Όταν το “μαμά” γίνεται “μαμά μου”
Εντάξει, η αλήθεια είναι ότι όταν το κοριτσάκι μου με φωνάζει “μαμά μου” λιώνω. Το απολαμβάνω όσο φαντάζεστε οι ήδη “έμπειρες”!
Μόνο που με αυτό το πρόσφατο και έντονο “μαμά μου”, η κόρη μου δεν ήθελε απλώς να δείξει αγάπη και τρυφερότητα. Είναι καμπανάκι -για να μην πω καμπάνα τεράστια- που αποκλείεται να αγνοήσει μια μαμά, ειδικά όταν αυτή συνοδεύεται και από αλλαγές στη συμπεριφορά.
Το δικό της “μαμά μου” σε αυτή τη φάση είναι κραυγή, ένα ξέσπασμα εκδήλωσης συναισθημάτων, ανασφάλειας και ανεξέλεκτης ζήλιας.
Στις αρχές Απριλίου ήρθε στο σπίτι μας το νεότερο μέλος, αυτός ο μικρός “εισβολέας” που τόσο ενθουσιάζει τους ενήλικες αλλά τόσο μα τόσο πολύ έφερε τα πάνω κάτω στο σπιτικό μας! Και παρά την προετοιμασία και τα βιβλιαράκια τύπου “Ο Φοίβος και η αδερφούλα του”, “Καλωσήρθες μικρούλι” και άλλα παρόμοια, το σοκ ήταν και είναι τεράστιο!
Είναι πολύ δύσκολο να δεχτεί ένα δίχρονο, το οποίο μάλιστα ήταν ούτως ή άλλως προσκολλημένο στη μαμά, ότι από δω και στο εξής εκείνη θα φροντίζει και θα ασχολείται και με κάποιον άλλο. Χάνει το έδαφος κάτω από τα πόδια του. Και λογικό. Πρέπει να μάθει να μοιράζεται (το πιο λατρεμένο πρόσωπο) και μάλιστα να το κάνει με τον πιο επώδυνο τρόπο.
Το τελευταίο τρίμηνο η μικρή θρηνεί. Θρηνεί την “απώλεια” της μαμάς, των πρωτείων κτλ και συγχρόνως “δηλητηριάζεται” από ζήλια που δεν μπορεί να ελέγξει. Έχει “κολλήσει” επάνω μου σαν βδέλλα, κλαίει έντονα, κρατάει τρεις τρεις τις πιπίλες, αρνείται να παίξει, να ζωγραφίσει και γενικότερα να κάνει ό,τι έκανε πριν μόνη της, θέλει συνεχώς αγκαλιά και τελοσπάντων παρουσιάζει ένα “πισογύρισμα” απίστευτο. Αναμενόμενο θα μου πείτε και φυσιολογικό. Ευτυχώς που είναι έτσι γιατί ξέρω ότι είναι προσωρινό, μια φάση και θα περάσει. Επίσης, χαίρομαι που αποδέκτης όλων αυτών των συναισθημάτων δεν είναι το νεογέννητο, αλλά εγώ. Γιατί εκεί που έλεγε “μπεμπούλα ντα!” στη διάρκεια της εγκυμοσύνης και ανησυχούσαμε ότι θα ξεσπούσε με βία στο μωρό, τελικά την πνίγει στα φιλιά και τις αγκαλιές. Το σλόγκαν έγινε “μαμά ντα!”
Και η εμμονή συνεχίζεται. Ή μάλλον κορυφώνεται. Το τελευταίο διάστημα η “μεγάλη” ζηλεύει οποιοδήποτε ξένο παιδάκι, γεγονός που δυσκολεύει την καθημερινότητα μας όταν πρέπει να συναναστραφούμε με τους συμμαθητές μας από τον παιδικό, με γειτονόπουλα ή εντελώς άγνωστα παιδιά στην παιδική χαρά και αλλού. Το να μιλήσω σε κάποιο από αυτά είναι απαγορευμένο, πόσο μάλλον να τα προσεγγίσω ή να δείξω τρυφερότητα.
Τι κάνω, λοιπόν, μαμαδοφίλες μου; Πώς εξηγώ ότι είναι η λατρεία μου, η ζωή μου όλη, ότι δεν θα πάω πουθενά και να μην φοβάται; Πώς της δίνω να καταλάβει ότι δεν απειλείται από τα άλλα παιδάκια; Πώς ξαναφέρνω την ισορροπία μέσα της; Με πολλή κουβέντα θα μου πείτε. Αυτή γίνεται. Το μόνο που δεν έχει γίνει ακόμα είναι αυτές οι βόλτες “οι δυο μας” για τις οποίες έγραψε η Ολίβια.
Σίγουρα στη “μαμαδοκοινωνία” μας υπάρχουν άπειρες αντίστοιχες εμπειρίες, γι’ αυτό και θα εκτιμούσα ιδιαίτερα τις συμβουλές σας!!
[divider]
Η Ματίνα Γώγου-Καρύδα είναι μαμά δυο κοριτσιών
και ασχολείται και με το… διαδικτιακό της παιδάκι gamoi.com,
το πιο χρήσιμο πόρταλ για εσάς που ετοιμάζετε γάμο ή βάπτιση!
αχχχχχχ τα ίδια περνάω και εγώ!!!! ο γιός μου είναι 4 χρονών και η μικρή μου 9 μηνών... μιλάμε για πολύ επίθεση! αυτές τις μέρες σκεφτόμουν και εγω να στείλω mail μηπως και μπορέσετε να με βοήθησετε μανούλες!! είναι τρομερά επιθετικός με όλα τα παιδιά απο την στιγμή που γεννήθηκε η μπέμπα, κάνει σαν μωρό και προσπαθεί να τραβάει την προσοχή με ουρλιαχτά! Έχω σκεφτεί να μιλήσω και εγω με ψυχολόγο γιατί υπάρχει τρομερή αλλαγή στον χαρακτήρα του. Ανησυχώ πραγματικά για την ψυχολογία και για το πως θα μεταμορφωθεί σαν ενήλικας... Να σας δώσω μερικά παραδείγματα... όταν η μικρή μπουσουλάει της πατάει τα πόδια και όταν σηκώνεται όρθια για να προχωρήσει τις τραβάει τα χέρια, ειλικρινά έχω αγχωθεί πάρα μα πάρα πολύ! Ασχολούμαι μαζί του όσο μπορώ (πιστεύω να καταλαβαίνεται πως το μωρό έχει ανάγκη για περισσότερη φροντίδα, όπως επίσης και τα μαγειρέματα και οι δουλειές του σπιτιού) παίζω με τα lego του, διαβάζουμε ιστορίες και εκεί ξαφνικά τον πιάνει τρέλα!!!! με βαράει και φωνάζει...! ΒΟΗΘΗΣΤΕ ΜΕ ΣΑΣ ΠΑΡΑΚΑΛΩ και εμένα!
και εμενα εχουν 2 χρονια διαφορα τα παιδια μου! η κορη μου τον ηθελε απο την αρχη τον αδερφο της! παντως για να αποφυγω ζηλιες της ζηταγα να διαλεγει εκεινη τι ρουχα θα φορεσει ο μικρος εξηγωντας της οτι ο αδερφος της χρειαζεται την βοηθεια της. οταν το καναμε μπανιο ηταν διπλα μας και βοηθουσε. να ζητας την βοηθεια της για την φροντιδα του μωρου, ετσι θα νιωθει πως κανει πραγματα βοηθωντας την μαμα.αργοτερα που θα περπατησει το μικροτερο θα ειναι καλυτερα. θα τα βρουνε στην πορεια παντως...
Δε γράφεις αν θηλάζεις, αλλά αν θηλάζεις δοκίμασε να τα θηλάζεις και τα δύο ταυτόχρονα ώστε να μη βλέπει την αποκλειστική σου σχέση με το μωρό ως παρατηρήτρια η μικρή, αλλά να γίνεται κι αυτή μέρος αυτής της σχέσης. Αυτό μόνο μπορώ να σκεφτώ, συν αυτά που λένε οι υπόλοιπες!
αααχχ... Δώξα τω θεω.... τα προσπερασαμε όλα αυτα!! Ξερεις ποτε? απο τότε που το μικρό έγινε 6-7 μηνών και μπορούσαν να "παίξουν" μαζί...
zw kati tetoio akribws kai akoma xeirotero mporw na pw.......milhsa me eidiko gia to 8ema giati zhsame k mhna trelas na mh 8eloyn ta einai kai ta 2 sto idio spiti na ton blepei to mpemph kai na trexei me to podi or8io giana ton xtyphsei......h paidocyxiatros eipe otan epiti8ete leme "den soy epitrepw na thn xtypas opvs dne epit4repw kanenan na xtypaei k esena "to onoma toy paidioy" me yfow aysthro alla oxi me yfos toy stul se malwnw kai fisika 8etikh skech otan paei pros to mwro , toy les pws prpei na skeftei .dld : ax agkalitses kai filakia naiii poy mas aresoyn poly " ;h axx kardoyla moy poso se agapaei o aderfoylhs soy poso xerete poy exei aderfoylh......ax dwse ta filia soy k thn agkalia soy poso xerete... etsi wste kai me alles skepseis na paei na mporesei na allaksei olo auto na toy metafereis thn 8etikh skepsei kai fisika pote dne fwnazeis oti kai na kaneis sto mikro giati ekei exases to paixnidi giati 8a skeftei :"auto fteei poy me fwnazei h mama" kai meta 8a 8elei polu kopo gia na allaksei ayto psixremia ypomonh.......ma poly ypomonh omws kai agaph pianeis to megalo olo agkalies se agapw eisai h latreia moy ktl kai to mikro sto peri8orio mprosta tou
το κολπο ειναι να βαζεις την μεγαλη να συμμετεχει σε οτι κανεις με το μωρο, φερε μου την πανα.π.χ. ,τ ην πετσετα του μωρου κ.τ.λ. Επισης μην υπερπροστατευεις το μωρο ,του τυπου οταν το εχεις αγκαλια να μην μπορει να σε πλησιασει η μεγαλη.Πρεπει η μεγαλη να μπορει οσο γινεται να κανει οτι εκανε και πριν. και επισης να πεις οτι το μωρο σου ειπε οτι την αγαπαει πολυ και να τους βαζεις να κανουν πραγματα μαζι οπως για παραδειγμα να τραγουδαει η μεγαλη στο μωρο και μεγαλωνοντας να παιζουν μπαλα ( πεταει ο ενας στον αλλον) , κρυφτο ( κρυβομαι πισω απο το μαξιλαρι και κανεις κουκου τσα) ,κυνηγητο ωστε να βλεπει το μωρο σαν συντροφο.
Αχ! Μανούλα τι τραβας!!! Υπομονη πολυ θα κανεις και συζήτηση μέχρι να μαλιασει η γλώσσα σου!!! Εγω έχω ένα παιδάκι οπότε εμπειρία σαν την δική σου απο την μεριά της μαμάς δεν έχω, έχω βρεθεί όμως στην θέση της κορουλας σου όταν ήμουν 5 ήρθε ο μικρός μου αδερφός και μου τάραξε το σύμπαν μου. Δεν τον ήθελα, ξεσπουσα μόνο στη Μαμα μου "εκείνη ήταν υπεύθυνη που τον έφερε σπίτι ο μπαμπάς μου ήταν και εκείνος θύμα της πλεκτανης" χα! Χα! Ολη η διαδικασία κράτησε μέχρι να περπατήσει ο μικρός η Μαμα μου κρατούσε μια ασφαλή απόσταση, μου έδωσε χρόνο να δεχτώ την κατάσταση, μετά δεν τον άφηνα απο τα ματιά μου και απαιτουσα απο την Μαμα μου να την βοηθάω με το "μωρο μας" Τώρα εγω είμαι 36 και ο "μικρός" 31 χτυπάει εκείνος, ποναω εγω... Οτι και να γίνει όσο χρόνο και να χρειαστεί θα είσαι πάντα η αγαπημένη τους μανούλα.