Δάκρυα….
Kρατάω την camera και βιντεοσκοπω στον παιδότοπο «Image» μερικές δεκάδες μανούλες –μαζί με τα παιδάκια τους- να τραγουδάνε εν χορώ (λόγω των τρίτων γενεθλίων του eimaimama):
– Nα ζήσεις “eimaimama” και χρόοοοονια πολλά/μεγάληηηη να γίνεις με άσπρα μαλλιάαααααααα!»
Στην μέση η Ολιβ μου αγκαλιά με την Αθηνά μας.
Δεν το ξέρετε, αλλά έχω βιντεοσκοπήσει και φωτογραφίσει απίστευτα πολλές καταστάσεις στη ζωή μου… για μένα είναι (πιά) ένα είδος παιγνιδιού…
Και ξαφνικά ενώ REC… REC… REC και μανούλες με παιδιά τραγουδούν το happy birthday…. νιώθω δάκρυα να κυλούν στα μάτια μου….
Ευτυχώς όλες/οι κοιτούν τον ιδιοκτήτη του Image, φίλο μας Ηλία Ντόβα, που προς τιμήν του (γιατί ίδιος το σκέφτηκε και το προσέφερε) πλησιάζει την Ολιβ με μια τούρτα που γράφει: 3 χρόνια eimaimama…
Tα δάκρυα αναβλύζουν και ειλικρινά δεν ξέρω τι να κάνω….
Η συγκίνηση μου είναι τόσο μεγάλη που η γυναίκα μου αγαπιέται από τόσο κόσμο…. που είναι εδώ για να την τιμήσουν….
Είναι τόσο δύσκολο (σπάνιο) αυτό στην εποχή μας.
Μετά από λίγες μέρες είμαστε στην Θεσσαλονίκη. Οι συμπατριώτισσες της Ολιβίας την περιμένουν πώς και πώς… Πάλι το ίδιο σκηνικό…στον ΠΑΙΖΩΤΟΠΟ… Αυτή την φορά την τούρτα την έχει κάνει έκπληξη η μαμά της Ολιβ… (στην Αθήνα είχε κάνει έκπληξη την παρουσία της)…
Αυτή τη φορά είναι πιο πολλές από όσες ήταν στην Αθήνα… Το “happy birthday” δονεί τον χώρο. Μα πως συγκρατεί κάποιος τα γαμημένα δάκρυα;
Το αγνοώ….
Το ’χω ξαναγράψει… το απαύγασμα της αγάπης είναι το καμάρι.
Κι εγώ (για πρώτη φορά στη ζωή μου) καμαρώνω τόσο πολύ για έναν άλλον άνθρωπο… τον άνθρωπό μου… Καμαρώνω και για την Αθηνά, αλλά το μωρό μου είναι σαρξ εκ της σαρκός μου…. Είναι διαφορετικό πράγμα…. Ακούω τις μανούλες να τραγουδούν… κι ακόμα και τώρα που σας γράφω, ένας κόμπος κάνει camping στον λαιμό μου…
Προχθές βρεθήκαμε στις Σέρρες… Εκεί την περίμεναν οι «Σερραίες Μανούλες», που ’χουν φτιάξει σύλλογο… Super Mανούλες σας λέω… τους υποσχέθηκα ότι θα γράψω γι’ αυτές… δεν είναι τώρα η στιγμή… τώρα πρέπει να ελέγξω τα δάκρυα… μην το κάνουμε ξαφνικά Μάρθα Βούρτση… ΟΚ… την «έπαθα μία»… την «επαθα δύο»… τώρα είμαι ψύχραιμος….
Πλησιαζω με την camera και μένω παγωτό….
Αυτη τη φορά η τούρτα έχει στην όψη της το logo του eimaimama.
To logo αυτό το ’χε φτιάξει ο πατέρας μου.
Η Ολιβ μου έκανε την ΜΕΓΑΛΗ τιμή να το βάλει προμετωπίδα, σήμα, logo στο site της… το ’βαλε αφού το site είχε αρχίσει να γιγαντώνεται… Εχει μεγάλη σημασία αυτό…Ο πατέρας μου θα ’λιωνε… άρα δεν είναι μόνο τιμή για μένα… είναι κάτι πολύ πιο μεγάλο… η γυναίκα μου τιμά τον πατέρα μου, τον οποίο ποτέ δεν γνώρισε.
Όμως αυτό το logo στην τούρτα των κοριτσιών από τις Σέρρες, δεν είναι όποιο κι όποιο… το βλέπω και το ξαναβλέπω και δεν πιστεύω στα μάτια μου… ακριβής αντιγραφή του σκίτσου…. Λες και το σχεδίασε ο μπαμπάς μου με … ζαχαροπλαστική μελάνη (!!!) … Μαθαίνω ότι το ’φτιαξε το ζαχαροπλαστείο «Κοντού» στις Σέρρες…. Αχ να ΄ξερε ο ζαχαροπλάστης πόσο τον ευχαριστώ…
Ωχ βρέχει στις Σέρρες Ιούλιο μήνα; Όχι, δα!
Μα τότε πώς βρέθηκαν πάλι αυτές οι σταγόνες στα μάγουλά μου;
ΥΓ. Ο πατέρας μου ήταν (εμπράκτως) της γνώμης ότι ΚΑΘΕ ΕΠΙΦΑΝΕΙΑ είναι καμβάς. Σκιτσάριζε παντού: σε μπουκάλια, τοίχους, πιάτα, πλακάκια… σε ό,τι μπορεί να φαντασθείτε… υποθέτω ότι θα εκανε κωλοτούμπες από τη χαρά του να’βλεπε σκίτσα του πάνω σε μια τούρτα, ή στην πλάτη της Ολιβ, ως τατού.
Μάνος
Αφού την αγαπάμε τη γνήσια δουλειά σε όλες τις εκφάνσεις της!!! ;-)
Και βέβαια (παράλειψή μου στο προηγούμενο σχόλιο αλλά νομίζω ότι είναι και λίγο αυτονόητο αυτό που θα πω) η δραστηριοποίηση που προτείνω αφορά πρώτα απ'όλα διεκδικήσεις των δικαιωμάτων των ίδιων των μαμάδων ή και των γονέων γενικότερα. Γιατί και σ'αυτό το θέμα διακρίνω μια παθητικότητα. Οι μαμάδες της πόλης μου π.χ. κουνάμε το κεφάλι επικριτικά τσ τσ τσ όταν βλέπουμε τα χάλια των παιδικών χαρών αλλά δε διανοηθήκαμε ποτέ να πάμε στο δήμο για μία μαζική διαμαρτυρία.Ή φαντάζομαι τυπωμένα αυτοκολλητάκια με το σηματάκι "Είμαι μαμά", αντίστοιχα αυτών των street panthers, που να γράφουν " είμαι μαμά με καρότσι κι εσύ είσαι γάϊδαρος που παρκάρεις στο πεζοδρόμιο" και να τα κολλάμε με καμάρι στους αναίσθητους που δυσκολεύουν την καθημερινότητά μας στην πόλη! Θα μπορούσα να φέρω πολλά παραδείγματα ακόμα αλλά αρκετά μακρυγόρησα και ίσως βγήκα εκτός θέματος σε σχέση με το ποστ, ας με συγχωρέσει ο Μάνος!
Δεν έχω λόγια!! Σας έχω ξαναγράψει ότι σας ζηλεύω (με την καλή έννοια, φτου σκόρδα!!). Πάντα τόσο αγαπημένοι!!!!!!
Όντως η τρίτη τούρτα είναι φοβερή, όπως και το σκίτσο βέβαια!Για το eimaimama τι να πω, είναι σημαντική η προσπάθεια που κάνει η Ολίβια. Και μόνο η διατήρηση και ανανέωση αυτής της σελίδας φαντάζομαι πόσο χρόνο και κόπο θα απαιτεί, χώρια το γράψιμο των κειμένων, χώρια η οργάνωση όλων των συναντήσεων και εκδηλώσεων, η φροντίδα της σελίδας στο fb κτλ κτλ. Θέλω όμως να κάνω και μία παρατήρηση. Δεν αφορά μόνο το eimaimama ή την Ολίβια, αλλά την Ελληνίδα μητέρα γενικότερα. Θεωρώ πως σ'αυτή την άσχημη από πολλές απόψεις εποχή που ζούμε, επιβάλλεται οι Ελληνίδες μαμάδες να βγουν από το καβούκι τους και να έρθουν σε στενότερη επαφή με την κοινωνία, αλλά όχι μόνο με σκοπό τις κοινωνικές επαφές και τη διασκέδαση. Δε λέω, είναι πολύ σημαντική αυτή η επαφή μεταξύ των μαμάδων, όπως και η καθημερινή "ασήμαντη" κουβεντούλα στη σελίδα, οι καφέδες, οι βόλτες κτλ. Είναι όμως κρίμα να μην αξιοποιείται για κάποιον πιο σοβαρό σκοπό αυτή η τεράστια δυναμική που διαθέτουν τόσες χιλιάδες μαμάδες μαζεμένες. Θα ήθελα να δω την ομάδα του Ελληνίδες μαμάδες (και όχι μόνο), να αναλαμβάνουν περισσότερη κοινωνική ή εθελοντική δράση, πρωτοβουλίες, κάποιου είδους ακτιβισμό βρε παιδί μου και φιλανθρωπική δράση περισσότερη. Δε χρειάζεται να είσαι η ζάπλουτη φιλάνθρωπος για να βοηθήσεις το διπλανό σου. Γιατί δηλαδή να γίνεται πρώτη μούρη στα ΜΜΕ η μία και ή άλλη πάμπλουτη κυρία που βοηθάει τα παιδιά και όχι μια ομάδα μαμάδων στο ίντερνετ; Μια στις τόσες βλέπω βέβαια κάποια πρωτοβουλία για να βοηθηθεί κάποιο παιδάκι αλλά αυτά είναι μεμονωμένα και σποραδικά περιστατικά. Απαιτείται μεγαλύτερη κινητοποίηση και μεγαλύτερο άνοιγμα στην κοινωνία, να κάνουμε σημαντικά πράγματα και αυτά να βγουν προς τα έξω.Μπορούμε και πρέπει να αποδείξουμε ότι δε μας αγγίζει ο άθλιος ατομισμός που κυριαρχεί σήμερα στη χώρα μας.Το ζήτημα είναι βέβαια, ότι στη θεωρία ωραία τα λες, αλλά ποιος είναι ο τρόπος για να εφαρμοστεί στην πράξη αυτό το πράγμα δεν ξέρω. Απλά εκφράζω μια σκέψη...
Στη Θεσσαλονίκη σε είδα που δάκρυσες. Μην τα κρατάς βρε Μάνο, τα δάκρυα χαράς είναι υπέροχα. Αυτό το τραγούδι (να ζήσεις... και χρόνια πολλά) με συγκινεί και εμένα, γιατί κάποτε ήμουν εγώ που το άκουγα και τώρα το λέω στα παιδιά μου (και ασπρίζουν και τα μαλλιά μου γμτ). Και το blog παιδί της Όλιβ είναι, έστω και ηλεκτρονικό και πόσο περήφανοι είσαστε για αυτό φαίνεται. Άστα λοιπόν τα δάκρυα δεν δείχνουν αδυναμία αλλά περηφάνεια, για τον πατέρα σου, την σύζυγό σου και τα παιδιά σας και όλα σας τα επιτεύγματα. ΥΓ. Το λογότυπο που είχαν στις Σέρρες λέγεται edible print, κυκλοφορούν κάτι ειδικά φύλλα που μπορείς να τυπώσεις επάνω (σε ειδικούς εκτυπωτές που παίρνουν φαγώσιμα μελάνια), στην αρχική μορφή τους μοιάζουν με μεγάλα φύλλα γκοφρέτας. Έτσι φτιάχνουν και τις τούρτες με φωτογραφίες (μου αρέσει η Ζαχαροπλαστική)
a sto kalo pali.... emeis oi serraies manoules xereis...klaime me to paramikro... tora mas apoteleioses!!! :)))
Μάνο είσαι τόσο γλυκός σύζυγος, τρυφερός μπαμπάς και συναισθηματικός γιος.... Τυχερά τα κορίτσια σου για την τόση αγάπη που τους δίνεις, τυχερός κι εσύ για την τόση συγκίνηση που σε γεμίζουν, με τον τρόπο της η καθεμία...... Χαρά μας που σε γνωρίσαμε και σε διαβάζουμε..
Τι ωραία που τα λες όλα βρε Μάνο! Κάθε άρθρο σου και ένα ποίημα... απολαμβάνω να σε διαβάζω κάθε φορά... είμαι σίγουρη πως αυτό είναι ένα από τα χαρίσματά σου που ερωτεύτηκε σε σένα η όλιβ σου!
Τι θα γίνει βρε παιδιά;;; Σε κάθε σας ποστ, δικό σου ή της Ολίβιας, η συγκίνηση και το δάκρυ κορόμηλο;;; Ουφ!!!! :D Να'σαστε καλά, να χαιρόσαστε την αγάπη σας και τα παιδιά!! Καλά να περνάτε!! Ελπίζω να σας δούμε όταν με το καλό γυρίσετε στην Αθήνα. Φιλιά πολλά!! Ρούλα + Γιάννης + Φίλιππος