Σ΄ αγαπώ όσο τίποτα άλλο!

Είμαι η Κατερίνα. Σχετικά καινούρια μανούλα και εγώ, έχω έναν μικρό άγγελο που θα γίνει 2 χρονών το τον Ιούλιο. Το γεγονός οτι έγινα μαμά άλλαξε τη ζωή μου. Ποτέ δεν θα ξεχάσω τα αισθήματα που δημιουργήθηκαν όταν αντίκρισα την γαλάζια εκείνη γραμμούλα στο τεστ εγκυμοσύνης.

Όσο ήμουν έγκυος θυμάμαι που  χαιδευα συνεχως την κοιλια μου, μιλούσα στο μωράκι μου και του σιγοτραγουσούσα. Την πρώτη φορά που άκουσα την καρδούλα του έκλαιγα απο συγκίνηση. Κάθε βράδυ ξάπλωνα στο πλαι και αγκάλιαζα την κοιλιά μου. Όταν γέννησα και τον κράτησα για πρώτη φορά στην αγκαλιά μου, ένα τοσο δα μικρό και ευθραυστο, απροστάτευτο μωράκι, έκλαιγα απο ευτυχία. Μου τον έφερναν στο μαιευτήριο και αργότερα όταν πήγαμε σπίτι και δεν χόρταινα να τον κοιτάζω.

Ποτέ δεν θα ξεχάσω το πρώτο του χαμόγελο όσο ήταν ακόμη ασαράντιστο όταν την ώρα που τον άλλαζα του φιλούσα την κοιλίτσα του, το πρώτο του κουπεπε σε ηλικία 3 μηνών, την πρώτη του φρουτόκρεμα, την πρώτη του αντίδραση όταν μπορεσε επιτέλους να κρατήσει με τα μικροσκοπικά χεράκια του ένα πάνινο γαιδουράκι δώρο απο τη γιαγιά μου, το πρώτο δοντάκι, τις πρώτες λεξούλες, τα βηματάκια, τα γενέθλια τα πάντα!

Πριν δυο μέρες με είπε μανούλα και έλιωσα. Αν ακούσω κανένα μανούλα σ’ αγαπώ, πάει αυτό ήταν.

Δεν δουλεύω και είμαστε 24 ώρες μαζί. Τον κοιτάζω τώρα που έχει μεγαλώσει και είναι λιγάκι (λέμε τώρα) πιο ανεξάρτητος και λέω Θεέ μου πόσο πολύ και πώς μεγάλωσε τόσο γρήγορα το μικρό μου φασολάκι. Ευχαριστώ την Παναγία που το φυλάει τόσο ζωηρό που είναι. 

Λατρεύω να είμαι μαμά. Λατρεύω να έχω ένα τόσο αθώο πλασματάκι μαζί μου και να το φροντίζω, να το προστατεύω, να το αγαπάω και να με αγαπάει με τόσο αγνό τρόπο. Λατρεύω να βλέπω μια γλυκιά μικρή φατσούλα να μου χαρίζει κάθε πρωί το πιο όμορφο χαμόγελο που έχω δει ποτέ στη ζωή μου. Λατρεύω να ακούω αυτό το κελαριστό γέλιο του. Την πονηριά στην φατσούλα του όταν ετοιμαζεται να κάνει κάτι. Αυτά τα τρυφερά πατουσάκια του. Τον τρόπο που χαιδεύει τα μαλλιά μου και τα φιλάκια του. Όταν μαθαίνει καινούριες λεξούλες και πράγματα (-τι χρώμα είναι αυτό Αριστειδη; -μπουέ!)

Τρελαίνομαι να τον ακούω να μιμείται τις φωνές των ζωων, ειδικά τη γατούλα και το πουλάκι! Να τον βλέπω να ξετρελαίνεται με τα καινούρια του αυτοκινητάκια. Λατρεύω την ζωηράδα που έχει, τον τρόπο που τρέχει πάνω κάτω όλη μέρα μεσα στο σπίτι, όταν χορεύει «θα κάνω ότι μου αρέσει » -μιλάμε για ζεμπεκιά όχι αστεία- και «gangnam style» (γενικά όποτε ακούσει μουσική ότι και αν έιναι αυτή), που έρχεται να φτίαξει το κουβερλί στο κρεββάτι κάθε πρωί που το στρώνω (γιατί είναι και νοικοκύρης και βοηθάει τη μάνα του!). Τον τρόπο που χαιδεύεται και νιαουρίζει πριν πέσει για ύπνο. Όταν στη μέση της νύχτας πηδάει απο το κρεββάτι του στο δικό μας και κοιμόμαστε αγκαλιά.

Είμαι τόσο περήφανη για αυτόν. Είμαι τόσο περήφανη και τυχερή που είμαι μαμά του.

Αριστειδάκι μου μικρό, αγγελάκι μου, φασολάκι μου, γλύκα μου, αστεράκι μου, ψυχούλα μου, αγάπη μου, ζωή μου, πουλάκι μου, μάτια μου, χρυσό μου, θησαυρέ μου, καρδούλα μου, παιδί μου, όμορφο, όμορφο, όμορφο Αριστειδάκι μου!!! Είσαι όλη η ζωή της μανούλας μωρό μου, το πολυτιμότερο δώρο μου, η ανάσα μου, έχεις δώσει άλλο νοημα στη ζωή μου, την ομόρφυνες ακόμα περισσότερο.

Σ’ αγαπώ όσο τιποτα άλλο μικρε μου πρίγκιπα..!