γυναίκα. Δεν ήθελε να κάνει παιδιά και ήταν σίγουρη για αυτό. Έκανε το χατίρι στον άντρα της επειδή τον αγαπούσε και δεν ήθελε να του στερήσει αυτή τη χαρά και μεγάλωσε 2 παιδιά δίνοντας τους ότι καλύτερο μπορούσε. Δεν ξέρω αν αυτό που έδωσε τελικά ήταν αρκετό αλλά σίγουρα στάθηκε όπως έπρεπε. Για μένα μάλλον δεν εκφράζεται σωστά. Δεν μπορείς να λές πως θα έδινες τη ζωή σου για έναν άνθρωπο που δεν αγαπάς. Δεν μπορείς να φροντίζεις έναν άνθρωπο με σκλήρυνση κατά πλάκας χωρίς να τον αγαπάς. Απλώς ήθελε παραπάνω προσωπικό χρόνο. Δίκαιο; Άδικο; Δεν ξέρω...
Καμια δεν εχει νιωσει ετσι??Καμια δεν αναπολει με πονο καποιες στιγμες,την παλιοτερη ζωη της?Την ελευθερια της?Την ξεκουραση της?Την αυτοδιαθεση της?Ασχετα με το ποσο ασχημα ενιωθε αυτη η γυναικα,εχοντας η οχι και ψυχικα θεματα,με αφορμη το αρθρο της θελω να πω πως κανεις δεν σε προετοιμαζει και για τα αρνητικα της μητροτητας,κανεις και ειναι φοβερο αυτο,ειναι ταμπου,κλισε,ειναι "βαρυ" να λεμε τετοια πραγματα ε?Εγω παντως αυτο ενιωσα,το γιατι κανεις δεν μου ειπε για την ΦΟΒΕΡΗ αλλαγη στην ζωη σου,που δεν εχει μονο καλα,οπως διαφημιζεται στην κοινωνια μας.΅Ε,ναι λοιπον,καποιες ζοριζομαστε πολυ,καποιες κανουμε και δευτερες και τριτες σκεψεις μετα την αποκτηση του παιδιου μας,και δεν φοβαμαι καθολου να το πω.Δεν με ενδιαφερει να το παιξω αλλωστε ποτε η τελεια μαμα,ειμαι ανθρωπος που σκεφτομαι και αναλυω αυτα που μου συμβαινουν ,και προσπαθω να παω και βαθυτερα κι ας ποναει,μου αρεσει η αληθεια και η αυτογνωσια.Βεβαια γιατι τα γραφω αυτα σε ενα σαιτ που υμνει την μητροτητα??Ε,γιατι δεν ειναι ποτε ασπρο η μαυρο το θεμα,μπορει ναναι και γκρι..Το γιατι κανει κανεις παιδια σηκωνει μεγαλη συζητηση.Παντως αν ειχα κορη ,εγω θα την προετοιμαζα,θα της μιλουσα για ολα αυτα,δεν θα την παραμυθιαζα,δεν θα της απεκρυπτα την αληθεια,που ειναι οτι μπορει και να σου πεσει πολυ βαρυ το παιδι κοριτσακι μου,απλα να το ξερεις.Αλλα μπορει να σε κανει και πολυ χαρουμενη,αυτο ειναι σιγουρο..
Nansy,υποκλινομαι!!!Σε ολα οσα λες...κι επειδη εγω εχω και κορη,ειναι απο τα πρωτα πολυ σοβαρα ζητηματα που θα συζητησω μαζι της!Θα πρεπει να γνωριζει ολες τις παραμετρους πρωτου αποφασισει να βιωσει τη μηροτητα!Συγχαρητηρια και παλι για την ειλικρινεια σου!!!
γιατι λες ¨αν ειχα κορη¨; Δεν το καταλαβα. Επειδη μιλαμε για το μητρικο φιλτρο ισως; Εννοω πως αυτα που λες πως θα πεις στην κορη σου για να την προετοιμασεις, πρεπει παντως να τα πεις και στον γιο σου.. :)
θα ήθελα να άκουγα την άποψη των παιδιών της για όλα αυτά σίγουρα μέσα στην ψυχή τους έχουν πολλή απογοήτευση απλά και εκείνα την ανέχτηκαν δεν μπορούσαν να αλλάξουν ότι ήταν η μαμά τους.Τα παιδιά καταλαβαίνουν πολλα περισοτερα απο αυτά που νομίζουμε εμείς οι γονείς,ξεχωρίζουν απο πολύ μικρά την αγάπη απο την αδιαφορία και την άρνηση δεν νομίζω να ένιωσαν ευτυχία αυτά τα παιδιά.
απιστευτο αρθρο! σιγουρα η γυναικα αυτη αν το συζητουσε με εναν ψυχολογο θα εβγαζε ακρη. θυμα της ζωης της ομως. απο την στιγμη που εξηγησε στον συζυγο της οτι ΔΕΝ θελει παιδια (σεβαστο συναισθημα) ας μην εκανε παιδια. επειδη ηθελε ο συζυγος πρεπει σωνει και καλα να γεννοβολαει? ας μην γελιομαστε, ολες δεν εχουν ουτε μητρικο φιλτρο ουτε την αναλογη υπομονη και αγαπη για να μεγαλωσεις παιδια. προφανως και με τον ανδρα της θα εχει νευρα μετατοπιζοντας σε αυτον, τον θυμο της για την ζωη που περασε απο μπροστα της ενω αυτη μεγαλωνε παιδια που δεν ηθελε. ας μην δεσμευοταν με καποιον που ηθελε να γινει πατερας. ερωτες θα ερχονταν για αυτην και μετα τα 19. αυτες ειναι οι λαθος επιλογες που σημαδευουν ζωες. δεν την λυπαμαι.
ΣΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΜΑΣ ΔΕΝ ΩΦΕΙΛΟΥΜΕ ΜΟΝΟ ΤΡΟΦΗ ΚΑΙ ΣΤΕΓΗ ΑΛΛΑ ΠΑΝΩ ΑΠ ΟΛΑ "ΑΓΑΠΗ" ΚΑΙ ΟΧΙ ΕΠΕΙΔΗ ΠΡΕΠΕΙ.....
Προσπαθεί κ ίσως έχει καταφέρει σε ένα βαθμό να σερβίρει την διαταραχή της με επιχειρήματα λογικής δήθεν στα πλαίσια της ειλικρίνιας. Γιατί μόνο ευτυχισμένος κ φυσιολογικός ή συνειδητοπιημένος δεν μπορεί να είναι ένας τέτοιος άνθρωπος. Τα παιδιά νιώθουν τα πάντα κ τι χειρότερο από τα να έχουν εισπράξει ότι η μάνα τους δεν τα ήθελε ποτέ, ακόμη κι αν έχουν ρούχα καθαρά κ ένα πιάτο φαΐ έτοιμο. Αυτά θα τα έβρισκαν κ αλλού... Τραγική!
Συμφωνω...ειλικρινές το οτι ξέχασε το παιδί έξω απο το φούρνο?? Και το κατάλαβε αφου έψαχνε το σκύλο πρώτα?? Και μάλιστα δεν αγχώθηκε κι όλας, πήρε το φούρναρη και πηγε και το μάζεψε! Εντάξει σε όσους φαίνονται φυσιολογικά αυτά τι να πω...
Σίγουρα η πρώτη εντυπωση διαβάζοντας αυτό το άρθρο δεν είναι και η καλύτερη... Εγώ δεν θα έλεγα πως είναι διαταραγμένο ψυχολογικά/ψυχικά ή τέλος πάντων όπως το λένε άτομο. Απλά δεν ήθελε παιδιά. Δεν καταλαβαίνω γιατί ΠΡΕΠΕΙ κάποιος να θέλει παιδιά. ΠΡΕΠΕΙ να παντρευτεί και ουτο καθεξής... Εγώ και παντρεύτηκα και έκανα (αν και μετά δυσκολίας) ένα παίδάκι που το ήθελα από πάντα. αλλά αυτό δεν σημαίνει πως όλοι θέλουμε τα ίδια. Εμένα μου άρεσε που αγαπούσε τον άντρα της και ήθελέ να τον κάνει ευτυχισμένο χαρίζοντας του δύο παιδάκια... Απο εκεί και ύστερα δεν τα παράτησε κιόλας... τα μεγάλωσε με τον καλύτερο δυνατό τρόπο... ούτε νταντάδες ούτε γιαγιάδες πήρε για να τα μεγαλώσει... Και σίγουρα έχουν υπάρξει στιγμές που όλες έχουμε σκεφτεί πως θα ήμασταν τώρα χωρίς παιδιά. Δεν το συζητώ. Αυτό όμως δεν ακυρώνει την επιθυμία του καθενός και το αποτέλεσμά του να τα αποκτήσει. Και εγώ το έχω σκεφτεί την ώρα που μαζεύω/μαγειρεύω/πλένω/καθαρίζω αλλά και ταυτόχρονα την ώρα που παίζω/αγγαλιάζω/χαϊδεύω/παρηγορώ/ΑΓΑΠΩ. απλά δεν συμφωνώ σε αυτό που έλεγε πως δεν έπαιρνε τίποτα πίσω... έπαιρνε, σίγουρα απλά δεν μπορούσε να το ξεχωρίσει... το βλέμα της αγάπης.
Οταν καταλάβεις τι πραγματικά δημιουργήσει στην ζωή σου τότε μόνο θα κλαις από την ευτυχία με τα παιδιά σου κρίμα κρίμα κρίμα που άλλοι κάνουν 10 έξω σωματικές κ άλλοι δεν αγωνιούν κάνει για τα πλασματακια!!! Αι κοπέλα μου σε κανά άλλο φόρουμ με ´´τερατά´ εδώ ειναι για ανθρώπους
Ακατανόητο, αλλά σεβαστό.
Εγώ πάντως κορίτσια αναγνώρισα τον εαυτό μου σε πάρα πολλά σημεία και την καταλαβαίνω απόλυτα τη μαντάμ. Κι έχω νιώσει παρόμοια αισθήματα, ειδικά τον πρώτο- δεύτερο μήνα μετά τη γέννα. Αυτό που δεν καταλαβαίνω -γιατί δεν ισχύει πια για μένα- είναι οτι ποιά τόσο φοβερά ενδιαφέροντα την απορροφούν περισσότερο από το πιο ενδιαφέρον πράγμα, που είναι να μεγαλώνεις το παιδί σου; Εμένα τα παλιά μου ενδιαφέροντα δε με τραβάνε και τόσο πολύ πια. Αν το πάρουμε από την ψυχρή άποψη, -αν αφαιρέσουμε την αγάπη δλδ- ακόμη κι έτσι, πιο ενδιαφέρων είναι ο γιος μου από οτιδήποτε έκανα πιο πριν. Και στη δική της περίπτωση βρισκω τρομερά βαρετό το διάβασμα, το πλέξιμο και άλλα χαζά, σε σχέση με το μεγάλωμα του παιδιού. Τι να το κάνεις το διάβασμα μανταμ, όταν έχεις το real thing στο άλλο δωμάτιο;;; Και τέλος, αυτό που με θυμώνει με την τύπισσα είναι οτι παρόλες τις μαλακίες που λέει οτι τα παιδιά της την αποδέχονται, δεν έπρεπε να βγει ποτέ δημόσια να γράψει αυτά τα πράγματα, γιατί τα παιδιά της μπορεί να τα διαβάσουν. Κι εγώ που είμαι 38, αν έβγαινε η μάνα μου κι έλεγε οτι μετάνιωσε που με έκανε και περιέγραφε με τόση ψυχρότητα (η τύπισσα βέβαια προτιμάει να χαϊδεύεται και να το λέει "ειλικρίνια") το πόσο δε με ήθελε, θα έπεφτα σε κατάθλιψη!!! Εδώ ακόμη το φυσσάω και δεν κρυώνει που έμαθα κάποια στιγμή από τη νονά μου (άλλη βλαμμένη αυτή), οτι η μαμά μου δεν ήθελε τρίτο παιδί και πήγαινε για έκτρωση, μόνο που ήταν σε λιγο πιο προχωρημένη εγκυμοσύνη, και τη γλίτωσα επειδη δεν ...πρόλαβε!!!!
τα παιδια της προφανως γνωριζουν τις αποψεις της,αλλα και να μην τις ηξεραν ακριβως αφου δεν τους εδωσε αγαπη και δεν ηταν τρυφερη μαζι τους δεν πιστευω να τους κανει εντυπωση το κειμενο!!και δηλαδη δεν μπορουσε να συνεχισει τα ενδιαφεροντα της και μετα το παιδι;διαβασμα και πλεξιμο εκανε...!!
Μα αυτό μου έκανε εντυπωση κι εμενα! Λέει οτι προτιμούσε τα ενδιαφέροντά της από τα παιδιά και οτι δεν ασχολούνταν. Ασχολουταν ο άντρας της. Κι εγω αναρωτέμαι τι διαολο ήταν αυτά τα ενδιαφέροντα που ήταν πιο ενδιαφέροντα από τα παιδιά της. Οσον αφορά τα παιδιά της, ειναι άλλο να το υποψιάζεσαι κι άλλο να βγαινει η μάνα σου να το λέει δημόσια...
Βρε Beatrice αφού λέμε ότι τα παιδιά της δεν το υποψιάζονται απλώς αλλά το ΞΕΡΟΥΝ!!! Ξέρουν πολύ καλά τι μάνα έχουν!Κ είναι δυνατόν με μια τέτοια μάνα να μην ξέρουν; Απο την περιγραφή κ μόνο φαίνεται οτί ποτέ της δεν τους έδειξε το αντίθετο!! Κ δεν νομίζω ότι αυτά τα παιδιά έχουν πρόβλημα που η μάνα τους το δημοσιοποίησε. Δεν νομίζω να τους νοιάζει που τώρα κ εσύ κ εγώ κ όλοι μας το ξέρουμε.
Η συγκεκριμένη δημόσια κατάθεση είναι μαχαιριά λόγω της περιγραφής. Δε νομίζω οτι έκατσε να πει ποτέ έτσι στα παιδιά της πόσο πολύ μετάνιωσε που τα έκανε.. Τι να πω, μόνο εγώ είμαι ευαισθητούλα και πληγώνομαι αν το κανε αυτο η μανα μου;;;;;
Εάν διαβαζαμε το κείμενο, από το τέλος προς την αρχη, δηλαδή, αυτό που έχει η κορη, μια ασθένεια, που καταλύει, μήπως αυτή η μάνα νιώθει, αποκλειστικά υπεύθυνη, γιαυτό που έχει το παιδί της; Μήπως τα γράφει όλα αυτα, γιατί νιωθει τύψεις, και ότι, εάν δεν ειχε κάνει παιδιά, δεν θα τυραννιοντουσαν τώρα; Μήπως κι αυτή προσπαθεί να πείσει τον εαυτό της, και εφησυχάζει την συνείδηση της, λέγοντας οτι ΔΕΝ ΑΓΑΠΆΕΙ τα παιδιά της; Γιατί αλλά δείχνουν οι πράξεις της... Μην ξεχνάτε, ότι αυτό το κείμενο το γράφει μια Αγγλίδα, που θα της ήταν ευκολότερο, να είχε ΠΕΤΆΞΕΙ το παιδί της, σε ένα ίδρυμα, να το φροντίζουν οι άλλοι. Μην ξεχνάμε και την νοοτροπία του κάθε λαού.
ναι,τυψεις επειδη τυραννιουνται..!!Εδω ξεχασε το νεογεννητο(για να μην σχολιασω οτι αφησε το καροτσι εξω απο το μαγαζι για να ψωνισει)και οταν γυρισε στο σπιτι της ελειψε ο σκυλος!!!καλυτερα να το πεταγε σε ενα ιδρυμα..θα ειχαν μεγαλωσει καλυτερα,και οχι σαν παρασιτα που της ρουφουσαν την ζωη χωρις ανταλαγμα...τι ανταλλαγμα δηλαδη περιμενε;χρειαζεται μια μανα κατι παραπανω απο την αγαπη που σου δινει ενα παιδι,ενα χαμογελα ,μια αγκαλια,ενα φιλι !!!Ευτυχως που υπηρχε και αυτος ο πατερας!!προσωπικα εγω,εχω δυσκολευτει με το παιδι,με το φαι,με τον υπνο,αφησα την δουλεια μου και γενικα εχω περασει δυσκολες καταστασεις, ομως ουτε μια στιγμη σκεφτηκα πως ηταν λαθος που γεννησα,εχω ευχηθει να ηταν πιο βολικη αλλα δεν μπορω να φανταστω την ζωη μου χωρις το παιδι μου.Απεχω πολυ απο την τελεια μαμα αλλα προσπαθω για το καλυτερο.
Γιατί βρε κοπέλες μου κάποιες έχετε κολλήσει με το γέγονος ότι ξέχασε το παιδί της στον φούρνο κ το κατάλαβε γιατί της έλειψε ο σκύλος της; Φοβερό δείγμα κακιάς μητέρας ε; Κ η μάνα μου για ένα λεπτό είχε πάρει τα μάτια της από τον αδερφό μου όταν ήταν νήπιο κ αυτός χάθηκε, είδε μια γυναίκα που από πίσω έμοιαζε με την μαμά μας κ την ακολούθησε. Τον πρόλαβε ένα λεπτό πριν κατέβει στον δρόμο. Δηλαδή τώρα αυτό το σκηνικό, αυτό που έγινε τότε την κάνει κακιά μητέρα ή μια μητέρα που δεν αγαπάει τα παιδιά της; Μα τι λέτε; Σας διαβεβαιώ με το χέρι στην καρδιά κ στην φωτιά ότι η μαμά μου είναι υπέροχη μητέρα, την λατρεύω κ για εμένα κ για τον αδερφό μου είναι η καλύτερη μαμά του κόσμου!! Ένα θα σας πω ότι τον αγαπώ τόσο πολύ γι' αυτό που είναι σαν άνθρωπος αλλά κ γι' αυτό που είναι σαν μητέρα, για όλα αυτά που μου έχει δώσει όλα αυτά τα χρόνια, για τις πόσες φορές που με έχει συγχωρέσει για τις στεναχώριες που τις έχω προκαλέσει, για την αστείρευτη της αγάπη για εμένα αλλά κ για τον αδερφό μου, που θα προτιμούσα (γνωρίζοντας ακόμα ότι κάτι τέτοιο πόσο πολύ θα την πονούσε) να πεθάνω εγώ πρώτη κ όχι αυτή γιατί ξέρω ότι είναι κάτι που δεν θα αντέξω. Κ το λέω αυτό γνωρίζοντας πολύ καλά, επίσης, ότι θα έδινε την ζωή της για εμένα κ για τον αδερφό μου φυσικά!!! Όλα αυτά για μια μητέρα που πριν 35 χρόνια έχασε από τα μάτια της τον γίο της. Ούτε η πρώτη είναι κ ούτε η τελευταία που έχει ξεχάσει κάπου το παιδί της ή χάθηκε από τα μάτια της για 2 λεπτά. Γι' αυτό ξεκολλήστε εσείς οι μάνες βδέλες!! Συγνώμη για την έκφραση αλλά πρέπει να καταλάβαιτε ότι δεν πρέπει να είστε κολλημένες στα παιδιά σας, το ξέρω ότι το κάνετε για να τα προστατέψετε αλλά δεν μπορείτε να είστε συνέχεια εκεί σε κάθε τους στιγμή (εκτός αν τα έχετε κλειδωμένα στο σπίτι) κ την στιγμή εκείνη που εσείς δεν θα είσε εκεί αν τους συμβεί κάτι δεν θα ξέρουν πως να το αντιμετωπίσουν, πως να το διαχειριστούν. Θα τα βγάλετε στον κόσμο απροετοίμαστα. Η τόση υπερπροστασία δεν κάνει καλό. Η θεία μου είναι παιδοψυχολογος κ τελευταία ασχολείται με την ψυχική ανθεκτικότητα στο παιδί (κάνες κ συνεδρίες κ διαλέξεις, ομιλιες κλπ κλπ) κ πρόσφατα σε μια ομιλία της πάνω σ' αυτό το θέμα είχε πει ότι οι μητέρες τα τελευταία χρόνια έχουν την τάση να προστατεύουν τα παιδιά τους από τα πάντα, τόσο πολύ που στο τέλος δεν τα αφήνουν να νοιώθουν τίποτα. Οι γονείς όμως πρέπει να αφήνουν τα παιδιά τους να πέρνουν μικρές δόσεις πόνου, στεναχώριας, λύπης γιατί έτσι θα ενδυναμώσουν την ψυχική τους ανθεκτικότητα σε ότι τους συμβαίνει στην ζωή κ έτσι θα μπορούν να αντιμετωπίζουν κ μόνα τους κάποια πράγματα.
Nελη μου άλλο το προσωπικο παραδειγμα που περιγραφεις και άλλο αυτό του αρθρου που σχολιασα εγω.Λογικο καποια στιγμη ένα παιδακι να φυγει από την προσοχη της μητερας,ειμαι μητερα και ξερω πολύ καλα πως ένα παιδακι την μια στιγμη μπορει να είναι διπλα σου και σε δευτερολεπτα να εχει εξαφανιστει αν παρεις τα ματια σου από πανω του.φυσικα και δεν την κανει αυτό κακη μητερα,φανταζομαι όμως ότι η μητερα σου εψαξε να βρει τον αδερφο σου και ανησυχησε,η κυρια του αρθρου όμως,όχι απλα το ξεχασε στο δρομο,δεν ανησυχησε αλλα το πρωτο που σκεφτηκε ηταν ο σκυλος!!!ε αυτό δεν μπορω να το χωνεψω και σε συνδιασμο με όλα τα υπολοιπα που τοσο ψυχρα ειπε ναι,θεωρω ότι δεν είναι καλη μανα,δεν επρεπε να γινει μανα όπως κι εκεινη παραδεχεται ,λαθος της που υποχωρησε για χαρη του αντρα της για ένα τετοιο θεμα!Συμφωνω ότι δεν πρεπει να ειμαστε υπερπροστατευτικες,εξαρταται όμως και για τι ηλικιες μιλαμε.Εγω με 2,5 χρονων κορη ,δεν μπορω να την αφησω να τριγυρναει μονη της χωρις να την βλεπω με κινδυνους όπως να την αρπαξει καποιος.Δεν την εχω σε γυαλα αλλα φροντιζω να ειμαι διπλα της. Οταν αργοτερα που θα μεγαλωσει και θα της εχω μιλησει για καποια πραγματα και θα εχει κερδισει και την εμπιστοσυνη μου θα εχει και μεγαλυτερη ελευθερια.
Αλεξάνδρα, αν διαβάσεις προσεκτικά -και φυσικά αν έχεις μεγαλώσει με κατοικίδια- καταλαβαίνεις ότι ήταν θέμα συνήθειας να μοιράζεται το φαγήτο της με τον σκύλο της. Δεν σημαίνει οτι αγαπούσε πιο πολύ τον σκύλο. Σημαίνει ότι ήταν ένα μικρό κομμάτι της καθημερινότητας της που παρατήρησε οτι έλειπε.
Neli,μην σκιζεις τον σουτιεν σου καθε φορα που εχει μια κοπελα αντιθετη γνωμη απο σενα.
Ποιος φυσιολογικός άνθρωπος δεν νιώθει έστω και μια φορά στην ζωή του ότι κάνοντας παιδιά κάποια στιγμή του λείπει κάτι....έστω και στιγμιαία...;;;;; Το θεωρώ απολύτως φυσιολογικό. Η ζωή σου αλλάζει για πάντα. Αλλά δεν θα το μεγαλοποιήσω κιόλας!!! Αν δεν αλλάζαμε δεν θα είχε νόημα να μεγαλώνουμε! Όσο για το συγκεκριμένο άτομο, πιστεύω πως είναι ένα απόλυτα συνειδητοποιημένο άτομο και σε γενικές γραμμές συμφωνώ απόλυτα μαζί της. ΔΕΝ ΤΑΥΤΙΖΟΜΑΙ, αλλά από την στιγμή που εκείνη έτσι είναι και έτσι ένιωθε γιατί θα πρέπει εκείνη ή εμείς να νιώσουμε άβολα με αυτό ή να την κατακρίνουμε; Εγώ πάντα ήθελα παιδιά και πεθαίνω για την κόρη μου αλλά αυτή είμαι εγώ, κι εκείνη είναι αλλιώς. Ε και; Δεν είναι δα και ότι είναι κανένα τέρας, από αυτά που λατρεύουν τα παιδιά τους και όταν η πόρτα κλείνει τα κακοποιούν με χίλιους δυο τρόπους. Και την εκτιμώ περισσότερο για 2 πράγματα που λέει. Αυτό με τις μητέρες που αγωνιούν να κάνουν παιδί και τρέχουν να το αφήσουν σε γιαγιάδες και παππούδες γιατί θέλουν να δουλέψουν πάλι (τονίζω το θέλουν)....Εγώ ΜΙΣΩ τον γεγονός ότι πρέπει να κατέβω στην δουλειά, μου λείπει η μικρή έστω και το 2ωρο που θα λείψω και μου την δίνει που την αφήνω...παρά το γεγονός ότι λατρεύω την δουλειά μου περιμένω πως και πως να την σταματήσω για διακοπές...αν δεν ήταν οικονομικοί λόγοι στην μέση θα σταματούσα εντελώς...Και το άλλο που λέει στο τέλος ότι αν και τα παιδιά της καταναλώνουν ακόμα και σήμερα τον χρόνο της θα έδινε ευχαρίστως την ζωή της για εκείνα...Πόσο περισσότερο ή λιγότερο μάνα είναι από άλλες που τα γεννούν και πχ αφήνουν κάθε ανώμαλο να τα βασανίζει για να μην χάσουν έναν εραστή ας το σκεφτούν εκείνες η "μάνες"
ΠΩΣ ΕΙΝΑΙ ΔΥΝΑΤΟΝ ΕΝΑΣ ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΝΑ ΜΙΛΑΕΙ ΜΕ ΤΟΣΗ ΨΥΧΡΟΤΗΤΑ?ΕΙΝΑΙ ΔΥΝΑΤΟΝ ΜΙΑ ΓΥΝΑΙΚΑ ΠΟΥ ΔΕΝ ΘΕΛΕΙ ΝΑ ΚΑΝΕΙ ΠΑΙΔΙΑ ΝΑ ΚΑΝΕΙ ΣΥΜΦΩΝΙΑ ΜΕ ΤΟΝ ΑΝΤΡΑ ΤΗΣ ΓΙΑ ΝΑ ΚΑΝΕΙ 2 ΠΑΙΔΙΑ ΜΕ ΤΟ ΖΟΡΙ? ΚΑΙ ΟΚ, ΑΥΤΗ ΕΙΧΕ ΤΑ ΨΥΧΟΛΟΓΙΚΑ ΤΗΣ, Ο ΑΝΤΡΑΣ ΤΗΣ ΔΕΝ ΕΒΛΕΠΕ ΟΤΙ ΜΕ ΤΗ ΣΥΓΚΕΚΡΙΜΕΝΗ ΜΑΝΑ ΘΑ ΜΕΓΑΛΩΣΟΥΝ ΔΥΟ ΔΥΣΤΥΧΙΣΜΕΝΑ ΠΑΙΔΙΑ?ΚΑΙ ΑΠ ΤΟ ΓΕΓΟΝΟΣ ΟΤΙ ΞΕΧΑΣΕ ΤΟ ΠΑΙΔΙ ΜΕ ΤΟ ΣΚΥΛΟ ΔΕΙΧΝΕΙ ΟΤΙ ΗΤΑΝ ΚΑΙ ΤΕΛΕΙΩΣ ΑΝΕΥΘΥΝΗ...ΟΣΟ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΝΤΑΜΟΙΒΗ ΠΟΥ ΠΕΡΙΜΕΝΕ ΝΑ ΠΑΡΕΙ ΑΠΟ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΤΗΣ, Η ΛΕΞΗ ΜΑΜΑ ΚΑΙ ΜΟΝΟ Η ΜΙΑ ΑΓΚΑΛΙΑ ΤΟΥΣ ΕΙΝΑΙ Η ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΗ ΑΝΤΑΜΟΙΒΗ ΣΤΟΝ ΚΟΣΜΟ...ΣΙΓΟΥΡΑ Η ΓΥΝΑΙΚΑ ΕΧΕΙ ΨΥΧΟΛΟΓΙΚΑ Η ΕΧΕΙ ΥΠΟΣΤΕΙ ΚΑΤΙ ΣΟΒΑΡΟ ΨΥΧΟΛΟΓΙΚΑ ΣΤΟ ΠΑΡΕΛΘΟΝ...ΤΟ ΜΟΝΟ ΣΙΓΟΥΡΟ ΕΙΝΑΙ ΠΩΣ ΔΕΝ ΘΑ ΠΡΕΠΕ ΝΑ ΧΕΙ ΚΑΝΕΙ ΠΑΙΔΙΑ...ΣΙΓΟΥΡΑ ΘΑ ΕΧΟΥΝ ΕΛΛΕΙΨΗ ΑΥΤΟΕΚΤΙΜΗΣΗΣ ΚΑΙ ΑΠΟΔΟΧΗΣ ΩΣ ΕΝΗΛΙΚΕΣ...
Είμαι 38 χρονών και ακόμα ο πατέρας μου λέει ότι δεν ήθελε να κάνει παιδιά...έκανε 5...δεν του μιλούσα 15 χρόνια,πολύ μεγάλος γάιδαρος να το πω κομψά,του ξαναμίλησα για χάρη των δικών μου παιδιών (δεν ήθελα μια μέρα να με ρωτήσουν γιατί δεν μιλάω στον παππού)και παρόλα αυτά ακόμα λέει ότι δεν ήθελε να κάνει παιδιά...ο σύζηγος μου όταν τον γνώρισε κατάλαβε πόσο κάφρος είναι και ότι του είχα πει ήταν λίγα...ναι,είναι άνθρωποι που δεν θέλουν αλλά τα κάνουν και νομίζουν ότι λέγοντας αυτά που έχουν στο μυαλό τους εξιλεώνονται...επειδή το έχω ζήσει λοιπόν ,μπορώ να πω ότι είναι τελίως βλαμένοι...άμα δε γουστάρεις μην τα κάνεις,όχι να τα κάνεις και να τα πρήζεις ότι σου κατέστρεψαν τη ζωή.Βλαμένος τελίως είσαι; (ρητορική ερώτηση)ευτυχώς το κατ'αλαβα από νωρίς ότι δεν ήμουν εγώ το πρόβλημα.αλλά το κουφιοκέφαλο του,δεν μπορώ να πω όμως το ίδιο και τ'αδέρφια μου.Κανένα του ςδεν έχει κάνει οικογένεια,ούτε και πρόκειτε,έχουν το φόβο ότι θα είναι κι αυτά βλαμένοι γονείς...και οι ψυχολόγοι που κάποια στιγμή πήγαν δεν βελτίωσαν την κατάσταση τους δυστυχώς...
Συμφωνώ τόσο μαζί σου..
Η ειλικρινεια δεν ειναι το μονο προτερημα που ειναι καλο να εχει ενας ανθρωπος...τουλαχιστον για μενα...Η συγκεκριμενη κυρια φασκει και αντιφασκει...Αν δεν ηθελε να κανει παιδια,ας μην εκανε αλλα μην προσπαθει να μας πεισει οτι τα αγαπαει κιολας. Δεν δοθηκε σε αυτα γτ δεν ηθελε ή γτ ειχε αλλα ψυχολογικα και δεν ξερω και γω τι αλλο....Αλλα οταν μετανιωνεις που τα εκανες...μην προσπαθεις να με πεισεις πως τα αγαπας...Απλα νιωθεις τυψεις που εισαι ενας ανθρωπος κενος,χωρις συναισθηματα και εθελοτυφλεις προσπαθωντας να πεισεις τον ιδιο σου τον εαυτο πως επειδη εκανες τα πρεποντα και δεν τα αφησες σε ντανταδες, πως τα αγαπας γτ ετσι ΠΡΕΠΕΙ να κανει μια ΣΩΣΤΗ ΜΑΝΑ. Ε Λ Ε Ο Σ!!! Και οπως λεει''Εκανα ό,τι έπρεπε να κάνει μια καλή μητέρα'' και ''Είμαι σίγουρη πως θα συμφωνήσουν πως πάντα ένιωθαν ασφάλεια και αγάπη'' να μην ειναι τοσο σιγουρη πως τα παιδια της θα συμφωνησουν...Αυτη μπορει να το πιστευει...Τα ερμα που δεν μαθανε την αγαπη και τους αφησε ενα καρο ψυχολογικα δεν ξερω πραγματικα τι θα ελεγαν!! ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΚΥΡΙΑ ΜΟΥ ΔΕΝ ΤΑ ΜΑΘΑΙΝΕΙΣ...ΣΕ ΜΑΘΑΙΝΟΥΝ.Και σε μαθαινουν πολυ ομορφα πραγματα αν εισαι ανοιχτη να τα δεχτεις...Παρ'όλα αυτα εσυ κλειστηκες στο ''εγω'' σου και επεισες εξ αρχης τον εαυτο σου πως η μεγαλυτερη θυσια σου για αυτα ειναι το οτι τα απεκτησες.(Ενα χειροκροτημα για την κυρια παρακαλω!)Προφανως και ο συγκεκριμενος ανθρωπος εχει αλλα προβληματα...Οχι γτ δεν ηθελε να κανει παιδια...ουτε γτ τα εκανε ενω δεν τα ηθελε...αλλα γτ φροντισε να καλυφτει πισω απο τον εγωισμο της και να αποδειξει τι??Οτι ειχε δικιο που δεν ηθελε να κανει παιδια?Τι να πω??Τα παιδια δεν ειναι εργασια στο σχολειο που την κανω τυπικα και λεω ''αφου ειμαι ενταξει στις υποχρεωσεις μου ειμαι καλη μαθητρια''...Ελεος πια??Τι αλλο θα ακουσω!!Ειμαι καλη μανα γτ ΤΥΠΙΚΑ ημουν ΠΑΝΤΑ διπλα στα παιδια μου...(''Διπλα'' ως τι??Ως η σοβαρη μαμα που τους μαθαινει τα ''πρεπει'' και τους καλους τροπους ή ως μαμα που τους μαθαινει την αγαπη, το χαμογελο, τη σκανταλια και τα παιχνιδια??)Μπραβο σου λοιπον που ησουν ειλικρινης...μας επεισες και πανω απο ολα τον εαυτο σου πως ησουν καλη μαμα...Θα πρεπει τα παιδια σου να σε ευχαριστουν γι αυτο!
Εσύ από όλο το κείμενο κατάλαβες ότι προσπαθεί να μας πείσει ότι αγαπάει τα παιδιά της; Κάθε άλλο. Δεν προσπαθεί να πείσει κανέναν για τίποτα. Απλώς καταθέτει την ζωή της. Εδώ κάπου θα έπρεπε να πω ότι κάποιοι άνθρωποι εν ονόματι της αγάπης χτυπάν κ κακοποιούν τα παιδιά τους! "Έπρεπε να χτυπήσω το παιδί μου για να καταλάβει...", "για το καλό του το έκανα", "απλώς αγαπώ πολύ την κόρη μου που είναι 9 χρονών κ ήθελα να της δείξω στο κρεβάτι μας" κ άλλα τέτοια πολλά! Αυτά είναι δείγματα αγάπης για εσάς; Αυτοί είναι καλοί γονείς; εεεεεεεε;;;;;;; Σίγουρα δεν είναι ότι καλύτερο να μεγαλώνεις με έναν γονιό που δεν σε αγαπάει ή που δεν στο δείχνει με στοργή κ φροντίδα, αγκαλιές κ παιχνίδια κ κλπ κλπ αλλά οι παραπάνω περιπτώσεις είναι πολύ χειρότερες πιστεύω, θανάσιμα αμαρτήματα. Σίγουρα τα παιδιά αυτά θα είχαν τα θέματα τους μεγαλώνοντας βλέποντας μια μάνα αδιάφορη συναισθηματικά κ αδιάφορη προς τα συναισθήματα τους, αλλά δεν πιστεύω ότι κακοποιήθηκαν τόσο πολύ όσο ισχυρέζεστε όλες εσείς!!
Δεν σχολιάζουμε τους γονείς-τέρατα που μας παραθέτεις.. αλλά το συγκεκριμένο άρθρο. Γιατί μπερδεύεσαι?
Νατάσα δεν μπερδεύομαι. Ξέρω ότι δεν σχολιάζουμε τους γονείς/τέρατα. Το έθεσα αυτό ως παράδειγμα (ναι οκ μπορεί να είναι ένα παρατραβηγμένο παράδειγμα, αλλά παρόλα αυτά είναι κάτι που ισχύει) γιατί όλες μας αναρωτιόμαστε πως γίνετε να μην αγαπάει τα παιδιά της, πως γίνεται να μην λέει ότι αγαπάει τα παιδιά της, ενώ υπάρχουν άλλοι γονείς που μας παρουσιάζονται ως οι πολύ καλοί γονείς, που βρωντοφωνάζουν ότι αγαπάν τα παιδία τους κ πίσω από τις κλειστές πόρτες των σπιτιών τους, οι πράξεις τους προς τα παιδιά τους μόνο αγάπη δεν δηλώνουν. Αυτή η γυναίκα τουλάχιστον δεν κρύβεται, δεν προσπαθεί να παρουσιάσει μια άλλη εικόνα μητέρας, βγαίνει κ λέει ξεκάθαρα ότι ποτέ της δεν ήθελε παιδιά. Κ εδώ θέλω να πω ότι εγώ πιστεύω ότι αγαπάει τα παιδιά της (ναι με τον δικό της τρόπο κ προφανώς με έναν τρόπο που εμείς δεν μπορούμε να καταλάβουμε) κ ότι είτε δεν το έχει κ η ίδια συνειδητοποιήσει είτε δεν θέλει να το παραδεχτεί γιατί μέσα της υπερισχύει αυτό που νοιώθει, το ότι γενικώς δεν ήθελε παιδιά στην ζωή της. Προφανώς δεν πιστεύει ότι η καθημερινή τρίβη με ένα παιδί μπορεί να σε αλλάξει, μπορεί να σε κάνει έναν άλλον άνθρωπο. Είναι ισχυρογνώμων, δεν μου έρχεται τώρα μια πιο σωστή λέξη από αυτή.
Αδικια για αυτα τα παιδια να εχουν μια μανα που ποτε δεν τα ηθελε.Το να φροντιζει την κορη της κ να την περιποιειται ισως ν ειναι τελικα κ η "τιμωρια" της.Λυπαμαι που διαβασα μια τεττοια ιστορια απο την στιγμη που μανουλες ολων των ηλικιων προσπαθουν για παιδακια κ δεν τ καταφερνουν. Ειμαι ευγνομων γι την καθε στιγμη που ζω με την κορη μου κ οσο κ αν με κουραζει καποιιες στιγμες μεσα στην ημερα δεν εχω δει ποτε ουτε 1% του εαυτου μου μεσα απο το κειμενο αυτο τη γυναικας.Κριμα.
Κι εγώ τα παιδιά λυπάμαι που μεγάλωσαν χωρίς αγάπη...και ειδικά η κόρη της που είναι στο κρεβάτι και την έχει ανάγκη. Τί να πεις, Γερμανίδα!
Πιστεύω απλώς ότι η τύπισσα δε στέκει καλά, μου βγάζει κάτι σε βαριά καταθλιπτικό άτομο.Ισως τη βάρεσε καμιά παρατεταμένη εμμηνόπαυση ή ο φόβος των γηρατιών.Δηλαδή "σ'αγαπώ αλλά μου είσαι τελείως αδιάφορος" ή "σ'αγαπώ αλλά είσαι παράσιτο για μένα και μετάνοιωσα που σε γέννησα";Ε δεν είναι λόγια νορμάλ ανθρώπου αυτά.
Έτσι ακριβώς!!!Συμφωνώ με την κ Νατασα Σοκαριστικό αυτό το άρθρο!!!
εγω προσωπικα εχω νιωσει ετσι....αλλιως ειναι να εισαι γονιοσ κ αλλιως να φανταζεσαι........δεν ειναι οτι δεν αγαπω το παιδι μου..δεν του λειπει τιποτα...τον φροντιζω οσο το δυνατον καλυτερα...παντα ειναι προτεραιοτητα μου ....οταν εμαθα οτι ειμαι εγκυος πεταγα απο την χαρα μου.... αλλα τελικα η μητροτητα δεν ειναι για ολους...Ποσο ετοιμη νοιωθει για κατι τοσο ΜΕΓΑΛΟ στην ζωη σου και ποσο τελικα εισαι ετοιμη για να το διαχειριστης ??....
H πρωτη μου σκεψη ητανε οτι σαφως υπαρχουν γυναικες που δεν εχουνε κανενα μητρικο ενστικτο και αυτες οι γυναικες δε θα πρεπε να κανουν παιδια. Και δεν ειναι καθολου τυχαιο το τι συνεβη στη κορη της και φυσικα το τι συμβαινει στο γιο της που μαλλον δε θα το μαθουμε ποτε Η δευτερη σκεψη μου ητανε οτι πιθανοτητα η γυναικα αυτη ειναι βαθεια διαταραγμενη, πασχει απο σχιζοειδη προσωπικοτητα η κατι τετοιο και πως ειναι δυνατον να επαναλαμβανει συνεχως "δινεις τα παντα κ δε παιρνεις απολυτως τιποτα πισω";;; Τελικα καταληγω πως απλως δε θα πρεπε να κανει παιδια. ποτε.
Ενω όλες οι άλλες που όλη μερα πρήζουν τον κόσμο με τα κατορθώματα των τέκνων τους και μες το σπίτι η παντόφλα πάει σύνεφο, ειναι νορμαλ ας πουμε! Η γυναικα - και προς τιμην της ειναι αυτο - ενώ δεν ηθελε για τους δικους τις λόγους να κάνει παιδια τελικα μάλλον τα μεγάλωσε και πολύ καλύτερα και με πολύ περισσότερη αγάπη απο οτι αυτες που δεν είναι "διαταραγμένες". Ή θέλετε να μου πείτε πως καμία εδω μεσα ή εκει εξω δεν έχει σκεφτει ποτε, εστω και για ενα λεπτό,πως ισως η ζωη της να ηταν καλύτερη χωρις παιδια? Η υποκρισια σε ολο της το μεγαλείο. Τετοιες ειμαστε και τετοια παιδια μεγαλώνουμε!
ΜΑ ΠΟΥ ΕΙΔΕΣ ΕΣΥ ΤΗΝ ΑΓΑΠΗ, ΔΕΝ ΜΠΟΡΩ ΝΑ ΚΑΤΑΛΑΒΩ...ΕΝΑ ΨΥΧΡΟ ΟΝ ΕΙΝΑΙ Η ΓΥΝΑΙΚΑ ΑΥΤΗ ΚΑΙ ΤΙΠΟΤΑ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΟ..ΚΑΙ ΝΑΙ, ΠΡΟΤΙΜΩ ΝΑ ΕΧΩ ΑΠ ΤΗ ΜΙΑ ΤΙΣ ΑΓΑΠΕΣ ΚΑΙ ΤΙΣ ΑΓΚΑΛΙΕΣ ΚΑΙ ΝΑ ΠΕΦΤΕΙ ΚΑΙ ΚΑΜΙΑ ΠΑΝΤΟΦΛΙΤΣΑ ΠΟΥ ΚΑΙ ΠΟΥ, ΤΟΥΛΑΧΙΣΤΟΝ ΕΙΝΑΙ ΥΓΙΕΣ...ΕΓΩ ΠΡΟΣΩΠΙΚΑ ΘΥΜΑΜΑΙ ΤΙΣ ΠΑΝΤΟΦΛΙΕΣ ΠΟΥ ΤΡΩΓΑΜΕ ΑΠ ΤΗ ΜΑΝΑ ΜΟΥ ΚΑΙ ΓΕΛΟΥΣΑΜΕ...ΧΙΛΙΕΣ ΦΟΡΕΣ ΚΑΛΥΤΕΡΑ ΑΠ ΤΗΝ ΑΔΙΑΦΟΡΙΑ ΚΑΙ ΑΠ ΤΟ ΝΑ ΜΕ ΞΕΧΝΟΥΣΕ ΔΕΜΕΝΗ Σ ΕΝΑ ΔΕΝΤΡΟ ΕΞΩ ΑΠ ΤΟ ΦΟΥΡΝΟ ΤΗΣ ΓΕΙΤΟΝΙΑΣ....
Φανή το θέμα είναι ότι όταν πέφτει "παντοφλίτσα" από τους γονείς δεν πέφτει για να γελάσουν τα παιδιά, αλλά μάλλον για να πάρουν το μάθημα τους! Αυτό τουλάχιστον επιδιώκουν οι γονείς. Τώρα αν τα παιδιά γελούν για έμενα (τουλάχιστον για εμένα) σημαίνει ότι δεν πέρνουν στα σοβαρά τους γονείς τους κ ότι τους δουλεύουν κ ότι τους πέρνουν στο ψιλό!! Επίσης πιστεύω (από τον τρόπο που το έγραψε η Σοφία) ότι δεν εννοούσε ελαφριά "παντόφλα"!! Γιατί αλλιώς πονάς απο μια υφασμάτινη παντόφλα κ αλλιώς όταν είναι τσόκαρο!!! (Αν καταλαβαίνεις τι εννοώ!)
Markella: Συμφωνω απολυτα!!Οσο για κατι αλλα που ακουστηκαν απο αλλους....πραγματικα ΣΟΚΑΡΟΜΑΙ...ΑΝ ΕΙΝΑΙ ΔΥΝΑΤΟΝ!!ΟΛΟΙ ΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ-ΟΛΕΣ ΟΙ ΜΑΝΑΔΕΣ-ΠΑΤΕΡΑΔΕΣ-ΠΑΙΔΙΑ καποια στιγμη θα σκασουν και θα πλανταξουν και θα τσακωθουν και μεταξυ τους!Υποκρισια ειναι να νομιζεις πως η ζωη σου θα κυλησει ομορφα και ωραια χωρις εντασεις...Και θα ερθει και η στιγμη που οι γονεις θα νομιζουν πως δεν την παλευουν αλλο...θα σκεφτουν φευγαλεα πώς ηταν η ζωη τους ανεμελη χωρις παιδια και υποχρεωσεις αλλα στο τελος της ημερας οταν το βραδυ κανουν τον απολογισμο τους ξερουν τι αξιζει περισσοτερο. Και αυτο δεν ειναι υποκρισια!!!Γιατι πολυ απλα ειμαστε ανθρωποι και κανενας δεν ειναι τελειος!Αν αυτο ειναι υποκρισια τι να πω??Δλδ τι σχεση εχουν με αυτη τη ''μανα'', οι μαναδες-πατεραδες που (ναι) θα τους σπασουν και τα νευρα και θα φωναξουν και θα βαλουν τιμωρια και μπορει να παρουν και παντοφλα στο χερι??Το τελευταιο εχει σχεση με το πως ''επιβαλλεσαι'' στο παιδι..και αν και εγω δεν θα το εκανα ποτε(βεβαια ποτε μην λες ποτε-αλλα δεν ειναι στα αμεσα σχεδια μου), δεν μπορω να τα μηδενισω ολα και να πω οτι αυτοι που το κανουν δεν αγαπαν τα παιδια τους και ειναι υποκριτες. Καλη η ειλικρινεια αλλα επικεντρωνομαστε σε λαθος πραγματα. Κοιταμε το δεντρο και χανουμε το δασος!
Συγνώμη αλλά θέλεις να πεις ότι αυτή φταίει για την αρρώστια της κόρη της; Δηλαδή τι έκανε; Μάγια; Ευχήθηκε να αρρωστήσει η κόρη της; Τι έκανε; Ας μην λέμε ότι μας κατέβει στο κεφάλι. Τι έπαθε ο γιός; Μάλλον τίποτα (διότι ο άνθρωπος έκανε την δική του οικογένεια) γιατί αλλιώς θα το έλεγε όπως είπε κ για την κόρη της που κ αυτή δεν ήθελε παιδιά. Κ ναι σ' αυτό δεν θα διαφωνήσω ότι μάλλον θα επιρεάστηκε από την μαμά της. http://www.papapan.gr/schizoid Στο λινκ θα διαβάσετε για την σχιζοειδείς προσωπικότητα. Σίγουρα ταιριάζει στην συγκεκριμμένη γυναίκα αλλά η στάση της κ οι πράξεις της εν τέλει ανερρούν κάποια πράματα.
Εδώ όμως πρέπει να συμπληρώση κάτι που σκέφτηκα αργότερα. Η Ισαβέλλα έγραψε ότι κ η κόρη της δεν ήθελε παιδιά. Νομίζω ότι γι' αυτό δεν θα έπρεπε να είναι κ τόσο σήγουρη. Κ γιατί το λέω αυτό; Γιατί απ' ότι έγραψε η κόρη της τώρα είναι 31 κ η αρρώστια της διαγνώστηκε πριν 8 χρόνια δηλαδή όταν ήταν 23 χρονών. Άρα σε εκείνη την νεαρή ηλικία όντως μπορείνα μην ήθελε παιδιά ακόμα γιατί ήταν μικρή (το ότι η μητέρα της έκανε παιδιά σε μικρή ηλικία δεν σημαίνει ότι κ η κόρη θα ήθελε το ίδιο) κ επίσης ακόμα κ να ήθελε μετά να κάνει παιδιά, λόγο προφανώς της αρρώστιας της δεν θα μπορούσε! Οπότε για εμένα η Ισαβέλλα δεν μπορεί κ δεν πρέπεινα είναι τόσο σίγουρη για το αν η κόρη ήθελε ή δεν ήθελε παιδιά.
Η ειρωνεια και η τραγικοτητα της ζωης ειναι πως τελικα δεν ξεπαιδιασε ποτε..
Αμαρτιες γονεων,παιδευσουσι τεκνα......
Νομίζω ότι την λυπάμαι, γιατί είναι ανίκανη να αισθανθεί την αστείρευτη και άπειρη αγάπη που ένα παιδί σου δίνει με την ύπαρξή του και μόνο. Δεν είναι κακή, απλά δυστυχισμένη, χωρίς να το ξέρει...
Οπως λεει και ο ποιητης " αντε ψυχαναληση να κανεις, δεν μπορεις εσυ να με τρελανεις..." δεν αντεξα να το διαβασω ολο, δυστυχως... Αρχικα, μετα το πρωτο σοκ, νομιζα πως πλακα εκανε.. μετα προσπαθησα να την καταλαβω... αλλα τι να καταλαβω!;νιωθω θυμο.. και λυπαμαι που θα κοιμηθω με αυτο το συναισθημα... ειναι πολυ αρρωστη... τη λυπαμαι πολυ... αυτη η γυναικα δε νοσηλευτηκε; Σοβαρα το χρειαζεται? Ειναι επικινδυνο ολο αυτο... κριμα που μεγαλωσαν 2 παιδια μαζι της...
Δεν θα ήθελα ποτε να ήμουν κόρη σου.......
Επειδή προβλέπεται να γίνει χαμός από τις "Ελληνίδες Μαινάδες" του forum έχω να πω : ΚΟΡΙΤΣΙΑ ΜΗΝ ΠΥΡΟΒΟΛΕΙΤΕ Δεν συμφωνώ με το κείμενο αλλά δεν είναι όλοι οι άνθρωποι πλασμένοι για όλους τους ρόλους....και είναι προς τιμήν τιμήν της που το ομολογεί. Και μην μου πείτε πως κάποιες δεν αναγνωρίσατε τον εαυτό σας μέσα από το κείμενό της; Έστω και κατά 1%; Κάποιες μικρές στιγμές που χάνουμε τον εαυτό μας μέσα από τον γονεϊκό μας ρόλο...
Συμφωνώ!!! ένα κομματάκι μου το είδα!!!
λυπαμαι αλλα δεν μπορω να την καταλαβω αυτη την γυναικα....... φασκει και αντιφασκει σε πολλα σημεια και τα συναισθηματα της δεν ταιριαζουν με τον τροπο που χειριζεται τα παιδια της. ψυχολογος δεν ειμαι αλλα πιστευω πως πασχει απο διαταραχη προσωπικοτητας και απιστευτο εγωκεντρισμο αλλα μονο στα λεγομενα της αφου οι πραξεις της αλλα δειχνουν.......
Μάχη ας μην προτρέχουμε σε τέτοιου είδους εκτιμήσεις κ διαγνώσεις όταν δεν είμαστε ειδικοί. Η γυναίκα απλώς έγραψε την μεγάλη αλήθεια της δικιάς της ζωής. Έγραψε ότι ενώ δεν ήθελε να κάνει παιδιά από την στιμγή που το αποφάσισε, αποφάσισε συγχρόνως ότι θα δοθεί ολοκληρωτικά στα παιδιά της. Αποφάσισε ότι θα τα μεγαλώσει η ίδια, όσο δύσκολο και αν της ήταν. Θα μπορούσε να πει στον άντρα της, "ναι θα σου κάνω παιδιά, αλλά να ξέρεις ότι εσύ κ μόνο εσύ θα τα μεγαλώσεις, εγώ δεν θα κάνω τίποτα". Και μια από εμάς πρέπει να πει για το πόσο μα πόσο αυτή η γυναίκα αγαπούε κ αγαπάει τον άντρα της!!! Που τον έβαλε πάνω από όλα! Πάνω από τον ίδιο της τον εαυτό! Πάνω από τα δικά της θέλω! Πάνω από τα δικά της πιστεύω! (Εδώ πρέπει εγώ να παραδεχτώ ότι δεν συμφωνώ απόλυτα μ' αυτό) Πόσοι από εμάς μπορούμε να το κάνουμε αυτό; Για να μην του στερήσει την πατρότητα, προτίμησε να στερήσει την δική της ελευθερία. Δεν ξέρω πως πετυχαίνετε αυτό; Μάλλον πρέπει να ρίξεις τον δικό σου εγωισμο κ όποιος το καταφέρνει αυτό κάνει κ ακόμα μια υπέρβαση! Φάσκει-αντιφάσει,δεν ξέρω.... Ξέρω όμως ότι κατάλαβα τι ήθελε να μας πει!
αρρωστη με ολη τη σημασια της λεξης...
Άρρωστοι είμαστε εμείς που δεν μπορούμε να δεχτούμε κάτι πέρα από το "φυσιολογικό", το οποίο εμείς κ η κοινωνία (αύτη η φτιαχτεί κοινωνία) μέσα στην οποία ζούμε ορίζουμε ως "φυσιολογικό". Έχουμε βάλει μια ταμπέλα κ όταν κάτι ξεφεύγει από όλα αυτά που περικλείει η ταμπέλα, είναι "άρρωστο". Πότε επιτέλους θα καταλάβουμε ότι εμείς οι άνθρωποι δεν είμαστε ίδιοι κ ότι αυτό είναι το "φυσιολογικό"! Ότι "άρρωστο" είναι να είμαστε όλοι ίδιοι, να λειτουργούμε σαν προγραμματισμένα ρομπότ, να αισθανόμαστε κ να νοίωθουμε το ίδιο, να πιστεύουμε κ να έχουμε τις ίδιες αντιλήψεις κ τις ίδιες ιδέες κ σκέψεις, να ζούμε με τον ίδιο ακριβώς τρόπο. Πότε επιτέλους θα μάθουμε να δεχομάστε τους συνανθρώπους μας γι' αυτό που είναι κ όχι γι' αυτό που εμείς θα θέλαμε να είναι. (κ εδώ να συμπληρώσω το ότι δέχομαι κάποιον έτσι όπως είναι δεν σημαίνει απαραίτητα ότι τον κάνω κ φίλο, κ τον αγαπω κ κλπ κλπ, απλώς σημαίνει ότι δέχομαι αυτό που είναι τίποτα παραπάνω) Όταν επιτέλους το καταφέρουμε αυτό τότε θα έχουμε κάνει κ την υπέρβαση!
Δεν ειμαι σε θεση να κρινω κανεναν ανθρωπο και ουτε που με απασχολει απλα με εχει εντυπωσιασει το ποσο καλα αυτη η γυναικα γνωριζει τον εαυτο της και το θαρρος της να παραδεχτει αυτα που πραγματικα νιωθει, που ειναι διαφορετικα απο τα "φυσιολογικα", πρωτα στον εαυτο της και μετα στους υπολοιπους. Για μενα παντως ειναι μια αξια μανα
Εγώ πάντως όπως είπα και πιο κάτω, δεν το θεωρώ ούτε θάρρος ούτε ειλικρίνεια. Το θεωρώ θράσσος που μάλλον προέρχεται από βλακεία, γιατί δε σκέφτηκε (ή δεν την ένοιαξε) οτι τα παιδιά της μπορεί και να διαβάσουν αυτά που γράφει. Όσο μεγάλα κι αν είναι, είναι μαχαιριά στην καρδιά να ακούς τετοια από τη μάνα σου. Εδώ ρε φιλενάδα σοκαριστήκαμε εμείς, φαντάσου να το διαβάσει ο γιος της!!!
Πιστέυω ότι κ ο γίος της αλλά κ η κόρη της το ξέρουν, ότι ήδη το ξέρουν κ δεν χρειαζόταν αυτό το κείμενο για να το μάθουν!! Το έγραψε κ η ίδια. Έγραψε ότι ο γιός της την ρώτησε αν θέλει έγγονια, αν θέλει να γίνει γιαγιά κ να "εκτελεί" τα καθήκοντα της γιαγιάς. Αν δεν ήξερε θα ρωτούσε; Εσύ την μαμά σου όταν έμεινες έγκυος ή όταν ήθελες να μείνεις έγκυος την ρώτησες αν θέλει εγγόνια ή αν θέλει να γίνει γιαγιά; Σίγουρα αυτή η γυναίκα, κ φαίνεται από αυτά που έγραψε, δεν κρύφτηκε πίσω από το μικρό της δακτυλάκι. Σίγουρα τα παιδιά της ξέρουν την πραγματικότητα, την αλήθεια της μαμάς τους, τι νοιώθει, τι πιστεύει κ τι ήθελε στην ζωή της. Δεν ξύπνησε αυτή η γυναίκα ξαφνικά μια ημέρα στα 57 της χρόνια κ αποφάσισε ότι ποτέ της δεν ήθελε παιδιά κ να γράψει ένα τέτοιο κείμενο από βλακεία, γνωρίζοντας ότι θα πληγώσει ανθρώπους. Γιατί σε εμάς σίγουρα φαίνεται σαν μια πολύ σκληρή κ ψυχρή γυναίκα, αλλά η πραγματικότητα της δικιάς της ζωής μέσα απο την ζωντανή περιγραφή της δείχνει κάτι άλλο. Γιατί όπως έιπα κ παραπάνω αν ήταν σκληρή, αν ήταν ψυχρή, αν δεν τα αγαπούσε τα παιδιά της (ναι με τον δικό της τρόπο αυτό το ομολογώ κ ομολογώ ότι μου ξενίζει πολύ) θα παρατούσε την άρρωστη κόρη της σε μια ιδ. κλινική κ θα γλύτωνε!! Αλλά δεν το έκανε!!! Κ αυτό από μόνο του λέει πολλά!!
Σοκαριστικό κείμενο. Ειλικρινές όμως, αυτό της το αναγνωρίζουμε. Ελάχιστοι θα είχαν το θάρρος να πουν ευθέως κάτι τέτοιο...
Εχασα 3 λεπτα απο την ζωη μου για να διαβασω αυτο το ηλιθιο και ανουσιο αρθρο.Ο καθε ψυχακιας εχει κατι να μας πει.
Εσύ κ μόνο εσύ φταις που έχασες 3 λεπτά για να το διαβάσεις, γιατί κ μόνο από τον τίτλο του "άρθρου" καταλαβαίνεις το περιεχόμενο του!! Επίσης δεν είναι άρθρο αλλά καταθέση ψυχής, με απολύτη ειλίκρινεια αυτή η γυναίκα εκτέθηκε. Κάτι που πολλοί από εμάς δεν έχουμε τα κότσια να κάνουμε, ποτέ! Το ότι εσύ η "τέλεια" προφανώς μητέρα δεν συμφωνείς με την κυρία δεν σημαίνει ότι το "άρθρο" είναι ηλίθιο ή η στάση ζωής της είναι ηλίθια ή ότι η ίδια είναι ηλίθια. Ναι κυρία μου διαφώνησε όσο θες κ φώναξε το αλλά εκφράσου καλύτερα ή έστω δείξε λίγο σεβασμό. Είναι αδύνατο όλες οι γυναίκες στον κόσμο να αγαπούν κ να θέλουν να αποκτήσουν παιδιά, γιατί είναι τόσο δύσκολο το δικό στου μυαλό να το καταλάβει αυτό; Σε όλο το κείμενο η γυναίκα περιγράφει πόσο στάθηκε στα παιδιά της, ότι ήταν δίπλα τους, ότι αυτή που δεν ήθελε παιδιά τα φρόντισε η ίδια κ δεν τα παράτουσε σε παιδικούς σταθμούς κ νταντάδες κ γιαγιάδες, ότι τα αγαπούσε απλώς τα αγαπούσε με τον δικό της τρόπο, απλώς δεν ήταν δοτική, δεν ήταν στοργική, δεν τα είπε ποτέ ότι τα αγαπάει κ εσύ κόλλησες σ' αυτό, γιατί νομίζεις ότι οι λέξεις έχουν περισσότερη σημασία από τις πράξεις. Όλα αυτά που έκανε η γυναίκα για εσένα δεν είναι δείγματα αγαπής; Αν δεν αγαπούσε την κόρη της θα καθόταν τώρα να την φροντίζει η ίδια; Θα μπορούσε να την κλείσει σε μια ιδ.κλινική κ θα ξεμπέρδευε. Δεν το διάβασες το κείμενο κυρία μου, δεν το κατανόησες, κόλλησες στις λέξεις κ δεν είδες την ουσία! Κ πόσο δίκιο είχε στο σημείο που γράφει ότι πόσες γυναίκες διακαώς ήθελαν παιδιά κ μόλις τα έκαναν γύρισαν στις 12ώρες δουλείες τους κ άφησαν τα παιδιά τους να τα μεγαλώνουν οι νταντάδες; Ξέρεις πόσες έχουν δημιουργήσει οικογένειες, έχουν αποκτήσει παιδιά, μόνο κ μόνο για την εικόνα που θέλουν να προβάλλουν; Ένα θα σου πω το ότι τρέχεις "σαν ακέφαλο κοτόπουλο πίσω από το παιδί σου" δεν σε κάνει καλύτερη μάνα! Σίγουρα σε κάνει καλύτερη δρομέα!!!
Νέλη, πραγματικά σ' ευχαριστώ που απαντάς σε τέτοια σχόλια. Εξοργίζομαι απ' την στενοκεφαλιά και την επιπολαιότητα των ανθρώπων. Και κάθομαι και φωνάζω στην οθόνη του λάπτοπ. Όταν το κάνεις εσύ για εμένα, ομολογουμένως είμαι κάπως καλύτερα :)
Νέλη+Nat είναι φανερό ότι είστε δύο από τα ελάχιστα άτομα που έχουν πιάσει το νόημα του άρθρου... συνυπογράφω στα σχόλιά σας. Σκέφτομαι +το άλλο..μερικές φορές η αίσθηση της ευθύνης λειτουργεί ως τροχοπέδη για να αναλάβεις κάτι.. Γι'αυτό δεν ήθελε να κάνει παιδιά. Γι'αυτό+στη συνέχεια τα αντιλαμβάνεται ως παράσιτα, γιατί νιώθει ότι πρέπει να είναι διαρκώς δίπλα τους (ακόμα+σαν παρουσία μόνο) αφήνοντας τον εαυτό της στην άκρη. Έχει την αίσθηση ότι με το να αφήσει για λίγο το παιδί με κάποιον άλλον ξεφορτώνεται την ευθύνη-άρα αυτομάτως την κάνει κακή μάνα, ή ότι όταν πηγαίνει στη δουλειά ή εν ολίγοις κάνει οποιαδήποτε άλλη δραστηριότητα μόνη της, χωρίς να είναι το μυαλό στο παιδί είναι κακό+ότι έτσι απαρνιέται το παιδί, δεν το αγαπάει. έτσι δεν το χωράει ο νους της πώς κάποιες λένε ότι θέλουν παιδί+μετά το παρατάνε για να κάνουνε καριέρα. Ακόμα+το ΄περιστατικό με το παιδί στο φούρνο δεν είναι ανευθυνότητα όπως οι περισσότερες θεωρείτε εδώ. Ήταν ένα λάθος, μετά το οποίο λειτούργησε μόνο με τη λογική, αφήνοντας το συναίσθημα στην άκρη επειδή ξέρεις αυτό σε θολώνει. Σίγουρα η πλειοψηφία των μανάδων, βάζω+τον εαυτό μου μέσα, δεν θα σκεφτόταν να πάρει τηλ. στο φούρνο, αλλά θα έτρεχε σαν την τρελή κατευθείαν+στο δρόμο θα είχε πεθάνει από τον φόβο+τις ενοχές+γι'αυτό θα κατέφθανε κλαμμένη με κομμένη την ανάσα! Την ψυχραιμία λοιπόν που έδειξε, η ίδια τη μεταφράζει σαν έλλειψη μητρικού φίλτρου.. προσωπικά μου'χει τύχει σε ατύχημα της μικρής μου (2 χρονών) να δείξω τέτοια ηρεμία+να αντιδράσω τόσο γρήγορα, που μετά από ώρα, αφού πέρασε, συνειδητοποίησα τι έγινε+τι άλλο θα μπορούσε να γίνει+τότε ξέσπασα σε κλάμματα πανικού, βγήκε δηλ. το συναίσθημα. Ακόμη, πόσο πιο δοτικό ένα άτομο που δίνει στον σύντροφό του το δώρο της πατρότητας, παρόλο που το ίδιο ένιωθε ανέτοιμο, στο μοναχοπαίδι του αδελφάκι, παρόλο που δεν ήθελε+άλλο παιδί, αφήνοντας πάλι τα θέλω του στην άκρη.. Βασικά για να μην μακρηγορώ, έχω να προσθέσω+τα εξής: ήταν τόσο καταπιεσμένη+τόσο κουρασμένη επειδή δεν δεχόταν άλλη βοήθεια πέραν του συζύγου+της πεθεράς τις Παρασκευές που βγαίνανε (σίγουρα δεν θα άφηνε ποτέ το παιδί στην πεθερά για να κάνει κάτι μόνη της, γιατί θα έδινε το δικαίωμα να την πουν ανεύθυνη) +όλες ξέρουμε ότι όταν είσαι όοοολη την ημέρα με ένα παιδί κάποια στιγμή σε πιάνει+απελπισία (όταν ούτε ένα μπάνιο της προκοπής δεν μπορείς να κάνεις ή να μιλήσεις στο τηλέφωνο, όχι να ασχοληθείς με άλλη δική σου δραστηριότητα). η απελπισία της λοιπόν, ήταν τόσο μεγάλη που τελικά έφτασε να πείσει τον εαυτό της ότι δεν αγαπάει τα παιδιά της-φυσικά δεν ίσχυε, το απεδείκνυαν οι πράξεις. +το ότι άφηνε τον σύζυγο να ασχολείται με τα παιδιά έδειχνε επίσης την κούραση+το μπούκωμά της. +το άλλο: ποιος είναι έτοιμος για να κάνει παιδιά????? κανένας!!! ακόμα+να νομίζει ότι είναι+ότι θέλει, πλανάται πλάνη οικτράν!! στην ουσία δεν έχει ιδέα τι τον περιμένει! με το που θα αποκτήσεις παιδί γίνεσαι έτοιμος για γονιός. Όσο+να διαβάζεις, όση εμπειρία άλλη να έχεις, με το δικό σου παιδί όλα είναι διαφορετικά γιατί βγαίνουν+πολλά άλλα δικά σου ενδόμυχα+άλυτα+τα ρέστα. Ένα πράγμα δεν καταλαβαίνω: αφού το έχει αναλύσει τόσο πολύ+το'χει ψάξει γιατί δεν αποδέχεται τα εξής:ότι πέρασε+λίγη κατάθλιψη (μ'αρέσει που προσπαθεί να αιτιολογήσει ότι δεν υπήρχε τέτοια πιθανότητα), ότι έχει κάποια θεματάκια με την αίσθηση της ευθύνης, ότι εν τέλει είναι άδεια η ζωή της, γιατί ό,τι πραγματικά σε ευχαριστεί θα βρεις χρόνο+διάθεση να το κάνεις, ακόμα +το ξημέρωμα όταν όλοι κοιμούνται..ή μπορεί κάποια στιγμή να το κάνεις+μαζί με το παιδί. Ότι έβαλε τον εαυτό της συνειδητότατα στην άκρη+ζητάει τα ρέστα από το παιδί (επειδή τάχα αυτό της ρουφάει το χρόνο+την ενέργεια). +αντί αυτών, παραδέχεται ξερά ότι δεν αγαπάει τα παιδιά της. Πολύ προκλητικό ε??? Ίσως είναι το άρθρο με τα περισσότερα σχόλια ε?? Ίσως γιατί όλες στη σκοτεινή πλευρά του εαυτού μας κρύβουμε τέτοια συναισθήματα, ακόμα+αν κρατάνε για λίγα δευτερόλεπτα+μετά ευτυχώς η αγάπη που ξέρουμε, που θέλουμε, που νιώθουμε, που ξεχειλίζουμε, που τρέφουμε, που δίνουμε μας δείχνει τον δρόμο της επιστροφής. Βρε κορίτσια, στ'αλήθεια είστε αστείες όσες ελαφρά τη καρδία+χωρίς να αφουγκραστείτε το άρθρο σοκάρεστε... κακή μάνα, ψυχρή κτλ. Μιλήστε λίγο πιο ανοιχτά με τη μαμά ή και με την πεθερά σας. Είναι πολύ χαλαρωτικό+σου δίνει δύναμη να ακούς να παραδέχονται λάθη τους. Ντεπόμουν που ένιωθα εξουθενωμένη με δυο παιδιά +όταν άκουσα τη μάνα μου να μου λέει, μάνα προς μάνα πια, ότι κάποιες στιγμές ήθελε να πάρει τα βουνά με ξεκόμπλαρε! Είναι γνωστά τα αμφιθυμικά συναισθήματα της μάνας. +η τέχνη ακόμα το'χει ως θέμα (πίνακας που απεικονίζει μάνα με παιδάκι+δίπλα της το σφαχτάρι). Δεν ξέρω, αλλά εμένα πάντως το άρθρο μου δείχνει τον δρόμο πώς να γίνω μάνα στα δύο παιδιά μου.. καλύτερη ή χειρότερη δεν έχει σημασία. σημασία έχει ότι είμαι η δική τους μάνα. +πολύ σας ευχαριστώ για τη δημοσίευση!