Κι αν δεν αγαπήσω το μωρό μου;

Η Maia James περιγράφει πώς ένιωσε όταν έμεινε έγκυος για πρώτη φορά. Τις ανησυχίες, τους φόβους και τις αντιδράσεις της στην ιδέα πως θα γινότανε μητέρα.

Πέρασα σχεδόν ολόκληρη την εγκυμοσύνη μου πεπεισμένη πως δε θα αγαπούσα το μωρό μου. Ενώ άλλες μέλλουσες μαμάδες δήλωναν τρελά ερωτευμένες από τη στιγμή που έβλεπαν το θετικό αποτέλεσμα στο τεστ εγκυμοσύνης, η δική μου αντίδραση ήταν κάπως διαφορετική – ξέσπασα σε κλάματα, ένιωθα να μη μπορώ να πάρω ανάσα και απαίτησα ο Daylon – ο σύντροφός μου για λιγότερο από χρόνο εκείνη την περίοδο – να κλείσει ραντεβού για να διακόψω άμεσα την κύηση (σημειώστε πως ως εκείνο το σημείο, πάντα έλεγα πως δε θα μπορούσα ποτέ μου να κάνω διακοπή κύησης, ό,τι κι αν συνέβαινε).

Δεν είναι πως δεν ήθελα παιδιά ή πως δεν ήμουν σίγουρη ότι ο Daylon ήταν ο άνθρωπος με τον οποίο θα κατέληγα να τα κάνω. Έφταιγε περισσότερο πως καμία από τις φίλες μου δεν είχε ακόμη μωρό. Ήμουν μόλις 28 ετών και είχα μόλις μετακομίσει στο σπίτι του Daylon και απολάμβανα τη ζωή μας μαζί. Στο μυαλό μου, τα μωρά θα αργούσαν ακόμη πολλά χρόνια.

Μιας και η διαπίστωση της εγκυμοσύνης με αιφνιδίασε στην εβδομάδα των διακοπών μου στην Καραϊβική, δεν μπορούσα να κάνω πολλά εκτός από το να σταματήσω να πίνω μαργαρίτες και να περιμένω ώσπου να επιστρέψω σπίτι (το γεγονός ότι σταμάτησα επιτόπου να πίνω με έβαλε σε σκέψεις σχετικά με το αν ήμουν ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ σίγουρη πως δεν ήθελα αυτή την εγκυμοσύνη, παρόλο που τότε έλεγα στον εαυτό μου πως το έκανα επειδή ο Daylon δε μπορούσε να συγκρατήσει τον ενθουσιασμό του με τα νέα – θα έπρεπε απλά να ΥΠΟΚΡΙΘΩ πως εξετάζω ακόμη μέσα μου τις επιλογές).

Την επόμενη μέρα βρήκα αίμα. Παραδόξως, ένιωσα απαίσια. Σταθείτε. Δε θα έπρεπε να αισθάνομαι μια ανακούφιση αν τύχαινε να χάσω το μωρό; Κι όμως, ήταν πάλι σα να μην έχω καμία επιλογή στο θέμα – δεν ήθελα για κανένα λόγο να μείνω έγκυος κι όμως δεν είχα ακόμη ξεκαθαρίσει στο μυαλό μου πως ήθελα να ξεφορτωθώ το μικρό μου μπιζελάκι. (Φυσικά, πίστευα πως ΕΙΧΑ πάρει την απόφασή μου, μέχρι να δω το αίμα στο χαρτί υγείας).

Τελικά δεν απέβαλα και αποφάσισα να παντρευτώ τον Daylon και να κρατήσω το μωρό. Βέβαια, ήμουν ανήσυχη για την έλλειψη πραγματικής στοργής που ένιωθα ως προς το έμβρυο καθώς οι μήνες περνούσαν.

Στον ένατο μήνα της εγκυμοσύνης μου, ο Daylon με καθησύχασε πως αν δεν αγαπούσα το γιο μας, θα μπορούσα να φύγω και θα τον μεγάλωνε εκείνος και δε θα μου κρατούσε καμία κακία. Ντρέπομαι να το παραδεχτώ, αλλά αυτό μάλλον με έκανε να αισθάνομαι κάπως πιο άνετα.

Κατά τη διάρκεια του τοκετού, ακόμη δεν ένιωθα τίποτα για το μικρό ανθρωπάκι που με πονούσε τόσο πολύ. Οι νοσοκόμες έλεγαν «Θέλετε να δείτε το μωρό;» «Είναι ξανθούλης! Θέλετε να τον χαϊδέψετε;» Φυσικά, δεν μπορούσα να πω σ’ αυτές τις καλόκαρδες γυναίκες πως δεν έδινα δεκάρα για το κεφαλάκι του.

Όταν ο Felix τελικά γεννήθηκε – 4200 ολόκληρα γραμμάρια – ένιωσα περισσότερη ανακούφιση από αγάπη. Αυτό ήταν, τελείωσε. Δε με ενοχλούσε που τώρα θα με έραβαν για 45 λεπτά – σε σύγκριση με την αίσθηση των συστολών (δεν είχα κάνει επισκληρήδιο), ο πόνος αυτός έμοιαζε με βελονισμό.

Έτσι λοιπόν, γεννήθηκε ο Felix River. Δεν ήταν πια έμβρυο, αλλά μωρό. Και ακόμη και τις πρώτες μέρες της ζωής του τον κοίταζα περισσότερο με περιέργεια παρά με πραγματική αγάπη.

Κι έπειτα όλα άλλαξαν. Κι αντί να νιώσω ένα κύμα ανακούφισης, πως δεν είχε γίνει κάποιο βιολογικό λάθος στην εξέλιξή μου που με έκανε ανήμπορη να αγαπήσω το ίδιο μου το παιδί, τρομοκρατήθηκα. Ωχ ΟΧΙ. Αγαπώ αυτόν τον άνθρωπο περισσότερο από οποιονδήποτε άλλον. Περισσότερο από τον Daylon. Περισσότερο από τον ίδιο μου τον μικρό αδελφό. Τι θα κάνω αν πάθει κάτι ο Felix; Αν δεν είναι χαρούμενος και υγιής κάθε δευτερόλεπτο της ζωής του; Πώς θα το αντιμετωπίσω; Πώς θα τον αφήσω για να επιστρέψω στη δουλειά ακόμη και για 15 μόλις λεπτά τη μέρα;

Τη στιγμή που τα γράφω αυτά, ο Felix είναι ενός μηνός . Και ελπίζω πραγματικά πως καθώς μεγαλώνει, θα μπορέσω να περιορίσω κάπως το πόσο αγαπώ αυτό το αντικειμενικά-παράξενο-και-τέλειο σε μένα μικρό πλασματάκι. Γιατί το βάρος του να αγαπάς κάποιον τόσο πολύ όσο τον αγαπάω εγώ τώρα σου κόβει την ανάσα.

πηγή: huffingtonpost.com