Η πιο δύσκολη στιγμή
–Ποιο είναι το πιο δύσκολο πράγμα που έχεις κάνει ποτέ; με ρώτησαν κάποτε.
Έμεινα σκεφτικός, γιατί στις απλές ερωτήσεις, αντιστοιχούν (συνήθως) οι πιο δύσκολες απαντήσεις.
–Ηταν τότε που πέθανε ο πατέρας σου; ήρθε κολλητά η επόμενη ερώτηση.
–Όχι!
–Δεν ήταν;
–Ε, ήταν! Δηλαδή όχι ακριβώς!
–Τι εννοείς;
–Δεν ήταν η στιγμή που έμαθα ότι πέθανε. Πέθανε στον ύπνο του, ευτυχισμένος και σε μεγάλη σχετικά ηλικία.
–Ε, πες μου, τότε τι εννοείς;
Δεν είπα, γιατί δεν ήθελα να περιγράψω την σκηνή. Ετσι απλά: Δεν ήθελα! Εκείνη η σκηνή-στιγμή είναι δικιά μου και δεν ήθελα να την πω. Μου κόλλησε όμως να την γράψω. Νομίζω ότι τώρα είναι η στιγμή.
Eχουν ήδη περάσει 15 χρόνια. (Δεν είμαι καλός με τις ημερομηνίες). Ηταν βράδυ και δούλευα σε ένα περιοδικό. Χτύπησε το κινητό μου. Ηταν ο αδελφός μου.
–Πέθανε ο πατέρας.
Δεν ένιωσα τίποτα.
–Πότε;
–Πριν από λίγο. Μου τηλεφώνησαν από το Ιπποκράτειο.
–Η μάνα το ξέρει;
–Όχι! Πήγαινε να της το πεις. Εγώ πρέπει να πάω στο Νοσοκομείο να κανονίσω τα διαδικαστικά. Είσαι εντάξει;
–Εντάξει, είμαι.
–Θα πας;
–Θα πάω.
Μόλις μου ‘χε δώσει το μπαλάκι.
Ο πατέρας μου είχε μπει για μια ακόμη φορά στο Νοσοκομείο. Είχε χρόνια προβλήματα με την καρδιά του. Είχα πάει το απόγευμα να τον δω. Ηταν μια χαρά. Του είχα πάει βιβλία και φεύγοντας έκανε κάτι που δεν συνήθιζε.
–Ελα εδώ.
Πήγα κοντά.
Απλωσε το χέρι του.
Του το έπιασα.
–Να προσέχεις.
–Και συ!
Τον φίλησα και τράβηξα το χέρι μου. Εχω την εντύπωση ότι κάτι μου έδωσε. Δεν τολμώ να σας πω τί.
Πήγα στο περιοδικό για δουλειά.
Αυτά θυμάμαι. Η αμέσως επόμενη θύμησή μου είναι να βρίσκομαι έξω από την εξώπορτα του πατρικού μου στην Καλλιθέα. Μια όμορφη μονοκατοικία, που υπάρχει ακόμα και ζει σ’ αυτην η μητέρα μου. Ηταν άνοιξη και οι μυρωδιές μού ήταν γνωστές. Νύχτα.
Όμως αυτά δεν έπαιζαν κανέναν ρόλο. Απλώς αυτή τη στιγμή μου ξανάρθαν. Ζούσα τον εφιάλτη των εφιαλτών μου:
Επρεπε να το πώ στην μάνα μου. Σε εκείνη που ‘χε ζήσει μαζί του τρισευτυχισμένα σχεδόν 50 χρόνια. Πάντα φιλιόντουσαν στο στόμα και πάντα περπατούσαν χέρι-χέρι και ποτέ δεν είχαν κοιμηθεί χώρια.
Ο εφιάλτης μου δεν ήταν αν θα πεθάνει κάποιος από τους δυό τους ή το ποιος, αλλά πώς θα το έπαιρνε αυτός που θα έμενε πίσω.
Και να ‘μαι τώρα, βραδιάτικα. Μόνος έξω από την εξώπορτα. Είχα ζήσει πάνω από 20 χρόνια μόνος και η μοναξιά δεν με φόβισε ποτέ. Αντιθετως την είχα ερωτευθεί. Αυτή την φορά όμως με είχε στην γωνιά και κλώτσαγε βάναυσα και κάτω από την ζώνη.
Ανοιξα τον σύρτη της πόρτας που οδηγούσε στην κυρίως εξώπορτα. Ανέβηκα τα σκαλιά. Φρικτό σκοτάδι. Εβαλα το κλειδί στην πόρτα. Μέσα ήταν όλα σκοτεινά. Το ‘χα σχεδιάσει. Θα πήγαινα στην κρεβατοκάμαρα της απαλά, θα της χάιδευα την πλάτη και θα της το ψιθύριζα.
Ξεκλείδωσα.
Εκείνη την ημέρα όμως η τύχη δεν μαζί μου.
Η μάνα μου είχε βάλει την κλειδαριά ασφαλείας. Το ‘ξερα, αφού πάντα έτσι έκαναν, αλλά το ‘χα ξεχάσει.
Και τώρα;
Τα γιασεμιά της Καλλιθέας των παιδικών μου χρόνων γέμισαν την μύτη μου. Μα δεν υπήρχαν πια γιασεμιά.
Κτύπησα το κουδούνι.
Τίποτα.
Ξανακτύπησα. Και ξανά! και ξανά! μαλακά, για να μην τρομάξει.
Μετα από λίγο είδα από το ρομβοειδές παράθυρο ένα αχνό φως (της κρεβατοκάμαρας) να ανάβει στο βάθος. Όπως τότε που ήμουν πιτσιρικάς και είχα αργήσει να επιστρέψω έχοντας ξεχάσει τα κλειδιά μου.
Ερχόταν.
Σιγά-σιγά.
ΤΑ ΠΙΟ ΔΥΣΚΟΛΑ ΔΕΥΤΕΡΟΛΕΠΤΑ ΤΗΣ ΖΩΗΣ ΜΟΥ.
Την άκουσα πίσω από την πόρτα.
–Ποιος είναι;
–Εγώ μαμά.
–Α, ναι αγαπούλα μου. Σου ανοίγω. Μισό λεπτό.
Κλατς! κλατς! κλατς!
Την είδα με το φως πίσω της.
Φορούσε το καλύτερο της χαμόγελο.
Την είχα συνηθίσει σε τέτοιες νυχτερινές επισκέψεις. Δεν ανησύχησε. Πάντα είχε αυτό το χαμόγελο.
–Ελα μέσα.
–Κοιμόσουν; την ρώτησα ηλιθίως.
–Όχι. Ελα!
Μπήκα.
Με αγκάλιασε και μου έδωσε ένα φιλί.
Ηταν εντελώς ανυποψίαστη. Ο Θεός με τιμωρούσε για κάτι.
Εκανα δυο βήματα στο χολ.
–Ελα να κάτσουμε.
–Μάνα!
–Τι είναι;
Την πήρα αγκαλιά.
–Ο μπαμπάς !
–Τι;
(Εχω περάσει έμφραγμα. Αστεία στιγμή στην ζωή μου. Αυτή εδώ ήταν η χειρότερη.)
–Ο μπαμπάς έφυγε!
Με κοίταξε, όπως με κοιτάει πάντα.
Γλυκά.
Μάνος
Υ.Γ. Αυτό το κείμενο πρωτοδημοσιεύτηκε στο προσωπικό μου blog το 2006. Η Ολίβια το ξαναδιάβασε χθες τυχαία και πίστεψε ότι έχει μια θέση εδώ στο eimaimama. Νομίζω είχε δίκιο…
[divider]
Ο Μάνος Αντώναρος είναι ο μπαμπάς της Αθηνάς και του Αρχέλαου.
Είναι δημοσιογράφος.
Θα τον βρείτε εδώ στο eimaimama αλλά και στο προσωπικό του blog στο gazzetta.gr
Αχ πονεμενη ιστορια οι δυσκολες στιγμες.Και δυστυχως ειναι πολλες παρα πολλες καθε μερα λογω της ειδικοτητας μου ,καθε μερα σχεδον πρεπει να πεις σε καποιον κατι δυσκολο οτι ειτε δεν εχει χρονο ζωης ειτε η θεραπεια θα ειναι χρονοβορα και με αμφιβολα αποτελεσματα δεν ειμαστε θεοι αλλα μας θεωρουν ετσι .Πολλες φορες τα κουβαλαμε στο σπιτι . Πολλες φορες σε ρωταει ο ασθενης ή οι συνοδοι του ποσο θα ειναι το προσδωκιμο επιβιωσης δυστυχως δεν μπορεις να απαντησεις και αν σε πιεσουν και πεις κατι τοτε αυτο ΠΑΝΤΑ θα ειναι εις βαρος σου.
Η δικια μου πιο δυσκολη στιγμη ηταν οταν στο αψυχο γραφειο των γιατρων στις 26/12/2012 μου ανακοινωσαν πως ο αντρας μου ειχε καρκινο μεταστατικο παγκρεατος κ του μενουν μονο 6 μηνες ζωη.Μεγα ψεμα γιατι "εφυγε" μετα απο 1,5 μολις μηνα κ εγω εμεινα πισω με 2 παιδια 5,5 χρονων κ 8 μηνων... δε θα ξεχασω ποτε κ την ημερα που επρεπε να ανακοινωσω στην μεγαλη μου κορη πως ο μπαμπας εφυγε... δεν θα την ξεχασω ποτε!!!!!και ηταν ενας ΥΠΕΡΟΧΟΣ ΠΑΤΕΡΑΣ Κ ΣΥΖΥΓΟΣ!!!!Τι παιχνιδια μας παιζει η ζωη!!!!!!!
ΚΟΥΚΛΕΣ ΜΟΥ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ ΔΕΝ ΕΧΩ ΛΟΓΙΑ..............................................
Η δικη μου ποιο δυσκολη στιγμη ηρθε πριν 4 1/2 μηνες οταν ενα πρωι μου χτυπησαν την πορτα και μου ειπαν οτι ο αντρας μου μολις 35 χρονων ειχε φυγει απο την ζωη απο εναν πυρετο. Και εμεινα μονη να πρεπει να πνιξω τον πονο μου για να μην με δουν τα 2 μικρα μας αγγελουδια μολις 2 ετων και 10,5 μηνων. Και τωρα πρεπει να συνεχισω χωρις αυτον γιατι πρεπει να μεγαλωσω τα μικρα μας ζουζουνακια και δεν εχω την πολυτελεια ουτε να θρηνησω για ολα τα ονειρα που χαθηκαν.
Χριστε μου...
Η δική μου δύσκολη στιγμή ήταν όταν την ημέρα που βγήκα από το νοσοκομείο έχοντας γεννήσει το γιο μου, έμαθα ότι πέθανε η πολυαγαπημένη μου αδερφή (είχε καρκίνο), αφήνοντας ορφανά 2 παιδάκια ηλικίας 5,5 και 1,5 χρονών. Οι γονείς μου απαρηγόρητοι, αλλά προσπαθούσαν να δώσουν σε μένα κουράγιο για μην πάθω τίποτα εγώ, όντας λεχώνα. Δεν μπόρεσα ποτέ να ξεσπάσω και να την κλάψω όπως θα ήθελα και όπως θα έπρεπε, γιατί έπρεπε να σκεφτώ τους γονείς μου και τα παιδιά μου (2 της αδερφής μου και 2 δικά μου), που δεν έπρεπε να με δουν να κλαίω για να μη στενοχωριούνται. Έχουν περάσει από τότε 3,5 χρόνια και ακόμα δεν μπορώ να ξεπεράσω το χαμό της, αλλά και το γεγονός ότι δεν ήμουν κοντά της στις τελευταίες της στιγμές.
Έχω σοκαριστεί τόσο με όσα διάβασα παραπάνω που δεν μπορώ να συνέλθω! Η δική μου δυσκολότερη στιγμή είναι όταν όντας λεχώνα έμαθα πως η μαμά μου έχει για 3η φορά (έπειτα από 2 ολικές μαστεκτομές μέσα σε 25 χρόνια) καρκίνο, αυτή τη φορά στον εγκέφαλο! Χάθηκε η γη κάτω από τα πόδια μου! Ήξερα πως αυτή ήταν η αρχή του τέλους. Η θλίψη που πέρασα και το κλάμα που έριξα δεν περιγράφεται, το γάλα και ο θηλασμός έληξαν άδοξα. 2,5 χρόνια μετά η μαμά μου είναι πλέον κατάκοιτη και τείνει να γίνει φυτό, όχι όμως από αυτό καθαυτό τον καρκίνο αλλά ως παρενέργεια των φαρμάκων από τις θεραπείες.
Η πιο δύσκολη στιγμη της ζωής μου.... Όταν ημουν 9 χρόνων κοριτσάκι έπεσα θύμα βιασμού απο έναν γείτονα 50αρης θείος συμμαθητριας μου μου είπε ότι αν έλεγα τίποτα θα έκανε κακο στην οικογένεια μου... Κάθε φορά που περνούσα μπροστά απο το σπίτι του έβαζε το δάχτυλο στο στόμα και έκανε το χαρακτηριστικό σσσσς.... Της σιωπής, όταν έμαθα ότι πέθανε παρόλο που ήμουν πια 28 το αποκαλυψα στην αδερφη μου... Πάντα πίστευα ότι αυτο το γεγονός θα ήταν το χειρότερο της ζωής μου, έκανα όμως λάθος η χειρότερη στιγμη της ζωής μου ήταν όταν έχασα τον μπαμπα μου, με πήρε η Μαμα μου " έλα γρήγορα στο νοσοκομείο ο μπαμπάς δεν ειναι καλα" πριν δυο μήνες είχαμε μάθει ότι έχει καρκίνο ΠΑΝΤΟΥ και ηταν μονο 66 είχε έρθει η ώρα, άφησα τον 8 μηνών γιο μου στην νύφη μου και ετρεξα..... Το σώμα του ήταν εκεί αλλά εκείνος χανόταν σιγά σιγά τότε πήγα κοντά του του χαιδεψα το κεφαλακι του και του είπα " μπορείς να φύγεις μπαμπακα μου ήσουν πολυ δυνατός ως τώρα εμείς θα είμαστε καλα! Σε παρακαλώ ξεκουρασου την Μαμα θα την προσέχουμε εμείς, Σαγαπαω" και του έβαλα να ακούσει απο το κινητό τον μικρό μου που τον είχα ηχογραφήσει να κανει αυτούς τους υπέροχους ήχους των μωρων ντανταντα... Μπαμπαμπα.... Και απλά έφυγε.... Εχουν περάσει 2 χρόνια και δεν έχει περάσει ούτε ένα βράδυ που να μην κλαίω μου λείπει απίστευτα..... Οτι και να σου συμβεί στην ζωη σου δεν υπάρχει χειρότερο απο το να χάσεις έναν αγαπημένο σου.....
Όταν χάσεις τον έναν γονιό σου χάνεις τη γη κάτω από τα πόδια σου και τότε ο γονιός που μένει γίνεται διπλά ανεκτίμητος. Δύσκολο και βαρύ για ένα παιδί να σηκώσει το βάρος της ανακοίνωσης, στον γονιό που μένει. Μου έχει τύχει να είμαι η πρώτη και μέσω κινητού, που ο μπαμπάς μου ανακοίνωσε με πανικό στη φωνή τον ξαφνικό θάνατο της μαμάς μου. Εκείνη τη στιγμή οδηγούσα και ήμουν μόνη μου, ήταν πρωτομαγιά... Δεν ξεχνώ ποτέ το συναίσθημα αυτό, θυμάμαι τον εαυτό μου να μην μπορεί να συγκρατήσει τον πόνο και με ουρλιαχτά σχεδόν να το ανακοινώνω τηλεφωνικώς στην αδερφή μου... Και ας εχουν περάσει πεντέμιση χρόνια, τίποτα δεν είναι όπως πριν, και μια γωνιά μου άδεια!!!!
Θυμαμαι που μου ελεγες Μανο οτι ειμαστε παιδια μπαμπαδων με μπαι-πας και αυτο ηταν ο συνδετικος μας κρικος. Εμενα ο μπαμπακας μου εφυγε λιγο μετα απο τον δικο σου. Ειχα ξεκινησει τη σχολικη μου χρονια σε ενα χωριουδακι της Σουηδιας οπου ειχα παει με αποσπαση. Την ημερα των εγγραφων στο σχολειο εκει, εκεινος ειχε μπει για μια ακομα εγχειρηση στο νοσοκομειο εδω. Αθηνα ολοι, χωριουδακι σουηδικο εγω... να παιρνω τηλεφωνο να μαθω τι εγινε και να μην απανταει κανενας. Νυχτωσε και τελικα λουσμενη στην αγωνια πηρα τηλεφωνο σε μια φιλικη μας οικογενεια. Το σηκωσε ο γιος. "Ελα Γιωργο", ειπα εγω και εκεινος μου απαντησε: "Συλλυπητηρια...". Που να φανταζοταν ο καημενος οτι μετα απο τοσες ωρες εγω δεν ειχα μαθει τιποτα...Εκεινη τη στιγμη ενιωσα το ταβανι να κατεβαινει στο κεφαλι μου και τους τοιχους να στενευουν...οχι μονο ημουν ολομοναχη σε εναν αγνωστο τοπο χιλιαδες χιλιομετρα μακρια αλλα και δεν υπηρχε κανενα μεσον εκεινη τη νυχτερινη ωρα για να φυγω απο το χωριουδακι. Θυμαμαι οτι εβγαλα το μεγαλυτερο ουρλιαχτο της ζωης μου! Επρεπε παση θυσια να βρω τροπο να γυρισω αμεσως...
Εχασα το μπαμπα μου -το λατρεμενο μου μπαμπα- μεσα σε λιγες ωρες, απο ρηξη αορτης. Μπηκε στο δυσκολο χειρουργειο του κι εμεις, η γυναικα κι οι δυο του κορες, περιμεναμε με αγωνια ποτε -κι αν- θα βγει.. Ξημερωσε κι ακομη περιμεναμε.. Πολλες οι ωρες.. Λιγο πριν το οριστικο τελος βγηκε καποιος -ουτε θυμαμαι, αντρας ηταν; γυναικα;- και μας ενημερωσε για το ακατορθωτο της καταστασης.. Η μαμα μου με καταθλιψη, μετα απο μια αποπειρα ηδη.. Δε γινοταν, επρεπε να σηκωθω εγω στα ποδια μου.. Καταπια την κραυγη μου, κρατησα τα δακρυα και την απογνωση μου, σταθηκα ορθια και τις πηρα και τις δυο στην αγκαλια μου. Ο,τι και να γινει, εμεις θα ειμαστε εδω εχοντας η μια την αλλη, θα ειμαστε δυνατες και θα τα καταφερουμε -αναγκαστηκα να τους πω-.. Το πιστευα; Το πιστευα, γιατι πιστευα στη δυναμη του μπαμπα μου, ημουν βεβαιη πως δε θα μας αφηνε χωρις τη φροντιδα του, οπου κι αν βρισκοταν.. Ο μπαμπας μου εφυγε λιγο αργοτερα, εφυγε για παντα. Δεν ειχα δικαιωμα να κλαψω, δεν επρεπε να καταρρευσω, δε μπορεσα ποτε να χωθω στην αγκαλια -αυτης της ευθραστης- μαμας μου και να φωναξω μεσα στα αναφιλητα μου μαμαααααααα, εχασα το μπαμπακα μου! Δεν τον εκλαψα αυτον τον ανθρωπο, δεν αφησα τον εαυτο μου να ξεσπασει, δεν επρεπε. Σχεδον τρια χρονια μετα η μαμα μου αυτοκτονησε. Νομιζα για τρια χρονια οτι τα ειχα παει καλα. Με διεψευσε τελικα μια Κυριακη. Ουτε για κεινη σπαραξα, ειχα ενα μωρο 10 μηνων τοτε.. Δεν αλλαξα το παραμικρο στην καθημερινοτητα του.. Ακομη και τωρα, στη σκεψη οτι εχασα μεσα σε δυο στιγμες, δυο γονεις με πιανει πανικος.. Δεν το εχω αντιμετωπισει γιατι δεν ξερω τον τροπο.. Αγνοω τα γεγονοτα, δε γνωριζω τον τροπο να τα διαχειριστω.. Διωχνω τις εικονες, δε θελω να ξερω, δε μπορω να θυμαμαι.. Να, με κατι τετοιες αφορμες τους κλαιω.. Παντα κρυφα.
συγκλονιστικο.... Εχεις το respect μου....
κουκλα μου....τι μεγαλειο ψυχης εχεις....ο Θεουλης να σου δινει δυναμη....
Yπεροχο, αληθινό γεμάτο αγαπη. Αυτά τα κείμενα έχουν θέση πάντου....
Η πιο δύσκολη στιγμή Μάνο έξω από την εντατική για 3 συνεχόμενες ημέρες να περιμένω και να ελπίζω να δω τη μαμά μου να μου χαμογελάει, να τη μυρίσω πάλι... Τώρα ανταμώνουμε (;) στα όνειρά μου... Πόσο δύσκολο και πόσο με πονάει
Mε κάνατε να κλάψω..
και παλι κλαιω...
"...με κοιταξε οπως με κοιτουσε παντα. Γλυκα." Γιατι εκεινη την ωρα η μαμα ειχε μπροστα της ενα παιδι που ειχε χασει τον μπαμπα του... Εννοειται η Ολιβια ειχε δικιο για το αρθρο.
Δεν το'χα ποτέ σκεφθεί έτσι mamalydia. Σ'ευχαριστώ που μου χάρισες αυτη την σκέψη. Σ' ευχαριστώ πολύ!
:-)
Φοβερη σκεψη εκανες!.... Οντως οι μαμαδες ειμαστε παντα δυνατες μπροστα στα παιδια μας...η μαλλον ετσι θα επρεπε να ειμαστε!...
Συμφωνώ mamalydia. Μου έχει συμβεί κάτι ανάλογο. Όταν μάθαμε ότι ο πατέρας μου βρισκόταν στο τελικό στάδιο της επάρατου, η μητέρα μου έσπευσε να με παρηγορήσει πρώτη...