Μικρά ροζ χαρτάκια
Πριν απο καποια χρονια, τετοια μερα, ειχα γραψει σε μικρα ροζ χαρτακια, που τα εδεσα με μια κορδελιτσα, τα εξης στη μαμα μου:
«Σ’ αγαπω!
Σ’ αγαπω κι οταν γελας..
..κι οταν κλαις..
Κι οταν τραγουδας..
..κι οταν σωπαινεις..
Κι οταν εισαι βαμμενη..
..κι οταν εισαι αβαφη..
Κι οταν εισαι μια κουκλα..
..κι οταν η ριζα σου φαινεται..
(Θελεις βαψιμο..)
Κι οταν μου λες αληθεια..
..κι οταν μου λες μικρα ψεματακια..
Κι οταν πινεις τον καφε σου..
..κι οταν κοιμασαι..
Κι οταν ειμαστε μαζι..
..κι οταν ειμαστε μακρια..
..παντα «επικοινωνουμε» αλλωστε, ειναι γνωστο αυτο..
«..δε χωρει αμφιβολια περι τουτου..»
Σ’αγαπω!
Στα 30 σου..
Τα 40 σου..
Τα 50 σου..
Κι οταν εισαι καλα..
..κι οταν βηχεις..
..και τρεχουν οι μυξες σου..
..Ο,ΤΙ ΒΛΑΚΕΙΑ ΚΙ ΑΝ ΚΑΝΕΙΣ..
..ΘΑ Σ’ ΑΓΑΠΩ ΠΑΝΤΑ.
ΓΙΑΤΙ ΕΙΣΑΙ Η ΜΑΜΑ -ΜΟΥ-
ΚΑΙ ΕΙΣΑΙ -ΜΟΝΑΔΙΚΗ-
(Αντε ρε, μουσκεψε το μπατζακι μου..)
Σ’ ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ ΠΟΥ ΕΙΣΑΙ Η ΜΑΜΑ ΜΟΥ..
ΚΑΙ ΕΙΣΑΙ -ΕΔΩ-, ΓΙΑΤΙ ΣΕ ΧΡΕΙΑΖΟΜΑΙ..
ΚΑΙ Σ’ ΑΓΑΠΩ!!
ΚΙ ΟΤΑΝ ΤΟ ΔΕΙΧΝΩ..
ΚΙ ΟΤΑΝ ΔΕΝ ΤΟ ΔΕΙΧΝΩ..
Σ’ ΑΓΑΠΩ! ΧΡΟΝΙΑ ΣΟΥ ΠΟΛΛΑ!
Μαιρη
(Εννοειται πως κι εσενα σ’ αγαπαω.. κλαψιαρη! Ειστε η ανασα μου κι οι τρεις..)»
Αυτο το μικρο ροζ τευχακι αυτη τη στιγμη το κραταω..
Η μαμα μου.. αυτοκτονησε πριν ΑΚΡΙΒΩΣ 17 μηνες, μετα απο εννια χρονια καταθλιψης και τρια χρονια μετα το θανατο του μπαμπα μου..
Εχω αναμεικτα συναισθηματα πια..
Ενιωσα την πιο μεγαλη εγκαταλειψη..
Σημερα η κορη μου ειναι 27 μηνων, τρεμω για την υγεια της.. Κι ομως, τρεμω και για τη δικη μου, θελω να μ’ εχει.. Να μη με στερηθει..
μαμά Μαρία Ν.
Μαρία, είναι απόλυτα φυσιολογικό να πονάς και να μην μπορείς να διαχειριστείς τον πόνο. Επειδή ακριβώς αυτή είναι μια απώλεια δύσκολη, πιστεύω πως πρέπει να πας σε έναν ειδικό. Το μυαλό παίζει περίεργα παιχνίδια και φοβάμαι πως ο θυμός και η οργή που - δικαιολογημένα - νιώθεις μπορεί αν δεν τα δουλέψεις τώρα να γίνουν κάποια στιγμή κατάθλιψη. Να χαίρεσαι την κορούλα σου και να είσαι πάντα καλά!
3girlsmum, με πετυχαινεις και σε "βαρεια" μερα σημερα.. Αν το περιβαλλον σου δε σε στηριζει.. ο ειδικος θα κανει απλα μια τρυπα στο νερο.. Κι εμενα, δυστυχως, δε με στηριξε απολυτως κανεις.
Το αρχικο κειμενο μου βγηκε ετσι πως βγηκε στην πορεια του γραψιματος του. Ηθελα να γραψω μονο το περιεχομενο της αφιερωσουλας μου, γραφοντας ομως μου βγηκε ενας λυγμος και πηγα παραπερα.. Ηταν για μενα ενα -ακομη- ουφ.. Αν αυτο εγινε αφορμη να βοηθησω εστω και λιγο εναν ανθρωπο που περνα τα γνωστα μου "δυσκολα", τοτε πραγματικα χαιρομαι παρα πολυ! Να εισαι καλα, να χαιρεσαι τη ζωη "σου" πρωτα απ'ολα.. Οσο για τη μαμα σου.. ευχομαι να βρειτε ισορροπιες που θα κανουν και τις δυο να αισθανθειτε καλυτερα.. :)
Name*** Οταν εγραψα την απαντηση μου δεν ειχε δημοσιευτει ακομη το δευτερο μηνυμα σου.. Θα σου πω λοιπον καποια στοιχεια ακομη της δικης "μας" περιπτωσης.. :) Θα σταθω λιγο ακομη στο οργανικο της ασθενειας. Κι εμενα η μαμα μου μας λατρευε! Δυο κορες και μια εγγονη. Οταν τη χρειαζομασταν ηταν εκει. Φυσικα αυτο ηταν και το μονο νοημα που -πιστευε πως- ειχε η ζωη της. Λογω της καταθλιψης ομως δε μπορουσε να απορροφησει ολη την αγαπη που της διναμε εμεις.. Δεν αισθανοταν πληρης. Ηθελε να φυγει. Το μυαλο της ηταν στο τελος. Μπερδεμενο μυαλο, βασικα. Αυτο ηταν.. Οσο ζουσε ο μπαμπας μου και επειδη λογω μιας αποπειρας που ειχε προηγηθει την υπερπροστατευε.. ηθελε να τον χωρισει! Ναι, το ακουσα κι αυτο. Την επνιγε τοση προσοχη. Οταν εφυγε ο μπαμπας μου.. δε μπορουσε να αναπληρωσει τη χαμενη αγαπη με κανεναν τροπο.. Ηθελε να παει να τον βρει.. Μπερδεμενα πραγματα, καταλαβαινεις.. Ολα αυτα ομως οφειλονται στην ελλειψη της σεροτονινης. Δες το λιγο στο google αν θελεις.. Ειναι θεμα οργανικο. Δεν παραγεις την ουσια; Νοσεις. Δεν πονας, δεν υποφερει το σωμα σου.. Το μυαλο ομως.. Ολα αυτα λοιπον ειναι τα "ορθολογιστικα" του θεματος. Ασθενης ηταν.. κατεληξε. Ακριβως ομως επειδη το σωμα δε δειχνει πως ειναι αρρωστο για εμας δεν ειναι ευκολο να αποδεχτουμε την κατασταση! Το παραδεχομαι. Δε μπορω να δεχτω οτι η μαμα μου πεθανε ετσι.. Θεωρω οτι σηκωθηκε κι εφυγε την καλυτερη στιγμη της ζωης μας. Θυμωνω! Θυμωνω που μια ζωη παρακαλουσε για ενα εγγονακι για να μπει η ευτυχια στο σπιτι μας και μολις της χαρισα την ευτυχια με εντυσε στα μαυρα! Ολα τα "ναι μεν αλλα" δε μου λενε τιποτα. Με υποχρεωσε να ζησω αυτο το θανατο. Μου χαρακωσε την ψυχη, μου στερησε αυτη την απολυτη ευτυχια που νιωθεις οταν πρωτογινεσαι μανουλα.. Με σκοτωσε.. Και το ηξερε! Το ηξερε απο την πρωτη της αποπειρα! Το ηξερε, και μου ειχε υποσχεθει πως δε θα ξανακανει κατι κακο στον εαυτο της γιατι καταλαβε πως αυτο θα ηταν κι ο δικος μου θανατος! Αλλα το εκανε.. Δεν ηταν εκεινη δυνατη και υποχρεωσε εμενα να βρω τη δυναμη εκατο ανθρωπων μαζεμενων για να περασω αυτο που περασα. Γιατι το βραδυ που εκεινη ηταν νεκρη στο σαλονι μας εγω γυρισα για λιγο στο σπιτι μου να κοιμησω το δεκα μηνων κοριτσακι μου οπως το εκανα τοτε: ξενη μουσικη στο ραδιο και χορος με τη μικρη στην αγκαλια.. Αυτο εκανα κι εκεινο το βραδυ και μετα ξαναγυρισα στην πραγματικοτητα της κηδειας.. Ποση δυναμη χρειαστηκα.. Ακομη χρειαζομαι δηλαδη.. Τα ματια μου τρεχουν ποταμια.. Ειμαι μεσα στο αυτοκινητο αυτη τη στιγμη και μουσκεψα τη μπλουζα απο το κλαμα.. Τι τα θες ομως.. Εμαθα να μη τη σκεφτομαι αυτη την ιστορια γιατι δε μπορω να τη διαχειριστω.. Αυτο κανω λοιπον.. Δεν την εχω αντιμετωπισει γιατι δεν ξερω πως.. Η ψυχη μου ειναι κομματια. Αλλα την αγνοω. Ζω για το παιδι μου. Και παρακαλαω να ζησω για το παιδι μου! Ξεφυγα πολυ απο το θεμα ομως.. Συγνωμη, φορτιστηκα.. Δεν υπαρχουν ανθρωποι να τα συζηταω αυτα.. Κανεις δεν τα εχει ακουσει απο το στομα μου.. Οποτε ειναι λιγακι λυτρωτικο αυτο εδω μεσα.. Γι'αυτο και θελω να τα συγκεντρωσω ολα τα της καταθλιψης σε ενα κειμενο μια μερα και να σας το αναρτησω.. Και για να τα ξερετε εσεις που ειστε σε αντιστοιχη θεση, αλλα και για να τα βγαλω απο μεσα μου.. Ουφφφ.. Πριν κλεισω ομως θελω να διευκρινησω και το εξης: ξερω πως δε γινεται να αποστασιοποιηθεις απο αυτο που περνα η μαμα σου. Δεν εννοω να την παρατησεις, δεν εννοω να μη τη συναντας.. Οχι βεβαια, αυτο ειναι αδυνατο! Αυτο που θα σε συμβουλευα να προσπαθησεις ειναι το να μην εισπνεεις αυτο το κακο κλιμα. Μην το κουβαλας μεσα σου.. Μην αποκτας ενοχες για την κατασταση της. Μην στερεις τον εαυτο σου απο την οικογενεια σου για να δωσεις παραπανω στη μαμα σου.. Δε θελω να παρεξηγησεις αυτο που λεω, ουτε να νομισεις οτι το λεω με ευκολια.. Προσπαθησε να κρατησεις το ειναι σου για τα παιδια σου! Ο γιατρος τησ καποτε μου ειχε πει "προσεξε πολυ τον εαυτο σου, εισαι μικρη.. Η μαμα σου ειναι οπως ειναι αλλα εχει πισω της μια ζωη που την εζησε. Εσυ την εχεις μπροστα, φροντισε να τη ζησεις και να δημιουργησεις αυτο που θελεις.." Αυτα.. Λοιπον, σκουπιζω μαγουλα και βαζω μπρος το αμαξι.. Κλαμα για σημερα τελος! Ωρα να απορροφησουμε λιγο ηλιο :)
Σε ευχαριστώ από τα βάθη της καρδιάς μου για όλα τα προσωπικά σου που μου έγραψες. Με βοήθησες πολύ στο να καταλάβω λίγο τη μαμά μου και να τη δω με συμπάθεια. Δε σου κρύβω πως μέχρι να μου τα πεις όλα αυτά την έβλεπα σαν ένα εγωιστικό πλάσμα, ενώ τώρα καταλαβαίνω πως όλο αυτό που σε μενα φαίνεται παράλογο είναι κάτι που την ταλαιπωρεί. Μέχρι τώρα νόμιζα πως το έχει για δικαιολογία για να μην αναλαμβάνει καμία ευθύνη. Εγώ, δυστυχώς είμαι αποστασιοποιημένη από τη μάνα μου από πριν μπει στην κατάθλιψη. Γιατί πρώτη αυτή (και ο πατέρας μου τότε) μου μίλησαν και μου φέρθηκαν αρκετά άσχημα όταν τους είπα ότι θα κάνω παιδί και μου ξεκαθάρισαν πως δεν έχω να περιμένω τίποτα από αυτούς. Οπότε αποστασιοποιηθήκαμε (κι ας συνεχίσαμε να μιλάμε - αν και αραιότερα) και ο καθένας τράβηξε την πορεία του. Όταν η μαμά μου έμεινε μόνη της θέλησε περισσότερο από ποτέ να έρθει πιο κοντά στην οικογένειά μου και νόμιζα πως θα μπορούμε να είμαστε όπως κάθε φυσιολογική οικογένεια. Ζούμε δίπλα, αλλά δεν υπάρχει η ανέση που θα είχε μια κόρη με τη μητέρα της. Υπάρχει μια απόσταση. Δεν ανοίγεται και δεν της ανοίγομαι. Την αγαπάω, αλλά αγαπάω περισσότερο τα παιδιά μου και δεν έχω ούτε χρόνο ούτε ψυχικά αποθέματα να συμμετέχω στην κατάθλιψή της. Μου έχει κάνει κάποιες κρίσεις πανικού στο τηλέφωνο όταν ζούσαμε ποιο μακριά, αλλά προσπαθούσα να μη τη σιγοντάρω. Δεν την έπαιρνα με το μαλακό, της έλεγα έρχομαι εκεί να σε πάω στο νοσοκομείο αφού δεν μπορείς να αναπνεύσεις και σε 5 λεπτά ως δια μαγείας με έπαιρνε να μου πει ότι της λύθηκε το πρόβλημα. Την έπαιρνα με το άγριο, γιατί ούτε χρόνο είχα να ασχοληθώ με αυτόν τον παραλογισμό, ούτε που να αφήνω το μωρό που δεν ήθελα να είναι σε τέτοιες σκηνές. Επειδή από νωρίς είδα πως όταν της μιλούσα κοφτά και λογικά συνερχόταν, ενώ όταν της άρχιζα τα πες μου τι έχεις και πως θα βοηθήσω γινόταν χείμαρρος που όλο με κατηγορούσε για την κατάστασή της και όλο και περισσσότερο έκλαιγε και έμπαινε σε αδιέξοδο δεν μπόρεσα να τη δω γλυκά, τρυφερά. Θεωρούσα ότι με κοροϊδεύει. Πως όταν της μίλαγα κοφτά επανερχόταν, ανέπνεε κανονικά και όταν την έπαιρνα με το μαλακό γινόταν χειρότερα? Εσύ σήμερα με βοήθησες να την καταλάβω λίγο και έστω να τη δω με λίγη περισσότερη αγάπη. Ξέρεις δεν ήμουν πάντα έτσι ψυχρή. Έχω στενοχωρηθεί κι εγώ πολύ αυτά τα χρόνια για όλες τις κακές στιγμές που είχα με τους γονείς μου, που η μαμά μου είναι απούσα, αλλά με τον καιρό γίνομαι όλο και πιο αναίσθητη, τα βλέπω πιο απ'εξω τα πράγματα...γι΄αυτό μπορεί κανείς να με χαρακτηρίσει απαθή στο πρόβλημά της. Θα την πάρω αγκαλιά, θα της πω ότι την αγαπάω, αλλά δεν το νιώθω συχνά αυτό και δε νιώθω τύψεις που μου συμβαίνει αυτό. Μπορεί να παραέχω γίνει αναίσθητη, δεν ξέρω. Ίσως μετά από αυτά που μου έγραψες να την αγαπήσω λίγο παραπάνω. Ευχαριστώ για όλα όσα μου είπες.
Name***, Αυτο που περιγραφεις ειναι λιγακι αλλοκοτο ειναι η αληθεια.. Συμφωνω κι εγω με την Ιωαννα, καλυτερα μεινε αποστασιοποιημενη.. Στην περιπτωση της δικης μου μαμας ηταν διαφορετικα τα πραγματα. Ηταν ενας ανθρωπος κλεισμενος στο σπιτι, χωρις διαθεση να αποκτησει ενδιαφεροντα. Οποια κινητοποιηση της ηταν παντα με την επιμονη παρακινηση μου. "Αντε, παμε μια βολτα, παμε να πιουμε εναν καφε στον πεζοδρομο, παμε να περπατησουμε" κτλ.. Βεβαια οταν την καταφερνα να βγει τελικα το απολαμβανε! Αλλα ηθελε κοπο να τη βγαλεις εξω. Ολα αυτα βεβαια μεχρι που εμεινα εγκυος.. Μετα; Μετα εγινε θηριο, ενας ανθρωπος που καθε πρωι ντυνοταν -και βαφοταν- εκανε ψωνια, μαγειρευε, επαιρνε λεωφορειο κι ερχοταν σε μενα! Οταν γεννησα δε.. δεν την ειχα ξαναδει ετσι ποτε! Ελαμπε! Ηταν ακουραστη! Ηταν ξετρελαμενη! Το ελεγε "ειμαι ευτυχισμενη!".. Μεχρι που ενα πρωι πηγε και πεθανε.. Ναι, το λεω σκληρα. Πηγε και πεθανε. Δεν ξερω ποιο γραναζι γυρισε. Δεν ξερω γιατι το εσκασε ξαφνικα.. Οι καταθλιπτικοι ανθρωποι παντως δε θελουν να γινουν καλα.. Κι εγω ετσι ενιωθα.. Η επιστημη βεβαια λεει οτι ειναι οργανικο θεμα κι αυτο, η ουσια η ελλειψη της οποιας οδηγει στην καταθλιψη (η σεροτονινη αν θυμαμαι σωστα) βοηθαει στο να απορροφωνται τα θετικα ερεθισματα. Η ελλειψη της σε κανει να μη εισπραττεις τιποτα ομορφο απο το περιβαλλον σου.. Ας μην επεκταθω ομως σ'αυτο, δεν ειμαι ειδικος, τα λεω με τον απλο τροπο που μου τα ειπαν κι εμενα για να καταλαβω.. Ειναι εξαιρετικα δυσκολο να ζεις με εναν καταθλιπτικο ανθρωπο. Καταρχην καθε στιγμη ζεις την αγωνια για το θανατο του.. Αυτον το θανατο τον βιωσα τοσες πολλες φορες.. Κατα δευτερον ζεις σ'ενα περιβαλλον ακαταλληλο. Εζησα δεκα χρονια αυτη την ασθενεια μεσα στο σπιτι.. Σχολουσα απο το γραφειο, με τοση κουραση και τοσες εννοιες, γυρνουσα στο σπιτι και ηταν σα να μπαινω σε ταφο.. Ουφφφ.. Ας μας αξιωσει ο Θεος να μην υποβαλλουμε τα παιδια μας σε τετοιες ασχημες δοκιμασιες..
Μαρία, αρχικά συγνώμη που δε γράφω όνομα. Δε θέλω γιατί θα πω σκληρά πράγματα και ποτέ δεν ξέρεις ποιος διαβάζει. Έχω μια μαμά που λέει πως έχει κατάθλιψη και λέω "λέει" γιατί μου δίνει την αίσθηση πως είναι επιλογή της. Καταρχήν λέει πως η αιτία είναι η επιλογή που έκανα σχετικά με τον άνθρωπο με τον οποία δημιούργησα οικογένεια. Αυτό και μόνο μου ακούγεται τόσο χαζό...εδώ ο κόσμος έχει προβλήματα κι εμείς ασχολούμαστε με τρίχες! Τα τελευταία χρόνια ζει μόνη της μετά το θάνατο του πατέρα μου και αυτό φάνταζομαι βοήθησε. Όμως, θεωρώ πως δε θέλει να γίνει καλά, γιατί τη βλέπω ότι της αρέσει να χώνεται όπου υπάρχει λύπη. Πάει σε κηδείες κι ας τους ήξερε έστω και λίγο και μετά τηλεφωνεί σε όλο τον κόσμο να πει το δράμα εκείνης της οικογένειας. Αυτό να σου πω από πάντα της άρεσε, χωρίς να καταλαβαίνω το λόγο. Εμένα πάλι μου την έσπαγε, γιατί το θεωρώ εσχάτη μορφή κουτσομπολιού...την ώρα που άλλος πενθεί εσύ λες όλη την προσωπική του ιστορία στον κάθε άγνωστο. Με τα εγγόνια της δεν ασχολείται καθόλου και έχει δηλώσει πως θα βοηθάει όπως θα βοηθούσε έναν άγνωστο γιατί δεν μπορεί να δεσμεύεται και πρέπει να προσέχει τον εαυτό της. Πριν από κανα-δυο χρόνια που την είχα στριμωξει και την είχα βάλει με το ζόρι σχεδόν να κρατάει το μωρό για λίγο (δεν είχα και άλλη επιλογή!), την είχα δει πολύ καλύτερα. Αλλά, μόλις τόλμησα να της πω ότι μάλλον της έκανε καλό, αμέσως πήρε εκείνο το θλιμμένο ύφος λέγοντας μου ότι έτσι φαίνεται αλλά δεν είναι. Κόβω όμως το λαιμό μου πως ήταν χαρούμενη τότε κι ας μην ήθελε να το παραδεχτεί. Την έβλεπα διαφορετική. Μας χωρίζουν δυο πόρτες, κι όμως δεν έχω άνεση να της πω ούτε να μου πάρει τα παιδιά από το σταθμό, για να τα κρατήσει ούτε λόγος. Τι κι αν ξενυχτάω συνεχώς, τι κι αν κουβαλάω δύο μικρά παιδιά παντου μαζί μου κι αυτά κλαίνε γιατί κουράζονται. Το να κρατήσει τα εγγόνια της το κάνει να φαίνεται τόσο μεγάλη υποχρέωση που δεν έχω την άνεση να της το ζητήσω. Ξέρει πόσο κουράζομαι, ξέρει ότι δε με παίρνει οικονομικά να πληρώνω να μου κρατούν τα παιδιά, αλλά δεν την αφορά το θέμα. Τα αγαπάει, αλλά θέλει να τα βλέπει όποτε θέλει εκείνη και όπως θέλει εκείνη. Αντίθετα, περνάει ώρες καθημερινώς σε νοσοκομεία όπου βρίσκονται γνωστοί να θρηνεί μαζί τους. Της λένε όλοι τη καλή που είναι που τους συμπαραστέκεται και τη βλέπω ότι της αρέσει. Γενικά της αρέσει να το παίζει καλή. Να πάει το παιδί βόλτα με το καρότσι όταν είναι έξω όλη η γειτονιά είναι το καλύτερό της. Το να βοηθήσει ουσιαστικά όχι. Προβλήματα άλλα (οικονομικά, υγείας) δεν έχει και πιστεύω πως η κατάθλιψη είναι κάτι που δε θέλει να αποχωριστεί γιατί της γεμίζει τη μέρα. Εγώ βλέπω μια γυναίκα που πάει για ψώνια, για καφέ (και το χαίρεται!), βάφεται, ντύνεται και ο ξένος κόσμος νομίζει πως είναι δυστυχισμένη. Μου τη δίνει όλη αυτή η ενοχικότητα. Θες να πας για καφέ, πήγαινε, αλλά μην το παρουσιάζεις ότι το κάνεις για να ξεφεύγεις. Δε θες να κρατάς τα εγγόνια σου (άλλωστε και τα δικά της παιδιά τα φόρτωνε από μωρά για μήνες στους παππούδες σε άλλη πόλη), μην τα κρατάς αλλά μη λες ότι δεν μπορείς γιατί έχεις κατάθλιψη και πρέπει να νιώθεις ελεύθερη. Νομίζω πως στην πραγματικότητα είναι ενοχική και τίποτα άλλο. Και ακόμη και όταν είναι χαρούμενη (που είναι αρκετά συχνό) δε θέλει κανένας να της λέει τι καλά που είναι. Αμέσως μεταμορφώνεται. Μου δίνει την αίσθηση πως θέλει να τη λυπούνται. Καταβάθως νομίζω πως η κατάθλιψή της είναι "φτιαχτή". Και, ναι, απ΄ό,τι λεει έχει πάει κάποιες φορές σε ψυχίατρο και της έχει διαγνώσει κρίσεις πανικού, αλλά όταν της είπα να πάω κι εγώ μαζί να μου πει πως να βοηθήσουμε, δεν ήθελε. Αυτό στο γράφω για να εξηγήσω τη πίστη μου περί "φτιαχτής κατάθλιψης". Δε λέω ότι λέει ψέματα πως είναι καταθλιπτική, αλλά λέω πως δε θέλει να γίνει καλά γιατί της αρέσει να τη λυπούνται. Αυτά βλέπω εγώ. Πες μου, αν είμαι εντελώς λάθος. Μήπως η κατάθλιψη είναι καμιά φορά ασθένεια πολυτελείας? Δηλ. δεν έχεις προβλήματα και θέλεις σώνει και ντε να δημιουργήσεις? Ξέρω ανθρώπους που χάσανε συζύγους σε πολύ νεαρή ηλικία και σταθήκαν στα πόδια τους,γιατί δεν είχαν άλλη επιλογή (παιδιά, προβλήματα διαβίωσης). Μήπως αν κι ίδια είχε ουσιαστικά προβλήματα, δε θα είχε κατάθλιψη? Υ.Γ. Το πρόβλημα το δικό μου μαζί της είναι που θέλει να συμμετέχω σε αυτόν τον παραλογισμό. Δεν μπορώ να της λέω συνέχεια πόσο άσχημα είναι ενώ τη βλέπω μια χαρά και
Συγγνώμη που πετάγομαι εγώ στο ξεκάρφωτο, αλλά αυτό που περιγράφεις δεν είναι κατάθλιψη. Η μητέρα σου είναι απλά attention whore και drama queen, για να το θέσω πολύ απλά! (σύμφωνα με αυτά που γράφεις πάντα) Προσωπικά πιστεύω πως πρέπει να κρατάς απόσταση, ακόμα και αν είναι μόνο 2 πόρτες που σας χωρίζουν. Καλύτερα μόνη σου με τα παιδιά σου και δυσκολίες.
Τώρα που το ξαναδιαβάζω...έχω εστιάσει λίγο σε λάθος σημεία. Μη φανταστείς πως είναι από τους τύπους που πάνε και κλαίνε στις κηδείες. Δίνω λάθος εντύπωση από το κείμενο. Αλλά της αρέσει να είναι παρόν στον πόνο του άλλου. Νομίζει πως κάτι προσφέρει, πως του συμπαραστέκεται. Πάντως κι εγώ "drama queen" τη χαρακτηρίζω μέσα μου, αλλά έχει διαγνωσμένη κατάθλιψη από ψυχίατρο και έχει πάρει και αντικαταθλιπτικά με συνταγή. Εμένα όμως όλο αυτό μου φαίνεται αστείο ακόμη κι ας έχει τη βούλα γιατρού, γιατί νομίζω πως το κάνει επίτηδες, σαν να νιώθει ενοχές όταν χαίρεται. Γι΄αυτό ήθελα να μου πει η Μαρία αν με βρίσκει λάθος και μήπως εγώ δεν την καταλαβαίνω τελικά. Νομίζω πως μπορεί να επανέλθει εκεί που ήταν αρκετά εύκολα, αλλά δε θέλει. Όσον αφορά τώρα το να κρατάς αποστάσεις,νομίζω πως είναι πολύ δύσκολο όταν πρόκειται για τη μητέρα σου. Τα εγγόνια της και εμένα μας υπεραγαπάει (όπως όλες οι μαμάδες), αλλά ίσως όχι περισσότερο από τον εαυτό της. Δηλ.δεν την αφορά αν εμείς καιγόμαστε κι αυτή κόβει βόλτες. Όταν τα προσέχει νιώθω 100% ασφάλεια. Δεν τίθεται θέμα επικίνδυνης συμπεριφοράς. Την αγαπάω γιατί είναι μαμά μου, αλλά σίγουρα θα την αγαπούσα ακόμη περισσότερο αν είχαμε χτίσει από παλιά καλύτερες σχέσεις. Ήταν μια μαμά που δε σου ανοιγόταν εύκολα, δεν μπορούσες να πεις και πολύ τα προσωπικά σου, ήταν αρκετά επικριτική και τώρα που τη χρειάζομαι δεν είναι εκεί. Ίσως αν ήμασταν πιο κοντά να μπορούσα τώρα να την καταλάβω. Δεν ξέρω...
Μαμαδοφιλη μου Ναντια, ολα αυτα τα περι καταθλιψης τα ξερω κι εγω.. Μετα την πρωτη της αποπειρα το 2004, ειχα επισκεφθει τον ψυχιατρο της κι εγω, ημουν ρακος (και) τοτε.. Μου ειχε πει αυτο ακριβως που λες κι εσυ: αν η μαμα σου πεθαινε απο καρδια, θα ησουν θυμωμενη; Η καταθλιψη ειναι ασθενεια. Τελος. Στην πραγματικοτητα ομως, αυτος ο θανατος απο "επιλογη".. δεν χωνευεται με τιποτα! Θυμος, θυμος, θυμος.. Σ'ευχαριστω για τα ομορφα σου λογια, ολες σας ευχαριστω! Η ζωη αυτη τη στιγμη εχει το ονομα Ελενα για μενα.. Αυτη ειναι η δυναμη μου, αυτη ηταν και ο λογος που αυτη η απωλεια δε με κατεστρεψε εντελως. Εχω πεισμωσει. Θελω να ζησω! Θελω να μη γινω η μαμα μου! Αααχ, κι αυτο ομως ποσο με πληγωνει.. Σας διαβαζω ολες εδω να θελετε να μοιαξετε στις μαμαδες σας.. Κι εγω αυτο προσπαθουσα ωσπου αυτη η τραγικη καταληξη εσπασε σε χιλια κομματια το προτυπο μου.. Οχι. Δε θελω να μοιασω στη μαμα μου.. δυστυχως..
Αγαπημένη μαμαδοφίλη, πολύ συγκινητικό το μήνυμά σου. Σίγουρα θα πέρασες μεγάλες δυσκολίες με το πρόβλημα της μητέρας σου. Δεν υπάρχει, όμως, λόγος να νιώθεις εγκατάλειψη. Είμαι σίγουρη πως η μανούλα σου αν μπορούσε να επιλέξει και να νικήσει αυτό που τη βασάνιζε θα προτιμούσε χίλιες φορές να απολαμβάνει την οικογένειά σας. Δυστυχώς η κατάθλιψη δεν είναι κάτι που μπορεί ο άνθρωπος να επιλέξει. Είναι κάτι που σε χτυπάει εκεί που δεν το περιμένεις και πολλές φορές γίνεται θυρίο που σε καταβροχθίζει. Είναι σαν μια από κείνες τις ασθένειες που ο οργανισμός δεν μπορεί να θεραπεύσει και καταλήγουν στο θάνατο. Θα ένιωθες εγκατάλειψη αν η μητέρα σου πέθαινε από κάποια άλλη ασθένεια;Πιστεύω πως όχι. Έτσι είναι, δυστυχώς, και η κατάθλιψη. Μόνο που επειδή έχει να κάνει με την ψυχή, μας είναι δύσκολο να το αποδεχθούμε. Συλληπητήρια για την απώλειά σου. Εύχομαι η ζωή από δω και πέρα να είναι γεμάτη χαμόγελα και ευτυχισμένα μικρά ζουζούνια να στριβογυρνάνε και να σου δείχνουν την αγάπη τους. Να είσαι καλά.
Κριμα κοριτσι μου και συλλυπητηρια... Με το δικιο σου να εισαι ετσι αλλα οπως ειπαμε το μυαλο ειναι ατιμο πραγμα. Να χαιρεσαι το παιδακι σου κ να σ εχει κοντα της μεχρι τα βαθια σου γεραματα. Οσο για τη μαμα σου προσπαθησε να την θυμασαι στα καλυτερα της! Σιγουρα αυτο θα ηθελε κι εκεινη.
Μικαελα, το μυαλο ειναι ατιμο πραγμα, ναι! Δεν ξερεις ποτε θα ξεφυγει απο το δρομο.. Μεγαλο κεφαλαιο ολο αυτο και θελω πολυ να το μοιραστω μαζι σας καποια στιγμη.. Η καταθλιψη "κυκλοφορει" πολυ τελευταια κι ακομη ανηκει στα θεματα ταμπου.. Οι Οικογενειες τη θαβουν, δε θελουν να στιγματιστουν.. Θα σας τα πω μια μερα, θα παρω μια βαθεια ανασα και θα σας τα πω! Χρονια σας πολλα, μαμαδες! Να προσεχετε ΚΑΙ τους εαυτους σας!
Δυστυχώς το ξέρω γλυκια μου απο πρώτο χέρι... Δυστυχώς...!
*να είσαι πάντα υγιής!
Συλλυπητήρια για την Απωλεια σου... Ο πόνος σου μεγάλος σίγουρα αλλα ίσως ο δικός της να ήταν μεγαλύτερος... Αυτη η ατιμη κώλο αρρώστια δεν υπολογίζει ούτε παιδια ούτε εγγόνια ούτε τίποτα... Ελπίζω μόνο να είναι ήσυχη ήρεμη και γαλήνια εκει που είναι! Χρόνια σου πολλα κοπέλα μου! Να χαίρεσαι το κοριτσάκι σου και αν είσαι πάντα υγιής!