Το κρεβάτι του δικό του και το κρεβάτι μου… κρεβάτι ΤΟΥ; Αααα όχι!!!
γράφει ο Γιάννης Καφάτος
Κοίτα να δεις τι γίνεται: όταν κάνεις παιδιά κερδίζεις πολλά, οκ γνωστό και μαγικοζουζουνογλυκούλικο κλπ. Χάνεις όμως και κάποια. Οκ το επιλέγεις, αλλά μην κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλό μας (εγώ έχω και κοιλίτσα και άρα δε χωράω), υπάρχουν και πράγματα που τα χάνεις.
Μια απώλεια, σημαντική, είναι το κρεβάτι σου! Μη μου πεις ότι δε σου κάνει ένα κλικ αυτό που λέω!
Τα παιδιά θέλουν παρέα, έχουν αγωνίες και θέλουν την αγκαλιά της μαμάς τους, είναι μικρά, μικρούτσικα, τόσα δα και λίγο-λίγο αρχίζουν να καταλαμβάνουν το χώρο τους στο δικό μου κρεβάτι… το ίδιο κρεβάτι που μοιράζομαι με τη μαμά τους και γυναίκα και σύντροφό μου!
Όταν η Μαρίνα μου μεγάλωσε πια για να την ανεχόμαστε στο κρεβάτι μας, πρώτα απ’ όλα ρωτήσαμε την ψυχολόγο του παιδικού σταθμού και μετά και άλλους δύο ειδικούς που μας έδωσαν πάνω κάτω τις ίδιες συμβουλές.
Η Μαρίνα μας όταν έχει άγχος το βγάζει στον ύπνο της κι έτσι – μετά την παρατήρηση-ανακάλυψη που έκανε η μαμά της έχουμε το νου μας όταν το παιδί (που είναι πια εξήμισι) έχει τα δικά του, να την κανακέψουμε παραπάνω (από το κανονικό) ώστε να μην την έχουμε μουσαφίρισσα στο κρεβάτι μας νυχτιάτικα!
Δεν το καταφέρνουμε πάντα.
Με τον Αντώνη τα πράγματα ήταν λίγο πιο εύκολα, με την έννοια ότι ακολουθώντας τις οδηγίες των ειδικών λειτούργησε αμέσως.
Οι οδηγίες λοιπόν λένε ότι πρέπει η μαμά μεν να λέει ότι δεν ερχόμαστε τη νύχτα στο κρεβάτι κλπ κλπ. Ό,τι ο καθένας έχει το κρεβάτι του στο δωμάτιό του, αλλά τον πρώτο ρόλο έχει ο μπαμπάς.
Ο μπαμπάς λοιπόν πρέπει να βάζει τα παιδιά στο κρεβάτι τους για ύπνο και με γλυκό αλλά αποφασιστικό τρόπο να τους λέει ότι ο κάθενας σ’ αυτό το σπίτι έχει το κρεβάτι του, ότι αυτός και η μαμά κοιμούνται μόνοι τους στο κρεβάτι και ότι τα παιδιά επίσης κοιμούνται στο δικό τους κρεβάτι. Αυτό θέλει επανάληψη, και επίσης ξενύχτι.
Δηλαδή όταν ο μικρός μας θησαυρός τσουπ έρχεται απρόσκλητος στο κρεβάτι λέγοντας μια από τις επτά δισεκατομμύρια δικαιολογίες που έχει ένα παιδί στην άκρη της γλώσσας του, αφού του κάνουμε μια τρυφερή αγκαλιά, μετά πρέπει να καταπιούμε τα νεύρα μας, την κούραση και τον ενδεχόμενο εκνευρισμό μας (όλα μέσα στο παιχνίδι) και να το πάρουμε αγκαλιά και να το απιθώσουμε στο κρεβάτι του.
Ξανά-μανά γλυκά αλλά αποφασιστικά, λίγο πριν το “αυστηρά”, πρέπει να του πούμε ότι αυτό είναι το κρεβάτι του και δεν μπορεί να κοιμηθεί μαζί με τους γονείς του.
(εννοείται ότι αυτά δεν ισχύουν αν το παιδί είναι άρρωστο και πρέπει να το παρακολουθήσουμε, αλλά ακόμη και τότε το ποιήμα για το δικό του κρεβάτι πρέπει να το πούμε. Αλλά να του κάνουμε σαφές ότι είναι μια εξαίρεση, τώρα που είναι άρρωστο, το γεγονός ότι πήρε τη θέση του στο κρεβάτι των γονιών του.)
Αποφασιστικότητα και ξενύχτια. Αυτή είναι η λύση, λένε οι ειδικοί. Ανάλογα με το παιδί, λέει η δική μου εμπειρία, οι συμβουλές αυτές πιάνουν.
Επίσης τους βάλαμε έναν κανόνα ότι μπορούν έρθουν στο κρεβάτι μόλις ακούσουν το ξυπνητήρι, ή έχει ήλιο στα παράθυρά τους, κι έτσι να συντομέψει η προετοιμασία τους για το σχολείο (δουλειά που κάνει μόνη της η μαμά τους, αφού εγώ έχω αποχωρήσει πολλή ώρα πριν). Κι αυτό, ξέρεις, βοήθησε να σταματήσουν οι νυχτερινές εισβολές!
Πάντως χθες, που είχαμε βάλει τα παιδιά μας να δουν μια παιδική ταινία στο κρεβάτι μας, κι εγώ ήθελα να κοιμηθώ νωρίς (γιατί ξυπνάω στις 5 για τη δουλειά μου) … βρέθηκα παρείσακτος δίπλα τους.
Μου άρεσε όμως πολύ πώς η Μαρίνα μου σαν κισσός άρχισε να μου τρίβει την πλάτη με το ένα της πόδι και μετά με το άλλο, και στο τέλος είχε συρθεί απάνω στην πλάτη μου και συνέχισε να βλέπει τον Άρθουρ και τους Μίνιμοϊ. Ο Αντώνης δίπλα, πιο μεγάλος πια, αρκέστηκε σε ένα “κόλλα πέντε”, λίγο κράτημα στο χέρι και μετά … αποκοιμήθηκα.
Το πρωί που ξύπνησα, η τάξη είχε αποκατασταθεί, κι ο καθένας ήταν στο κρεβάτι του!
Διαφωνώ κάθετα κι οριζόντια και διαγώνια!! Η γνώμη των "και καλά ειδικών" δεν με αγγίζει καθόλου κι ούτε θα τη ζητούσα! Ρομποτάκια είναι τα παιδιά μας; Δεν έχουν ανάγκη το χάδι και την ασφάλεια; Αυτές οι απόψεις περί ανεξαρτητοποίησης των παιδιών από το μαιευτήριο ακόμη (helloooooo????!!!!) είναι για γέλια! Η Τα πράγματα είναι απλά και η φωνή της καρδιάς η καλύτερη! ;-)
Ο γιος μου, που είναι 5 ετών, δεν ήταν ποτέ λάτρης του κρεβατιού μας. Ερχόταν σπάνια, εκτός από τον απαράβατο κανόνα μου, ότι όταν είναι αρρωστος θα κοιμάται στο κρεβάτι μας γιατί την άλλη μέρα εγώ θα πρέπει να πάω στη δουλειά οπότε έστω μια ώρα ωφέλιμου ύπνου για μένα είναι κέρδος - κάτι που στο κρεβάτι του δε θα ήταν εφικτό λόγω μεγέθους. Από πέρισυ που χώρισα έχει την τάση να έρχεται συχνότερα αλλά επειδή έχουσι γνώσιν οι φύλακες και πάντα με τη βοήθεια της παιδοψυχολόγου, θεσπίσαμε μια μέρα την εβδομάδα που θα κοιμάται στο κρεβάτι της μαμάς, την οποία θα διαλέγει αυτός. Το πράγμα πάει περίφημα και είμαστε ευχαριστημένοι. Κάθε οικογένεια έχει τα δικά της όρια, τις δικές της ανάγκες και τις δικές της ισορροπίες. Αρκεί να τις αναγνωρίσει. :-)
Παροτι λατρευω να κοιμαμαι αγκαλια με τα παιδια μου [κι ο αντρας μου επισης] και να ομως που καταλαβα την τεραστια αναγκη να κοιμουνται τα καμαρια μας στα κρεβατια τους... ειμαι 6 μηνων εγκυος [στο τριτο] και δν χωραω... αναγκαζομαι κ κοιμαμαι στο ενα πλευρο για να μην τα ενοχλησω εννοειται οτι δεν μπορω να χρησιμοποιησω μαξιλαρι εγκυμοσυνης για να βολευτω λιγο καλυτερα [δν χωραει] και καταληγω να ξυπναω πιο κουρασμενη απο οτι ξαπλωσα... τον αυγουστο δε που θα ρθει κ η μπεμπα μας βλεπω να εχουμε δραματα... η μεγαλη που ειναι τριων αρχισε κ παει στο κρεβατι της ο μικρος ομως εχει τον αξεκολλητο :( [κλαψ λυγμ σνιφ]... κ καταληγω οτι ναι λατρευω τα μωρα μου αλλα πλεον θελω το χωρο μου... οκ αν δεν ειναι καλα καποια βραδια αλλα δεν αντεχω αλλο το καθημερινο... πλεον το παμε εναλλαξ με τον αντρα μου... ο ενας με τα παιδια ο αλλος στον καναπε... ΘΕΛΩ ΤΟ ΚΡΕΒΒΑΤΙ ΜΟΥ
Στη δικιά μας οικογένεια έχουμε αντικαταστήσει το "Αποφασιστικότητα και ξενύχτια" με το "αποδοχή της ανάγκης του παιδιού να κοιμάται κοντά μας αν και όποτε το επιθυμεί και όνειρα γλυκά!" Προς το παρόν το απολαμβάνουμε και οι τρεις και it feels right (και έχουμε και τα εύσημα της ψυχολόγου του παιδικού σταθμού). Τώρα αν αυτό είναι η ιδανική διαχείριση για τι δική μας οικογένεια, θα το ξέρουμε σε καμιά εικοσαριά χρόνια.
Περάσαμε μια μεγάαααλη φάση με τον μεγάλο μου και τον ύπνο του. Επειδή ήμουν εγκυος, τον βγάλαμε από την κούνια λίγο αφότου έκλεισε τα 2. Μόλις γεννήθηκε ο μικρός, άρχισε να ξυπνάει τη νύχτα, στην αρχή με εφιάλτες κι απλά τον χαϊδεύαμε και ξανακοιμόταν και αργότερα τον ξύπναγε και το κλάμα του μωρού και επειδή εγω θήλαζα και με έβλεπε αγκαλιά με το μωρό, πήγαινε και κοιμόταν στο κρεβάτι μας με τον μπαμπά του. Οταν πήγαινα εγω να ξανακοιμηθώ με έδιωχνε κι όλας! Να μην τα πολυλογώ, το ξεπέρασε πια παρόλο που το μωρό συνεχίζει να ξυπνάει τη νύχτα. Δεν τον πίεσα, στην αρχή τον πήγαινα πίσω λέγοντας αυτά που λέτε αλλά επειδή με κούρασε αυτό μες στη νύχτα, στο τέλος τον άφηνα και κοιμόμουν εγω στο μονό! Τελικά μόνος του το σταμάτησε. Απλά ποτέ δεν σταμάτησα να τον βάζω για ύπνο στο δικό του κρεβάτι και του υπενθύμιζα ότι εκείνο είναι το κρεβάτι του! Είναι τελικά στο παιδί και στις αντοχές του γονιού!
Εχω ξαναγράψει εδω την απόψή μου για τον υπνο των παιδιών στο κραβατι των γονιων. Οτι και να λενε οι υπέρμαχοι του co-sleeping εγώ το σιχαθηκα φριχτα. Είμαι μεγαλοσωμη και παχουλή και εφτανα να κοιμαμαι σε 30εκ....βασανο. Η μεγαλη μου με κλωτσούσε στην κοιλια, έγκυο στο δεύτερο και ηθελα να ουρλιαξω. Η πρωτη νυχτα που κοιμηθηκα σαν άνθρωπος μετα την γεννηση της μεγαλης κόρης μου ήταν όταν εκεινη έγινε Τρεισίμιση χρονών και κοιμηθηκε στο κρεββατι της ακολουθωντας το πρόγραμμα του βιβλίου "Κοιμήσου Παιδί μου". Για να είμαι καλή μάνα πρέπει να είμαι ξεκούραστη μανα. Αμα δεν κοιμάμαι καλα είμαι η μανα -Ζομπι-Σκύλα από την κόλαση-φυγετε από μπροστα μου όλοι. Αρα.... ο καθενας στο κρεβατι του και η μαμα έξω από το τρελάδικο.
Μαζι σου....................
To μόνο που μπορώ να σου ευχηθώ είναι: καλή ξεκούραση!!! Αυτό το θέμα της ξεκούρασης που βάζεις είναι πολύ σωστό κατά τη γνώμη μου! Άνθρωπος είναι η μάνα, όχι αγία που πρέπει να βασανιστεί όσο δεν παίρνει για να κολλήσει παράσημα μαμαδοσύνης! ;)
Εμένα είναι 3 ετών η μικρή μου και παρόλο που κάθε βράδυ πέφτει για ύπνο στο δικό της κρεβάτι, τις πιο πολλές φορές σηκώνεται μέσα στη νύχτα και έρχεται στο δικό μας! Κάποιες φορές (αν υπάρχει κουράγιο) την πηγαίνουμε πίσω και περιμένουμε μέχρι να κοιμηθεί πάλι. Κάποιες άλλες την κρατάμε μαζί μας. Ανάμεσά μας. Κι επειδή το κρεβάτι μας δεν είναι τόσο μεγάλο, συνήθως ο σύζυγός μου φεύγει και πηγαίνει καναπέ! Αυτό έχει σημαντικές επιπτώσεις στη μεταξύ μας σχέση (και κυρίως στη σεξουαλική μας ζωή)! Καλά δε φταιει μόνο αυτό προφανώς... Αλλά είναι σημαντικό όταν τελικά βρίσκεις το κουράγιο και τον χρόνο να συνευρεθείς με τον συμβίο σου, να μην έχεις τον χώρο!!!!! Πραγματικά ενώ μπορούμε να λύσουμε το θέμα (με ξενύχτι και επιμονή.. και θα λυνόταν σύντομα), το αφήνουμε έτσι γιατί θέλουμε και οι δύο να κοιμόμαστε μαζί της και δεν θέλουμε να της χαλάμε κανένα χατίρι. Επιπλέον έχω αναμνήσεις από τα πολύ μικρά μου που ήθελα να κοιμάμαι με τη μαμά μου κι εκείνη με πήγαινε στο κρεβάτι μου και, παρόλο που κοντεύω τα 42, το θυμάμαι με πικρία! Γιατί φοβόμουν και χρειαζόμουν ασφάλεια, και δεν την είχα... Δε θέλω να συμβεί το ίδιο στο κορίτσι μου. Πιθανώς να κάνω λάθος. Ελπίζω ότι μεγαλώνοντας θα αισθανθεί πιο ανεξάρτητη και θα μας έχει όλο και λιογότερη ανάγκη. Απλώς ελπίζω αυτό να μη γίνει στα 20!!!!!!!!! :D
ίσως εμείς οι μπαμπάδες να είμαστε πιο σκληροί, αλλά η προσωπική μου γνώμη είναι ότι αυτό που περιγράφεις είναι λάθος. Βρείτε μια άλλη ώρα που θα είναι για παιχνίδι, αγκαλιές ζουζουνιές στο κρεβάτι με τους δύο σας, αλλά κρατείστε στο κρεβάτι σας ... ΣΑΣ. (Συγνώμη αν η λέξη "λάθος" ακόυγεται μπαμπαδίστικα συμβουλευτική, είναι η γνωμη μου, και νομίζω ότι αυτό κάνουμε εδώ, λέμε αφοβα ο καθένας τη γνώμη του) Εύχομαι να βρείτε τις ισορροπίες που όλοι χρειαζεται να έχουμε στο σπίτι με τα παιδιά μας!
Αν δεν γράφατε αυτο το τελευταίο με τις ισσοροπίες θα δεχόμουν οτι απλά λετε άφοβα τη γνώμη σας . Ομως τελικά δεν κάνετε αυτό αλλα προσπαθείτε να νουθετησετε και να μας περάσετε την άποψη σας ως σωστή . Η κάθε οικογένεια έχει τις δικές της ανάγκες και τις δικές της ισσοροπίες . Κανένας ψυχολόγος δεν ξέρει καλύτερα το παιδι μου απο μένα και κανενας δεν ξέρει το καλυτερο για το παιδι μου απο μένα . Το οτι κοιμάται το παιδί μου μαζί μας ή ερχεται την νυχτα στο δωμάτιο μας δεν σημαινει πως δεν έχει όρια ή δεν ξερει ποιανού ειναι το κάθε κρεβάτι . Βλέπω γύρω μου παιδάκια να τα "ποναει η κοιλιά τους" , να το παίζουν συνέχεια άρρωστα και να εφευρισκουν 1002 δικαιολογίες για να μην πανε σχολείο ή για να κοιμηθουν με τους γονεις . Εμεις τα μαθαινουμε ετσι αφου ουσιαστικά τους λεμε "Μονο αν εισαι αρρωστος θα μεινεις σπίτι ή θα κοιμηθεις μαζί μου" !!! Ιωάννα1971 ειλικρινά λυπήθηκα που ακόμα κουβαλάτε αυτο με την μητέρα σας . Ακολουθήστε το ενστικτο σας και πιστεψτε με θα σας βγει σε καλό . Οσο για τις στιγμές του ζευγαριού , πιστεύω πως έχετε και άλλους χώρους στο σπίτι εκτος την κρεβατοκαμαρα σας ;) Θέληση να υπάρχει και όλα λυνονται .
Λαμπρινή κι εγώ έχω σκεφτεί πολλές φορές ότι καλό είναι να ακούει μια μητέρα το ένστικτό της και να κάνει αυτό που της λεει (το ένστικτο). Και η αλήθεια είναι ότι όσες φορές έχω ακούσει αυτή τη μικρή φωνούλα στο κεφάλι μου, έχω βγει κερδισμένη. Σε αυτή την περίπτωση όμως συμφωνώ με τον Γιάννη. Το παιδί μου δεν είναι πια μωρό. Σε δυο μήνες θα γίνει 3 ετών. Τον Σεπτέμβριο θα πάει σχολείο (καλά.. παιδικό)! Ναι, με έχει πολύ ανάγκη ακόμα και είμαι πάντα εκεί, αλλά έχει έρθει η στιγμή να αρχίσουν να μπαίνουν όρια και να ανεξαρτητοποιείται. Και ο Γιάννης έχει δίκιο που λεει ότι το κρεβάτι μου είναι ΜΟΥ και κανενός άλλου. Έτσι είναι. Καθένας πρέπει να έχει τον προσωπικό του χώρο στο σπίτι και πρέπει να μάθουμε όλοι να μην παραβιάζουμε ο ένας του άλλου (σε λογικά πλαίσια) για να μπορούμε να ζήσουμε αρμονικά και να μην είμαστε καταπιεσμένοι. Πρέπει να βρίσκουμε τη χρυσή ισορροπία που μας ταιριάζει και να την κρατάμε. Και η γνώμη ενός ειδικού, όταν μπορούμε να την έχουμε και όταν χρειάζεται, μπορεί (κατά τη γνώμη μου) να βοηθήσει πολύ στο να βρεθεί αυτή η χρυσή ισορροπία!
Λαμπρινή, καλημέρα, (ευχές για μεθαύριο) δεν ήθελα να δημιουργηθει η εντύπωση ότι "περνάω" την άποψή μου για σωστή. Το μόνο έχει είναι ότι ειναι η άποψή μου, και αφού την έχω τη θεωρώ σωστή. Αλλά μια και μιλάμε, ελεύθερα εδώ, να σας πω ότι οι ψυχολογοι και εν γένει οι ειδικοί, δεν είναι ότι ξέρουν καλύτερα το παιδί μου απ΄ ό,τι εγώ. Είναι ότι έχουν τα εργαλεία να με κάνουν να το γνωρίσω καλύτερα, αλλά πριν από αυτό να με κάνουν να καταλάβω καλύτερα ΕΜΕΝΑ, και άρα μετά τους άλλους! Να περάσετε καλά το πάσχα και πάντα! :)
Σε ευχαριστώ πολύ για την απάντηση. Η λέξη "λάθος" περιγράφει ακριβώς την κατάσταση. Δεν ακούγεται καθόλου άσχημα γιατί είναι αλήθεια. Το ξέρουμε και το συνηδητοποιούμε. Εύχομαι σύντομα να καταφέρουμε να βάλουμε τα πράγματα σε μια σειρά! :) PS: Αυτά παθαίνουν οι γονείς που έχουν μοναχοπαίδια (που τα απέκτησαν με πολύ κόπο, ελλαχιστες ελπίδες.. και χωρίς προοπτική να τα καταστήσουν ΜΗ-μοναχοπαίδια!!). Ελπίζω να μη μου γίνει κακομαθημένη. Προσπαθώ... αλλά συχνά πέφτω σε συναισθηματικές παγίδες. Αλλά ξέρεις τι λένε: όσο μεγαλώνεις μαθαίνεις! Σε αυτό στηρίζομαι! :)
χαχα!!! Εγώ δεν ξέρω γιατί αλλά ποτέ δεν είχα αυτό το θέμα με το κρεβάτι!!!! Από την αρχή ο καθένας ήταν στο χώρο του και του αρέσει πολύ αυτό!!! Όσες φορές ήταν αρρωστα πήγα εγώ στο κρεβάτι τους... άσχετο αν το πρωί σηκωνόμουν σαν τελικό σίγμα!!!! ;)