Καλώς τα ψεματάκια!
Έχει λίγο καιρό που η κόρη μας, σχεδόν 3 1/2 ετών, έχει αρχίσει τα ψεματάκια… Όχι κάτι φοβερό και τρομερό, απλά το κλασικό: δεν το έκανα εγώ, αυτός το έκανε!
– Αθηνά, ποιος έριξε αυτά στο πάτωμα;
– Ο Αρχέλαος!
(ο Αρχέλαος στο μεταξύ να κοιμάται :P)
– Αθηνά, ποιος έσκισε αυτό το βιβλίο;
– Ο παππούς!
(ο οποίος άλλη δουλειά δεν είχε από το να σκίζει βιβλία!)
– Αθηνά, ποιος έβγαλε τα ρούχα από το συρτάρι;
– Ο Billy
(… το κανίς! Γνωστά τα κανίς για τις ικανότητες τέτοιου τύπου)
Όλα αυτά συνοδεύονται φυσικά από χαμόγελο αθώας περιστεράς. Αν μπορούσε, σίγουρα θα σφύριζε και αδιάφορα!
Και άμα της πεις «Μα καλά, είναι δυνατόν ο τάδε να το έκανε;», γελάει με χάχανο σαν μαγισσάκι και σου λέει και ξεδιάντροπα «χοχοχο, όχιιιιι!»
Φυσικά έχουμε ήδη αρχίσει να εξηγούμε πως δεν είναι σωστό να λέμε ψέματα και πως είναι ανθρώπινο να κάνουμε λάθος. Δεν είναι κακό, αρκεί να μην το θέλουμε και φυσικά να ζητάμε συγγνώμη όταν χρειάζεται. Νέα αποστολή για τη μαμά και τον μπαμπά λοιπόν!
Εσείς πώς χειρίζεστε τα ψεματάκια τους σ’ αυτή την τρυφερή ηλικία;
Εμένα ο γιος μου είναι ακόμη μικρός (22 μηνών) και δεν έχουμε ακόμη τέτοια, έχω όμως πολύ μικρότερα αδέρφια και θυμάμαι πολύ καλά αυτήν την φάση! Θυμάμαι ότι είχε βοηθήσει ότι οι γονείς μου δεν ήταν πολύ αυστηροί στις ζημιές (επαναλαμβάναμε ότι όλοι κάνουμε και λάθη, αλλά πρέπει άλλη φορά να προσέχουμε περισσότερο) ενώ αντίθετα όταν καταλάβαιναν ότι τα παιδιά έλεγαν ψέματα για να το καλύψουν ήταν πιο αυστηροί. Έτσι δεν φοβόντουσαν να πούνε τι ζημιές έκαναν και το ξεπέρασαν γρήγορα. Βέβαια νομίζω ότι στις μικρές ηλικίες τα όρια μεταξύ ανεπτυγμένης φαντασίας και ψέματος είναι λίγο θολά και έτσι πολλή αυστηρή αντιμετώπιση δεν βοηθάει πάντα!!
o 4 χρονων γιος μου εχει μαθει πολυ καλα το παραμυθι του Πινοκιου. Μολις κανει κατι και τον ρωταω ποιος το εκανε αυτο, απανταει: Ο Πινοκιο μαμα, μεγαλωσε η μυτη μου?????
Εγώ της δικης μου που ειναι 4 της εξηγώ ότι αν μου πει αλήθεια δε θα την μαλωσω ενώ αν ανακαλυψω ψέματα θα της στερησω κατι πχ αυτοκόλλητα που της αρέσουν πολύ.πραγματι οταν έκανε μεγάλη αταξία πχ έσπασε ένα βάζο παρολο που φοβήθηκα πολύ και ήθελα να βάλω τις φωνές της είπα ηρεμα: ποιος το έκανε;- θα με μαλώσεις μαμά;-αν μου πεις αλήθεια οχι-εγώ το έκανα μαμά μου! Και πιστέψτε με πιάνει!ακομα κι αν κάνει κατι στο παιχνίδι με τα αλλά παιδάκια να χαλασει δηλαδή ένα ξένο παιχνίδι μου λέει εγώ το έκανα μαμά μου κατά λάθος.πιστευω δηλαδή ότι έχει κατσλαβει ότι είναι χειρότερο να λες ψέματα παρα να πεις στη μαμά την αλήθεια. Και κάθε φορα που λέει την αλήθεια εννοείται ότι την επιβραβευω!!!!
αχ, σαν την Aspa και εγω...σιχαίνομαι τόσο πολύ το ψέμα που γίνομαι έξαλλη...προσπαθώ να το δώ σαν φάση και οτι θα περάσει, αλλά ώρες ώρες δεν την γλιτώνει την τιμωρία....το χειρότερο που έχει κάνει είναι να δαγκωθεί μόνη της για να κάνει σημάδι και να κατηγορήσει κάποιον άλλον οτι της το έκανε.....με ανησύχησε τόσο πολύ......σας έχει τύχει κάτι παρόμοιο???
Kαλα ολα αυτα....και μεις 3μιση ειμαστε αλλα σε αυτη τη φαση δεν εχουμε φτασει ακομα να...μεγαλωνει η μυτη μας. Μια φορα ομως-- ακομα γελαω--που εανε ζημια και την ρωτησα τι εκανες, μου απαντησε ΟΧΙ ΕΓΩ......Ο ΜΠΑ ΤΟ ΕΚΑΝΕ!!!.... Σημειωστε οτι ο ...Μπα ειναι ενας λουτρινος κουνελος που δε ζει χωρις αυτον....:))))))
Εγ ως άνθρωπος έχω μεγαλο προβλημα με τα ψεμματα. Τα απεχθάνομαι ιδιαιτερα και ως εκ τούτου προσπαθω να δώσω στην τριχρονη κόρη μου να καταλάβει πως το να λέμε ψέμματα ειναι ένα απο τα χειρότερα πράγματα που μπορούμε να κάνουμε ως ανθρωποι. Φυσικά περνάμε κι εμείς απο τη φάση των ψεμματων (όπου στην ερώτηση: ποιος το έκανε αυτο, συνήθως η απαντηση ειναι: ο παλιατζης!!!!!) αλλα επειδή μερικές φορές πιστεύω ότι μπερδεύεται τι ειναι φαντασία και τι αληθεια προσπαθω να μην ειμαι απολυτως κάθετη. Ωστοσο συνήθως ειμαι μαλλον αρκετά αυστηρή με τα ψέμματα και δεν τα αφηνω να περάσουν ντούκου. Είμαι της γνώμης ότι ναι μεν φάση ειναι και περνάει, αλλα επειδή η κάθε φάση χρησιμεύει και στο να μαθαίνουμε τον κοσμο, αυτή ειναι μια καλή ευκαιρία να διδάξουμε το σωστό και το λάθος. Η προσωπικη μου άποψη και αντιμετώπιση ειναι να μην τα παραβλέπω, αλλα να τα επισημαίνω και ενίοτε να τιμωρώ κιόλας, καθως ξέρει πολυ καλα ποσο κακό ειναι να το κάνει και ποσο δεν μπορω να το δεχτω να μου λέει ψέμματα.
Χιχι! Μου θυμιζει τις καθημερινες μας στοιχομυθιες με την 28 μηνων "μεγαλη" μου: - Κατι μου μυριζει. Ποιος εκανε κακακια; - Το μωο μας. - Ποιος εβαλε στην κουνια του μωρου το πατινι (πατινι λενε το γατακι μας) - Το μωο μας. - Ποιος ανοιξε την πανα του μωρου και γεμισε το αυτι της με χαντρουλες; - Μονιο του το εκανιε.
Χα χα μόλις σήμερα μου έλεγαν κάτι φίλοι ότι το 3 χρονών κοριτσάκι τους ρίχνει και σπάζει π.χ. ένα αντικείμενο που βρίσκεται ψηλά στο ράφι και όταν τη ρωτάνε "γιατί το έκανες; " απαντάει "όχι εγώ, το μωρό το έριξε", το οποίο μωρό είναι μόλις 2 μηνών και δε θα μπορούσε βέβαια να έχει κάνει τη ζημιά!Είναι και αγαθιάρικα μες στην πονηριά τους!Βρίσκω πολύ σωστές τις συμβουλές της Χαράς πιο πάνω.Νομίζω πως είναι μικρή ακόμα για να καταλάβει ότι η αλήθεια είναι το σωστό και το πρέπον.Τα μικρά παιδία τα σαγηνεύει η ευκολία του ψέματος.Μεγαλώνοντας θα καταλάβει ότι το ψέμα είναι κάτι κακό και ότι δεν πρέπει να λέει ψέματα ή τέλος πάντων ότι δεν είναι και τόσο εύκολο τελικά να ξεγελάς τη μαμά και το μπαμπά με ένα ψέμα!Αν και νομίζω ότι η ανθρωπότητα εν γένει δε θα γλιτώσει ποτέ από το ψέμα. Όλοι, ακόμα και οι πιο έντιμοι άνθρωποι, κάποια στιγμή έχουν καταφύγει σ'αυτό. Φυσικά κάποια στιγμή όλα τα παιδιά πρέπει να μαθαίνουν την αξία της αλήθειας και της ειλικρίνειας αλλά δεν μπορείς να αποφύγεις εντελώς και μερικά ψεματάκια. Προσωπικά δεν ελπίζω ότι ειναι ρεαλιστικό να αναθρέψω το παιδί μου ώστε να γίνει ένας 100% ειλικρινής άνθρωπος!
Η ιστορία του Πινόκιο σε ουδέτερο χρόνο και το να μη δίνεις ιδιαίτερη σημασία στο ψέμα είναι το κλειδί. Αν το υπερτονίσεις και αρχίζεις το κήρυγμα τότε το παιδί θα καταλάβει ότι έτσι τραβάει την προσοχή και θα το επιτείνει. Οπως όλα σε αυτές τις ηλικίες, είναι φάση και με σωστό χειρισμό θα περάσει... Εγώ πάντως ακόμη και τώρα που είναι έξι, τον αφήνω μερικές φορές να πιστεύει ότι με έχει ξεγελάσει. Δε χρειάζεται να ξέρουν τα παιδιά ότι αντιλαμβανόμαστε πάντα το ψέμα τους γιατί έτσι θα προσπαθήσουν να βρουν όλο και πιο εκλεπτυσμένους τρόπους να μας πουν ψέμματα και να μην τους πιάνουμε και είμαι σίγουρη ότι τελικά θα τα καταφέρουν (practice makes perfect). Ασε που πλέον τις φορές που κάνω ότι τον πιστεύω, μετά από λίγο έρχεται και μου λέει "Μαμά, με πιστεύεις;" "Φυσικά, σε εμπιστεύομαι πολύ" του απαντώ. Και κάπου εκεί μου σκάει την αλήθεια και κερδίζει ένα σβουριχτό φιλί στη μούρη!
ego tis diavazo ton pinikio kai tis kano kyrigmata proliptika....
Μου ήρθε στο μυαλό το κλασσικό: Για βγάλε την γλώσσα σου να την δει η μαμά! Αν λες ψέματα τ γράφει/αλλάζει χρώμα/-οποιαδήποτε-μετάλλαξη-σου-έρθει!!!! χεχεχε Blast from the past! Και για να είμαι ειλικρινής το έχω πει και εγώ στα ανήψια μου, όπου η θεϊκή τους αντίδραση να μην ανοίγουν το στόμα με έκανε να πεθάνω στο γέλιο! Τώρα βέβαια από την θέση της μαμάς μάλλον προσανατολίζομαι στο να το αντιμετωπίσω όπως αναφέρεις και εσύ παραπάνω, δηλαδή ένα πρώτο μάθημα περί ηθικών αξιών..