Εβδομάδα προσαρμογής στον παιδικό σταθμό!
Ήρθε λοιπόν η στιγμή και για εμας και μετράμε αντίστροφα… Δευτέρα ξεκινάμε και νιώθω σαν την… πρώτη μου μέρα στο σχολείο, με τη διαφορά οτι δεν πάω εγώ αλλά ο γιος μου! Αποφάσισα λοιπόν να σταματήσω τα ουφ και τα ξεουφ και να σας γράψω μήπως και με ηρεμήσουν συμβουλές και εμπειρίες!
Κάπου διάβασα οτι όλος ο πρώτος χρόνος είναι χρόνος προσαρμογής στον παιδικό, αλλά τώρα πραγματικά με ενδιαφέρουν οι πρώτες μέρες! Διαλέξαμε το σχολείο μας μετά από αρκετό ψάξιμο (εννοείται πως ποτέ δεν μπορείς να ξέρεις τα πάντα βέβαια) και η ιδιοκτήτρια μας εξήγησε πως την πρώτη μέρα θα πάμε για καμια δυο ωρίτσες, θα δούμε πως θα αντιδράσει, αν είναι ΟΚ θα φύγουμε για λίγο και αν κλάψει-εκνευριστεί θα μας πάρει τηλέφωνο να επιστρέψουμε. Τη δεύτερη μέρα ίσως μείνει λίγο περισσότερο κ.ο.κ.
Αυτό που δεν μου άρεσε είναι που με ρώτησε αν θέλουμε να τον ειδοποιήσουμε πριν φύγουμε. Απάντησα οτι εννοείται πως θα τον ενημερώσω πως θα πάω σε μια δουλειά και θα γυρίσω σε λίγο. Δεν το θεωρώ σωστό να φύγω στα κρυφά μια τόσο σημαντική μέρα για εκείνον (και για εμας). Εσείς τι λέτε; Θα εκτιμούσα εμπειρίες από μανούλες που έχουν περάσει από αυτό το στάδιο αλλά και από εκπαιδευτικούς.
Ευχαριστώ πολύ και καλή αρχή σε όλους μας!
Μαμά Βίκυ
Σα μαμα κ βρεφονηπιοκομος αρχικα θα σου ελεγα οποια απορια εχεις να ρωτας αμεσως τη διευθυντρια που ειναι υποχρεωμένη να σε κατευθυνει...απο την εμπειρια μου σου λεω οτι υπαρχουν διαφορετικες αντιδρασεις παιδιών καθολη τη διαρκεια της προσαρμογης... 1) υπαρχουν παιδια που την πρωτη μερα βλεποντας τα παιχνιδια κ το νεο περιβαλλον αντιδρούν ψυχραιμα, φαινεται να τους αρεσει....φυσικα μετα απο 2-3 μερες οταν καταλαβαινουν οτι θα γίνεται αυτο καθημερινά τοτε κλαινε....στο τελος ομως συνηθιζουν 2)υπαρχουν παιδια που κλαινε αμεσως κ δε θελουν φύγουν απο την αγκαλια της μητερας κ μετα απο καποιο διαστημα συνηθίζουν 3) υπαρχουν κ καποια αλλα που δεν τα ενοχλεί καθολου η νεα κατασταση (ναι ναι υπάρχουν)! Τις πρωτες μερες θα καθεται το παιδακι σου 2 ωρες στο σταθμο...οφειλεις μολις το συναντας να του μιλας,να το καθησυχαζεις και να του επιβεβαιωνεις οτι εισαι εκει για εκεινο κ οτι δε το αφησες...έπειτα 3 και αργοτερα 4 ωρες κ σιγα σιγα θα προσαρμοστει πληρως...(αναλογα βεβαια κ με το προγραμμα προσαρμογης του σταθμου..) Επισης ενα αλλο θεμα που μπορει να δυσκολευτει ειναι το φαγητο....οπως κ να το κανουμε δε ειναι δυνατο να απαιτουμε να τρωωει το παιδι απο τις πρωτες κιολας μερες...καποια παιδια δυσκολευονται με αυτο...δε θελουν κ μεχρι να συνηθίσουν χρειαζεται υπομονη...μου εχει τύχει προσωπικά να εχει προσαρμοστει κ να χρειαστει 1 μηνας για να φαει!!! Ελπιζω καπως να βοηθησα!!!καλη σχολικη χρονια....αν θέλετε περαιτερω συζήτηση η τυχον απορια σας λεω το e mail μου!!!
αχ πόσο σε καταλαβαίνω!! Νομίζω ότι το δικό μας άγχος είναι αυτό που μας κάνει να κάνουμε 'την τρίχα τριχιά' όμως. Προσωπικά, προετοίμαζα την μικρή μου σχεδόν ένα μήνα πριν, λέγοντάς της ότι θα βρει νέα παιδάκια, θα κάνει φίλους, και θα μάθει καινούργια τραγούδια και πολλά παιχνίδια! ΄Ηταν πολύ δεκτική, αλλά αυτό είναι καθαρά στο παιδί. Πάντως γενικότερα σαν μαμάδες πρέπει να χαλαρώσουμε! χαχαχαχα Σε ότι αφορά τώρα αν το παιδί πρέπει να ξέρει ότι φεύγεις θα συμφωνήσω απόλυτα ότι πρέπει. Μπορεί να μην κατανοεί την έννοια της ώρας αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι δεν πρέπει να γνωρίζει.
Όταν ξεκίνησε η μεγάλη μου κόρη το σχολείο πήγα μαζί της την πρώτη μέρα, κάθισα στο γραφείο ενώ εκείνη πήγε στην τάξη και έπαιξε για ένα δίωρο με τα παιδάκια. Την επόμενη μέρα και αφού είδαμε ότι πήγε πολύ άνετα στην τάξη κάθισα ένα μισάωρο και την ειδοποίησα ότι φεύγω για λίγο και θα γυρίσω να την πάρω, όπως και έγινε. Την τρίτη μέρα έφαγε και μεσημεριανό και την πήρα αμέσως μετά και την τέταρτη μέρα γύρισε και με το σχολικό. Δεν έκλαψε ούτε μια φορά, ήταν σαν να πήγαινε στο σχολείο από πάντα. Όταν πήγε η μικρή στο ίδιο σχολείο, έλεγα ότι θα ,ου βγάλει την ψυχή μέχρι να προσαρμοστεί γιατί είναι πολύ πιο δύσκολο παιδί. Ξεκινήσαμε με τον ίδιο τρόπο, όμως εκείνη δεν πήγαινε να παίξει με τα άλλα παιδάκια. Έτσι μπήκα για λίγο στην τάξη μαζί της και με τη δασκάλα της, ξεκινήσαμε να παίζουμε με τα κουζινικά και μετά από λίγο τις άφησα μόνες τους. Την επόμενη μέρα μετά από λίγο την άφησα και πάει λέγοντας. Έκλαψε μόνο μια φορά κάνοντας tantrum, μόλις όμως έκλεισε η πόρτα και είδε ότι δεν μασάω σήκωσε το κεφάλι της, είδε ότι δεν είμαι τριγύρω και σηκώθηκε να πάει στην τάξη της. Αυτός ο τρόπος λοιπόν σε εμάς έπιασε 100% Σίγουρα η προσαρμογή έχει να κάνει με το χαρακτήρα του παιδιού αλλά πάνω από όλα έχει να κάνει με την αποφασιστικότητα που δείχνουμε εμείς. Καλή επιτυχία...
Αγαπητη αγχωμενη μανουλα αχ να ξερες ποσο σε νιωθω κι εγω, οπως και χιλιαδες μανουλες! Κι εμενα ξεκινουν και οι δυο μου γιοι (2,5 και 4χρ.) αυτη τη βδομαδα και εχω οργωσει το ιντερνετ να ψαχνω την πιο καταληλη μεθοδο που θα τα κανει να κλαψουν λιγοτερο και να μην στρεσαριστουν!! Ο δικος μας παιδικος δεν δεχεται να μεινεις με το παιδι,στη βδομ. προαρμογης-το αφηνεις και φευγεις- κατι που αρχικα ειχα παρει βαρεως και συζητουσα σε μαμαδο-μπλογκ.. Ωστοσο βλεπω απο την ερευνα και τα γκαλοπ που εχω κανει οτι υπαρχουν τοσες αποψεις οσες και μαμαδες, αρα ακρη δεν βρισκεις αν δεν δεις τελικα το ΔΙΚΟ σου παιδι πως θ αντιδρασει! Εσυ απλως προπαθησε να του εχεις εξηγησει τι περιπου να περιμενει χωρις να τα ωραιοποιεις υπερβολικα για να μην απογοητευτει, και πες του οτι η δασκαλα του ειναι φιλη σου και θα σε προσεχει μεχρι να γυρισεις σε μια ωρα (δεν αντιλαμβανονται την ωρα, αλλα ειναι σημαντικο να ξερει οτι θα γυρισεις) Δες κι εσυ στο Google "παιδικος σταθμος προσαρμογη" εχει πολλες ωραιες ιδεες απο παιδαγωγους για να μειωσεις το αγχος αποχωρισμου στο παιδι. Τελικα ισως να ειναι αληθεια οτι το αγχος πιο πολυ εμεις τους το μεταδιδουμε και οτι ειναι σημαντικο να δειχνουμε εμπιστοσυνη στους παιδαγωγους, να τους αφησουμε να κανουν τη δουλεια τους χωρις να επεμβαινουμε συνεχως. Συζητωντας το με τον αντρα μου και αλλους μπαμπαδες σε αντροπαρεα καταλαβα πως μαλλον υπερβαλλουμε συχνα οι μαμαδες(εγω ειμαι η πρωτη!) στην προσπαθεια μας παντα να προσφερουμε το καλυτερο στο παιδι, αλλα αυτο μπορει να το κανει νευρικο και ανασφαλες. Κι εγω ενω στην αρχη ειχα πολλες ενστασεις και ηθελα να γινει το δικο μου οπως το ειχα σκεφτει τελικα αποφασισα να κανω ενα βημα πισω, ν αποφορτιστω και να συμμορφωθω με τους κανονες του παιδικου. Κατι θα ξερουν κι αυτες οι δασκαλες παραπανω! Αλλωστε οποτε μιλαω στα παιδια μου για τον παιδικο κι αναφερω οτι θα τους αφησω να παω στη δουλεια και να παιξουν για μια ωριτσα εκει ολο μου λενε "Ενταξει μαμα, μας το ειπες 100 φορες!!!" :) Καλη αρχη ! περιμενουμε πρωτες εντυπωσεις!!
gia mena to kalo einai na xerei to paidi soy oti feygeis. einai opos otan itan pio mikra k ta pigainame stis giagiades, ta mora katalabainoyn ta panta kai feygontas xoris na to xeretiseis sigoyra tha niosei aporia giati efige etsi i mama. gia mena o pio sostos tropos einai mia xekathari koybenta pio prin toy ti tha sinantisei sto sxoleio xoris iperboles bebaia.kai otan tha erthei i megali ora to xeretame toy leme tha gyrisoyme syntoma kai feygoyme xoris na koitaxoyme piso.to sigoyro einai oti tha klapsei mia dyo tris fores meta omos tha xerei oti panta i mama toy gyrizei kai me pernei. prepei na xekatharisoyme sto padi oti to sxoleio einai gia ta mora kai oxi gia tis mamades. emena poy exei tromeri proskolisi me ti deyteri mera me xeretoyse moy elege sagapo kai efeyga.
Εμεις ξεκινησαμε σημερα σχολειο σε δημοσιο παιδικο στα Εξαρχεια, ολα πηγαν χαρμα. Βεβαια αυριο που θα βγω πρωτη φορα εξω θα δουμε ποσο θα πλανταξει, κ η καλη μας η δασκαλα ειπε σημερα οτι κ να κλαψουν δε παθαινουν τιποτα κ οτι μολισ βγει εξω ο γονιος δε ξαναμπαινει οσο κ να κλαιει το παιδι. Ειδομεν
Ο δικός μου ξεκίνησε παιδικό λίγο πριν τα δυο στο εξωτερικό που έχουμε μετακομίσει. Εκεί δεν έχουν βδομάδα προσαρμογής και το παιδί το αφήνεις και φεύγεις. Για μια βδομάδα έκλαιγε μόλις τον άφηνα απο την αγκαλιά μου και μόλις τον έπαιρνα με παράπονο, του στυλ που με παρατησες άκαρδη μάνα, ενώ είχα τσεκάρει στο ενδιάμεσο ότι ήταν μια χαρά μιας και μπορούσα να παρακολουθήσω χωρίς να με βλέπει... Την επόμενη έκλαιγε ανάλογα με το ποια κοπέλα θα τον έπαιρνε απο την αγκαλιά μου, γιατί έχουμε και προτιμήσεις βεβαίως βεβαίως, έναν μήνα μετά ούτε να γυρίσει να με κοιτάξει όταν τον αφήνω... Τρέχει να παίξει με τους φίλους του!!!! Νομίζω ότι θέλουν λίγο χρόνο και είναι λογικό και ναι το κλάμα δε το γλιτώσουμε απλά ελπίζουμε να είναι για λίγο!!!!
Συγνώμη βρε κορίτσια, εμείς θα πάμε πρώτη φορά φέτος, αν την αποχαιρετίσω θα κλαίει κ θα με κυνηγάει να μην φύγω, αν δεν την αποχαιρετίσω θα κλαίει πάλι, δλδ το κλάμα δεν το γλιτώνουμε με κανέναν τρόπο???
Νομίζω ότι για τις πρώτες μέρες το κλάμα δεν είναι εύκολο να το αποφύγουμε...Αλλά είναι μια φυσιολογική αντίδραση κι αυτή.Βλέπουμε...
Λόγω διορισμού σε νησί θα μετακομίσουμε τέλος του άλλου μήνα και θα ξεκινησει παιδικό για πρώτη φορά ο μικρός μου. Είναι 2,5 ετων. Έκανα την εγγραφή δίχως να γνωρίζω το σχολείο. Έχω πολύ άγχος. Νομίζω πως ΕΓΩ θα αρχίσω τα κλάματα και ΕΓΩ θα χρειαστώ περίοδο προσαρμογής...χιχιχι Λοιπόν, είμαι της άποψης πως πρέπει να αποχαιρετάμε τα παιδιά όταν φεύγουμε. Πάντα το έκανα απ οταν ήταν μηνών ακόμα και δεν πολυκαταλάβαινε, του έλεγα πως η μανούλα φεύγει και θα ξανάρθει να σε πάρει σε λίγη ωρα. Και πάλι όμως εξαρτάται απ το παιδί. Θα μάθουμε σε λίγες μέρες.... Αχχχχχχχ
Είμαι κι εγώ ακριβώς στην ίδια φάση.. Μάλλον σε παρόμοια φάση πρέπει να πω πιο σωστά, γιατί εγώ ακόμα δεν ξέρω πότε θα αρχίσει η μικρή μου ακριβώς. Αλλά κι εμένα θα πάει για πρώτη φορά ever! Περιμένω ακόμα τα αποτελέσματα του δημοτικού παιδικού στον οποίο έχω κάνει αίτηση και όπως μου είπαν: "ακόμα δεν ξέρουμε τίποτα"! Καμιά σημασία δεν έχει το ότι εγώ δουλεύω και δεν έχω που να αφήσω το παιδί μου μέχρι να βγάλουν απόφαση οι αρμόδιοι του δήμου... Να μη συζητήσω για το άγχος που έχω, το οποίο πολλαπλασιάζεται όσο περνούν οι μέρες χωρίς να γίνεται τίποτα!! Anyway.. Δεν έχω ακόμα καταλάβει ποια είναι η βέλτιστη μέθοδος. Νομίζω ότι δεν υπάρχει τέτοια. Μιας φίλης μου το παιδί που πήγε πέρσι παιδικό για πρώτη φορά (ιδιωτικό παιδικό) λίγο πριν κλείσει τα 3, έκανε μια εβδομάδα προσαρμογής όπου έγινε περίπου αυτό που περιγράφει η Νίνα. Πήγε την πρώτη μέρα για λίγο μαζί με τη μαμά, την επόμενη για περισσότερο και η μαμά έμεινε λιγότερο κ.ο.κ μέχρι που έμεινε μόνο του εκεί όλη μέρα χωρίς την παρουσία της μαμάς. Όμως, ενώ οι δασκάλες έλεγαν ότι δεν έκλαιγε καθόλου και ότι ήταν συνεργάσιμο και κοινωνικό παιδάκι και όλα ήταν μια χαρά, το μικρό έκλαιγε συνεχώς στο σπίτι και επαναλάμβανε ξανά και ξανά ότι δεν θέλει να πάει σχολείο. Το πρωί γινόταν μάχη στο σπίτι για να ετοιμαστεί και να προλάβει το σχολικό (στο οποίο δεν ήθελε να μπει με τίποτα) και το απόγευμα γκρίνιαζε και κλαψούριζε μέχρι την ώρα που πήγαινε για ύπνο! Αυτό κράτησε μέχρι τα Χριστούγεννα (ίσως και λίγο παραπάνω). Μετά ηρέμησε και πλέον τον απειλούν ότι δεν θα πάει σχολείο αν δεν συμμορφώνεται με κάτι ή αν είναι άτακτος! Φαντάζεσαι όμως πακέτο που έφαγαν οι γονείς. Είχαν για τουλάχιστον 4 μήνες ένα παιδί που ήταν μονίμως μέσα στη γκρίνια. Δεν έχουμε καταλήξει ακόμα αν ήταν κακή η μέθοδος προσαρμογής και σε τι οφειλόταν γενικά η κακή προσαρμογή του παιδιού... Η μαμά που έκανε κάτι κατασκοπικές επιδρομές πάντως τα έβρισκε όλα μια χαρά και το μικρό της χαρούμενο. Ο δόκτωρ Τζέκυλ περνούσε μια χαρά στον παιδικό και σπίτι επέστρεφε ο κύριος Χάϊντ! Η ανιψιά μου που κι εκείνη πήγε πέρσι για πρώτη φορά, κι αυτή λίγο πριν τα 3, δεν χρειάστηκε καν περίοδο προσαρμογής. Από την πρώτη μέρα ήταν άνετη. Ούτε κλάματα, ούτε παράπονα, ούτε τίποτα. Πραγματικά πιστεύω ότι τελικά είναι θέμα παιδιού. Νομίζω ότι θα πρέπει να ακολουθήσουμε το ένστικτο μας αλλά κυρίως αυτό που θα πουν οι δασκάλες. Στην τελική αφού αποφασίσαμε να εμπιστευτούμε τα συγκεκριμένα σχολεία, πρέπει να εμπιστευτούμε και τις δασκάλες τους (το λέω σε σένα για να το ακούω κι εγώ). Καλή αρχή!!!
Ιωάννα, η καθυστέρηση των αποτελεσμάτων είναι μόνο για να σε προϊδεάσουν για το τι θα ακολουθήσει. Στο δικό μας δήμο τα αποτελέσματα βγαίνουν μια μέρα πριν ξεκινήσει ο σταθμός. Καλό? Αν σε πάρουν, που στο εύχομαι, έχε στο νου σου ότι είναι και λίγο "δημόσιο" με την κακή έννοια και δεν έχει νόημα να τσακώνεσαι για τα αυτονόητα. Εμάς ας πούμε, ένα μεσημέρι που πήραμε τα παιδιά, μας είπαν πως την επόμενη ημέρα αποφάσισαν να μη λειτουργήσουν (απεργία για ένα καραάσχετο θέμα). Αλλά μας το είπαν τελευταία στιγμή. Επίσης όταν τύχει να ανεβάσουν λίγο πυρετό, ακόμη και 37,2, έχουν την απαίτηση να πας αμέσως να τα πάρεις, άσχετα αν μπορείς να φύγεις από τη δουλειά σου ή όχι. Όσες μαμάδες τσακώθηκαν γι΄αυτό το θέμα δε βρήκαν άκρη. Στον ιδιωτικό δεν υπήρχε περίπτωση να με ενοχλήσουν παρά μόνο αν το παιδί είχε πολύ πυρετό (39+), που και πάλι το φρόντιζαν μέχρι να μπορέσω να το πάρω. Με 38 απλώς με ενημέρωναν και μπορούσα να το πάρω ακόμη και στο σχόλασμα. Στο δημόσιο μου είχαν στείλει το μικρό σπίτι γιατί είχε λέει γαστρεντερίτιδα και δεν το δεχόντουσαν επί 3 ημέρες. Επειδή σπίτι που το κράτησα μια μέρα δεν είχε κανένα απολύτως σύμπτωμα, το πήγα σε γιατρό και με διαβεβαίωσε πως δεν έχει τίποτα. Απλώς το τάιζαν πολλά λαχανικά και είχε μαλακές κενώσεις. Παρόλο που ο γιατρός έδινε το OK, το παιδί δεν το δεχόντουσαν τις υπόλοιπες ημέρες (σε εμάς είχαν αυτό το δικαίωμα βάσει του κανονισμού τους). Σώνει και ντε να περάσουν 3 μέρες για να ξαναπάει. Αν εξαιρέσεις αυτά τα περιστατικά - που δε σου τυχαίνουν και συνέχεια - ο δημόσιος έχει το τεράστιο πλεονέκτημα των χαμηλών τροφείων. Μακάρι να μας τα πάρουν φέτος γιατί έχουν ζορίσει πολύ τα πράγματα.
Καλημέρα Νίνα. Τα έχω στο μυαλό μου όλα αυτά και απορώ πως θα την παλέψω να κρατήσω την ψυχραιμία μου... Εγώ εξ'αρχής ήθελα να την πάω σε ιδιωτικό για όλους αυτούς τους λόγους που αναφέρεις, αλλά τα χρήματα είναι πολλά. Ίσως τελικά να αναγκαστώ βέβαια αν δεν μας πάρουν. Τι να πω.. Ελπίζω να μην είναι τόσο χάλια!
Έχεις δίκιο μάλλον...και η ιδιοκτήτρια αυτό εννοούσε-είναι θέμα παιδιού.Θα πάμε εκεί και όπως μας βγει...Αυτό με την εμπιστοσύνη στις δασκάλες πάλι,άστο!!!Ξέρω πως μερικές φορές δεν είμαι σωστή γιατί έχω ακούσει διάφορα και έχω φτάσει να πιστεύω ότι είναι τέρατα που θα κατασπαράξουν τα παιδιά μας!!!χιχιχιχ...Εύχομαι καλά (και γρήγορα αποτελέσματα)και καλή αρχή.
Και εμεις δυο βδομαδες προσαρμογής σε παιδικό του εξωτερικού. Το άφησαν επάνω μου το αν θα χαιρετήσω ή όχι, επειδή εγώ γνωρίζω καλύτερα τις αντιδράσεις τους. Τις πρώτες μέρες έφυγα για λίγο γύρω από τον παιδικό χωρίς να χαιρετήσω, γιατί έκρινα πως αν τα ενοχλούσα και διέκοπταν το παιχνίδι για να τα χαιρετήσω, θα έκλαιγαν. Τις πρώτες μερες όλα οκ, εφευγα βεβαια μονο για λιγο. Πραγματι ειχα δικιο, γιατι όταν καποια μερα εγινε αντιληπτο το οτι εφευγα, ειχαμε κλαμματα. Εφυγα και παλι γρηγορα γρηγορα αφου πια χαιρετησα, γιατι πρεπει να δινουμε την ευκαιρια στις παιδαγωγούς να τα ησυχασουν αυτες, ειναι σημαντικο να μπορουν να τα ησυχαζουν. Για μενα και τα δυο ειναι σωστα, αναλογα με το χαρακτηρα του καθε παιδιου, την ηλικια του και το σε ποια φαση της προσαρμογης βρισκονται. Σαφως προς το τελος πρεπει να χαιρετας, δεν γινεται μια ζωη να φευγεις κρυφα. Τις πρωτες μερες ομως μπορεις να μην τον αναστατωσεις, αν ειναι μονο για λιγο η απουσια σου!! Καλη αρχη...
Βίκυ, ιδιαίτερα έμπειρη δεν είμαι, αλλά θα σου συγκρίνω δύο διαφορετικά συστήματα που έχω συναντήσει. Στους ιδιωτικούς σταθμούς που έχουμε πάει (2 μέχρι στιγμής) οι δασκάλες μου είπαν χαιρέτησέ τα, φύγε και έλα σε 2 ώρες να τα πάρεις εκτός αν σε πάρουμε τηλέφωνο. Πλαντάξανε στο κλάμα κι εγώ δεν μπορώ να σου περιγράψω πως ήμουν. Σε 10 λεπτά αφού έφυγα είχαν σταματήσει τα κλάματα (μου το είπαν και οι δασκάλες, αλλά είχα σταθεί κι εγώ στο πεζοδρόμιο για να ακούω πως τα πάνε). Και τις δύο φορές που πρωτοξεκίνησαν αυτό έγινε. Μετά την τρίτη μέρα κλαίγανε μόνο τη στιγμή που έκλεινε η πόρτα. Ένα μήνα μετά δε θέλανε να φύγουν όταν σχολούσαν. Στο δημόσιο σταθμό μας είπαν πως θα είχαν 2 εβδομάδες προσαρμογή. Κόντεψα να πάθω εγκεφαλικό και νόμιζα πως το λέγανε λόγω βαρεμάρας (γιατί στην προσαρμογή ο σταθμός λειτουργούσε λίγες ώρες). Λάθος σκέφτηκα. Είχαν σύστημα. Για τρεις μέρες πήγαινα κι εγώ μαζί τους και καθόμασταν σταδιακά από μισή έως 2 ώρες. Μετά τις τρεις ημέρες πήγαινα μαζί, καθόμουν κανένα μισάωρο στην τάξη και μετά τα άφηνα, αλλά γυρνούσα γύρω από το σταθμό και μόλις με έπαιρναν τηλέφωνο ήμουν σε 1 λεπτό εκεί. Οι δασκάλες προτιμούσαν να μην τα χαιρετάω και να φεύγω την ώρα που έπαιζαν. Όταν το έπαιρναν χαμπάρι και κλαίγανε, με έπαιρναν τηλέφωνο και γυρνούσα. Όσο περνούσαν οι μέρες η δασκάλα τους έλεγε πήγε σε μια δουλειά η μαμά σου και θα γυρίσει σε λίγο και όλο και αύξανε το χρόνο από το πρώτο τους κλάμα τους μέχρι το τηλέφωνο που μου έκανε. Μετά από δύο εβδομάδες που τελείωσε η προσαρμογή πηγαίνανε χωρίς κανένα κλάμα. Στο 2ο σύστημα δε χρειάστηκε ποτέ να πλαντάξουν στο κλάμα, αλλά και στο 1ο σύστημα το πολύ κλάμα το έριξαν για 2-3 μερούλες μόνο. Μετά προσαρμόστηκαν. Πρακτικώς δε νομίζω ότι εχει τεράστια διαφορά το ένα από το άλλο, αλλά σίγουρα το να του πεις φεύγω και να τον χαιρετίσεις θα τον κάνει να κλάψει πάρα πολύ. Νομίζω το νιώθουν σαν εγκατάλειψη και δεν καταλαβαίνουν το "θα έρθω σε λίγο". Αν φύγεις χωρίς να το καταλάβει, όταν το πάρει χαμπάρι θα του πουν οι δασκάλες πως πετάχτηκες σε μια δουλειά και θα το ξεγελάσουν λίγο με τα παιχνίδια. Μέχρι να κλάψει πολύ εσύ μπορείς να έχεις γυρίσει. Νομίζω πως γι΄αυτό σε ρώτησαν αν προτιμάς να τον χαιρετάς πριν φύγεις. Ίσως τους είναι πιο "ανώδυνο" όταν δεν αποχαιρετιέστε.
Με βοήθησες πολύ,σε ευχαριστώ!Δυο διαφορετικές διαδικασίες όντως,περίπου με το ίδιο αποτέλεσμα...Βιάστηκα να την κακολογίσω τη γυναίκα...την έχω πρήξει που την έχω πρήξει αν θα'ναι όλα καλά κλπ...την περιμένω στη γωνία!Χαχαχα πρώτο παιδί,αποχωρισμός απο την οικογενειακή εστία,δραματική ταινία εντελώς!!!!Αχ εμείς οι μάνες...
Είμαι ακριβώς στην ίδια φάση. Ο,τι και να μου πουν, το αμφισβητώ και μου φαίνεται λάθος... τελικά ίσως το άγχος μας είναι υπερβολικό... τα παιδιά μάλλον πιο εύκολα αποχωρίζονται παρά εμείς...
Sthn idia fasi eimaste kai emeis. Emeis ksekiname 9 tou mina giati den theloun ola ta paidia pou tha pane proti fora na pane ola mazi tin idia mera kai logiko mou fainetai. Opote dialexa ti deuteri ebdomada (stis 9) giati etsi euxomai oti tha dei xaroumenes fatsoules kai autos tha aisthanetai ligo kalytera. Theoro sosto kai panta to kano na kserei to paidi pou einai o gonios. Oti tha figei alla tha epistrepsei na to parei. Kalo einai na ton enimeroseis, kai na tou peis oti tha guriseis na ton pareis kai na pate spiti. Mia kopela pou douleuei ston paidiko mou eipe na tou po pos tha pame na paiksoume kai oti tha ton afiso gia ligo na paiksei monos tou me ta paidakia kai meta tha pame spiti na kksekourastoume. Pantos kai ego tha ithela na akouso alles empeiries
Εγώ έφυγα στα κρυφά και στην περίπτωσή μου έκανα καλά... Εσύ ξέρεις καλύτερα για το παιδάκι σου .Σε 1 εβδομάδα είχε συνηθίσει και ουδέποτε μου έκανε παράπονο οτι τον παράτησα. Αν με έβλεπε , θα κολλούσε πάνω μου κ δεν θα το άντεχα να τον αφήσω.....