Ήρθε ο αγγελάκος μου!

Η ιστορία της Μαρίας

Αποφάσισα κι εγώ να σας γράψω την ιστορία μου αφού καταλαβαίνω πόσο πολύ ελκύουν όλες μας τέτοιου είδους μαμαδοιστορίες.

Παντρεύτηκα πριν από τέσσερα χρόνια τον καλύτερο άνθρωπο που θα μπορούσα. Στην αρχή δεν μας απασχολούσε το θέμα του παιδιού καθώς θέλαμε να προσαρμοστούμε στην καινούργια μας ζωή. Ταυτόχρονα εγώ αντιμετώπιζα προβλήματα τακτικών ουρολοιμώξεων που με εμπόδιζαν να χαρώ πολλά πράγματα και ήμουν συνεχώς με αντιβιώσεις. Οπότε δεν ήθελα φυσικά να συλλάβω έχοντας επιβαρύνει τον οργανισμό μου τόσο πολύ.

Μετά από διάστημα δυόμισι ετών και αφού άλλαξα δύο γυναικολόγους μήπως και κάποιος μου έλυνε το θέμα με τις ουρολοιμώξεις, αποφάσισα να επισκεφτώ και έναν τρίτο, ο οποίος έμελλε να είναι και αυτός που με βοήθησε να αποκτήσω κι εγώ ένα παιδάκι. Πράγματι, αφού με εξέτασε και τα βρήκε όλα καλά αλλά αφού του είπα ότι οι ελεύθερες επαφές, παρόλες τις ουρολοιμώξεις που πάθαινα, διαρκούν πάνω από χρόνο, μου είπε να πάω για την περιβόητη σαλπιγγογραφία.

Χωρίς να το πολυσκεφτώ και χωρίς να πολυξέρω τι ακριβώς θα μου κάνουν, έκλεισα ραντεβού και πήγα. Πόνεσα όσο δεν έχω πονέσει μέχρι τώρα για τίποτα. Τελοσπάντων, η εξέταση έδειξε πλήρη απόφραξη σαλπίγγων. Χωρίς πανικό θα έλεγα πήγα στο γυναικολόγο μου ο οποίος και μου πρότεινε τη λύση της λαπαροσκόπησης, προκειμένου να λυθούν οι συμφύσεις. Χωρίς να το πολυσκεφτώ αποφάσισα να κάνω τη λαπαροσκόπηση, την οποία και έκανα μετά από λίγες ημέρες. Ανώδυνη επέμβαση που δεν με κράτησε μακρυά από τίποτα.

Μετά από επιβεβλημένη αποχή ενός μήνα αποφασίσαμε να προσπαθήσουμε να επιτύχουμε εγκυμοσύνη. Τον πρώτο μήνα που προσπαθήσαμε το καταφέραμε. Είχα καθυστέρηση την οποία απέδιδα στην προηγηθείσα λαπαροσκόπηση. Και το πιο φοβερό είναι ότι έκανα χοριακή για να μου φύγει η απορία και βγήκε αρνητική. Οπότε περίμενα κι εγώ να αδιαθετήσω. Αλλά δεν!

Μετά από τρεις εβδομάδες ακόμα κι έχοντας επικοινωνήσει με το γιατρό μου πήρα ένα τεστ, αυτή τη φορά, και έδειξε καραμπινάτο θετικό!

Από κει και πέρα έζησα την ωραιότερη εμπειρία της ζωής μου. Μια εγκυμοσύνη ονειρεμένη χωρίς ίχνος ενόχλησης και με πολλή χαρά, ηρεμία και ευτυχία. Τόσο καλά ήμουν που δεν ήθελα να γεννήσω όχι από φόβο αλλά επειδή δεν ήθελα να αλλάξει αυτό που ζούσα.

Τελικά ήρθε η ώρα του τοκετού τρεις ημέρες πριν την ΠΗΤ. Τα μεσάνυχτα της 4ης Φεβρουαρίου 2012 σπάσαν τα νερά τα οποία ήταν κεχρωσμένα αλλά εγώ ούτε που κατάλαβα ότι πήγαινα κάτι στραβά. Πήγαμε στην κλινική και αφού έγιναν όλες οι προετοιμασίες και με είδε ο γιατρός, μου είπε ότι πάμε για καισαρική, γιατί το παιδί δυσφορούσε, καθώς ήταν δεμένο με το λώρο.

Έτσι στις 03:00 το πρωί ήρθε στη ζωή μας ο αγγελάκος μας και από τότε κάθε γέλιο του μας δίνει πνοή και ζωή. Τώρα ο φόβος μου είναι μήπως ξαναδημιουργηθούν συμφύσεις και δεν μπορέσω να ξαναζήσω το θαύμα της μητρότητας και να χαρίσω στον αγγελάκο μου ένα αδερφάκι. Προσπαθώ να είμαι αισιόδοξη αλλά να πω την αλήθεια ζηλεύω όλες τις εγκυούλες και θέλω σύντομα να είμαι κι εγώ μια από αυτές.

Προς το παρόν ευχαριστώ το Θεό που με βοήθησε να αποκτήσω το γλυκό μου αγοράκι και τον παρακαλώ να με βοηθήσει να αποκτήσω κι άλλο ένα.    

Έχεις μια απορία, μια ερώτηση, μια ιστορία;

Μπορείς να τη στείλεις στο eimaimama@gmail.com