Τι συμβουλή να σου δώσω; (η μωρο-καμπάνα)

Τις τελευταίες μέρες μια σκέψη-ερώτηση βασανίζει το μυαλό μου. Ξέρω ότι διαβάζουν το eimaimama πολλές -πάρα πολλές!!- κοπέλες που δεν έχουν ακόμα παιδιά. Κάποιες μαλιστα είναι πολύ πιτσιρίκες ακόμα και το να γίνουν μαμάδες φαντάζει όνειρο μακρινό. Το διαβάζουν γιατί είναι θείες, νονές, κάποια φίλη τους απέκτησε μωρό ή γενικά γιατί στις περισσότερες γυναίκες αρέσει να διαβάζουν για τη μητρότητα και για τα παιδιά (εγώ πάλι στην προ παιδιου εποχή μου, καθόλου δεν νοιαζόμουν για αυτά, μη βλέπετε τώρα που έχω μεταλλαχτεί…)

Σκεφτόμουν λοιπόν… Τι συμβουλή θα έδινα σε μία γυναίκα που δεν είναι ακόμα μαμά;

Μου στέλνουν συχνά πυκνά e-mail κοπέλες για να μου περιγράψουν τη σχέση τους και να ζητήσουν την άποψή μου. Σχέσεις μακροχρόνιες, ένας σύντροφος που δεν μοιάζει να καίγεται για παιδί, άλλες σχέσεις δεδομένες τύπου «Είμαστε τόσα χρόνια μαζί, εντάξει, έχουμε βαλτώσει, αλλά τον αγαπώ, πώς να χωρίσω;». Σχέσεις που δεν είναι σχέσεις πάθους, αλλά σχέσεις σεβασμού, μπορεί και αγάπης. Κάποιες κοπέλες νιώθουν ότι μεγάλωσαν και ότι τα χρονικά περιθώρια για τη μητρότητα στενεύουν σιγά σιγά.

Από την άλλη, διαβάζουμε πια πολύ συχνά και εδώ στις μαμαδο-ιστορίες μας για γυναίκες εγκλωβισμένες σε ένα σπίτι, σε τέσσερις τοίχους, πλάι σε έναν άνθρωπο που δεν νιώθουν πια άνθρωπό τους. Γυναίκες που μετάνιωσαν το ότι ενώ το έβλεπαν από νωρίς το θέμα, όχι μόνο δεν έφυγαν, μα προχώρησαν και εκαναν οικογένεια (ίσως ελπίζοντας ότι τα πράγματα θα στρώσουν;)

Λένε ότι «τα παιδια δοκιμάζουν τα ζευγαρια«. Και αν και κλισεδιάρικο, νομίζω ότι έχει μεγάλη δόση αλήθειας.

Δυστυχως δεν έχω κάποια τεκμηριωμένη συμβουλή να δώσω σε εσάς που δεν έχετε γίνει ακόμα μαμάδες. Σκέφτομαι πολλές φορές πως ΜΟΝΟ όταν το ζήσεις, μπορείς να το καταλάβεις. Μπορείς να καταλάβεις πόσο απαιτητικός και ταυτόχρονα υπέροχος είναι ο ρόλος του γονιού. Και μιας και πιάσαμε τις σχέσεις: πόσο σημαντικό είναι να πλέουν και οι δυο γονείς στο ίδιο πέλαγος. Πόσο σημαντικό είναι να μην έχει βαρεθεί ο ένας τον άλλον. Να μην μετανιώνει ο ένας για τον άλλον. Όσο και να το προσπαθείς, οι μάσκες αργά ή γρήγορα θα πέσουν. Κανείς δεν αντέχει να προσποιείται και να προσπαθεί πέρα απο τις δυνάμεις του, έστω και «για χάρη των παιδιών«

Μακάρι λοιπόν ο κάθε άνθρωπος να μπορούσε να μεταμορφωθεί σε γονιός για μία βδομάδα και μετά να επέστρεφε στη χωρίς-παιδιά-ακόμα ζωή του. Μακάρι να μπορούσαν όλοι να ξέρουν πώς είναι να έχεις κάνει παιδί με κάποιον ανθρωπο, πριν προχωρήσουν στο μεγάλο αυτό βήμα. Φαντάζομαι ότι οι φίλες μας μαμάδες που είναι χωρισμένες ή είναι σε φάση που σκέφτονται σοβαρά το διαζύγιο, θα μπορέσουν να σας εξηγήσουν καλύτερα τι μπορει να εννοώ. Πώς τα περίμεναν και πώς ήρθαν.

Δεν είναι μόνο το να πετύχει ο γάμος σώνει και ντε. Κανείς δεν ξέρει τι θα γίνει στο μέλλον. Το έχω ξαναγράψει: δεν ξέρω αν θα είμαι για πάντα μαζί με τον σύζυγό μου, όμως ειμαι πολύ περήφανη που τα παιδιά μου τον έχουν πατέρα. Είναι ένας άνθρωπος που λάτρεψα και λατρεύω για πολλά στοιχεία του χαρακτήρα και της προσωπικότητάς του και χαίρομαι που βλέπω κάποια από αυτά στα παιδιά μου και ας είναι ακόμα τοσοδούλια. Η σχέση μας δεν είναι παραμυθένια -ποια είναι άλλωστε; Και αν είναι, είναι για πάντα;- όμως κοιμόμαστε πάντα συμφιλιωμένοι το βράδυ. Και όχι για το χατήρι των παιδιων, αλλά για το χατήρι της αγάπης μας και της κοινής μας ζωής.

Τι συμβουλή να σας δώσω, βρε κορίτσια; Θα πω μόνο ότι ενώ το να αποκτήσεις ένα παιδί είναι -θεωρητικά- το πιο φυσικό πράγμα στον κόσμο, είναι ταυτόχρονα και μια περίπλοκη υπόθεση. Νομίζω πως ίσως όλοι οι άνθρωποι έχουμε κάποια εσωτερικά καμπανάκια. Αν ακούσουμε τον ήχο που βγάζουν, τότε ίσως πάμε προς τη σωστή απόφαση.

Εγώ είμαι μια «ροζ» μαμά. Ξέρετε, από αυτές που πολλές αντιπαθούν γιατί τις βλέπουν ανεβασμένες σε ένα ροζ σύννεφο. Και όμως, παρά τις ΠΟΛΥ δύσκολες στιγμές, παραμένω ροζ. Απολαμβάνω τόσο πολύ τη μητρότητα και καμία λέξη που έχω γράψει στα εκατοντάδες κειμενά μου στο eimaimama δεν είναι υπερβολική ή σάλτσα.

Νομίζω πως αυτό οφείλεται στο ότι έγινα μαμά, όταν για πρώτη και μοναδική φορά στη μέχρι τότε ζωή μου, χτύπησε μέσα μου η μωρο-καμπάνα. Για πρώτη φορά σκέφτηκα τον εαυτό μου μαμά και συγκεκριμενα με πατέρα τον σύζυγό μου (όσο και να ξενίζει μπόλικους η επιλογή μου).

Κάθε μου μέρα είναι γεμάτη από «οικογένεια». Για μένα, αυτός είναι ο ιερότερος και σημαντικότερος σκοπός μου σ’ αυτή τη γη. Ναι, υπάρχουν και τα άλλα. Όμως το ότι είμαι μαμά είναι αυτό που με απογειώνει.

Εύχομαι όλες σας να ζήσετε το ίδιο. Είπαμε, πάντα θα έχει τα δύσκολά του. Και τα δάκρια και το άγχος.

Μακάρι λοιπόν να μπορούσαν όλοι να ζήσουν έστω και μια βδομάδα ως γονείς (κυριολεκτικά, όχι κάνοντας babysitting, δεν έχει καμία σχέση…) πριν γίνουν γονείς. Είμαι σίγουρη πως θα άλλαζαν πολλά…