Η γιαγιά μου, μια πραγματική μάνα

Η μαμά μου είναι 55 χρονών και είναι η μικρότερη από τέσσερα αδέλφια. Όταν ήταν ενός έτους έχασε τη μαμά της σε τροχαίο, βίαιη απώλεια! Θρήνος στο σπίτι, μαύρο και κλάμα παντού για καιρό, τέσσερα παιδιά μεγαλωμένα στο πένθος, από μία δύσκολη γιαγιά. Τη μαμά μου τη θήλαζαν οι γειτόνισσες και τα άλλα τρία παιδιά πήραν τη ρετσινιά του «καημένου ορφανού»

5 χρόνια μετά ο παππούς παντρεύτηκε μία τέλεια γυναικα, αρχόντισσα στο χαρακτήρα. Ήταν χήρα και η ίδια χωρίς παιδιά, δεν δέχτηκε να κάνει με τον παππού μου «δικά της», γιατί δεν ήθελε να τα διαχωρίσει με τα τέσσερα που ανέλαβε να μεγαλώσει. Έδωσε στη μαμά μου και στα αδέλφια της τόση αγάπη που δεν φαντάζεστε, τα αγκάλιαζε, τα χάιδευε, τα φιλούσε, τα κοίμιζε, τα προστάτευε, έφερε γέλια και χαρά στο σπίτι, ομορφιές μυρωδιές από γλυκά και φαγητά, λευκές κουρτίνες και κεντήδια, τα συμβούλευε με τρόπο στοργικό και υπεύθυνο, τα προίκισε, τα πάντρεψε, τη φώναζαν όλα «μαμά» και γέμιζε το στόμα τους, αφού λαχταρούσαν τόσο να ξαναπούν αυτή τη θεϊκή λέξη.

Όμως δεν ήταν όλα τέλεια, η απώλεια της μαμάς τους τους είχε σημαδέψει πάρα πολύ όλους, δεν σβήνει ποτέ αυτό το κακό. Η θλίψη στα μάτια τους υπήρχε, διαφαίνεται ακόμη και τώρα. Τα πέντε χρόνια διαρκούς πένθους τους γέμισαν φόβο, άγχος, έγιναν όλοι νευρικοί, αγχώδεις γονείς, λίγο σκληροί κάποιοι, αλλά πολύ δεμένοι μεταξύ τους. Όσο και να προσπάθησε η γιαγιά μου (για μένα Η γιαγιά μου ήταν) δεν ήταν εφικτό να σβήσει όλα τα κατάλοιπα της μητρικής απώλειας. Προσπάθησε όμως πιο πολύ από ότι μπορεί ο άνθρωπος, έγινε μάνα και ας μην τα γέννησε.

Ήρθαμε εμείς, 10 εγγόνια, μας αγάπησε με ακόμη μεγαλύτερη δύναμη, μας έδωσε περισσότερο στοργή και από τους αγχώδεις γονείς μας. Θυμάμαι να φεύγω από το σπίτι και να πηγαίνω στη ΓΙΑΓΙΑ και να της λέω «Πάρε με αγκαλιά» και αυτή να με σφίγγει, να μυρίζει τα μαλλιά μου και το στήθος να κατακλύζετε από αισθήματα μητρότητας. Μου έδειχνε πάντα το καλό χωρίς να γίνεται καταπιεστική και εγώ να κρατιέμαι για να μην τη φωνάζω «μαμά», από φόβο μην προδώσω τη μαμά μου. Μας έλουζε, μας χτένιζε, μας έδινε χρήματα να αγοράσουμε χρωματιστά μόνο ρούχα, (όχι μαύρα δεν ήθελε), της λέγαμε τα ερωτικά μας πριν τα πούμε στη μαμά. Γύριζα στις διακοπές από το πανεπιστήμιο, πετούσα το σάκο μου και έτρεχα στο τηλέφωνο να της πω ότι ήρθα και όταν έφευγα πάλι με τον σάκο στον ώμο τελευταία στάση ήταν σπίτι της να της πως «φεύγω» και να τη φιλήσω.

Όταν αρρώστησε με λευχαιμία θύμωσα, μου τελείωνε ο χρόνος, ήθελα να με δει με το πτυχίο, παντρεμένη, μανούλα και δεν προλάβαινα, ήθελα να κάνω πολλά μαζί της, να της δώσω κι άλλη χαρά και δεν είχα χρόνο. Πήγα μαζί της στις μεταγγίσεις, της έπιανα το χέρι, πονούσε και δεν το έδειχνε, γελούσε μέσα στο θάλαμο. Όταν γύρισε εκείνη την ημέρα στο σπίτι, φοβερά καταβλημένη, ο παππούς την περίμενε στα σκαλιά, την αγκάλιασε και τη φίλησε στο στόμα. Μια συγκλονιστική εικόνα αγάπης!!

Όταν ήρθε η ώρα να φύγει, δεν πρόλαβα να φτάσω έγκαιρα από την πόλη που σπούδαζα και μου στοίχισε. Της μίλησα τηλεφωνικά λίγες ώρες πριν ξεψυχήσει και της είπα «γιαγιά σ’ αγαπώ». Πονέσαμε όλοι πάρα πολύ, κλαίγαμε με λυγμούς, ο παππούς, η μαμά μου, ο μπαμπάς μου, οι θειοι, τα εγγόνια, χάσαμε τον άνθρωπο που μας έμαθε την αγάπη, τη χαρά.

Μπορεί η μαμά μου να έκανε λάθη όταν μας μεγάλωνε και της τα συγχωρώ όλα γιατί ξέρω τον λόγο, ξέρω επίσης πως είναι η πιο καλή γιαγιά του κόσμου και φέρεται στα παιδιά μου όπως φερόταν η δική μου γιαγιά σε εμένα και είμαι ευγνώμων. Αγάπησε τη γιαγιά βαθιά, έδωσε το όνομα της στην αδελφή μου χωρίς να ακούσει όλους όσους λέγανε: «θα πεις την κόρη σου σε μία ξένη;» Δεν το σκέφτηκε λεπτό, η «ξένη» ήταν η μαμά της.

Μανούλα, σε αγαπώ πολύ και στεναχωριέμαι για όσα πέρασες και μαύρισαν την καρδούλα σου. Είχες όμως δίπλα σου τη γιαγιά και διόρθωσε πολλά, γιατί ήταν η καλύτερη ΜΑΜΑ, ήταν πραγματική ΜΑΜΑ.

Σοφία

Έχεις μια απορία, μια ερώτηση, μια ιστορία;

Μπορείς να τη στείλεις στο eimaimama@gmail.com