Πόσους χωρά η αγάπη; Όλους!

Ζω εδώ και καιρό την εποχή που η Αθηνά έρχεται απροειδοποίητα προς το μέρος μου λέγοντας:

– Μπαμπά μου… μπαμπά μου… με αγκαλιάζει από τον λαιμό και μου σκάει φιλιά.

Ετσι χωρίς λόγο.

Ζω την εποχή που καθώς είμαι ξαπλωμένος στο κρεββάτι σκαρφαλώνει πάνω ακουμπά το κεφαλάκι της στην κοιλιά μου και διαβάζει-ξεφυλλίζει τα βιβλία της.

Ζω την εποχή που της κάνω γκίλι-γκίλι και ξεκαρδίζεται στα γέλια και μόλις σταματώ μου λέει τσαχπίνικα: Κι άλλο! Κι άλλο!

Με άλλα λόγια:

– Καρδιά μου, λιώωωωωωνω… για σένα μόνοοοοοο!

Η Ολιβ γελάει και λέει το κλασσικό:

– Αμαν πιά αυτός ο έρωτας με την κόρη σου!

Κακά τα ψέμματα! Έχει δίκιο. Απόλυτο δίκιο.

Είναι η υπερβολή της αλήθειας.

Η ιστορία ξεκινά πριν (περίπου) 9 μήνες.

Την ημέρα που ο γιός μου ο Αρχέλαος ήρθε από το μαιευτηριο στο σπίτι.  Τότε που η Αθηνά έχασε τον κόσμο κάτω από τα πόδια της.

Φυσιολογικό είναι… μου έλεγαν όλοι.

Εκείνη όμως ζήτησε από μένα αυτό που (νόμιζε) ότι έχασε από τη μαμά της.

Ετσι χωρίς να το θέλω… χωρίς καν να το νοιώθω βρέθηκα ένα τσικ πιο μακριά από το μικρό αγοράκι που είχε προστεθεί στην οικογένεια.

Θυμάμαι ότι περίμενα να κοιμηθεί η Αθηνά για να πάω στον Αρχέλαο που κοιμόταν και να τον χαϊδέψω… να του πω 2-3 λόγια αγάπης… ή να τον πάρω αγκαλιά όταν η μικρή έλειπε.

Οποιος/α ξεχωρίζει τα παιδιά του είναι ένας βλάκας και μισός.

Στις διακοπές ο μικρός κατάπιε ένα κουμπί.

Η Ολίβια άρχισε να ψάχνει που εκεί κοντά είχε ακτινολόγο… δεν είχε… άρχισε να ψάχνει στο internet τι συμβαίνει με αυτές τις περιπτώσεις… θαύμασα την ψυχραιμία της.

Ενας γιατρός –στο ξενοδοχείο που μέναμε- μας είπε (και καλά έκανε) ότι υπάρχει μια μικρή περίπτωση να ’χει πάει στον πνεύμονα του.

Με το που το ακουσα(με) κάτι ξεκόλλησε μέσα μου… Δεν μπορώ να σας το περιγράψω ακριβώς.

Ο Αρχέλαος καθόταν στο καροτσάκι του και μοίραζε (όπως συνηθίζει) χαμόγελα. Γι’ αυτόν δεν έτρεχε τίποτα.

Τον πήρα αγκαλιά και βγήκα από το δωμάτιο.

Κάθισα σε ένα πεζούλι μαζί του και τον κρατούσα σφικτά σαν να προσπαθούσα να καταλάβω που ήταν το κουμπί.

Σε εκείνη την αγκαλιά του έδωσα όλη την αγάπη που τόσους μήνες ψιλο-έκρυβα/καμουφλάριζα. Είχα τόσες τύψεις.

Θυμάμαι σαν σε όνειρο να μην τολμά να μας πλησιάσει κανείς. Ήταν εκείνος κι εγώ… Τέλος!

Την επόμενη το κουμπί βγήκε στην πάνα του.

Το κοκτέιλ ανακούφισης και χαράς ήταν το καλύτερο που΄χω δοκιμάσει μέχρι τώρα στη ζωή μου.

–Δεν σε έχω δει ποτέ πιο άσπρο… μου ’πε το βράδυ η Ολιβ.

Εκανα «ναι» με το κεφάλι μου έχοντας τον Αρχέλαο στο δεξί μου γόνατο… η Αθηνά πλησίασε σκαρφάλωσε στο αριστερό γόνατο με αγκάλιασε… αγκάλιασε και τον μικρό…

Η αγάπη δεν μοιράζεται… απλώς μας χωρά όλους.

Μάνος