Καρκίνος – Διπολικότητα – Εγκυμοσύνη: Τρία ταξίδια που ξεκινούσαν παράλληλα…

Σε λίγες μέρες γεννάω!!!

Και δεν έχω καταλάβει τίποτα. Ή ορθότερα, δεν έχω προλάβει να χαρώ μ’ αυτήν την εγκυμοσύνη που τόσο την ήθελα…

Είμαι 41 χρονών κι άντρας μου 44. Έχουμε μια απίθανη κόρη, λίγο πριν τα 4 (πολύ 4άρι ε!;). Λίγο καιρό μετά τη γέννησή της, σκεφτόμασταν ήδη για ακόμη ένα παιδάκι.  Οι συνθήκες δε μας το επέτρεπαν ή ίσως φοβόμασταν ότι δε θα μπορούσαμε να ανταποκριθούμε στις ανάγκες του.

Τέλη Αυγούστου 2012. Ό,τι δεν αποφασίζουμε εμείς, το αποφασίζουν άλλοι για μας… Η κόρη μας μας έδωσε σήμα ότι θα ήθελε αδελφάκι. Με τον τρόπο της. Το πήραμε απόφαση και ξεκινήσαμε. Οι συνθήκες που τόσο φοβόμασταν ήταν 10 φορές χειρότερα από τότε.  Γυρίσαμε από τις καλοκαιρινές μας διακοπές κι αποφάσισα να τσεκάρω με το γυναικολόγο μου ότι όλα ήταν οκ. Δεν προλάβαμε να ολοκληρώσουμε τον έλεγχο. Οι πρώτες ελεύθερες επαφές μας έδωσαν εγκυμοσύνη! Απίθανο; Κι όμως.  Η χαρά μεγάλη για πολλούς λόγους.

Μόνο που δεν κρατάει πολύ. Λίγες μέρες αργότερα επιστρέφουν κι οι γονείς μου από διακοπές και συνεχίζουμε κάποιες ιατρικές εξετάσεις  για τη μητέρα μου που εκκρεμούσαν. Γρήγορα καταλαβαίνουμε πως βρισκόμαστε στο δρόμο για ένα νέο καρκίνο. Στους λεμφαδένες, στους μήνιγγες και στη σπονδυλική στήλη, όπως αποδείχτηκε λίγο καιρό αργότερα. Πακέτο με μια διαγνωσμένη άνοια. Εξετάσεις, Πόνος, Εξετάσεις, Απεργίες, Εξετάσεις, Γιατροί, Εξετάσεις, Νοσοκομεία, Εξετάσεις, Αλματώδης Κατάπτωση, Εξετάσεις, Προσπάθεια για το καλύτερο… Αγαπημένη οικογένεια…

Κάποιες εξετάσεις ήταν επικίνδυνες αν ερχόμασταν σε επαφή.  Τους ανακοίνωσα την εγκυμοσύνη. Πάγωσαν, χάρηκαν, ευχήθηκαν. Ο αδελφός μου μόλις είχε αρχίσει να ισορροπεί από ένα βαρύ καταθλιπτικό επεισόδιο (εντοπισμένη διπολικότητα πλέον). Παρόλα αυτά χάρηκε και προσπάθησε να πάρει επάνω του πολύ από το ιατρικό τρέξιμο που θα χρειαζόταν.  Ο πατέρας μου συγκινημένος, χαρούμενος, ανήσυχος, μοιρασμένος… Η μητέρα μου είχε ήδη ξεκινήσει το ταξίδι της, απλά ακόμη δεν το ξέραμε με βεβαιότητα.

Καρκίνος – Διπολικότητα – Εγκυμοσύνη.   Τρία ταξίδια που ξεκινούσαν παράλληλα…

Μέχρι και τον πέμπτο μήνα της εγκυμοσύνης οι εμετοί ασταμάτητοι. Αλλά πάντα πλάι στους δικούς μου. Σχεδόν με μόνιμα γάντια στα χέρια, μάσκες στο πρόσωπο και κιλά αντισηπτικό…

Ο αδελφός μου ακάλυπτος από φαρμακευτική αγωγή (εξαιρετικά επικίνδυνο για όσους γνωρίζουν) ώστε να μπορέσει να ανταπεξέλθει στις απαιτήσεις των περιστάσεων.

Ο πατέρας μου ένας άνθρωπος που μόνο το φωτοστέφανο του λείπει, βρισκόταν αντιμέτωπος με μια τρομακτική πραγματικότητα. Συντετριμένος, αλλά βράχος. Η σύντροφός του που υπεραγαπούσε για 55 χρόνια περίπου, έφευγε. Και πια το καταλάβαινε. Μόνο που έφευγε υποφέροντας κάθε μέρα και περισσότερο.

Η μητέρα μου, ένας άνθρωπος που μπορούσε να αντέξει πολλά άλλα, αλλά που φοβόταν τον πόνο ακόμη και μιας ένεσης, υπέφερε αδιαμαρτύρητα πόνους αφόρητους, πολλαπλά τρυπήματα, εξετάσεις, πειραματισμούς… Όμως, όλοι Εκεί. Ο ένας για τον άλλο.

Η κοιλιά φούσκωνε. Το μωράκι που μεγάλωνε ήταν τόσο καλόβολο. Μεγάλωνε βοηθώντας στο κάθε μου βήμα! Βρήκε μια θέση και βολεύτηκε εκεί, δηλώνοντάς μου την παρουσία του με γλυκά κουνήματα, αλλά χωρίς νευρικές κλωτσιές, χωρίς τούμπες, χωρίς αποκολλήσεις, χωρίς συσπάσεις, χωρίς αιμοραγίες, χωρίς κανένα πρόβλημα από την ψυχολογική μου πίεση και την αγωνία μου.  Έγινα νοσοκόμα, γιατρός, delivery girl πηγαίνοντάς τους καθημερινά σπιτικό φαγητό και καθαρά ρούχα, παράλληλα με το ρολο της μαμάς, της συζύγου  κλπ κλπ.

Ο αδελφός μου, ιδιαιτέρως δεμένος με τη μητέρα μας, όταν συνειδητοποίησε ότι την έχανε, άρχισε να πίνει. Πολλές φορές μέρες άυπνος στο πλάϊ της.  Η κούραση, ψυχική και σωματική, έδωσε τη θέση της στην αμηχανία και τη σύγχιση. Μετά ήρθε η στροφή προς άλλη κατεύθυνση. Σα να βρήκε καταφύγειο σε επαγγελματικά ανοίγματα… Κρεμασμένος σ΄ ένα τηλέφωνο συνέχεια. Το μυαλό του δεν άντεχε πλέον την κατάσταση κι άρχισε ανάποδες στροφές…

Το Φεβρουάριο, η μαμά μας χαιρέτισε… 

Καρκίνος:  Το πρώτο ταξίδι είχε ολοκληρωθεί…

Ακολουθεί ένας περίεργος μήνας παγωμάρας.  Απώλεια, Συνειδητοποίηση, Προσαρμογή, Οικονομική συντριβή…

Μέχρι τη στιγμή που η διπολικότητα παίρνει πρωταγωνιστικό ρόλο και μας χαράζει νέο δρόμο. Χτυπάει κόκκινο με μανιακό επεισόδιο αυτή τη φορά. Είμαστε στο παρόν. Κάνουμε πάζλ τα κομμάτια συμπεριφοράς τους αδελφού μου για να μπορέσουμε να τον βοηθήσουμε. Ατελείωτα επαγγελματικά ταξείδια, ακολουθούνται από μια σειρά φανταστικών επιτυχιών, ατυχημάτων και υπέρογκων οικονομικών εκκρεμοτήτων. Μια μικρή παύση, ακολουθείται από εκνευρισμούς, φωνές και  πρωτόγνωρα επεισόδια καταστροφής.

Ο πατέρας μου, ο βράχος όόόόλης της οικογένειας, αυτός που έχει περιθάλψει αμέτρητους ανθρώπους, που έχει καλύψει κάθε συναισθηματική και υλική ανάγκη συγγενών και φίλων, αυτό το τέρας υπομονής,  ψυχραιμίας και σοφίας, που κάθε του κίνηση είναι προσεκτικά κ ρεαλιστικά αποφασισμένη, βρίσκεται  σε απόγνωση και απελπισία, με σπασμένη φωνή, φοβισμένος όπως δεν τον έχω δει ΠΟΤΕ, με καθημερινή απώλεια κιλών, αντιμέτωπος πια μ΄ ένα νέο τέρας.  Η αγάπη μου προς εκείνον είναι… δε βρίσκω ακριβώς τη λέξη που θα την περιέγραφε…  Για τη δική του αγάπη προς εμένα, σίγουρα δε βρίσκω λέξη…  Μαζί σε όλα τα δύσκολα, ο ένας συμπληρωματικό κομμάτι του άλλου. Ανεβάζει πυρετό, κάνουμε εξετάσεις, περνάει πνευμονία σχεδόν στο πόδι. Σωματικά, μια ταλαιπωρία όρθια που σέρνεται κι όμως παλεύει να κάνει τα πάντα.  Ψυχικά, δεν  περιγράφεται.

Για κάποιο λόγο πιστεύω ότι έχει ξεκινήσει κι εκείνος το δικό του ταξίδι προς της μητέρα μου, αλλά αρνούμαι να το δεχτώ. Παλεύουμε να βρούμε μια λύση που θα δώσει την ευκαιρία στον αδελφό μου να ισορροπήσει το μυαλό του, την προσωπική του ζωή και την επαγγελματική του λειτουργία, επεμβαίνοντας με απόλυτο σεβασμό. Τις τελευταίες μέρες καταφέραμε να συναινέσει να δει ψυχίατρο και να μπει σε νέα φαρμακευτική αγωγή.  Πήραμε μια ανάσα ανακούφισης. Για λίγες ώρες. Μια νέα έκρηξή του από το πουθενά, μας άφησε άφωνους!

Αναρωτιόμαστε αν είμαστε μπροστά στο μονόδρομο που λέγεται: Εισαγγελική Παραγγελία, ακούσια εξέταση και εισαγωγή σε θεραπευτήριο και δεν το έχουμε καταλάβει. Ή αρνούμαστε να δεχτούμε ότι πρέπει να πάρουμε μια τέτοια απόφαση και να ανακόψουμε κάθε επαγγελματική ευκαιρία που παρουσιάζει ότι υπάρχει (γιατί φυσικά ούτε αυτό μπορούμε να γνωρίζουμε με βεβαιότητα αν ισχύει)…  Πως εγκλωβίζεις έναν άνθρωπο ζωντανό, ενεργό και πανέξυπνο, στην ελληνική πραγματικότητα των δημοσίων ψυχιατρίων;  Έστω και για λίγο.

Διπολικότητα:  Το δεύτερο ταξίδι σε εξέλιξη,  που αλλάζει από λεπτό σε λεπτό, στο πιό δύσκολο σταυροδρόμι…

Η εγκυμοσύνη μου φτάνει στο τέλος της.  Μετά από όλα αυτά, δύο πεσίματα και μια σειρά άλλων μικρών ή μεγάλων πραγμάτων που συνέβησαν στη διάρκεια αυτών των μηνών, το μωράκι μου είναι τόσο όμορφα αραγμένο μέσα μου, στη θεσούλα που έχει βρει από την αρχή, ήρεμο, δυνατό, υγιές (απ΄όσο τουλάχιστον μπορούμε να ξέρουμε) και δε με προβληματίζει σε τίποτα.  Ένα μωράκι που με βοηθάει καθημερινά, δε με βαραίνει, δε με πονάει, δεν δεν δεν…

Ο γυναικολόγος μου, ενήμερος από την αρχή αλλά και στην εξέλιξή όλων των θεμάτων, δεν έκρυβε την ανησυχία του. Από την έκθεσή μου μέσα στα νοσοκομεία και τις λοιμώξεις, μέχρι την καθημερινή οδήγηση τόσο μακρυνών αποστάσεων (γιατί μένω εντός Αττικής αλλά εκτός Αθηνών), από το διαρκές ψυχολογικό στρεσάρισμά, μέχρι τις πρακτικές δουλειές της καθημερινότητας που περνούσαν από τα χέρια μου κ που ήξερε πως δε γίνεται αλλιώς. Για την ακρίβεια απορεί πως δεν έχω γεννήσει ακόμη.  Ίσως κι εγώ…

Αυτό το μωράκι ονειρεύτηκα να το γεννήσω φυσιολογικά. Να προσπαθήσω για Vbac να ενημερωθώ, να ψάξω, να μάθω, να μπω στη διαδικασία μαθημάτων ανώδυνου τοκετού ή σχετικών προεργασιών. Αντ’ αυτού, βλέπω βήμα βήμα να πλησιάζω σε μια ακόμη καισσαρική. Μοιάζει να μην είναι στο χέρι μου ούτε η έγκαιρη προετοιμασία της «φωλιάς» μας. Αδιανόητο για τα μέτρα μου. Στιγμές στιγμές φτάνω να λυγίσω. Είναι κάτι πολύ μακρυνό από μένα που είμαι φύσει αισιόδοξος άνθρωπος, με μόνιμο χαμόγελο και πολλές ψυχικές δυνάμεις και αντοχές.  Με παραξενεύει ως συναίσθημα, με πεισμώνει ως αντίδραση.

Αλλά κάποιες μέρες όπως σήμερα, 21-5-2013, το κλάμα μου κάνει πόλεμο…

Σαν σήμερα θα γιόρταζε η μητέρα μου…  Σήμερα γιορτάζει ο αδελφός μου… Έχει γενέθλια ο πατέρας μου… Γιορτάζει η κόρη μου…

Εγκυμοσύνη: Το τρίτο ταξίδι φτάνει στο τέλος του χωρίς να έχω προλάβει να το χαρώ όσο το λαχταρούσα και σχεδόν με τη βεβαιότητα ότι δε θα μπορέσω να το ξαναζήσω…

Με αγάπη, 

Μαμά Φ.

Έχεις μια απορία, μια ερώτηση, μια ιστορία;

Μπορείς να τη στείλεις στο eimaimama@gmail.com