«Θα ήθελα η κορούλα μου να μου μοιάσει (;)»

8 μικρές λεξούλες που στροβιλίζονται στο μυαλό μου και αποτελούν την πρώτη μου σκέψη μόλις ξυπνήσω και την τελευταία πριν κοιμηθώ.

Ένα ερώτημα που η απάντηση-σφαλιάρα που του έδωσα αστραπιαία μόλις μου ετέθη ήταν: ΟΧΙ! Ένα «όχι» πιο μεγάλο κι από το μπόι μου! Καλά-καλά μη βαράτε! Μικρό είναι το μπόι μου, αλλά το «όχι» ήταν τουλάχιστον 3 μέτρα!

Είμαι 33 ετών (και μισό… να τα λέμε αυτά!) και από νωρίς με βίαιο τρόπο το σύμπαν θέλησε να με κατεβάσει από το ροζ κουφετί συννεφάκι που μου είχαν με αγάπη και φροντίδα κατασκευάσει οι γονείς μου και να μου μάθει ότι στη ζωή ΔΕΝ ΜΠΟΡΟΥΜΕ ΝΑ ΤΑ ΕΧΟΥΜΕ ΟΛΑ και μάλιστα όπως και όταν ακριβώς τα επιθυμούμε!

Εντάξει λοιπόν! Το δέχομαι! (γίνεται να κάνω κι αλλιώς;;;;)

Sorry Κύριος όμως, αλλά εδώ πρόκειται για το σπλάχνο μου! Για την αγάπη μου που φτάνει ως το φεγγάρι και ξανά πίσω! Για την Ζωούλα μου που είναι φτιαγμένη από την ύλη των ονείρων! Sorry κιόλας αλλά ναι! Τα θέλω όλα και τα θέλω τώρα! Και την πίτα ολόκληρη και τον σκύλο χορτάτο! Και κουλούρι και τυρί!

Θα ήθελα λοιπόν, φανταστικό μου σύμπαν, η Ζωή μου να πάρει όλα τα προτερήματα του Πατέρα της, όλα τα δικά μου, όλα των γιαγιαδοπαππούδων και όλα τα προτερήματα των συγγενών 7 γενιές πριν! Επίσης θα ήθελα να πάρει και τα προτερήματα της Νονάς της (την έκανε σαν λαδωμένο ποντικάκι στην Βάπτιση… να μην της πάρει και κανένα χούι;;;; οεο;;;).

Ας έχει και κάποια μειονεκτήματα, κομμάτια να γενεί! Μικρά, αστεία, ασήμαντα κουσουράκια που όλοι θα βρίσκουν χαριτωμένα και βατά και ΠΟΤΕ μα ΠΟΤΕ δεν θα σταθούν εμπόδιο στην ευτυχία της, στην ψυχική της ισορροπία, στα όνειρά της και στην πραγματοποίησή τους, στην σταδιοδρομία της και στην ποιότητα της ζωής Της!

Μα πώς τα λέω η άτιμη;;;; Φανταστικά;;; Τέλεια;;;; Δεν συμφωνείτε όλοι μαζί μου;;;; ΧΑ!

Και τώρα ας ξυπνήσω με το πορτατίφ αγκαλιά από έναν ύπνο βαθύ με όνειρα γλυκά!

Η Ζωούλα, όπως και κάθε μικρό και τρυφερό ανθρωπάκι, γεννήθηκε με ένα συγκεκριμένο DNA από τη μανούλα της και τον πατερούλη τους που και αυτοί είχαν γεννηθεί με το DNA των δικών τους γονιών (βλέπε γιαγιαδοπαππούδες!)… ένα κομμάτι λοιπόν είναι η περιβόητη κληρονομικότητα… που καλώς ή κακώς η επιστήμη και εμείς σηκώνουμε τα χέρια ψηλά! Η φύση rules!

Η Ζωούλα μεγαλώνει με 2 συγκεκριμένους γονείς, με συγκεκριμένο τρόπο και συμπεριφορά. Περνάει αρκετές ώρες την ημέρα με τη γιαγιάκα της (εργαζόμενη μαμά) και συναναστρέφεται ενίοτε κι αλλά παιδάκια του φιλικού μας κύκλου για παιχνίδι και ζαβολιές. Κι εδώ αρχίζουν τα όργανα… το επίκτητο κομμάτι της διαμόρφωσης του τελικού χαρακτήρα του παιδιού. Το οποίο μάλιστα από 0-5 ηλικία το χτίζεις και από 5-10 τελειοποιείς τα «μερεμέτια».

Κι αν εγώ και ο μπαμπάς της έχουμε αδούλευτα κι ακατέργαστα κομμάτια στον χαρακτήρα μας και στη συμπεριφορά μας και τα «γράψουμε» πάνω στις λευκές σελίδες της ψυχούλας του μωρού μας;

Όχι! Αυτό ακούγεται και είναι εφιαλτικό! Να κάνουμε δηλαδή άθελά μας κακό στο ίδιο μας το παιδί…

Από την άλλη βέβαια, και μόνο που το σκέφτηκα-συνειδητοποίησα-εξέφρασα στις παραπάνω γραμμές αποτελεί ένα πρώτο μεγάλο και θετικό βήμα. Αυτοκριτική είναι η μαγική λέξη! Που μόνο καθημερινή βελτίωση μπορεί να επιφέρει!

Τελευταίο κομμάτι στην διαμόρφωση του χαρακτήρα ενός ανθρώπου είναι οι συμμαθητές, φίλοι, γνωστοί, δάσκαλοι, καθηγητές, έρωτες… σε επηρεάζουν… ειδικά στα χρόνια της εφηβείας και στα πρώτα νεανικά (αν θυμηθώ και τα δικά μου) κρέμεσαι ουσιαστικά από αυτούς…

Αν όμως τα θεμέλια που έχτισαν και τελειοποίησαν οι γονείς μέχρι τα 10 είναι γερά γεμάτα αυτοεκτίμηση, αυτοπεποίθηση, αγάπη, τρυφερότητα και δικαιοσύνη, τότε όσο δύσκολη και «κακή» να είναι η εφηβεία και οι άνθρωποι που θα πρωταγωνιστήσουν σε αυτήν, όσο και να κλονιστεί το έδαφος της ψυχούλας και του μυαλού του παιδιού μας, θα έρθει η στιγμή που θα γαληνέψει, θα ισορροπήσει, θα σταθεί γερά στα ποδιά του και τότε μάλιστα με περισσότερη γνώση και σοφία.

Η Ζωούλα μου λοιπόν θα ήθελα και εύχομαι ολόψυχα να γίνει ευτυχισμένη! Με όποιο τρόπο εκείνη επιλέξει… να είναι ελεύθερη στην ψυχή, στη σκέψη, στην πράξη. Να πατάει φρένο στην ελευθερία της εκεί ακριβώς που ξεκινά η ελευθερία του άλλου!

Να πραγματοποιήσει όλα της τα όνειρα, να αγαπήσει και να αγαπηθεί, να πληγώσει (ελάχιστα) και να πληγωθεί (πιο ελάχιστα πεθαίνεις… βλέπε Ελληνίδα μάνα)

Να είναι δυνατή και ισορροπημένη ώστε να ανταπεξέλθει στις όποιες δυσκολίες.

Εγώ από την μεριά μου κάθε μέρα που περνάει θα βελτιώνομαι ώστε να τελειοποιήσω το «επίκτητο» στο βαθμό του ανθρωπίνως δυνατού.

Θα δώσω και τη ψυχή μου ακόμα ώστε μεγαλώνοντας να γίνει τόσο δυνατή, ισορροπημένη, δίκαιη και ευέλικτη που να μην χρειάζεται κανένα στήριγμα ούτε από εμάς τους γονείς της και – εννοείται – από κανέναν άλλο

Κι όποτε με χρειαστεί ακούσια ή εκούσια, σιωπηλά ή φασαριόζικα, έμπρακτα ή θεωρητικά θα είμαι ΕΚΕΙ να την βοηθήσω να διαλέξει τον δρόμο που θα την κάνει ευτυχισμένη!

Αυτό λοιπόν είναι το μόνο που ζητάω από το σύμπαν: να με κάνει κάθε μέρα και πιο ικανή, πιο σοφή, πιο δίκαιη ώστε πραγματικά να την βοηθάω με τον ιδανικότερο τρόπο όποτε με χρειαστεί.

Σας φιλώ,

Στέλλα Aναστασίου

μαμά της 2,5χρονης Ζωής.

[divider]

Έχεις μια απορία, μια ερώτηση, μια ιστορία;

Μπορείς να τη στείλεις στο eimaimama@gmail.com