Σε πιάνουν οι… μπουρμπουλήθρες;
γράφει ο Γιάννης Καφάτος
Θέλω να μπω σε μια μπουρμπουλήθρα, απ’ αυτές που κάνουν η Μαρίνα και ο Αντώνης μου από το μπουκάλι που πήραμε από τα τζάμπο, και να απογειωθώ.
Να μην ακούω τίποτα από αυτά που ακούω συνήθως, να βλέπω μόνο χαμόγελα, να συμμετέχω χαμογελώντας και να πετάξω μακριά, δηλαδή εκεί δίπλα – στον κόσμο των παιδιών.
Να μην ακούω τα τηλέφωνα που δε θέλω να σηκώσω, και που παρά το γεγονός ότι δεν τα σηκώνω μου δημιουργούν άγχος.
Η μπουρμπουλήθρα μου θα είναι πολύ γερή και δεν φοβάμαι μην σπάσει. Αφού την έχουν κάνει τα παιδιά μου, είναι δυνατόν να μην αντέχει!
Κάθε φορά που τα ακούω να γελάνε – σα γάργαρο ρυάκι που τρέχει από ψηλά, περνάει από μπροστά μου και χάνεται στον ορίζοντα – κάνω τέτοιες ψυχεδελικές σκέψεις.
Είμαι όμως πολύ αγχωμένος και δεν μπορώ να το ζήσω το όνειρο ως το τέλος.
Είμαι αγχωμένος από όλα αυτά που αγχώνουν κι εσένα … ενδεχομένως.
Είμαι στην τσίτα και μερικές φορές μόνο στη φυσαλίδα μπορώ να κρυφτώ πίσω από τους ιριδισμούς της.
Τα παιδιά μου είναι η καλύτερη ασπίδα για το άγχος αλλά είμαι τόσο αγχωμένος που μερικές φορές η ασπίδα φαίνεται χάρτινη κι εγώ τη σκίζω με το νεροπίστολο που πετάει ριπές άγχους, όπως στην τελική μάχη στο “κάστρο του Τακέσι”.
Είμαστε πολύ τυχεροί όσοι έχουμε παιδιά. Ας κάνουμε ότι περνάει από το χέρι μας – … μπούρδες, από το κεφάλι μας περνάει … – για να περνάμε καλά μαζί τους.
Εμείς μπορεί να μη νικήσουμε το άγχος μας, αυτά όμως δεν θα είναι για πάντα παιδιά και για όσο είναι παιδιά θέλουν δίπλα τους μπαμπά και μαμά κι όχι αγχώδεις ενήλικες.
Λέω πολλές φορές τη μέρα και φωναχτά για να το ακούω κιόλας ότι “δεν πρέπει να αφήνω τίποτα να με αγχώνει, όσο είναι καλά τα παιδιά κι η μαμά τους κι οι φίλοι μας κι εγώ”.
Δεν πιάνει πάντα! Ενώ μια πτήση σε μία μπουρμπουλήθρα…
Γεια σου μπαμπά Γιάννη με τα περιέργως αισιόδοξα κείμενα!! Στις μπουρμπουλήθρες μας τα προβλήματα, λοιπόν κ να χαιρόμαστε τα αστέρια μας!!
"Εμείς μπορεί να μη νικήσουμε το άγχος μας, αυτά όμως δεν θα είναι για πάντα παιδιά και για όσο είναι παιδιά θέλουν δίπλα τους μπαμπά και μαμά κι όχι αγχώδεις ενήλικες." Τίποτε άλλο! Γιατί πρέπει να δώσουμε βάση στο τί παιδιά θα φέρουμε στον κόσμο και πώς θα τα μεγαλώσουμε κι όχι σε τί κόσμο θα τ' αφήσουμε!!
Λοιπον, ειναι αστείο, αλλά αυτή η ιστορία μου θυμίζει ένα βιβλίο που είχα κερδίσει μικρή στα γαλλικά,επειδή-υποτίθεται-ότι ήμουν καλή μαθήτρια..Βέβαια, η μπουρμπουλήθρα σαυτό το βιβλίο μεγένθυνε τις εικόνες που έβλεπε το παιδί, με αποτέλεσμα να τις παραμορφώνει κιόλας..Σε σημείο που τελικά έσκασε κ είχα μείνει-ως παιδί- λίγο ενοχλημένη από την τελική εικόνα..Δεν κρύβω όμως ότι το συγκεκριμένο βιβλίο μουχει μείνει..και τελικά όχι με αρνητικά συναισθήματα, αλλά με την παιδική νότα.. Αυτό προσπαθώ να περάσω κ στα παιδιά μου-την παιδικότητα..Και αναρωτιέμαι ταυτόχρονα: Εγώ προσπαθώ να περάσω παιδικότητα στα παιδιά μου? Την παιδικότητα μιας άλλης εποχής ίσως... Σε καταλαβαίνω πάντως (ακόμη κ αν παραμιλώ παραπάνω), όπως-φαντάζομαι-νιώθουν κι άλλοι τόσοι εδώ τριγύρω...
Είμαστε τελικά πολλοί ... Αυτό πρέπει να το καταλάβουμε εμείς και κάποια στιγμή να κάνουμε και καποιους άλλους να το καταλάβουν! Είναι τελικά πολύ ωραίο πράμα η επικοινωνία! Καλημέρα σας Νόρα, Veta perdikari, Ιωάννα1971
Αχ αυτό το " Να μην ακούω τα τηλέφωνα που δε θέλω να σηκώσω, και που παρά το γεγονός ότι δεν τα σηκώνω μου δημιουργούν άγχος." έκανε ντιιιιννννν μέσα στο μέσα μου! Είναι το χειρότερο μου! Λοιπόν μόλις πριν 10 λεπτά έφυγαν οι κολλητοί μας με το παιδί τους που είχαν έρθει από δω να αραξουμε και να παίξουν τα μικρα! Καθόμασταν τέσσερις αγχωμένοι 40άρηδες στη βεράντα και συζητούσαμε τα αγχωτικα που συζητούν όλοι στις μέρες μας, από τις 7μίση που ήρθαν. Και ξαφνικά μου περάσε από το μυαλό όλο αυτό που έγραψες!!!!!! Πηγα και άρχισα να παίζω με τα μικρα και εφυγα από την κουβέντα.... Δεν άντεχα άλλο. Τώρα που ξάπλωσα και ετοιμάζομαι για νάνι, διάβασα το άρθρο σου! Κοίτα σύμπτωση.. Γράφεις περίπου ότι σκεφτόμουν πριν δύο ώρες!!! :) Εμένα πάντως μόνο οι φούσκες του Μπομπ Σφουγγαράκη θα με γλιτώσουν από τα άγχη μου!
ποσο δικιο εχεις σε ολα αυτα!!!!!καθε μερα δοξαζω το θεο κ λεω ευτυχως που εχω τον παναγιωτακη μου(3 ετων)κ μου γεμιζει τη μερα μου τις ωρες μου κ κανει πιο ομορφη κ γλυκια την καθημερινοτητα μου!!!!να μαστε κ να ναι γερα τα παιδακια μας!!!ολα τα αλλα παλευονται!!!χαιρετισμους σε σενα κ την οικογενεια σου!!!!
Πολύ σωστές σκέψεις, αντικατοπτριζουν τις σκέψεις εκατομμυρίων Ελλήνων και όχι μόνο... Ομως εγω τουλάχιστον για να διώξω αυτό το άγχος αυτό έστω και λίγο...ρίχνω μια ματια δίπλα μου...στα χειρότερα και πάντα υπάρχουν χειρότερα...και είναι τόσος μεγάλος ο πόνος που υπάρχει δίπλα μας (ας μην αναφέρω συγκεκριμένα, ο καθένας μας τα βλέπει καθημερινά) που στο τέλος ξεχναω και το γιατι άρχισα να κάνω αυτές τις σκέψεις. Οντως...αν είμαστε καλα εμείς και τα παιδιά μας όλα τα αλλα διορθώνονται...