Έμεινα έγκυος και… κλεφτήκαμε!

Η ιστορία της Ευαγγελίας

Θα ήθελα και εγώ να μοιραστώ την δική μου ιστορία μαζί σας.

Γνώρισα τον σύζυγό μου όταν ήμουν 19 ετών (σήμερα είμαι αισίως στα 32 και μετράμε 13 χρόνια γάμου). Από την πρώτη στιγμή που τον αντίκρυσα ήξερα πως ήταν ο άνθρωπός μου. Η σχέση μας δεν μετρούσε ούτε καν 4 μήνες, όταν κατάλαβα πως ήμουν ήδη έγκυος! Πανικός! Η μητέρα μου για τους δικούς της λόγους , που δεν θα μπω στην διαδικασία στην παρούσα φάση να εξηγήσω, δεν ήθελε να ακούσει ούτε κουβέντα για την σχέση μου με τον άντρα μου, πόσο μάλλον να μάθαινε ότι ήμουν έγκυος.

Για να μην πολυλογώ, κλεφτήκαμε! Ναι, καλά διαβάσατε!

Ημουν τόσο ευτυχισμένη που είχα στα σπλάχνα μου το παιδί αυτού του άντρα, μα συνάμα και τόσο ψυχολογικά φορτισμένη για όλα αυτά που συνέβαιναν. Η κατάθλιψη λοιπόν μου χτύπησε την πόρτα την πιο ακατάλληλη στιγμή. Ο γιατρός μου (καθ`ότι γάτος ο κύριος) το πήρε χαμπάρι από την πρώτη κιόλας επίσκεψη. Εδώ θα ήθελα να σημειώσω ότι όταν έμαθα ότι ήμουν έγκυος ήμουν μόλις 43 κιλά.

Η εγκυμοσύνη μου ήταν όχι και η καλύτερη τολμώ να πω. Οι ζαλάδες και οι εμετοί με βασάνιζαν μέχρι και την ημέρα που πηγα να γεννήσω. Επιπλέον λόγω την κατάθλιψης, είχα πάθει βουλιμία.

Εγινε ο γάμος μας τελικά (σε στενό μα πολύ στενό οικογενειακό κύκλο, δηλαδή εγώ, αυτός και ο κουμπάρος) όταν εγώ διένυα ήδη τον έκτο μήνα της εγκυμοσύνης μου! Χάλια η νύφη σας λέω, χάλια.

Ο γιατρός μου εν τω μεταξύ είχε απηυδήσει μαζί μου. Κάθε φορά που πήγαινα στο ιατρείο του δεν μπορούσε να πιστέψει αυτό που έβλεπε στην ζυγαριά! «Μα δεν είναι δυνατόν», μου έλεγε συνεχώς! «Δημιουργείς πρόβλημα από εκεί που δεν υπάρχει».

Όταν τελικά πλησιασαν οι μέρες με ενημέρωσε πως η κατάσταση τον αναγκάζει να πάρει το παιδί με καισαρική. Φοβήθηκα, δεν το κρύβω. Κανονίσαμε ο τοκετός να γίνει στις 10/01/2000! Δεν σας κρύβω ότι το πρώτο που σκέφτηκα ήταν ότι θα προλάβαινα να φάω από τα εδέσματα των Χριστουγέννων. Ναι, σε τέτοιο επίπεδο είχα φτάσει. Εκεί που έλεγα ότι θα φάω ένα πορτοκαλάκι μόνο, ξαφνικά με έπιανε καούρα και ήθελα να φάω και λίγο ψωμάκι και μετά λίγο σοκολατίτσα και μετά λίγο από το ένα και λίγο από το άλλο…. Και πάει λέγοντας η κατάσταση. Την τελευταία φορά που ζυγίστηκα στο ιατρείο, είχα φτάσει κιόλας τα 84 κιλά!

Τα Χριστούγεννα λοιπόν πέρασαν και έφτασε η Παραμονή Πρωτοχρονιάς! Από το προηγούμενο βράδυ δεν αισθανόμουν και πολύ καλά…. δεν έφαγα σχεδόν τίποτα πριν πέσω για ύπνο. Ολο το βράδυ πονάκια με ταλαιπωρούσαν χαμηλά στην κοιλίτσα! Από την πείνα, σκέφτηκα, θα είναι! Οσο όμως περνούσε η βραδυά τα πονάκια δυνάμωναν και κατά τις 7 το απόγευμα  της Παραμονής αποφάσισα να πάρω τον γιατρό μου τηλέφωνο.

«Χρονομέτρησε το διάστημα μεταξύ τους και πάρε με να μου πεις», μου είπε.

20 λεπτά!

«Φεύγεις τώρα και έρχεσαι στο μαιευτήριο», μου λέει. «Γεννάμε!».

Πανικος! Το μαιευτήριο από την πόλη στην οποία ζούσαμε, 1 ώρα απόσταση! Ο καιρός χάλια! Ξεκινάμε με τον άντρα μου, χιόνι στην αρχή, δυνατή βροχή στην Εθνική για Αθήνα. Εγώ αμίλητη. Κάποια στιγμή με ρωτάει ο άντρας μου αν πονάω. Οι πόνοι ήταν ήδη 5λεπτοι!

Σταματάμε στα διόδια στις Αφίδνες , ενημερώνουμε για την κατάσταση και μας δίνουν ένα περιπολικό και δύο μηχανές για συνοδεία. Ο γιός μου κορίτσια γεννήθηκε συνοδεία αστυνομικών!

Φτάνουμε στο μαιευτήριο. Μέσα σε μισή ώρα με είχαν ετοιμασει και είχα ήδη γεννήσει! Ένα μικρό, υπέροχο αγοράκι (2800kgr) ! 31/12/1999 !

Το τελευταίο παιδί για την Ελλάδα  πριν έρθει ο καινούργιος χρόνος! Η απόλυτη ευτυχία!

Έχεις μια απορία, μια ερώτηση, μια ιστορία;

Μπορείς να τη στείλεις στο eimaimama@gmail.com