Όταν το “μαμά” γίνεται “μαμά μου”

Εντάξει, η αλήθεια είναι ότι όταν το κοριτσάκι μου με φωνάζει “μαμά μου” λιώνω. Το απολαμβάνω όσο φαντάζεστε οι ήδη “έμπειρες”!

Μόνο που με αυτό το πρόσφατο και έντονο “μαμά μου”, η κόρη μου δεν ήθελε απλώς να δείξει αγάπη και τρυφερότητα. Είναι καμπανάκι -για να μην πω καμπάνα τεράστια- που αποκλείεται να αγνοήσει μια μαμά, ειδικά όταν αυτή συνοδεύεται και από αλλαγές στη συμπεριφορά.

Το δικό της “μαμά μου” σε αυτή τη φάση είναι κραυγή, ένα ξέσπασμα εκδήλωσης συναισθημάτων, ανασφάλειας και ανεξέλεκτης ζήλιας.

Στις αρχές Απριλίου ήρθε στο σπίτι μας το νεότερο μέλος, αυτός ο μικρός “εισβολέας” που τόσο ενθουσιάζει τους ενήλικες αλλά τόσο μα τόσο πολύ έφερε τα πάνω κάτω στο σπιτικό μας! Και παρά την προετοιμασία και τα βιβλιαράκια τύπου “Ο Φοίβος και η αδερφούλα του”, “Καλωσήρθες μικρούλι” και άλλα παρόμοια, το σοκ ήταν και είναι τεράστιο!

Είναι πολύ δύσκολο να δεχτεί ένα δίχρονο, το οποίο μάλιστα ήταν ούτως ή άλλως προσκολλημένο στη μαμά, ότι από δω και στο εξής εκείνη θα φροντίζει και θα ασχολείται και με κάποιον άλλο. Χάνει το έδαφος κάτω από τα πόδια του. Και λογικό. Πρέπει να μάθει να μοιράζεται (το πιο λατρεμένο πρόσωπο) και μάλιστα να το κάνει με τον πιο επώδυνο τρόπο.

Το τελευταίο τρίμηνο η μικρή θρηνεί. Θρηνεί την “απώλεια” της μαμάς, των πρωτείων κτλ και συγχρόνως “δηλητηριάζεται” από ζήλια που δεν μπορεί να ελέγξει. Έχει “κολλήσει” επάνω μου σαν βδέλλα, κλαίει έντονα, κρατάει τρεις τρεις τις πιπίλες, αρνείται να παίξει, να ζωγραφίσει και γενικότερα να κάνει ό,τι έκανε πριν μόνη της, θέλει συνεχώς αγκαλιά και τελοσπάντων παρουσιάζει ένα “πισογύρισμα” απίστευτο. Αναμενόμενο θα μου πείτε και φυσιολογικό. Ευτυχώς που είναι έτσι γιατί ξέρω ότι είναι προσωρινό, μια φάση και θα περάσει. Επίσης, χαίρομαι που αποδέκτης όλων αυτών των συναισθημάτων δεν είναι το νεογέννητο, αλλά εγώ. Γιατί εκεί που έλεγε “μπεμπούλα ντα!” στη διάρκεια της εγκυμοσύνης και ανησυχούσαμε ότι θα ξεσπούσε με βία στο μωρό, τελικά την πνίγει στα φιλιά και τις αγκαλιές. Το σλόγκαν έγινε “μαμά ντα!” 

Και η εμμονή συνεχίζεται. Ή μάλλον κορυφώνεται. Το τελευταίο διάστημα η “μεγάλη” ζηλεύει οποιοδήποτε ξένο παιδάκι, γεγονός που δυσκολεύει την καθημερινότητα μας όταν πρέπει να συναναστραφούμε με τους συμμαθητές μας από τον παιδικό, με γειτονόπουλα ή εντελώς άγνωστα παιδιά στην παιδική χαρά και αλλού. Το να μιλήσω σε κάποιο από αυτά είναι απαγορευμένο, πόσο μάλλον να τα προσεγγίσω ή να δείξω τρυφερότητα.

Τι κάνω, λοιπόν, μαμαδοφίλες μου; Πώς εξηγώ ότι είναι η λατρεία μου, η ζωή μου όλη, ότι δεν θα πάω πουθενά και να μην φοβάται; Πώς της δίνω να καταλάβει ότι δεν απειλείται από τα άλλα παιδάκια; Πώς ξαναφέρνω την ισορροπία μέσα της; Με πολλή κουβέντα θα μου πείτε. Αυτή γίνεται. Το μόνο που δεν έχει γίνει ακόμα είναι αυτές οι βόλτες “οι δυο μας” για τις οποίες έγραψε η Ολίβια.

Σίγουρα στη “μαμαδοκοινωνία” μας υπάρχουν άπειρες αντίστοιχες εμπειρίες, γι’ αυτό και θα εκτιμούσα ιδιαίτερα τις συμβουλές σας!!

[divider]

Η Ματίνα Γώγου-Καρύδα είναι μαμά δυο κοριτσιών

και ασχολείται και με το… διαδικτιακό της παιδάκι gamoi.com,

το πιο χρήσιμο πόρταλ για εσάς που ετοιμάζετε γάμο ή βάπτιση!