Ένα χάδι σου, μαμά!
Η Αθηνά έπαιζε όπως κάθε απόγευμα στο πάτωμα του δωματίου της.
«Ααααααα!«, «Μπουλουμπουυυυ» και άλλα επιφωνήματα προς τα παιχνίδια της γέμιζαν το σπίτι.
Ξαφνικά άρχισε να κλαίει.
Κατάλαβα ότι ήταν η ώρα για τον απογευματινό μισάωρο υπνάκο της. Την πήρα αγκαλιά και την έβαλα στο κρεβάτι της να τα «πει» με τον ελέφαντά της μέχρι να αποκοιμηθεί.
«Αααααα!«, «Μπουλουμπουυυυ«, νέος γύρος συζήτησης.
Και ξαφνικά πάλι κλάμα.
Φαντάστηκα ότι ήταν θέμα υπερέντασης.
Την σήκωσα στην αγκαλιά μου και ξαπλώσαμε μαζί στην κρεβατοκάμαρα. Έγυρε αμέσως το κεφαλάκι στο πλάι και έκλεισε τα ματάκια της. Ύστερα από λίγα δεύτερα, τα άνοιξε, γύρισε προς το μέρος μου να τσεκάρει ότι δεν είχα φύγει και για να σιγουρέψει ότι θα μείνω εκεί, έβαλε το χεράκι της μέσα στο δικό μου.
Τη γέμισα φιλάκια -όχι σβουρηχτά, για να μην της φύγει ο ύπνος- και ύστερα από λίγο κοιμήθηκε.
Έγραψα πριν καιρό ένα «αλφαβητάρι» κλάματος με όλους τους πιθανούς λόγους για τους οποίους μπορεί να κλαίει ένα μωρό. Ξέχασα τότε να τονίσω το πόσο έντονο μπορεί να είναι το κλάμα για ένα χάδι ή για την επιβεβαίωση ότι είσαι εκεί (μαμά ή μπαμπά).
«Μαμά, μπαμπά, πού είστε; Μαμά, μπαμπά, νυστάζω και θέλω αγκαλίτσα!«, αυτό μας έλεγε η κόρη μας από το κρεβάτι της.
Συνειδητοποίησα ότι τώρα που είναι ακόμα μωράκι είναι ίσως η μόνη περίοδος της ζωής της που μπορούμε να της προσφέρουμε όλα μα όλα όσα ζητάει.
Δεν ζητάει τεράστια παιχνίδια, δεν απαιτεί περίεργα ρούχα, θέλει μόνο μαμ, κακά, νάνι, θέλει να μάθει και να διασκεδάσει ακόμα και με τον πιο απλό τρόπο, μα πάνω απ’ όλα θέλει να νιώθει κοντά μας. Θέλει τα χάδια μας και τα φιλιά μας, θέλει όταν μας ψάχνει να εμφανιστούμε μπροστά της και να της πούμε «Εδώ είμαι, μωρό μου!«
Είναι η περίοδος που είμαστε το άλφα και το ωμέγα της. Που για αυτήν ένα χάδι της μαμάς ή του μπαμπά έχει την αξία όλου του χρυσαφιού του κόσμου. Και δεν πρόκειται να της στερήσουμε ούτε ένα!
Τόσο απλά. Και τόσο όμορφα..! 😀
Δεν πιστεύω τη θεωρία που λέει ότι ένα παιδί γίνεται κακομαθημένο, άμα «μάθει» στις αγκαλιές. Δεν είμαστε όλη μέρα αυτοκόλλητες, αλλά δεν διανοούμαι να την αφήσω να κλαίει, όταν με χρειάζεται πραγματικά.
Θέλουμε να μεγαλώσουμε έναν άνθρωπο γεμάτο αγάπη, όχι έναν σκληρόπετσο πολεμιστή της ζωής. Και ας είναι οι «σκληρόπετσοι» αυτοί που κυριαρχούν τον κόσμο… Η αγάπη, αγάπη, αγάπη σου χαρίζει πράγματα που δεν μπορείς καν να διαννοηθείς!
Μελαγχολικός ο καιρός σήμερα, εξ ου και αυτές οι σκόρπιες μαμαδοσκέψεις μου!
Τρέχω να ετοιμάσω το μπανάκι της και το γαλατάκι της!
Φιλιά
Ολίβια
Με άγγιξες γι άλλη μια φορά.....όποτε διαβάζω τις σκέψεις σου τα δάκρυα στα μάτια μου είναι αναπόφευκτα!!!!
>Έτσι είναι Ολίβια...
Να φανταστείς, ακόμα και τώρα που η μικρή μας είναι 3 ετών και μπορεί να παίζει στο δωμάτιό της κι εγώ να βρίσκομαι στη κουζίνα, της μιλάω που και που για να νιώθει ότι δεν είναι μόνη της...ότι η μανούλα είναι εδώ!
>Όταν γεννήθηκε μου λέγαν να μην τον παίρνω πολύ αγκαλιά να μην κακομάθει. Σιγά μην άφηνα το μωρό μου να κλαίει για να μην κακομάθει. Μα όσο ήμουν εκεί τόσο πιο ήρεμος ήταν. Τον είχα παντού και πάντα μαζί μου. Να μην νιώσει ούτε μια στιγμή ανασφάλεια. Ο χρόνος με δικαίωσε γιατί καταλαβαίνω ότι είναι ένα παιδί χωρίς ανασφάλειες. Δε φοβάται το σκοτάδι γιατί απλα όταν ξυπνάει είμαι πάντα εκεί και μπορεί να με πιάσει. Ζητάει τα χάδια μου (με μέτρο όμως τώρα που μεγάλωσε γκρρρ), τρίβεται κάνει νάζια και το χαμόγελό του τα λέει όλα.
Μωρε είναι δυνατόν να στερήσεις από ένα παιδί το χάδι? Αν δε του το δώσεις τώρα πότε θα του το δώσεις? Στην εφηβεία που θα πας να το φιλήσεις και θα ντρέπεται μπροστά στους φίλους του???χαχαα...χουφτωστο τώρα που μπορείς και είναι ευζούπιτο...
>Κάπου διάβασα ότι η αγκαλιά στους πρώτους μήνες της ζωής κάνει τα παιδιά πιο ανεξάρτητα αργότερα! Άλλωστε δεν είναι μόνο τα παιδιά που χρειάζονται την αγκαλιά και το χάδι μας αλλά κι εμείς που θέλουμε να τα νιώσουμε κοντά μας! Ο γιος μου συνηθίζει να μου λέει τώρα πια που μιλάει "Μανούλα είσαι τόσο απαλή" κι εγώ λιώνω!!
>o paidiatros mou stin proti mou kori pou itan ena anisixo moro kai tou ekana sinexeia parapona oti mono stin agalia kathetai isixi mou elege:" krata tin tora agalia giati otan megalosei den tha kathetai se kamia agalia kai tha trexei sinexeia, ase pou ta mora pou exoun xadia ginontai kali anthropoi vasi mias erevnas". Poso dikio eixe. I "megali mou kori (2,5 eton) den kathetai katholou stin agalia mas pia kai opote tin pairnoume kai tis kanoume xadia mas leei:" ase me mama i mpampa selo na paikso".
>άλλοτε είναι ένα άγγιγμα,άλλοτε ένα χάδι ή ένα βλέμμα που αρκεί για να τα ησυχάσει. Η μαμά και ο μπαμπάς είναι όλος ο κόσμος για τα μικρούλια..και όσο κ αν μεγαλώνουν αυτό δεν αλλάζει. Πολλές φορές σκέφτομαι τα μωράκια που είναι σε ιδρύματα και δεν έχουν νιώσει ποτέ το μητρικό χάδι..την ασφάλεια μιας αγκαλιάς!
>Συμφωνω απολυτα Ολιβια!!!Ενα χαδι...ειναι το σημαντικοτερο πραγμα για το παιδακι μας!
Κι εγω δεν θελω να κλαιει,και οσο μπορω της δινω την αγκαλια που θελει.Τωρα που μεγαλωνει δε,την ωρα που ειναι για υπνο δεν ηρεμει με τιποτε αν δεν ειμαι εγω διπλα της να την χαλαρωσω,να της κρατησω τα χερακια,να την χαιδεψω και να της ψιθυρισω λογακια...Ουτε με τον μπαμπα της,που τον αγαπα πολυ δεν καθεται...
Θα με φαει το μεσα,χαχαχα...αλλα χαλαλι της!
Μαρσυ
>οσο μεγαλωνει θα διαπιστωνεις ακομα πιο εντονα την αναγκη της για την μητρικη αγκαλια..μονο που τοτε πια θα στο λεει κιολας..
η παρηγορια που βρισκει το παιδι στην αγκαλια της μητερας ή του πατερα ειναι αναντικαταστατη και σαφως δεν πρεπει να την στερητε..
αλλου ειδους ειναι τα χαδια που το κανουν κακομαθημενο και αυτα αφορουν περισσοτερο τις αντιδρασεις μετα απο κακες συμπεριφορες του..
ενα μωρακι ομως δεν θα γινει κακομαθημενο απο το πιο φυσικο πραγμα στον κοσμο..την αγκαλια των γονιων του..
Nina
>Πολυ με αγγιξαν οι σκεψεις σου Ολιβιακι... ακριβως οπως τα λες ειναι!.. τοσο πολυ απλα και πολυ αληθινα! Η αγαπη η τρυφεροτητα η αγκαλια η στοργη.. ειναι τα "θελω" των μωρων μας!