Η μαμά ρωτάει: Δεν θα έπρεπε να με «λαχταράει»;
Τον τελευταίο καιρό με προβληματίζει ή μάλλον με στενοχωρεί, μου μαυρίζει την ψυχή η στάση του μικρού μου, το οποίο σε λίγες μέρες γίνεται ενός.
Για να μπω κατευθείαν στο θέμα θα σας αναφέρω πως εδώ και δύο περίπου μήνες δείχνει σαφή προτίμηση στη γιαγιά του (ευτυχώς τη μητέρα μου και όχι την πεθερά – δε θα το άντεχα). Επεξηγώντας, σας λέω ότι, όταν το πρωί τον πηγαίνω σπίτι της μητέρας μου, πριν φύγω για τη δουλειά, από τη στιγμή που θα τον πάρει αγκαλιά η γιαγιά του, εμένα ούτε που να με «φτύσει», αν μάλιστα τον παροτρύνω να έρθει στην αγκαλιά μου, γκρινιάζει και γαντζώνεται πάνω της. Το ίδιο συμβαίνει και όταν επιστρέφω από το γραφείο, εγώ λαχταράω να τον πάρω αγκαλίτσα, να τον φιλήσω, να παίξουμε και εκείνος δε θέλει με τίποτα σωματική επαφή. Χαίρεται που με βλέπει, μου γελάει, με φωνάζει, θα παίξει μαζί μου, αλλά αν κάνω να τον πάρω αγκαλιά (και ιδίως αν τον έχει η γιαγιά του) γκρινιάζει και μάλιστα αρκετά έντονα. Θέλει τουλάχιστον 1 ώρα για να συνηθίσει την παρουσία μου.
Το Σαββατοκύριακο και γενικότερα, όταν ξυπνάμε το πρωί (πριν φύγω για δουλειά) και το απόγευμα – βραδάκι που θα πάμε βόλτα ή θα κάτσουμε πριν τον ύπνο, φυσικά είναι όπως θα ήθελα να είναι, με πολλές αγκαλίτσες, γελάκια, παιχνιδάκια.
Να σας αναφέρω ακόμα ότι με τον πατέρα του που τον βλέπει και λιγότερο από εμένα, δεν είναι έτσι, δηλαδή «κατουριέται» από τη χαρά του όταν τον βλέπει (ανεξάρτητα από το αν τον έχει αγκαλιά η γιαγιά του ή όχι) και του κάνει «χεράκια» να τον πάρει αγκαλιά. Πάντα έτσι ήταν, τρελή αδυναμία από τις πρώτες μέρες ζωής, στον μπαμπά του γέλασε για πρώτη φορά συνηδειτά και ας τον θήλαζα εγώ, και ας τον έπλενα εγώ, και ας τον έπαιζα εγώ. Τότε έλεγα ότι εμένα με βλέπει συνέχεια (δεν πήγαινα δουλειά μέχρι τους 8 μήνες) και ο μπαμπάς του τού λείπει, τώρα όμως;
Εγώ δεν του λείπω;
Να προσθέσω ακόμα πως θεωρώ τον εαυτό μου τρυφερή μητέρα, με αμέτρητες αγκαλιές, εκατομμύρια φιλιά και ανεξάντλητα χαμόγελα καθημερινά. Δεν τον έχω αφήσει ούτε μία φορά σε άλλον άνθρωπο για να βγω έξω ούτε για ένα καφέ, μόνο καθημερινές όταν πηγαίνω γραφείο που προσπαθώ και πετυχαίνω να είναι αυστηρά 8ωρο και να μην κάθομαι παραπάνω. Τα σαββατοκύριακα και καθημερινές απογεύματα είμαστε πάντα οι 2 μας ή οι 3 μας (αν ο μπαμπάς μας έχει ρεπό) και πάντα βόλτες και μπανάκια τώρα το καλοκαίρι. Άρα τι φταίει; Γιατί δε με θέλει το παιδί μου; Δεν μπορώ και δε θέλω να το ομολογήσω πουθενά αλλού αυτό που σας γράφω σήμερα, γιατί με πληγώνει και με πονάει πολύ, εγώ τον κουβαλούσα 9 μήνες, εγώ πόνεσα για να τον γεννήσω, εγώ ξενύχτησα για να τον θηλάσω, εγώ είμαι η μανούλα του, έπρεπε εξορισμού να με λαχταράει. Γιατί όμως προτιμά τη γιαγιά του;
Και τέλος γιατί σας κούρασα, να πω ότι πραγματικά χαίρομαι για τη μαγική σχέση που έχει με τη γιαγιά του – μαμά μου, της έχει δώσει και εκείνης ζωή και απέραντη χαρά (ως πρώτο εγγόνι) και δε θα ήθελα να κλαίει και να χτυπιέται που με βλέπει να φεύγω για δουλειά, απλά δε θα με πείραζε να αντιδρά και μαζί μου όπως κάνει για τον πατέρα του, να μου απλώνει χεράκια, δηλαδή, όταν με βλέπει και όχι να γαντζώνεται στη γιαγιά του σαν να είμαι ξένος.
Έχει αντιμετωπίσει κάποια μανούλα τέτοια συμπεριφορά; Πώς να του φερθώ;
Κοριτσια ενα εχω να πω εχετε προβλημαααα....ειναι δυνατον να γραφετε τετοιες μπουρδες για τα παιδια σαςςς;;αντι να ασχολειστε με μικροπρεπειες ασχοληθειτε πραγματικα με τα παιδια σας!!!!!
Με τον μεγάλο μου γιο συνέβη ακριβώς το ίδιο..... Γύρισα στη δουλειά όταν χρόνισε και πρώτη εβδομάδα τον κράτησε η πεθερά μου..... Εμένα όχι απλά δεν με ήθελε, αλλά με έσπρωχνε κιόλας. Μόνο όταν πονούσε με ήθελε, μόνο τότε.... Μιλάμε για πολύ κλάμα....... Ήθελε μόνο το μπαμπά του και βασικά την πεθερά μου...... (γκρρρρρ) Όταν έμεινα έγκυος στον δεύτερο γιο μου και κάθισα στο σπίτι, περνούσαμε ατελείωτες ώρες μαζί παίζοντας με τον μεγάλο και η σχέση μας εξομαλύνθηκε. Αυτό που κατάλαβα ήταν ότι μου κρατούσε μούτρα για έναν ολόκληρο χρόνο...... Ο μικρός μου αντίθετα, που τον κράτησε από όταν χρόνισε η μάνα μου, με περίμενε με μεγάλη αγωνία, με τεράστια αγκαλιά και με έπνιγε στα φιλιά. Η μάνα μου κάθε φορά που με περίμεναν να γυρίσω, του έλεγε: δες Χριστόφορε, ήρθε η μανούλα τρέχα να την αγκαλιάσεις.... και όχι μην το κάνεις αυτό γιατί η μαμά θα σε μαλλώσει ή το κλασσικό που έλεγε στο μεγάλο μου γιο η πεθερά μου, όταν έκανε κάποια ζημιά: "η μαμά δεν σ' αγαπάει τώρα που έκανες αυτό.... " . Πάντος μην στεναχωριέσαι... με υπομονή και επιμονή, θα ξεπεισμώσει το μικρό σου!!!! Μην εγκαταλείπεις! Οι μανούλες, πρέπει να έχουν και γερό στομάχι εκτός από μεγάλη καρδιά!!!
Ειναι απολυτο φυσιολογικο να νοιωθει ετσι για την γιαγια αφου οποτε πας εσυ δουλεια μενει με αυτο το προσωπο... δεν συμφωνω περι, τιμωριας και εκδικησης προς το προσωπο σου, καμια σχεση, απλα την εχει μαθει και θα ελεγα, μην το σκεφτεσαι ετσι, γιατι δηλαδη εμενα δεν με θελει κλπ... να χαιρεσαι που εχεις ενα τριτο ατομο να στο προσεχει και που τα παει τοσο καλα, αλλα παιδια κλαινε και δεν μπορουν χωρια απο την μαμα τους, εκεινες να δεις τι τυψεις εχουν που τα αφηνουν.... η μαμα, εσυ δηλαδη εισαι αναντικαταστατη, ποτε οσο καλη σχεση κι αν εχει με την γιαγια δεν θα παρει την θεση σου, κανε λιγη υπομονη και ολα θα φτιαξουν, φαση ειναι και θα περασει!!
Ακριβως τα ιδια και εγω..... αν και τωρα που ειναι στον 16ο μηνα αρχισαν να αντιστρεφονται τα πραγματα και ψιλοζοριζεται που φευγω. Στην αρχη και εγω στεναχωριομουν αλλα ειναι η ΜΑΜΑ μου αυτη η γυναικα δηλαδη δυο φορες μαμα του, κ μονο οτι την κανει τοσο μα τοσο ευτυχισμενη εμενα μου περισσευει... (εχασα τον μπαμπα μου 3 μηνες πριν παντρευτω και εμεινα αμεσως εγκυος, οποτε ο μικρος ειναι η συντροφια της και ενα παραπανω που εχει το ονομα του παππου και τον θυμιζει εντονα σε πολλα πραγματα... ) ολοι αυτοι οι λογοι με κανουν να ξεχνω ποσο ζηλευω την σχεση τους.... Γιατι πραγματικα αυτη η σχεση αξιζει πολλα παρα πολλα........ Αυτο να σκεφτεσαι κ ισως φτασει συντομα η στιγμη που θα πεις καλα ηταν που δεν ηταν κολλημενο πανω μου... χιχιχι....
Κουράγιο μάνα! Εμένα μία από τα ίδια. Μέχρι που ξυπνά το βράδυ και φωνάζει :θέλω τη γιαγιά μου. Φυσιολογικό είναι καθώς ο παππούς και η γιαγιά όσο το κρατούν, αφιερ'ωνουν όλο τους το χρόνο και την ενέργεια στο παιχνίδι με το εγγόνι τους. Η μαμά (εσύ) γυρνά κουρασμένη στο σπίτι, έχει να κάνει δουλειές, να ετοιμάσει φαγητό οπότε και ο χρόνος που αφιερώνει αποκλειστικά στο παιδί είναι λιγότερος. Υπομονή! Φάση είναι όπως ήρθε θα περάσει.
καλη μου φιλη..το παιδακι σου σε εκδικειται γιατι το αφηνεις στην γιαγια....μην στενοχωριεσαι....σε υπαραγαπαει και γι αυτο ψαχνει κολπα για να σου το δειξει....μην πανικοβαλεσαι....περνα χρονο με το μικρο σου χωρις να το πιεζεις για αγκαλιες και φιλια....γινε η μανουλα που δεν πιεζει αλλα που αποδεχεται....και πες της μαμας σου να μην το κανει θεμα ουτε εκεινη ουτε και κανενας αλλος στο περιβαλλον....καμια φορα μια συμπεριφορα ενισχυεται απο την προσπαθεια να καταργηθει η να περιοριστει....το μικρο σου ανθρωπακι μονο την μαμα του θελει περισσοτερο απο ολους! στον μπαμπα του κανει τα ιδια???οχι! γιατι με σενα τα εχει βαλει. εσυ πας και τον αφηνεις στο ξενο σπιτι! θελω να δοκιμασεις κατι....1. βαλε τον αντρα σου να τον αφηνει, να δεις μηπως αλλαξει σταση απεναντι σου ή απενατι και σε εκεινον, 2. πες την γιαγια να ερχεται εκεινη στο σπιτι σας, ετσι ωστε να μην αλλαζει περιβαλλον για να νοιωθει την ασφαλεια του δικου του χωρου..... και 3. αν κανενα απο τα 2 παραπανω δεν ειναι εφικτα, τοτε δωσε του κατι δικο σου πριν τον αφησεις (ενα βραχιολι, μια φωτο σου ή ενα μαντηλι σου με την μυρωδια σου) και πες του '' αυτο παρτο για να με εχεις κοντα σου οσο λειπω'' και φυσικα δοκιμασε να παιρνεις και κανενα τηλεφωνο να του μιλας κατα την διαρκεια της διαμονης του στην γιαγια! αυτα!!!καλη επιτυχια!
εγω το βλεπω εντελως φυσιολογικα! εχω δυο χρονων αγορακι ο οποιος πανω απο τη γιαγια του(τη μαμα μου) δεν βαζει κανεναν! κι ας ειμαστε πολυ τρυφεροι γονεις με τον αντρα μου. απλα η γιαγια ειναι μονιμως χαρουμενη , μπορει να παιζι μαζι του ολη τη μερα (μα ολη τη μερα) και ολα επιτρεπονται στο σπιτι της . ενω σε μας ολο και καποια στιγμη θα φωναξω ενα ΜΗ! γι αυτο ειναι οι γιαγιαδες κι οι παπουδες! ΑΔΥΝΑΜΙΕΣ!!!!!!!!!!!!!!!
Μην αγχώνεσαι καθόλου. Όλες την περάσαμε τη φάση. Θα περάσει. Της ηλικίας είναι. Εκεί λίγο πριν τα δυο θα δεις πόσο θα σε λαχταράει. Μπορεί να συνεχίσει να έχει αδυναμία στο μπαμπά αλλά σίγουρα θα σε βάλει "πάνω" από τη γιαγιά.
Και σε εμένα το ίδιο συνέβαινε, όταν ο γιος μου ήταν ενός...Τώρα που είναι 2,5 χρόνων και πηγαίνω στην δουλειά, δεν ξεκολλάει απο πάνω μου...!!!Λίγη υπομονή...
Όπως κατάλαβες γλυκιά μανούλα δεν είσαι μόνη σου. Κι εγώ τα ίδια και με τα δύο παιδιά μέχρι την ηλικία του ενός! Μετά άλλαξε η κατάσταση. Και με ζητάνε όταν αργώ από τη δουλειά, δεν κοιμούνται αν δεν τα πάρω εγώ αγκαλιά, αν τυχόν πάνε κάπου με τον μπαμπά θα με αναζητήσουν 2-3 φορές τουλάχιστον κλπ κλπ. Βλέπω αυτή τη "λαχτάρα" που λες στα μάτια τους... Έχω όμως κι εγώ μια απορία!!!!! Θα κάνω όμως μια εισαγωγή πρώτα : Έχω δύο παιδάκια με διαφορα 18 μήνες, έχω φάει χοντρό πακέτο τα τελευταία 3 χρόνια- κοινώς τα εχω φτύσει, για να ανταπεξέλθω στις υποχρεώσεις. Σταμάτησα τη δουλειά μόνο 2 μήνες στο κάθε παιδί, ενώ δούλευα μέχρι και τον 9ο μήνα. Τα κάνω ΟΛΑ μόνη μου, συνοδεία πάντα με τα 2 παιδιά μου. Σε αυτά τα 3 χρόνια έχω πάει 3 φορές για καφέ, μία φορά cinema και 1 φορά στο Allegria, αυτές είναι όλες κι όλες οι εξόδοι ΜΟΥ. Εκεί που χρειάζομαι 1 ώρα να κάνω μια εξωτερική δουλειά με τα παιδιά την κάνω σε 2 ώρες! Τεσπα! Τα καλοκαίρια 15 μέρες τουλάχιστον θα είμαι στο χωριό με τα 2 παιδιά μόνη μου (και τη μαμά μου, η οποία όμως είναι το 3ο παιδί μου) γιατί έχω όλο το μήνα άδεια. Ο σύζυγος έρχεται αργότερα. Μετά τη δουλειά, τρέχω να πάρω τα παιδιά μου, να παίξω μαζί τους, να τα πάω βόλτα, μετά επιστροφή στο σπίτι πάντα με κλάμματα, να τα ταίσω , να τα κάνω μπάνιο, να τα κοιμήσω και μετα να σηκωθώ να κάνω δουλειές, πλυντήρια, μαγείρεμα, συμμάζεμα κλπ κλπ. Κοιμάμαι κάθε βράδυ στις 1:00 και ξυπνάω στις 7:00, να ετοιμάσω πρωινό, να τα ετοιμάσω για τον παιδικό κλπ κλπ... όταν είχα το δεύτερο νεογέννητο , με το ένα χέρι θήλαζα και με το άλλο χέρι τάιζα, ξεσκάτιζα τον μεγάλο, διάβαζα παραμύθια, μαγείρευα κλπ κλπ... Εκεί ήταν που συνειδητοποίησα ότι με ένα χέρι μπορείς να κάνεις ΠΟΛΛΑ αλλά για μια μαμά όσα χέρια και να είχε δεν θα την έφταναν. Πόσες φορές ένοιωσα την ανάγκη να μεταμορφωθώ σε ΤΙΡΑΜΟΛΑ... (τον θυμάστε τον τυπάκο από λάστιχο;) Μην αναφέρω τα ξενύχτια που έχω ρίξει με το θηλασμό, είτε με τις αρρώστιες, είτε με τα δόντια, είτε είτε είτε ... όλες τα ξέρετε!!! Αυτό που θέλω να σας δώσω να καταλάβετε με τα παραπάνω είναι ότι το μεγαλύτερο βάρος (90%) έχει πέσει πάνω μου. Δεν λέω ότι βοηθάει και ο σύζυγος , αλλά όταν λείπει από το σπίτι τις 18 ώρες από τις 24 πόσο να βοηθήσει κι αυτος;; Από την 1η μέρα που γεννήθηκαν και τα δύο έχω γίνει 1000 κομμάτια... και επανέρχομαι στην απορία μου. ΓΙΑΤΙ ΕΝΩ ΕΓΩ ΕΧΩ ΓΙΝΕΙ 1000 ΚΟΜΜΑΤΙΑ ΑΥΤΑ ΤΑ ΣΚΑΣΜΕΝΑ ΕΠΡΕΠΕ ΝΑ ΠΕΡΑΣΕΙ ΕΝΑΣ ΧΡΟΝΟΣ ΚΑΙ ΚΑΤΙ ΓΙΑ ΝΑ ΜΕ "ΑΠΟΔΕΧΤΟΥΝ"...??????????? ΕΝΩ Ο ΜΠΑΜΠΑΣ, Η ΓΙΑΓΙΑ κλπ ήταν Νο1 στην προτίμησή τους από την αρχή...;;;; Τι έκανα λάθος;;
Αγαπητή μανούλα συμπάσχω και σε κατανοώ απόλυτα! Κι εσύ νιώθεις έτσι που είναι η μητέρα σου..Σκέψου εγώ να το περνάω αυτό με μία ξένη, δηλαδή τη γυναίκα που είχα προσλάβει ως μπέιμπι σίτερ.. Μαχαιριά στην καρδιά κάθε απόγευμα που γυρνάγαμε με τον μπαμπά της στο σπίτι και το παιδάκι μας στεναχωριοταν που έφευγε η Όλγα..Αρκεί να σου πω ότι στα πρώτα της γενέθλια -επειδή είχε τρομάξει από τον πολύ κόσμο- έκλαιγε που την είχα εγώ αγκαλιά κι αποζητούσε τη γυναίκα που την κρατούσε κάθε μέρα..Δεν έχω αισθανθεί περισσότερο πληγωμένη, αφού σκέψου πήγα για λίγο μακρυα από όλους κι έβαλα τα κλάματα..αισθάνοντας προδομένη αλλά και αποτυχημένη μάνα..Κι αυτό στα πιο σημαντικά της γενέθλια, τα πρώτα! Δύο φίλες μου με λίγο μεγαλύτερα παιδιά από τη δική μου με κατάλαβαν αμέσως -εργαζόμενες και οι δύο- και έσπευσαν να με καθησυχάσουν ότι δεν είμαι μόνη μου και ότι όλο αυτό θα περάσει. Μάλιστα της μίας το παιδί 2-3 φορές είχε φωνάξει μαμά τη γυναίκα που το κρατούσε, κι όπως καταλαβαίνεις η φιλενάδα μου είχε φρικάρει, όμως σήμερα που πλησιαζει τα 3 το παιδί -κι έχουν ακόμα την ίδια γυναίκα που το κρατά από νεογέννητο- σε πληροφορώ σαν τη μάνα του δεν έχει κανέναν άλλο! Βεβαίως εγώ τότε τα άκουγα και λίγο βερεσε..Η αλήθεια είναι ότι όταν το περνάς εσύ είναι δύσκολο να το διαχειριστείς..Τι έρευνα στο διαδίκτυο έκανα, τι συζητήσεις, τι σε βιβλία ανέτρεξα μπας και βρω κάτι να με ηρεμήσει..Αυτό που ανακάλυψα είναι ότι πάρα πολλές μαμάδες ήταν στην ίδια θέση με εμένα..δεν ήμουν όντως η μοναδική! Προσπαθούσα, λοιπόν, τα απογευματα να γυρνάω το νωρίτερο δυνατό στο σπίτι, να περνάω όλο μου το χρόνο μαζί της παίζοντας και φυσικά τα Σαββατοκύριακα να είμαστε οι τρεις μας συνέχεια, δηλαδή έκανα ακριβώς ό,τι κάνεις κι εσύ! Λοιπόν ένα έχω να σου πω..Όσο η μικρή μεγάλωνε τόσο πιο πολύ ερχόταν προς εμένα.. Από μα-μα-μα έγινα η μαμά και μετά η μαμάκα, μαμίκα, μαμάκι κ.λπ. Σήμερα είναι 22 μηνών, η πρώτη της λέξη όταν ξυπνάει είναι μαμά-μαμάκα. Κλαίει πια όταν την αφήνω για να πάω στη δουλειά..δόξα τω θεώ σταματά 1-2 λεπτά αφού κλείσω την πόρτα και ξεσηκώνει τον κόσμο από τη χαρά της όταν επιστρέφω..Το Σ/Κ δεν ξεκολλάει από πάνω μου, στις διακοπές όλα είναι έτσι όπως θα έπρεπε να είναι..Θα δεις κι εσύ αν έχετε τη δυνατότητα να πατε διακοπές τώρα το καλοκαιρι πόσο καλύτερα θα είναι τα πράγματα..Θα αισθανθείς γεμάτη, θα πάρεις τα πάνω σου! χαχαχαχα! Και κάθε μήνα που θα μεγαλώνει θα βλέπεις διαφορά! Η μαμά μου λέει συχνά: "Πλύσε με και ντύσε με, ξέρω ποια είναι η μάνα μου" Πόσο δίκιο έχει τελικά..Έτσι είναι..Ακριβώς έτσι!!
Πες στη μαμά σου που το κρατάει να του μιλάει περισσότερο για σένα κατά τη διάρκεια της ημέρας και να κάνουνε σχέδια για όταν θα γυρίσεις..Μάλλον χαίρεται την αδυναμία που της δείχνει και φροντίζει να την ενισχύει...
Έτσι ήταν και τα δύο παιδάκια μου με την μαμά μου που τα κράταγε. Στο πρώτο μου παιδάκι είχα σκάσει, καλή ώρα όπως εσύ, η μαμά μου το καταλάβαινε και με καθυσήχαζε λέγοντας μου οτι είναι η ηλικία και σε λίγο καιρό δεν θα ξεκολλάει απο μένα! Η αλήθεια είναι οτι μόλις έγινε 1,5 - 2 χρονών μου έλειπε η περιόδος που ήθελε την μάνα μου. Πήγαινα να τον αφήσω σπίτι της το πρωί και μόλις έκανα μεταβολή να φύγω άρχιζε το δράμα...φωνές κλάμματα να φωνάζει γοερά μαμά και τέτοια!Μετά εγώ ΤΥΨΕΙΣ-ΕΝΟΧΕΣ κλπ. Οπότε μην ανησυχείς θα περάσει και αυτό. Εννοείται βέβαια οτι με τον μπαμπά του κατουριόταν μόλις τον έβλεπε και αυτό κρατάει έως και σήμερα που είναι 4. Τον πέρνω τηλ. να του μιλήσω απ΄το γραφείο και η πρώτη του κουβέντα είναι που είναι ο μπαμπάς???χαχχαχα!!!Τι να κάνουμε αδυναμίες είναι αυτές!! Πάντως μην ανησυχείς φάση είναι και θα περάσει!!!Φαντάσου να είχε αυτό το δέσιμο με κάποια άγνωστη που θα την έιχες για νταντά...
thelo na sou po oti einai akomi mikroylis kai mperdemenos.se ligo kairo peripoy ston enamish me dyo xronia tote tha katalavei kalytera ti simainei mama kai tote tha se zhtaei ma laxtara thn agalia sou tha deis.
Καλή μου μανούλα, δεν ξέρεις πόσο σε καταλαβαίνω! Πέρασα τα ίδια με το γιο μου μόνο που στη δική μου περίπτωση, η προτίμηση ήταν στη γιαγιά - πεθερά και όπως λες και εσύ δεν το άντεχα! Όχι τόσο επειδή έδειχνε σαφή προτίμηση στην πεθερά μου απ' ότι σε εμένα αλλά γιατί εκείνη το υπερηφανευόταν τόσο έντονα που συχνά με έκανε ρεζίλι στον κόσμο λέγοντας "μπα, τη μάνα του γραμμένη την έχει!" τάχα μου γελώντας! Και το έλεγε και σε εμένα κατάμουτρα! Αντιλαμβάνεσαι πώς ένιωθα! Με ακύρωνε πλήρως, αντί να τον παροτρύνει να έρχεται σε μένα, τον έπαιρνε και εξαφανιζόταν και εγώ απλά δεν υπήρχα, δε με ρώταγε για τίποτε! Θύμωνα τόσο μα τόσο πολύ αλλά μετανιώνω που ποτέ δεν της υπέδειξα τη θέση που θα έπρεπε να έχει στη ζωή του, αυτή της γιαγιάς και όχι της μητέρας. Για να περάσουμε στο δικό σου θέμα τώρα, νομίζω πως είναι φάση και θα περάσει. Τουλάχιστον σε εμάς έτσι έγινε. Σιγά σιγά με υπομονή και επιμονή θα σε λαχταρήσει, ιδίως όταν έρθει και δεύτερο παιδί στην οικογένεια η στάση του θα αλλάξει ριζικά! Συνέχισε να είσαι πρόθυμη, χαρούμενη και παιχνιδιάρα μαζί του, να το αγκαλιάζεις και να του λες συχνά πως το αγαπάς και θα αλλάξει. Να θυμάσαι πάντα κάτι: το παιδάκι σου σε λατρεύει, είσαι η μανούλα του, ο κόσμος του όλος και κανένα άλλο πρόσωπο δεν μπορεί να το αλλάξει αυτό! Καλό κουράγιο!
αχ και ξανα αχ...εχω μια κορη 10 μηνων μου κανει ακριβως τα ιδια σαν να μην υπαρχω οταν εχει μπροστα την γιαγια της(πεθερα)δεν με αποζηταει δεν μου απλωνει χερακια γενικα δειχνει εντονα την πρτιμηση της και με στεναχωρει πολυ...Απο την αλλη βεβαια χαιρομαι που το παιδακι μου αγαπαει και αγαπιεται τοσο πολυ,χαιρομαι που τα πεθερικα μου την αγαπανε τοσο πολυ...αλλα ζηλευω και λιγακι...αλλα παντα σκεφτομαι οτι εγω ειμαι η μαμα της και παντα θα εχω ξεχωριστη θεση στην καρδουλα της!!!οποτε πιστευω πως ο γιος σου σε λατρευει!!η αγαπη των παππουδων διαφερει γιατι δεν εχουν την πληρη ευθηνη των εγγονων τους οποτε η αγαπη τους περιλαμβανει ατασθαλειες ολων των ειδων και τα μικρουλια ξερουν οτι εδω κανουμε οτι ΘΕΛΟΥΜΕΕΕΕΕ......Παντως ειναι ομορφο να εχει γλυκια κ ομορφη σχεση με τους παππουδες θα εχει παντα τις πιο γλυκες αναμνησεις απο αυτους!!!εγω τωρα θα την αφησω στην γιαγια της για μια βδομαδα(δεν το εχω ξανακανει ποτε για παραπανω απο 2,3 ωρες φοβαμαι πολυ πως θα με ξεχασει πως θα περναει καλητερα εκει και αλλα τετοια.....πολλες ανασφαλειες εχουμε οι μανουλες και δεν πρεπει........φιλια μανουλες!!!
Και η μικρή μου έκανε το ίδιο, μέχρι που άλλαξα τακτική όταν γυρνούσα από την δουλειά της έλεγα απλώς ένα «γεια σου μικρή μου» και μιλούσα με την γιαγιά της, παραξενεύτηκε τόσο πολύ που δεν της ζήτησα να έρθει στην αγκαλιά μου που ήρθε μόνη της τρέχοντας!
k egw thn exw auth thn aporia me thn korh mou!!!!akrivws ta idia!!!afou mexri k thn douleia skefthka na afhsw!!!!!
σε καταλαβαινω απολυτα!!και εγω εχω ακριβως το ιδιο προβλημα,αλλα οχι με την γιαγια αλλα με τον μπαμπα μας!!η μικρη μου ειναι 20 μηνων και παρολο που περναμε πολλες ωρες οι δυο μας,παιζουμε,γελαμε,παμε βολτες,χορευουμε,μολις ερθει ο μπαμπας μας στο σπιτι ειναι σαν να μην υπαρχω εγω πια!!!κοιμαται μονο με τον πατερα της (εγω μετακομισα πια στο δωματιο της μικρης γιατι ουτε διπλα της να ξαπλωσω δεν θελει και ολο μου κανει ξουτ ξουτ)και αν κανω το "λαθος"να παω να τον αγκαλιασω η να τον φιλησω μπροστα της μονο ξυλο που δεν τρωω!!οταν δε ο μπαμπας μας εχει ρεπο,εκει ειναι που τρελαινομαι γιατι ουτε να με βλεπει δεν θελει και η μονη λεξη που ακουγεται ολη μερα ειναι "μπαμπα".ωρες ωρες αναρωτιεμαι "τι δεν κανω εγω σωστα που το κανει ο αντρας μου?" "μηπως δεν ειμαι καλη μαμα?" ,"τι κανω λαθος?"τι νω πω...δεν ξερω!!!!
Ellh, apoti exo diavasei se themata paidion k psixologias -xoris na thelo na to pekso kserolas- pernane kapoia fasi ta koritsakia me to mpampa k antistoixa tagorakia me ti mama to opoio mporei na xaraktiristei k os "oidipodio". K prepei na ksereis na to antimetopiseis!! Mporo na sou protino to "megalononnntas mesa stin elliniki oikogeneia" me voithise para poli k exei polla stoixeia taopoia mporeis na prosarmoseis. http://www.armosbooks.gr/product_info.php/products_id/157202?sid=8a0e6bca907dd3397186340aeb92779b
k mena to idio kanei alla maresei to briskw teleio k gelaw poli...k ksekourazome k ligo parapanw axxaaxax
Αυτο ακριβως εκανε και ο δικος μου γιος που σημερα ειναι 6 ετων. Οταν ηταν ενος, πηγαινα στο πανεπιστημιο να συνεχισω τις σπουδες μου, και τον ειχε ο μπαμπας του. Εμεις δεν ειχαμε κοντα γιαγιαδες, εντελως μονοι τον μεγαλωσαμε. Και οταν με επαιρναν απο τη σχολη και απλωνα τα χερια μου να τον παρω απο τον μπαμπα του μου γυριζε την πλατη και εσκαγε στο κλαμα. Αλλα δε με πειραζε, μου αρεσε μου δεν ηταν μαμοθρευτο. Και εννοειται μεχρι σημερα πως εχει τον μπαμπα του αδυναμια.
εχω περασει ακριβωσ το ιδιο!!!!ειναι πολυ δυσκολο το ξερω....ειχα την τυχη να το συζητησω με ειδικο σε τετοια θεματα το προηγουμενο καλοκαιρι....το κανει μονο κ μονο επειδη σε αγαπαει πολυ και του λειπεισ πολυ....αυτη η αντιδραση ειναι η αμυνα του...καθε φορα που φευγεισ ποναει κ οταν γυριζεισ φοβαται πωσ θα πονεσει ξανα κ γι αυτο δεν ερχετε κοντα σου,εσυ να του δεινεισ το χρονο του κ να του δειχνεισ παντα ποσο πολυ τον αγαπασ κ ποσο σου λειπει οταν δεν εισαι μαζι του
πόσο δίκιο έχεις! είδες η γνώμη του ειδικού είναι πάντα to the point!
geia sou!!!!h alh8eia einai oti k egw antimetopizw to idio k se megalutero ba8mo!!!!emena h korh mou einai 16 mhnwn k oxi mono den 8elei na er8ei se emena alla me sproxnei kiolas na fugw k h eirwneia einai oti to kanei mono se emena giati stous allous paei eidika ston patera ths k stous duo papoudes ths......prin apo mia bdomada gennhsa k thn deuterh korh mou k skepsou pws den 8a antexsw k deuterh aporipsh.....den xserw ti na kanw me thn megalh 8elw na elpizw pws 8a megalwsei k 8a me 8elei ligaki.....den xserw pws na se sumboulepsw giati antimetopizw to idio k xeirotero...kane upomonh opws egw pistevw pws kapoia stigmh 8a mas agkaliasoun ta paidia mas...perimenw auth th stigmh oso tipote allo!!!!!
αχ πως σε νιωθω...και μενα τα ιδια.....και οπως λες δεν το παραδεχομαι ουτε στον εαυτο μου αφαου και για πλακα που μου το λενε προσπαθω να το γυρισω στο οτι μου κανει πεισματα αλλα η αληθεια ειναι οτι με χαλαει πολυ....
χαχαχαχα..ποσο γνώριμη μου είναι αυτη η ανασφάλεια της πρωτομαννούλας..και ας εχουν περασει πια 28 χρόνια,εκτοτε....!! ο πρωτότοκος μου,εδειχνε να με εχει φτυσμένη ,οπως κι εσενα..με αδυναμία στον πατέρα μου (πρώτο εγγονι και γιαυτόν=αμοιβαία αδυναμια)! κρυφοστεναχωριόμουν πολυ τοτε..δν εργαζομουν κιόλας,οποτε είμουν full time μαμά ετσι πίστευα πως σε μενα 8α έπρεπε να εχει αδυναμια το βλασταρι μου..μεχρι που....2μιση χρονια αργότερα γεννη8ηκε ο δευτερος γιόςμου!!! ο μεγάλος ηρ8ε πρώτη φορα φατσα με φατσα με το γεγονος οτι η μεχρι τοτε δεδομενη μανούλα του δν ηταν μόνο δική του και δν νομιζω να του πολυάρεσε..χεχε..αρχισε λοιπόν να κανει οοοολα εκείνα τα θεσπεσια πραγματακια που τοσο πολυ ηθελα και που χαριζε απλόχερα στους αλλους,αλλα ταυτόχρονα τοσο τσιγγούνικα σε μενα...ζορίστηκε αρκετα να αποδεχτεί την αλήθεια,ειδικα την προσκόλιση του μικρου πανω μου,αλλα μεγαλώνοντας σε ενα σπιτι που η αγαπη μεταξύ των μελών της οικογένειας ηταν δεδομενη και μοιρασμενη απλόχερα και ισότιμα σε όλους,ολα πηγαν καλα!!μην στεναχωριεσαι λοιπον μικρομαννουλα μου..το μωρακι σου σε λατρεύει..απλα,οπςσ ειναι φυσικο σε 8εωρει δεδομενη :) εχω μονο να σου δώσω μια φιλική.μαμαδίστικη συμβουλή..αν τα οικονομικά σου το επιτρεπουν και φυσικα αν σκεφτεσαι να κανεις και δεύτερο παιδακι,μην το αργησεις..μεγαλώνοντας, θα ζηλευει το μωρακι σου.. σε φιλώ!
Και εμενα ο δικος μου ο γιος μεχρι τα 3 του χρονια ελιωνε για τη γιαγια του (πεθερα μου) .Εγω να πεθαινω απο την στεναχωρια μου ...ειτε ημουν μαζι του ειτε ελειπα στη δουλεια του ημουν αδιαφορη.Εβλεπα αλλες μαμαδες που γυρνουσαν απο τη δουλεια και τα μωρα τους ετρεχαν στην αγκαλια τους φωναζωντας μαμα μαμα μαμα και εμενα ο δικος μου εκλαιγε για τη γιαγια και τον μπαμπα.Απορουσα που ελεγαν οτι τα αγορακια εχουν αδυναμια στη μαμα τους αλλα εγω δεν το βιωνα,Να εχω και απο την αλλη την πεθερα μου να λεει οτι ολη την μερα το ειχε αυτη ενω λογω απογευματινης παντα βαρδιας της τον αφηνα απο της2- 10 και εξαημερη εργασια ..και να λεει οτι το πρωι δεν ασχολουμε λογω δουλειων του σπιτιου..ωσπου μια μερα μου ορμηξε μια γατα και του το ειπα καθως πηγαινα στη δουλεια και ζητησα προτου να φευγω να δινει φιλακι για να εχω προστασια..Καθιερωθηκε το φιλακι.Εχω να πω οτι τα μωρα μας παντα μας αγπανε και μεγαλωνοντας μας δειχνουν την αδυναμια τους..Για μενα οχι μονο λιωνει.Απλως εγω μολις εγινε 4 αποφασισα να αφησω τη δουλεια παρα να αφηνω το μωρο μου γιατι με τα νηπια που πηγαινε δεν τον εβλεπα καθολου....ασχολησου περοσσοτερο .τραγουδησε του διαβασε του παραμυθακια οσο κουρασμενη και αν εισαι, παρε το μωρο μια βολτα στο παρκο ,,μικρα βηματα καθε φορα και θα δεις διαφορα Ενα μωρο αισθανεται ασφαλεια μονο με τους γονεις του
Μη σε αγχώνει καθόλου...κι εγώ θυμάμαι που η μικρή μου γύρω στο έτος είχε αδυναμία στη πεθερά!(είχα ψιλοφρικάρει κι ας μην το παραδεχόμουν...!!) Μετά από κανά εξάμηνο τα πράγματα άλλαξαν εντελώς..το παιδάκι μου με έβλεπε κ φωτιζόταν ολόκληρο κ φυσικά τώρα είμαστε αυτοκόλλητες!
Καλή μου μανούλα να μην στεναχωριέσαι.Το ίδιο ΑΚΡΙΒΩΣ έκανε και κάνει η μικρή μου όταν βλέπει τον μπαμπά μου.Έχει απίστευτο έρωτα(γιατί μόνο έρωτα το λες αυτό που έχουν μεταξύ τους) μαζί του.Η μικρή μου τώρα είναι 17 μηνών και από τότε που άρχισε να καταλαβαίνει αρκετά πήγαινε μόνο στον μπαμπά μου.Δεν την ξεκολλάς από πάνω του και αρνείται να έρθει είτε στη δική μου αγκαλιά είτε στου πατέρα της(εννοείται πως χαίρεται όταν μας βλέπει).Δεν το έχω δει σε καμία περίπτωση αρνητικά. Ίσα-ίσα που χαίρομαι για αυτό που έχουν και το επαινώ γιατί όπως λες και εσύ δίνει στους γονείς μας απίστευτη χαρά(πρώτο εγγόνι και του μπαμπά μου)Μας αγαπάνε τα παιδάκια μας απλά έχουν τις αδυναμίες τους.Και πίστεψέ με είναι τέλειο το οτι λαχταράει να δει το παππού της. Δες το κι εσύ θετικά.Να στεναχωριόσουν αν τα Σαββατοκύριακα ή τις ώρες που περνάτε οι δυό σας δεν σε ήθελε.Τώρα να χαίρεσαι που έναν άνθρωπο που τον αγαπάς κι εσύ πολύ τον αγαπάει και το παιδάκι σου.Θα μπορούσα για μέρες να σου εξιστορώ όλο αυτό που ζούμε αλλά από τις λίγες αυτές γραμμές σε συμβουλεύω να το δείς θετικά και μόνο...
Και εμείς μια από τα ίδια. Έχω παρατήσει τα πάντα για να είμαι μαζί του αλλά με το που δει τον παππού του η βασικά οποιονδήποτε άλλο δικό μας με παρατάει και ούτε κοιτάει πίσω του! Για το μπαμπά δεν το συζητώ ουρλιάζει κάθε φορά που φεύγει και τον ψάχνει συνέχεια... Τι εκνευριστικό ενώ έχουμε κάνει τόσα.. Μάλλον επειδή ξέρουν πως ότι και αν γίνει εμείς θα είμαστε εκεί ξέρω εγώ... Υπομονή
Μην προτρεχεις,σε λιγο καιρο θα θελει ΜΟΝΟ εσενα....Κι εμενα ετσι ηταν...
ετσι ειναι κ ο δικος μου που ειναι 2,5 χρονων!με τη μαμα μου εχει απιστευτη τρελλα!!!απλα εχω καταληξει στο εξης συμπεραμα...του κανει ολες μα ολες τις χαρες,παιζει ατελειωτες ωρες μαζι του με τα lego κ τα αυτοκινητακια,χωρις να τους διακοψει τιποτα κ κανεις,κ γενικοτερα την κανει οτι θελει κ γι αυτο εχει κολλησει ετσι μαζι της!