Η μεγαλύτερη απόλαυση είναι να κάνεις αυτό που οι άλλοι σου λένε ότι δεν μπορείς να κάνεις!

Η ιστορία της Ειρήνης

Οταν εμαθα οτι ειμαι παλι εγκυος, ηξερα οτι αυτη την φορα ηθελα μονο με ενα τροπο να γεννησω: φυσιολογικα. Δεν μου ηταν ευκολο δεδομενου οτι αυτο το «μια φορα καισαρικη, παντα καισαρικη» ειναι η πρωτη φρασουλα που ακους οταν λες με χαρα και θαρρος την αποφαση σου!!! Η μανα μου νομιζε οτι παω να αυτοκτονησω, ο αντρας μου φοβοταν μην κανω κακο στο παιδι και εγω σκεφτομουν «οτι και να γινει εγω τουλαχιστον θα προσπαθησω«

Χρειαστηκε να αλλαξω γιατρο αν και ημουν μαζι του πολλα χρονια. Αισθανομουν ομως πως τα θελω μου και τα δικα του θα ερχοντουσαν σε αντιπαραθεση στο μελλον…! Και καπως ετσι ανακαλυψα την ομάδα VBAC και τον κυριο Γιαννικο!! Ηταν λιγο δυσκολα τα πραγματα, γιατι και το πρωτο παιδακι μου, αλλα και η μικρουλα που ερχοταν ειχαν θεματα σιτησης μεσα στην κοιλια μου (γερασμενος πλακουντας).

Μετα απο πολλα ντοπλερ, τουλαχιστον δεκα, βλεπαμε πλεον οτι η μικρη δεν θα μπορουσε να παραμεινει για πολυ μεσα. Επαιρνε με αργο και βασανιστικο τροπο βαρος και ξεχναγε να κουνηθει ή να δωσει σημαδια ζωης για ωρες.

Την Παρασκευη 31 Μαιου ειχα αλλο ενα προγραμματισμενο ντοπλερ για να δουμε την μικρη. Φοβομουν παρα πολυ, ειχα να την ακουσω πολλες ωρες και ειχα εβδομαδες που ταλαιπωριομουν περα δωθε και ημουν και μια ωρα αποσταση απο το μαιευτηριο. Καναμε το ντοπλερ και η μικρη δεν αποφασιζε να περασει τα 2 κιλα και εγω ημουν μονο 35+5. Το προηγουμενο βραδυ δεν μπορουσα να κοιμηθω, περιμενα να παει 8 το πρωι για να φυγουμε. Ειχα να νιωσω την μικρη πολλες ωρες παλι. Ημουν κουρασμενη και σκεφτομουν χιλια πραγματα…

«Και αν φυγω και παθει κατι;«

«Και αν δεν προλαβω να ερθω απο Χαλκιδα;«

Καλα, τον φυσιολογικό τοκετό τον ειχα ξεχασμενο απο καιρο… Σε τοσο μικρη ηλικια κυησης και με προκληση απολειεται να με αφησει ο γιατρος, αλλα και να τα καταφερω. Ωσπου μιλησα με τον γιατρο μου μετα το ντοπλερ και ολα εγιναν πιο ροζ και εγω πιο χαρουμενη!!!

«Θα πρεπει να παρακολουθουμε την μικρη καθε μερα και εισαι απο μακρια Θα προτιμουσα να μην το ρισκαρουμε… Θελεις να ξεκινησουμε προκληση τωρα και να δουμε πως θα πανε τα πραγματα;«

Ενταξει, νομιζω οτι τον κοιταγα λες και ηταν εξωγιηνος ή λες και μιλαγε κινεζικα ο γιατρος!! Ξαφνικα αισθανομουν λες και γυρω μου εσκαγαν φωτοβολιδες, μπαλονια, παρτυ κανονικα!!!

Παροτι η μικρη ηταν ΠΟΛΥ ΜΙΚΡΗ στις εβδομαδες μοu, εκεινος θα με αφηνε τουλαχιστον να προσπαθησω;;; Στο πρωτο μου παιδακι στις 37 και ο γιατρος δεν ηθελε ουτε καν να το ακουσει!

Εννοειται οτι δεχτηκα να ξεκινησουμε, αφου πρωτα του ζητησα μια μικρη παραταση χρονου για να μιλησω λιγο με τον γιο μου και να φαω και κατι, γιατι ειχε μεσημεριασει και ειχα πεθανει της πεινας!!! Και ο γιατρος ομως ανετος!

«Κανε τις δουλειες σου και ελα να σε αναλαβουν οι κοπελες να ξεκινησουμε«

Δεν υπαρχει αυτος ο γιατρος αληθεια!!!!! Αφου μου εκαναν την προεργασια με ορους κτλ ανεβηκα στο δωματιο οδυνων στις 16.00 που μου χορηγησαν και την πρωτη μικρη δοση φαρμακου για να ξεκινησουν οι πονοι. Ο γιατρος μου ειπε να περιμενω το βραδακι να με πιασουν και ετσι και εγινε…

Τα μεσανυχτα η διαστολη μου ηταν 1 και μαλλον θα ειχα δρομο ακομα αλλα δεν με πειραζε. Το ηθελα τοσο πολυ που απ’ την στιγμη που μου ειπε να προσπαθησω, το μονο που σκεφτομουν ηταν οτι θα τα καταφερω, καμια αμφιβολια, καμια αρνητικη διαθεση!

Το πρωι κατα τις πεντε εκανα επισκληριδιο, οι πονοι ειχαν αρχισει να γινονται ζορικοι και κατα τις εννια το πρωι η διαστολη 4!! Θα γενναγα καποια στιγμη σιγουρα, αλλα το ποτε δεν ηξερα! Ο γιατρος μου εσπασε τα νερα κατα τις εννια μιση μου εδωσε οσο κουραγιο μπορουσε ο ανθρωπος και με ανελαβε μια μαια για να μου κανει μασαζ χαμηλα στην κοιλια για μπει καλα το κεφαλι του μωρου στον τραχηλο! Δυσκολη κατασταση, ενιωθα οτι ηθελα να παω τουαλετα γρηγοραααα χαχαχα!! Και εκεινη μου ελεγε «Αστο να συμβει, μην αγχωνεσαι!«

Ειχα την επισκληριδιο, οποτε απο πονο γιοκ, μονο αυτη την πιεση ενιωθα και αισθανομουν οτι θελω να σπρωξω!!

Καποια στιγμη η κοπελα μου λεει «Τι κανεις τωρα; Σπρωχνεις; Περιμενε να σε δω» Με κοιταει απο κατω και το κεφαλακι του μωρου ηταν εκει ετοιμο να βγει με διαστολη τελεια!!!!

«Μην σπρωχνεις, σε παρακαλω, περιμενε να ερθει ο γιατρος!!«

Καλα, ημασταν για γελια και για κλαματα εκεινη την ωρα!!

Ο γιατρος ηρθε σε δευτερολεπτα… Εσπρωξα και ειδα να βγαινει η μικρη μου μαχητρια. Γυρισα στον αντρα μου που μου κραταγε το χερι σε ολη την διαδικασια και του ειπα «τα καταφεραμε«. Εγω και εκεινη μαζι.. αντεξαμε και οι δυο και τωρα την ειχα στην αγκαλια μου!!!

Δεν μπορω να σας περιγραψω το συναισθημα. Οπως οταν κατι το θες πολυ και παρ’ ολες τις δυσκολιες τα καταφερνεις!!! Και αυτη την φορα ειχα και συμμαχο την κορη μου που αν και μικρουλα και πολυ ταλαιπωρημενη, με περιμενε.

Γεννησα 1 Ιουνιου 12.30 την μικρη μου ζωγραφια με βαρος 1950 και οσο και αν σας φανει περιεργο δεν σκεφτηκα ουτε για μια στιμη το ενδεχομενο για ρηξη μητρας. Παρολες τις 20 ωρες που περασα σε εκεινο το δωματιο με τον καρδιοτοκογραφο συνεχεια πανω μου παλι, παρολη την κουραση και την αυπνια και το τρελο αγχος για την μικρη… ΑΞΙΖΕ.. ΧΙΛΙΕΣ ΦΟΡΕΣ ΑΞΙΖΕ!!!!!!!!!!!!

Θα ηθελα να ευχαριστησω πολυ πολυ πολυυυυυυυ την ομαδα VBAC που με βοηθησαν πολυ με τις διαφορες πληροφοριες… Τον γιατρο μου που μου εδωσε την ευκαιρια και γιατι ειναι αυτος που ειναι (!!!!!!) και την Ολίβια Γαβρίλη, γιατι αν και δεν την ξερω προσωπικα ουτε και εχουμε μιλησει ποτε, το κειμενο της για την γεννηση του γιου της ηταν το πρωτο που διαβασα και με εκανε να σκεφτω πολυ διαφορετικα για το τι ειναι καλυτερο για μενα.

Σας ευχομαι μεσα απ’ την καρδια μου οσες προσπαθειτε για vbac, καλη επιτυχια και με εναν πονο κυριολεκτικα!!!! 🙂

Έχεις μια απορία, μια ερώτηση, μια ιστορία;

Μπορείς να τη στείλεις στο eimaimama@gmail.com