Μαμά, γιατί πεθαίνουμε;

Θυμάμαι ένα βράδυ -ήμουν σίγουρα πολύ μικρή, αλλά το πόσο ακριβώς δεν το θυμάμαι πια- προσπαθούσα να επεξεργαστώ μέσα στη μαύρη νύχτα, ξαπλωμένη στο κρεβάτι μου την έννοια του θανάτου. Έφερνα στο μυαλό αγαπημένα πρόσωπα και σκεφτόμουν πώς θα ήταν η ζωή μου χωρίς αυτά. Σκέφτηκα λοιπόν μια αγαπημένη οικογενειακή φίλη (την οικογένειά μου δεν τολμησα να τη σκεφτώ), η οποία είχε ένα πολύ χαρακτηριστικό γέλιο. Και συνειδητοποίησα πως αν αυτή μια μέρα χανόταν, μαζί της θα χανόταν και το γέλιο αυτό. Δεν θα το ξανάκουγε ποτέ κανείς (φτου φτου, καλά να είναι η γυναίκα εν τω μεταξύ). Αυτό ήταν. Βαλάντωσα στο κλάμα.

Σύρθηκα μεσα στο σκοτάδι μέχρι το δωμάτιο των γονιών μου, χώθηκα στη ζεστή αγκαλιά της μαμάς μου, η οποία αλαφιασμένη από το απότομο ξύπνημα, άκουσε για πρώτη φορά από το στόμα μου την ερώτηση που κάθε γονιός τρέμει:

– Μαμά, γιατί πεθαίνουμε;

Δεν θυμάμαι τι μου είπε τότε. Σίγουρα μ’ ανακούφισε.

Το θέμα του θανάτου ποτέ δεν με απασχόλησε έκτοτε σοβαρά. Έκλαψα για πολλούς θανάτους, κάποιους έκανα να τους ξεπεράσω καιρό, όμως όλοι με άγγιζαν με το αυτονόητο της βαρύτητάς τους. Ένας αγαπημένος μου άνθρωπος χάθηκε. Θλίψη. Δεν καθισα ποτέ να σκεφτώ, τι συμβαινει αφού πεθάνουμε. Δεν σκέφτηκα ποτέ ότι κάποια στιγμή θα πεθάνω και εγώ. 

Τα Χριστούγεννα που μας πέρασαν, όταν η κόρη μου έπαθε πυρετικούς σπασμούς, άλλαξαν τα πάντα μέσα μου. Για λίγα δευτερόλεπτα -που τότε μου φάνηκαν αιώνες- θρήνησα το παιδί μου. Ήμουν σίγουρη οτι την έχανα, ότι θα ξεψυχούσε στα χέρια μου. Ακούγεται ίσως υπερβολικό, αλλά όσοι γονείς έχουν ζήσει πυρετικούς σπασμούς, ξέρουν καλά τι εννοώ (και συγγνώμη που σας το θυμίζω)

Βρέθηκα σε ένα μέρος που εύχομαι να μην είχα βρεθεί ποτέ. Ένιωσα για αυτά τα λίγα δευτερόλεπτα τι θα πει ΣΤ’ ΑΛΗΘΕΙΑ «γονιός χάνει το παιδί του«. Μέχρι τότε πάντα δάκρυζα με τα αγγελούδια που έφευγαν από τη ζωή, πάντα δεν εβρισκα λόγια να πω στους γονείς τους, μπορούσα να φανταστώ το μέγεθος της θλίψης τους, δεν μπορούσα όμως ούτε στάλα να το νιώσω ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ. Μέχρι που βρέθηκα σε εκεινον τον καναπέ εκείνο το βράδυ, με το κορίτσι μου για πρώτη φορά στη ζωή της να μην αντιδρά στη φωνή μου, στα χάδια μου, στα φιλιά μου.

Τότε τρόμαξα. Μέρα νύχτα παρακαλώ το Θεό να τα έχει καλά. Παρακαλώ να είναι όλα τα παιδιά, όλοι οι άνθρωποι καλά και ας ξέρω πως είναι δυστυχως αδύνατο.

Η τραγική εκείνη νύχτα είχε άλλη μια συνέπεια: με έκανε να εκτιμήσω ακόμα περισσότερο τη ζωή μου.

Έπρεπε να γίνω μαμά και να φτάσω 29 για να κάτσω να τα βάλω κάτω και να σκεφτώ πως έχουν τα πράγματα:

Γεννήθηκα. Δεν ξέρω γιατί υπάρχω και ούτε θα το μάθω ποτέ. Έχω στην καλύτερη κάποιες δεκαετίες ακομα παραμονής στη γη. Μετά θα φύγω. Φοβάμαι που θα φύγω μα δεν μπορώ να κάνω τίποτα για αυτό. Δεν ξέρω πού θα πάω. Αν θα υπάρχω ξανά με τον οποιονδήποτε τρόπο.

Άρα τι μένει να κάνω;

Μένει να ΓΕΥΤΩ τη ζωή. 

Και επειδή έχω παιδιά, πρέπει να τους διδάξω παρέα με τον πατέρα τους να γευτούν και αυτά τη ζωή κάθε ώρα και στιγμή. Ο Μάνος είναι πιο τυχερός: είναι αρκετά μεγαλύτερος και επέζησε απο ένα έμφραγμα. Έχει ούτως ή άλλως δει τη ζωή αλλιώς. 

Στεναχωριέμαι πολύ για τους ανθρώπους που εγκλωβίζονται σε μια καθημερινότητα που τους στεναχωρεί. Καποιοι είναι αδύνατο να ξεφύγουν, κάποιοι άλλοι όμως θα μπορούσαν, μα δεν το κανουν. Δεν ξέρω για ποιους στεναχωριέμαι περισσότερο: για αυτους που είναι καταδικασμένοι γιατί δεν μπορούν αλλιώς (έχουν π.χ. γεννηθεί σε μια χώρα που η ανθρώπινη ζωή αξίζει όσο ένα ξεροκόμματο), ή για αυτούς που θα μπορούσαν, γαμώτο, να αλλάξουν τη ζωη τους, μα δεν το κάνουν.

Ο Μάνος λέει πάντα «Μη βγάζεις τη γλώσσα στη ζωή«. Μην είσαι αχάριστος.

Μου το έμαθε από τη μέρα που με γνώρισε. Το λέω και εγώ με τη σειρα μου σε οποιον πιστεύω πως πρέπει να το ακούσει και να το κάνει.

Η ζωή μου δεν είναι τέλεια. Είναι όμως όμορφη, ζεστή. Μέρα δεν περνά χωρις να έχω εισπράξει και να έχω δώσει αγάπη, χωρίς να χαμογελάσω. Άνθρωπος είμαι και καμιά φορά ξεφεύγω, το μυαλό με βάζει συχνά σε άσχημα τριπάκια, ομως έχω τον Μάνο να μου κρατά το χέρι να σηκωθώ, όπως κάνω και εγώ για εκείνον. 

Το ίδιο μήνυμα θέλω να πάρουν και τα παιδιά μου, να μάθουν από μικρά πως αυτό που δεν μπορείς να αποκωδικοποιήσεις, κοίτα τουλάχιστον να το απολαύσεις. 

Ζορίστηκα και ζορίζομαι ακόμα να πείσω τον εαυτό μου να μην χαλιέται για πράγματα μικρά και πόσο χαίρομαι οταν το καταφέρνω, ειναι λες και μαύρα συννεφάκια φεύγουν παφ παφ από το μυαλό μου. Τι ανακούφιση, Θεέ μου…

Πώς το λένε αυτό το κλισέ;

«Ζήσε την κάθε μέρα σου σαν να είναι η τελευταία«

Πόσο μου την έσπαγε κάποτε. Πόσο φανταστικό μου φαίνεται πια!

Ο κόσμος είναι τόσο τρομακτικός, μα ευτυχώς νιώθω τόση ασφάλεια στη φωλιά μου. Φοβάμαι, βέβαια, ακόμα σαν τρελή το θάνατο. Μα κάθε μέρα ολοένα και αλλάζω. «Μεγαλώνεις«, μου λέει ο Μάνος χαμογελώντας.

Μεγαλώνω. Αυτό είναι γεγονός.