Η ζωή μας είναι δική σου, πάρτην και κάντην ότι θες!

H ιστορία της Μελίνας

“Θα γίνω μπαμπάς!! Θα γίνω μπαμπάς!!” Ο Γιάννης φώναξε ανοίγοντας το παράθυρο του μπάνιου.

“Θα γίνω μπαμπάς, τ’ ακούτε?!” Ήταν στ’ αλήθεια εκστασιασμένος. Είχε μόλις λύσει το γρίφο στο παιχνίδι του κρυμμένου θησαυρού που του είχα σκαρώσει. Μικρά καρτελάκια με ερωτήσεις κρυμμένα διάσπαρτα  μέσα στο σπίτι, μία λέξη – κλειδί (Μ-Π-Α-Μ-Π-Α-Σ) και ο κρυμμένος θησαυρός στο δεύτερο συρτάρι του μπάνιου. Ένα θετικό, θετικότατο τεστ εγκυμοσύνης!! Το όνειρο μας θα γινόταν πραγματικότητα! Θα γινόμασταν γονείς! Κλαίγαμε σα μωρά παιδιά! Ένα μικρό, μικρούτσικο μωράκι θα γέμιζε με τις φωνούλες του το σπίτι μας!

Με τον άνδρα μου έγιναν όλα γρήγορα… Ερωτευτήκαμε με την πρώτη ματιά, ξέραμε ότι θέλουμε να παντρευτούμε από το πρώτο ραντεβού, θέλαμε να προσπαθήσουμε να κάνουμε μωράκι αμέσως μετά το γάμο μας. Σταθήκαμε τυχεροί. Ο Θεός μας αξίωσε να ζήσουμε αυτό το θαύμα… Κι έτσι, λίγες μέρες μετά το γάμο μας, “συνέλαβα” το κοριτσάκι μας…

Κάθε επίσκεψη στο γυναικολόγο ήταν για μας γιορτή! Την πρώτη φορά είδαμε απλά μια κουκκιδίτσα στο υπέρηχο, μεγάλη όσο το κεφαλάκι μιας καρφίτσας, όμως αυτό ήταν αρκετό για να μας κάνει να χαμογελάμε! Στο δεύτερο ραντεβού, ακούσαμε την καρδούλα! Ποτέ δεν φανταζόμασταν ότι ένα “τικ – τακ” θα ηχούσε στ’ αυτιά μας σαν την ωραιότερη μουσική του κόσμου! Σ’ εκείνο το ραντεβού ο γιατρός παρατήρησε και μία μικρή αποκόλληση του αμνιακού σάκου, αλλά με διαβεβαίωσε ότι με ξεκούραση, προσοχή και με την κατάλληλη αγωγή, δε χρειάζεται να ανησυχώ. Αποφάσισα να μην αφήσω να με πάρει από κάτω. Δεν ήθελα με τίποτα το μωράκι μου να μεγαλώνει σε μία στεναχωρημένη κοιλίτσα…

Σε αντίθεση με την πλειοψηφία, εγώ στην εγκυμοσύνη μου είχα το πιο περίεργο σύμπτωμα:  “Αλλεργική ρινίτιδα”! Σας μιλάω για ασταμάτητη καταρροή και ανεξέλεγκτη υπερκατανάλωση σε χαρτομάντηλα! Από την αρχή έως το τέλος της εγκυμοσύνης μου, με ζέστη και με κρύο, εγώ φυσούσα διαρκώς τη μύτη μου! Κατά τα άλλα, είχα ζαλάδες, ναυτίες, και τρομερή υπνηλία στο πρώτο τρίμηνο, αλλά σε λογικά πλαίσια.

Όσο περνούσε ο καιρός, το σποράκι μας άρχισε να παίρνει μία υποτυπώδη ανθρώπινη μορφή. Για άγνωστους λόγους, εγώ και ο άνδρας μου όταν αναφερόμασταν  στο μωρό μας, μιλούσαμε πάντα σε γένος θηλυκό! Ακόμη κι όταν στις αρχές ο γιατρός μας είπε ότι έχει μία υποψία ότι είναι αγόρι, εμείς, κοιταχτήκαμε συνωμοτικά σα να λέγαμε “ναι, καλά, το μωρό μας είναι κορίτσι!!”

Οι μέρες περνούσαν με μένα και το Γιάννη να κάνουμε όνειρα πάνω από την κοιλιά μου, η οποία ολοένα και μεγάλωνε. Απολάμβανα κάθε αλλαγή στο σώμα μου, γιατί με έκανε να αισθάνομαι περισσότερο μαμά! Και ήρθε η μέρα που σε ένιωσα για πρώτη φορά! Είχα μόλις ξυπνήσει και ξάπλωσα νωχελικά στον καναπέ του σαλονιού και ασυναίσθητα, όπως κάθε μέρα, έβαλα το χέρι μου στην κοιλιά μου. Και ξαφνικά! Τουκ –τουκτουκ-τουκ!! Η κοιλιά μου κουνήθηκε! Δεν ήταν ιδέα μου! Φαντάστηκα ένα τοσοδούλι ποδαράκι να μου γαργαλάει την κοιλιά σα να λέει “Εεε, μαμά, εδώ είμαι!!” Από εκείνη τη στιγμή αισθανόμουν ότι δεν είμαι ποτέ μόνη, ότι έχω μία παρέα μέσα στην κοιλιά μου. Έτρωγα και στην κοιλιά μου γινόταν πάρτι, έπλενα τα πιάτα και η κοιλιά μου χτυπούσε ρυθμικά!

Τελικά το ένστικτο μου βγήκε σωστό και ο υπέρηχος Β’ επιπέδου έδειξε περίτρανα ότι περιμέναμε κοριτσάκι!! Εκείνη την ημέρα δεν πατούσαμε στο έδαφος, βρισκόμασταν λίγα εκατοστά πάνω από τη γη! Είδαμε ένα κανονικό ανθρωπάκι και αδυνατούσαμε να πιστέψουμε ότι φτιάχτηκε από μας τους δύο!! Δόξα τω Θεώ, οι εξετάσεις ήταν όλες καλές. Για μέρες μετά βλέπαμε το dvd του υπέρηχου και περιεργαζόμασταν το γλυκό μουτράκι σου!!

Ο καιρός περνούσε και γω άρχισα να έχω πρόωρες αλλά ευτυχώς ανώδυνες συσπάσεις. Ο γιατρός μου συνέστησε ξεκούραση και μία αγωγή προκειμένου να αποφύγουμε τον πρόωρο τοκετό. Παράλληλα ξεκίνησα μαθήματα ψυχοπροφύλαξης, ώστε να είμαι πιο συνεργάσιμη στη διάρκεια του τοκετού. Ομολογώ ότι με βοήθησαν πολύ. Έπαψα πια να φοβάμαι τον τοκετό, πλέον τον περίμενα με ανυπομονησία. ΠΗΤ είχα για 31/7. Η σκέψη ότι θα “φάω” όλο το καλοκαίρι με άγχωνε γιατί λόγω του προχωρημένου της εγκυμοσύνης ζεσταινόμουν πάρα πολύ. Μάλλον με λυπήθηκες μωράκι μου και είπες να έρθεις νωρίτερα…

30 Ιουνίου, απόγευμα, γύρω στις 19:30. Είμαι μόνη στο σπίτι, κάθομαι στο μπαλκόνι και χαζεύω τα μαύρα σύννεφα που πλησιάζουν. “Μάλλον το πάει για δυνατή βροχή”, σκέφτηκα. Εκείνη τη στιγμή αισθάνθηκα έναν οξύ πόνο στην κοιλιά μου και στη μέση μου. “Θα’ναι από αυτά τα προπαρασκευαστικά πονάκια που έχω τελευταία”, προσπάθησα να καθησυχάσω τον εαυτό μου, αλλά ο πόνος έγινε ακόμη πιο δυνατός. Μπήκα μέσα στο σπίτι προκειμένου να ξαπλώσω. Δεν πρόλαβα. Αισθάνθηκα ένα “πλαφ” και αμέσως μετά κάτι ζεστό να τρέχει στο εσώρουχό μου .

“Δεν είναι δυνατόν! Είναι πολύ νωρίς ακόμη! Δεν μπορεί!” σκέφτηκα πανικόβλητη ενώ ταυτόχρονα κοίταξα έξω από το παράθυρο. Έβρεχε καταρρακτώδως. Ήμουν μόνη στο σπίτι, ο άνδρας μου έλειπε εκτός πόλεως για δουλειά, εγώ καλά – καλά δεν είχα μπει στο μήνα μου και το καλύτερο? Ήξερα ότι ο γιατρός μου έλειπε σε συνέδριο  στην Αθήνα! Το μυαλό μου βραχυκύκλωσε! Τον πανικό άρχισε να διαδέχεται η λογική. Τηλεφώνησα στη μαία μου, στον άνδρα μου, στους γονείς μου, στο γιατρό μου. Μπήκα στο μπάνιο να κάνω ένα ντουζ και τα μάτια μου έτρεχαν δάκρυα… “Γιατί τόσο νωρίς; Μήπως έκανα εγώ κάτι λάθος και πυροδότησα τον τοκετό;”

Σε χρόνο dt είχαν έρθει σπίτι ο άνδρας μου και οι γονείς μου και ξεκινήσαμε για την κλινική. Στη διαδρομή άρχισα να έχω πόνους. Προσευχόμουν να είναι καλά το μωρό μου, να πάνε όλα κατ’ ευχήν. Φτάσαμε στην κλινική στις 22:00 ενώ εγώ είχα πολύ τακτικές συσπάσεις. Αφού φίλησα τους δικούς μου, κατευθύνθηκα προς την αίθουσα τοκετού μαζί με το Γιάννη. “Πάω να φέρω το μωρό μας” σκέφτηκα “σε λίγο θα κρατάω αγκαλιά την κόρη μου”. Μετά από ένα τέταρτο ήρθε και η μαία μου. Τώρα πια δε φοβόμουν τίποτα. Μου κρατούσε το χέρι, με εμψύχωνε σε κάθε σύσπαση και κάναμε μαζί τις αναπνοές που είχαμε μάθει.

Και κάπου εκεί συνέβη το απίστευτο! Γύρω στις 23:00 ανοίγει η πόρτα και βλέπω … το γιατρό μου!! Νόμιζα ότι είχα παραισθήσεις, το είχα βγάλει από το μυαλό μου ότι θα κατάφερνε να έρθει! Κι όμως! Εκείνος, ευσυνείδητος καθώς είναι, πήρε το πρώτο αεροπλάνο και ήταν εκεί την κατάλληλη στιγμή. Έλεγξε τη διαστολή μου η οποία πλησίαζε την τελεία. Γύρω στις 12 και κάτι όμως είχαμε μία ανατροπή. Η μπέμπα είχε γυρίσει ανάσκελα και ενώ είχα τελεία διαστολή, δυσκολευόταν να βγει. Εκεί ανέλαβε δράση η μαία μου. “Πρέπει να την παρκάρουμε αλλιώς” είπε και άρχισε τα μαγικά της ζουλώντας την κοιλιά μου. Στη 01:30 την είδα να πανηγυρίζει. “Γύρισε!! Γύρισε!! Γεννάμε!” Τι? Πώς? Πότε? Δεν είμαι έτοιμη!!

Ξαφνικά στην αίθουσα μπήκε ο γιατρός μου, νοσοκόμες, η παιδίατρος. Το κρεβάτι απέκτησε υποπόδια και γω άρχισα να εξωθώ. Χρειάστηκαν 3 παροτρύνσεις του γιατρού μου για να σπρώξω πιο δυνατά. Στο τρίτο σπρώξιμο άκουσα ένα κλάμα και μετά είδα ένα ανθρωπάκι στην αγκαλιά μου. Είχε δύο ορθάνοιχτα ματάκια και ένα στοματάκι σαν καρδούλα. Όλα είχαν πάει μια χαρά!! Αν και βιαστική, ήταν υγιέστατη! Μωρό μου!! Εγώ και ο Γιάννης την κοιτούσαμε αποσβολωμένοι. Αυτό το πλασματάκι φτιάχτηκε από μας; Ένιωσα ότι η ζωή μου σταμάτησε εκείνη τη στιγμή. Ή μάλλον, εκείνη τη στιγμή ξεκινούσε… Προσπαθούσα να θυμηθώ τι σημαντικό είχα κάνει στη ζωή μου πριν από σένα. Κενό. Τίποτα. Εσύ είσαι ό,τι πιο σημαντικό.

Η ζωή μας είναι δική σου, πάρτην και κάντην ό,τι θες. Σου ανήκει…

Ήρθες στη ζωή μας με μία απίστευτη οικειότητα, τη διέσχισες με ταχύτητα φωτός και τη γέμισες με το χρώμα και το άρωμά σου… Έφερες το χαμόγελο της αισιοδοξίας στα χείλη μας και η ανάσα σου είναι για μας το ελιξίριο της ελπίδας. Από τη μέρα που μπήκες στη ζωή μας, την έχεις αλλάξει ολοκληρωτικά. Τίποτα δεν έχει σημασία πια, μόνο εσύ. Είμαι ευτυχισμένη και μόνο που σε μυρίζω, τρελαίνομαι να χαιδεύω το απαλό σου δερματάκι, κοιμάσαι στην αγκαλιά μου και κρατώ την αναπνοή μου μη σε ξυπνήσω, λιώνω όταν μου χαμογελάς και ας είναι ασυνείδητο ακόμη αυτό το χαμόγελο, που θα πάει, σε λίγες μέρες θα απευθύνεται σε μένα…

Κλείνοντας θα ήθελα να ευχαριστήσω το γιατρό μου για την ευσυνειδησία που επέδειξε (άλλος στη θέση του θα είχε επικαλεστεί την απόσταση και δεν θα ερχόταν), τη μαία μου, που έκανε τον τοκετό να μοιάζει με γιορτή και τον άνδρα μου για την αμέριστη συμπαράσταση του σε όλη τη διάρκεια της εγκυμοσύνης και του τοκετού…

Όταν φέρνεις στον κόσμο ένα παιδί, συνειδητοποιείς πόσο ανούσια και μικρά είναι όλα τα άλλα που σε απασχολούσαν και σε προβλημάτιζαν στο παρελθόν. Ο ερχομός ενός παιδιού είναι το υπέρτατο θαύμα και δοξάζω το Θεό που μας αξίωσε με τούτη την ευλογία. Εύχομαι σε όλες τις μέλλουσες μανούλες να έχουν έναν εύκολο τοκετό σαν τον δικό μου και σε όλες τις μαμάδες του κόσμου να χαίρονται τα αγγελούδια τους.

Μελίνα

Έχεις μια απορία, μια ερώτηση, μια ιστορία;

Μπορείς να τη στείλεις στο eimaimama@gmail.com