Παίζουν μαζί!

Η στιγμή που κάθε μαμά περιμένει: να δει τα βλαστάρια της να παίζουν μαζί!

Δειλά δειλά είχαν αρχίσει εδώ και λίγο καιρό, βέβαια η «μεγάλη» η τσαούσα με δυσκολία δάνειζε τα παιχνίδια της. Τελικά το κάνει ολοένα και ευκολότερα και μάλιστα από μόνη της. Εντάξει, μπορεί να μην της αρέσει να μασουλάει ο Αρχέλαος την (Hello) Kitty της, αλλά αντιδρά πολύ πιο «πολιτισμένα» απ’ ότι θα περίμενα.

Πολλές φορές λοιπόν μέσα στη μέρα, ξαπλώνουν τα δυο τους στο πάτωμα στο σαλόνι και αρχίζουν το παιχνίδι. Ο μικρός κλασικά την κοιτάει με μάτια γεμάτα συγκίνηση που η θεά ασχολείται μαζί του, αυτή πάλι είναι αποφασισμένη να του μάθει κάθε σκανδαλιά, με πρώτη και καλύτερη το ξεπουπούλιασμα μωρομάντηλων. Γιατί ξέρετε πόσο αστείο είναι να πετάς ένα ένα τα μωρομάντηλα στον αέρα και να κακαρίζει το μωρό από χαρά; Είναι τρομερά αστείο, μέχρι να το δει η μαμά και να πετάξει ένα «Αααα!» και μετά να σου ζητήσει να τα μαζέψεις και να τα πας στα σκουπίδια (γιατί στο μεταξύ έχετε σκουπίσει και όλο το πάτωμα, μέχρι και τις ρόδες από το καρότσι (!!) μ’ αυτά, οπότε είναι εντελώς άχρηστα)

Και το καλύτερο; Οι αγκαλιές και τα φιλιά δίνουν και παίρνουν. Το νινί στην προσπάθειά του να είναι και αυτό διαχυτικό καμιά φορά ψιλοδαγκώνει ή… ρουφάει, αλλά η αδερφή του και πάλι γελάει!

Α! Και στο μπάνιο! Θυμάστε που σας έλεγα ότι το μωρό ΠΑΝΤΑ έκλαιγε στο μπάνιο; Πλέον κάνουν οι δυο τους μαζί και δάκρυ δεν έχει ξαναχυθεί, ούτε καν στο λούσιμο του μαλλιού (των 5 τριχών, γιατί εγώ, ξέρετε, κάνω παιδιά φαλακρά) Η δε Αθηνά μπάνιο χωρίς νινί ΔΕΝ δέχεται πια να κάνει. Μόνο με νινί, τέλος! (μετά βέβαια τσεκάρει ποια πετσέτα έχει αυτή και ποια αυτός και τσατίζεται αν κρίνει πως η δικιά του είναι καλύτερη)

Βέβαια θέλει προσοχή, γιατί όπως σας είχα γράψει και λίγες μερες πριν, το μεγάλο παιδί (αν είναι τριών και όχι μεγαλύτερο, οπότε και πιο συνειδητοποιημένο σχετικά με τις ηλικιακές διαφορές) δεν ξέρει ακριβώς τι είναι επικίνδυνο για το μωρό. Έτσι μπορεί να βρεις το μπεμπέ με έναν (ανοιχτό) μαρκαδόρο στο στόμα ή να μασουλάει κανένα αυτοκόλλητο. Προχθές η γενναιόδωρη του έδωσε και το μισό της κουλούρι. Χαρά να δείτε ο μικρός με το κουλούρι, λες και δίνεις σε άνθρωπο που κάνει δίαιτα πιτόγυρο φουλ στη γεύση και με 10 θερμίδες όλες και όλες (και δώστου κλάμα όταν του το πήρα).

Είναι λοιπόν οι κλασικές στιγμές που η μαμά (και ο μπαμπάς, αλλά βασικά η μαμά) κάθεται σε μια γωνία και χαζεύει με χείλη να τρεμοπαίζουν, μάτια να υγραίνονται και καρδιά να θέλει να βγάλει στόμα να φωνάξει «Πόση ευτυχία, Θεέ μου!«

Ναι, ευτυχία. Γιατί άμα βλέπεις τέτοια σκηνικά, σου φεύγει οοοοοόλο το άγχος που επί 9 μήνες εγκυμοσύνης συν αρκετούς στη συνέχεια κουβαλούσες: «Θα το αγαπήσει άραγε ποτέ το μεγάλο το μικρό αληθινά και όχι γιατί πρέπει;«

Με τον αδερφό μου έχουμε 11 χρόνια διαφορά. Όπως καταλαβαίνετε, δεν ζήσαμε ποτέ οι δυο μας τέτοια φάση… Ίσως για αυτό χαίρομαι και τόσο με τα παιδάκια μου… Μακάρι να είναι πάντα αγαπημένα!